Thuis
alle pijlers
Asieldieren, geef jij ze een plek in je huis en hart?
zaterdag 29 september 2012 20:07
Ik heb zelf 2 poezen uit een asiel, en loop sinds een paar weken ook stage in een asiel, wat een hele leuke, mooie maar ook emotionele ervaring is.
Er zitten zo ontzettend veel lieve dieren in asiels, maar in mijn familie en vriendenkring is er niemand die ooit een asieldier gehad heeft. Volgens mij zijn er nog steeds veel mensen die 'vergeten' dat er heel veel dieren in asiel zitten die op een eigen thuis/mandje wachten.
Ik ben benieuwd of jullie een dier uit een asiel gehaald hebben en waarom je er juist wel voor kiest of juist niet?
Er zitten zo ontzettend veel lieve dieren in asiels, maar in mijn familie en vriendenkring is er niemand die ooit een asieldier gehad heeft. Volgens mij zijn er nog steeds veel mensen die 'vergeten' dat er heel veel dieren in asiel zitten die op een eigen thuis/mandje wachten.
Ik ben benieuwd of jullie een dier uit een asiel gehaald hebben en waarom je er juist wel voor kiest of juist niet?
zaterdag 29 september 2012 20:29
zaterdag 29 september 2012 20:31
@spin
Ik denk dat asiels vroeger minder deden aan gedragsonderzoek ed dan tegenwoordig. Mijn ouders haalden vroeger een hond uit het asiel, en zij hadden maar 1 criterium. De hond moest samen met onze kat kunnen. De hond is na een paar weken weer terug gebracht. Het was een enig beest, maar zodra hij een kat zag, trok hij mijn moeder op d'r buik de straat door! Toen hij van een balkon op 1-hoog naar beneden sprong om achter onze eigen kat aan te gaan, was het genoeg geweest en is hij voor haar, onze en zijn eigen veiligheid weer weg gebracht.
Ik denk dat asiels vroeger minder deden aan gedragsonderzoek ed dan tegenwoordig. Mijn ouders haalden vroeger een hond uit het asiel, en zij hadden maar 1 criterium. De hond moest samen met onze kat kunnen. De hond is na een paar weken weer terug gebracht. Het was een enig beest, maar zodra hij een kat zag, trok hij mijn moeder op d'r buik de straat door! Toen hij van een balkon op 1-hoog naar beneden sprong om achter onze eigen kat aan te gaan, was het genoeg geweest en is hij voor haar, onze en zijn eigen veiligheid weer weg gebracht.
zaterdag 29 september 2012 20:31
quote:robo schreef op 29 september 2012 @ 20:28:
Ik heb in een asiel vrijwilligerswerk gedaan tijdens mijn puberteit, en toen ik eenmaal op mezelf woonde heb ik alleen maar huisdieren uit het asiel gehad.
Ik nam altijd de oudere dieren, want die hebben het extra moeilijk om een nieuw baasje te vinden, dus ik nam tijdens mijn studie een kater in huis van 10 jaar oud. Gecastreerd en wel, prachtig donkergrijs, maar zo vreselijk dom dat ik nog wel eens in de lach schiet als ik aan hem denk.
En daarna kwam mijn hond, dé hond, mijn zwart-witte lieverd van negen jaar.
Gedumpt in het asiel, hij zat er al negen maanden (!!) en had van de stress bijna geen vacht meer over, hij had geen stem meer (de verzorgers zeiden dat hij zijn stem had kapotgeblaft), maar ik zag 'm en wist het: hij hoort bij mij.
In huis genomen, best een hoop energie in dat eigenwijze beest moeten stoppen, voordat hij me accepteerde als baasje. Maar toen was het ook voor het leven. Letterlijk, voor het leven.
Hij kreeg zijn vacht terug, en zelfs zijn stem, alhoewel hij altijd bleef blaffen als een hese doorgerookte jazz-zangeres.
En toen ik vreselijk ziek werd, was hij mijn rots. Door chemo en verdriet en alles heen, was hij bij me.
