hoe was de relatie bij jullie na vreemdgaan?

Ten eerste wat ontzettend rot voor jullie.



ten tweede, heb er geen persoonlijke ervaring mee maar wel eens wat over gelezen en daarvan weet ik dat als je besluit te kiezen voor je relatie en verder te gaan, het heel belangrijk is dat dan ook te doen.

Je zegt zelf al dat er veel is gebeurd bij jullie en je man ook erg veel spijt heeft.

Vergeten zul je het niet gauw, maar probeer hem wel te vergeven en geef hem ook daadwerkelijk een tweede kans.

Ga niet bij ruzies "het" er steeds weer bij halen.

Praat er heel goed over en gooi zand erover.

het was een fout, een misstap en fouten maken is menselijk.

Ik praat zijn actie niet goed maar lees ook niet dat hij nu een typisch notoire vreemdganger te noemen is en probeer hem te (leren) vertrouwen. Probeer ervan te leren en weet dat je in het vervolg eerder in moet grijpen in je relatie om niet uit elkaar te groeien.

Haal er desnoods professionele hulp bij om samen hiervan te kunnen groeien.



Heel veel succes!

je relatie voortzetten na vreemdgaan is niet makkelijk. Vergeven en vergeten zeg je makkelijk maar het doen is moeilijker. Mijn ervaring is dat de achterdocht nog lang blijft. Soms heel erg bovenop en vaak sluimerend in je achterhoofd. Een keertje later thuis, even niet bereikbaar zijn, stiller zijn, of juist drukker zijn. Ongemerkt let je overal op en lijkt wel of je alarm continue afgaat. Dit wordt minder en minder maar denk echt maanden.

Voor mij geldt 2 jaar later, het vertrouwen is voor 95% terug, de achterdocht is ook voor 95% procent verdwenen, maar zijn vreemdgaan heeft toch wel een blijvend litteken achtergelaten. Wij zijn beide bereid om met dat litteken te leven.

Ook voor je partner is het namelijk zwaar, hij zal duidelijk open en eerlijk moeten zijn. Soms kunnen begrijpen dat je wel wilt vertrouwen en geloven maar het gewoon niet durft etc. Veel praten samen maar ook veel nieuwe herinneringen opbouwen is belangrijk.



Je schrijft dat je hebt besloten door te gaan met je partner. Ik heb deze beslissing een lange tijd voor me uit geschoven. Het was meer nu wil ik nog doorgaan maar ik wil eerst kijken hoe ik hier over een x aantal maanden over denk. Kan ik leven met deze breuk in mijn vertrouwen, met dat verschrikkelijke rotgevoel wat hij me bezorgd heeft enz. Niet meteen beslissen voor de rest van mijn leven gaf me rust.



Ieder zijn gevoel en verhaal is anders en alleen jij kan uiteindelijk beslissen wat je gelukkig maakt.

O ja idd die professionele hulp. Hebben wij ook gehad, was zeker niet zaligmakend maar wel soms een relativerende stem van een derde. Zou ik zeker niet uit de weg gaan.

Die twijfel die je voelt is denk ik gewoon. Het `Jje gaat door dus vergeven en vergeten` vind ik nogal wat in de praktijk. Je hoeft niet iedere dag de beschuldigingen op zijn hoofd te stapelen maar je mag best wel de tijd nemen om te zien of je hiermee kan en wil leven. En ja dat werkt naar 2 kanten, als hij het te lang vindt duren kan hij ook alsnog besluiten een einde aan jullie relatie te maken.



Voor mij was de tijd een belangrijke factor. Tijd waarin je weer moet leren wat normaal is, tijd waarin je verdriet hebt maar ook rouwt om iets waarvan je dacht dat het niet mogelijk was. Het beeld dat je van je huwelijk had is toch verscheurd. En ja de sleur en de gewoonte, drukte en twee mensen die elkaar vergeten en voor gewoon aannemen. Het is zo gewoon maar soms heeft het zulke grote gevolgen.

Gebruik ook deze tijd om weer wel bewust met elkaar te leven. Verdiep je weer eens in elkaar. Ga weer eens samen weg, besteed tijd aan elkaar die je de laatste jaren misschien ergens anders aan besteedde. Investeer in elkaar en kijk of er nog genoeg basis is voor een later.



