verbaal geweld, einde relatie?

TO: ga lekker met een vriendin naar dat concert, neem foto's en stuur die op met het bericht.. zonder jou is wel meteen leuk

Dan is de relatie vast ook meteen over



Oke even serieus, stop ermee!

Ik snap echt waarom mensen (zonder kinderen) uberhaupt in een relatie blijven die niet leuk is en zoveel werk.. zo raar!

Oh, ik kan me best dermate irritant gedragen dat ik snap dat mijn man op een gegeven moment een wat minder aardige term eruit gooit hoor. Andersom heb ik hem ook weleens onganse klootzak genoemd. Niet netjes, moet ook echt niet. Maar ik geloof niet dat je daarom uit elkaar moet. Als dat nu wekelijks of dagelijks aan de hand is misschien. Maar de zeldzame keren dat wij ziedend zijn op elkaar, neuh.

er is wel een patroon te bespeuren.. en hij is niet veilig voor je hij dreigt je op straat te zetten.

dat is al reden genoeg om te kappen..

Wat zegt hij als je dit bespreekt?

Kies voor jezelf hoe moeilijk ook!

lastig. dit zou natuurlijk helemaal niet moeten en is heel erg maar het hoeft ook niet te betekenen dat het een klootzak is.



mijn man kan ook zo doen. de negeerstand heeft nooit langer geduurd dan 24 uur en komt nu niet meer voor eigenlijk. de nare woorden wel.

hij zegt niett dat ik maar weg moet gaan, hij zegt dan dat hij zelf een kamer gaat zoeken. hij heeft trouwens wel een keer gezegt nu ophouden of ik zet je buiten, en ook een keer als je nu gaat kom je er niet meer in. Toen ben ik niet gegaan.

Ik vind het ook erg. En op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik me ook niet veilig voelde.

Dat is nog niet zo lang geleden. Bij mijn man is het allemaal goed te verklaren door zijn achtergrond en ook onze huidige werkdruk en stress.Dat was ook mijn valkuil. Omdat ik het wel begreep heb ik toch teveel gepikt. Nu ben ik ook een heftig typje en roep ik ook wel eens wat of denk op z'n minst vanalles dus ook vanuit die kant snap ik het wel.



toch doet het pijn. de laatste maanden veel stress en kwam het vaker voor. Dat heeft bij ons ook tot een crisis geleid. Ik ben nu heel duidelijk geweest. Nog een keer zo praten tegen mij en het is voorbij tussen ons. Ik ben meer waard dan dit.

"maar ik mag toch wel boos zijn?" Jawel, maar let op je woorden. "Ik heb toch sorry gezegd?"ja maar stel dat iemand je een klap geeft en je hebt een blauwe plek. Dan kun je wel sorry zeggen maar dan doet die blauwe plek nog steeds pijn. Zo is het met dit ook. Blauwe plekken op je ziel.



Ik heb hem ook mijn verdriet laten zien hierover. Meestal schiet ik in boosheid maar ik was zo intens verdrietig en bovendien wil ik het gewoon niet meer.

Hij was er ontdaan van. Wist echt niet hoe hard zijn woorden binnen kwamen.

Ik heb ook gezegd dat ik bang was voor hem. Met de voorbeelden erbij waarom. Ook daar was hij ontdaan van. Voor hem waren het maar woorden en ik hoop dat hij nu begrijpt dat het voor mij zo niet werkt.



nu moet ik erbij zeggen dat ik mijn man enorm heb zien groeien in de loop der jaren op allerlei gebied. Dit is oud gedrag van hem want nu weer iets vaker voor kwam. Ik heb goeie hoop dat hij oppakt wat ik heb aangeven, dat heeft hij eerder nl wel gedaan.

Ook hebben wij een kind samen.



jij moet voor jezelf bepalen wat je wilt natuurlijk, maar mijn vraag is: ben je al eens echt duidelijk geweest tegen hem?

Hey Ernani,

Ik vind het goed van je dat je hierover nadenkt. Niemand hier kan voor jou bepalen hoe je hiermee om moet gaan.

Maar je kunt er meer duidelijkheid in krijgen, is mijn ervaring.

Het is een proces, dat ogen-openen voor de situatie. Dus take it easy, 1 stap tegelijk.

Je hebt al in de gaten dat er een soort patroon/regelmaat in zijn uitbarstingen zit. Dat het niet bepaald incidenten zijn.

En dat je je er ONGELUKKIG bij voelt.

Dat laatste is waar je op kan koersen, negeer dat gevoel niet.

