Relaties
alle pijlers
Snel huilen
dinsdag 22 juli 2014 12:47
Hallo,
Ik heb volgende vervelend probleem - ik heb een leuke relatie met mijn vriend (iets langer dan een jaar) maar elke keer dat er me iets dwars zit of we hebben een discussie, begin ik onmiddellijk te huilen.
Ik snap zelf niet waarom want meestal gaat het om iets redelijk banaal (vb ik vind dat hij nors doet, of dat hij te laat thuis was gisteren)
Maar toch krijg ik het niet gezegd zonder tranen...
Dacht dat het misschien hormonaal zou zijn, maar stoppen met de pil heeft niets geholpen.
Wat scheelt er met me? Iemand die kan helpen?
Alvast bedankt!
Ik heb volgende vervelend probleem - ik heb een leuke relatie met mijn vriend (iets langer dan een jaar) maar elke keer dat er me iets dwars zit of we hebben een discussie, begin ik onmiddellijk te huilen.
Ik snap zelf niet waarom want meestal gaat het om iets redelijk banaal (vb ik vind dat hij nors doet, of dat hij te laat thuis was gisteren)
Maar toch krijg ik het niet gezegd zonder tranen...
Dacht dat het misschien hormonaal zou zijn, maar stoppen met de pil heeft niets geholpen.
Wat scheelt er met me? Iemand die kan helpen?
Alvast bedankt!
woensdag 23 juli 2014 21:48
quote:blijfgewoonbianca schreef op 23 juli 2014 @ 21:46:
Uit het leven gegrepen: ik moest vanmorgen werken. Om 7.00 uur op kantoor werd ik door een collega aangesproken, en omdat ik niet zo goed tegen kritiek kan en soms een andere kijk op de dingen heb dan mijn collega’s voelde ik me een beetje aangevallen. Tranen over mijn wangen. Daarna gebeurde er nog iets naars, en daar stond ik dan op straat: woedend en tranen met tuiten.
Zwak?
Achteraf na een hele ochtend werken kon ik alles wel goed reflecteren en kan ik goed zien wat mijn fouten zijn, en waar ik misschien nog aan moet werken, maar ook wat ik misschien kan leren aan anderen. Ik sprak er met mijn man over en ik voelde me zwak omdat ik gehuild waar een collega bij was. Want, zeg nou zelf: je emoties niet kunnen beheersen is toch suf en vooral erg zwak. Zeker als je moet huilen.
Mijn man liet me juist de andere kant van het verhaal zien: huilen waar een collega bij is, is eigenlijk sterk. Het tonen van je zwaktes is heel kwetsbaar, maar maakt je misschien uiteindelijk ook sterk. Je laat zien: ‘ik durf mezelf te zijn’ en ‘ik schaam me niet’. Maar ook laat je zien dat iets je raakt en je iets doet, en dat je niet dat sterke ijskonijn bent.
Vroeger en nu
Vroeger dacht ik dat het beter was om niet te laten zien waar je mee zat. Ik dacht dat het beter was om niet je diepste gevoelens te laten zien aan mensen die je niet zo goed kende. Bij klasgenoten was ik altijd vrolijk en gezellig, terwijl ik soms ook heel verdrietig of boos kon zijn. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik me besefte dat het juist goed is om te laten zien waar je mee zit, en dat het goed is om te laten zien dat je ook kwetsbaar kan zijn.
En hoewel ik liever wilde dat ik niet gehuild had vanmorgen, ben ik toch blij dat ik het niet heb opgekropt maar liet zien dat het me wat deed. (En achteraf snapte ik de tranen nog meer: ik werd ongesteld, en iedereen weet wat dat betekent…
)
Stel jij je weleens kwetsbaar op?
- See more at: http://huisvanbelle.nl/tr ... gen/#sthash.KHJXYni8.dpuf
Ik heb beeld, bij deze mevrouw.Pukkeltjes
Uit het leven gegrepen: ik moest vanmorgen werken. Om 7.00 uur op kantoor werd ik door een collega aangesproken, en omdat ik niet zo goed tegen kritiek kan en soms een andere kijk op de dingen heb dan mijn collega’s voelde ik me een beetje aangevallen. Tranen over mijn wangen. Daarna gebeurde er nog iets naars, en daar stond ik dan op straat: woedend en tranen met tuiten.
Zwak?
Achteraf na een hele ochtend werken kon ik alles wel goed reflecteren en kan ik goed zien wat mijn fouten zijn, en waar ik misschien nog aan moet werken, maar ook wat ik misschien kan leren aan anderen. Ik sprak er met mijn man over en ik voelde me zwak omdat ik gehuild waar een collega bij was. Want, zeg nou zelf: je emoties niet kunnen beheersen is toch suf en vooral erg zwak. Zeker als je moet huilen.
Mijn man liet me juist de andere kant van het verhaal zien: huilen waar een collega bij is, is eigenlijk sterk. Het tonen van je zwaktes is heel kwetsbaar, maar maakt je misschien uiteindelijk ook sterk. Je laat zien: ‘ik durf mezelf te zijn’ en ‘ik schaam me niet’. Maar ook laat je zien dat iets je raakt en je iets doet, en dat je niet dat sterke ijskonijn bent.
