Actueel
alle pijlers
Kiezen eigen einde
dinsdag 4 februari 2014 08:25
Ik las dit net in het AD;
http://www.ad.nl/ad/nl/10 ... nsend-het-leven-uit.dhtml
Ik vind het mooi maar tegelijkertijd ook een beetje freaky, alles zo secuur plannen en alles zelf opgeven ed. Het blijft toch zelfmoord.
Zouden jullie zo willen gaan? Of wachten tot de natuur (of god) beslist?
http://www.ad.nl/ad/nl/10 ... nsend-het-leven-uit.dhtml
Ik vind het mooi maar tegelijkertijd ook een beetje freaky, alles zo secuur plannen en alles zelf opgeven ed. Het blijft toch zelfmoord.
Zouden jullie zo willen gaan? Of wachten tot de natuur (of god) beslist?
dinsdag 4 februari 2014 20:48
quote:rosanna08 schreef op 04 februari 2014 @ 20:18:
[...]
ligt er aan in welke mate en dat is voor ons niet te beoordelen. En zoals ik al eerder zei, ik ben van mening dat iedereen zelf mag beslissen of hij of zij wel of niet wil leven Maar het gaat erom of iemand wel of niet geholpen mag worden. Bij de man die met pensioen zou gaan gaf de derde SCEN arts pas zijn fiat.
De eerste twee SCEN-artsen hadden een ander oordeel.
[...]
ligt er aan in welke mate en dat is voor ons niet te beoordelen. En zoals ik al eerder zei, ik ben van mening dat iedereen zelf mag beslissen of hij of zij wel of niet wil leven Maar het gaat erom of iemand wel of niet geholpen mag worden. Bij de man die met pensioen zou gaan gaf de derde SCEN arts pas zijn fiat.
De eerste twee SCEN-artsen hadden een ander oordeel.
De zin van het leven, die schrijf je zelf.
dinsdag 4 februari 2014 20:49
dinsdag 4 februari 2014 20:56
quote:rosanna08 schreef op 04 februari 2014 @ 20:18:
[...]
ligt er aan in welke mate en dat is voor ons niet te beoordelen. En zoals ik al eerder zei, ik ben van mening dat iedereen zelf mag beslissen of hij of zij wel of niet wil leven
Het hangt er ook van af, hoe je het leven ziet. Mijn schoonmoeder van 87 heeft een enorme doodsangst. Die hangt echt aan het leven, terwijl ze feitelijk heel weinig meer doet en kan.
Ik beschouw het leven als per definitie zeer eindig. Dat klinkt als een open deur, maar ik vind de kwaliteit van het leven veel belangrijker dan de lengte op zich. Als ik zo'n dove honderdjarige vrouw zie, die vrijwel blind is, en die voor een taart wordt geparkeerd, en die dan toegeschreeuwd moet worden dat de burgemeester er is, denk ik... nou, nee.
Maar dat is ook weer een andere generatie. Die mensen hadden over het algemeen al geen superspannend leven waarin mobiliteit heel erg belangrijk was.
Ik heb in een bejaardentehuis gewerkt, en daar was een werkelijk gigantisch verschil tussen levenshouding, tevredenheid en geluk. Je kunt dat niet voor iemand anders beoordelen en waarderen.
Ik ben zeker niet bang om dood te gaan, maar wel bang om gebrekkig te worden.
[...]
ligt er aan in welke mate en dat is voor ons niet te beoordelen. En zoals ik al eerder zei, ik ben van mening dat iedereen zelf mag beslissen of hij of zij wel of niet wil leven
Het hangt er ook van af, hoe je het leven ziet. Mijn schoonmoeder van 87 heeft een enorme doodsangst. Die hangt echt aan het leven, terwijl ze feitelijk heel weinig meer doet en kan.
Ik beschouw het leven als per definitie zeer eindig. Dat klinkt als een open deur, maar ik vind de kwaliteit van het leven veel belangrijker dan de lengte op zich. Als ik zo'n dove honderdjarige vrouw zie, die vrijwel blind is, en die voor een taart wordt geparkeerd, en die dan toegeschreeuwd moet worden dat de burgemeester er is, denk ik... nou, nee.