Je hoeft niet gelijk uit elkaar te gaan, maar negeer gevoelens van verdriet en pijn niet, wimpel ze niet weg met: ach, elke relatie heeft wel wat.



Mij hebben de boeken van Patricia Evans geholpen: gek genoeg was zij (een auteur die ik nooit ontmoette) als mijn beste vriendin toen ik probeerde "chocola" te maken van de situatie waarin ik met ex zat. Haar "The verbally abusive relationship" zou ik mee beginnen. Dat legt een soort basis voor andere boeken van haar. "Controlling people" en (heb ik niet gelezen:) "The verbally abusive man: can he change?"

Dat laatste is mss wat voor jou, om te bepalen hoe je hier verder mee wilt (maar zoals gezegd, lees eerst het eerstgenoemde boek- als je daar zin in hebt!, want daarmee begrijp je de rest beter in mijn beleving)



Ze heeft ook een website: www.verbalabuse.com





Ik heb me pas laat gerealiseerd dat het verbaal geweld was.

De boeken van Evans hebben me geholpen los te laten en te beginnen aan een lange reis terug naar mijzelf. Want ik was mezelf echt zo kwijt geraakt.

Laat het niet zover komen,

Je post hier, en dingen vallen je op in je relatie.

Mijn advies: houd dit bij voor jezelf, probeer als een buitenstaander te kijken naar je relatie. Ga niet mee in zijn woorden, maar beschouw ze als de woorden van de een of andere man die op straat wat om zich heen zou schreeuwen: dat neem je ook niet persoonlijk!

Dat is lastig, want je hebt nu eenmaal een relatie met hem. Hij is geen vreemde.

Of toch wel?



Naast het bijhouden van wat er precies gebeurd zou ik zeggen: lees! En houd afstand. Ga ook zo veel mogelijk zelf erop uit. Even het huis uit, met een boek of een vriendin, wandelen, een (oude) hobby oppakken....alles waar jij voor de relatie erg blij van werd/wordt (en misschien lang niet aan toekwam).

Stop met deze relatie! Hoe lastig het is...hij gaat over grenzen

Herkenbaar.

Mijn vriend en ik hebben niet heel vaak ruzie, maar als het zover komt trekt hij zoveel uit de kast dat ik bijna niet kan geloven dat hij voor de rest een aardig persoon is. Alsof hij een andere persoonlijkheid aanneemt op dat moment.

Hij kan niet op een 'normale' manier ruzie maken, maar zegt dan alleen dingen die me in mijn ziel snijden zoals dat hij hoopt dat de kat overreden wordt, hij zelfmoord gaat plegen, dingen in die geest.

Voorheen werd ik blind van woede door zo'n uitspraken maar dat was voor hem reden om nog meer dingen te roepen die gewoon niet gezegd kunnen worden. Tegenwoordig reageer ik niet meer maar met de jaren zijn deze 'blauwe plekken' flinke littekens geworden. Ik ga niet weg bij hem, en het is al minder geworden, maar de akkefietjes van onze eerste jaren samen (hij was toen overspannen) hebben er diep ingehakt. Helaas.

brenne,

In elke relatie is wel eens ruzie. Dat hoort er gewoon ook bij. Immers, als de 1 iets doet of zegt wat bij de ander helemaal verkeerd valt dan heeft die persoon recht om tegengas te geven.



En vaak krijg je dan een kleine of grotere onenigheid. Een relatie met NOOIT een keer ruzie is eigenlijk onmogelijk.



Maar TO, als het TE VAAK voorkomt. En je voelt je niet veilig meer. Oftewel je wordt bang van je eigen partner, dan is het tijd om misschien wel weg te gaan.



Zoals andere forummers ook al zeiden: Je moet je wel veilig voelen bij elkaar.

rrinkje, ook voor jou een knuffel, herken alles wat je schrijft.

Mijn harde les was, dat je niet moet proberen dingen uit te leggen, hem bv te vragen of hij eerst rustig met je wil praten zal lang niet altijd werken, omdat het dieper zit. Het is geen "normale" ruzie inderdaad, die gaan namelijk ergens over.

Dan is er een onderwerp te destilleren, ergens. Mijn ervaring met verbaal geweld is dat dat het probleem, de issue IS. En dat dit niet uit te praten valt als een normale ruzie, er blijft altijd iets hangen.

Het wordt niet opgelost.



Let maar eens op, als je "ruzie" met hem hebt. Of er nog ergens de WIL voelbaar is je te WILLEN begrijpen. Dat kan in een ruzie heel goed voelbaar blijven. Die wil elkaar te begrijpen. De bereidheid om tot een compromis te komen. En het gáát ergens over.