Vroeger en nu
Vroeger dacht ik dat het beter was om niet te laten zien waar je mee zat. Ik dacht dat het beter was om niet je diepste gevoelens te laten zien aan mensen die je niet zo goed kende. Bij klasgenoten was ik altijd vrolijk en gezellig, terwijl ik soms ook heel verdrietig of boos kon zijn. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik me besefte dat het juist goed is om te laten zien waar je mee zit, en dat het goed is om te laten zien dat je ook kwetsbaar kan zijn.
En hoewel ik liever wilde dat ik niet gehuild had vanmorgen, ben ik toch blij dat ik het niet heb opgekropt maar liet zien dat het me wat deed. (En achteraf snapte ik de tranen nog meer: ik werd ongesteld, en iedereen weet wat dat betekent…
)Stel jij je weleens kwetsbaar op?
- See more at: http://huisvanbelle.nl/tr ... gen/#sthash.KHJXYni8.dpuf
Ik heb beeld, bij deze mevrouw.Pukkeltjes
woensdag 23 juli 2014 22:08
quote:sabbaticalmeds schreef op 23 juli 2014 @ 21:28:
[...]
Verwar je kritiek met afwijzing?Misschien. Maar als je me zou vragen waar ik meer moeite mee heb, kritiek krijgen of afgewezen worden dan vind ik kritiek krijgen denk ik moeilijker en vervelender dan afgewezen worden, hoewel het wellicht dicht bij elkaar ligt. Vind het interessant om erachter te komen wat het precies is. Het lijkt er ook op dat ik het soms niet eens ben met de kritiek en dat dan slecht kan hebben.
[...]
Verwar je kritiek met afwijzing?Misschien. Maar als je me zou vragen waar ik meer moeite mee heb, kritiek krijgen of afgewezen worden dan vind ik kritiek krijgen denk ik moeilijker en vervelender dan afgewezen worden, hoewel het wellicht dicht bij elkaar ligt. Vind het interessant om erachter te komen wat het precies is. Het lijkt er ook op dat ik het soms niet eens ben met de kritiek en dat dan slecht kan hebben.
woensdag 23 juli 2014 22:19
Dat, en daarbij: bij kritiek heb ik het idee - dat juist omdat het zich op een deel van mijn doen en laten richt - dat daarover de mening van een ander kan verschillen met die van mij.
Bij echt een afwijzing, gaat het om zoveel meer, dat het weer teveel is om mij echt te raken zeg maar. Maar ik moet erbij zeggen dat ik niet echt ervaring heb met een situatie waarin ik mij echt afgewezen voelde.
Wel met situaties waarin ik kritiek kreeg, of feedback. Maar wat ik in het verleden dus altijd dacht: De ander heeft altijd gelijk, per definitie. Dus als gezegd wordt dat ik niet kan tekenen, gymen, zingen, dom ben, niks kan, er met mij niet samen te werken valt etc. dan is dat per definitie zo. Ook al denk/dacht ik daar zelf heel anders over. Maar het kwam dan wél hard binnen. Inmiddels wel zover dat ik weet dat de ander ook maar gewoon een mening kan hebben. Soms heeft de ander gelijk, soms ik, maar vaker nog is het een kwestie van smaak of gevoelens. Dat inzicht heeft me wel geholpen om er beter mee om te gaan (iig niet meer te huilen).
Bij echt een afwijzing, gaat het om zoveel meer, dat het weer teveel is om mij echt te raken zeg maar. Maar ik moet erbij zeggen dat ik niet echt ervaring heb met een situatie waarin ik mij echt afgewezen voelde.
Wel met situaties waarin ik kritiek kreeg, of feedback. Maar wat ik in het verleden dus altijd dacht: De ander heeft altijd gelijk, per definitie. Dus als gezegd wordt dat ik niet kan tekenen, gymen, zingen, dom ben, niks kan, er met mij niet samen te werken valt etc. dan is dat per definitie zo. Ook al denk/dacht ik daar zelf heel anders over. Maar het kwam dan wél hard binnen. Inmiddels wel zover dat ik weet dat de ander ook maar gewoon een mening kan hebben. Soms heeft de ander gelijk, soms ik, maar vaker nog is het een kwestie van smaak of gevoelens. Dat inzicht heeft me wel geholpen om er beter mee om te gaan (iig niet meer te huilen).
woensdag 23 juli 2014 22:22
Wat een interessant topic! Ik heb me nooit zo sterk gerealiseerd wat huilen in een discussie bij mensen kan oproepen. Goed om te weten en er worden hier tips gegeven waar ik waarschijnlijk (en TO hopelijk ook) iets mee kan.
Aan de andere kant kan ik me niet helemaal vinden in de reacties tegen de huilers. Mensen in dit topic en ook in het dagelijks leven doen vaak alsof het huilen van een ander een Enorm Ding is waar ze iets mee moeten (en wat dus blijkbaar zelfs als manipulatief gezien kan worden).
