Romantische relatie nog enige toegevoegde waarde?

Pfoe, zwaar verhaal!

Ik vind dat jij wel slechte voorbeelden in je omgeving hebt.

Ikzelf heb ook ellende meegemaakt in wat eerdere relaties maar mijn huidige relatie loopt prima. Het hebben van de 'romantische gevoelens' voegt toch echt wat toe vind ik. Daarbij is hij mijn beste maatje en is de relatie toch anders en dieper dan mijn vriendschappen.

Dus ik denk niet dat het zal uitsterven

Als je een rode auto koopt, lijkt het alsof iedereen in een rode auto rijdt.



Kortom, kan je visie gekleurd zijn door je eigen ervaring? Ik ben al jaren gelukkig getrouwd en ken ook veel stellen die al jaren gelukkig samen zijn, herken wat je zegt dus ook niet echt. Een vriendschap is voor mij ook totaal anders dan de relatie die ik met mijn man heb.

Je valt op mannen die geen relatiemateriaal zijn en blijkbaar ben je ook niet goed in het combineren van relatie en vrienden dus ik snap je wel.



Ik heb naast mijn relatie vrienden en kennissen en die krijgen alle ruimte in mijn relatie maar dat komt ook omdat de deur hier altijd voor iedereen open staat en ik graag actief met hun omga. Ik ben ook nooit bang geweest voor liefdesverdriet, hoe ellendig het ook is en aangezien ik geen licht ontvlambaar hart heb vind ik het super leuk om verliefdheidskriebels te voelen en geniet van het gevoel van intens houden van mijn man en de seks is daardoor ook veel lekkerder.



Misschien is het ook mazzel hebben en niet genoegen nemen allerlei nonsens van je vriend/man en niet opgeven bij een flinke dip.

Jeetje wat een nare omgeving heb jij. Relaties brengen ellende mee? Wat voor ellende dan? Mij brengt het alleen plezier, geluk en voldoening. Een romantische relatie is oneindig fijner en beter dan een vriendschap. Ik denk dat je de pech hebt gehad nooit een fatsoenlijke relatie te hebben ervaren of gezien. Ik herken in ieder geval totaal niet wat je zegt. In mijn omgeving hebben relaties juist een langere levensduur dan vriendschappen. Dat is toch ook het idee? Samen je leven delen op een manier die vriendschap voorbij gaat.

Niets is voor altijd. Zowel niet voor vriendschappen als voor romantische relaties. Mensen veranderen gedurende hun leven.



Het leven is ook niet altijd mooi.



De kunst is om het geluk te grijpen als het komt en daar dan van te genieten zolang als het duurt.



Je lijkt de baby met het badwater weg te willen gooien.

Ik zie/heb een aantal heel mooie relaties (van vrienden) in mijn omgeving en vertoef graag in hun nabijheid. Gewoon, voor de gezelligheid, de vriendschap die er is.



Voor mezelf: nee, ik zie een relatie niet meer als toegevoegde waarde in mijn leven. Ik zou niet eens meer weten hoe ik me zou moeten verhouden/voegen/aanpassen in die vorm. Te lang op mezelf inmiddels, plus wil de agenda van 'die' ander er ook niet bij hebben. Kan iemand ook niet meer langer dan een halve (werk)dag om me heen velen omdat ik dan mijn eigen ruimte/stilte wil terug wil hebben, op (t)huisgebied dan. Blijven slapen? Ik moet er niet aan denken.



Maar om nu te zeggen dat relaties alléén maar ellende met zich meebrengen, nee dat geloof ik niet. Het lijkt me/is, vind ik, wel een keuze om het te willen of niet. En die keuze heeft hij/zij zelf.

Ik zou eens kritisch naar jezelf kijken en daarna kritisch naar je omgeving. Wat een zooitje.

Grappig kopstoot, dat vraag ik mezelf soms ook af als single...wat ik om mij heen zie aan relaties wordt ik ook niet echt vrolijk van.Ik mis echt een roze bril als het gaat om kijken naar de waarde van een relatie denk ik soms..

Voor mij is een relatie iets totáál anders dan vriendschappen.



Heel eerlijk, dat terugrennen naar vrienden als je relatie over is, is niet 'beseffen hoe belangrijk je vrienden zijn', maar een leegte opvullen waar je weer aan moet wennen. Net als dat men dan opeens weer gaat stappen: ze moeten weer een nieuwe tijdsbestesing vinden.