Daarna verhuisd, naar een ander land... hij ging mee, op zijn leeftijd nog, en heeft hier nog een prachttijd gehad.
En op zeventienjarige leeftijd is hij uiteindelijk toch overleden; ik was er kapot van, ik wist niet dat ik zo'n verdriet nog kon voelen.
Nu heb ik twee schatten van honden, prachtige lieverds zijn het, en ik ben zo blij dat zij mijn asielhond uit Nederland nog hebben meegemaakt... al was het maar gedurende twee maanden.
Hij leeft een beetje voort in hen.
En ik vergeet hem nooit. Tommie, de zwart-witte bastaardhond die mijn enige lichtstraal was toen het leven me alleen maar verdriet bracht.
Op papier was hij geen supergoede keuze: negen jaar al, en al bijna een jaar lang in het asiel. Maar wat heeft die hond me veel gebracht.Jeetje, wat een mooi maar heftig verhaal! Wat fijn dat die hond jou zo goed gedaan heeft en jij hem door hem een plekje te geven.
Ik heb in een asiel vrijwilligerswerk gedaan tijdens mijn puberteit, en toen ik eenmaal op mezelf woonde heb ik alleen maar huisdieren uit het asiel gehad.
Ik nam altijd de oudere dieren, want die hebben het extra moeilijk om een nieuw baasje te vinden, dus ik nam tijdens mijn studie een kater in huis van 10 jaar oud. Gecastreerd en wel, prachtig donkergrijs, maar zo vreselijk dom dat ik nog wel eens in de lach schiet als ik aan hem denk.
En daarna kwam mijn hond, dé hond, mijn zwart-witte lieverd van negen jaar.
Gedumpt in het asiel, hij zat er al negen maanden (!!) en had van de stress bijna geen vacht meer over, hij had geen stem meer (de verzorgers zeiden dat hij zijn stem had kapotgeblaft), maar ik zag 'm en wist het: hij hoort bij mij.
In huis genomen, best een hoop energie in dat eigenwijze beest moeten stoppen, voordat hij me accepteerde als baasje. Maar toen was het ook voor het leven. Letterlijk, voor het leven.
Hij kreeg zijn vacht terug, en zelfs zijn stem, alhoewel hij altijd bleef blaffen als een hese doorgerookte jazz-zangeres.
En toen ik vreselijk ziek werd, was hij mijn rots. Door chemo en verdriet en alles heen, was hij bij me.
Daarna verhuisd, naar een ander land... hij ging mee, op zijn leeftijd nog, en heeft hier nog een prachttijd gehad.
En op zeventienjarige leeftijd is hij uiteindelijk toch overleden; ik was er kapot van, ik wist niet dat ik zo'n verdriet nog kon voelen.
Nu heb ik twee schatten van honden, prachtige lieverds zijn het, en ik ben zo blij dat zij mijn asielhond uit Nederland nog hebben meegemaakt... al was het maar gedurende twee maanden.
Hij leeft een beetje voort in hen.
En ik vergeet hem nooit. Tommie, de zwart-witte bastaardhond die mijn enige lichtstraal was toen het leven me alleen maar verdriet bracht.
Op papier was hij geen supergoede keuze: negen jaar al, en al bijna een jaar lang in het asiel. Maar wat heeft die hond me veel gebracht.Jeetje, wat een mooi maar heftig verhaal! Wat fijn dat die hond jou zo goed gedaan heeft en jij hem door hem een plekje te geven.
zaterdag 29 september 2012 20:33
quote:jollie schreef op 29 september 2012 @ 20:29:
Wij hebben net een Jack Russelpup gekocht van vrienden, dus niet uit het asiel. We wilden perse een pup bij onze oudere Jack Russel. Ik weet dat er heel veel Jacks in het asiel zitten, maar in heel veel gevallen zit er een verhaal aan vast en daar heb ik eerlijk gezegd niet zo'n zin in.Heb je je wel verdiept in de Jack Russels in asiels of had je er meteen al zo'n beeld bij, van 'er zit vast een verhaal achter dus daar ga ik niet mijn tijd in steken...'. Vind het namelijk zou overkomen zoals je het schrijft.
