Relaties
alle pijlers
Word ik ooit weer een leuke vriendin?
zaterdag 19 juli 2014 21:35
Na een tijdje meegelezen te hebben, toch nu maar zelf een account aangemaakt omdat ik de manier van reageren hier fijn vind. Ik twijfel of dit topic in deze pijler moet of in Psyche, omdat het met elkaar is verweven.
Zo kort mogelijk: ik sta op een wachtlijst voor vrijwillige, kortdurende opname vanwege nare ervaringen in het verleden die ik nooit heb verwerkt: meervoudig seksueel getraumatiseerd en een zelfbeeld om te janken. Dat laatste doe ik ook regelmatig en daarom de de forumnaam 'Saran'. Dat betekent 'vreugde', waarvoor ik een dagelijkse strijd lever om dat nog te voelen.
Zonder in details te treden heb ik het na mijn ervaringen met seksueel geweld, ook niet bepaald getroffen qua relaties. Het was een wisselwerking: ik was vaak grenzeloos in dingen toelaten die een zelfrespecterend mens niet zou toelaten, omdat ik zogezegd mijzelf kwijt was. Hierdoor werden relaties ongelijkwaardig en vaak kreeg ik ook het verwijt dat ik niet goed was te peilen. Ik denk achteraf dat dit wel klopt. Mijn vertrouwen in mannen is zo wankel, dat ik in relaties introvert ben geworden en heel veel moeite heb gekregen met intimiteit en vertrouwen. In mijn laatste relatie leek dit na lange tijd eindelijk wat beter te gaan, totdat mijn ex zelf niet lekker in z'n vel kwam te zitten en vreemdging. Het is vrij snel uitgekomen en hoewel ik geen moment heb getwijfeld dat het toen definitief klaar was tussen ons, toch merk ik dat ik sindsdien nog meer moeite heb met mezelf qua zelfbeeld, vertrouwen naar mannen toe en extreem onzeker ben geworden.
Zowel de negatieve, seksuele ervaringen als mijn laatste serieuze relatie zijn allebei al een aantal jaren geleden, maar het blijft me in de weg zitten, waardoor ik nu last heb van heftige paniekaanvallen waarvoor ik nu medicatie gebruik. Dat wil ik niet jaren blijven doen en ik vind het ook geen oplossing om mezelf vol te gieten met chemische troep en daarom heb ik zelf opname aangevraagd. Dit zal een aantal weken zijn om zogezegd te metalliseren. Ik word er erg verdrietig van dat dit de uitkomst is van al jaren leven met enorm diepe dalen qua gemoedstoestand, maar ik moet voor ogen blijven houden dat ik mezelf dit moet gunnen om zo uiteindelijk weer vreugde te voelen. De grote vraag is alleen: word ik ooit weer die onbevangen/onbezorgde Saran die ik jaren geleden was, zonder onzekerheid, zoveel verdriet over het verleden of word ik zo'n hysterisch wijf dat haar toekomstige vriend in alles controleert, omdat ze hem niet vertrouwt en mezelf gewoontes ga aanmeten die ik nooit eerder heb gehad? Natuurlijk ben ik daar zelf bij, maar ik zou zo graag weer wat positiever in het leven willen staan wat de toekomst betreft. Nu kap ik banden met mensen af, omdat ik bang ben dat ik weer zo op m'n hart word getrapt als wat er al is gebeurd.
Ik heb wel eens wat beginnende leuke contacten gehad met mannen nadat mijn laatste relatie is beëindigd, maar uiteindelijk kan ik er niet voor gaan vanwege wat ik hierboven heb omschreven. Toegankelijk naar mannen toe ben ik gewoon niet meer en ik mis mijn eigen oude 'ik', wat een heel vervreemd gevoel van mezelf geeft.
Sorry voor het lange verhaal; familie weet het en vrienden/vriendinnen deels. Ik schaam me te veel en het ligt te gevoelig om dit face to face te bespreken met vrienden/vriendinnen. Ik ben namelijk niet zielig en zo wil ik ook echt niet gezien worden. Hou het maar op het welbekende rugzakje.
Zo kort mogelijk: ik sta op een wachtlijst voor vrijwillige, kortdurende opname vanwege nare ervaringen in het verleden die ik nooit heb verwerkt: meervoudig seksueel getraumatiseerd en een zelfbeeld om te janken. Dat laatste doe ik ook regelmatig en daarom de de forumnaam 'Saran'. Dat betekent 'vreugde', waarvoor ik een dagelijkse strijd lever om dat nog te voelen.
Zonder in details te treden heb ik het na mijn ervaringen met seksueel geweld, ook niet bepaald getroffen qua relaties. Het was een wisselwerking: ik was vaak grenzeloos in dingen toelaten die een zelfrespecterend mens niet zou toelaten, omdat ik zogezegd mijzelf kwijt was. Hierdoor werden relaties ongelijkwaardig en vaak kreeg ik ook het verwijt dat ik niet goed was te peilen. Ik denk achteraf dat dit wel klopt. Mijn vertrouwen in mannen is zo wankel, dat ik in relaties introvert ben geworden en heel veel moeite heb gekregen met intimiteit en vertrouwen. In mijn laatste relatie leek dit na lange tijd eindelijk wat beter te gaan, totdat mijn ex zelf niet lekker in z'n vel kwam te zitten en vreemdging. Het is vrij snel uitgekomen en hoewel ik geen moment heb getwijfeld dat het toen definitief klaar was tussen ons, toch merk ik dat ik sindsdien nog meer moeite heb met mezelf qua zelfbeeld, vertrouwen naar mannen toe en extreem onzeker ben geworden.