Wat de relatie met mijn man zo heel anders maakt is dat ik bij hem nog veel meer mezelf durf te zijn dan bij vrienden. Zelfs het allerallerallerverderfelijkste stukje Voetjes laat ik aan hem zien. Omdat ik elk stukje van mijn lichaam en ziel met hem deel, niet alleen het leven buitenshuis. In een relatie geef je je letterlijk en figuurlijk zo bloot, dat intieme met elkaar dat ervaar ik iig niet in vriendschappen.

Daarnaast is wat de langdurige relatie zo sterk maakt naar mijn mening de geschiedenis die je samen vormt, het leven dat je samen opbouwt. Kinderen krijgen met elkáár, dat geluk delen met iemand die er net zo gelukkig mee is als jij (dat is een random vriend niet). 10 jaar lang - 20, 30, 50 jaar elke ochtend naast elkaar wakker worden, samen groeien in werk & studie, als persoon, samen mensen verliezen en samen vriendschappen opbouwen. Samen werken aan een toekomst en samen de klappen van het leven opvangen. Alles delen. Alleen met elkaar. Dat je die ander ziet en je ziet je eigen leven. Dat is waar ik een relatie voor heb. En die kan ik niet mer een aantal vrienden hebben; da's veel te intensief. Dus heb ik hem met de man die ik toevallig de mooiste, lekkerste, liefste en leukste vind. De man die mijn lichaam heeft uitgekozen en wiens lichaam mij uitkoos. Hormonen brachten ons bij elkaar, de wens om een leven te delen houdt ons bij elkaar.



Dat maakt een relatie anders dan een vriendschap. Die bestaat uit een ander soort aantrekkingskracht en een andere manier van dingen met elkaar delen.

Grappig om te lezen waar ik vandaag over gesproken heb.



Zie dit als een terechte/logische tegen reactie.

De man houden vrouwen aan de lijn met opmerkingen; wil wel vader worden, maar nu niet: want we moeten groeien in onze relatie om vervolgens de vrouw aan de ketting te leggen en na 2/3/4 jaar afscheid nemen om vervolgens hetzelfde verhaal te herhalen bij de volgende vrouw.



Diverse mannen in mijn omgeving doen dit tegenwoordig (leve lexa).

De hormonen schieten de lexa vrouwen door het hoofd en de mannen houden gewild en gepast afstand.

Dit is het antwoord/reactie op deze heren.

quote:kopstoot schreef op 16 september 2014 @ 21:11:

Ik zeg bewust romantische relatie omdat het hebben van vriendschappen voor mij wel van grote waarde is en ik hier zeker niet zonder zou willen.





Sorry, dan heb ik deze zin verkeerd geïnterpreteerd, ik dacht dat je bedoelde dat het een niet zou kunnen samen gaan met het andere.



Ik ken anders zat stellen die dol zijn op elkaar en van de buitenkant naar een relatie kijken geeft je weinig inzicht in de relatie die mensen hebben als de deur dicht gaat. Voor jou kan een 25 jarig huwelijk suf en saai er uit zien maar die mensen ervaren misschien wel een intimiteit samen die erg kostbaar is. Daarnaast heb je als je 45 + bent niet meer de neiging om overal innig zoenend gezien te worden maar dat wil niet zeggen dat dat niet meer gebeurd.

Dubbel

quote:crazy_dude schreef op 17 september 2014 @ 00:18:

Grappig om te lezen waar ik vandaag over gesproken heb.



Zie dit als een terechte/logische tegen reactie.

De man houden vrouwen aan de lijn met opmerkingen; wil wel vader worden, maar nu niet: want we moeten groeien in onze relatie om vervolgens de vrouw aan de ketting te leggen en na 2/3/4 jaar afscheid nemen om vervolgens hetzelfde verhaal te herhalen bij de volgende vrouw.



Diverse mannen in mijn omgeving doen dit tegenwoordig (leve lexa).

De hormonen schieten de lexa vrouwen door het hoofd en de mannen houden gewild en gepast afstand.

Dit is het antwoord/reactie op deze heren.Wat een treurig beeld heb jij van vrouwen en wat een achterlijke mannen ken je.

Kopstoot, na mijn scheiding dacht ik erover zoals jij. Maar nu ben ik al 15 jaar supergelukkig met mijn man/romantische relatie, en die voegt enorm veel toe aan mijn leven. Wat voetjesinhetzand beschreef.