Wij hebben net een Jack Russelpup gekocht van vrienden, dus niet uit het asiel. We wilden perse een pup bij onze oudere Jack Russel. Ik weet dat er heel veel Jacks in het asiel zitten, maar in heel veel gevallen zit er een verhaal aan vast en daar heb ik eerlijk gezegd niet zo'n zin in.Heb je je wel verdiept in de Jack Russels in asiels of had je er meteen al zo'n beeld bij, van 'er zit vast een verhaal achter dus daar ga ik niet mijn tijd in steken...'. Vind het namelijk zou overkomen zoals je het schrijft.
zaterdag 29 september 2012 20:34
zaterdag 29 september 2012 20:37
quote:Paddle schreef op 29 september 2012 @ 20:31:
Twee katten bewust uit twee specifieke asiels. Ben helemaal voor tweedehandjes, maar de werking van sommige asiels vind ik niet om naar huis te schrijven. En daarvan komen dan ook de horrorverhalen vandaan helaas.Wat staat je tegen in de werking van sommige asiels?
Twee katten bewust uit twee specifieke asiels. Ben helemaal voor tweedehandjes, maar de werking van sommige asiels vind ik niet om naar huis te schrijven. En daarvan komen dan ook de horrorverhalen vandaan helaas.Wat staat je tegen in de werking van sommige asiels?
zaterdag 29 september 2012 20:39
zaterdag 29 september 2012 20:41
quote:robo schreef op 29 september 2012 @ 20:28:
Ik heb in een asiel vrijwilligerswerk gedaan tijdens mijn puberteit, en toen ik eenmaal op mezelf woonde heb ik alleen maar huisdieren uit het asiel gehad.
Ik nam altijd de oudere dieren, want die hebben het extra moeilijk om een nieuw baasje te vinden, dus ik nam tijdens mijn studie een kater in huis van 10 jaar oud. Gecastreerd en wel, prachtig donkergrijs, maar zo vreselijk dom dat ik nog wel eens in de lach schiet als ik aan hem denk.
En daarna kwam mijn hond, dé hond, mijn zwart-witte lieverd van negen jaar.
Gedumpt in het asiel, hij zat er al negen maanden (!!) en had van de stress bijna geen vacht meer over, hij had geen stem meer (de verzorgers zeiden dat hij zijn stem had kapotgeblaft), maar ik zag 'm en wist het: hij hoort bij mij.
In huis genomen, best een hoop energie in dat eigenwijze beest moeten stoppen, voordat hij me accepteerde als baasje. Maar toen was het ook voor het leven. Letterlijk, voor het leven.
Hij kreeg zijn vacht terug, en zelfs zijn stem, alhoewel hij altijd bleef blaffen als een hese doorgerookte jazz-zangeres.
En toen ik vreselijk ziek werd, was hij mijn rots. Door chemo en verdriet en alles heen, was hij bij me.
Daarna verhuisd, naar een ander land... hij ging mee, op zijn leeftijd nog, en heeft hier nog een prachttijd gehad.
En op zeventienjarige leeftijd is hij uiteindelijk toch overleden; ik was er kapot van, ik wist niet dat ik zo'n verdriet nog kon voelen.
Nu heb ik twee schatten van honden, prachtige lieverds zijn het, en ik ben zo blij dat zij mijn asielhond uit Nederland nog hebben meegemaakt... al was het maar gedurende twee maanden.
Hij leeft een beetje voort in hen.
En ik vergeet hem nooit. Tommie, de zwart-witte bastaardhond die mijn enige lichtstraal was toen het leven me alleen maar verdriet bracht.
Op papier was hij geen supergoede keuze: negen jaar al, en al bijna een jaar lang in het asiel. Maar wat heeft die hond me veel gebracht.
Dit verhaal kan ik niet vaak genoeg horen of lezen.