Bij verbaal geweld niet. Dan is dat het probleem: zijn manier van 'communiceren'. En je kunt, ik in ieder geval, tot de pijnlijke conclusie komen dat hij er helemaal niet op uit is je vroeger of later tegemoet te komen, zoals jij hem. Hij heeft te veel profijt aan dat "one up" gevoel van macht en controle in de relatie.

Lieve Ernani,

Ik herken elk woord dat je schrijft. Ik wou dat ik een samenvatting kon schrijven van al mijn posts over mijn relatie met ex, maar loep maar als je daar behoefte aan hebt. Misschien vind je er (nog meer) herkenning in. Ik herinner me hoe alleen ik me voelde. Anders dan jij heb ik niemand in vertrouwen genomen, omdat ik lange tijd niet wist wat er aan de hand was. Ik voelde me enorm beroerd, ja, was bang, ja, en voelde me onveilig bij hem. Maar ik kon er geen naam aan geven, dacht: dit hoort bij een relatie, er zijn altijd ups en downs.

Lang realiseerde ik me niet dat ik in een andere wereld leefde dan hij. Evans beschrijft dit in haar boek. Ik heb daar veel aan gehad, daardoor kon ik uiteindelijk stoppen het op te willen lossen. Ik realiseerde me dat dat niet zou lukken.

Ik vind het knap van je hoe je dit hier neerzet. Dat je niet gelukkig bent met hem, dat je kunt benoemen hoe je je voelt en daaronder lees ik het besef dat je weet, diep van binnen, dat dit niet de relatie is die je verdient.



Ik las eens een adviesrubriek. Waarin een vrouw advies vroeg over haar relatie met een manipulerende man die haar bedroog en op andere manieren naar behandelde.



1 zin is me daaruit altijd bijgebleven.



"You don't go to a shoeshop for a dozen eggs, do you?

So, then, why go to a manipulating, abusive, two-timing man for good love?"



Je verdient good love.

En wat heeft hij je te bieden?

Hoe voel je je bij hem, voel je je nu geliefd bijvoorbeeld?



Ik heb dat als een enorm, maar dan ook zeer pijnlijke tijd ervaren, dat loskomen van ex. Soms, zoals jij in je laatste regels beschrijft, wilde ik zo graag dat het goed kwam, dat ik letterlijk naar hem toe rende. Ik dacht: nu komen we eruit, samen. Soms moest ik mij aan het beddengoed vasthouden van diepe wanhoop, diep verdriet, door het besef dat ik dan binnen de kortste keren terug bij af zou zijn als ik weer zou proberen tot hem/de kern van het probleem door te dringen.

En nóg verder van mezelf zou zijn afgedreven.



Wacht niet op het moment dat je niet meer van hem houd of dat je je sterker voelt om bij hem weg te gaan.

En verwacht, zo mogelijk, weinig van je brief.



Weet dat je hier die dingen die je hem wilt laten weten ook neer kunt zetten.

Met dat verschil, dat je hier zeker kunt zijn dat je sympathetic ears treft. Dat weet je bij hém nooit echt, toch?

quote:ernani schreef op 28 november 2013 @ 21:54:

Mijn hart zegt, ga naar hem toe en mijn verstand zegt stop met hem want op deze manier gaan volwassen mensen niet met elkaar om.

Meestal moet je naar je hart luisteren, maar er zijn gevallen dat je dat beter maar niet kunt doen, en dat je verstand hetgeen is dat uiteindelijk z'n gelijk gaat behalen.



Geloof in ieder geval niet dat hij gaat veranderen. Dit gedrag zal altijd weer terug komen. En jij kan daar niet tegen, dus is hij niet geschikt voor jou. En denk niet dat je er zelf aan kunt wennen. Ik denk dat de meeste mensen dat niet zouden kunnen.

Goed dat je voor gezond verstand kiest en met jouw gevoelens gaat ooit het ook echt weer goed komen alleen nu nog even niet.



Sterkte

Oh misia.... die zin is inderdaad echt heeeeeel sterk.



Ik kom meestal niet veel verder dan stompzinnige voorbeelden als 'je kunt wel een krokodil in huis nemen en heel hard doen alsof het een knuffelkonijntje is maar de waarheid blijft je in je kont bijten'

Het zijn geen "normale" ruzies. En het is ook niet dat op die momenten naar boven komt hoe iemand werkelijk over je denkt. Dat is het grote misverstand. Iemand is zichzelf ook niet op die momenten, heeft dat zelf niet in de hand, is vaak zelf beschadigd (wellicht op dezelfde wijze, of aanleg (in familie) en/of niet altijd maar wel vaak ergens in hun jeugd opgelopen, voorbeelden, hebben dat zelf meegemaakt).



