Relaties
alle pijlers
Samenwonen, beangstigend?
zaterdag 20 september 2014 13:03
Hallo,
Ik weet dat dit een lang verhaal is, maar ik zou het erg op prijs stellen als jullie willen reageren, ik heb wat bevestiging/input nodig van buitenaf.
Ik heb geen specifieke vraag, maar wil mijn verhaal even kwijt, denk ook dat ik op zoek ben naar de mening van een ander, en een bevestiging dat dit gevoel normaal is
Ik heb een hele lieve vriend, sinds 1,5 jaar.
Hij snapt alles, wil naar alles luisteren en wil alles doen in mijn tempo, en keuzes aanpassen op hoe ik me voel
Ik ben emotioneel best gevoelig, zo werd ik vroeger gepest, en lag ik daar jaren dag en nacht wakker van, maakte mijzelf gek, voelde mijzelf diep ongelukkig.
Zo lag ik pas ook in het ziekenhuis in turkije, helemaal vol met stress, waarbij ik mijzelf gek maakte van stress
Er zijn wat factoren die ik wil vermelden:
Mijn ex is vaak vreemdgegaan, ik had altijd ruzie met hem en hij stond nooit voor mij klaar.
Toen ik 1,5 jaar nadat het uitging mijn huidige vriend leerde kennen en het een beetje serieus werd,was ik druk bezig met bedenken wat er niet leuk aan hem was, waarom ik geen relatie zou nemen.
Ik kon niets bedenken, maar wilde mijzelf beschermen tegen een tegenslag denk ik, dit heb ik hem ook uitgelegd en hij vond dat ik de tijd moest nemen om mijn gevoel op een rijtje te zetten.
Nu is het mijn vriend, waarbij ik alles kwijt kan, waarvan ik heel veel hou, die me met alles helpt en altijd snapt. Nooit gezeur, slapen vanaf het begin al elke nacht samen.
Afgelopen jaar heb ik ontzettend veel gewerkt, half6 uit bed, 5-6 dagen per week werken, 1 dag school. In mijn schoolvakantie nog doorgewerkt met het vooruitzicht op een ontspannen vakantie.
Tussendoor een maaginfectie en darmontsteking gehad
Aangekomen in turkije, 3 dagen heerlijk genoten.
Hierna 5 dagen i het ziekenhuis gelegen met een maaginectie, darmontsteking en spastische darm.
Spiraaltje hing ook niet goed, werd eruit getrokken.
Ik lag daar, we maakte heel veel kosten, er werden veel levensgevaarlijke fouten gemaakt, ik had superveel stress.mijn vriend bleef dag en naxht bij me, de schat:$
niet wetend wat ik voelde, omdat ik zo ontzettend veel voelde duurde de dagen en nachten zo lang, ik sliep amper. Had met niemand liever dan mijn vriend dit mee willen maken, maar miste mijn moeder heel erg. Heb veel met haar gebeld.
Nou ja, terug in nederland, nog n halve week voor stage en school weer begonnen, veel dokters en ziekenhuisbezoeken.
Die lopen voorlopig ook nog wel.
Ik loop weer fulltime stage sinds 3 weken. Mijn vriend is druk bezig met het kopen van een huis.
Hiermee was hij al lang bezig,maar hij is sinds deze week het contract gaan tekenen. ik zou intrekken.ik was zo ontzettend enthousiast!
Ik kocht al vanalles, was er druk mee.
Mijn ouders kwamen kijken in het huisje, dat begin januari officieel van mijn vriend is.
Toen begon het. Ik lag savonds in bed.
Zoals ik ben, en in deze situatie van totale uitputting lag ik te denken, op mijn manier.
Ik hou van controle, kan iets niet op zijn beloop laten.
Voor mijn gevoel is twijfelen of stress not done, dan klopt er iets niet
Voor mijn gevoel kan ik ook niet rusten voprdat ik weet wat ik denk, voel en wil.
Ik zal schetsen hoe dat malen gaat:
Het is wel spannend
Of zie ik er tegenop?
Als ik ertegenop zie klopt er iets niet
Wat klopt er dan niet?
Hou ik niet genoeg van hem?
