Relaties
alle pijlers
Wat is nog redelijk in deze vriendschap?
donderdag 31 juli 2014 15:17
Ben benieuwd hoe jullie hierover denken, want ik kan niet zo goed een knoop doorhakken, geloof ik:
Al 16 jr. ben ik bevriend met een man, waarbij we elkaar een aantal jaren na de middelbare school uit het oog zijn verloren. Na jaren kwamen we elkaar in de stad tegen en was er nog steeds een vriendschappelijke klik. Ook met zijn vriendin, die ik ook nog van school kende, kon ik het hartstikke goed vinden en we spraken/zagen elkaar regelmatig.
Ik merkte wel dat de relatie na verloop van tijd tussen hen onder spanning stond, maar wilde me nergens mee bemoeien. Totdat ze 2,5 jaar geleden zelf aan mij vertelden dat ze door een erg moeilijke periode waren gegaan, omdat hij zich had verloren in een zware drugsverslaving en in die periode ook was vreemdgegaan. Zij verdrietig, hij vol schaamte en ik heb het maar gewoon aangehoord, want wilde geen partij kiezen. In die periode schijnt hij ook veel gelogen te hebben tegen andere vrienden, maar niet zozeer tegen mij, omdat hij mij door de afstand veel minder zag.
Het enige wat ik heb gevraagd of hij iig altijd eerlijk tegen mij wilde blijven zijn, ook op momenten dat hij het zwaar had met afkicken. Vond het dus niet nodig om meteen de vriendschap te verbreken, omdat hij mij persoonlijk nooit iets had aangedaan. Op zich ging dit een tijd goed, ook het afkicken met minimale terugvallen, maar het laatste jaar is er iedere keer iets geweest als we elkaar zagen/zouden zien:
- liegen over dat hij wel in de stad was waar ik woonde, maar mijn adres niet meer wist en mij ook niet kon bellen omdat z'n batterij leeg was. We hadden de dag erna afgesproken. -----> bullshit. Hij was op een feestje, waar een kennis van mij ook was en die heeft hem niet gezien. Het feestje was bij iemand thuis, dus elkaar mislopen is onmogelijk, aangezien ze er beiden zouden logeren. Mijn vriend blijft echter dit verhaal volhouden, wat ik heel vervelend vind en dus ook niet meer naar vraag.
- twee maanden daarna zou hij hier om 18.00 zijn en kwam serieus om 22.00 pas aan. Dat betekent dat hij nog doodleuk thuis was toen hij hier al had moeten zijn, terwijl ik dus met verpieterd eten zat wat op zich niet heel erg is, maar ronduit asociaal dat je niet even belt en ook niet opneemt als ik hem bel. Volgende ochtend werd ik wakker door ruzie met z'n vriendin telefonisch, waarbij hij flink liep te schreeuwen. Beiden willen ze hun verhaal kwijt, maar ik wil erbuiten blijven. Het is niet mijn relatie en dat werd me niet bepaald in dank afgenomen door zijn vriendin.
- weer 2 maanden later was hij een uur te laat en omdat hij nu amper nog uitgaat, was het verkeerd gegaan met alcohol. Ik was al veel eerder gestopt met wijntjes drinken dan hij en voor de zekerheid had ik een bakje naast bed gezet. Resultaat: overal in huis is de boel eronder gekotst, behalve in het bakje. De muren, de trap, de keuken, de vloer... Alles eronder. Meneer wordt pissig op mij dat ik hier niet van gediend ben, pakt z'n spullen en om 5 uur 's nachts zit ik met m'n huisgenoot (van wie het huis is) in een huis vol stank, muren die niet meer zonder een likje nieuwe verf zijn schoon te krijgen en gewoon een ranzige bende.
Dezelfde dag belandde m'n moeder in het ziekenhuis en i.p.v. mij bellen met alsnog excuses, hoor ik pas 2 weken later iets. Oprecht excuses van zijn kant...
- Op m'n verjaardag (maand later) laat hij me weer zitten, maar doet wel alsof hij onderweg is. Omdat hij 200 km verderop woont, kon hij hier logeren en heb ik tegen een andere vriendin gezegd dat dit niet mogelijk was. Hij kwam alleen niet en vervolgens hoor ik niets meer.
- Op zijn verjaardag 2 maanden later, was ik wel nog heel teleurgesteld, maar ik wilde me niet rot opstellen en heb hem een bericht gestuurd voor z'n verjaardag. Dit greep hij aan om wederom zijn excuses aan te bieden.