Ik ben het wel met je eens dat een relatie ook veel ellende kan brengen, of gewoon erg saai kan zijn. Dat geldt wellicht voor veel relaties, maar niet voor allemaal. Jij hebt kennelijk (nog) niet een heel langdurige gelukkige relatie mogen ervaren. Dat betekent niet dat het niet bestaat.

Voor een deel voel ik het ook zo.

Maar ik realiseer me ook echt wel dat mijn kijk op relaties erg gekleurd is door mijn scheiding.

Voor mij voorlopig geen (vaste) relatie meer met een vrouw en al helemaal niet samenwonen! Het vertrouwen is nu weg.

Misschien, ooit, zal dat weer anders zijn.

Ik kan me wel grotendeels vinden in de openingspost. Maar ik realiseer me dat dat voor mij geldt en voor een heleboel mensen (gelukkig) niet. Ik denk dan ook niet dat straks iedereen alleenstaand is.



Voor mij persoonlijk geldt dat een relatie (in ieder geval op dit moment) geen optie is. Ik functioneer beter alleen, in mijn eigen huis en voel mezelf te kwetsbaar als ik afhankelijk wordt van de liefde van die ander (die immers zo maar weg kan gaan en mij die liefde weer kan ontnemen).



Dat is enerzijds behoorlijk schraal. Anderzijds bespaar ik mezelf - als ik het forum mag geloven- ook een boel gedoe en ellende.

Maar als je jezelf de kans ontneemt om liefde te ontvangen onder het mom van 'wat je niet hebt kan je ook niet verliezen', dan ontneem je jezelf ook de kans om die liefde te geven. Ik sta soms versteld van hoeveel ik van mijn man hou, ja ik snap dat dit heel zweverig klinkt maar dan kijk ik naar hem en dan zwelt dat gevoel helemaal op dat ik er gewoon emotioneel van kan worden.



Ik voel me ook een leuker mens omdat ik zó van iemand kan houden. Ja sorry ik kan het niet beter uitleggen, het klinkt een beetje stom. Maar ik ben gewoon trots op ons als ik zie wat wij hebben: dan denk ik: goh dat kunnen wij elkaar geven. Als ik aan zijn geloften denk; dat ben ik allemaal voor hem. Gewoon, door mezelf te zijn. Ja misschien een beetje een egotrip maar ik ben er best trots op dat ik iemand zo kan laten voelen dat ik van hem houd, dat ik zoveel dingen voor iemand kan zijn. Dat maakt het niet minder pijnlijk als het uitgaat natuurlijk, maar ben wel blij dat ik dat gevoel ervaar nu. Ook al gaat het ooit mis.



Naast die liefde die ik krijg van hem dus, het heeft voor mij meerdere dimensies. En mijn liefde voor hem pakt hij me niet af wat er ook gebeurt en daar haal ik ook wat uit, dat bedoel ik zeg maar.

Lijkt wel op mijn topic van vorige week dacht ik.



Uiteraard ben ik het volledig met je eens.



Maar ik denk dat mensen gewoon graag soort van schijnzekerheid willen.



Ergens graag aan vast willen klampen om maar niet in onzekerheid te leven.



Dit is voor veel mensen veel waard en geeft een soort van rust, dat ze iemand aan zich hebben gebonden die ze kan helpen als er iets is.



Uiteraard is de praktijk anders, vergelijkbaar met een "vast contract" bij een werkgever. Als iets niet meer werkt dan werkt het niet meer.



Maar goed, iedereen is anders. Ik heb ook wel weer bewondering hoe mensen in mijn omgeving soms vechten voor hun relatie. Waar ik er allang vandoor was gegaan.



Ieder mens kent uiteindelijk toch zijn eigen geluk. Een relatie is niet minder of beter, het gaat erom waar jij als persoon je beter bij voelt.



Het is allebei niet goed of fout, het enige wat je wel kan constateren is dat natuurlijk tegenwoordig wel minder nodig is, waar je vroeger (100 jaar geleden) zeker als vrouw, echt een probleem kon hebben als je geen man had.

quote:kopstoot schreef op 17 september 2014 @ 20:48: voor sommige mensen lijkt hun leven niet compleet te zijn zonder die ene ware aan hun zij. Toch is het zo, dat een ander je niet gelukkig kan maken, als je dat zelf niet al bent. Het kan je geluk vergroten, verrijken maar een invulling aan je leven zul je toch echt zelf moeten geven. Klopt.

Als je als alleenstaande jezelf niet gelukkig kunt maken,

lukt dat je in een liefdesrelatie met een ander ook niet imo.

