verbaal geweld, einde relatie?

Graag gedaan, Karin . Heb ook zoveel aan hier schrijven. Zonder dit topic zou ik soms ontploffen denk ik (imploderen)... dus lekker van je afschrijven hoor!!

Las trouwens net in de nieuwe FLOW een artikel waarbij ik aan je post moest denken (met roze voorkant). Een MOOI/interessant artikel over de "wachtstanden" in je leven - periodes in je leven dat je lijkt de wachten op IETS. Op de volgende (echt leuke) baan, de grote liefde. Zo herkenbaar, want hoewel je dus lijkt de wachten en je het gevoel kan hebben dat de boel stagneert (herkenbaar) gebeurt er onderhuids van alles! Leestip dus!

Het is bij mij ook een HOT issue: familie vrienden (oude/nieuwe) en vooral wat je van jezelf kan laten zien.

Ben altijd bang voor afwijzing als ik mezelf laat zien, al werk ik er hard aan dit te doorbreken.



Wil jullie ook graag iets voorleggen.

Ben nog steeds helemaal hoteldebotel vrees ik van mijn Lekkere Man. Heb de volgende kwestie waarover ik graag jullie inzicht zou horen. We hadden voor dit weekend een activiteit gepland, maar hij mailt dat hij het niet kan halen (zonder de reden echt te noemen). Maar stelt wel een andere dag voor, en neemt dan vrij van zijn werk om me te zien (hij heeft kids fulltime in huis na scheiding, dus ik begrijp dat het gepuzzel vergt). Dat is dan wel weer leuk.

Toch houdt ik er een heel unheimisch gevoel aan over. Die intuitie van mij blijft actief *en sorry Suzy, blijkbaar winnen de hormonen het nog wel nipt van dat gezonde verstand* . Ik ben geloof ik zo boos, dat hij dus nu weer iets afzegt, en weet gewoon: dit kan alleen maar zo doorgaan als het echt wat is. Een man met dermate eigen planning, moet ik niet willen, vooral zijn behoefte aan contact lijkt zo anders dan dat van mij. En dat van een vriend die ik dit ook voorlegde. Die dus zei: ik zou d'r elke dag wel even willen voelen.



Merk dat ik weer met kruimels genoegen aan het nemen ben. IK WEET het, en toch doe ik er niks aan, wordt ik blij van die crums. Bah, heb nu zo'n hekel aan mezelf. Hoe desperate kan je zijn??



Maar vind het ook wel goed "oefenmateriaal", omdat ik nu ga proberen daar heel anders mee om te gaan en m te zeggen hoe ik het zie. Maar t voelt allemaal echt slecht. Sorry voor die gewauwel over iemand die ik nog maar drie maanden ken, als het nu al niet loopt zul je denken: afkappen. Ja, rationeel weet ik dat ook, maar misschien ben ik écht desperado ?

"zolang je zelf de regisseur maar bent van je eigen leven!"





Zo..........Daar sla je de spijker op zń kop. Wow.

Dat ben ik niet, nu, op allerlei vlak. Alles dat op mijn pad komt, lijkt welkom: Mies maakt er wat van. Tot het ergens op lijkt. Maar dat is iets anders dan de regisseur zijn. Dat is niet 'genoegen-nemen-met-wat-er-voorbij komt'. "er iets van maken"- maar het heft in eigen hand nemen. Bepalen wat erin mag en eruit moet in mijn leven en daar iets voor/mee doen. Dat doe ik nu veels te weinig. Ben beetje passief.





Dank je wel,Ernani,voor je post, genoeg stof tot nadenken. Ervaar jij jezelf aan het roer? En zo ja, welke ingrediënten denk je dat daar voor nodig zijn? Zelfliefde? Trots? doorzettingsvermogen? Zelfkennis?



Maar eerst naar bed......... slaap lekker en sterkte iederen die het kan gebruiken!

Misia,



Mannen legen al veel minder uit dan de meeste vrouwen (Mannen komen van mars en vrouwen van venus).