Zowel de negatieve, seksuele ervaringen als mijn laatste serieuze relatie zijn allebei al een aantal jaren geleden, maar het blijft me in de weg zitten, waardoor ik nu last heb van heftige paniekaanvallen waarvoor ik nu medicatie gebruik. Dat wil ik niet jaren blijven doen en ik vind het ook geen oplossing om mezelf vol te gieten met chemische troep en daarom heb ik zelf opname aangevraagd. Dit zal een aantal weken zijn om zogezegd te metalliseren. Ik word er erg verdrietig van dat dit de uitkomst is van al jaren leven met enorm diepe dalen qua gemoedstoestand, maar ik moet voor ogen blijven houden dat ik mezelf dit moet gunnen om zo uiteindelijk weer vreugde te voelen. De grote vraag is alleen: word ik ooit weer die onbevangen/onbezorgde Saran die ik jaren geleden was, zonder onzekerheid, zoveel verdriet over het verleden of word ik zo'n hysterisch wijf dat haar toekomstige vriend in alles controleert, omdat ze hem niet vertrouwt en mezelf gewoontes ga aanmeten die ik nooit eerder heb gehad? Natuurlijk ben ik daar zelf bij, maar ik zou zo graag weer wat positiever in het leven willen staan wat de toekomst betreft. Nu kap ik banden met mensen af, omdat ik bang ben dat ik weer zo op m'n hart word getrapt als wat er al is gebeurd.
Ik heb wel eens wat beginnende leuke contacten gehad met mannen nadat mijn laatste relatie is beëindigd, maar uiteindelijk kan ik er niet voor gaan vanwege wat ik hierboven heb omschreven. Toegankelijk naar mannen toe ben ik gewoon niet meer en ik mis mijn eigen oude 'ik', wat een heel vervreemd gevoel van mezelf geeft.
Sorry voor het lange verhaal; familie weet het en vrienden/vriendinnen deels. Ik schaam me te veel en het ligt te gevoelig om dit face to face te bespreken met vrienden/vriendinnen. Ik ben namelijk niet zielig en zo wil ik ook echt niet gezien worden. Hou het maar op het welbekende rugzakje.
zaterdag 19 juli 2014 22:05
Heftig verhaal Saran. Je vraagt of je ooit weer de oude wordt. Dat is een vraag die niemand hier voor jou kan beantwoorden maar wellicht dat je hoop kunt putten uit het feit dat er vrouwen zijn die er sterker en mooier uitgekomen zijn.
Ik zou zeggen: richt je op herstellen en neem de tijd om te verwerken wat er tijdens de therapie naar bovenkomt. Houd je vooral niet bezig met relaties, behalve de relatie met jezelf. Als die weer helemaal goed is, dan komen de bonussen van het leven ook op je pad. Maar first things first: het rugzakje uitpakken en verwerken.
Heel veel sterkte!
Ik zou zeggen: richt je op herstellen en neem de tijd om te verwerken wat er tijdens de therapie naar bovenkomt. Houd je vooral niet bezig met relaties, behalve de relatie met jezelf. Als die weer helemaal goed is, dan komen de bonussen van het leven ook op je pad. Maar first things first: het rugzakje uitpakken en verwerken.
Heel veel sterkte!
zaterdag 19 juli 2014 22:09
En als je nu eens een tijdje single blijft? Stopt met daten. Eerst eens kennis met jezelf maakt. Een lieve vriendin voor jezelf bent en je eigen grenzen leert (her)kennen. Het daten is al lastig genoeg wanneer je jezelf wél kent, waarom zou je een ander kennis willen laten maken met jou, maar die geen idee heeft wie zij nu precies is, wat zij wil en zoekt in een man, wat regelrechte dealbreakers zijn en hoe dit op tijd te kunnen zien en ernaar te handelen?
Je hebt zo te lezen genoeg aan jezelf. En als mensen vragen waarom je nog geen vriend hebt, zeg je: "Zodra ik de mannen weer zie zitten, ben je de eerste die het hoort. Hoe is het met jou en de liefde?"
Zet jezelf nu op de eerste plaats.
Je hebt zo te lezen genoeg aan jezelf. En als mensen vragen waarom je nog geen vriend hebt, zeg je: "Zodra ik de mannen weer zie zitten, ben je de eerste die het hoort. Hoe is het met jou en de liefde?"
Zet jezelf nu op de eerste plaats.
zaterdag 19 juli 2014 22:11
Wat een kwetsbaar stuk. Dapper van je om dit zo te delen.
Heel goed dat je stappen onderneemt om jezelf weer te hervinden. Weer Saran te worden en te helen.
Ik hoop voor jou dat die stappen je gaan brengen wat je zo graag wilt.
Helaas heb ik geen advies. Maar wilde je even een knuffel geven en sterkte wensen op je pad.
Je klinkt wijs, doordacht en evenwichtig zo op papier. Dat zit dus in jou, hopelijk leer je dat vertrouwen terug te krijgen. Leer je van jezelf houden, want daar ligt de kern.
Heel goed dat je stappen onderneemt om jezelf weer te hervinden. Weer Saran te worden en te helen.
Ik hoop voor jou dat die stappen je gaan brengen wat je zo graag wilt.
Helaas heb ik geen advies. Maar wilde je even een knuffel geven en sterkte wensen op je pad.
Je klinkt wijs, doordacht en evenwichtig zo op papier. Dat zit dus in jou, hopelijk leer je dat vertrouwen terug te krijgen. Leer je van jezelf houden, want daar ligt de kern.
zaterdag 19 juli 2014 22:17
Dank jullie wel voor de lieve reacties. Door m'n medicatie ben ik af en toe wat wazig qua formuleren, waardoor ik ben vergeten te zeggen dat ik al maanden geleden ben gestopt met daten.
Waren er in 5 jaar trouwens maar 3. Het brengt mij nu niet verder, maar ik ben wel bang dat ik nooit meer die persoon word die ik ooit was: veel zekerder over mezelf en mensen die dichtbij me staan. Nu hou ik mensen, en dan met name mannen, op afstand omdat ik toch iedere keer op het punt kom dat ik ze niet vertrouw.
Het rare is dat ik een sociaal iemand ben, waardoor ik mezelf soms niet begrijp en daardoor mijn omgeving de zwarte periodes die ik met vlagen heb dus ook niet. Ik praat er niet over, omdat het teveel oudzeer oproept.
Gevolg is uiteindelijk wel dat ik geen liefde meer voel voor mensen die ik ooit wel voelde. En dan komt waarschijnlijk het cliché: om van een ander te houden moet je eerst van jezelf houden. Dat zal zo zijn, denk ik. Het is alleen verdomde moeilijk als je je al zo vervreemd voelt van jezelf...