Maar dat is ook weer een andere generatie. Die mensen hadden over het algemeen al geen superspannend leven waarin mobiliteit heel erg belangrijk was.
Ik heb in een bejaardentehuis gewerkt, en daar was een werkelijk gigantisch verschil tussen levenshouding, tevredenheid en geluk. Je kunt dat niet voor iemand anders beoordelen en waarderen.
Ik ben zeker niet bang om dood te gaan, maar wel bang om gebrekkig te worden.
dinsdag 4 februari 2014 21:01
quote:nessemeisje schreef op 04 februari 2014 @ 19:03:
Ik hoop dat mijn ouders hun oude dag op een andere manier regelen en zich inlezen over de mogelijkheden voor onzelfstandig wonen in plaats van dat ze eruit te stappen. Prima dat dit stel het zo geregeld heeft, fijn ook dat ze hebben gezorgd dat er niemand behalve zijzelf aansprakelijk kunnen worden gesteld, maar ik vind het weer raar om om deze zelfmoorden te gaan zitten juichen. Ik vind het namelijk dieptragisch, dat mensen zo bang zijn voor het verpleegtehuis dat ze zichzelf van kant maken. Maar hey, hun goed recht.eens.
Ik hoop dat mijn ouders hun oude dag op een andere manier regelen en zich inlezen over de mogelijkheden voor onzelfstandig wonen in plaats van dat ze eruit te stappen. Prima dat dit stel het zo geregeld heeft, fijn ook dat ze hebben gezorgd dat er niemand behalve zijzelf aansprakelijk kunnen worden gesteld, maar ik vind het weer raar om om deze zelfmoorden te gaan zitten juichen. Ik vind het namelijk dieptragisch, dat mensen zo bang zijn voor het verpleegtehuis dat ze zichzelf van kant maken. Maar hey, hun goed recht.eens.
dinsdag 4 februari 2014 21:01
quote:Francelle schreef op 04 februari 2014 @ 19:57:
Bron: http://www.nrc.nl/nieuws/ ... thanasiewet-is-ontspoord/
Dat komt, omdat psychisch leed heel anders wordt beschouwd dan lichamelijk leed. Het laatste is minder zichtbaar, minder invoelbaar.
Mensen kunnen psychisch in een ware hel verkeren. Dat kan helaas niemand precies navoelen, terwijl we ons best kunnen voorstellen hoe het is om een lijf vol kanker te hebben, want dan weet je zeker dat er iets ongeneeslijks is.
Ik heb een vriend zien sterven aan longkanker, en hij was altijd zeer voor euthanasie. Hij behandelde mensen met zware trauma's, die echt niet meer verder konden. Mensen die zelfmoord pleegden.
Toen voor hem het einde naderde, is hij een natuurlijke dood gestorven. Met alle hulp en pijnstilling die er maar was, in een geweldig hospice. Dat was toch zijn keuze. En die moet er ook zijn.
Bron: http://www.nrc.nl/nieuws/ ... thanasiewet-is-ontspoord/
Dat komt, omdat psychisch leed heel anders wordt beschouwd dan lichamelijk leed. Het laatste is minder zichtbaar, minder invoelbaar.
Mensen kunnen psychisch in een ware hel verkeren. Dat kan helaas niemand precies navoelen, terwijl we ons best kunnen voorstellen hoe het is om een lijf vol kanker te hebben, want dan weet je zeker dat er iets ongeneeslijks is.
Ik heb een vriend zien sterven aan longkanker, en hij was altijd zeer voor euthanasie. Hij behandelde mensen met zware trauma's, die echt niet meer verder konden. Mensen die zelfmoord pleegden.
Toen voor hem het einde naderde, is hij een natuurlijke dood gestorven. Met alle hulp en pijnstilling die er maar was, in een geweldig hospice. Dat was toch zijn keuze. En die moet er ook zijn.
dinsdag 4 februari 2014 21:06
quote:nessemeisje schreef op 04 februari 2014 @ 19:03:
Ik hoop dat mijn ouders hun oude dag op een andere manier regelen en zich inlezen over de mogelijkheden voor onzelfstandig wonen in plaats van dat ze eruit te stappen. Prima dat dit stel het zo geregeld heeft, fijn ook dat ze hebben gezorgd dat er niemand behalve zijzelf aansprakelijk kunnen worden gesteld, maar ik vind het weer raar om om deze zelfmoorden te gaan zitten juichen. Ik vind het namelijk dieptragisch, dat mensen zo bang zijn voor het verpleegtehuis dat ze zichzelf van kant maken. Maar hey, hun goed recht.
