Zwanger
alle pijlers
Gezocht: ervaring met abortus
donderdag 18 september 2014 17:23
Hallo allemaal!
Ik hoop hier wat antwoorden te vinden op vragen die maar door m'n hoofd blijven spoken.
Toen mijn vriend en ik erachter kwamen dat ik zwanger was, schrok ik erg. We zitten financieel behoorlijk krap nadat ik een burn-out heb gekregen en per direct moest stoppen met werken. Nog wat andere factoren spelen mee waardoor we abortus overwegen, maar daar wil ik persoonlijk niet op ingaan. Ik was/ben heel verdrietig dat ik nu deze keuze moet maken: om het kindje te houden of weg te laten halen.
Na veel te praten met mijn vriend, neig ik nu naar een abortus. Het voelt als een soort opluchting bij het idee. Maar ik hoop ook dat ik dit blijf voelen: Ik ben namelijk enorm bang voor de abortus.
De behandeling zelf (bij het ruiken van een "ziekenhuislucht" wordt ik al misselijk en bij het zien van een naald val ik flauw), hoe je emotioneel bent na zo'n behandeling (zeker met mijn burn-out ben ik erg bang dat ik in een soort van gat val van eenzaamheid en verdriet) en hoe je de dagen/weken erna door komt (ik kan en mag nu niet werken dus heb geen werk/taken of collega's voor afleiding).
Het idee dat ik dit allemaal alleen moet doen maakt me erg bang. Natuurlijk is mijn vriend er en zijn mijn ouders er om mij te steunen, maar ik ben wel degene die straks daar ligt en onder behandeling ga.
Mijn vriend en ik voelen ons erg verantwoordelijk voor het geluk van onze toekomstige kinderen en dit ongeboren kindje. Het idee dat we hem of haar op gaan voeden in zo'n onstabiele omgeving breekt mijn hart. Maar de abortus zelf maakt me zo bang..
Via deze weg wilde ik even mijn verhaal kwijt en de situatie goed schetsen zodat jullie weten waar mijn angsten en vragen vandaan komen. De meningen uit mijn omgeving maken het al best moeilijk en ik hoop dat jullie daar respect voor hebben en het begrijpen dat ik niet plat gegooid wil worden met nare opmerkingen en vragen over hoe ik zwanger heb kunnen worden in zo'n situatie. Hoe moeilijk de keuze ook zal zijn, mijn vriend en ik zullen die uiteindelijk samen maken en ik hoop dat dat met jullie hulp ook makkelijker gaat worden:)
Ik hoop hier wat antwoorden te vinden op vragen die maar door m'n hoofd blijven spoken.
Toen mijn vriend en ik erachter kwamen dat ik zwanger was, schrok ik erg. We zitten financieel behoorlijk krap nadat ik een burn-out heb gekregen en per direct moest stoppen met werken. Nog wat andere factoren spelen mee waardoor we abortus overwegen, maar daar wil ik persoonlijk niet op ingaan. Ik was/ben heel verdrietig dat ik nu deze keuze moet maken: om het kindje te houden of weg te laten halen.
Na veel te praten met mijn vriend, neig ik nu naar een abortus. Het voelt als een soort opluchting bij het idee. Maar ik hoop ook dat ik dit blijf voelen: Ik ben namelijk enorm bang voor de abortus.
De behandeling zelf (bij het ruiken van een "ziekenhuislucht" wordt ik al misselijk en bij het zien van een naald val ik flauw), hoe je emotioneel bent na zo'n behandeling (zeker met mijn burn-out ben ik erg bang dat ik in een soort van gat val van eenzaamheid en verdriet) en hoe je de dagen/weken erna door komt (ik kan en mag nu niet werken dus heb geen werk/taken of collega's voor afleiding).
Het idee dat ik dit allemaal alleen moet doen maakt me erg bang. Natuurlijk is mijn vriend er en zijn mijn ouders er om mij te steunen, maar ik ben wel degene die straks daar ligt en onder behandeling ga.