Waren er in 5 jaar trouwens maar 3. Het brengt mij nu niet verder, maar ik ben wel bang dat ik nooit meer die persoon word die ik ooit was: veel zekerder over mezelf en mensen die dichtbij me staan. Nu hou ik mensen, en dan met name mannen, op afstand omdat ik toch iedere keer op het punt kom dat ik ze niet vertrouw. Het rare is dat ik een sociaal iemand ben, waardoor ik mezelf soms niet begrijp en daardoor mijn omgeving de zwarte periodes die ik met vlagen heb dus ook niet. Ik praat er niet over, omdat het teveel oudzeer oproept.
Gevolg is uiteindelijk wel dat ik geen liefde meer voel voor mensen die ik ooit wel voelde. En dan komt waarschijnlijk het cliché: om van een ander te houden moet je eerst van jezelf houden. Dat zal zo zijn, denk ik. Het is alleen verdomde moeilijk als je je al zo vervreemd voelt van jezelf...
zaterdag 19 juli 2014 22:20
Zelfbescherming. Niets meer en niets minder vrouw. En dat geeft niet, want je hebt nu eenmaal iets heel heftigs meegemaakt. Je wantrouwt de mannen misschien niet zozeer als wel je eigen onderbuikgevoel en intuitie. Op het moment dat jij weer leert vertrouwen op je eigen mensenkennis en leert vertrouwen dat wanneer mensen jou iets aandoen, jij hen uit je leven mag zetten, dat is het moment dat daten weer waarde toevoegt aan jou leven
zaterdag 19 juli 2014 22:22
Meid, wazig qua formuleren? Je schrijft een duidelijk, helder, mooi geformuleerd, kwetsbaar verhaal.
Dat je zo van jezelf vervreemd bent ga je aan werken. De opname die er aan komt, is een hele mooie en goede stap in de juiste richting. En dat is ook zelfliefde. Je houdt voldoende van jezelf om je dat te gunnen. Kijk naar de kleine stapjes.
Dat je zo van jezelf vervreemd bent ga je aan werken. De opname die er aan komt, is een hele mooie en goede stap in de juiste richting. En dat is ook zelfliefde. Je houdt voldoende van jezelf om je dat te gunnen. Kijk naar de kleine stapjes.
zaterdag 19 juli 2014 22:26
Onze reactie zijn tegelijk getypt, Eva. Jij natuurlijk ook heel erg bedankt voor je lieve woorden.
Zo kwetsbaar als mijn OP is geschreven, zo kwetsbaar voel ik me ook. Ik wil het verdriet een plek geven, maar daar moet ik eerst constructief in investeren tijdens m'n opname en daarnaast begin ik binnenkort ook met gesprekken bij een psychiater, omdat aanvankelijk de wachtlijst voor opname zo lang was en de medicatie niet echt geschikt voor me is. Zo evenwichtig als ik nu lijk, was ik helaas afgelopen tijd niet. Heb suïcidale gedachten gehad bij de gewenningsperiode van m'n medicatie en gok het er liever niet meer op dat ik zelfstandig het kan afbouwen zonder weer zo radeloos te zijn van de nare bijwerkingen. Daarnaast wil ik ook niet innerlijke pijn en verdriet verdoven medicatie. Dat komt terug als ik stop en ondertussen niet met mezelf aan de slag ben geweest. Wordt een zware tijd, maar hoop doet leven, toch?:-)
Het is mijn eigen idee geweest tijdelijk in een kliniek tot rust te komen en als die intrinsieke motivatie er niet was, zou het waarschijnlijk een veel langere weg worden. Ik wil heel graag weer blij zijn en dat vooral ook weer zo voelen. Ik heb goede hoop.
Jij natuurlijk ook heel erg bedankt voor je lieve woorden. Zo kwetsbaar als mijn OP is geschreven, zo kwetsbaar voel ik me ook. Ik wil het verdriet een plek geven, maar daar moet ik eerst constructief in investeren tijdens m'n opname en daarnaast begin ik binnenkort ook met gesprekken bij een psychiater, omdat aanvankelijk de wachtlijst voor opname zo lang was en de medicatie niet echt geschikt voor me is. Zo evenwichtig als ik nu lijk, was ik helaas afgelopen tijd niet. Heb suïcidale gedachten gehad bij de gewenningsperiode van m'n medicatie en gok het er liever niet meer op dat ik zelfstandig het kan afbouwen zonder weer zo radeloos te zijn van de nare bijwerkingen. Daarnaast wil ik ook niet innerlijke pijn en verdriet verdoven medicatie. Dat komt terug als ik stop en ondertussen niet met mezelf aan de slag ben geweest. Wordt een zware tijd, maar hoop doet leven, toch?:-)
Het is mijn eigen idee geweest tijdelijk in een kliniek tot rust te komen en als die intrinsieke motivatie er niet was, zou het waarschijnlijk een veel langere weg worden. Ik wil heel graag weer blij zijn en dat vooral ook weer zo voelen. Ik heb goede hoop.
zaterdag 19 juli 2014 22:34
Ik heb goede hoop met jou! Ik denk dat je veel kan bereiken met jouw wilskracht.
Daarnaast zal er ook een stuk acceptatie bij komen denk ik. Je hebt vreselijke traumatische ervaringen opgedaan. Dat is nu een deel van jou, het gaat niet meer weg. Acceptatie dat het jou maakt wie je nu bent, zal mogelijk de zware last weg halen. Maar uiteraard eerst het verwerkingsproces.
Weleens van EMDR gehoord? Ook een aanrader, dat kan heftigheid van emoties van die ervaringen verminderen. Wat verwerken kan bevorderen.
Sterkte op jouw pad!
Daarnaast zal er ook een stuk acceptatie bij komen denk ik. Je hebt vreselijke traumatische ervaringen opgedaan. Dat is nu een deel van jou, het gaat niet meer weg. Acceptatie dat het jou maakt wie je nu bent, zal mogelijk de zware last weg halen. Maar uiteraard eerst het verwerkingsproces.
Weleens van EMDR gehoord? Ook een aanrader, dat kan heftigheid van emoties van die ervaringen verminderen. Wat verwerken kan bevorderen.