Lang verhaal hieronder, voor TO, zodat ze misschien het waarom kan begrijpen en daardoor kan verwerken.



Het is een Jekyll & Hide- achtig iets. Zie je maanden hun normale versie, op zo'n moment komt hun "schaduwkant" naar boven. Niet omdat ze dat willen oid, ze hebben daar geen controle/ beheersing over, het zit veel dieper dan dat! Die schaduwkant neemt het over.



Dat is de ellende juist. Ze zijn niet die (evil) schaduwzijde die dan naar boven komt, ze hebben die schaduwkant.. Iedereen heeft zo'n schaduwkant, je minder fraaie eigenschappen en (zelf)destructieve trekjes. Bij de een zit dat in bijv verslaving of iets anders ongezonds (op jezelf gericht), dingen waar je je voor schaamt, maar sterker zijn dan je verstand en je wil. Bij anderen uit zich dat in agressie (verbaal en/of fysiek) naar anderen toe (afreageren).



Het nare is dat in jouw geval je vriend langere tijd gewoon in zijn goede, "normale" doen is, liefhebbend, fijn in de omgang, een goede partner zoals je jezelf wenst. Met zoveel fijne momenten, belevenissen en herinneringen. Dat is de persoon van wie je houdt en mee door zou willen gaan, en altijd mee te maken zou willen hebben. Maar deze nare schaduwkant is er ook!



En die kan je op een gegeven moment niet mee "wegdenken", negeren, wachten tot ie weer "zichzelf" is. Het zijn namelijk echt beschadigingen op je ziel die in zo'n "bui"/staat worden aangericht. Diep kwetsend, onveilig, vernederend, jou onderuit halend, het hakt er heel erg in. En dat moet je echt niet onderschatten!



Negatieve ervaringen maken veel meer indruk en voor je eigen brein moeten daar talrijke positieve tegenover staan. En dan nog, als die negatieve van dien orde zijn dat het bedreigend is, gaan bij jou alle alarmbellen af van "gevaar". Dat heb je zelf nl ook niet in de hand, dat is jouw eigen instinct als je je (emotioneel en/of fysiek) niet veilig voelt (vecht/vlucht-systeem) en dat zet bij jou allerlei stressreacties in gang. En zo hoort het ook. Het is je zelfbeschermingsmechanisme. En dat werkt prima bij jou, luister daarnaar: het waarschuwt jou.



Ook al steekt ie fysiek geen vinger naar je uit: hij bedreigt jouw basisinstellingen voor vertrouwen-niet te vertrouwen (wat voorgoed een gigantische deuk kan oplopen, of waar je minstens pas met heel veel moeite en tijd ooit nog van "geneest", misschien nooit meer zo onbevangen iemand zal kunnen vertrouwen als voorheen.



Dit bedreigt en aktiveert dus jouw eigen veilige (basis)vertrouwen, jouw vermogens tot veilige hechting met andere mensen/ partners/ geliefden, zeker als het vaker voorkomt of naarmate de dreiging groot genoeg is soms al na 1 keer (traumatische ervaringen bijv).



Als iemand in een vlaag van verstandsverbijstering zijn vriendin iets aandoet/vermoordt, hoor je vaak in de krant/tv de buren zeggen: het was zo'n lieve, rustige man, ik kan het niet geloven. Maar die ene keer maakt wel dat men hem voor altijd anders zal zien: een moordenaar, iemand die in staat is tot zoiets.. en dat wordt dus bepalend (die schaduwkant) hoe je iemand ziet, dat ie 60 jaar lang lief en rustig en aardig en behulpzaam enz enz was, doet er dan niet meer toe, als je eenmaal weet dat dit totaal kan omdraaien (onder omstandigheden)..



En zo gaat het in jouw gevoelsleven ook: dit soort voorvallen hakken er zo in, dat je vecht-vlucht-systeem geaktiveerd wordt en jouw brein (dat doe je niet eens bewust, maar onbewust) jouw vriend gaat associeren met gevaar. En dat systeem blijft alert op signalen dat het opnieuw kan/gaat gebeuren. En zo kom je zelf als dat vaker gebeurt zelf in de "overlevingsmodus": een hoopje zenuwen, alert op elk signaal, op je tenen lopend om dat te gaan proberen te voorkomen.. En omdat je geen partij voor hem bent (zowel verbaal als fysiek niet tegen hem op kan, in gemeenheid, in een gevecht), reageert jouw systeem met "vluchten". (en bij sommige mensen: bevriezen.