Ik heb in een asiel vrijwilligerswerk gedaan tijdens mijn puberteit, en toen ik eenmaal op mezelf woonde heb ik alleen maar huisdieren uit het asiel gehad.
Ik nam altijd de oudere dieren, want die hebben het extra moeilijk om een nieuw baasje te vinden, dus ik nam tijdens mijn studie een kater in huis van 10 jaar oud. Gecastreerd en wel, prachtig donkergrijs, maar zo vreselijk dom dat ik nog wel eens in de lach schiet als ik aan hem denk.
En daarna kwam mijn hond, dé hond, mijn zwart-witte lieverd van negen jaar.
Gedumpt in het asiel, hij zat er al negen maanden (!!) en had van de stress bijna geen vacht meer over, hij had geen stem meer (de verzorgers zeiden dat hij zijn stem had kapotgeblaft), maar ik zag 'm en wist het: hij hoort bij mij.
In huis genomen, best een hoop energie in dat eigenwijze beest moeten stoppen, voordat hij me accepteerde als baasje. Maar toen was het ook voor het leven. Letterlijk, voor het leven.
Hij kreeg zijn vacht terug, en zelfs zijn stem, alhoewel hij altijd bleef blaffen als een hese doorgerookte jazz-zangeres.
En toen ik vreselijk ziek werd, was hij mijn rots. Door chemo en verdriet en alles heen, was hij bij me.
Daarna verhuisd, naar een ander land... hij ging mee, op zijn leeftijd nog, en heeft hier nog een prachttijd gehad.
En op zeventienjarige leeftijd is hij uiteindelijk toch overleden; ik was er kapot van, ik wist niet dat ik zo'n verdriet nog kon voelen.
Nu heb ik twee schatten van honden, prachtige lieverds zijn het, en ik ben zo blij dat zij mijn asielhond uit Nederland nog hebben meegemaakt... al was het maar gedurende twee maanden.
Hij leeft een beetje voort in hen.
En ik vergeet hem nooit. Tommie, de zwart-witte bastaardhond die mijn enige lichtstraal was toen het leven me alleen maar verdriet bracht.
Op papier was hij geen supergoede keuze: negen jaar al, en al bijna een jaar lang in het asiel. Maar wat heeft die hond me veel gebracht.
Dit verhaal kan ik niet vaak genoeg horen of lezen.
zaterdag 29 september 2012 20:41
quote:nummerzoveel schreef op 29 september 2012 @ 20:39:
@spin
Mijn kat komt dus wel uit het asiel. Hij was 12 en zat er al 3 jaar vanwege gezondheidsproblemen. Ik heb er geen moment spijt van gehad. Maar... Houd er wel rekening mee dat zielige oude baasjes, zeker als ze al gezondheidsproblemen hebben, behoorlijk kostbaar kunnen zijn.Het risico is inderdaad groter, maar: mijn hond van negen, die nog acht jaar geleefd heeft, heeft me alleen maar de jaarlijkse vaccinaties gekost. Verder nooit ziek geweest, niks.
@spin
Mijn kat komt dus wel uit het asiel. Hij was 12 en zat er al 3 jaar vanwege gezondheidsproblemen. Ik heb er geen moment spijt van gehad. Maar... Houd er wel rekening mee dat zielige oude baasjes, zeker als ze al gezondheidsproblemen hebben, behoorlijk kostbaar kunnen zijn.Het risico is inderdaad groter, maar: mijn hond van negen, die nog acht jaar geleefd heeft, heeft me alleen maar de jaarlijkse vaccinaties gekost. Verder nooit ziek geweest, niks.
zaterdag 29 september 2012 20:42
zaterdag 29 september 2012 20:42
quote:lente-zonnetje schreef op 29 september 2012 @ 20:33:
[...]