Straks is dat het
Straks gaat het fout
Straks valt het tegen
Ik ga mama missen
Ik voel me exht naar, wat als dit zo blijft voelen de komende maanden
Ik voelde me in turkije ook zo, dat duurde zoooo lang
Maar waarom voel ik me zo
Het kan niet anders dan dat er iets fout zit
Dit gevoel is echt niet normaal, het hoort niet
Dit is al de 3e dag, dan zit er wel echt iets fout
Etc.
Nu weet ik van mezelf dat ik mezelf met een mini probleem helemaal gek kan praten
Ik ben al 3 dagen gespannen, de eerste dag het meest.
Heb met mijn vriend gepraat, gehuild, alles verteld. Mijn vriend zei samengevat: dit is spanning, en spanning mag
Hierna redelijk geslapen(half5 snachts)
Wekker ging weer vroeg
Dag 2: het viel tegen dat de spanning nog steeds een beetje aanwezig was. Savonds met mn moeder gepraat, gehuild, etc.
Moeders zei samengevat: het is stress, je maakt jezelf zo gek, en drempeltjes zijn snachts onbeklimbare bergen. Twijfel of spanning is logisch bij een grote stap. Hierna totaal uitgeput in slaap gevallen.
Dag 3:(gisteren) cardioloog afspraak in het ziekenhuis, daarna op het werk wat gespannen, ging later beter. Savonds voorgesteld om uit voorzorg met mama te praten terwijl mijn vriend op bed ging liggen, om hem zo ook wat rust te gunnen. Mama hield het op spanning, maar kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik de afgelopen tijd misschien teveel op mijn bordje heb gehad, vermoeidheid werkt mee enz.
Ik was zo overstuur, wilde tegen mijn vriend aankruipen(goed teken toch?;$) dus moeders besloot vriend wakker te maken, deze was nog wakker en lag te wachten tot ik boven kwam. Mezelf helemaal vastklampend aan mijn vriend geluisterd naar mijn moeder en vriend die mij uitlegte dat het huis op zijn naam staat, alle opties open staan zoals nog een tijdje thuis blijven, half thuis half daar wonen enzovoort.
Ook werd mij duidelijk gemaakt dat ik nu nog niet hoefde/mocht kiezen, ik moest eerst mezelf wat rust gunnen. Ze waren zo lief, en dit deed mij echt goed.
)
Ik weet dat dit een lang verhaal is, maar ik zou het erg op prijs stellen als jullie willen reageren, ik heb wat bevestiging/input nodig van buitenaf.
Ik heb geen specifieke vraag, maar wil mijn verhaal even kwijt, denk ook dat ik op zoek ben naar de mening van een ander, en een bevestiging dat dit gevoel normaal is
Ik heb een hele lieve vriend, sinds 1,5 jaar.
Hij snapt alles, wil naar alles luisteren en wil alles doen in mijn tempo, en keuzes aanpassen op hoe ik me voel
Ik ben emotioneel best gevoelig, zo werd ik vroeger gepest, en lag ik daar jaren dag en nacht wakker van, maakte mijzelf gek, voelde mijzelf diep ongelukkig.
Zo lag ik pas ook in het ziekenhuis in turkije, helemaal vol met stress, waarbij ik mijzelf gek maakte van stress
Er zijn wat factoren die ik wil vermelden:
Mijn ex is vaak vreemdgegaan, ik had altijd ruzie met hem en hij stond nooit voor mij klaar.
Toen ik 1,5 jaar nadat het uitging mijn huidige vriend leerde kennen en het een beetje serieus werd,was ik druk bezig met bedenken wat er niet leuk aan hem was, waarom ik geen relatie zou nemen.
Ik kon niets bedenken, maar wilde mijzelf beschermen tegen een tegenslag denk ik, dit heb ik hem ook uitgelegd en hij vond dat ik de tijd moest nemen om mijn gevoel op een rijtje te zetten.
Nu is het mijn vriend, waarbij ik alles kwijt kan, waarvan ik heel veel hou, die me met alles helpt en altijd snapt. Nooit gezeur, slapen vanaf het begin al elke nacht samen.
Afgelopen jaar heb ik ontzettend veel gewerkt, half6 uit bed, 5-6 dagen per week werken, 1 dag school. In mijn schoolvakantie nog doorgewerkt met het vooruitzicht op een ontspannen vakantie.
Tussendoor een maaginfectie en darmontsteking gehad
Aangekomen in turkije, 3 dagen heerlijk genoten.