Dat is ook nog een optie namelijk: dat je niet vecht en niet vlucht, bijv de angst of stress te hoog om uberhaubt iets te doen.. dat zijn de mensen die blijven, jaar in jaar uit, terwijl als ze weer wat "bijkomen" en het gevaar geluwd is, ze met hun verstand & gevoel heus wel weten dat ze moeten vluchten.. dat het niet goed is, dat ze onderuit gaan, dat ze een emotioneel wrak worden als ze blijven.



Maar als de stress geluwd is, komt dus verstand en gevoel terug (dat wordt tijdelijk uitgeschakeld door die "overlevingsstand" van vecht-vlucht-modus) en ga je beredeneren, proberen te begrijpen, goedpraten, komen mooie tijden en herinneringen terug, waarom hij wel een fijne partner is en het voordeel van de twijfel mag krijgen.. (als er nog veel goeds tegenover staat, tenminste)..



De "ellende" bij jou is dat het niet heel vaak gebeurt, dat je jezelf nog kon/kan geruststellen met al het goede wat er ook tussen jullie is. Als dat niet zo was, maar dagelijkse/ wekelijkse kost, was het wel duidelijk. Juist dat het niet vaak voorkomt, zorgt ervoor dat je ook weer tot rust komt en er dan weer anders naar kan kijken.



In destructieve relaties loopt het vaak anders, van een enkele keer naar vaak, en dat is soms zo'n sluimerend proces dat tegen de tijd dat je het echt doorhebt, je zelf al aardig beschadigd bent geraakt (oa door niet te luisteren naar dat zelfbeschermingsmechanisme in je, wat vanaf het begin gewaarschuwd heeft).



Die schaduwkant komt vaak naar boven onder bepaalde omstandigheden (tegenslag, stress, ergernis, iets (kleins) wat woede opwekt). Omdat zijn overlevingsmechanisme (vecht-vlucht) dus te scherp staat afgesteld, gaat hij "om niks" door het lint, want zijn mechanisme is "vechten", wat geaktiveerd wordt in hem. (en dat kan bij iedereen dus, agressie, enorme woede , het is je instinct en bedoeld om in aktie te kunnen komen (stresshormonen), om jezelf in veiligheid te brengen of te vechten/winnen, als het "hij of ik" is bijv.. maar bij de meeste mensen gebeurt dat onder vergaande omstandigheden pas, in echte nood, niet om een onbenullig voorvalletje)..



En dat is bij jou nu aan het gebeuren: als je dit een paar keer hebt meegemaakt, ga je hem (onwillekeurig en onbewust) anders zien. Hij gaat anders "aanvoelen", het ondermijnt je liefdesgevoel voor hem op dit moment. En terecht, denk ik. Helaas..



Ondanks al het mooie wat er ook is, gaat jouw systeem steeds harder roepen dat hij potentieel gevaar betekent. (misschien (nog) niet fysiek, maar iig gevaar van in een moment van razernij wankelen je basiszekerheden (niet kunnen rekenen op zijn liefde en zorgzaamheid, geen dak boven je hoofd, niet vertrouwen, je niet veilig voelen, maar angst voor die staat waarin hij is en waartoe hij op dat moment in staat zou zijn).



En dit is ook het verwarrende wat na zo'n relatie (als je die idd eenmaal verbreekt, te vaak te diep op je heeft ingehakt) overblijft: al die liefde en fijne momenten die ook oprecht waren, die persoon van wie je houdt die ken je ook.. en als je weer gekalmeerd bent, uit de stressvolle situatie bent, ga je weer "helder" nadenken, de goede dingen ook weer zien.



Hoe lang jij dat volhoudt, en het goede nog overheerst over de momenten van twijfel, hangt er vaak juist vanaf hoe goed je zo iemand probeert te begrijpen, en te vergoelijken (hij heeft een zware jeugd gehad, heeft het zwaar, ik heb dat getriggerd bij hem, het is dus mijn schuld dat die nare kant bovenkomt, als ik beter mijn best doe, hoeft hij niet boos te worden en blijft hij in zijn goede humeur, enz).



Het zijn dan ook juist de meest empathische, begripvolle, niet-oordelende en fijngevoelige mensen die dit het langst volhouden.. en uiteindelijk het meest zelf aan onderdoor gaan..



Nogmaals: in normale ruzies gaat dat alarmsysteem niet af, dan weet je dat je nog steeds veilig bent bij die partner, ook al is ie (al dan niet terecht) boos, woedend, het is echt van een andere orde. Het is niet dat jij "te gevoelig" bent en daar minder goed tegen kan dan een ander (een ander was al eerder weggeweest juist). Jouw instinct werkt prima, en je luistert er gelukkig ook naar..