Mijn vriend en ik voelen ons erg verantwoordelijk voor het geluk van onze toekomstige kinderen en dit ongeboren kindje. Het idee dat we hem of haar op gaan voeden in zo'n onstabiele omgeving breekt mijn hart. Maar de abortus zelf maakt me zo bang..
Via deze weg wilde ik even mijn verhaal kwijt en de situatie goed schetsen zodat jullie weten waar mijn angsten en vragen vandaan komen. De meningen uit mijn omgeving maken het al best moeilijk en ik hoop dat jullie daar respect voor hebben en het begrijpen dat ik niet plat gegooid wil worden met nare opmerkingen en vragen over hoe ik zwanger heb kunnen worden in zo'n situatie. Hoe moeilijk de keuze ook zal zijn, mijn vriend en ik zullen die uiteindelijk samen maken en ik hoop dat dat met jullie hulp ook makkelijker gaat worden:)
donderdag 18 september 2014 17:37
Ik ben tegen wil en dank ervaringsdeskundige.
Gelukkig kijk ik er positief op terug. Op de behandeling zelf, op de begeleiding. Op alles eigenlijk. Terwijl ik aan de andere kant liever niet voor die keus had hoeven te staan (ik was mijn spiraaltje verloren, kwam ik pas na de ingreep achter. Dus vraag maar raak, wat wil je weten?
Gelukkig kijk ik er positief op terug. Op de behandeling zelf, op de begeleiding. Op alles eigenlijk. Terwijl ik aan de andere kant liever niet voor die keus had hoeven te staan (ik was mijn spiraaltje verloren, kwam ik pas na de ingreep achter. Dus vraag maar raak, wat wil je weten?
donderdag 18 september 2014 17:43
Ik heb verschrikkelijk gehuild na de abortus. Ik voelde me ineens heel erg alleen. Maar dat was maar 1dag..
Kort daarna was ik er weer met elke vezel van mijn van doordrongen dat dit de beste beslissing is geweest die ik kon nemen. Nu, bijna 10 jaar later, weet ik ook zeker dat dat zo is. Alle kansen die ik daarna gekregen heb om te groeien en te worden wie ik nu ben... Dat had ik never-ever kunnen doen met een kind!
In de jaren daarna heb ik nooit spijt gehad. Wel speelde het af en toe op. Dan kreeg ik ineens een 12-weken echo foto onder mijn neus geduwd van een blije collega en dat kwam dan aan als een mokerslag. Moest ik echt mijn best doen om te blijven lachen en een jankbui uit te stellen tot ik thuis was.
Maar toch.. dat waren telkens maar korte en kleine momentjes. Nogmaals: spijt heb ik nooit gehad. Maar een beetje pijn heeft het wel gedaan natuurlijk.
Inmiddels ben ik bijna 10 jaar verder en ga ik nu samen met mijn vriend bewust proberen zwanger te raken. Ik denk dat ook dat wel weer emoties zal oproepen, maar ik ben er niet bang voor.
Ik heb het beste gedaan wat ik kon doen en ik ben gelukkig met de keuzes die ik gemaakt heb en het leven zoals dat nu is.
Ik ben nu ook vol enthousiasme bezig met het treffen van voorbereidingen voor een eventuele zwangerschap/baby en dat voelt zooooveel fijner!
Dus: wees niet bang. Het zal soms pijn doen, maar he.. dat doen wel meer dingen. Er is geen leven zonder pijn. Als dit het beste is voor jouw leven is dat het automatisch ook voor het leven van een eventueel kind. En dat kindje moet misschien nog even wachten..
Kort daarna was ik er weer met elke vezel van mijn van doordrongen dat dit de beste beslissing is geweest die ik kon nemen. Nu, bijna 10 jaar later, weet ik ook zeker dat dat zo is. Alle kansen die ik daarna gekregen heb om te groeien en te worden wie ik nu ben... Dat had ik never-ever kunnen doen met een kind!
In de jaren daarna heb ik nooit spijt gehad. Wel speelde het af en toe op. Dan kreeg ik ineens een 12-weken echo foto onder mijn neus geduwd van een blije collega en dat kwam dan aan als een mokerslag. Moest ik echt mijn best doen om te blijven lachen en een jankbui uit te stellen tot ik thuis was.