Heb je je wel verdiept in de Jack Russels in asiels of had je er meteen al zo'n beeld bij, van 'er zit vast een verhaal achter dus daar ga ik niet mijn tijd in steken...'. Vind het namelijk zou overkomen zoals je het schrijft.Ja daar heb ik mij wel in verdiept en juist bij de Jack Russels zit er vaak een verhaal achter. Het zijn honden die goed opgevoed moeten worden en veel beweging nodig hebben. Vaak gaat het dan niet goed bij mensen en wordt de hond naar het asiel gebracht. Ik zie het dan niet zitten om zo'n hond op te knappen, als dat tenminste nog lukt.
[...]
Heb je je wel verdiept in de Jack Russels in asiels of had je er meteen al zo'n beeld bij, van 'er zit vast een verhaal achter dus daar ga ik niet mijn tijd in steken...'. Vind het namelijk zou overkomen zoals je het schrijft.Ja daar heb ik mij wel in verdiept en juist bij de Jack Russels zit er vaak een verhaal achter. Het zijn honden die goed opgevoed moeten worden en veel beweging nodig hebben. Vaak gaat het dan niet goed bij mensen en wordt de hond naar het asiel gebracht. Ik zie het dan niet zitten om zo'n hond op te knappen, als dat tenminste nog lukt.
zaterdag 29 september 2012 20:42
quote:robo schreef op 29 september 2012 @ 20:28:
En toen ik vreselijk ziek werd, was hij mijn rots. Door chemo en verdriet en alles heen, was hij bij me.
Daarna verhuisd, naar een ander land... hij ging mee, op zijn leeftijd nog, en heeft hier nog een prachttijd gehad.
En op zeventienjarige leeftijd is hij uiteindelijk toch overleden; ik was er kapot van, ik wist niet dat ik zo'n verdriet nog kon voelen.
En ik vergeet hem nooit. Tommie, de zwart-witte bastaardhond die mijn enige lichtstraal was toen het leven me alleen maar verdriet bracht.
Op papier was hij geen supergoede keuze: negen jaar al, en al bijna een jaar lang in het asiel. Maar wat heeft die hond me veel gebracht.Wat een prachtig verhaal. Ik zit hier verdorie te snikken achter mijn laptop. Dat komt omdat ik het zo herken. Momenteel brengt het leven mij ook veel verdriet en mijn hond en kat zijn er gewoon altijd. Op momenten dat ik het allemaal niet meer zie zitten, me alleen en eenzaam voel steek ik mijn gezicht in hun vacht en vind er troost. Ik moet er niet aan denken dat ze er op een dag niet meer zijn....
En toen ik vreselijk ziek werd, was hij mijn rots. Door chemo en verdriet en alles heen, was hij bij me.
Daarna verhuisd, naar een ander land... hij ging mee, op zijn leeftijd nog, en heeft hier nog een prachttijd gehad.
En op zeventienjarige leeftijd is hij uiteindelijk toch overleden; ik was er kapot van, ik wist niet dat ik zo'n verdriet nog kon voelen.
En ik vergeet hem nooit. Tommie, de zwart-witte bastaardhond die mijn enige lichtstraal was toen het leven me alleen maar verdriet bracht.
Op papier was hij geen supergoede keuze: negen jaar al, en al bijna een jaar lang in het asiel. Maar wat heeft die hond me veel gebracht.Wat een prachtig verhaal. Ik zit hier verdorie te snikken achter mijn laptop. Dat komt omdat ik het zo herken. Momenteel brengt het leven mij ook veel verdriet en mijn hond en kat zijn er gewoon altijd. Op momenten dat ik het allemaal niet meer zie zitten, me alleen en eenzaam voel steek ik mijn gezicht in hun vacht en vind er troost. Ik moet er niet aan denken dat ze er op een dag niet meer zijn....
zaterdag 29 september 2012 20:44
Hier ook twee katten uit het asiel. Het waren echt twee stumperdjes. Mishandeld, verwaarloosd en niet gesocialiseerd. Door de dierenbescherming weggehaald bij de vorige eigenaar. Zag ze op de site van het asiel en ben meteen gaan kijken. Mocht ze nog niet meteen meenemen, zaten aan de antibiotica.