Ik vind huilen in een discussie meer zoiets als blozen: je wilt het niet, het gebeurt toch, hoe meer je ertegen vecht, des te erger wordt en het laatste wat je wilt is dat mensen hun aandacht verleggen naar het blozen. Dat ze ingaan op het blozen in plaats van op mijn woorden.
Ik neem mijn tranen totaal niet serieus en vind het erg irritant als een ander er wel de aandacht op vestigt, zeker in een discussie. Ik wil dan ook absoluut niet getroost worden als ik een punt wil maken.
Ik heb het hier wel eens met een therapeut over gehad en zij gaf mij het advies om tijdens het huilen in een discussie goed in contact te blijven met de ander. Dat maakt het voor beide partijen vaak makkelijker.
Het kan zijn dat je met huilen een discussie beïnvloedt, zoals Sabbaticalmeds zegt, maar dat doe je toch sowieso op een heleboel bewuste en onbewuste, verbale en non-verbale manieren? Het is maar net wat voor interpretatie en waarde je huilen geeft.
Mensen lijken hier te zeggen dat je in een discussie niet zo onder de indruk hoeft te zijn van andermans woorden. Van mij zouden mensen juist niet zo onder de indruk hoeven te zijn van andermans tranen.
Aan de andere kant kan ik me niet helemaal vinden in de reacties tegen de huilers. Mensen in dit topic en ook in het dagelijks leven doen vaak alsof het huilen van een ander een Enorm Ding is waar ze iets mee moeten (en wat dus blijkbaar zelfs als manipulatief gezien kan worden).
Ik vind huilen in een discussie meer zoiets als blozen: je wilt het niet, het gebeurt toch, hoe meer je ertegen vecht, des te erger wordt en het laatste wat je wilt is dat mensen hun aandacht verleggen naar het blozen. Dat ze ingaan op het blozen in plaats van op mijn woorden.
Ik neem mijn tranen totaal niet serieus en vind het erg irritant als een ander er wel de aandacht op vestigt, zeker in een discussie. Ik wil dan ook absoluut niet getroost worden als ik een punt wil maken.
Ik heb het hier wel eens met een therapeut over gehad en zij gaf mij het advies om tijdens het huilen in een discussie goed in contact te blijven met de ander. Dat maakt het voor beide partijen vaak makkelijker.
Het kan zijn dat je met huilen een discussie beïnvloedt, zoals Sabbaticalmeds zegt, maar dat doe je toch sowieso op een heleboel bewuste en onbewuste, verbale en non-verbale manieren? Het is maar net wat voor interpretatie en waarde je huilen geeft.
Mensen lijken hier te zeggen dat je in een discussie niet zo onder de indruk hoeft te zijn van andermans woorden. Van mij zouden mensen juist niet zo onder de indruk hoeven te zijn van andermans tranen.
woensdag 23 juli 2014 22:24
Dus eigenlijk vind jij kritiek zo'n beetje altijd onterecht en een kwestie van smaak oid?
Als een baas vindt dat je niet functioneert binnen het bedrijf is dat een kwestie van smaak?
Als een baas zegt dat je te vaak te laat komt; smaak?
Als een baas vindt dat je te veel fouten maakt; smaak?
Als je uit de ringen valt, niet over de bok heen komt, niet kunt gooien en slecht kunt vangen, de achterste bent met de veldloop, etc. en een leraar zegt dat je slecht in gym bent; smaak?
Als jij dat zo ziet zou ik het logischer vinden dat je pis- en pislink zou worden, ipv in tranen uit te barsten van zoveel onrecht.
Als een baas vindt dat je niet functioneert binnen het bedrijf is dat een kwestie van smaak?
Als een baas zegt dat je te vaak te laat komt; smaak?
Als een baas vindt dat je te veel fouten maakt; smaak?
Als je uit de ringen valt, niet over de bok heen komt, niet kunt gooien en slecht kunt vangen, de achterste bent met de veldloop, etc. en een leraar zegt dat je slecht in gym bent; smaak?
Als jij dat zo ziet zou ik het logischer vinden dat je pis- en pislink zou worden, ipv in tranen uit te barsten van zoveel onrecht.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 23 juli 2014 22:24
Dus eigenlijk vind jij kritiek zo'n beetje altijd onterecht en een kwestie van smaak oid?
Als een baas vindt dat je niet functioneert binnen het bedrijf is dat een kwestie van smaak?
Als een baas zegt dat je te vaak te laat komt; smaak?
Als een baas vindt dat je te veel fouten maakt; smaak?
Als je uit de ringen valt, niet over de bok heen komt, niet kunt gooien en slecht kunt vangen, de achterste bent met de veldloop, etc. en een leraar zegt dat je slecht in gym bent; smaak?
Als jij dat zo ziet zou ik het logischer vinden dat je pis- en pislink zou worden, ipv in tranen uit te barsten van zoveel onrecht.
Als een baas vindt dat je niet functioneert binnen het bedrijf is dat een kwestie van smaak?
Als een baas zegt dat je te vaak te laat komt; smaak?
Als een baas vindt dat je te veel fouten maakt; smaak?