Hierna 5 dagen i het ziekenhuis gelegen met een maaginectie, darmontsteking en spastische darm.
Spiraaltje hing ook niet goed, werd eruit getrokken.
Ik lag daar, we maakte heel veel kosten, er werden veel levensgevaarlijke fouten gemaakt, ik had superveel stress.mijn vriend bleef dag en naxht bij me, de schat:$
niet wetend wat ik voelde, omdat ik zo ontzettend veel voelde duurde de dagen en nachten zo lang, ik sliep amper. Had met niemand liever dan mijn vriend dit mee willen maken, maar miste mijn moeder heel erg. Heb veel met haar gebeld.
Nou ja, terug in nederland, nog n halve week voor stage en school weer begonnen, veel dokters en ziekenhuisbezoeken.
Die lopen voorlopig ook nog wel.
Ik loop weer fulltime stage sinds 3 weken. Mijn vriend is druk bezig met het kopen van een huis.
Hiermee was hij al lang bezig,maar hij is sinds deze week het contract gaan tekenen. ik zou intrekken.ik was zo ontzettend enthousiast!
Ik kocht al vanalles, was er druk mee.
Mijn ouders kwamen kijken in het huisje, dat begin januari officieel van mijn vriend is.
Toen begon het. Ik lag savonds in bed.
Zoals ik ben, en in deze situatie van totale uitputting lag ik te denken, op mijn manier.
Ik hou van controle, kan iets niet op zijn beloop laten.
Voor mijn gevoel is twijfelen of stress not done, dan klopt er iets niet
Voor mijn gevoel kan ik ook niet rusten voprdat ik weet wat ik denk, voel en wil.
Ik zal schetsen hoe dat malen gaat:
Het is wel spannend
Of zie ik er tegenop?
Als ik ertegenop zie klopt er iets niet
Wat klopt er dan niet?
Hou ik niet genoeg van hem?
Straks is dat het
Straks gaat het fout
Straks valt het tegen
Ik ga mama missen
Ik voel me exht naar, wat als dit zo blijft voelen de komende maanden
Ik voelde me in turkije ook zo, dat duurde zoooo lang
Maar waarom voel ik me zo
Het kan niet anders dan dat er iets fout zit
Dit gevoel is echt niet normaal, het hoort niet
Dit is al de 3e dag, dan zit er wel echt iets fout
Etc.
Nu weet ik van mezelf dat ik mezelf met een mini probleem helemaal gek kan praten
Ik ben al 3 dagen gespannen, de eerste dag het meest.
Heb met mijn vriend gepraat, gehuild, alles verteld. Mijn vriend zei samengevat: dit is spanning, en spanning mag
Hierna redelijk geslapen(half5 snachts)
Wekker ging weer vroeg
Dag 2: het viel tegen dat de spanning nog steeds een beetje aanwezig was. Savonds met mn moeder gepraat, gehuild, etc.
Moeders zei samengevat: het is stress, je maakt jezelf zo gek, en drempeltjes zijn snachts onbeklimbare bergen. Twijfel of spanning is logisch bij een grote stap. Hierna totaal uitgeput in slaap gevallen.
Dag 3:(gisteren) cardioloog afspraak in het ziekenhuis, daarna op het werk wat gespannen, ging later beter. Savonds voorgesteld om uit voorzorg met mama te praten terwijl mijn vriend op bed ging liggen, om hem zo ook wat rust te gunnen. Mama hield het op spanning, maar kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik de afgelopen tijd misschien teveel op mijn bordje heb gehad, vermoeidheid werkt mee enz.
Ik was zo overstuur, wilde tegen mijn vriend aankruipen(goed teken toch?;$) dus moeders besloot vriend wakker te maken, deze was nog wakker en lag te wachten tot ik boven kwam. Mezelf helemaal vastklampend aan mijn vriend geluisterd naar mijn moeder en vriend die mij uitlegte dat het huis op zijn naam staat, alle opties open staan zoals nog een tijdje thuis blijven, half thuis half daar wonen enzovoort.
Ook werd mij duidelijk gemaakt dat ik nu nog niet hoefde/mocht kiezen, ik moest eerst mezelf wat rust gunnen. Ze waren zo lief, en dit deed mij echt goed.