Sterkte op jouw pad!
zaterdag 19 juli 2014 23:58
Nogmaals dank je wel voor de lieve reacties. Ik ben voor veel dingen bang momenteel en vooral voor het stigma dat er aan opnames kleeft voor de buitenwereld, waardoor ik er dus niet graag over praat met anderen dan familie. Zou het heel verdrietig vinden als vrienden mij zouden zien als 'toch een beetje gek', of iets in die trant. Het was waarschijnlijk ook niet nodig geweest (denk ik zelf) om nu de rigoureuze stap te nemen om kortdurende opname aan te gaan, als er niet recentelijk iets was gebeurd wat mijn traumatische verleden triggerde: o.a. het overlijden van een ex die de eerste ervaring met seksueel geweld heeft meegemaakt, omdat wij toen een relatie hadden.
Deze relatie is stukgelopen, omdat ik maanden depressief ben geweest en een zelfmoordpoging heb gedaan. Ik kon geen aanraking meer verdragen en liet hem geheel buiten mijn belevingswereld. Na 2 maanden was ik uit shock en heb dus 2 maanden niet gesproken, ook niet met familie. Toen heb ik al gesprekken gehad met een psychotherapeut; dat voelde heel onveilig omdat het een man was, maar de noodzaak tot hulp was zo groot, dat ik niet kon wachten op een vrouwelijke hulpverlener.
Het heeft me iets geholpen, tot de volgende ervaring zich aandiende en ik daarna zo 'gebroken' was, dat ik overleefde i.p.v. leefde. Diepe dalen, geen hoge pieken zogezegd. Ik heb nog een aantal keren psychologische hulp gehad, maar ik trok het niet. Te onveilige setting voor mij, denk ik.
Via mijn vader in contact gekomen met een hulpverlener die mijn vader altijd graag mocht (ze zijn ooit collega's geweest) en hij heeft mij een aantal consulten aangeboden voor systeemtherapie met (familie)-opstellingen. Dat bleek wel de juiste manier voor mij te zijn om te praten en vooral te voelen. EMDR leek ons beiden niet geschikt, omdat het teveel is en de kliniek dit niet aanbiedt. De psychiater waar ik binnenkort naartoe ga is bekend met systeemtherapie en staat hoog aangeschreven. Ik werk zelf in de hulpverlening en ben bekend met de verschillende therapieën die cliënten kunnen helpen met verwerken van trauma's. Misschien dat ik daarom wel helder formuleer. Bekende materie, zal ik maar zeggen.
Ik ben voor veel dingen bang momenteel en vooral voor het stigma dat er aan opnames kleeft voor de buitenwereld, waardoor ik er dus niet graag over praat met anderen dan familie. Zou het heel verdrietig vinden als vrienden mij zouden zien als 'toch een beetje gek', of iets in die trant. Het was waarschijnlijk ook niet nodig geweest (denk ik zelf) om nu de rigoureuze stap te nemen om kortdurende opname aan te gaan, als er niet recentelijk iets was gebeurd wat mijn traumatische verleden triggerde: o.a. het overlijden van een ex die de eerste ervaring met seksueel geweld heeft meegemaakt, omdat wij toen een relatie hadden. Deze relatie is stukgelopen, omdat ik maanden depressief ben geweest en een zelfmoordpoging heb gedaan. Ik kon geen aanraking meer verdragen en liet hem geheel buiten mijn belevingswereld. Na 2 maanden was ik uit shock en heb dus 2 maanden niet gesproken, ook niet met familie. Toen heb ik al gesprekken gehad met een psychotherapeut; dat voelde heel onveilig omdat het een man was, maar de noodzaak tot hulp was zo groot, dat ik niet kon wachten op een vrouwelijke hulpverlener.
Het heeft me iets geholpen, tot de volgende ervaring zich aandiende en ik daarna zo 'gebroken' was, dat ik overleefde i.p.v. leefde. Diepe dalen, geen hoge pieken zogezegd. Ik heb nog een aantal keren psychologische hulp gehad, maar ik trok het niet. Te onveilige setting voor mij, denk ik.
Via mijn vader in contact gekomen met een hulpverlener die mijn vader altijd graag mocht (ze zijn ooit collega's geweest) en hij heeft mij een aantal consulten aangeboden voor systeemtherapie met (familie)-opstellingen. Dat bleek wel de juiste manier voor mij te zijn om te praten en vooral te voelen. EMDR leek ons beiden niet geschikt, omdat het teveel is en de kliniek dit niet aanbiedt. De psychiater waar ik binnenkort naartoe ga is bekend met systeemtherapie en staat hoog aangeschreven. Ik werk zelf in de hulpverlening en ben bekend met de verschillende therapieën die cliënten kunnen helpen met verwerken van trauma's. Misschien dat ik daarom wel helder formuleer. Bekende materie, zal ik maar zeggen.
zondag 20 juli 2014 00:15
Oeps, vergeten: en waar ik zo bang voor ben is dat ik nooit meer de oude Saran word en dus ook nooit meer in staat ben gezonde, gelijkwaardige banden aan te gaan met mensen en dan met name mannen.
Ik weet dat het veroordeeld wordt, maar ik ben ook zo'n type geweest in het einde van mijn relatie dat ik hem controleerde (berichten van hem lezen in email en telefoon), omdat ik een onderbuikgevoel had dat ik niet kon duiden. Ik praatte mijn controlerende gedrag goed, omdat ik vond dat ik mezelf mocht beschermen tegen nog meer onbetrouwbare personen in m'n leven en zo kwam ik er dus achter dat hij vreemdging. Ik ben dus echt geen heilige geweest in het verleden, maar ik wil, als ik beter ben, niet zo'n vrouwmens blijven naar een potentiële partner toe, want dat is ronduit lelijk. Daarom post ik dus over 2 onderwerpen in 1 topic. Het is zo met elkaar verweven: zelfbeeld, ontbrekend vertrouwen en verdriet/last van post-traumatische stress klachten.
En ik weet dat het leven best leuk kan zijn, maar ik ervaar het zo vaak als niet zo leuk de laatste tijd.