Als je uit de ringen valt, niet over de bok heen komt, niet kunt gooien en slecht kunt vangen, de achterste bent met de veldloop, etc. en een leraar zegt dat je slecht in gym bent; smaak?
Als jij dat zo ziet zou ik het logischer vinden dat je pis- en pislink zou worden, ipv in tranen uit te barsten van zoveel onrecht.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 23 juli 2014 22:24
quote:vivamiranda schreef op 23 juli 2014 @ 22:22:
Wat een interessant topic! Ik heb me nooit zo sterk gerealiseerd wat huilen in een discussie bij mensen kan oproepen. Goed om te weten en er worden hier tips gegeven waar ik waarschijnlijk (en TO hopelijk ook) iets mee kan.
Aan de andere kant kan ik me niet helemaal vinden in de reacties tegen de huilers. Mensen in dit topic en ook in het dagelijks leven doen vaak alsof het huilen van een ander een Enorm Ding is waar ze iets mee moeten (en wat dus blijkbaar zelfs als manipulatief gezien kan worden).
Ik vind huilen in een discussie meer zoiets als blozen: je wilt het niet, het gebeurt toch, hoe meer je ertegen vecht, des te erger wordt en het laatste wat je wilt is dat mensen hun aandacht verleggen naar het blozen. Dat ze ingaan op het blozen in plaats van op mijn woorden.
Ik neem mijn tranen totaal niet serieus en vind het erg irritant als een ander er wel de aandacht op vestigt, zeker in een discussie. Ik wil dan ook absoluut niet getroost worden als ik een punt wil maken.
Ik heb het hier wel eens met een therapeut over gehad en zij gaf mij het advies om tijdens het huilen in een discussie goed in contact te blijven met de ander. Dat maakt het voor beide partijen vaak makkelijker.
Het kan zijn dat je met huilen een discussie beïnvloedt, zoals Sabbaticalmeds zegt, maar dat doe je toch sowieso op een heleboel bewuste en onbewuste, verbale en non-verbale manieren? Het is maar net wat voor interpretatie en waarde je huilen geeft.
Mensen lijken hier te zeggen dat je in een discussie niet zo onder de indruk hoeft te zijn van andermans woorden. Van mij zouden mensen juist niet zo onder de indruk hoeven te zijn van andermans tranen.ieder mens met empathie wordt geraakt door de tranen van een ander. Het zou heel raar zijn als dat niet zo was. En als je van een afstandje kan kijken naar wat er gebeurt zal je ook zien, dat zodra de waterlanders er zijn, elke discussie doodslaat.
Wat een interessant topic! Ik heb me nooit zo sterk gerealiseerd wat huilen in een discussie bij mensen kan oproepen. Goed om te weten en er worden hier tips gegeven waar ik waarschijnlijk (en TO hopelijk ook) iets mee kan.
Aan de andere kant kan ik me niet helemaal vinden in de reacties tegen de huilers. Mensen in dit topic en ook in het dagelijks leven doen vaak alsof het huilen van een ander een Enorm Ding is waar ze iets mee moeten (en wat dus blijkbaar zelfs als manipulatief gezien kan worden).
Ik vind huilen in een discussie meer zoiets als blozen: je wilt het niet, het gebeurt toch, hoe meer je ertegen vecht, des te erger wordt en het laatste wat je wilt is dat mensen hun aandacht verleggen naar het blozen. Dat ze ingaan op het blozen in plaats van op mijn woorden.
Ik neem mijn tranen totaal niet serieus en vind het erg irritant als een ander er wel de aandacht op vestigt, zeker in een discussie. Ik wil dan ook absoluut niet getroost worden als ik een punt wil maken.
Ik heb het hier wel eens met een therapeut over gehad en zij gaf mij het advies om tijdens het huilen in een discussie goed in contact te blijven met de ander. Dat maakt het voor beide partijen vaak makkelijker.
Het kan zijn dat je met huilen een discussie beïnvloedt, zoals Sabbaticalmeds zegt, maar dat doe je toch sowieso op een heleboel bewuste en onbewuste, verbale en non-verbale manieren? Het is maar net wat voor interpretatie en waarde je huilen geeft.
Mensen lijken hier te zeggen dat je in een discussie niet zo onder de indruk hoeft te zijn van andermans woorden. Van mij zouden mensen juist niet zo onder de indruk hoeven te zijn van andermans tranen.ieder mens met empathie wordt geraakt door de tranen van een ander. Het zou heel raar zijn als dat niet zo was. En als je van een afstandje kan kijken naar wat er gebeurt zal je ook zien, dat zodra de waterlanders er zijn, elke discussie doodslaat.
woensdag 23 juli 2014 22:27
Weet je wat het ook is, tranen kunnen een uiting zijn van diep verdriet en daarom reageren mensen erop. Het is dus onmogelijk om van een ander te vragen de schouders op te halen. Het zou maar zo kunnen leiden tot onverschilligheid terwijl dat voor iemand die in groot leed verkeert en daarom huilt funest is. De janker om niks moet zelf verantwoordelijkheid nemen voor haar gedrag en dit niet bij een ander neerleggen. Je bent volwassen.
