Ervaringen delen / hoe nu verder?

Ik plaats dit verhaal in de hoop dat jullie soortgelijke ervaringen met me kunnen delen zodat ik weloverwogen een besluit kan nemen.



Ik heb jarenlang over mijn universitaire studie gedaan. Vond het vreselijk, veel last van examenvrees en andere onzekerheden mbt het leven.



Ik heb tijdens de studie een daaraan gerelateerde bijbaan gehad. Dat ging niet, ik presteerde te weinig/ondermaats, was onzeker en de baas was vreselijk. Daarmee gestopt. Daarna ging het persoonlijk bergafwaarts met me en heb ik besloten om nooit meer een baan te nemen gerelateerd aan mijn studie.



Wegens omstandigheden uiteindelijk uit de grote stad terugverhuisd naar mijn roots, in de buurt van een klein stadje.



Daar uiteindelijk een baan aangeboden gekregen die bij mijn studie paste. Gezien mijn situatie: geen baan, geen huis, studie nog niet afgerond heb ik die maar aangenomen. Na een jaar daar gewerkt te hebben (en mn studie afgerond) heb ik promotie gemaakt. Het ging dus goed ook al bracht de baan veel spanning met zich mee. Ivm herkenbaarheid ga ik verder niet in op het beroep maar ik kreeg een dienstverband van een aantal jaren.



Daar zit ik nu middenin. Precies op de helft ik moet nog ruim anderhalf jaar. Tijdens de hele periode dat ik hier werk loop ik (weer) tegen mezelf aan. Paniek, overstuur, de overtuiging dat ik het niet kan. Mijn hersens lijken echt verstrikt te raken in de werkzaamheden die ik moet doen. Ik ben een aantal weken uit de running geweest omdat het me teveel werd. Daarna toch weer de boel bijeen geraapt en doorgegaan.



Maar deze maand is het weer zo ver en nu zit ik huilend achter mijn pc. Ik denk dat deze baan te hoog voor mij is gegrepen. Als ik mijn gevoel volg dan wil ik op de vlucht slaan en neem ik per direct ontslag. Alleen is dat wat ik echt wil? Het werk is leuk alleen wel heel erg pittig. De baas is overigens vreselijk maar ik vraag me af of dat invloed heeft of ik wel wil doorgaan met dit werk.



Er zijn drie opties: hier blijven mijn tijd uit zitten, weggaan en de rest van mijn dienstverband elders afmaken of helemaal stoppen.



Ik twijfel tussen nr 2 en 3. Ik ben alleen bang dat als ik voor nr 2 kies ik weer hetzelfde ga meemaken als nu en tijdens mijn vorige (bij)baan en dan is ruim anderhalf jaar nog erg lang.



Ik heb geen burnout want met fases gaat het ook heel goed. Ik heb niet het gevoel van opgebrand te zijn of iets dergelijks en heb genoeg energie om dingen te ondernemen.



Hebben jullie wel eens in zo een situatie gezeten? Hoe weet je wat je echt voelt? En wat goed voor je is? Hoe weet ik of dit te hoog voor me gegrepen is? Welke keuze moet ik maken?



Ik snap dat ik de keuze uiteindelijk zelf moet maken maar het zou fijn zijn als jullie ervaringen willen delen zodat ik een soort van referentiekader heb.