- Vanaf eind februari tot nu, belde hij een paar keer dat hij graag wil afspreken en ik heb aangegeven dat hij maar ergens anders logeert en dat begreep hij. Maar het regelen ervan doet hij maar niet. Prima, daar heb ik zelfs al vrede mee. Mijn moeder kwam weer met nare klachten in het ziekenhuis te liggen en de enige die niets liet horen was hij. Totdat ik hem hierop niet al te vriendelijk meer aansprak en weer excuses van zijn kant en zoals iedere keer ervoor ook al, het verhaal naar zich toetrekken omdat hij het zo zwaar heeft op momenten.
Ik besef dat ik hem nu als een lul neerzet. Hij was echt een lieve, leuke vriend voordat hij verslaafd is geraakt, die me ook echt heeft gesteund toen ik door een moeilijke periode ging qua ziekte in de familie.
De drugs zijn verleden tijd, maar het junkiegedrag blijft. Ik wilde het niet zomaar opgeven en hem ook laten vallen, maar mijn geduld begint wel op te raken.
Op geen enkele manier kan ik op hem bouwen; het staat me steeds meer tegen en weet niet of ik definitief de stekker eruit moet trekken of dat ik de boodschap moet afgeven dat hij altijd welkom is, als hij weer zich fatsoenlijk kan gedragen naar mij toe. Het doet me wel veel om een vriend zo te zien worstelen ook met zichzelf, maar ik wil er niet langer de dupe van worden. Dit laatste bedoel ik niet zo slachtofferig als dat het er staat. Wat is wijsheid?
Lang verhaal, dus heel erg bedankt voor het lezen.
Al 16 jr. ben ik bevriend met een man, waarbij we elkaar een aantal jaren na de middelbare school uit het oog zijn verloren. Na jaren kwamen we elkaar in de stad tegen en was er nog steeds een vriendschappelijke klik. Ook met zijn vriendin, die ik ook nog van school kende, kon ik het hartstikke goed vinden en we spraken/zagen elkaar regelmatig.
Ik merkte wel dat de relatie na verloop van tijd tussen hen onder spanning stond, maar wilde me nergens mee bemoeien. Totdat ze 2,5 jaar geleden zelf aan mij vertelden dat ze door een erg moeilijke periode waren gegaan, omdat hij zich had verloren in een zware drugsverslaving en in die periode ook was vreemdgegaan. Zij verdrietig, hij vol schaamte en ik heb het maar gewoon aangehoord, want wilde geen partij kiezen. In die periode schijnt hij ook veel gelogen te hebben tegen andere vrienden, maar niet zozeer tegen mij, omdat hij mij door de afstand veel minder zag.
Het enige wat ik heb gevraagd of hij iig altijd eerlijk tegen mij wilde blijven zijn, ook op momenten dat hij het zwaar had met afkicken. Vond het dus niet nodig om meteen de vriendschap te verbreken, omdat hij mij persoonlijk nooit iets had aangedaan. Op zich ging dit een tijd goed, ook het afkicken met minimale terugvallen, maar het laatste jaar is er iedere keer iets geweest als we elkaar zagen/zouden zien:
- liegen over dat hij wel in de stad was waar ik woonde, maar mijn adres niet meer wist en mij ook niet kon bellen omdat z'n batterij leeg was. We hadden de dag erna afgesproken. -----> bullshit. Hij was op een feestje, waar een kennis van mij ook was en die heeft hem niet gezien. Het feestje was bij iemand thuis, dus elkaar mislopen is onmogelijk, aangezien ze er beiden zouden logeren. Mijn vriend blijft echter dit verhaal volhouden, wat ik heel vervelend vind en dus ook niet meer naar vraag.
- twee maanden daarna zou hij hier om 18.00 zijn en kwam serieus om 22.00 pas aan. Dat betekent dat hij nog doodleuk thuis was toen hij hier al had moeten zijn, terwijl ik dus met verpieterd eten zat wat op zich niet heel erg is, maar ronduit asociaal dat je niet even belt en ook niet opneemt als ik hem bel. Volgende ochtend werd ik wakker door ruzie met z'n vriendin telefonisch, waarbij hij flink liep te schreeuwen. Beiden willen ze hun verhaal kwijt, maar ik wil erbuiten blijven. Het is niet mijn relatie en dat werd me niet bepaald in dank afgenomen door zijn vriendin.