woensdag 23 juli 2014 22:32
Huilen als uiting van machteloosheid
Een persoon die huilt maakt duidelijk dat er geen uitweg is,
dat er niets is wat hij kan doen, dat hij niet weet hoe uit de
negatieve situatie te komen. Wanneer er geen enkele andere
manier van reageren op een situatie meer overblijft, dan
komen de tranen. De persoon ziet geen mogelijkheden om
iets te veranderen aan de situatie en wordt als het ware overweldigd
door wat er is gebeurd. Een reden waarom gevoelens
van machteloosheid tot huilen aanleiding geven, kan
zijn dat het huilen zelf impliceert dat er geen andere gedragsalternatieven
beschikbaar zijn. Huilen vergt alle energie:
men kan niet intussen doorgaan met wat men aan het doen
is, men kan niet rustig praten over wat het probleem is, men
kan niet goed zien wat er aan de hand is, of nadenken over
hoe dan het probleem op te lossen. Met andere woorden,
huilen sluit alle andere gedragsopties tijdelijk uit.
http://www.tijdschriftdep ... DePsycholoog_nr2-2000.pdf
Een persoon die huilt maakt duidelijk dat er geen uitweg is,
dat er niets is wat hij kan doen, dat hij niet weet hoe uit de
negatieve situatie te komen. Wanneer er geen enkele andere
manier van reageren op een situatie meer overblijft, dan
komen de tranen. De persoon ziet geen mogelijkheden om
iets te veranderen aan de situatie en wordt als het ware overweldigd
door wat er is gebeurd. Een reden waarom gevoelens
van machteloosheid tot huilen aanleiding geven, kan
zijn dat het huilen zelf impliceert dat er geen andere gedragsalternatieven
beschikbaar zijn. Huilen vergt alle energie:
men kan niet intussen doorgaan met wat men aan het doen
is, men kan niet rustig praten over wat het probleem is, men
kan niet goed zien wat er aan de hand is, of nadenken over
hoe dan het probleem op te lossen. Met andere woorden,
huilen sluit alle andere gedragsopties tijdelijk uit.
http://www.tijdschriftdep ... DePsycholoog_nr2-2000.pdf
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 23 juli 2014 22:34
Een tweede functie
van huilen als signaal van machteloosheid is zelfbescherming,
in de zin dat tranen een potentiële agressor afschrikken.
Een verdrietig gezicht met tranen roept vaak medelijden
op juist omdat iemand zijn machteloosheid zo duidelijk
kenbaar maakt. Het huilen kan dan worden gezien als
een overgave, als het tonen van de witte vlag, hetgeen de
ander kan doen afzien van een verdere aanval
van huilen als signaal van machteloosheid is zelfbescherming,
in de zin dat tranen een potentiële agressor afschrikken.
Een verdrietig gezicht met tranen roept vaak medelijden
op juist omdat iemand zijn machteloosheid zo duidelijk
kenbaar maakt. Het huilen kan dan worden gezien als
een overgave, als het tonen van de witte vlag, hetgeen de
ander kan doen afzien van een verdere aanval
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 23 juli 2014 22:36
quote:blijfgewoonbianca schreef op 23 juli 2014 @ 22:24:
Dus eigenlijk vind jij kritiek zo'n beetje altijd onterecht en een kwestie van smaak oid?
Als een baas vindt dat je niet functioneert binnen het bedrijf is dat een kwestie van smaak?
Als een baas zegt dat je te vaak te laat komt; smaak?
Als een baas vindt dat je te veel fouten maakt; smaak?
Als je uit de ringen valt, niet over de bok heen komt, niet kunt gooien en slecht kunt vangen, de achterste bent met de veldloop, etc. en een leraar zegt dat je slecht in gym bent; smaak?
Als jij dat zo ziet zou ik het logischer vinden dat je pis- en pislink zou worden, ipv in tranen uit te barsten van zoveel onrecht.Nou, ligt er dus aan hoe "meetbaar" iets is. Kritiek omdat je altijd te laat komt is meetbaar. Als je om 8.00 uur moet beginnen en standaard om 8.10 pas komt aanzetten is dat geen kwestie van smaak. Dat zie ik ook niet als kritiek geven. Maar hoe minder "meetbaar" iets is, hoe lastiger ik een mening vind. Niet binnen het bedrijf passen, geen klik hebben, iets niet mooi vinden, een bepaald gevoel hebben, je niet op je gemak voelen, iemand niet gezellig vinden etc
Dus eigenlijk vind jij kritiek zo'n beetje altijd onterecht en een kwestie van smaak oid?
Als een baas vindt dat je niet functioneert binnen het bedrijf is dat een kwestie van smaak?
Als een baas zegt dat je te vaak te laat komt; smaak?
Als een baas vindt dat je te veel fouten maakt; smaak?
Als je uit de ringen valt, niet over de bok heen komt, niet kunt gooien en slecht kunt vangen, de achterste bent met de veldloop, etc. en een leraar zegt dat je slecht in gym bent; smaak?