Waar mensen die gebleven zijn en pas na jaren en jaren weggaan (of eruit gezet zijn, bedrogen enz) de meeste moeite mee hebben (achteraf in de verwerking) is hoe het in hemelsnaam mogelijk was dat ze niet naar zichzelf geluisterd hebben.. zichzelf (hun zelfbeschermingsmechanisme) uitschakelden om toch maar bij hem/haar te blijven. Ze gaan zichzelf erom veroordelen, als ze eenmaal uit die situatie zijn en eea weer (vanuit een veilige omgeving) terug kunnen kijken. Ze vertrouwen zichzelf niet meer, in feite, hoe ze erin meegezogen zijn geweest en zo met zich hebben "laten" omgaan.. hun zelfvertrouwen en zelfrespect zijn dan ook behoorlijk aangetast en kost jaren om dat weer op te bouwen. (dat kan na 1 traumatische ervaring al zo zijn, maar dus ook bij herhaaldelijk deze situaties die er diep inhakken).



Het is goed als je voor jezelf kiest, wel luistert naar deze absoluut foute signalen. Hoe lief, leuk, knap, fijn hij de rest van de tijd ook is. Het gaat erom dat je niet kan rekenen op dat hij stabiel deze prettige en liefdevolle persoon is. Ook bij woede, ook bij tegenslag, ook bij stressy omstandigheden, irritatie, enz. Ook al is ie niet fysiek agressief, je basisvertrouwen is aangetast.



Of hij gaat veranderen is de vraag. Het is een instinctief mechanisme bij stress/woede en hij zal hier zelf (eenmaal gekalmeerd) ook niet trots op zijn. Het ondermijnt namelijk uiteindelijk ook zijn relaties, zijn leven, zijn geluk. Maar zoals bij jou verstand en gevoel op zo'n moment worden uitgeschakeld, en weer kunnen terugkeren als alles weer rustig en veilig is, zo is dat in hem ook. Na een tijdje ziet en voelt hij ook weer de liefde enz. En spijt, misschien (of niet, of laat dat niet merken), maar moet dit zelf ook voor zichzelf vergoelijken en verklaren, hij kan zichzelf ook niet vertrouwen in die staat..



Maar alleen inzicht, de wil en teruggekeerd verstand, teruggekeerde gevoelens van liefde, beloftes en intenties veranderen geen basissystemen!!

Het verandert jou op een gegeven moment niet meer (je onbewuste instinctieve systeem zorgt ervoor dat jij niet meer kan ontspannen en bang blijft voor hem en nieuwe uitbarstingen), dat kan je niet meer zelf uitschakelen, ook niet als je dat wil.



En zo zal er minstens heel goede therapie nodig zijn om dit (hooguit) te leren beheersen, andere manieren te vinden om in zo'n staat te reageren, bijv door dan te leren dit weg te gaan of andere manieren om het te hanteren. Het is instinctief, je "kiest" dat dus niet bewust, en is dus moeilijk om dat bewust af te leren (en te kiezen voor vluchten ipv vechten).. En dat vergt iig dat hij zelf inziet dat hij daar professionele hulp bij wil en moet zoeken, en daar ook vertrouwen in heeft, dat dat kan veranderen in hem.



Dat kost veel tijd en inspanning, om zulke diepe patronen en mechanismen te veranderen of te leren hanteren op een gezondere manier..



Het zegt niks over zijn liefde voor jou. Voor zover hij kan liefhebben is die liefde waarschijnlijk oprecht, daar moet je niet aan twijfelen door deze patronen. Die nare kant heeft ie niet zelf gekozen, wil hij hoogstwaarschijnlijk ook niet hebben, veroordeelt hij zichzelf (daarna) ook om, slaat zich voor zijn kop, maar weet denk ik ook niet wat hem bezielt en denkt dat het nu eenmaal bij hem hoort. Voor hem is het wat hij kent, van zichzelf. En niet in de hand heeft. Hij heeft er zelf ook last van in zijn leven, lijkt me.



Maar met alle liefde van de wereld kan je dit niet zomaar veranderen. En dat is wat veel vrouwen (die blijven) denken en hopen van wel: met hun onvoorwaardelijke liefde denken ze dat dit te "genezen" is, of iig dat als ze nog beter hun best doen, de lieve en mooie kant zal terugkeren en ooit zal blijven. Die mooie kant, die ze kennen van de eerste tijd (jaren soms).. Die hij ook kan zijn. Maar dat is niet van buitenaf bij een ander te genezen, omdat het iets binnenin hem is.