- weer 2 maanden later was hij een uur te laat en omdat hij nu amper nog uitgaat, was het verkeerd gegaan met alcohol. Ik was al veel eerder gestopt met wijntjes drinken dan hij en voor de zekerheid had ik een bakje naast bed gezet. Resultaat: overal in huis is de boel eronder gekotst, behalve in het bakje. De muren, de trap, de keuken, de vloer... Alles eronder. Meneer wordt pissig op mij dat ik hier niet van gediend ben, pakt z'n spullen en om 5 uur 's nachts zit ik met m'n huisgenoot (van wie het huis is) in een huis vol stank, muren die niet meer zonder een likje nieuwe verf zijn schoon te krijgen en gewoon een ranzige bende.
Dezelfde dag belandde m'n moeder in het ziekenhuis en i.p.v. mij bellen met alsnog excuses, hoor ik pas 2 weken later iets. Oprecht excuses van zijn kant...
- Op m'n verjaardag (maand later) laat hij me weer zitten, maar doet wel alsof hij onderweg is. Omdat hij 200 km verderop woont, kon hij hier logeren en heb ik tegen een andere vriendin gezegd dat dit niet mogelijk was. Hij kwam alleen niet en vervolgens hoor ik niets meer.
- Op zijn verjaardag 2 maanden later, was ik wel nog heel teleurgesteld, maar ik wilde me niet rot opstellen en heb hem een bericht gestuurd voor z'n verjaardag. Dit greep hij aan om wederom zijn excuses aan te bieden.
- Vanaf eind februari tot nu, belde hij een paar keer dat hij graag wil afspreken en ik heb aangegeven dat hij maar ergens anders logeert en dat begreep hij. Maar het regelen ervan doet hij maar niet. Prima, daar heb ik zelfs al vrede mee. Mijn moeder kwam weer met nare klachten in het ziekenhuis te liggen en de enige die niets liet horen was hij. Totdat ik hem hierop niet al te vriendelijk meer aansprak en weer excuses van zijn kant en zoals iedere keer ervoor ook al, het verhaal naar zich toetrekken omdat hij het zo zwaar heeft op momenten.
Ik besef dat ik hem nu als een lul neerzet. Hij was echt een lieve, leuke vriend voordat hij verslaafd is geraakt, die me ook echt heeft gesteund toen ik door een moeilijke periode ging qua ziekte in de familie.
De drugs zijn verleden tijd, maar het junkiegedrag blijft. Ik wilde het niet zomaar opgeven en hem ook laten vallen, maar mijn geduld begint wel op te raken.
Op geen enkele manier kan ik op hem bouwen; het staat me steeds meer tegen en weet niet of ik definitief de stekker eruit moet trekken of dat ik de boodschap moet afgeven dat hij altijd welkom is, als hij weer zich fatsoenlijk kan gedragen naar mij toe. Het doet me wel veel om een vriend zo te zien worstelen ook met zichzelf, maar ik wil er niet langer de dupe van worden. Dit laatste bedoel ik niet zo slachtofferig als dat het er staat. Wat is wijsheid?
Lang verhaal, dus heel erg bedankt voor het lezen.
donderdag 31 juli 2014 15:24
Dank je wel, Sensy12. Ik dacht hetzelfde: afstand nemen, want het heeft geen zin he? Ik voel me wel schuldig dat hij nu nog precies 1 vriend heeft en de rest is er allang klaar mee. En dan heb ik het over vriendschappen van allemaal minimaal 15-25 jaar. Had hem graag willen blijven steunen, maar idd.. hij doet wat hij wil en waar hij zin in heeft. Ik heb er meer waardering voor als hij gewoon eerlijk zou zijn op moeilijke momenten. Een berichtje volstaat: "Joh Saran, kl*tedag. Ik blijf thuis." Keer op keer niets gehoord.
donderdag 31 juli 2014 15:32
donderdag 31 juli 2014 15:41
Wat Asma zegt: hij is niet meer leuk, en zoals het nu beschreven staat gaat hij dat ook niet meer worden.
Als je hem niet al jaren had gekend, zou je nu toch ook geen vrienden met hem worden? Stoppen dus.
En laat niet aan zijn beoordeling over of hij weer een goede vriend kan zijn, want dat kan hij blijkbaar niet inschatten. Hij gaat keer op keer de fout in.
Ik vind trouwens dat je je in de situaties overal goed opgesteld hebt. Misschien iets te goed, want ik had er al veel eerder een streep onder gezet. Vriendschap is niet onvoorwaardelijk. Je moet er beide plezier uithalen.
Als je hem niet al jaren had gekend, zou je nu toch ook geen vrienden met hem worden? Stoppen dus.
En laat niet aan zijn beoordeling over of hij weer een goede vriend kan zijn, want dat kan hij blijkbaar niet inschatten. Hij gaat keer op keer de fout in.