Als jij dat zo ziet zou ik het logischer vinden dat je pis- en pislink zou worden, ipv in tranen uit te barsten van zoveel onrecht.Nou, ligt er dus aan hoe "meetbaar" iets is. Kritiek omdat je altijd te laat komt is meetbaar. Als je om 8.00 uur moet beginnen en standaard om 8.10 pas komt aanzetten is dat geen kwestie van smaak. Dat zie ik ook niet als kritiek geven. Maar hoe minder "meetbaar" iets is, hoe lastiger ik een mening vind. Niet binnen het bedrijf passen, geen klik hebben, iets niet mooi vinden, een bepaald gevoel hebben, je niet op je gemak voelen, iemand niet gezellig vinden etc
woensdag 23 juli 2014 22:40
Conclusie
Huilen is geen irrationele of overdreven reactie, maar heeft
verschillende functies, al zijn deze niet altijd even duidelijk
voor de persoon zelf. Huilen kan worden gezien als een
uiting van machteloosheid, en functioneert in die zin als
noodsignaal of als zelfbescherming. Huilen kan echter ook
worden gezien als teken van sensitiviteit, omdat het iemands
geïnvolveerdheid toont. Het feit dat huilen een laatste toevlucht
is, een reactie waarop we eventjes terugvallen als we
geen enkele andere optie meer hebben, verklaart wellicht
het robuuste verschil tussen mannen en vrouwen in huilgedrag.
Vrouwen menen eerder ergens niets aan te kunnen
doen en geen uitweg te kunnen vinden. Daar komt bij dat
hun huilgedrag functioneler is dan dat van mannen omdat
zij inderdaad eerder op steun, hulp of aandacht mogen rekenen
dan de gemiddelde man in onze samenleving.
Huilen is geen irrationele of overdreven reactie, maar heeft
verschillende functies, al zijn deze niet altijd even duidelijk
voor de persoon zelf. Huilen kan worden gezien als een
uiting van machteloosheid, en functioneert in die zin als
noodsignaal of als zelfbescherming. Huilen kan echter ook
worden gezien als teken van sensitiviteit, omdat het iemands
geïnvolveerdheid toont. Het feit dat huilen een laatste toevlucht
is, een reactie waarop we eventjes terugvallen als we
geen enkele andere optie meer hebben, verklaart wellicht
het robuuste verschil tussen mannen en vrouwen in huilgedrag.
Vrouwen menen eerder ergens niets aan te kunnen
doen en geen uitweg te kunnen vinden. Daar komt bij dat
hun huilgedrag functioneler is dan dat van mannen omdat
zij inderdaad eerder op steun, hulp of aandacht mogen rekenen
dan de gemiddelde man in onze samenleving.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 23 juli 2014 22:42
quote:NYC schreef op 23 juli 2014 @ 22:36:
[...]
Nou, ligt er dus aan hoe "meetbaar" iets is. Kritiek omdat je altijd te laat komt is meetbaar. Als je om 8.00 uur moet beginnen en standaard om 8.10 pas komt aanzetten is dat geen kwestie van smaak. Dat zie ik ook niet als kritiek geven. Maar hoe minder "meetbaar" iets is, hoe lastiger ik een mening vind. Niet binnen het bedrijf passen, geen klik hebben, iets niet mooi vinden, een bepaald gevoel hebben, je niet op je gemak voelen, iemand niet gezellig vinden etcwaarom mogen mensen geen mening over jou hebben?
[...]
Nou, ligt er dus aan hoe "meetbaar" iets is. Kritiek omdat je altijd te laat komt is meetbaar. Als je om 8.00 uur moet beginnen en standaard om 8.10 pas komt aanzetten is dat geen kwestie van smaak. Dat zie ik ook niet als kritiek geven. Maar hoe minder "meetbaar" iets is, hoe lastiger ik een mening vind. Niet binnen het bedrijf passen, geen klik hebben, iets niet mooi vinden, een bepaald gevoel hebben, je niet op je gemak voelen, iemand niet gezellig vinden etcwaarom mogen mensen geen mening over jou hebben?
woensdag 23 juli 2014 22:44
Zo, het topic is nog even een stukje groter geworden .
Kritiek is lastig om te krijgen, maar vooral als je het deels als afwijzing ziet. Terwijl kritiek 99% van de tijd bedoeld is om je op een aspect te wijzen. Eén of enkele aspect(en) van jouw gedrag of voorkomen.
Zie het dus niet als een persoonlijke aanval. Sterker nog, als ik goede, terechte kritiek krijg kan ik er alleen maar beter van worden. Als ik nooit op dingen gewezen word, dat zou eng zijn! Daarnaast is niet alle kritiek terecht, soms deels niet en zo af en toe helemaal niet.
Zodra je meer leert om naar kritiek te kijken als een instrument om jezelf mogelijk te verbeteren, maar ook als iets dat je niet om zeep helpt, zul je ook kritischer naar kritiek kunnen kijken. Soms krijg je een goed kritiekpunt, maar begrijp je het bijvoorbeeld niet helemaal. Dan kun je, als je niet te geëmotioneerd bent, vragen waaruit bepaalde dingen blijken en wat ze met de kritiek bedoelen. Gewoon maar de kritiek als een zuur snoepje slikken en doorgaan heeft geen zin als je er vervolgens niks mee doet. Kritiek wordt namelijk niet altijd als een helder probleem op een presenteerblaadje gegeven, soms moet je graven wat het echt betekent.