Paar weken later mocht ik ze dan ophalen. Twee broertjes, wel een halfjaar leeftijdsverschil. Angsthaas en Angsthaas. Ze waren compleet het vertrouwen in mensen kwijt. In het begin heel veel problemen gehad met de oudste. Begon in huis te plassen, mijn dat er niet bij hebben, had net een ongeluk gehad met de auto. Maar ik geef niet zo snel op, dus uitgebreid laten onderzoeken. Bleek hij uiteindelijk een hele heftige blaasontsteking te hebben. Kuurtje en vervolgens ging meneer aan de diarree. Dat ook onderzocht en nu speciaal voer van RC, voor gevoelige darmen.
Ik mocht ze allebei niet aaien. De jongste liet het na drie maanden toe. Oudste durfde niet en volgens de dierenarts zou dit waarschijnlijk niet meer veranderen. Bij hem heeft het uiteindelijk 1,5 jaar geduurd voordat ik hem aan mocht raken.
En nu: heb ik twee geweldige katten. Erg aanhankelijk en lief. En een troost voor mij als ik weer eens verrek van de pijn...
Paar weken later mocht ik ze dan ophalen. Twee broertjes, wel een halfjaar leeftijdsverschil. Angsthaas en Angsthaas. Ze waren compleet het vertrouwen in mensen kwijt. In het begin heel veel problemen gehad met de oudste. Begon in huis te plassen, mijn dat er niet bij hebben, had net een ongeluk gehad met de auto. Maar ik geef niet zo snel op, dus uitgebreid laten onderzoeken. Bleek hij uiteindelijk een hele heftige blaasontsteking te hebben. Kuurtje en vervolgens ging meneer aan de diarree. Dat ook onderzocht en nu speciaal voer van RC, voor gevoelige darmen.
Ik mocht ze allebei niet aaien. De jongste liet het na drie maanden toe. Oudste durfde niet en volgens de dierenarts zou dit waarschijnlijk niet meer veranderen. Bij hem heeft het uiteindelijk 1,5 jaar geduurd voordat ik hem aan mocht raken.
En nu: heb ik twee geweldige katten. Erg aanhankelijk en lief. En een troost voor mij als ik weer eens verrek van de pijn...
zaterdag 29 september 2012 20:45
quote:lente-zonnetje schreef op 29 september 2012 @ 20:33:
[...]
Heb je je wel verdiept in de Jack Russels in asiels of had je er meteen al zo'n beeld bij, van 'er zit vast een verhaal achter dus daar ga ik niet mijn tijd in steken...'. Vind het namelijk zou overkomen zoals je het schrijft.
Maar wat zou er mis mee zijn als ze zich niet verdiept heeft in de JR's in asiels? Het gaat er toch eerst en vooral om dat ze over het dier dàt ze in huis halen goed nagedacht hebben?
Er zijn veel misverstanden over asiels, dat ben ik meteen met je eens. Maar er zijn ook heel veel asiels die heel veel kunnen verbeteren aan hun eigen imago, aan de manier waarop ze met potentiele dierenbaasjes communiceren en aan de manier waarop ze de asieldieren beschrijven c.q. aanbevelen.
Dat asiels vol zitten is heus niet (alleen) te wijten aan baasjes die hun dieren niet uit het asiel halen, en zo kom jij wel op mij over in dit topic. Je bedoelt het zonder meer goed (ga ik van uit ) maar je komt over als "chick on a mission" en wie niet vóór jouw standpunt is, is tegen. Daarmee bereik je je doel niet denk ik.
[...]
Heb je je wel verdiept in de Jack Russels in asiels of had je er meteen al zo'n beeld bij, van 'er zit vast een verhaal achter dus daar ga ik niet mijn tijd in steken...'. Vind het namelijk zou overkomen zoals je het schrijft.
Maar wat zou er mis mee zijn als ze zich niet verdiept heeft in de JR's in asiels? Het gaat er toch eerst en vooral om dat ze over het dier dàt ze in huis halen goed nagedacht hebben?