)
zaterdag 20 september 2014 13:59
Meid, echt een heel dringend advies: ga op kamers en geef jezelf de kans om uit te groeien tot een volwassen vrouw.
Want ik krijg de indruk, dat je dit nog echt niet bent.
Want gaan samenwonen en dan, als het niet lukt, terug gaan naar het huis van je ouders, klinkt toch echt volwassen of vind jij van wel?
Want ik krijg de indruk, dat je dit nog echt niet bent.
Want gaan samenwonen en dan, als het niet lukt, terug gaan naar het huis van je ouders, klinkt toch echt volwassen of vind jij van wel?
zaterdag 20 september 2014 14:22
zaterdag 20 september 2014 14:23
En op mijzelf wonen kan ik niet betalen, want ik studeer veel, stage bestaat uit vergoeding, ik werk in het weekend.
Krijg zo wel aardig wat geld binnen, maar niet genoeg om op mijzelf te gaan.
Heb heel veel spaargeld, maar ik vind het zonde om dat aan huur uit te geven, kan het veel "nuttiger" besteden. Begrijp me niet verkeerd
Verder ben ik ontzettend sociaal, en heb ik contacten nodig
Krijg zo wel aardig wat geld binnen, maar niet genoeg om op mijzelf te gaan.
Heb heel veel spaargeld, maar ik vind het zonde om dat aan huur uit te geven, kan het veel "nuttiger" besteden. Begrijp me niet verkeerd
Verder ben ik ontzettend sociaal, en heb ik contacten nodig
zaterdag 20 september 2014 14:26
Dat weet ik, en ik leg ook continu uit dat hij het niet persoonlijk op moet vatten, en dat het niet ligt aan hoeveel ik vanhem hou maar aan mijn karakter.
Ik ben ook heel dankbaar dat hij alles zo opvat.
Ik heb ook gepraat over zijn gevoel hierbij, en hoe hij de situaie ziet.
Hij zegt ik merk aan echt alles dat je van me houdt, ook als je jezelf zo gek maakt
Ik ben ook heel dankbaar dat hij alles zo opvat.
Ik heb ook gepraat over zijn gevoel hierbij, en hoe hij de situaie ziet.
Hij zegt ik merk aan echt alles dat je van me houdt, ook als je jezelf zo gek maakt
zaterdag 20 september 2014 14:31
quote:applepie5829 schreef op 20 september 2014 @ 13:03:
Ik was zo overstuur, wilde tegen mijn vriend aankruipen(goed teken toch?;$) dus moeders besloot vriend wakker te maken, deze was nog wakker en lag te wachten tot ik boven kwam. Mezelf helemaal vastklampend aan mijn vriend geluisterd naar mijn moeder en vriend die mij uitlegte dat het huis op zijn naam staat, alle opties open staan zoals nog een tijdje thuis blijven, half thuis half daar wonen enzovoort.
Ook werd mij duidelijk gemaakt dat ik nu nog niet hoefde/mocht kiezen, ik moest eerst mezelf wat rust gunnen. Ze waren zo lief, en dit deed mij echt goed.)
Serieus, als je dit nou eens goed doorleest, dan kom je toch echt eerder over als een puber die heel veel troost en ondersteuning nodig heeft. Niet erg verder hoor, maar je klinkt voor geen meter als een zelfstandige jonge vrouw die haar eigen beslissingen neemt.
Ik begrijp je vriend ook niet. Wil hij niet liever een volwassen vrouw of geeft hij de voorkeur aan een meisje waarvoor hij kan en moet zorgen?
En je moeder?
Ziet zij niet de voordelen van eerst op kamers gaan en zelfstandig worden boven samenwonen?
Of blijft ze graag doormoederen?
Waarom moet er samengewoond worden?
Ik was zo overstuur, wilde tegen mijn vriend aankruipen(goed teken toch?;$) dus moeders besloot vriend wakker te maken, deze was nog wakker en lag te wachten tot ik boven kwam. Mezelf helemaal vastklampend aan mijn vriend geluisterd naar mijn moeder en vriend die mij uitlegte dat het huis op zijn naam staat, alle opties open staan zoals nog een tijdje thuis blijven, half thuis half daar wonen enzovoort.
Ook werd mij duidelijk gemaakt dat ik nu nog niet hoefde/mocht kiezen, ik moest eerst mezelf wat rust gunnen. Ze waren zo lief, en dit deed mij echt goed.