Relaties waarin de een als het goedgevoelinfuus van de ander fungeert vind ik neigen naar een soort heroïneverslaving.

Wat dan ook gelijk de angst voor verlies van die quick fix verklaard denk ik.

Een ander kan je niet compleet heel maken,

wel wat toevoegen aan iets wat in wezen al compleet is.

quote:kopstoot schreef op 17 september 2014 @ 20:48:

Dank voor de reacties!

Ik besef dat mijn OP best verzuurd over kan komen maar verzuurd ben ik zeker niet. En, zoals voetjesinhetzand beschrijft, kan ik ook intens van anderen houden. Soms kijk ik naar mijn kat en kan ik dan uit elkaar klappen van liefde voor haar..

Ik geloof absoluut in liefde, ook dat het misschien wel het allerbelangrijkste is in ons bestaan. Liefde bestaat alleen uit vele vormen; liefde voor je kind(eren), liefde voor je vrienden, liefde voor je huisdieren, liefde voor je werk, je hobbies en ja, ook romantische liefde. Het laatste lijkt alleen enorm overrated, voor sommige mensen lijkt hun leven niet compleet te zijn zonder die ene ware aan hun zij. Toch is het zo, dat een ander je niet gelukkig kan maken, als je dat zelf niet al bent. Het kan je geluk vergroten, verrijken maar een invulling aan je leven zul je toch echt zelf moeten geven. Maar wat mij altijd nog het meest verbaast, is wat er gebeurt na een breuk.. Dan lijkt ineens al die 'onvoorwaardelijke' liefde om te slaan in haat en/of woede. Als je toch echt onvoorwaardelijk van iemand houdt, dan wil je toch ten alle tijde dat hij/zij gelukkig is? Ook al is dat zonder jou? Stel je partner komt thuis met het verhaal dat hij verliefd is geworden op een andere vrouw, hij voelt zich vreselijk en fantastisch tegelijk want hij wil jou niet kwetsen maar tegelijkertijd ook kunnen genieten van het allesoverheersende verliefde gevoel. En hier komt de angst van het verliezen de hoek om kijken, of de angst voor afwijzing, niet goed genoeg zijn etc. Het is dus niet zo dat ik vreemdgaan goedkeur maar waarom willen mensen elkaar altijd bezitten, alsof ze elkaars eigendom zijn? Dat is toch geen liefde? Het gaat dan toch alleen maar om eigenbelang? Je goed blijven voelen omdat die ander je bevestiging geeft, want dan doe je er pas echt toe...



Schei toch uit, als er mensen ziek worden en doodgaan worden dochters, zoons, broers, zussen en ouders ook allemaal anders. Dan komen alle verhoudingen ook op scherp en ontstaat er ruzie en verdriet. Als iemand moet sterven is er ook de allesoverheersende pijn en de angst om diegene kwijt te raken. Dat is niet voorbehouden aan romantische liefde.



En de reden is toch simpel? Je moet rouwen, diegene was een deel van jouw leven en in het begin zijn al je herinneringen met diegene. En dan gebeuren er dingen waar diegene niet meer bij is en ben je boos, ziedend dat hij/zij er niet is. En verdrietig. Je ziet hem/haar overal op straat. Er gebeurt iets en je wil hem/haar bellen, of appen. Staat al met de telefoon in je handen. Je dagen zijn leeg, doelloos, want het hele ritme is veranderd. Langzaam maak je herinneringen zonder diegene, vind je een routine zonder diegene, gaat het leven door en heb je de goede herinneringen, die een glimlach op je gezicht brengen. Het moment dat je kan beseffen dat het stom is dat diegene dood is, maar dat je alles samen niet had willen missen.



Zoals angst om iemand kwijt te raken niet voorbehouden is aan romantische relaties, is rouw niet voorbehouden aan de dood. En rouw is heftig, emotioneel, onredelijk, pijnlijk en kwetsend. Maar nooit rationeel.

Voetjes, mijn ervaring na de euthanasie van mijn vrouw is niet dat de verhoudingen tussen onze dochter, zoon en (schoon)ouders zo op scherp kwamen dat er ruzie ontstond.

Wel dat de verstandhoudingen verdiepten in affectie.

De allesoverheersende pijn toen zij heen ging herken ik wel.

De angst om haar kwijt te raken niet aangezien ik haar dagelijks terug kan zien in het gedrag van oa onze kinderen.

Ik vind het oneerlijk dat mijn vrouw de trouwdagen van onze kinderen, de mogelijke geboortes van kleinkinderen etc tastbaar misloopt.