Ik vind trouwens dat je je in de situaties overal goed opgesteld hebt. Misschien iets te goed, want ik had er al veel eerder een streep onder gezet. Vriendschap is niet onvoorwaardelijk. Je moet er beide plezier uithalen.
donderdag 31 juli 2014 16:03
Dank jullie wel voor de feedback. Als ik je eenmaal in m'n hart heb gesloten als vriend(in), zal ik je ook altijd proberen te steunen. Maar er is geen beginnen aan meer op deze manier.
Die kotspartij vind ik het meest vervelend, omdat hij daar vooral m'n huisgenoot mee had, aangezien ik emetofobie heb en tijdens het opruimen zelf begon te kokhalzen en m'n huisgenoot dat rot voor mij vond. Ik weer voor hem dat z'n muren gewoon opnieuw geverfd moesten worden.
Doreia: hoezo vind je dat ik me afhankelijk opstel? Het is ergens toch ook logisch dat je na zo'n lange tijd iemand niet meteen laat vallen? Ik vind mezelf hooguit te naïef geweest dat ik keer op keer dacht dat hij minder egoïstisch zou handelen. Maar het is wat Sensy12 al aangaf: met een (ex-)verslaafde valt niets af te spreken/te onderhandelen en aangezien ik hier verder geen ervaring mee heb, ging ik uit van het beste scenario.
Inmiddels ben ik veel harder geworden naar hem toe, maar het was voor mij ook even zoeken naar een gepaste houding.
Die kotspartij vind ik het meest vervelend, omdat hij daar vooral m'n huisgenoot mee had, aangezien ik emetofobie heb en tijdens het opruimen zelf begon te kokhalzen en m'n huisgenoot dat rot voor mij vond. Ik weer voor hem dat z'n muren gewoon opnieuw geverfd moesten worden.
Doreia: hoezo vind je dat ik me afhankelijk opstel? Het is ergens toch ook logisch dat je na zo'n lange tijd iemand niet meteen laat vallen? Ik vind mezelf hooguit te naïef geweest dat ik keer op keer dacht dat hij minder egoïstisch zou handelen. Maar het is wat Sensy12 al aangaf: met een (ex-)verslaafde valt niets af te spreken/te onderhandelen en aangezien ik hier verder geen ervaring mee heb, ging ik uit van het beste scenario.
Inmiddels ben ik veel harder geworden naar hem toe, maar het was voor mij ook even zoeken naar een gepaste houding.
donderdag 31 juli 2014 16:05
Volgens mij haal jij nog weinig uit deze vriendschap. Het is prima om iemand te steunen, maar dit gaat wat ver...
Ik heb een vriendin met ernstige psychische problemen. Zij kan vaak haar afspraken niet nakomen, of komt ze gewoon niet na. Ik heb geleerd om niet op haar te rekenen. Als ze er kan zijn is het leuk, maar zo niet, dan is het jammer maar helaas. Niets laten horen komt ook vaak voor, en ik ben dat soms ook wel eens zat. Dan laat ik gewoon een tijd ook niets horen. 1 x heb ik gewoon keihard gezegd dat ze nu zelf maar weer wat energie in de vriendschap moest gaan stoppen, omdat ik het eenzijdige aspect nogal zat was.
Ik zou hem dus zeggen dat hij, als hij nog vrienden met jou wil zijn, zelf maar het initiatief moet tonen. Tot die tijd ben jij er niet. Als hij weer initiatief toont, ben jij er weer voor hem. Maar hij moet er wat voor gaan doen, niet jij.
Ik heb een vriendin met ernstige psychische problemen. Zij kan vaak haar afspraken niet nakomen, of komt ze gewoon niet na. Ik heb geleerd om niet op haar te rekenen. Als ze er kan zijn is het leuk, maar zo niet, dan is het jammer maar helaas. Niets laten horen komt ook vaak voor, en ik ben dat soms ook wel eens zat. Dan laat ik gewoon een tijd ook niets horen. 1 x heb ik gewoon keihard gezegd dat ze nu zelf maar weer wat energie in de vriendschap moest gaan stoppen, omdat ik het eenzijdige aspect nogal zat was.