)Serieus, als je dit nou eens goed doorleest, dan kom je toch echt eerder over als een puber die heel veel troost en ondersteuning nodig heeft. Niet erg verder hoor, maar je klinkt voor geen meter als een zelfstandige jonge vrouw die haar eigen beslissingen neemt.
Ik begrijp je vriend ook niet. Wil hij niet liever een volwassen vrouw of geeft hij de voorkeur aan een meisje waarvoor hij kan en moet zorgen?
En je moeder?
Ziet zij niet de voordelen van eerst op kamers gaan en zelfstandig worden boven samenwonen?
Of blijft ze graag doormoederen?
Waarom moet er samengewoond worden?
zaterdag 20 september 2014 14:32
Ik ben het eens met dubbeltje en Fame: zelfstandigheid is zó waardevol. En de meeste studenten hebben weinig te besteden, in de meeste gevallen kan je alsnog een kamer wel betalen. Dat je het niet wilt is jouw keuze, maar verwerp het idee niet te snel.
Voor dat geld dat je aan huur besteedt krijg je een heleboel levenservaring en zelfstandigheid terug. En als je ergens contacten hebt, is het op kamers.
Verder valt me op dat je relaties allemaal een hulpverlenerskantje hebben: jij wilt voor je moeder zorgen, je vriend vangt jou op. Niets mis met voor elkaar klaar staan, maar als je verkeerd op elkaar leunt is de relatie niet gelijkwaardig.
Dat je vader afstandelijk is en je broertje een puber, is grof gezegd je moeders 'probleem'. Jij bent niet degene die voor die situatie verantwoordelijk is. Je vriend klinkt als een schat maar als de relatie op een gezonde manier langer wil duren, dan moet het wel gelijkwaardig zijn.
Je problemen naar een hulpverlener brengen lijkt me dan ook een goed idee: die kijkt samen met jou hoe je dit kunt verbeteren.
Voor dat geld dat je aan huur besteedt krijg je een heleboel levenservaring en zelfstandigheid terug. En als je ergens contacten hebt, is het op kamers.
Verder valt me op dat je relaties allemaal een hulpverlenerskantje hebben: jij wilt voor je moeder zorgen, je vriend vangt jou op. Niets mis met voor elkaar klaar staan, maar als je verkeerd op elkaar leunt is de relatie niet gelijkwaardig.
Dat je vader afstandelijk is en je broertje een puber, is grof gezegd je moeders 'probleem'. Jij bent niet degene die voor die situatie verantwoordelijk is. Je vriend klinkt als een schat maar als de relatie op een gezonde manier langer wil duren, dan moet het wel gelijkwaardig zijn.
Je problemen naar een hulpverlener brengen lijkt me dan ook een goed idee: die kijkt samen met jou hoe je dit kunt verbeteren.
What a nuanced anxiety
zaterdag 20 september 2014 14:33
Je doet alsof je terminaal kanker hebt. Je situatie, je hebt je hele leven voor je en de wereld ligt voor je open. Doe iets met je pest verleden via een psychogoloog, geef zaken een plek. Maaginfectie heb ik ook gehad, erg vervelend, maar goed straks ben je waarschijnlijk weer redelijk gezond.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 20 september 2014 14:40
Ik ga maandag bellen voor een gesprek met een hulpverlener.
Het geeft me wel een kutgevoel dat je zegt wil je vriend een volwassen vrouw of een meisje waar hij voor moet zorgen..
En mijn moeder is heel behulpzaam, steunt me als dat nodig is maar denkt wel reë.
ze zegt dat ze vind dat ik zelfstandig genoeg ben als ze kijkt naar mijn normale gedrag en karakter.
Ze ziet alleen terug dat ik mezelf bij grote stappen of situaties waarin ik controle verlies wel vaker gek maakte, ging malen en het uiteindelijk nergens op sloeg dat ik me zo druk maakte,
En als ik met haar praat is dat ook haar hoofdboodschap
Het geeft me wel een kutgevoel dat je zegt wil je vriend een volwassen vrouw of een meisje waar hij voor moet zorgen..
En mijn moeder is heel behulpzaam, steunt me als dat nodig is maar denkt wel reë.
ze zegt dat ze vind dat ik zelfstandig genoeg ben als ze kijkt naar mijn normale gedrag en karakter.