Dan ga je er dus van uit, dat e.e.a. alleen maar afhangt van 'inlezen'...
Niemand 'juicht' over deze zelfmoorden omdat het zelfmoorden zijn, mensen staan er sympathiek tegenover omdat het stel zijn eigen weg heeft gevonden en zelf een besluit heeft genomen. En of jij dat wel of niet terecht vindt: dat oordeel is niet aan jou.
Zowel mijn oma als tante waren regelmatig te gast in een heel fijn verpleegtehuis. Mijn tante heeft er een tijdje gewoond na een ongeval. Goed ingelezen dus. Geen van beiden wilde er ooit heen.
Ik hoop dat mijn ouders hun oude dag op een andere manier regelen en zich inlezen over de mogelijkheden voor onzelfstandig wonen in plaats van dat ze eruit te stappen. Prima dat dit stel het zo geregeld heeft, fijn ook dat ze hebben gezorgd dat er niemand behalve zijzelf aansprakelijk kunnen worden gesteld, maar ik vind het weer raar om om deze zelfmoorden te gaan zitten juichen. Ik vind het namelijk dieptragisch, dat mensen zo bang zijn voor het verpleegtehuis dat ze zichzelf van kant maken. Maar hey, hun goed recht.
Dan ga je er dus van uit, dat e.e.a. alleen maar afhangt van 'inlezen'...
Niemand 'juicht' over deze zelfmoorden omdat het zelfmoorden zijn, mensen staan er sympathiek tegenover omdat het stel zijn eigen weg heeft gevonden en zelf een besluit heeft genomen. En of jij dat wel of niet terecht vindt: dat oordeel is niet aan jou.
Zowel mijn oma als tante waren regelmatig te gast in een heel fijn verpleegtehuis. Mijn tante heeft er een tijdje gewoond na een ongeval. Goed ingelezen dus. Geen van beiden wilde er ooit heen.
dinsdag 4 februari 2014 21:19
quote:nessemeisje schreef op 04 februari 2014 @ 19:03:
Ik hoop dat mijn ouders hun oude dag op een andere manier regelen en zich inlezen over de mogelijkheden voor onzelfstandig wonen in plaats van dat ze eruit te stappen. Prima dat dit stel het zo geregeld heeft, fijn ook dat ze hebben gezorgd dat er niemand behalve zijzelf aansprakelijk kunnen worden gesteld, maar ik vind het weer raar om om deze zelfmoorden te gaan zitten juichen. Ik vind het namelijk dieptragisch, dat mensen zo bang zijn voor het verpleegtehuis dat ze zichzelf van kant maken. Maar hey, hun goed recht.
Deze mensen willen niet in een verpleeghuis, wil niet zeggen dat ze er angst voor hebben. Ze willen gewoon niet meer.
Mijn moeder heeft ook altijd gezegd dat ze dat niet wil. Iemand die ze kent is nu ernstig ziek, maar kan nog 'jaren door'. Mijn ouders zijn daar heel duidelijk in, dat willen ze niet zo.
Ook het leven van de partner van de ernstig zieke staat in feite stil. Bezoekt 's morgens partner, eet 's middags in het verpleeghuis, is dan een paar uur thuis, gaat er weer heen.. doen weinig meer dan puzzelen en tv kijken samen. De zieke heeft wel ooit gezegd dit niet te willen, maar niets vastgelegd. En daar zit/lig je dan.
Ik hoop dat mijn ouders hun oude dag op een andere manier regelen en zich inlezen over de mogelijkheden voor onzelfstandig wonen in plaats van dat ze eruit te stappen. Prima dat dit stel het zo geregeld heeft, fijn ook dat ze hebben gezorgd dat er niemand behalve zijzelf aansprakelijk kunnen worden gesteld, maar ik vind het weer raar om om deze zelfmoorden te gaan zitten juichen. Ik vind het namelijk dieptragisch, dat mensen zo bang zijn voor het verpleegtehuis dat ze zichzelf van kant maken. Maar hey, hun goed recht.