Ik zou hem dus zeggen dat hij, als hij nog vrienden met jou wil zijn, zelf maar het initiatief moet tonen. Tot die tijd ben jij er niet. Als hij weer initiatief toont, ben jij er weer voor hem. Maar hij moet er wat voor gaan doen, niet jij.
donderdag 31 juli 2014 16:10
quote:saran schreef op 31 juli 2014 @ 15:24:
Dank je wel, Sensy12. Ik dacht hetzelfde: afstand nemen, want het heeft geen zin he? Ik voel me wel schuldig dat hij nu nog precies 1 vriend heeft en de rest is er allang klaar mee. En dan heb ik het over vriendschappen van allemaal minimaal 15-25 jaar. Had hem graag willen blijven steunen, maar idd.. hij doet wat hij wil en waar hij zin in heeft. Ik heb er meer waardering voor als hij gewoon eerlijk zou zijn op moeilijke momenten. Een berichtje volstaat: "Joh Saran, kl*tedag. Ik blijf thuis." Keer op keer niets gehoord.
Je schuldgevoel plaatst jou steeds in onwenselijke situaties. Daarnaast kan hij jou niet de redelijkheid die je in een vriendschap mag verwachten geven. Hij is niet degene die zijn leven nu leidt, dat doen zijn verslaving en verslavingen zijn niet zo good old fashion decent. Verslavingen laten de persoon zelf als een baksteen vallen en daarmee ook de mensen in zijn/haar omgeving. Je geeft hem niet op door afstand te nemen, je geeft hem de kans hard op z'n bek te gaan en wellicht dat dat de druppel is voor hém om hulp te gaan zoeken.
Wat ik doe in situaties waarin ik machteloos ben ten aanzien van een probleem van een ander is een kaarsje voor die persoon branden en/of een gebed. Wat mij verder helpt is het besef dat ik me niet ongevraagd met het levenspad van een ander mag bemoeien. Hoe zwaar ook om toe te zien, ik kan nog altijd alleen invloed uitoefenen op mijn gedachten/gevoelens/gedrag. Als het gepast is om een helpende hand uit te steken doe ik dat. Als mijn hulp alleen maar tot meer brokken leidt in mijn leven en in die van een ander, dan trek ik de stekker eruit. We zijn niet zo machtig om anderen te helpen al willen we dat heel graag geloven.
Dank je wel, Sensy12. Ik dacht hetzelfde: afstand nemen, want het heeft geen zin he? Ik voel me wel schuldig dat hij nu nog precies 1 vriend heeft en de rest is er allang klaar mee. En dan heb ik het over vriendschappen van allemaal minimaal 15-25 jaar. Had hem graag willen blijven steunen, maar idd.. hij doet wat hij wil en waar hij zin in heeft. Ik heb er meer waardering voor als hij gewoon eerlijk zou zijn op moeilijke momenten. Een berichtje volstaat: "Joh Saran, kl*tedag. Ik blijf thuis." Keer op keer niets gehoord.
Je schuldgevoel plaatst jou steeds in onwenselijke situaties. Daarnaast kan hij jou niet de redelijkheid die je in een vriendschap mag verwachten geven. Hij is niet degene die zijn leven nu leidt, dat doen zijn verslaving en verslavingen zijn niet zo good old fashion decent. Verslavingen laten de persoon zelf als een baksteen vallen en daarmee ook de mensen in zijn/haar omgeving. Je geeft hem niet op door afstand te nemen, je geeft hem de kans hard op z'n bek te gaan en wellicht dat dat de druppel is voor hém om hulp te gaan zoeken.
Wat ik doe in situaties waarin ik machteloos ben ten aanzien van een probleem van een ander is een kaarsje voor die persoon branden en/of een gebed. Wat mij verder helpt is het besef dat ik me niet ongevraagd met het levenspad van een ander mag bemoeien. Hoe zwaar ook om toe te zien, ik kan nog altijd alleen invloed uitoefenen op mijn gedachten/gevoelens/gedrag. Als het gepast is om een helpende hand uit te steken doe ik dat. Als mijn hulp alleen maar tot meer brokken leidt in mijn leven en in die van een ander, dan trek ik de stekker eruit. We zijn niet zo machtig om anderen te helpen al willen we dat heel graag geloven.
donderdag 31 juli 2014 16:29
quote:saran schreef op 31 juli 2014 @ 16:03:
Dank jullie wel voor de feedback. Als ik je eenmaal in m'n hart heb gesloten als vriend(in), zal ik je ook altijd proberen te steunen. Maar er is geen beginnen aan meer op deze manier.
Die kotspartij vind ik het meest vervelend, omdat hij daar vooral m'n huisgenoot mee had, aangezien ik emetofobie heb en tijdens het opruimen zelf begon te kokhalzen en m'n huisgenoot dat rot voor mij vond. Ik weer voor hem dat z'n muren gewoon opnieuw geverfd moesten worden.