De vraag die even bij mij op komt is: Komt die andere dag jou uit, of ga je als vanzelfsprekend je aanpassen?

Verder zou ik zeggen: probeer op de fijne momenten ook echt te genieten en vertrouw op jouw intuïtie, want die is ECHT en van binnenuit!



Wat jij eerder op mijn reactie noemde over de angst om afgewezen te worden, is zo treffend voor mij! Daar ga ik me nog eens in verdiepen. En de Flow lezen



Thanks en have a nice day

WOW Ernani,



Als ik dit lees dan denk ik WOW, wat krachtig! Hier mag je meer dan trots op zijn

.

Ernani, prachtig! Alsof ik mezelf lees. Nee, je was niet afhankelijk. Je hebt het zo lang geprobeerd te laten werken, alleen vergat je dat om iets te laten werken, hij het ook moet willen laten werken zoals jij dat voor ogen hebt. Erkennen dat je het ook alleen kan is een openbaring, heerlijk! Ik ben oprecht blij dat je onder het juk van deze relatie bent en ik wens je alle goeds voor de toekomst!

Lieve meiden, beseffen jullie eigenlijk dat het juist de heeeeeel empathische mensen zijn die heel erg sterk zijn, die pas opgeven als ze er zelf zo ongeveer bij neervallen?



Die zichzelf moeten leren beschermen tegen dat ze die kracht voornamelijk inzetten voor een ander, om diegene onvoorwaardelijke en veilige hechting te willen geven? Omdat je weet en voelt dat diegene dat nodig heeft? En je koste wat het kost niet wil opgeven, tot je noodgedwongen dat wel moet doen, uit zelfbehoud?



Afstand nemen van iemand om wie je zoveel geeft en weet dat diegene jou zo hard nodig heeft (dwz onvoorwaardelijke liefde en veilige hechting, omdat een gebrek daaraan ten grondslag ligt, of dat gebrek nu komt uit werkelijk gebrek, of een stoornis/barriere waardoor dat niet binnenkwam/binnenkomt en dus altijd een gebrek zal (blijven) voelen, een bodemloze put vormt die nooit voldaan is, nooit vol is, nooit genoeg zal zijn?).



Als iemand die bron niet zelf kan vullen, wordt het een bodemloze put dus en afhankelijkheid van diegene die dat voor je wil doen. Maar dat leidt dus tot burnout, als je alsmaar probeert andermans put te vullen met water wat je uit je eigen bron haalt. Die raakt ook uitgeput (als je die niet aanvult, alles aan hem geeft). En dan word je zelf een diepe put..



Je kan wel afstand nemen van diegene van wie je houdt, uit zelfbehoud, door niet nog meer stress toe te laten. Niet je eigen bron te laten opdrogen. Dan nog is afstand altijd dubbel: jij hebt in je eentje niet die veilige hechting tot stand kunnen brengen (en dat geeft jouzelf ook een onveilig gevoel: dat met al je best en moeite die je erin gestopt hebt, dat "gefaald heeft"). Want daar zijn er 2 voor nodig namelijk, dat kan je in je eentje niet voor elkaar krijgen.



Maar ermee stoppen betekent ook dat je dat veilige niet krijgt. Het blijft dus in herinnering als onveilig.

Met dit verschil: dat je niet meer dagelijks daar een verse dosis bij krijgt of van je eigen bron meer in stopt. Want die kracht die gaat naar de ander, kan je dan iig bij jezelf houden en bijtanken, zonder dat dat wegvloeit naar pleasen en stress en op je tenen lopen enz.



Realiseren jullie je svp dat het juist ontzettend sterke mensen zijn die dit jaren volhouden zonder er zelf aan onderdoor te gaan en daardoor niet in de gaten hebben hoeveel ze eigenlijk verspillen aan kracht. Omdat ze zo gewend zijn die energie weg te geven of te gebruiken voor stress en gepieker enzo, heb je dan geen idee meer dat je een overvloed aan kracht bezit als je die helemaal voor jezelf zou hebben en je bron weer vol kan laten lopen.