De goede en slechte dagen wisselen elkaar steeds minder frequent af.



Ik ben lang heen en weer geslingerd door mijn overtuiging dat ik niet bij een vreemdganger moest blijven en het gevoel dat ik toch nog niet klaar was om mijn huwelijk te eindigen. Een zware strijd die je alleen moet voeren.



Ook voor je partner is het moeilijk maar he, niet alleen de lusten ook de lasten.



Ik zeg niet dat het makkelijk is voor beiden maar het is soms wel mogelijk. Jullie hebben 2 kinderen en die maken extra inzet wel heel belangrijk denk ik.

wat rot voor jullie.



het is wel 14 jaar en een sleur is niet zo vreemd met wat je beschrijft wat je allemaal meemaakt.



Ik wil het niet goed praten wat je man heeft gedaan, maar ik denk dat hij het er ook heel heel moeilijk mee heeft , vreemdgaan onder deze omstandigheden vind ik dan ook van een heel ander soort dan onder normale omstandigheden, dat klinkt misschien gek en alsof ik het wil goed praten, maar ik denk niet dat deze man het als een dagelijkse gewoonte gaat houden, ik denk dat als jij hem laat merken dat je je ontzettend gekwetst voelt en dat het je vertrouwen schaadt , maar dat je ook wel begrijpt dat ie er zelf van geschrokken is dat dat al een hele grote sprong vooruit zal zijn , de opluchting die hem dat zal geven zal maken dat ie heel erg zijn best gaat doen voor zijn relatie en het zal er voor zorgen dat ie zoiets nooit en nooit meer flikt, hij weet nu hoe het achteraf voelt en wat het teweeg brengt, ik denk niet dat ie dat ooit nog de moeite waard vind

Fijne reacties hier!



Heb ook zoiets meegemaakt; ik geloof ook dat hij oprecht meent dat ie dit zelf ook niet had verwacht en zeker niet had gewild, maar aan de andere kant; het is wél gebeurd...

Doet ontzettend veel pijn...

Maar ik wil er voor knokken. En hij ook.

Het is moeilijk en zo zal het ook nog wel even blijven, maar ik geloof er echt in dat het steeds beter zal worden. Voor hem heeft dit ook een hele hoop duidelijk gemaakt. Bij mij laat ie een grote kras achter, maar bij zichzelf ook... Hij wil nóóit meer in deze situatie verzeild raken. Hopelijk beseffen we allebei snel genoeg dat we even aan de rem moeten trekken als het weer mis dreigt te gaan.

En ik hoop ook heel erg dat we dit uiteindelijk als een leer kunnen zien en een nieuwe en veel betere start.



Sterkte Heaven31, zal aan je denken...



Liefs mij

Sja, sorry, maar in mijn ogen is vreemdgaan een dodelijk vergif voor je relatie. Omdat je wilt vasthouden aan het plaatje, omdat je nog in shock bent, enz. ga je door... maar de relatie is dood aan het gaan.



En dan vraag je je af waarom zo'n man dit doet? Waarom trapt hij erin? Dat je je laat verleiden ok, maar dat je dan ook daadwerkelijk vreemdgaan en je huwelijk op het spel zet waar ook nog eens kinderen bij betrokken zijn, dat snap ik echt niet!!!



Ik hoor het zoveel in mijn omgeving dat ik mij bijna ga afvragen wanneer ik aan de beurt ben...

Ook bij mij is mijn vriend vreemd gegaan en wij hebben een dochter. Ik kan je vertellen dat het lang duurt. Wij zijn nog aan het knokken en soms heb ik het gevoel dat ik alleen knok. Ik word heen en weer getrokken door mijn gevoel en weet niet wat ik er mee aanmoet soms. soms wil ik bij hem blijven en soms denk ik ik ga weg. Om radeloos te worden.



Ga je gevoel achterna, ik kan het niet.



sterkte

Je doorloopt verschillende fases, je ziet vaak dat de bedrogene in een soort van ontkenning leeft en al heel snel wil doen alsof het nooit gebeurd is. Dus voornemens tot scheiding worden ingetrokken en soms worden woorden van vergeving uitgesproken. Een tijdelijk opleving (opnieuw verliefd) van de relatie kan ook.