Doreia: hoezo vind je dat ik me afhankelijk opstel? Het is ergens toch ook logisch dat je na zo'n lange tijd iemand niet meteen laat vallen? Ik vind mezelf hooguit te naïef geweest dat ik keer op keer dacht dat hij minder egoïstisch zou handelen. Maar het is wat Sensy12 al aangaf: met een (ex-)verslaafde valt niets af te spreken/te onderhandelen en aangezien ik hier verder geen ervaring mee heb, ging ik uit van het beste scenario.
Inmiddels ben ik veel harder geworden naar hem toe, maar het was voor mij ook even zoeken naar een gepaste houding.
Saran op een gegeven moment mag je je trouwheid in een vriendschap echt wel opgeven. Als je er zelf niks meer aan hebt. En er aan onder doorgaat.
Ik had ook een lange adem in andere situatie. Maar het helpt je echt niet, om maar door te gaan. En de andere geeft al een tijdje niks meer terug. Of wil/kan niks aan zijn probleem doen.
Op zijn minst van vriendschap vind ik aandacht naar mij toe.
Ik heb germerkt dat een hoop mensen toch het liefste over zichzelf praten.
En dat ligt echt aan de mensen zelf.
Ondertussen flink geleerd en ik weet nu dat er echt mensen zijn die je leeg pompen. En niks aanvullen.
Mijn vriendin was ziek en nog bleef ze naar mijn leven vragen.
Nu ze er niet meer is, kijk ik met mooie herringeren daaraan. Maar niet iedereen is zo sterk en krachtig weet ik nu.
Dank jullie wel voor de feedback. Als ik je eenmaal in m'n hart heb gesloten als vriend(in), zal ik je ook altijd proberen te steunen. Maar er is geen beginnen aan meer op deze manier.
Die kotspartij vind ik het meest vervelend, omdat hij daar vooral m'n huisgenoot mee had, aangezien ik emetofobie heb en tijdens het opruimen zelf begon te kokhalzen en m'n huisgenoot dat rot voor mij vond. Ik weer voor hem dat z'n muren gewoon opnieuw geverfd moesten worden.
Doreia: hoezo vind je dat ik me afhankelijk opstel? Het is ergens toch ook logisch dat je na zo'n lange tijd iemand niet meteen laat vallen? Ik vind mezelf hooguit te naïef geweest dat ik keer op keer dacht dat hij minder egoïstisch zou handelen. Maar het is wat Sensy12 al aangaf: met een (ex-)verslaafde valt niets af te spreken/te onderhandelen en aangezien ik hier verder geen ervaring mee heb, ging ik uit van het beste scenario.
Inmiddels ben ik veel harder geworden naar hem toe, maar het was voor mij ook even zoeken naar een gepaste houding.
Saran op een gegeven moment mag je je trouwheid in een vriendschap echt wel opgeven. Als je er zelf niks meer aan hebt. En er aan onder doorgaat.
Ik had ook een lange adem in andere situatie. Maar het helpt je echt niet, om maar door te gaan. En de andere geeft al een tijdje niks meer terug. Of wil/kan niks aan zijn probleem doen.
Op zijn minst van vriendschap vind ik aandacht naar mij toe.
Ik heb germerkt dat een hoop mensen toch het liefste over zichzelf praten.
En dat ligt echt aan de mensen zelf.
Ondertussen flink geleerd en ik weet nu dat er echt mensen zijn die je leeg pompen. En niks aanvullen.
Mijn vriendin was ziek en nog bleef ze naar mijn leven vragen.
Nu ze er niet meer is, kijk ik met mooie herringeren daaraan. Maar niet iedereen is zo sterk en krachtig weet ik nu.
donderdag 31 juli 2014 16:49
Idd achteraf gezien naïef dat ik dacht dat hij tegen mij niet zou liegen over z'n doen en laten. Dat het zo hilarisch is voor sommigen, snap ik dan weer niet. Eerste keer dat ik dit meemaak, dus domweg onwetend en eerste tijd van afkicken was hij niet zo onberekenbaar naar mij toe als nu. Vandaar. Vind het überhaupt niet heel grappig dat iemand zichzelf zo naar de klote helpt, maar goed...
donderdag 31 juli 2014 17:04
quote:Sensy12 schreef op 31 juli 2014 @ 16:10:
[...]
Je schuldgevoel plaatst jou steeds in onwenselijke situaties. Daarnaast kan hij jou niet de redelijkheid die je in een vriendschap mag verwachten geven. Hij is niet degene die zijn leven nu leidt, dat doen zijn verslaving en verslavingen zijn niet zo good old fashion decent. Verslavingen laten de persoon zelf als een baksteen vallen en daarmee ook de mensen in zijn/haar omgeving. Je geeft hem niet op door afstand te nemen, je geeft hem de kans hard op z'n bek te gaan en wellicht dat dat de druppel is voor hém om hulp te gaan zoeken.