Ik weet dat het veroordeeld wordt, maar ik ben ook zo'n type geweest in het einde van mijn relatie dat ik hem controleerde (berichten van hem lezen in email en telefoon), omdat ik een onderbuikgevoel had dat ik niet kon duiden. Ik praatte mijn controlerende gedrag goed, omdat ik vond dat ik mezelf mocht beschermen tegen nog meer onbetrouwbare personen in m'n leven en zo kwam ik er dus achter dat hij vreemdging. Ik ben dus echt geen heilige geweest in het verleden, maar ik wil, als ik beter ben, niet zo'n vrouwmens blijven naar een potentiële partner toe, want dat is ronduit lelijk. Daarom post ik dus over 2 onderwerpen in 1 topic. Het is zo met elkaar verweven: zelfbeeld, ontbrekend vertrouwen en verdriet/last van post-traumatische stress klachten.
En ik weet dat het leven best leuk kan zijn, maar ik ervaar het zo vaak als niet zo leuk de laatste tijd.
zondag 20 juli 2014 00:25
Rationeel is het bekende materie, nu emotioneel nog. Traumatisatie gaat in zo veel lagen van jezelf zitten! Het heeft op den duur zo veel invloed op je persoonlijkheid en gevoel van veiligheid in jezelf en t.o.v. anderen! Dapper hoe je je hierdoor heen slaat en dapper dat je deze keuze hebt gemaakt!
Mentaliseren bevorderende therapie vind ik een heel mooie therapie vanwege o.a. de niet-wetende houding van de therapeut. Ik vind het ook een heel respectvolle therapie. De therapeut is iemand die je geheel wilt begrijpen en zelf ook een (als het goed is) veilige persoon is door zijn of haar transparante naasstaande houding. Samen ga je (vaak ook in groepsverband) op zoek naar wat er in jou leeft, leert het ook woorden geven en je leert ook beter "voelen" wat er in anderen zou kunnen leven. Je leert je emoties beter te reguleren (want: je kent ze beter). Het verdiept contacten en verhoogt je verdere gevoel van veiligheid. Hierdoor zal je hopelijk ook met een stabielere en steviger basis de traumabehandeling aankunnen.
Ik wil je er veel sterkte wensen! Je klinkt als een fijn persoon
Mentaliseren bevorderende therapie vind ik een heel mooie therapie vanwege o.a. de niet-wetende houding van de therapeut. Ik vind het ook een heel respectvolle therapie. De therapeut is iemand die je geheel wilt begrijpen en zelf ook een (als het goed is) veilige persoon is door zijn of haar transparante naasstaande houding. Samen ga je (vaak ook in groepsverband) op zoek naar wat er in jou leeft, leert het ook woorden geven en je leert ook beter "voelen" wat er in anderen zou kunnen leven. Je leert je emoties beter te reguleren (want: je kent ze beter). Het verdiept contacten en verhoogt je verdere gevoel van veiligheid. Hierdoor zal je hopelijk ook met een stabielere en steviger basis de traumabehandeling aankunnen.
Ik wil je er veel sterkte wensen! Je klinkt als een fijn persoon
Ik voel me zo moedellooos
zondag 20 juli 2014 00:41
Wat een lieve reactie, tjjjjjemig (zijn 5 j's als ik het goed zie ). Je hebt helemaal gelijk. Rationeel gezien begrijp ik het allemaal prima en heb ik helaas(?) mezelf ook zo geconditioneerd dat ik bij mijzelf toesta erover na te denken, maar de daarbij behorende gevoelens niet toe te laten wanneer ze overweldigend worden. Op zo'n moment wil ik er niet meer mee bezig zijn en zoek ik afleiding, zodat de nare gevoelens op een gegeven moment vanzelf op de achtergrond verdwijnen. Een "mooie" manier om mezelf voor de gek te houden, want de gevoelens zijn er nog steeds, maar ze sluimeren alleen maar en er hoeft maar iets te gebeuren wat de herinneringen triggert en dan zijn de nare gevoelens er weer. Iets met vicieus en cirkel...
Het idee van mentaliseren spreekt mij ook aan. Ik vind het ook een geruststellende gedachte dat ik een aantal keren per week een gesprek heb met m'n eigen mentor en dagelijks zijn er sowieso groepsgesprekken. Heel eerlijk gezegd zie ik daar wel enorm tegenop. Niet zozeer om mijn eigen verhaal te doen, ook al sta ik daar natuurlijk niet om te springen, maar meer dat ik mezelf goed genoeg ken om te weten dat ik andermans leed soms moeilijk los kan laten. Oftewel: dan heb ik m'n eigen 'shit' (even heel kort door de bocht) en dan moet ik ook nog luisteren en/of omgaan met de problematiek van anderen. Dat lijkt me mentaal best zwaar.
Aan het einde van 2014 hoop ik te kunnen zeggen dat ik mijn leventje weer op de rit heb. Of in ieder geval een stuk op weg ben. Can't wait!
Het idee van mentaliseren spreekt mij ook aan. Ik vind het ook een geruststellende gedachte dat ik een aantal keren per week een gesprek heb met m'n eigen mentor en dagelijks zijn er sowieso groepsgesprekken. Heel eerlijk gezegd zie ik daar wel enorm tegenop. Niet zozeer om mijn eigen verhaal te doen, ook al sta ik daar natuurlijk niet om te springen, maar meer dat ik mezelf goed genoeg ken om te weten dat ik andermans leed soms moeilijk los kan laten. Oftewel: dan heb ik m'n eigen 'shit' (even heel kort door de bocht) en dan moet ik ook nog luisteren en/of omgaan met de problematiek van anderen. Dat lijkt me mentaal best zwaar.
Aan het einde van 2014 hoop ik te kunnen zeggen dat ik mijn leventje weer op de rit heb. Of in ieder geval een stuk op weg ben. Can't wait!
dinsdag 22 juli 2014 12:05
Schrijf nog even verder hier, hoor. Ben namelijk vanochtend voor m'n eerste gesprek bij de psycholoog en aansluitend psychiater geweest. Ging er met een steen in m'n maag naartoe en er was meerdere malen door m'n gedachten gegaan om het af te zeggen, maar dat vond ik laf van mezelf.
Uiteindelijk ben ik blij dat ik er naartoe gegaan ben en dat er nu concreet iets gebeurt met mijn verleden. Vond het emotioneel heel zwaar, want als zij luisterde zag ik de beelden terwijl ik vertelde. Gelukkig was er een klik meteen en voelde ik me veilig genoeg bij 2 vrouwen. Dat zorgde ervoor dat ik durfde te praten en niet dichtklapte.