Maar toch.. dat waren telkens maar korte en kleine momentjes. Nogmaals: spijt heb ik nooit gehad. Maar een beetje pijn heeft het wel gedaan natuurlijk.
Inmiddels ben ik bijna 10 jaar verder en ga ik nu samen met mijn vriend bewust proberen zwanger te raken. Ik denk dat ook dat wel weer emoties zal oproepen, maar ik ben er niet bang voor.
Ik heb het beste gedaan wat ik kon doen en ik ben gelukkig met de keuzes die ik gemaakt heb en het leven zoals dat nu is.
Ik ben nu ook vol enthousiasme bezig met het treffen van voorbereidingen voor een eventuele zwangerschap/baby en dat voelt zooooveel fijner!
Dus: wees niet bang. Het zal soms pijn doen, maar he.. dat doen wel meer dingen. Er is geen leven zonder pijn. Als dit het beste is voor jouw leven is dat het automatisch ook voor het leven van een eventueel kind. En dat kindje moet misschien nog even wachten..
donderdag 18 september 2014 17:50
iig sterkte..
Maar ik begrijp nooit zo goed waarom je zo slordig met anticonceptie omgaat.. Als men dat nu eerst eens goed onder de knie krijgt en dan pas aan het neuken slaat zijn er een stuk minder abortussen (waar ik persoonlijk niet voor ben behalve in zwaarwegende gevallen, maar ik ga een TO hierop niet aanvallen, ze heeft er al moeilijk genoeg mee..)..
Maar ik begrijp nooit zo goed waarom je zo slordig met anticonceptie omgaat.. Als men dat nu eerst eens goed onder de knie krijgt en dan pas aan het neuken slaat zijn er een stuk minder abortussen (waar ik persoonlijk niet voor ben behalve in zwaarwegende gevallen, maar ik ga een TO hierop niet aanvallen, ze heeft er al moeilijk genoeg mee..)..
donderdag 18 september 2014 18:04
Ik heb het ontzettend zwaar gehad na de abortus en dacht ook dat ik moest boete en nooit meer zwanger zou raken (gelukkig is dat helemaal goed gekomen!
Ik weet niet hoever je zwanger bent?
Ikzelf was toen ruim 6 weken .
Ik kreeg in het ziekenhuis een zuigcurettage onder plaatselijke verdoving HEL was het .........
Ik kan alleen maar zeggen niemand kan je hier in adviseren maar luister alleen naar jezelf ,jij moet het ondergaan en niemand anders en zal er ook daarna mee moeten dealen,dus als je deze stap gaat zetten sta er echt volledig achter !!
Veel wijsheid gewenst!
Ik weet niet hoever je zwanger bent?
Ikzelf was toen ruim 6 weken .
Ik kreeg in het ziekenhuis een zuigcurettage onder plaatselijke verdoving HEL was het .........
Ik kan alleen maar zeggen niemand kan je hier in adviseren maar luister alleen naar jezelf ,jij moet het ondergaan en niemand anders en zal er ook daarna mee moeten dealen,dus als je deze stap gaat zetten sta er echt volledig achter !!
Veel wijsheid gewenst!
donderdag 18 september 2014 18:05
Lieve TO,
Ik heb zelf geen ervaring met een abortus maar ben wel in een kliniek geweest. De mensen zijn er super aardig en van een ziekenhuis geur was geen sprake! Dit was bij het csgnn. De kliniekvan de link hieronder is er speciaal voor vrouwen die net als jij angstig zijn voor naalden, ziekenhuizen enz.
http://www.bloemenhove.nl/m/nl/de_kliniek
Veel sterkte. Je kunt ook contact opnemen met FIOM. Deze kunnen wellicht steun bieden. Oh, en je kunt tijdens de behandeling ook een spiraaltje laten plaatsen. Dit om zo goed mogelijk te voorkomen dat dit weer gebeurd.