Wat ik doe in situaties waarin ik machteloos ben ten aanzien van een probleem van een ander is een kaarsje voor die persoon branden en/of een gebed. Wat mij verder helpt is het besef dat ik me niet ongevraagd met het levenspad van een ander mag bemoeien. Hoe zwaar ook om toe te zien, ik kan nog altijd alleen invloed uitoefenen op mijn gedachten/gevoelens/gedrag. Als het gepast is om een helpende hand uit te steken doe ik dat. Als mijn hulp alleen maar tot meer brokken leidt in mijn leven en in die van een ander, dan trek ik de stekker eruit. We zijn niet zo machtig om anderen te helpen al willen we dat heel graag geloven.
Mooi post vooral van de tweede helft spreekt mij erg aan.
Juist afstand nemen van mensen die niet goed voor jouw zijn.
Alleen maar omdat je ook van jezelf mag houden. Je hoeft mensen geen onbeperkte energie te geven.
En soms is het het best voor iemand wat je kan doen, iemand laten gaan/vallen. Klinkt hard. Maar soms is dat het beste.
Het is best om mensen te helpen maar niet tegen elke prijs.
Want jij blijft straks zitten met een heel vervelend gevoel als je te lang doorgaat.
[...]
Je schuldgevoel plaatst jou steeds in onwenselijke situaties. Daarnaast kan hij jou niet de redelijkheid die je in een vriendschap mag verwachten geven. Hij is niet degene die zijn leven nu leidt, dat doen zijn verslaving en verslavingen zijn niet zo good old fashion decent. Verslavingen laten de persoon zelf als een baksteen vallen en daarmee ook de mensen in zijn/haar omgeving. Je geeft hem niet op door afstand te nemen, je geeft hem de kans hard op z'n bek te gaan en wellicht dat dat de druppel is voor hém om hulp te gaan zoeken.
Wat ik doe in situaties waarin ik machteloos ben ten aanzien van een probleem van een ander is een kaarsje voor die persoon branden en/of een gebed. Wat mij verder helpt is het besef dat ik me niet ongevraagd met het levenspad van een ander mag bemoeien. Hoe zwaar ook om toe te zien, ik kan nog altijd alleen invloed uitoefenen op mijn gedachten/gevoelens/gedrag. Als het gepast is om een helpende hand uit te steken doe ik dat. Als mijn hulp alleen maar tot meer brokken leidt in mijn leven en in die van een ander, dan trek ik de stekker eruit. We zijn niet zo machtig om anderen te helpen al willen we dat heel graag geloven.
Mooi post vooral van de tweede helft spreekt mij erg aan.
Juist afstand nemen van mensen die niet goed voor jouw zijn.
Alleen maar omdat je ook van jezelf mag houden. Je hoeft mensen geen onbeperkte energie te geven.
En soms is het het best voor iemand wat je kan doen, iemand laten gaan/vallen. Klinkt hard. Maar soms is dat het beste.
Het is best om mensen te helpen maar niet tegen elke prijs.
Want jij blijft straks zitten met een heel vervelend gevoel als je te lang doorgaat.
donderdag 31 juli 2014 17:45
Hij heeft je nu heel vaak benadeeld. Na keer 2 of 3 dacht je niet van vriendschap met deze persoon gaat mijn grenzen voorbij? Nee je dacht wanneer ik een heel a4tje vol heb met ellende ga mij via viva forum eens afvragen wat redelijk is.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 31 juli 2014 18:07
In die periode schijnt hij ook veel gelogen te hebben tegen andere vrienden, maar niet zozeer tegen mij, omdat hij mij door de afstand veel minder zag.
Hier ging het in jouw gedachtegang al mis. Jij dacht dat hij tegen de hele wereld loog, behalve tegen jou. Waarom zou hij tegen jou als enige wel de waarheid spreken?
En daarbij, jij wist toch niet dat hij verslaafd was? Getuige:
Ik merkte wel dat de relatie na verloop van tijd tussen hen onder spanning stond, maar wilde me nergens mee bemoeien. Totdat ze 2,5 jaar geleden zelf aan mij vertelden dat ze door een erg moeilijke periode waren gegaan, omdat hij zich had verloren in een zware drugsverslaving en in die periode ook was vreemdgegaan
Dus je wist maar heel weinig van hem en wat je weet, is misschien niet eens waar.