Voelde me wel een mietje (bij gebrek aan een beter woord) dat ik moest huilen, maar dat is denk ik ook wel weer menselijk. Het betekent dat ik niet compleet verdoofd ben qua gevoel, toch? Nou ja, een confronterende maar goede eerste sessie. Vanaf nu kan het alleen maar beter gaan.
Ben namelijk vanochtend voor m'n eerste gesprek bij de psycholoog en aansluitend psychiater geweest. Ging er met een steen in m'n maag naartoe en er was meerdere malen door m'n gedachten gegaan om het af te zeggen, maar dat vond ik laf van mezelf.Uiteindelijk ben ik blij dat ik er naartoe gegaan ben en dat er nu concreet iets gebeurt met mijn verleden. Vond het emotioneel heel zwaar, want als zij luisterde zag ik de beelden terwijl ik vertelde. Gelukkig was er een klik meteen en voelde ik me veilig genoeg bij 2 vrouwen. Dat zorgde ervoor dat ik durfde te praten en niet dichtklapte.
Voelde me wel een mietje (bij gebrek aan een beter woord) dat ik moest huilen, maar dat is denk ik ook wel weer menselijk. Het betekent dat ik niet compleet verdoofd ben qua gevoel, toch? Nou ja, een confronterende maar goede eerste sessie. Vanaf nu kan het alleen maar beter gaan.
dinsdag 22 juli 2014 18:22
Jeetje Saran, give yourself some credit huilen is juist goed joh en helemaal niet mieterig. Ik ga door hetzelfde als jij en ook ik was bang voor stigma's. Maar wat me uiteindelijk over de streep trok was dat ik banger was voor mijn oude leven dan voor herstellen. Stigma of niet; het is mijn ervaring dat mensen alleen datgene veroordelen waar ze diep van binnen bang voor zijn. Onthoud dat altijd.
dinsdag 22 juli 2014 20:08
Ik heb vanmiddag met jou gediscussieerd over " huilen" weet je nog? Op mij kwam je juist over als een hele sterke, welbespraakte vrouw, die standvastig in het leven staat. En sterk ben je..Want je bent er nog. Ik vind het heel naar voor je dat je in je leven zo getekend bent.ik hoop voor je dat je met de juiste therapie weer de rust en kracht en kracht in jezelf kunt ervaren die je hier (alleen al digitaal) uitstraalt.als het goed is, kun je nog 100 worden in dit leven..het zou zo zonde zijn als je al die jaren niet echt " leeft"..Ze hebben ooit iets kostbaars van je afgepakt, maar geef ze niet de rest van je leven meid..sterkte.
dinsdag 22 juli 2014 23:43
quote:miedo schreef op 22 juli 2014 @ 20:20:
Ik begrijp niet dat als je zo met jezelf in de knoop zit dat er zelfs een psych opname aan te pas moet komen, het eerste waar je aan denkt is of je ooit weer een intieme relatie met een man aankan...
Wat Sensy12 dus ook zegt..
Sorry dat ik het zeg, maar ik vind dat Sensy het heel wat tactischer weet te formuleren dan hoe jij dit hebt gedaan, aangezien ik ook heel duidelijk uitleg dat ik niet op die manier met mannen bezig ben maar dat ik angst heb dat ik nooit meer een man zou kunnen vertrouwen. Dit hangt samen met de pijn die ik door mannen heb opgelopen. Ik doelde geenszins erop dat ik bang ben met geen enkele man ooit meer te kunnen 'hoerensloeren' of iets in die richting voor een nachtje. Het ging mij om de diepere verbintenis die je doorgaans aangaat in een relatie en de angst dat ik een man op die manier niet meer durf te vertrouwen, juist door mijn opgedane ervaringen in het verleden en de ongewenste triggers die soms op mijn pad komen en ik daardoor weer de pijn voel van het verleden.
Ik vind je post daarom ook niet zo fijn om te lezen, omdat ik sterk de indruk krijgt dat je heel selectief hebt gelezen. Iig bedankt voor je reactie, ook al vat ik het dus niet zo op als dat jij wellicht bedoelde. Maar goed, met geschreven tekst kunnen we elkaar ook makkelijk verkeerd begrijpen.
Ik begrijp niet dat als je zo met jezelf in de knoop zit dat er zelfs een psych opname aan te pas moet komen, het eerste waar je aan denkt is of je ooit weer een intieme relatie met een man aankan...
Wat Sensy12 dus ook zegt..
Sorry dat ik het zeg, maar ik vind dat Sensy het heel wat tactischer weet te formuleren dan hoe jij dit hebt gedaan, aangezien ik ook heel duidelijk uitleg dat ik niet op die manier met mannen bezig ben maar dat ik angst heb dat ik nooit meer een man zou kunnen vertrouwen. Dit hangt samen met de pijn die ik door mannen heb opgelopen. Ik doelde geenszins erop dat ik bang ben met geen enkele man ooit meer te kunnen 'hoerensloeren' of iets in die richting voor een nachtje. Het ging mij om de diepere verbintenis die je doorgaans aangaat in een relatie en de angst dat ik een man op die manier niet meer durf te vertrouwen, juist door mijn opgedane ervaringen in het verleden en de ongewenste triggers die soms op mijn pad komen en ik daardoor weer de pijn voel van het verleden.
Ik vind je post daarom ook niet zo fijn om te lezen, omdat ik sterk de indruk krijgt dat je heel selectief hebt gelezen. Iig bedankt voor je reactie, ook al vat ik het dus niet zo op als dat jij wellicht bedoelde. Maar goed, met geschreven tekst kunnen we elkaar ook makkelijk verkeerd begrijpen.
dinsdag 22 juli 2014 23:49
quote:Sensy12 schreef op 22 juli 2014 @ 18:22:
Jeetje Saran, give yourself some credit huilen is juist goed joh en helemaal niet mieterig. Ik ga door hetzelfde als jij en ook ik was bang voor stigma's. Maar wat me uiteindelijk over de streep trok was dat ik banger was voor mijn oude leven dan voor herstellen. Stigma of niet; het is mijn ervaring dat mensen alleen datgene veroordelen waar ze diep van binnen bang voor zijn. Onthoud dat altijd.