Blijft dat het voor je gevoel "kiezen uit 2 kwaden is": geen veilig gehechte relatie tot stand hebben kunnen brengen en de relatie toch voortzetten of berusten in geen veilig gehechte relatie tot stand gebracht te hebben (en dus voorgoed afstand met dat falen moeten accepteren).



Dan ben je in het laatste geval echt voorlopig nog niet gelukkig en blij, verwacht dat ook niet, want het is een proces wat dan pas op gang komt (accepteren dat het niet lukte en bodemloze put bleek). Daarmee is de liefde nog niet weg, maar stop je wel de dagelijkse stress en jezelf uitputten om zijn bron bij te vullen ten koste van de jouwe. Dus dat je je energie weer op peil krijgt. En dan pas gaat merken hoe krachtig je eigenlijk bent, als die niet langer naar die relatie/ hem gaat!



Die kracht die je valkuil is, is tevens jouw grote stuwende (veer)kracht als je die positief kan inzetten (dus niet langer om anderen te redden of op de been te houden en happy te maken).. !!

Het is dus niet een zwakke eigenschap (empathie), maar een heel sterke, als je die maar voor het juiste kan inzetten!

quote:Suzy65 schreef op 05 maart 2014 @ 15:46:

Lieve meiden, beseffen jullie eigenlijk dat het juist de heeeeeel empathische mensen zijn die heel erg sterk zijn, die pas opgeven als ze er zelf zo ongeveer bij neervallen?



Die zichzelf moeten leren beschermen tegen dat ze die kracht voornamelijk inzetten voor een ander, om diegene onvoorwaardelijke en veilige hechting te willen geven? Omdat je weet en voelt dat diegene dat nodig heeft? En je koste wat het kost niet wil opgeven, tot je noodgedwongen dat wel moet doen, uit zelfbehoud?



Afstand nemen van iemand om wie je zoveel geeft en weet dat diegene jou zo hard nodig heeft (dwz onvoorwaardelijke liefde en veilige hechting, omdat een gebrek daaraan ten grondslag ligt, of dat gebrek nu komt uit werkelijk gebrek, of een stoornis/barriere waardoor dat niet binnenkwam/binnenkomt en dus altijd een gebrek zal (blijven) voelen, een bodemloze put vormt die nooit voldaan is, nooit vol is, nooit genoeg zal zijn?).



Als iemand die bron niet zelf kan vullen, wordt het een bodemloze put dus en afhankelijkheid van diegene die dat voor je wil doen. Maar dat leidt dus tot burnout, als je alsmaar probeert andermans put te vullen met water wat je uit je eigen bron haalt. Die raakt ook uitgeput (als je die niet aanvult, alles aan hem geeft). En dan word je zelf een diepe put..



Je kan wel afstand nemen van diegene van wie je houdt, uit zelfbehoud, door niet nog meer stress toe te laten. Niet je eigen bron te laten opdrogen. Dan nog is afstand altijd dubbel: jij hebt in je eentje niet die veilige hechting tot stand kunnen brengen (en dat geeft jouzelf ook een onveilig gevoel: dat met al je best en moeite die je erin gestopt hebt, dat "gefaald heeft"). Want daar zijn er 2 voor nodig namelijk, dat kan je in je eentje niet voor elkaar krijgen.



Maar ermee stoppen betekent ook dat je dat veilige niet krijgt. Het blijft dus in herinnering als onveilig.

Met dit verschil: dat je niet meer dagelijks daar een verse dosis bij krijgt of van je eigen bron meer in stopt. Want die kracht die gaat naar de ander, kan je dan iig bij jezelf houden en bijtanken, zonder dat dat wegvloeit naar pleasen en stress en op je tenen lopen enz.