Hier ging het in jouw gedachtegang al mis. Jij dacht dat hij tegen de hele wereld loog, behalve tegen jou. Waarom zou hij tegen jou als enige wel de waarheid spreken?
En daarbij, jij wist toch niet dat hij verslaafd was? Getuige:
Ik merkte wel dat de relatie na verloop van tijd tussen hen onder spanning stond, maar wilde me nergens mee bemoeien. Totdat ze 2,5 jaar geleden zelf aan mij vertelden dat ze door een erg moeilijke periode waren gegaan, omdat hij zich had verloren in een zware drugsverslaving en in die periode ook was vreemdgegaan
Dus je wist maar heel weinig van hem en wat je weet, is misschien niet eens waar.
donderdag 31 juli 2014 18:07
Ja, op dat moment wel maar omdat er telkens een aantal weken tussen zat dat ik hem dan weer sprak, was de ergste boosheid ook afgezwakt. Waarom doe je nou alsof ik een heel dom wijf ben? Naar mijn mening is het niet heel raar dat je een vriend die je 16 jr kent, waarbij er nooit eerder problemen zijn geweest in de verstandhouding, dat je ook hoopt dat de vriendschap dit 'overleeft'.
Waarschijnlijk heb ik dat verkeerd ingeschat, omdat ik onbekend was met de situatie en hem (onterecht) het voordeel vd twijfel gaf.
Ik behoud afstand en steek er verder van mijn kant dus geen energie meer in. Het geduld wat ik op kon brengen is er niet meer voldoende en zijn belevingswereld staat te ver van me af. Jammer, maar wel beter voor mij, denk ik.
Waarschijnlijk heb ik dat verkeerd ingeschat, omdat ik onbekend was met de situatie en hem (onterecht) het voordeel vd twijfel gaf.
Ik behoud afstand en steek er verder van mijn kant dus geen energie meer in. Het geduld wat ik op kon brengen is er niet meer voldoende en zijn belevingswereld staat te ver van me af. Jammer, maar wel beter voor mij, denk ik.
donderdag 31 juli 2014 18:12
Doreia: in zijn periode dat hij enorm veel drugs gebruikte loog hij tegen veel mensen. Maar ik wist toen niet dat hij verslaafd was, omdat hij het heeft verteld toen hij al begonnen was met afkicken en professionele hulp.
Hij is ruim een jaar heel erg aan de drugs geweest en in die periode heeft hij afspraken niet afgezegd bij mij of überhaupt niet op komen dagen. Dat begon pas ruim nadat hij was begonnen met afkicken.
Hij is ruim een jaar heel erg aan de drugs geweest en in die periode heeft hij afspraken niet afgezegd bij mij of überhaupt niet op komen dagen. Dat begon pas ruim nadat hij was begonnen met afkicken.
donderdag 31 juli 2014 19:25
Je wist niet dat hij verslaafd was...waar moest hij dan van afkicken, niet van zijn verslaving in jouw ogen Hij moest in ieder geval niet naar een kliniek voor zweetvoeten.
Hoeveel grenzen moet iemand bij jou overschrijden voordat het genoeg is?
Hoeveel grenzen moet iemand bij jou overschrijden voordat het genoeg is?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 31 juli 2014 19:28
Hij gaat zich niet gedragen naar jou wensen en maatstafen omdat hij dat door zijn verslaving(en) niet kan en dat heeft hij nu al meermaals aangetoond.
Indien hij dichterbij zou wonen dan zou je wellicht nog wel vrijblijvend kunnen afspreken waarbij het minder erg is wanneer hij niet verschijnt. Zelfs wanneer jij zelf een slaapplek regelt bij hem in de buurt dan is de kans groot dat hij zich niet aan de afspraken houdt. Hij komt niet naar jou omdat hij zijn geld ergens anders aan uit geeft. Verslavenden zijn zelfden eerlijk en hij schaamt zich waarschijnlijk ook.
Het gaat niet worden wat jij wilt en er zijn weinig alternatieven.
Indien hij dichterbij zou wonen dan zou je wellicht nog wel vrijblijvend kunnen afspreken waarbij het minder erg is wanneer hij niet verschijnt. Zelfs wanneer jij zelf een slaapplek regelt bij hem in de buurt dan is de kans groot dat hij zich niet aan de afspraken houdt. Hij komt niet naar jou omdat hij zijn geld ergens anders aan uit geeft. Verslavenden zijn zelfden eerlijk en hij schaamt zich waarschijnlijk ook.
Het gaat niet worden wat jij wilt en er zijn weinig alternatieven.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