Ik heb zelf geen ervaring met een abortus maar ben wel in een kliniek geweest. De mensen zijn er super aardig en van een ziekenhuis geur was geen sprake! Dit was bij het csgnn. De kliniekvan de link hieronder is er speciaal voor vrouwen die net als jij angstig zijn voor naalden, ziekenhuizen enz.
http://www.bloemenhove.nl/m/nl/de_kliniek
Veel sterkte. Je kunt ook contact opnemen met FIOM. Deze kunnen wellicht steun bieden. Oh, en je kunt tijdens de behandeling ook een spiraaltje laten plaatsen. Dit om zo goed mogelijk te voorkomen dat dit weer gebeurd.
Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan
donderdag 18 september 2014 18:27
hoe oud ben je? ik ben zelf 23 en heb 2.5 jaar geleden op mijn 20ste zelf een abortus gedaan. ik ben volledig onder narcose gegaan zodat ik het niet zag gebeuren. zou het flauw vinden als je stomme reacties krijgt! want mensen weten je reden niet. trouwens heel veel mensen denken dat ze naar een abortuskliniek moeten maar dit kan ook in het ziekenhuis.
ik wens je veel sterkte meid.
ik wens je veel sterkte meid.
donderdag 18 september 2014 18:52
Blablabla.. Elninjoo..je hebt echt vreemde verbeeldingen bij bevallingen hoor..vanmiddag nog 2 prachtige bevallingen mee mogen maken, totaal niet met de scenario's die jij schetst..ik vind je soms echt overdreven reageren..we weten dat je 100% voor abortus bent hoor..overrrrduidelijk..!!
STERKTE TO..!!
STERKTE TO..!!
Life is good!
donderdag 18 september 2014 18:56
Je voelt je opgelucht nu jullie voor abortus kiezen. Dan lijkt me dat de juiste keus.
Van de twee wegen heb je samen de beste gekozen. Beide zijn niet makkelijk.
Optie adoptie zou ik niet snel doen, lijkt me zwaarste
De keus die je maakt, heb je samen vol overtuiging gemaakt. Zodra je de consequenties van de keus uit gaat voeren wordt het allemaal minder abstract en concreter. Moeten er dingen gebeuren die onduidelijk zijn.
Ik heb geen ervaring. Maar wat mij bij de tandarts erg helpt is te bedenken dat het nooit lang kan duren. Misschien stom, maar mij helpt het.
Als je bang bent voor pijn dan zou je kunnen vragen of je van tevoren al iets kan slikken. Juist bij abortus lijkt me de pijnstilling wel oké geregeld, als een soort goede zorg bij een verstandige maar ook soms verdrietige beslissing.
Veel sterkte.
Van de twee wegen heb je samen de beste gekozen. Beide zijn niet makkelijk.
Optie adoptie zou ik niet snel doen, lijkt me zwaarste
De keus die je maakt, heb je samen vol overtuiging gemaakt. Zodra je de consequenties van de keus uit gaat voeren wordt het allemaal minder abstract en concreter. Moeten er dingen gebeuren die onduidelijk zijn.
Ik heb geen ervaring. Maar wat mij bij de tandarts erg helpt is te bedenken dat het nooit lang kan duren. Misschien stom, maar mij helpt het.
Als je bang bent voor pijn dan zou je kunnen vragen of je van tevoren al iets kan slikken. Juist bij abortus lijkt me de pijnstilling wel oké geregeld, als een soort goede zorg bij een verstandige maar ook soms verdrietige beslissing.
Veel sterkte.
donderdag 18 september 2014 19:02
De beste tip die ik je kan geven is om met een professional te gaan praten. "normale" mensen leggen je vaak hun eigen emoties op en daar zit je niet op te wachten in zo'n situatie.
Ik heb ook een abortus ondergaan en heb me daar alleen maar opgelucht over gevoeld. Vooraf was ik er wel 100% van overtuigd dat dit de beste (enige) oplossing voor mij was. Denk dat dat enorm veel uitmaakt in hoe je je achteraf voelt.
De ingreep zelf vond ik niet erg heftig. Je word erg goed begeleid. Naar de tandarts gaan vind ik erger, als ik heel eerlijk ben.