Maar als alles normaliseert komt de woede en na de woede het verdriet, en dan moet het gaan helen. Vaak gaat het dan alsnog fout, omdat het voor de dader afgesloten is (hij wil er niet meer over praten) en voor de bedrogene juist dan nog allerlei vragen leven. Vertrouwen wat kapot is zal moeilijk herstellen. Het is in ieder geval zeker dat je relatie zoals die was voorgoed kapot is, en dat kan nooit meer goedkomen. Je kan wel samen met je partner een andere relatie beginnen, maar daar moet je wel samen aan werken.

Ik denk omdat hij zich eigenlijk vooral erg schaamt Heaven. En geconfronteerd worden met je schaamte, telkens weer, is gewoon moeilijk. Daarnaast, voor hem is het wrs een incident wat hij niet wil herhalen. Dus is het klaar.



Maar ik denk om hier samen doorheen te komen, moet jij erover kunnen praten, niet verwijten tot in het oneindige maar je zoekt geruststelling en je moet je woede en verdriet kwijt. Begrijpelijk. Hij kan dat niet wegwuiven want dan kun jij het niet kwijt. En dat legt ook een bom onder de relatie.



Er zijn volgens mij manieren om dit te doseren, maar ik weet daar niet genoeg vanaf. Misschien dat iemand anders met ervaring doelgerichte tips heeft voor je.

Oh en ik vergat dit.



Ik denk dat wat een van de moeilijkste dingen is, is accepteren dat de droom die was, stuk is. Dat doet vreselijk veel pijn. Maar je moet het loslaten op een gegeven moment, zowel die droom die een illusie bleek als de pijn daarover. Dan komt er ruimte om naar de realiteit te kijken en te ervaren of er genoeg basis, liefde, warmte enz is om weer op te bouwen. Wie weet komt er een andere droom voor in de plaats, met wat littekens maar ook met een stuk realiteitsbesef. Een "volwassenere" droom.



Heel veel kracht gewenst.

Moeilijk is het toch als je partner vreemd gaat.



Mijn man had in 2005 een collega waar hij veel mee belde, elke dag behalve op dinsdag en donderdag. Volgen mij waren dins- en donderdag de dagen dat ze elkaar ontmoette, want hij had altijd meetings op donderdag en in ene kreeg ik op dinsdag een mailtje met de mededeling: deze had ik waarschijnlijk nog niet doorgezonden?

Het gekke was dat er geen namen op stonden, van degene die ook uitgenodigd waren die stonden er wel altijd op als hij op donderdag een meeting had. Ik heb het nooit kunnen bewijzen maar twijfels had ik ondanks dat hij zo tegen een uur of 8 's avonds thuis was. Via haar hyves kwam ik er achter dat als zij een afspraak met iemand maakte dit altijd op dinsdag is. Dat was voor mij een bevestiging dat zij op dinsdag afspraken.

Maar nooit de waarheid hier over kunnen achterhalen.

Het ging een paar maanden goed. Tot ik er achter kwam dat zij nog steeds contact hadden buiten het werk om. Hoe kwam ik hier achter? Doordat mijn man zich weer anders ging gedragen.

Hij was vergeten een binnen komend gesprek van haar te verwijderen. Weer ruzie! Weer alles uitgesproken hij zou geen contact meer opnemen met haar.

En toch had ik weer twijfels. En terecht! Op een dag hoefde ik later naar mijn werk en hoorde een smsje op zijn telefoon binnen komen. Hij stond te douchen dus ik keek voor hem of het belangrijk was. De boodschap was: Mijn mobieltje ligt thuis.

Ik naar boven rennen en gevraagd wat dit te betekenen had. Volgens hem vroeg ze aandacht. Jaja! Ik was des duivels. Was bezig een sms naar haar mobiel te sturen met de mededeling "De mobiel van mijn man ook!". Hij gritste de mobiel uit mijn handen en vond dat ik het niet moest doen anders had ze last thuis.