Ze ziet alleen terug dat ik mezelf bij grote stappen of situaties waarin ik controle verlies wel vaker gek maakte, ging malen en het uiteindelijk nergens op sloeg dat ik me zo druk maakte,
En als ik met haar praat is dat ook haar hoofdboodschap
zaterdag 20 september 2014 14:40
quote:applepie5829 schreef op 20 september 2014 @ 14:23:
En op mijzelf wonen kan ik niet betalen, want ik studeer veel, stage bestaat uit vergoeding, ik werk in het weekend.
Krijg zo wel aardig wat geld binnen, maar niet genoeg om op mijzelf te gaan.
Heb heel veel spaargeld, maar ik vind het zonde om dat aan huur uit te geven, kan het veel "nuttiger" besteden. Begrijp me niet verkeerd
Verder ben ik ontzettend sociaal, en heb ik contacten nodig
Ach meisje, niets zal ooit zo nuttig besteed zijn als geld wat aangewend wordt om zelfstandig te worden.
Je bent sociaal en hebt contacten nodig?
Nou, mooi, kun je prima zelf voor zorgen als je in je eentje woont.
Gun jezelf toch deze ervaring, in plaats van weg te duiken in de rol van kindvrouwtje.
Het gaat je op een gegeven moment echt opbreken,
En op mijzelf wonen kan ik niet betalen, want ik studeer veel, stage bestaat uit vergoeding, ik werk in het weekend.
Krijg zo wel aardig wat geld binnen, maar niet genoeg om op mijzelf te gaan.
Heb heel veel spaargeld, maar ik vind het zonde om dat aan huur uit te geven, kan het veel "nuttiger" besteden. Begrijp me niet verkeerd
Verder ben ik ontzettend sociaal, en heb ik contacten nodig
Ach meisje, niets zal ooit zo nuttig besteed zijn als geld wat aangewend wordt om zelfstandig te worden.
Je bent sociaal en hebt contacten nodig?
Nou, mooi, kun je prima zelf voor zorgen als je in je eentje woont.
Gun jezelf toch deze ervaring, in plaats van weg te duiken in de rol van kindvrouwtje.
Het gaat je op een gegeven moment echt opbreken,
zaterdag 20 september 2014 14:45
quote:applepie5829 schreef op 20 september 2014 @ 14:40:
ze zegt dat ze vind dat ik zelfstandig genoeg ben als ze kijkt naar mijn normale gedrag en karakter.
Ze ziet alleen terug dat ik mezelf bij grote stappen of situaties waarin ik controle verlies wel vaker gek maakte, ging malen en het uiteindelijk nergens op sloeg dat ik me zo druk maakte,
En als ik met haar praat is dat ook haar hoofdboodschap
Je moeder vindt???
Je zou het zelf moeten vinden en dat doe je gewoon niet.
Als je zelfstandig woont, word je gedwongen om zelf keuzes te maken, los van wat je moeder of vriend vindt.
Een hele waardevolle ervaring waar je je hele leven plezier van hebt.
ze zegt dat ze vind dat ik zelfstandig genoeg ben als ze kijkt naar mijn normale gedrag en karakter.
Ze ziet alleen terug dat ik mezelf bij grote stappen of situaties waarin ik controle verlies wel vaker gek maakte, ging malen en het uiteindelijk nergens op sloeg dat ik me zo druk maakte,
En als ik met haar praat is dat ook haar hoofdboodschap
Je moeder vindt???
Je zou het zelf moeten vinden en dat doe je gewoon niet.
Als je zelfstandig woont, word je gedwongen om zelf keuzes te maken, los van wat je moeder of vriend vindt.
Een hele waardevolle ervaring waar je je hele leven plezier van hebt.
zaterdag 20 september 2014 14:46
Het gaat ook echt niet om mijn klachten en de dingen waarvan ik nu last heb lichamelijk, ik maak daar ook geen probleem van verder.