Het vreselijke dilemma is of je iemand om die reden dan maar helemaal uit je leven moet bannen. Soms is er gewoon geen andere keuze. Het voelt verschrikkelijk dat je die leuke, lieve, mooie persoon die hij normaal gesproken de meeste tijd is, ook in de steek laat, afwijst, en dat "alleen maar" omdat die slechte momenten er ook zijn je die hele persoon dan moet veroordelen/verwerpen/ vergeten.. het kind met het badwater moet weggooien..



Ik zit zelf ook met zo iemand (niet in relatiesfeer).. en ook afstand van genomen. Het goede overheerste niet meer, mijn vertrouwen is weg, het wordt niet beter, het verandert niet, en die persoon vindt ook niet dat dat nodig is.. dat er niks aan mankeert, maar wel aan (alle) anderen. Het houdt een keer op, en dat is wanneer je automatisch stress krijgt van die persoon, je alarmsysteem bij het minste in de stress schiet dus, omdat het overgevoelig is geraakt voor die persoon.



Daar kan je zelf weinig aan veranderen, behalve het heel lang (na die incidenten) begrijpen en goedpraten en het voordeel (de goede tijden) ertegenover kan stellen, je eigen systeem met je bewuste gedachten (verstand en gevoel) kan sussen en geruststellen. Maar dat systeem gaat steeds harder roepen tot je het niet meer kan negeren en goedpraten niet meer helpt. Dat is nu bij jou het geval, zo te zien. Dat is het moment dat je niet meer gelooft dat het incidenten zijn, maar een terugkerend patroon. En dus kan en zal terugkeren in soortgelijke situaties.. niet meer geloven betekent dat jouw basisveiligheid bij hem al is aangetast..



Ik weet hoe lastig het is om die hele persoon dan maar de rug toe te keren, hoe het "vreet" aan je. Maar eigenliefde is je eigen overleving en het allerbelangrijkste, hoe groot de liefde voor die ander ook is. Eigenliefde is je eigen overleving. Als je daar niet voor kiest, of pas in een heel laat stadium, verloochen je jezelf en krijg je zelf mentale problemen (overspannen, permanente stress door overaktief overlevingsmechanisme van vecht-vlucht).



Vluchten kan je het gevoel geven dat je laf bent, wegloopt als het moeilijk wordt, enz. Maar het is uit zelfbehoud en het enige wat je kan doen, als je niet kan vechten of bevriezen (gelaten over je heen laten komen en hopen dat het overgaat)..



Vluchten van deze situaties is tegelijkertijd vechten. Namelijk vechten voor je eigen mentale gezondheid, innerlijke rust, veiligheid, eigenliefde en zelfrespect. Je bent dat aan jezelf verplicht. Je hoeft je door niemand onderuit te laten halen!



Dat het verdriet doet, omdat je een geliefd persoon kwijt raakt/bent, gaat ook heel diep. Omdat je ook zoveel liefde voelt en voelde, en weet dat het geen door en door slecht persoon is (dan zou het immers veel makkelijker zijn om los te laten). Het lijkt oneerlijk, omdat de meeste tijd goed gaat en moet je om die paar keren iemand afwijzen? Maar het is het diepe ervan, de impact zo groot dat het "alles of niks" is, zich op instinctief niveau afspeelt, ook in jou, tussen zelfbehoud/eigenliefde/ mentaal zelf overleven en liefde voor de ander.. een tussenweg is vooralsnog gewoon niet mogelijk.



Een basisvertrouwen en daarop kunnen vertrouwen is noodzakelijk in veilige relaties. Uiterst pijnlijk, dat hij dat aantast, ongewild en onbedoeld, maar het werkt wel zo..



Ik wens je heel veel sterkte iig! Het is goed dat je weg bent gegaan, je had geen keuze. Eenmaal tot rust gekomen zal je dat verdriet moeten toelaten om dit te kunnen gaan verwerken.. Je moet hier zelf van herstellen. Neem die tijd ook, en neem het nu. Gun jezelf dat jij "heelt" van deze enorme teleurstelling en dat liefde niet altijd alles overwint.. Je moet hier helaas doorheen, en geen contact, juist om je eigen mechanismen weer tot rust te laten komen (want het zal oprispen bij elk contact).. maar dat zal verminderen en uiteindelijk hopelijk weer gezonde vormen aannemen (ipv overaktief gealarmeerd). En dat gebeurt hopelijk ook, geef het tijd en rust dus.