En ik moest alles maar accepteren? Heb hem duidelijk gemaakt dat als hij door blijft gaan met haar dat hij zijn koffers kon pakken.

De ruzie werd zo heftig dat hij mij een flinke duw gaf, daar schrok hij zelf van, want zo is hij niet. Begrijp mij goed ik heb er geen bezwaar tegen als hij telefonisch contact hebt met vrouwelijke collega's maar wel tegen het stiekeme gedrag.

Jaren heb ik zijn mobiel dagelijks nagekeken en kan zeggen dat het minder word, nu kijk ik zijn mobiel sporadisch nog na. Maar kijk nog wel af en toe .

Ik ben nu zover dat hij maar moet doen wat hij niet laten kan en als ik er weer achter kom dat hij weer of nog steeds contact met haar hebt dat hij kan vertrekken. Ook heb ik hem en haar meegedeeld dat ik hier niet van gediend ben en mocht het uitkomen zal ik niet schromen om hun werk te bellen en het uit de doeken te doen. En dan zien ze maar hoe ze hier uitkomen.

Sinds de duw en mijn uitspraak over het bekend maken op zijn werk moet ik zeggen dat hij echt gestopt is met het contact. Wat er op het werk gebeurd weet ik natuurlijk niet en wil ik eigenlijk ook niet weten.



conclusie: meestal aan het gedrag van de man kan je merken of er nog iets speelt. En het slijt op een gegeven moment omdat je zelf steeds weer in herhaling valt als je opmerkingen maakt. Daar word je zelf ook moe van.

Dit is -pijnlijk- herkenbaar. Ik kwam er ruim een jaar geleden achter dat mijn man iets had met een collega. Hij ontkende, maar gaf het later toch toe. Het zou stoppen en hij ging voor mij.

Nou ja, steeds weer waren er zaken als sms-jes, mailtjes etc die er op wezen dat hij loog. Steeds weer de confrontatie aangegaan.

Uiteindelijk heb ik gezegd dat ie zijn koffers maar moest pakken. Maar dat wilde hij niet. Dus moest het afgelopen zijn met die collega.

Dat is -uiteindelijk- wel gebeurd.



En nu? Man wil verder met mij.

Zij gaat door met haar vriend, die van niks weet.

En ik weet het niet. Ik zou dit niet moeten pikken natuurlijk.

Maar we hebben kinderen en een heel leven samen.

Het is niet eerlijk, ik heb er niet om gevraagd, maar de realiteit is dat er niks anders op zit dan mijn verlies te accepteren, of ik nou blijf of ga.



Man heeft nooit enige reden aan kunnen geven wat er mis zou zijn met onze relatie, ook achteraf niet, hij miste niks, we hadden het leuk etc.



En ik ben bij vlagen boos, vaak verdrietig. Soms zijn er weken dat het wel goed gaat. De laatste tijd weer niet. Ik wil er niet in blijven hangen en steeds verwijten. Maar ik kan het ook niet opbrengen om toneel te spelen dat alles weer normaal is. Bah het blijft verwarrend het overheerst momenteel weer mijn leven.

quote:meds schreef op 21 oktober 2008 @ 01:10:

Je doorloopt verschillende fases, je ziet vaak dat de bedrogene in een soort van ontkenning leeft en al heel snel wil doen alsof het nooit gebeurd is. Dus voornemens tot scheiding worden ingetrokken en soms worden woorden van vergeving uitgesproken. Een tijdelijk opleving (opnieuw verliefd) van de relatie kan ook.

Maar als alles normaliseert komt de woede en na de woede het verdriet, en dan moet het gaan helen. Vaak gaat het dan alsnog fout, omdat het voor de dader afgesloten is (hij wil er niet meer over praten) en voor de bedrogene juist dan nog allerlei vragen leven. Vertrouwen wat kapot is zal moeilijk herstellen. Het is in ieder geval zeker dat je relatie zoals die was voorgoed kapot is, en dat kan nooit meer goedkomen. Je kan wel samen met je partner een andere relatie beginnen, maar daar moet je wel samen aan werken.