Ik ben blij dat ik zelf een andere instelling heb gekregen en er beter mee om kan gaan. Zelf kom ik uit een gezin waarin ik het rustige meisje was. Als mij iets overkwam dat ik niet kon handelen, dan huilde ik inderdaad. Maar eigenlijk kan ik eerder zeggen dat ik veel te weinig conflictsituaties heb gehad als kind, te weinig ruzie. Ik word pas boos als me echt onrecht aangedaan word (en ik huilde vroeger dan natuurlijk, onmachtig als ik me soms voelde ) en mensen werden eigenlijk ook zelden boos op mij.
@kobaar: Alsjeblieft, ben blij dat je er wat aan hebt. (mijn andere verhaal stond op pagina 6, maar Lucifer etc hebben het al voldoende vaak in hun woorden uitgelegd hoe ik er ook over denk)
Kritiek is lastig om te krijgen, maar vooral als je het deels als afwijzing ziet. Terwijl kritiek 99% van de tijd bedoeld is om je op een aspect te wijzen. Eén of enkele aspect(en) van jouw gedrag of voorkomen.
Zie het dus niet als een persoonlijke aanval. Sterker nog, als ik goede, terechte kritiek krijg kan ik er alleen maar beter van worden. Als ik nooit op dingen gewezen word, dat zou eng zijn! Daarnaast is niet alle kritiek terecht, soms deels niet en zo af en toe helemaal niet.
Zodra je meer leert om naar kritiek te kijken als een instrument om jezelf mogelijk te verbeteren, maar ook als iets dat je niet om zeep helpt, zul je ook kritischer naar kritiek kunnen kijken. Soms krijg je een goed kritiekpunt, maar begrijp je het bijvoorbeeld niet helemaal. Dan kun je, als je niet te geëmotioneerd bent, vragen waaruit bepaalde dingen blijken en wat ze met de kritiek bedoelen. Gewoon maar de kritiek als een zuur snoepje slikken en doorgaan heeft geen zin als je er vervolgens niks mee doet. Kritiek wordt namelijk niet altijd als een helder probleem op een presenteerblaadje gegeven, soms moet je graven wat het echt betekent.
Ik ben blij dat ik zelf een andere instelling heb gekregen en er beter mee om kan gaan. Zelf kom ik uit een gezin waarin ik het rustige meisje was. Als mij iets overkwam dat ik niet kon handelen, dan huilde ik inderdaad. Maar eigenlijk kan ik eerder zeggen dat ik veel te weinig conflictsituaties heb gehad als kind, te weinig ruzie. Ik word pas boos als me echt onrecht aangedaan word (en ik huilde vroeger dan natuurlijk, onmachtig als ik me soms voelde
) en mensen werden eigenlijk ook zelden boos op mij. @kobaar: Alsjeblieft, ben blij dat je er wat aan hebt. (mijn andere verhaal stond op pagina 6, maar Lucifer etc hebben het al voldoende vaak in hun woorden uitgelegd hoe ik er ook over denk)
woensdag 23 juli 2014 22:45
quote:NYC schreef op 23 juli 2014 @ 22:36:
[...]
Nou, ligt er dus aan hoe "meetbaar" iets is. Kritiek omdat je altijd te laat komt is meetbaar. Als je om 8.00 uur moet beginnen en standaard om 8.10 pas komt aanzetten is dat geen kwestie van smaak. Dat zie ik ook niet als kritiek geven
O.
Typisch.
Wat vind je het dan wel als je baas op je beoordelingsformulier zet dat je niet punctioneel bent, of laks?
Terechte kritiek is geen kritiek, zeg je dat nou?
. Maar hoe minder "meetbaar" iets is, hoe lastiger ik een mening vind. Niet binnen het bedrijf passen, geen klik hebben, iets niet mooi vinden, een bepaald gevoel hebben, je niet op je gemak voelen, iemand niet gezellig vinden etcEn als die meningen, zoals jij het noemt, nou eens onderbouwd kunnen worden met voorbeelden?
[...]
Nou, ligt er dus aan hoe "meetbaar" iets is. Kritiek omdat je altijd te laat komt is meetbaar. Als je om 8.00 uur moet beginnen en standaard om 8.10 pas komt aanzetten is dat geen kwestie van smaak. Dat zie ik ook niet als kritiek geven
O.
Typisch.
Wat vind je het dan wel als je baas op je beoordelingsformulier zet dat je niet punctioneel bent, of laks?
Terechte kritiek is geen kritiek, zeg je dat nou?
. Maar hoe minder "meetbaar" iets is, hoe lastiger ik een mening vind. Niet binnen het bedrijf passen, geen klik hebben, iets niet mooi vinden, een bepaald gevoel hebben, je niet op je gemak voelen, iemand niet gezellig vinden etcEn als die meningen, zoals jij het noemt, nou eens onderbouwd kunnen worden met voorbeelden?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 23 juli 2014 22:45
quote:NYC schreef op 23 juli 2014 @ 22:36:
[...]
