Wanneer gaat het beter?

Hoop je dat het weer goed komt?

Daar valt geen antwoord op te geven. Weet je, voordat je een relatie met je ex kreeg kon je ook gewoon ademhalen. Dat kun je nu ook. Dat is stap één.



En op een dag wordt je wakker en dan besef je je dat je al 2 dagen niet aan hem hebt gedacht. En dat het eigenlijk 2 hele leuke dagen zijn geweest.



En weer een paar weken later, dan kom je een foto tegen waar jullie samen op staan en doet het je niet zoveel meer. Althans, je kunt erom lachen in plaats van dat je er een knoop in je pens van krijgt.



En dan, opeens, kom je een nieuwe lach, nieuwe man, nieuw lichaam, nieuwe hals met lekker geurtje tegen. Je doet leuke dingen en voelt weer vlinders in je buik.



Het leven gaat gewoon verder. En met de tijd die verstrijkt gaan de scherpe randjes ervan af.



Volhouden. Leef je leven.

-

Heb je ook werk of een studie?

Heb je nog meer afleiding dan wat je noemt?

De reden van je breuk ken ik natuurlijk niet! Maar Ik denk dat ondanks je vanalles doet je in gedachten er niet bij bent. Alles heeft tijd nodig de een iets meer dan de ander. Maar als je erin blijft hangen met je gevoelens dan denk ik dat je jezelf gek maakt en het idd lang kan gaan duren!

Sterkte!!

quote:lovesray schreef op 25 oktober 2014 @ 10:50:





@masquenada ja ik hoop dat het snel zo zal gaan, had eigenlijk al verwacht dat ik er overheen zou zijn nu.



Nou, meiske, voor liefdesverdriet staat geen termijn. Je mag jezelf daar best een tijd voor gunnen. Maar wel beseffen dat er veel meer te beleven is dan treuren om een relatie die niet werkte.



Ik spreek uit ervaring. En ik weet ook dat je op een dag opeens besft dat het wel weer prima gaat.

Ik heb ooit ergens gelezen dat voor elk jaar samen een maand rouwen staat.



Het kan lang duren, dat allesoverheersende gevoel verdwijnt en je gaat steeds meer je eigen leven weer oppakken en daar van genieten.

En ook als het beter gaat kan er weer even een dipmoment komen. Feestjes waar je allebei voor uitgenodigd bent, horen dat hij weer aan het daten is etc.

Ik heb er na mijn vorige relatie ruim 2 jaar over gedaan voor ik kon zeggen dat ik er echt helemaal klaar mee was, dat was niet alleen door die relatie maar ook de nasleep er van, m'n hele vriendengroep stond op z'n kop. En nu kan ik gelukkig weer oprecht zeggen dat ik hoop dat hij gelukkig is en zie ik ook de mooie dingen van ons samenzijn weer.

Ik heb ooit ergens gelezen dat het rouwproces zo lang is als1/3 van de tijd dat je een relatie had.



Ik denk dat er niet echt een formule is, voor iedereen is het anders en omstandigheden zijn ook anders.



Moet ik wel eerlijk toegeven.. dat bij de twee relaties die ik heb gehad, het allebei ongeveer wel klopte..



Sterkte!

, zo die krijg je even van me. Ik zit er ook middenin momenteel, dus ik weet hoe het voelt. En nee, het is niet de 1e keer dat ik liefdesverdriet heb, maar wel zo heftig.



Je bent goed bezig, maar ik snap je ongeduld (ik heb daar na een paar weken al last van) wil gewoon dat het klaar is. Dat ik weer verder kan, het risico daarvan is dat ik het niet laat zijn, maar wegduw, waardoor het nog langer duurt. Ik probeer daarvoor te waken, misschien is dat ook iets waar jij wat mee kan. We moeten er doorheen.

geen idee, wel een

Nou, na mijn verbroken huwelijk (en 11 jaar relatie) heb ik ongeveer 0 dagen gerouwd. Al het leed was in de jaren daarvoor al geleden. Nu mijn relatie van 7 jaar is gebroken, kan ik daar na 2 maanden nog steeds niet echt goed mee omgaan. Als het 7 maanden moet gaan duren word ik daar niet echt vrolijk van. Ik wil er op een gegeven moment wel klaar mee zijn.

Voordat we het weten is de openingstopic weer verwijdert ivm de praivucie dus reageren heeft bij deze dame weinig zin.

@lovesray: zolang je jezelf (en je verdriet) blijft ontlopen blijft het in even grote mate binnenin je zitten. Afleiding kan goed zijn, om niet helemaaaal te zwelgen in dat liefdesverdriet (en frustratie, gemis, verlangen, overdenken, analyseren wat mis ging enz), maar als je zegt dat je alles doet om te voorkomen dat je in je eentje op je kamer zit, zullen je gevoelens niet slijten. Tijd alleen heelt niet alle wonden.



Je moet het toch verwerken en dat doe je oa door te voelen wat je voelt. Te huilen als je verdriet voelt, bijvoorbeeld. Doe je dat niet, dan ben je alleen maar aan het onderdrukken en gaat het idd niet over. Of het komt op een later tijdstip naarboven, als het helemaal niet uitkomt.



Door het niet te willen voelen/ uiten zetten gevoelens zich juist vast en blijf je er veel langer in hangen dan nodig is. Je ontkent nu als het ware je eigen gevoelens, die mogen er niet zijn van jou, je zoekt afleiding daarvan en op den duur lukt dat niet, dringt het zich toch op, en tegen die tijd kan je er misschien niet meer "bij" omdat je het zo diep weggestopt hebt.



Huilen heeft een zuiverende werking en maakt allemaal troostende stofjes aan, die ontzeg je jezelf als je dat niet doet. Verwerken is toch rouwen, er bewust wel aan denken, jezelf even zielig mogen vinden, afscheid nemen van je hoop en verwachtingen, teleurstelling voelen. Dan zal je zien dat het steeds minder wordt.



Juist binnenhouden geeft meer kans op "slachtofferrol" (en zelfs depressief worden, dat is vaak vastzittende oude pijnen). Zie het als een strandbal vol emoties die je onder water probeert te duwen en dan denkt dat het er niet meer is: kost veel energie en kracht en als je ooit verslapt springt die bal keihard omhoog. En blijkt nog even vol lucht te zitten, maar door het onderdrukken is de kracht ervan veel sterker geworden. Huilen is steeds een stukje lucht eruit laten. Het lucht letterlijk op, dus!