Het scheelt een hoop als je begrijpt wat er gebeurd is en elke keer gebeurt. En dat hij hier ook niet bewust voor gekozen heeft, het niet een gebrek aan liefde voor jou is, maar hopelijk jij het kan zien dat dit een beschadigd systeem in hem is.. wat uiteindelijk zou leiden tot bij jou ook een beschadigd systeem.. en daar mag je terecht voor waken en jezelf tegen beschermen! (hoe langer je het laat voortduren, hoe moeilijker het voor jezelf wordt om te herstellen en evt zelf professionele hulp nodig is).



Laat het zover niet komen.. dit verdriet en gemis en getwijfel is al genoeg om van te moeten herstellen. Blijf pal achter jezelf staan, ook als de alarmbellen gekalmeerd zijn, de stress weg is, je je weer veilig voelt en niet meer kan voorstellen waar je nou zo emotioneel van raakte.. Dit systeem heb je niet voor niks en het is niet voor niks geaktiveerd. Blijf dat svp voor ogen houden, ook als ie weer zijn lieve en mooie kant toont, spijt betuigt en beterschap belooft..

PS: iedereen heeft zo'n schaduwkant. Ik vond het boek "Het schaduweffect" (Deepak Chopra met nog een schrijfster (psychologe of onderzoekster samen geschreven) een eyeopener.



Wat zich verzamelt in je schaduwkant is onverwerkte pijn en leed, zelfveroordeling, woede, schuld en schaamte, alles wat je "slecht" vindt en afwijst (voor jezelf en/of voor anderen), je eigen zwakheden, verslavingen, zelfdestructieve trekjes, alles waar je niet trots op bent, je geheimen, alles waar je niet (graag) voor uit komt plus de nare ervaringen die geen plek gekregen hebben).



Als je bedreigd wordt of je bedreigd voelt (of andere sterke emoties) roept dat je eigen schaduwkant op. Vandaar dat mensen dan meer gaan roken of drinken of over-eten of wat dan ook hun eigen zwaktes zijn die extra geprikkeld worden en slecht voor zichzelf gaan zorgen.. (en daar dan de omstandigheden of ander persoon de "schuld" van geven.. dat kan de aanleiding wel zijn, maar deze kant zit in jezelf en zal je zelf voor moeten waken of weten te beheersen.. )



Het raakt dus je eigen "pijnpunten" aan, dus probeer jezelf te troosten met dingen die goed voor je zijn en je niet in je eigen schaduwkant belandt (oa beschuldigen, de schuld geven, wrok, wraak, haat zit in je eigen schaduwhoek..).



Dat is je eigen aandeel en daar ben je zelf verantwoordelijk voor, in die zin dat als je een ander de schuld zou geven je diegene wel erg veel macht over jezelf geeft..

Hij raakt jouw mechanismen, maar hoe jij op pijn en tegenslag enz reageert zit van binnen bij jouzelf. Die ander heeft het weliswaar geaktiveerd, maar het is aan jou hoe je dat wel of niet verwerkt of invloed blijft houden..



Zo te zien heb jij een gezonde dosis eigenwaarde en eigenliefde, als je deze pijn niet uit de weg gaat, komt het helemaal goed!

Mocht het langere tijd duren, aarzel dan niet om een psych of eoa andere professional op te zoeken om allerlei gevoelens "een plek" te geven en los te laten, zodat je weer open staat voor liefde en vertrouwen in anderen en het leven.



Ik kan je aanraden dat niet te lang te laten voortwoekeren, als je in verwarring blijft en in kringetjes blijft draaien of aan jezelf gaat twijfelen. Ik zie dat je voor jezelf gekozen hebt, houd dat vol, blijf achter je beslissing staan. Vertrouw op jezelf!

quote:ernani schreef op 28 november 2013 @ 16:51:

Ik voel me niet veilig,

Ik loop op mijn tandvlees, ben radeloos. ik wil niet uitgescholden worden en bedreigd worden. Ik ken hem 3 jaar (een jaar samenwonen) en die driftbuien zijn ongeveer 10 keer voorgevallen. Ik kan daar niet (meer) mee omgaan.



Als een vriendin haar relatie op deze manier aan jou zou beschrijven wat zou dan jouw advies zijn?



Ik vind de situatie zeer ongezond klinken. Jij voelt je onveilig. Volgens mij moet je hier niet mee doorgaan.

Dit kan je toch niet accepteren TO? je kan echt geen relatie hebben met iemand waarbij je je niet veilig voelt. Je weet niet wanneer hij weer in woede uitbarst en tot nu toe is het verbaal maar wat als het verder gaat?



Maak de keuze voor jezelf, denk aan jezelf...