Dank je wel voor je reactie en mijn topictitel zou idd anders opgevat kunnen worden zonder de aanvulling 'voor mezelf'. Wat ik al aangaf toen ik het topic opende, is dat ik bang ben nooit meer de onbevangen persoon te worden die ik ooit was en dat vind ik heel moeilijk. Ik sta achter mijn beslissing dat kortdurende opname voor mij het meest constructief is in deze situatie en heb vandaag ook een 'fijn' gesprek gehad, maar ik vind het soms oneerlijk dat ik dacht wat extra geld bij te verdienen met een bijbaantje naast m'n andere zomervakantiebaan die ik destijds had en dat het eindigde in een ontvoering van 24 uur waarbij mijn mobiel en paspoort waren afgepakt en ik geen kant op kon. Soms zegt men wel eens over dingen: "Joh, wat is nou 1 dag op een mensenleven?" (zoals bijv. geen zin hebben in iets en uit beleefdheid dit doen omdat het feitelijk gezien maar een paar uurtjes van je leven kost) Bij mij heeft die ene dag met name het verschil gemaakt in hoe ik nu in het leven sta en dat steekt.
Ik vind het overigens heel verdrietig om te lezen dat jij door hetzelfde proces gaat als ik. Wil je er iets meer over kwijt of liever niet? Dikke knuffel iig voor jou.
Jeetje Saran, give yourself some credit huilen is juist goed joh en helemaal niet mieterig. Ik ga door hetzelfde als jij en ook ik was bang voor stigma's. Maar wat me uiteindelijk over de streep trok was dat ik banger was voor mijn oude leven dan voor herstellen. Stigma of niet; het is mijn ervaring dat mensen alleen datgene veroordelen waar ze diep van binnen bang voor zijn. Onthoud dat altijd.
Dank je wel voor je reactie en mijn topictitel zou idd anders opgevat kunnen worden zonder de aanvulling 'voor mezelf'. Wat ik al aangaf toen ik het topic opende, is dat ik bang ben nooit meer de onbevangen persoon te worden die ik ooit was en dat vind ik heel moeilijk. Ik sta achter mijn beslissing dat kortdurende opname voor mij het meest constructief is in deze situatie en heb vandaag ook een 'fijn' gesprek gehad, maar ik vind het soms oneerlijk dat ik dacht wat extra geld bij te verdienen met een bijbaantje naast m'n andere zomervakantiebaan die ik destijds had en dat het eindigde in een ontvoering van 24 uur waarbij mijn mobiel en paspoort waren afgepakt en ik geen kant op kon. Soms zegt men wel eens over dingen: "Joh, wat is nou 1 dag op een mensenleven?" (zoals bijv. geen zin hebben in iets en uit beleefdheid dit doen omdat het feitelijk gezien maar een paar uurtjes van je leven kost) Bij mij heeft die ene dag met name het verschil gemaakt in hoe ik nu in het leven sta en dat steekt.
Ik vind het overigens heel verdrietig om te lezen dat jij door hetzelfde proces gaat als ik. Wil je er iets meer over kwijt of liever niet? Dikke knuffel iig voor jou.
dinsdag 22 juli 2014 23:54
quote:ana_isabel schreef op 22 juli 2014 @ 20:08:
Ik heb vanmiddag met jou gediscussieerd over " huilen" weet je nog? Op mij kwam je juist over als een hele sterke, welbespraakte vrouw, die standvastig in het leven staat. En sterk ben je..Want je bent er nog. Ik vind het heel naar voor je dat je in je leven zo getekend bent.ik hoop voor je dat je met de juiste therapie weer de rust en kracht en kracht in jezelf kunt ervaren die je hier (alleen al digitaal) uitstraalt.als het goed is, kun je nog 100 worden in dit leven..het zou zo zonde zijn als je al die jaren niet echt " leeft"..Ze hebben ooit iets kostbaars van je afgepakt, maar geef ze niet de rest van je leven meid..sterkte.Wat een lieve reactie. Dank je wel. Het zit zo diep in me (het verdriet) dat ik het eigenlijk gewoon naar de buitenwereld kan parkeren. Het beïnvloedt in die zin dus niet mijn beeld over hoe ik tegen anderen aankijk, zolang het mijn eigen ervaring niet raakt. Ik baal voornamelijk van mezelf dat ik het tot dusver geen echt plekje heb kunnen geven, want ik weet ook heel goed dat er mensen zijn met ervaringen die veel erger/intenser waren. Het zijn met name voorwerpen/mensen/situaties die het verleden op ongewenste momenten bij mij triggeren en dan zak ik meteen heel diep weg in de pijn van toen. Het roept bij mij angsten en beelden op, die ik niet heb als die triggers er niet zijn. Maarja, dat is helaas natuurlijk wel hoe PTSS werkt. Nogmaals dank.
Ik heb vanmiddag met jou gediscussieerd over " huilen" weet je nog? Op mij kwam je juist over als een hele sterke, welbespraakte vrouw, die standvastig in het leven staat. En sterk ben je..Want je bent er nog. Ik vind het heel naar voor je dat je in je leven zo getekend bent.ik hoop voor je dat je met de juiste therapie weer de rust en kracht en kracht in jezelf kunt ervaren die je hier (alleen al digitaal) uitstraalt.als het goed is, kun je nog 100 worden in dit leven..het zou zo zonde zijn als je al die jaren niet echt " leeft"..Ze hebben ooit iets kostbaars van je afgepakt, maar geef ze niet de rest van je leven meid..sterkte.Wat een lieve reactie. Dank je wel. Het zit zo diep in me (het verdriet) dat ik het eigenlijk gewoon naar de buitenwereld kan parkeren. Het beïnvloedt in die zin dus niet mijn beeld over hoe ik tegen anderen aankijk, zolang het mijn eigen ervaring niet raakt. Ik baal voornamelijk van mezelf dat ik het tot dusver geen echt plekje heb kunnen geven, want ik weet ook heel goed dat er mensen zijn met ervaringen die veel erger/intenser waren. Het zijn met name voorwerpen/mensen/situaties die het verleden op ongewenste momenten bij mij triggeren en dan zak ik meteen heel diep weg in de pijn van toen. Het roept bij mij angsten en beelden op, die ik niet heb als die triggers er niet zijn. Maarja, dat is helaas natuurlijk wel hoe PTSS werkt. Nogmaals dank.
woensdag 23 juli 2014 00:33
Graag gedaan hoor ik zat gewoon met open mond te lezen...het bewijst maar weer eens dat je nooit zeker weet wie er aan de andere kant vd lijn zit en wat hij of zij meemaakt.