Ja, die fases ken ik ook, want dat zijn dezelfde fases van rouwverwerking. Eerst 1. shock/ontkennen, dan 2. woede/verdriet, 3. acceptatie en tot slot 4. loslaten en dan kun je verder met je leven. Gemiddeld staat hier 1 tot 2 jaar voor. Dit werkt met rouwverwerking, omdat je de dood van een persoon MOET accepteren, je kunt niet anders.......



Maar vreemdgaan valt eigenlijk NIET te accepteren. Het is gewoon onacceptabel. En daar blijft dus iedereen in steken. Je zult ALTIJD blijven twijfelen, altijd alert blijven, je altijd afvragen wat hij aan het doen is als hij te laat is, of (zogenaamd?) een vergadering heeft. Of misschien heeft hij wel een vrije dag genomen en zwaait hij jou 's ochtends vrolijk gedag? Ik heb enkele van zulke collega's gehad namelijk.......

Sunny, je hebt gelijk, er gaan steeds opnieuw die alarmbellen af bij te laat komen etc. Het is ook mijn dillemma, vreemdgaan vind ik niet acceptabel. En DUS moet ik degene zijn die de handdoek in de ring gooit, maar dat wil ik niet! Ik wil niet weg ik wil niet scheiden, ik heb dit hele gezeik niet bedacht.



Heaven, ik dacht ook dat ik het een half jaar zou geven.

Nu dus alweer bijna een jaar. En nog steeds weet ik het niet, ik heb het lef of de moed niet om mezelf bij elkaar te rapen en te zeggen; dit accepteer ik niet, ik ga.

Ik wil niet of durf niet, weet niet waarheen, hoe moet het met de kinderen, wat als het een grote vergissing blijkt. Weggaan kan altijd nog. Ik besef wel dat ik meer mijn eigen koers moet gaan bepalen, anders zit ik volgend jaar nog te piepen.

We kunnen het best gezellig maken thuis, we lopen niet steeds te ruzieën ofzo.

Het vreemdgaan hangt vooralsnog als een donkere wolk boven onze relatie.

quote:heaven31 schreef op 21 oktober 2008 @ 12:29:

poehh wat een verhaal tjatja!!

als zoiets je gebeurd,dan voel je je letterlijk erg beroerd.

je weet verder dus helemaal niet of er nu wel wat gaande was of is gebeurd ja of de nee.

dat lijkt me dan ook weer erg moeilijk



hier merkte ik het ook die afstand,en die rottige mobiel altijd maar verstoppen.

als ik vroeg om die mobiel,dan liever niet geven,omdat hij bang was dat ik iets van haar zou zien.

hij heeft ook altijd gezegd tegen mij,kan goed met haar maar meer niet.

het werd anders,toen zij tegen hem zei dat ze gevoelens had voor mijn man.

dus vriendschap heeft hij toen netjes stopgezet..

alleen toen het gedoe met haar moeder en zijn schoonvader begon is het smsen weer begonnen,en dus uiteindelijk eenbezoek aan haar achter mijn rug om waar dus alles ineens was gebeurd.

dus ja aan het gedrag kan je veel merken!

ik merkte ook,dat als ik iets wist en hem daarmee onfronteerde,dan plofte hij gewoon.

en probeerde dan in alle toonaarden mij voor gek te verklaren..

nadat hij alles had opgebiecht,en ik vroeg hem iets.

dan kon hij weer normaal antwoorden,en voelde hij zich niet aangevallen.







southerngirl moeilijk hoor.

kan me je gevoel goed voorstellen.

in de goede weken denk je ook heel anders maar dat gevoel pfff dat valt niet mee.

je hebt hetzelfde als mij dat je heen en wer word geslingerd.

alleen ben jij al een jaar verder,en worstel je nog met je gevoel.



ik heb mezelf voorgenomen,dat we het proberen,we er alles aan gaan doen.

en ja wij weten wel waar het aan ligt,en dat scheelt mischien ook een beetje.

maar als ik met bv een half jaar nog erg worstel met mijn gevoelens,na die maanden die we er nu gehad hebben.

denk ik wel dat ik de relatie beeindig..

hij moet tenslotte wel wat toevoegen aan mijn leven en dat van de kinderen..

en als dat alleen veel verdriet en twijfel is,dan pas ik er weer voor.



ach nu is het bij ons nog erg vers,dus moet het ook even de tijd geven natuurlijk.

ben gelukkig niet afhankelijk van hem,en dat weet hij,maar nu is hij erg bang dat ik bij hem weg ga.



blijft moeilijk,maar het is wel lekker om het zo wat van je af te schrijven..