Het enige was dat ik in turkije zat, niemand van het ziekenhuis engels kon, ze levensgevaarlijke fouten maakte, ik me daar druk om maakte, ziekenhuizen in nederland dit bevestigde en mij dwongen alles te weigeren, ik doodziek door onder andere chemotabletten tegen kanker en allerlei andere rotzooi die ik kreeg(wat ik pas wist toen ik ze al een paar dagen slikte) in het vliegtuig naar nederland moest, er grote twijfel was of ik de douane door mocht, er kans was op een herseninfarct door de hoeveelheid stolsels en luchtbellen dir ik binnen kreeg, als ik geweigerd werd ik een week langer moest blijven
Begrijp me niet verkeerd, maar het was stress van veel werken, daarna uitputting en stress van het ziekenhuis, en echt totaal niet om wat ik had maar om de complicaties en de fouten en de medicatie die me zieker maakte
Maar het is veel wat er gebeurt is.. Ik hoop dat jullie het niet verkeerd opvatten want dat gevoel krijg ik wel als ik sommige reacties lees..
Het enige was dat ik in turkije zat, niemand van het ziekenhuis engels kon, ze levensgevaarlijke fouten maakte, ik me daar druk om maakte, ziekenhuizen in nederland dit bevestigde en mij dwongen alles te weigeren, ik doodziek door onder andere chemotabletten tegen kanker en allerlei andere rotzooi die ik kreeg(wat ik pas wist toen ik ze al een paar dagen slikte) in het vliegtuig naar nederland moest, er grote twijfel was of ik de douane door mocht, er kans was op een herseninfarct door de hoeveelheid stolsels en luchtbellen dir ik binnen kreeg, als ik geweigerd werd ik een week langer moest blijven
Begrijp me niet verkeerd, maar het was stress van veel werken, daarna uitputting en stress van het ziekenhuis, en echt totaal niet om wat ik had maar om de complicaties en de fouten en de medicatie die me zieker maakte
Maar het is veel wat er gebeurt is.. Ik hoop dat jullie het niet verkeerd opvatten want dat gevoel krijg ik wel als ik sommige reacties lees..
zaterdag 20 september 2014 14:53
zaterdag 20 september 2014 14:55
Ik heb echt wel mn eigen mening hoor.. Heel erg mijn eigen mening zelfs.
Maar ik probeer alleen te zeggen dat ze dat van vroeger af aan al goed terug ziet..en dat dat nou toevallig mn moeder is die dat ziet is dat niet zo raar, die kent me natuurlijk ook t langst
Aangezien ik zoals ik al eerder noemde op zo'n moment niet meer weet wat ik denk en voel, en ik het geen plaats kan geven, en anderen wel zien dat ik altijd zo heb gehandeld/gereageerd in situaties.
Maar ik probeer alleen te zeggen dat ze dat van vroeger af aan al goed terug ziet..en dat dat nou toevallig mn moeder is die dat ziet is dat niet zo raar, die kent me natuurlijk ook t langst
Aangezien ik zoals ik al eerder noemde op zo'n moment niet meer weet wat ik denk en voel, en ik het geen plaats kan geven, en anderen wel zien dat ik altijd zo heb gehandeld/gereageerd in situaties.
zaterdag 20 september 2014 14:55
zaterdag 20 september 2014 15:00
Niet samen gaan wonen maar veel bij je vriend langs gaan zodat dat nieuwe huis heel vertrouwd voelt. Het opbouwen door soms eens een week te blijven tot wat langer. Probeer om niet gelijk je moeder te bellen als je in de stress schiet maar ga dingen zelf doorvoelen en verwerken. Het is fijn om jouw moeder te kunnen bellen steeds maar je moet het ook zelf op leren lossen. Therapie is heel goed om daar een plan voor te maken en uit te zoeken waarom je je voelt zoals je je voelt. Cognitieve therapie zou goed bij je passen omdat je dan aan de slag gaat met jouw denken en gedachtes die steeds terug komen. Je gaat leren dat jij bepaalt wat je denkt en dat je die malende gedachten zelf kunt stoppen. Succes!
zaterdag 20 september 2014 15:20
zaterdag 20 september 2014 15:36
Geen idee, maar het topic is er. Men is op viva best kritisch, hier wordt niet alleen maar mee gehuild.
Je bent nog heel jong en overduidelijk zaken aan het verwerken. Je komt op volwassene (ik ben 38) best kinderlijk en afhankelijk over, maar goed er zit ook 20 jaar tussen. Jij zit nog in de fase tussen late puber en jong volwassene.