Nooit meer zeggen dat er mensen zijn die " ergere" dingen meemaken. Erger in verhouding tot wat? Voor JOU is dit het ergste wat je ooit kon overkomen. Voor een ander iets anders.
Het komt op mij over alsof je niet wilt " zeuren"..
Je kunt maar zo lang in stilte iets dragen natuurlijk.
Je bent getraumatiseerd, vandaar die zogenaamde triggers. Nogmaals: je komt over als een intelligente vrouw, je weet precies het Hoe en waarom.
En natuurlijk kun jij ooit weer de vriendin van iemand zijn.
Want onder al die geestelijke rotzooi zit nog steeds " saran" ..De juiste therapie moet haar weer opgraven..maar ik ben ervan overtuigd dat je het gaat redden.
ik zat gewoon met open mond te lezen...het bewijst maar weer eens dat je nooit zeker weet wie er aan de andere kant vd lijn zit en wat hij of zij meemaakt.Nooit meer zeggen dat er mensen zijn die " ergere" dingen meemaken. Erger in verhouding tot wat? Voor JOU is dit het ergste wat je ooit kon overkomen. Voor een ander iets anders.
Het komt op mij over alsof je niet wilt " zeuren"..
Je kunt maar zo lang in stilte iets dragen natuurlijk.
Je bent getraumatiseerd, vandaar die zogenaamde triggers. Nogmaals: je komt over als een intelligente vrouw, je weet precies het Hoe en waarom.
En natuurlijk kun jij ooit weer de vriendin van iemand zijn.
Want onder al die geestelijke rotzooi zit nog steeds " saran" ..De juiste therapie moet haar weer opgraven..maar ik ben ervan overtuigd dat je het gaat redden.
woensdag 23 juli 2014 01:19
Lieve ana-isabel. Dank je wel voor je reactie. Het klopt idd dat ik het voornamelijk gezeur van mezelf vind, omdat het al met al best lang is geleden. Sinds de jaarwisseling is het weer echt gaan opspelen, maar helaas deze keer trok het gevoel niet meer weg en dan frustreert het me misschien nog wel het meest dat ik idd weet waarover ik spreek, omdat het m'n vakgebied is en op mezelf niet kan toepassen in de praktijk. Ik weet tegelijkertijd dat het niet realistisch is om dat te verwachten c.q. te hopen, maar het zou zo "makkelijk" zijn, omdat ik hulpverleners o.a. hierover adviseer.
Ik denk daarnaast dat ik zelf nu te zwart-wit redeneer over hoe mensen een klassieke verkrachting bestempelen: man staat achter boom, trekt vrouw van fiets en verkracht haar in de bosjes. Dit is het bekende beeld van verkrachting bij velen. Bij mij ging het niet zo en bij mij was er nog een ontvoering naast de verkrachting met 24 uur de hel op aarde (gevoelsmatig).
Misschien heb ik het door mijn verdriet van toen ik dit topic opende niet allemaal even handig of helder onder woorden gebracht, maar ik bedoelde geenszins dat ik me nu alleen maar druk kan maken over een leuke vent voor in de toekomst. En ik merk nu aan mezelf dat ik het rot vind dat het wellicht wel zo opgevat kan worden, maar omdat het nou eenmaal niet netjes is om een OP te verwijderen, laat ik het zo staan en probeer ik mezelf nu alsnog duidelijker uit te drukken. Het voelt gewoon extra kwetsbaar dat ik op een gegeven moment wel weer een man durfde toe te laten in m'n leven en na een aantal jaren relatie (waarbij ik heel veel moeite heb moeten doen om over veel nare, angstige gevoelens heen te komen m.b.t. intimiteit) dat hij ook niet te vertrouwen bleek te zijn, doordat hij vreemd is gegaan. Daarom is het zo nauw met elkaar verweven en kwam ik op deze topictitel, want ik ben absoluut niet het type vrouw dat niet zonder man in haar leven kan, maar ik vrees soms gewoon voor mijn eigen persoonlijkheid en handelen in de toekomst. Ik ben niet meer onbevangen en ik mis dat stukje 'oude' saran echt.
Ik denk daarnaast dat ik zelf nu te zwart-wit redeneer over hoe mensen een klassieke verkrachting bestempelen: man staat achter boom, trekt vrouw van fiets en verkracht haar in de bosjes. Dit is het bekende beeld van verkrachting bij velen. Bij mij ging het niet zo en bij mij was er nog een ontvoering naast de verkrachting met 24 uur de hel op aarde (gevoelsmatig).
Misschien heb ik het door mijn verdriet van toen ik dit topic opende niet allemaal even handig of helder onder woorden gebracht, maar ik bedoelde geenszins dat ik me nu alleen maar druk kan maken over een leuke vent voor in de toekomst. En ik merk nu aan mezelf dat ik het rot vind dat het wellicht wel zo opgevat kan worden, maar omdat het nou eenmaal niet netjes is om een OP te verwijderen, laat ik het zo staan en probeer ik mezelf nu alsnog duidelijker uit te drukken. Het voelt gewoon extra kwetsbaar dat ik op een gegeven moment wel weer een man durfde toe te laten in m'n leven en na een aantal jaren relatie (waarbij ik heel veel moeite heb moeten doen om over veel nare, angstige gevoelens heen te komen m.b.t. intimiteit) dat hij ook niet te vertrouwen bleek te zijn, doordat hij vreemd is gegaan. Daarom is het zo nauw met elkaar verweven en kwam ik op deze topictitel, want ik ben absoluut niet het type vrouw dat niet zonder man in haar leven kan, maar ik vrees soms gewoon voor mijn eigen persoonlijkheid en handelen in de toekomst. Ik ben niet meer onbevangen en ik mis dat stukje 'oude' saran echt.