Realiseren jullie je svp dat het juist ontzettend sterke mensen zijn die dit jaren volhouden zonder er zelf aan onderdoor te gaan en daardoor niet in de gaten hebben hoeveel ze eigenlijk verspillen aan kracht. Omdat ze zo gewend zijn die energie weg te geven of te gebruiken voor stress en gepieker enzo, heb je dan geen idee meer dat je een overvloed aan kracht bezit als je die helemaal voor jezelf zou hebben en je bron weer vol kan laten lopen.



Blijft dat het voor je gevoel "kiezen uit 2 kwaden is": geen veilig gehechte relatie tot stand hebben kunnen brengen en de relatie toch voortzetten of berusten in geen veilig gehechte relatie tot stand gebracht te hebben (en dus voorgoed afstand met dat falen moeten accepteren).



Dan ben je in het laatste geval echt voorlopig nog niet gelukkig en blij, verwacht dat ook niet, want het is een proces wat dan pas op gang komt (accepteren dat het niet lukte en bodemloze put bleek). Daarmee is de liefde nog niet weg, maar stop je wel de dagelijkse stress en jezelf uitputten om zijn bron bij te vullen ten koste van de jouwe. Dus dat je je energie weer op peil krijgt. En dan pas gaat merken hoe krachtig je eigenlijk bent, als die niet langer naar die relatie/ hem gaat!



Die kracht die je valkuil is, is tevens jouw grote stuwende (veer)kracht als je die positief kan inzetten (dus niet langer om anderen te redden of op de been te houden en happy te maken).. !!





Wat een mooi stuk weer Suzy

En ook zo ongelofelijk waar!



Sterkte voor iedereen die het nodig heeft

Lieve Suzy,

Wat ontzettend herkenbaar en treffend wat je schrijft!

Super dank je wel voor je artikel en een lieve knuffel.

Take care

-

@ geen inspiratie. Hij gaat niet veranderen. Maar veel belangrijker. Hoe vind je het idee om dit de komende 75 jaar mee te blijven maken?

-

quote:itsme1973 schreef op 28 november 2013 @ 16:59:

als je geen aanleiding hebt te denken dat het beter wordt en jij er zó onder lijdt zou ik er mee stoppenNuf said.

up up up met liefs en de hamvraag: HOE GAAT HET MET JULLIE?

ben benieuwd.....



X X Mies

Heel goed dat je boven hem staat, ernani! Veel succes nog verder!

Lieve Ernani,

Wat een nare ontmoeting! Begrijp je verdriet en emoties en stuur je een grote lieve knuffel, met veel kracht.

♡♡

@Ernani: het zoveelste bewijs.. meer hoef je niet te weten. Misschien mag je "blij" zijn dat ie deze kant liet zien, nu weet je iig dat je de juiste beslissing gemaakt hebt, geen twijfel mogelijk. Stel dat ie poeslief was geweest, dan had je misschien weer verlangd naar zijn fijne kant, fijne tijden, gemis gevoeld.. Hoe naar ook, nu is het gewoon overduidelijk en ik denk dat dit het makkelijker maakt voor je om echt los te kunnen laten.



Veel succes, ik hoop dat je uit deze bevestiging juist je kracht uit kan halen!

@All: wens jullie een fijne, zonnige zondag. Ik ben ff drukbezet (oa hele weekend opleiding), maar denk aan jullie en ik hoop dat jullie allemaal je sterkte en kracht vinden en houden!

En weer up up up, hoe gaat het dames?



@Ernani, wat een shit ontmoeting, maar ik ben het met Suzy eens. Je bent weer bevestigd in je juiste keuze.



Het latten met vriend gaat bij mij nog steeds goed. Heel af en toe is er een verstoring in het contact, maar dat hersteld zich heel erg snel. Toch zie ik wel dat hij nog een flinke weg te gaan heeft. Hij is en blijft beschadigd. De therapie doet hem goed. Waar het heengaat tussen ons dat weet ik niet, maar voor nu voelt dit goed.



@Mies hoe gaat het? En met de rest?