Jij bent de enige die kunt bepalen of je wel of geen moeder wilt worden. Als je géén moeder wilt worden dan is dat geen schande. Je woont in een vrij land waar je een abortus kunt ondergaan. Dat is er niet voor niets.
Veel sterkte!
Ik heb ook een abortus ondergaan en heb me daar alleen maar opgelucht over gevoeld. Vooraf was ik er wel 100% van overtuigd dat dit de beste (enige) oplossing voor mij was. Denk dat dat enorm veel uitmaakt in hoe je je achteraf voelt.
De ingreep zelf vond ik niet erg heftig. Je word erg goed begeleid. Naar de tandarts gaan vind ik erger, als ik heel eerlijk ben.
Jij bent de enige die kunt bepalen of je wel of geen moeder wilt worden. Als je géén moeder wilt worden dan is dat geen schande. Je woont in een vrij land waar je een abortus kunt ondergaan. Dat is er niet voor niets.
Veel sterkte!
donderdag 18 september 2014 19:08
quote:zeeuwsmeisje1981 schreef op 18 september 2014 @ 19:02:
Jij bent de enige die kunt bepalen of je wel of geen moeder wilt worden. Als je géén moeder wilt worden dan is dat geen schande. Je woont in een vrij land waar je een abortus kunt ondergaan. Als je géén moeder wil worden, dan gebruik je de pil én laat je hem een condoom gebruiken.
Jij bent de enige die kunt bepalen of je wel of geen moeder wilt worden. Als je géén moeder wilt worden dan is dat geen schande. Je woont in een vrij land waar je een abortus kunt ondergaan. Als je géén moeder wil worden, dan gebruik je de pil én laat je hem een condoom gebruiken.
donderdag 18 september 2014 19:12
Ik was minderjarig toen ik koos voor een abortus. Ik was ruim 3 maanden en dat speelt natuurlijk ook allemaal een rol in je emoties..
Ik kreeg toentertijd hulp en steun van het Fiom.
Ziekenhuisgeuren, naalden, e.d. was bij mij geen sprake van.
Emoties zullen er altijd zijn bij zoiets ingrijpends. De ene dag erger dan de andere dag. Je leert er vanzelf mee om te gaan en uiteindelijk kom je er veel sterker uit. Praat er veel over, vooral met je vriend. Hij is dan wel niet degene die daar komt te liggen, maar het is ook zijn kindje. Hij zal het vast niet altijd laten blijken, maar hij zit er echt wel mee. Samen komen jullie er wel uit!
Als alleen het financiële gebied je zorg is , is de baby ter adoptie afgeven dan geen optie?
Wat je ook besluit , heel veel sterkte
Ik kreeg toentertijd hulp en steun van het Fiom.
Ziekenhuisgeuren, naalden, e.d. was bij mij geen sprake van.
Emoties zullen er altijd zijn bij zoiets ingrijpends. De ene dag erger dan de andere dag. Je leert er vanzelf mee om te gaan en uiteindelijk kom je er veel sterker uit. Praat er veel over, vooral met je vriend. Hij is dan wel niet degene die daar komt te liggen, maar het is ook zijn kindje. Hij zal het vast niet altijd laten blijken, maar hij zit er echt wel mee. Samen komen jullie er wel uit!
Als alleen het financiële gebied je zorg is , is de baby ter adoptie afgeven dan geen optie?
Wat je ook besluit , heel veel sterkte
donderdag 18 september 2014 19:12
Geen ervaring met een abortus maar als jij je opgelucht voelt bij de gedachte aan een abortus denk ik dat het een goede keus is.
Dat je bang bent voor ziekenhuizen, naalden en de abortus zelf is geen goede reden om dan maar geen abortus te doen.
Het is wat Elninjoo zegt een zwangerschap kan ook uitmonden in een keizersnee en dan lig je dus ook in het ziekenhuis met naalden en een opengesneden buik.
Dat je bang bent voor ziekenhuizen, naalden en de abortus zelf is geen goede reden om dan maar geen abortus te doen.
Het is wat Elninjoo zegt een zwangerschap kan ook uitmonden in een keizersnee en dan lig je dus ook in het ziekenhuis met naalden en een opengesneden buik.