Er zijn best goede tips gegeven over gefaseerd/proef samenwonen, volgens mij kun je daar veel aan hebben.
Vanuit mijn eigen ervaring kan ik slechts zeggen dat het moeilijk is om een relatie in stand te houden terwijl je volwassen aan het worden ben gecombineerd met het verwerken van een moeilijk verleden. Je kunt er over 5 jaar heel anders in staan. Daarnaast is je losmaken van je ouders en omgeving en verantwoordelijkheid nemen voor je eigen beslissingen zonder dat je je bij enige moeilijkheid achter de rokken van moeder weg duikt een natuurlijk proces.
Mogelijk denk je over een paar jaar ook heel anders over een vriend die jouw afhankelijke gedrag gewend is.
Je bent nog heel jong en overduidelijk zaken aan het verwerken. Je komt op volwassene (ik ben 38) best kinderlijk en afhankelijk over, maar goed er zit ook 20 jaar tussen. Jij zit nog in de fase tussen late puber en jong volwassene.
Er zijn best goede tips gegeven over gefaseerd/proef samenwonen, volgens mij kun je daar veel aan hebben.
Vanuit mijn eigen ervaring kan ik slechts zeggen dat het moeilijk is om een relatie in stand te houden terwijl je volwassen aan het worden ben gecombineerd met het verwerken van een moeilijk verleden. Je kunt er over 5 jaar heel anders in staan. Daarnaast is je losmaken van je ouders en omgeving en verantwoordelijkheid nemen voor je eigen beslissingen zonder dat je je bij enige moeilijkheid achter de rokken van moeder weg duikt een natuurlijk proces.
Mogelijk denk je over een paar jaar ook heel anders over een vriend die jouw afhankelijke gedrag gewend is.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 20 september 2014 15:38
Geef het wat tijd. Je hebt veel meegemaakt op korte tijd en samenwonen kan idd eng zijn.
Ga een week bij je vriend wonen, dan eventueel een week bij je moeder en doe dit een aantal keer. Dat is niet 'officieel' samenwonen en je weet dan dat je terug naar je ouderlijk huis kan gaan. Volgens mij ga je dan na een tijdje gewoon bij je vriend willen blijven en ga je niet meer zo de behoefte hebben om terug naar 'huis' te gaan.
Zoek ook professionele hulp om uit te zoeken waarom je je zo voelt.
Sterkte!
Ga een week bij je vriend wonen, dan eventueel een week bij je moeder en doe dit een aantal keer. Dat is niet 'officieel' samenwonen en je weet dan dat je terug naar je ouderlijk huis kan gaan. Volgens mij ga je dan na een tijdje gewoon bij je vriend willen blijven en ga je niet meer zo de behoefte hebben om terug naar 'huis' te gaan.
Zoek ook professionele hulp om uit te zoeken waarom je je zo voelt.
Sterkte!
Life is short. Eat dessert first.
zaterdag 20 september 2014 15:38
Je hebt een lieve vriend en moeder.
Ik ben het eens met de reacties hier dat je moet oppassen dat de relatie met je vriend straks wel gelijkwaardiger moet worden.
Je hebt erg veel op je bordje gehad. Zeker ook met wat er in Turkije is gebeurd; dat is niet niks. Niet vreemd dat nu de stress en spanning naar buiten komt.
Ik zou zeker ook professionele hulp inschakelen. Dingen verwerken en zelfstandiger worden, zijn dan de belangrijkste doelen.
Eerst op kamers gaan zou je goed doen, maar je kan ook eraan werken in het samenwonen zelfstandig te worden. Zonder professionele hulp gaat dat alleen veel langer duren, dus doe dat vooral.
Ik ben het eens met de reacties hier dat je moet oppassen dat de relatie met je vriend straks wel gelijkwaardiger moet worden.
Je hebt erg veel op je bordje gehad. Zeker ook met wat er in Turkije is gebeurd; dat is niet niks. Niet vreemd dat nu de stress en spanning naar buiten komt.
Ik zou zeker ook professionele hulp inschakelen. Dingen verwerken en zelfstandiger worden, zijn dan de belangrijkste doelen.
Eerst op kamers gaan zou je goed doen, maar je kan ook eraan werken in het samenwonen zelfstandig te worden. Zonder professionele hulp gaat dat alleen veel langer duren, dus doe dat vooral.
Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht
