Relaties
alle pijlers
Snel huilen
dinsdag 22 juli 2014 12:47
Hallo,
Ik heb volgende vervelend probleem - ik heb een leuke relatie met mijn vriend (iets langer dan een jaar) maar elke keer dat er me iets dwars zit of we hebben een discussie, begin ik onmiddellijk te huilen.
Ik snap zelf niet waarom want meestal gaat het om iets redelijk banaal (vb ik vind dat hij nors doet, of dat hij te laat thuis was gisteren)
Maar toch krijg ik het niet gezegd zonder tranen...
Dacht dat het misschien hormonaal zou zijn, maar stoppen met de pil heeft niets geholpen.
Wat scheelt er met me? Iemand die kan helpen?
Alvast bedankt!
Ik heb volgende vervelend probleem - ik heb een leuke relatie met mijn vriend (iets langer dan een jaar) maar elke keer dat er me iets dwars zit of we hebben een discussie, begin ik onmiddellijk te huilen.
Ik snap zelf niet waarom want meestal gaat het om iets redelijk banaal (vb ik vind dat hij nors doet, of dat hij te laat thuis was gisteren)
Maar toch krijg ik het niet gezegd zonder tranen...
Dacht dat het misschien hormonaal zou zijn, maar stoppen met de pil heeft niets geholpen.
Wat scheelt er met me? Iemand die kan helpen?
Alvast bedankt!
woensdag 23 juli 2014 01:26
Dat huilen manipulatief werkt, dat is een feit.
Dat het bewust manipulatief bedoeld is, lang niet altijd. Misschien dat het onbewust wel zo werkt, het van jongs af aan geleerde deel zeker. Ik ben het wel met meds e.d. eens dat er zeker wat aan te doen is.
Ik heb een aantal situaties gehad dat ik huilde en niet meer kon stoppen. Wat verschrikkelijk was dat! Ik wilde zo graag stoppen, maar het werd alleen maar erger. Troosten hielp averechts, want ik vond de mensen die me troostten dan zo lief, maar voelde me schuldig om mijn rare zelf en tegen mezelf zeggen dat ik moest stoppen werkte HELEMAAL averechts. Ik werd namelijk ontzettend gefrustreerd dat het niet lukte. In beide gevallen gaat het dus om emoties die het huilden versterkten.
Als het gaat om huilen in moeilijke situaties als conflicten en feedback, gaat het meestal om onmacht. Bovengenoemde bijkomende emoties maakten het alleen maar erger en de vicieuze cirkel compleet.
Mijn advies is dus: kijk naar wat je voelde en dacht VOOR je ging huilen. Er is dus een reden: meestal onmacht. Dat kun je zeker aanpakken! De adviezen die zijn gegeven wat je moet doen als je eenmaal huilt zijn handig, maar je moet de kern aan proberen te pakken. Waarom voel je je zo onmachtig? Is dat terecht? Je moet leren signaleren wanneer die gevoelens (en de consequentie daarna, het huilen dus) komen, zodat je de situatie kunt relativeren en zien zoals die echt is.
Eraan werken kan zeker! Het is alleen - helaas - ondanks het vele voorkomen toch vaak onbegrepen gedrag (zowel voor de huilers als de nietzovaakhuilers). Ik heb geleerd om - bijvoorbeeld - feedback niet als iets engs te zien en vraag er actief naar. Ik pak de punten eruit waar ik mezelf in herken, maar kijk ook kritisch naar wat ze zeggen en bedankt mensen, ook als er iets onverwachts uitkomt. Mensen hebben me niet opgegeten, dus blijkbaar waren die onmachtgevoelens inderdaad niet terecht. Je moet ook accepteren dat je de situatie gewoon niet altijd volledig in eigen hand kunt houden, ook al zou je dat graag willen.
Dat het bewust manipulatief bedoeld is, lang niet altijd. Misschien dat het onbewust wel zo werkt, het van jongs af aan geleerde deel zeker. Ik ben het wel met meds e.d. eens dat er zeker wat aan te doen is.
Ik heb een aantal situaties gehad dat ik huilde en niet meer kon stoppen. Wat verschrikkelijk was dat! Ik wilde zo graag stoppen, maar het werd alleen maar erger. Troosten hielp averechts, want ik vond de mensen die me troostten dan zo lief, maar voelde me schuldig om mijn rare zelf en tegen mezelf zeggen dat ik moest stoppen werkte HELEMAAL averechts. Ik werd namelijk ontzettend gefrustreerd dat het niet lukte. In beide gevallen gaat het dus om emoties die het huilden versterkten.
Als het gaat om huilen in moeilijke situaties als conflicten en feedback, gaat het meestal om onmacht. Bovengenoemde bijkomende emoties maakten het alleen maar erger en de vicieuze cirkel compleet.
Mijn advies is dus: kijk naar wat je voelde en dacht VOOR je ging huilen. Er is dus een reden: meestal onmacht. Dat kun je zeker aanpakken! De adviezen die zijn gegeven wat je moet doen als je eenmaal huilt zijn handig, maar je moet de kern aan proberen te pakken. Waarom voel je je zo onmachtig? Is dat terecht? Je moet leren signaleren wanneer die gevoelens (en de consequentie daarna, het huilen dus) komen, zodat je de situatie kunt relativeren en zien zoals die echt is.
Eraan werken kan zeker! Het is alleen - helaas - ondanks het vele voorkomen toch vaak onbegrepen gedrag (zowel voor de huilers als de nietzovaakhuilers). Ik heb geleerd om - bijvoorbeeld - feedback niet als iets engs te zien en vraag er actief naar. Ik pak de punten eruit waar ik mezelf in herken, maar kijk ook kritisch naar wat ze zeggen en bedankt mensen, ook als er iets onverwachts uitkomt. Mensen hebben me niet opgegeten, dus blijkbaar waren die onmachtgevoelens inderdaad niet terecht. Je moet ook accepteren dat je de situatie gewoon niet altijd volledig in eigen hand kunt houden, ook al zou je dat graag willen.
woensdag 23 juli 2014 07:37
Pathetisch huilen boven een fles was zeker niet mijn voorstel - ik zei net dat dit inderdaad de tranen bevordert en je dus veel beter af bent met ene glaasje water.
Als je al op voorhand beslist dat ik zielig en manipulatief ben, lees je mijn post natuurlijk verkeerd. Helpt niet echt hoor.
Bedankt voor je bijdrage joy daar heb ik wat aan.
De anderen die vaal huilen bij hun partner: komt dit bij jullie ook vóór het conflict? Dat je ergens mee zit, je wil het zeggen, maar lukt niet zonder huilen? Dan best gewoon niets zeggen tot het overwaait?
Als je al op voorhand beslist dat ik zielig en manipulatief ben, lees je mijn post natuurlijk verkeerd. Helpt niet echt hoor.
Bedankt voor je bijdrage joy daar heb ik wat aan.
De anderen die vaal huilen bij hun partner: komt dit bij jullie ook vóór het conflict? Dat je ergens mee zit, je wil het zeggen, maar lukt niet zonder huilen? Dan best gewoon niets zeggen tot het overwaait?
woensdag 23 juli 2014 07:45
Nee, als iets me echt hoog zit ga ik dat met de tranen in mijn ogen vertellen, geef erbij van te voren aan, en mijn man weet dat inmiddels allang, dat hij ze maar voor lief moet nemen. Zit me nu ook te bedenken dat het echt geen hysterisch gesnik is, maar inderdaad, ogen lopen vol en lopen over.
Ken je anders die situaties..."is er soms iets?" "nee hoor laat maar"en dan barst ineens in een paar dagen de bom over iets waar je het allang eens over had kunnen hebben, maar omdat je de waterlanders al aan voelde komen slik je eerst maar weer.
Ken je anders die situaties..."is er soms iets?" "nee hoor laat maar"en dan barst ineens in een paar dagen de bom over iets waar je het allang eens over had kunnen hebben, maar omdat je de waterlanders al aan voelde komen slik je eerst maar weer.
die ik wilde bestaat al...
woensdag 23 juli 2014 08:32
Zo eens met het Meds kamp. Het is wel te leren!
Ik zeg het eerlijk, het duurde lang voor het lukte. Ik dacht ook lang dat ik gewoon heel emotioneel was. Niets aan te doen. Ik riep ook, negeer de tranen maar. Ik wou ook niet getroost worden. Omdat ik er geen aandacht voor wou hebben.
Het slaat alleen WEL dood. Want hoewel man het leerde te negeren. Werd hij voorzichtiger en hield zich in. Wat hem wel frustreerde. Maar hij had geen zin in dat gejank en hij voelde zich diep van binnen toch schuldig dat hij mij aan het huilen maakte...
Manipulatie is niet perse, bewust denken: nu ga ik een potje janken, dan krijg ik mijn zin.
In het verleden aangeleerd gedrag, kinder gedrag, wat het gewenste resultaat opleverde, sla je op. Dat was effectief, dus ga je ermee door. Dat je je zelf voor schut zet met je kinderachtige krokodillentranen neem je voor lief en je schermt met zo ben ik nu eenmaal.
Weglopen of zeggen dit emotioneert mij vind ik ook niet een lange termijn oplossing. Want wederom, chantage en manipulatie. Je kunt dat wel inzetten om te oefenen.
Ik heb het geleerd door met mijn man erover te praten. Na een jank gesprek, barste de bom. Hij schreeuwde (ik schrok mij kapot!) door jouw eeuwige gejank bij elk gesprek waarin ik mijn ongenoegen wil uiten, krijg ik nooit de kans eens mijn punt duidelijk te maken. AUW...
Daarna hebben we bij discussies gewoon geanalyseerd, wat gebeurd er nu. Wat denk je nu. Wat denk ik. Heel idioot. Maar binnen een discussie of 3 hadden we het door.
Ik zeg het eerlijk, het duurde lang voor het lukte. Ik dacht ook lang dat ik gewoon heel emotioneel was. Niets aan te doen. Ik riep ook, negeer de tranen maar. Ik wou ook niet getroost worden. Omdat ik er geen aandacht voor wou hebben.
Het slaat alleen WEL dood. Want hoewel man het leerde te negeren. Werd hij voorzichtiger en hield zich in. Wat hem wel frustreerde. Maar hij had geen zin in dat gejank en hij voelde zich diep van binnen toch schuldig dat hij mij aan het huilen maakte...
Manipulatie is niet perse, bewust denken: nu ga ik een potje janken, dan krijg ik mijn zin.
In het verleden aangeleerd gedrag, kinder gedrag, wat het gewenste resultaat opleverde, sla je op. Dat was effectief, dus ga je ermee door. Dat je je zelf voor schut zet met je kinderachtige krokodillentranen neem je voor lief en je schermt met zo ben ik nu eenmaal.
Weglopen of zeggen dit emotioneert mij vind ik ook niet een lange termijn oplossing. Want wederom, chantage en manipulatie. Je kunt dat wel inzetten om te oefenen.
Ik heb het geleerd door met mijn man erover te praten. Na een jank gesprek, barste de bom. Hij schreeuwde (ik schrok mij kapot!) door jouw eeuwige gejank bij elk gesprek waarin ik mijn ongenoegen wil uiten, krijg ik nooit de kans eens mijn punt duidelijk te maken. AUW...
Daarna hebben we bij discussies gewoon geanalyseerd, wat gebeurd er nu. Wat denk je nu. Wat denk ik. Heel idioot. Maar binnen een discussie of 3 hadden we het door.
woensdag 23 juli 2014 10:10
woensdag 23 juli 2014 10:15
quote:attribuutje schreef op woensdag 23 juli 2014 07:30 "door te huilen ga je geen confrontatie aan", door weg te lopen als je weet dat je gaat huilen ga je ook geen confrontatie aan, beetje patstelling zo.Niet als je weggaat voor een time out. Even een adempauze is vaak het beste in iedere conflictsituatie
woensdag 23 juli 2014 10:20
Ik ken het. Ik huil ook heel snel. Heel irritant.
Bij mij heeft het te maken met onmacht en anderen teleurstellen. Vroeger bij slechte cijfers omdat ik mijn ouders teleurgesteld had.. tegenwoordig bij mijn vriend. Vooral als hij boos op mij is eigenlijk. Ben ik boos op hem dan kan ik dat veel langer en beter zonder huilen. Ik wil er graag aan werken maar ik weet niet zo goed hoe. Het zijn gelukkig echt alleen maar tranen en niet dat ik niet meer kan praten. Het is gewoon stom. En als ik moe ben, komt het nog sneller. Daardoor heb ik ook de bijnaam baby gelukkig hebben we al een tijd geen ruzie meer gehad.
Bij mij heeft het te maken met onmacht en anderen teleurstellen. Vroeger bij slechte cijfers omdat ik mijn ouders teleurgesteld had.. tegenwoordig bij mijn vriend. Vooral als hij boos op mij is eigenlijk. Ben ik boos op hem dan kan ik dat veel langer en beter zonder huilen. Ik wil er graag aan werken maar ik weet niet zo goed hoe. Het zijn gelukkig echt alleen maar tranen en niet dat ik niet meer kan praten. Het is gewoon stom. En als ik moe ben, komt het nog sneller. Daardoor heb ik ook de bijnaam baby gelukkig hebben we al een tijd geen ruzie meer gehad.
woensdag 23 juli 2014 10:24
als iemand iets verkeerd heeft gedaan en snel begint met huilen, is de verwachting dat de ander dan niet zo hard uit haalt. Want de huiler laat tranen zien, dus dan is die gene verdrietig 'en al genoeg gestraft'.
Zo doen kinderen. Maar bij volwassenen roept het bij mij echt agressie op...om dat je bij voorbaat al geen volwassen gesprek kan aan gaan, en jouw legitieme gevoelens van teleurstelling, kritiek en een gesprek met als doel begrip en beterschap zo poef het raam uit vliegen. En als dat een paar keer voor komt, dan komt bij mij die agressie al op bij eender welk trillend stemmetje...serieus.
Hopelijk begrijpen de huilers wat het met de ander doet en is er ook eens ruimte voor de emoties van de ander, want niet huilen betekent niet automatisch dat je geen verdriet ervaart.
Zo doen kinderen. Maar bij volwassenen roept het bij mij echt agressie op...om dat je bij voorbaat al geen volwassen gesprek kan aan gaan, en jouw legitieme gevoelens van teleurstelling, kritiek en een gesprek met als doel begrip en beterschap zo poef het raam uit vliegen. En als dat een paar keer voor komt, dan komt bij mij die agressie al op bij eender welk trillend stemmetje...serieus.
Hopelijk begrijpen de huilers wat het met de ander doet en is er ook eens ruimte voor de emoties van de ander, want niet huilen betekent niet automatisch dat je geen verdriet ervaart.
woensdag 23 juli 2014 10:30
Daar kwam ik ook achter Meds en ik deed het niet express. Ik had het zelf gewoon niet in de gaten. Dus nu ben ik blij dat de bom Toen barste. Het heeft onze relatie maar ook mij als persoon alleen maar goed gedaan! Maar eerlijk is eerlijk, als je het een jaar daarvoor had gevraagd zou ik ook beweerd hebben, zo ben ik, ik kan er niets aan doen (bloos).
woensdag 23 juli 2014 10:37
woensdag 23 juli 2014 10:38
quote:zweva schreef op woensdag 23 juli 2014 10:37 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="sabbaticalmeds in "Snel huilen"" class="messagelink">sabbaticalmeds schreef op 23 juli 2014 @ 10:23</a>:</b>
O dear. Bijnaam baby?
Het lijkt me erg belastend voor je vriend. Hij kan/ mag niet boos op je zijn zonder dat jij er een drama van maakt.</div></blockquote>Ja. En het is voor hem moeilijk in te schatten of ik nou echt verdrietig ben of gewoon huil. En wat doe je er nu aan?
O dear. Bijnaam baby?
Het lijkt me erg belastend voor je vriend. Hij kan/ mag niet boos op je zijn zonder dat jij er een drama van maakt.</div></blockquote>Ja. En het is voor hem moeilijk in te schatten of ik nou echt verdrietig ben of gewoon huil. En wat doe je er nu aan?
woensdag 23 juli 2014 10:41
quote:sabbaticalmeds schreef op 23 juli 2014 @ 10:33:
Wat je schrijft klopt gewoon. Dit gedrag is aangeleerd en effectief in de kindertijd. Dus logisch dat het gebruikt wordt. En nu TO en anderen beter weten zouden ze hier beter mee kunnen stoppenAls ik wist hoe, was ik er al 3 jaar geleden meegestopt. Ik snap ook hoe vervelend het voor mijn vriend moet zijn, en dat jullie aangeven dat jullie daarvan agressief zouden worden begrijp ik ook. Ik word al gek van mijzelf. Laat staan anderen. .
Wat je schrijft klopt gewoon. Dit gedrag is aangeleerd en effectief in de kindertijd. Dus logisch dat het gebruikt wordt. En nu TO en anderen beter weten zouden ze hier beter mee kunnen stoppenAls ik wist hoe, was ik er al 3 jaar geleden meegestopt. Ik snap ook hoe vervelend het voor mijn vriend moet zijn, en dat jullie aangeven dat jullie daarvan agressief zouden worden begrijp ik ook. Ik word al gek van mijzelf. Laat staan anderen. .
woensdag 23 juli 2014 10:51
quote:zweva schreef op woensdag 23 juli 2014 10:43 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="sabbaticalmeds in "Snel huilen"" class="messagelink">sabbaticalmeds schreef op 23 juli 2014 @ 10:38</a>:</b>
[...]
En wat doe je er nu aan?</div></blockquote>We negeren het gewoon.. mja dat is lastig en zal het probleem niet oplossen Je bedoelt dat je vriend het moet negeren. Naast dat je dit niet van hem kan vragen vroeg ik wat jij eraan doet.
[...]
En wat doe je er nu aan?</div></blockquote>We negeren het gewoon.. mja dat is lastig en zal het probleem niet oplossen Je bedoelt dat je vriend het moet negeren. Naast dat je dit niet van hem kan vragen vroeg ik wat jij eraan doet.
woensdag 23 juli 2014 10:54
Heb het hier al eerder gezegd,
Mannen worden bij een gevoel van machteloosheid kwaad/aggressief.
Vrouwen gaan, bij een gevoel van machteloosheid, huilen.
Wat kan helpen?
Het gevoel van machteloosheid opheffen.
Zeg tegen jezelf: "ik ben verantwoordelijk."
Je ben verantwoordelijk voor de situatie, of je reactie op de situatie. Dat tegen jezelf zeggen, helpt al enorm.
Mannen worden bij een gevoel van machteloosheid kwaad/aggressief.
Vrouwen gaan, bij een gevoel van machteloosheid, huilen.
Wat kan helpen?
Het gevoel van machteloosheid opheffen.
Zeg tegen jezelf: "ik ben verantwoordelijk."
Je ben verantwoordelijk voor de situatie, of je reactie op de situatie. Dat tegen jezelf zeggen, helpt al enorm.
woensdag 23 juli 2014 10:57
Ik begrijp het ook maar niet dat er zo lichtzinnig over wordt gedaan...als of dat heel emotionele een goede eigenschap is.
Vergelijk het eens met 'ik ben gewoon machteloos en daar om word ik agressief, scheld ik je uit voor kut hoer en sloeg ik je een blauw oog, zo ben ik nou een maal'. Ja, het is we een verschil, namelijk fysiek en emotioneel, maar onderschat niet wat het doet met een ander die nooit z'n ei kwijt kan en impliciet de schuld krijgt WANT de ander huilt...en dat dan iedere keer.
Vergelijk het eens met 'ik ben gewoon machteloos en daar om word ik agressief, scheld ik je uit voor kut hoer en sloeg ik je een blauw oog, zo ben ik nou een maal'. Ja, het is we een verschil, namelijk fysiek en emotioneel, maar onderschat niet wat het doet met een ander die nooit z'n ei kwijt kan en impliciet de schuld krijgt WANT de ander huilt...en dat dan iedere keer.
woensdag 23 juli 2014 11:02
quote:sabbaticalmeds schreef op 23 juli 2014 @ 10:51:
[...]
Je bedoelt dat je vriend het moet negeren. Naast dat je dit niet van hem kan vragen vroeg ik wat jij eraan doet.
Nee. Ik negeer het ook. Dus als we een discussie, ruzie of wat dan ook hebben en er komen tranen, dan gaan we gewoon door en proberen we die tranen niet ons gesprek te laten beïnvloeden. Verder probeer ik zelf die tranen ook te stoppen. . Door diep adem te nemen als ik ze voel opkomen maar dat werkt meestal niet. Ook probeer ik mijzelf te vertellen dat ik mijn vriend niet teleurstel, dat het normaal is om ruzie te maken en dat tranen het alleen maar erger maken..
Moet eerlijk zeggen dat ik in het buitenland woon, dus niet ruzie kan maken in het Nederlands. Hoewel ik de andere taal goed beheers, is het soms lastig om precies te vertellen wat ik voel. Mijn vriend spreekt zijn moedertaal en gaat vaak tijdens de ruzie over in dialect omdat dat voor hem het makkelijkste is. En dus het voor mij nog moeilijker maakt.. wellicht wordt daarom het huilen de laatste tijd wel minder. De taal beheers ik natuurlijk steeds beter.
[...]
Je bedoelt dat je vriend het moet negeren. Naast dat je dit niet van hem kan vragen vroeg ik wat jij eraan doet.
Nee. Ik negeer het ook. Dus als we een discussie, ruzie of wat dan ook hebben en er komen tranen, dan gaan we gewoon door en proberen we die tranen niet ons gesprek te laten beïnvloeden. Verder probeer ik zelf die tranen ook te stoppen. . Door diep adem te nemen als ik ze voel opkomen maar dat werkt meestal niet. Ook probeer ik mijzelf te vertellen dat ik mijn vriend niet teleurstel, dat het normaal is om ruzie te maken en dat tranen het alleen maar erger maken..
Moet eerlijk zeggen dat ik in het buitenland woon, dus niet ruzie kan maken in het Nederlands. Hoewel ik de andere taal goed beheers, is het soms lastig om precies te vertellen wat ik voel. Mijn vriend spreekt zijn moedertaal en gaat vaak tijdens de ruzie over in dialect omdat dat voor hem het makkelijkste is. En dus het voor mij nog moeilijker maakt.. wellicht wordt daarom het huilen de laatste tijd wel minder. De taal beheers ik natuurlijk steeds beter.