Ik weet inderdaad op dit moment niet hoe hun (werk) relatie is.Het hele gebeuren duurde van maart 2005 (toen begon er wat te dagen maar was begonnen in november 2004) tot en met oktober 2007 met tussen pose dus. Wil het ook niet weten. Maar heb wel het gevoel dat er niets meer speelt. Hij is in mijn beleving weer de man die ik altijd heb vertrouwd. Hij is ook iemand die het slecht kan verbergen. Daardoor kwam ik er ook achter dat ze weer bezig waren.



Wat je allemaal schrijft heaven31, is zooooo herkenbaar! Mobiel in de auto laten liggen, hond op de gekste tijden uit laten (wel lekker voor de hond), Als ik hem belde en hij was in gesprek dan vertelde hij later dat hij zijn moeder aan de telefoon had, vond ik al zo gek. Als we op zaterdag boodschappen gingen doen ging hij alvast naar de slager, scheelde tijd. Als ik dan plotseling daar kwam had hij telefoon. Sloot hij het gesprek snel af met nou dag lief moedertje spreek je snel weer .

Ook zij konden zo goed praten met elkaar. Zei tegen hem, dat het jammer is dat hij wel voor een andere vrouw de huwelijks perikelen kon oplossen maar zijn eigen problemen niet.

Sinds dit gebeuren zeg ik ook alles, hou niets meer achter. Ook al komt hetgeen wat ik dan zeg bot/lullig over.

Ik laat niet meer over me heen lopen. En dat doet me goed.

Heb haar in levende lijve nooit ontmoet, wel telefonisch om te vragen of ze wilde stoppen was een lang gesprek. We kwamen er niet uit en heb toen boos opgehangen met als laatste mededeling dat als ze door blijven gaan ik hun afdelingssecretaresse (die lult het toch door ) zou bellen en dan alles zou vertellen.

Mocht de gelegenheid zich ooit eens voordoen op een bedrijfsfeest dan zal ik het niet laten om dan te zeggen "Oh, jij bent die doos die graag belt met mijn man? ". Of haar man er nu bijstaat of niet, liefst hoop ik van wel.

Dat lijkt me zo heerlijk! Kan zij ook eens voelen wat ik heb mee gemaakt

Aan allen,



Begrijp zo goed allemaal wat jullie schrijven.

Heerlijk om mijn verhaal even te doen ook al ben ik er wel klaar mee.

Om hem te beschermen heb ik het nooit in real live aan iemand vertelt. Eigenlijk stom.

tja tja, ik herken het erg, dat je haar ook wel wat kan doen. Of een soort van wraak willen nemen, zou haar ook liefst publiekelijk zien afgaan, maar waarom eigenlijk. Mijn man heeft me bedrogen, zij heeft er alleen aan meegedaan.



Toch steekt het mij ook enorm dat haar leventje lekker doorkabbelt, vriendje thuis op de bank die haar aanbidt, hij moest eens weten. Dat is ook die dubbele moraal aan alles.

Ik ben bedrogen, heb mijn verlies te nemen en de eer aan mezelf te houden en fier door het leven te gaan.

Zij heeft mede de boel bedrogen, kan zonder dat iemand het weet door met haar leven en heeft de arrogantie om alles te ontkennen.

En het zou niet netjes of zelfs laag bij de grond zijn als ik e.e.a eens ging rondbazuinen.

Alsof het bedrog wel netjes en niet laag bij de grond was!

Beetje omgekeerde wereld, zij komt weg en ik krijg de straf.

Zo voelt het ongeveer.

Zal me ook niet verlagen hoor door wraak te nemen. Het is nu best wel lang geleden dat het gebeurd is. Eigenlijk is het nu mijn probleem. Heb het best goed verwerkt maar toch blijft het nog wel eens knagen

Wat je schrijft zo voel ik het ook.