Er zijn veel misverstanden over asiels, dat ben ik meteen met je eens. Maar er zijn ook heel veel asiels die heel veel kunnen verbeteren aan hun eigen imago, aan de manier waarop ze met potentiele dierenbaasjes communiceren en aan de manier waarop ze de asieldieren beschrijven c.q. aanbevelen.
Dat asiels vol zitten is heus niet (alleen) te wijten aan baasjes die hun dieren niet uit het asiel halen, en zo kom jij wel op mij over in dit topic. Je bedoelt het zonder meer goed (ga ik van uit ) maar je komt over als "chick on a mission" en wie niet vóór jouw standpunt is, is tegen. Daarmee bereik je je doel niet denk ik.
zaterdag 29 september 2012 20:46
quote:jollie schreef op 29 september 2012 @ 20:42:
[...]
Ja daar heb ik mij wel in verdiept en juist bij de Jack Russels zit er vaak een verhaal achter. Het zijn honden die goed opgevoed moeten worden en veel beweging nodig hebben. Vaak gaat het dan niet goed bij mensen en wordt de hond naar het asiel gebracht. Ik zie het dan niet zitten om zo'n hond op te knappen, als dat tenminste nog lukt.Beetje jammer... Hoop niet dat iedereen er zo over denkt anders zullen ze het asiel nooit verlaten. In een pup moet je ook veel tijd en energie steken, die leert ook niet uit zich zelf. Als je aan dieren begint, weet je dat ze tijd en energie kosten, of het nou een pup van een fokker is of een asieldier.
[...]
Ja daar heb ik mij wel in verdiept en juist bij de Jack Russels zit er vaak een verhaal achter. Het zijn honden die goed opgevoed moeten worden en veel beweging nodig hebben. Vaak gaat het dan niet goed bij mensen en wordt de hond naar het asiel gebracht. Ik zie het dan niet zitten om zo'n hond op te knappen, als dat tenminste nog lukt.Beetje jammer... Hoop niet dat iedereen er zo over denkt anders zullen ze het asiel nooit verlaten. In een pup moet je ook veel tijd en energie steken, die leert ook niet uit zich zelf. Als je aan dieren begint, weet je dat ze tijd en energie kosten, of het nou een pup van een fokker is of een asieldier.
zaterdag 29 september 2012 20:47
Hier hebben we 17 jaar geleden een kitten uit het asiel gehaald. Meneer is inmiddels 17 en nu wel echt op.
Maar zodra ik verhuis met 1 kat, wil ik er nog een asielkat bijnemen. Ik moet een sociale kat hebben, aangezien de kat die mee gaat ook een sociaal dier is.
Maar zodra ik verhuis met 1 kat, wil ik er nog een asielkat bijnemen. Ik moet een sociale kat hebben, aangezien de kat die mee gaat ook een sociaal dier is.
'I like to have powerful enemies. Makes me feel important.'
zaterdag 29 september 2012 20:47
@robo
Inderdaad een prachtig verhaal van jouw hond! En je hebt natuurlijk gelijk, een oude hond hoeft niet perse duurder te zijn. Maar een oud dier is slecht verzekerbaar en dus moet je bereid zijn zelf de kosten te dragen indien nodig. Ik heb juist die oude kat genomen omdat ik het kan betalen. Maar ik vind wel dat mensen daar rekening mee moeten houden, voordat ze een beestje nemen en dat beestje op enig moment zorg nodig heeft.
Inderdaad een prachtig verhaal van jouw hond! En je hebt natuurlijk gelijk, een oude hond hoeft niet perse duurder te zijn. Maar een oud dier is slecht verzekerbaar en dus moet je bereid zijn zelf de kosten te dragen indien nodig. Ik heb juist die oude kat genomen omdat ik het kan betalen. Maar ik vind wel dat mensen daar rekening mee moeten houden, voordat ze een beestje nemen en dat beestje op enig moment zorg nodig heeft.