Nou, ligt er dus aan hoe "meetbaar" iets is. Kritiek omdat je altijd te laat komt is meetbaar. Als je om 8.00 uur moet beginnen en standaard om 8.10 pas komt aanzetten is dat geen kwestie van smaak. Dat zie ik ook niet als kritiek geven. Maar hoe minder "meetbaar" iets is, hoe lastiger ik een mening vind. Niet binnen het bedrijf passen, geen klik hebben, iets niet mooi vinden, een bepaald gevoel hebben, je niet op je gemak voelen, iemand niet gezellig vinden etcMaar dat kan toch? Een bedrijf kan leuk zijn en niet bij mij passen of andersom. Ik ben er niet minder of anders om. Ik heb en hoef niet met iedereen te klikken. Veel vind ik niet mooi. Ik heb vast dingen die een ander niet mooi vindt, soit. Waarom is dat erg?
[...]
Nou, ligt er dus aan hoe "meetbaar" iets is. Kritiek omdat je altijd te laat komt is meetbaar. Als je om 8.00 uur moet beginnen en standaard om 8.10 pas komt aanzetten is dat geen kwestie van smaak. Dat zie ik ook niet als kritiek geven. Maar hoe minder "meetbaar" iets is, hoe lastiger ik een mening vind. Niet binnen het bedrijf passen, geen klik hebben, iets niet mooi vinden, een bepaald gevoel hebben, je niet op je gemak voelen, iemand niet gezellig vinden etcMaar dat kan toch? Een bedrijf kan leuk zijn en niet bij mij passen of andersom. Ik ben er niet minder of anders om. Ik heb en hoef niet met iedereen te klikken. Veel vind ik niet mooi. Ik heb vast dingen die een ander niet mooi vindt, soit. Waarom is dat erg?
woensdag 23 juli 2014 22:53
BGB: Terechte kritiek is ook wel kritiek, maar daar kun je wel wat mee doen. Zeker als het onderbouwd kan worden met voorbeelden waarom iemand anders ergens moeite mee heeft of iets niet zo prettig vindt. Maar dat is doorgaans niet de kritiek waarvan ik moest huilen (hoewel het zeker wel is voorgekomen hoor.)
Dickens: Ja, inmiddels denk ik er ook zo over en kan ik het op die manier ook uiten. Ook als bijv. iemand zegt: "Ik vind dat je de boel slordig achterlaat" dat ik dan mag zeggen: "En ik vind dat ik de boel opgeruimd genoeg achterlaat."
Want hoewel je concreet zou kunnen benoemen wat "netjes" is en wat niet, is het nog wel steeds persoonsafhankelijk waar je irritatiegrens ligt.
Dickens: Ja, inmiddels denk ik er ook zo over en kan ik het op die manier ook uiten. Ook als bijv. iemand zegt: "Ik vind dat je de boel slordig achterlaat" dat ik dan mag zeggen: "En ik vind dat ik de boel opgeruimd genoeg achterlaat."
Want hoewel je concreet zou kunnen benoemen wat "netjes" is en wat niet, is het nog wel steeds persoonsafhankelijk waar je irritatiegrens ligt.
woensdag 23 juli 2014 23:03
Dus in plaats van een te negatief zelfbeeld heb ik misschien een te positief zelfbeeld?
Denk zelf trouwens meer dat het is, dat dit is wat ik wil: Als dingen niet lukken, niet leuk zijn, niet gaan zoals ze wil, dat er dan altijd anderen zijn die gaan zeggen: "Maar het valt allemaal wel mee hoor en zo erg is het allemaal niet etc"
Eigenlijk nu ik er over nadenk is dat hetgene wat ik altijd het liefst zou horen.
Maar zo werkt het natuurlijk niet... Zeker niet in werksituaties.
Misschien heeft het daarmee te maken dat ik ook bijna nooit mijn mond opendoe naar een ander. Zelfs als diens dingen/gedrag mij wél storen en ik zou willen dat daar iets aan wordt gedaan. Ik weet hoe vervelend ik het vind om zelf kritiek te krijgen dus geef het daarom anderen niet.
Denk zelf trouwens meer dat het is, dat dit is wat ik wil: Als dingen niet lukken, niet leuk zijn, niet gaan zoals ze wil, dat er dan altijd anderen zijn die gaan zeggen: "Maar het valt allemaal wel mee hoor en zo erg is het allemaal niet etc"
Eigenlijk nu ik er over nadenk is dat hetgene wat ik altijd het liefst zou horen.
Maar zo werkt het natuurlijk niet... Zeker niet in werksituaties.
Misschien heeft het daarmee te maken dat ik ook bijna nooit mijn mond opendoe naar een ander. Zelfs als diens dingen/gedrag mij wél storen en ik zou willen dat daar iets aan wordt gedaan. Ik weet hoe vervelend ik het vind om zelf kritiek te krijgen dus geef het daarom anderen niet.