Deze mensen willen niet in een verpleeghuis, wil niet zeggen dat ze er angst voor hebben. Ze willen gewoon niet meer.
Mijn moeder heeft ook altijd gezegd dat ze dat niet wil. Iemand die ze kent is nu ernstig ziek, maar kan nog 'jaren door'. Mijn ouders zijn daar heel duidelijk in, dat willen ze niet zo.
Ook het leven van de partner van de ernstig zieke staat in feite stil. Bezoekt 's morgens partner, eet 's middags in het verpleeghuis, is dan een paar uur thuis, gaat er weer heen.. doen weinig meer dan puzzelen en tv kijken samen. De zieke heeft wel ooit gezegd dit niet te willen, maar niets vastgelegd. En daar zit/lig je dan.
Later is nu
dinsdag 4 februari 2014 21:31
quote:Melpomene schreef op 04 februari 2014 @ 21:06:
[...]
Dan ga je er dus van uit, dat e.e.a. alleen maar afhangt van 'inlezen'...
Niemand 'juicht' over deze zelfmoorden omdat het zelfmoorden zijn, mensen staan er sympathiek tegenover omdat het stel zijn eigen weg heeft gevonden en zelf een besluit heeft genomen. En of jij dat wel of niet terecht vindt: dat oordeel is niet aan jou.
Ik heb ook geschreven dat het hun goed recht is. Ik hoop alleen dat mijn ouders zoiets niet doen. Punt. En er wordt wel degelijk gejuicht en geroepen "Oh wat goed!". Ik vind het helemaal niet "goed" en ik weiger om te roepen dat het oh zo goed is wat ze hebben gedaan. Ik vind het echt tragisch. Of mag ik dat niet vinden? Ik vind zelfmoord altijd tragisch, hoe goed iemand er ook over nagedacht heeft
[...]
Dan ga je er dus van uit, dat e.e.a. alleen maar afhangt van 'inlezen'...
Niemand 'juicht' over deze zelfmoorden omdat het zelfmoorden zijn, mensen staan er sympathiek tegenover omdat het stel zijn eigen weg heeft gevonden en zelf een besluit heeft genomen. En of jij dat wel of niet terecht vindt: dat oordeel is niet aan jou.
Ik heb ook geschreven dat het hun goed recht is. Ik hoop alleen dat mijn ouders zoiets niet doen. Punt. En er wordt wel degelijk gejuicht en geroepen "Oh wat goed!". Ik vind het helemaal niet "goed" en ik weiger om te roepen dat het oh zo goed is wat ze hebben gedaan. Ik vind het echt tragisch. Of mag ik dat niet vinden? Ik vind zelfmoord altijd tragisch, hoe goed iemand er ook over nagedacht heeft
dinsdag 4 februari 2014 21:35
Nou, Nessemeisje, ik lees dat jij het dieptragisch vindt, omdat jij als enige reden ziet dat ze angst hebben voor een verpleeghuis.
Misschien was er wel een ziekte. Dat staat niet in het stuk, maar zou maar zo uit privacy-overwegingen weggelaten kunnen zijn.
Hoewel ik 'privacy' hier sowieso ver te zoeken vind. Ik vind het een mooi verhaal, een verhaal van liefde tot in de dood. Een verhaal over hoe je aan het einde van je leven, kunt kiezen om op jouw manier te gaan, voordat je zelf niet meer weet wie of wat je bent, voordat je zwaar afhankelijk bent voor anderen.
Maar ik vind het bizar dat men hier de media mee heeft gezocht.
Misschien was er wel een ziekte. Dat staat niet in het stuk, maar zou maar zo uit privacy-overwegingen weggelaten kunnen zijn.
Hoewel ik 'privacy' hier sowieso ver te zoeken vind. Ik vind het een mooi verhaal, een verhaal van liefde tot in de dood. Een verhaal over hoe je aan het einde van je leven, kunt kiezen om op jouw manier te gaan, voordat je zelf niet meer weet wie of wat je bent, voordat je zwaar afhankelijk bent voor anderen.
Maar ik vind het bizar dat men hier de media mee heeft gezocht.
Later is nu
dinsdag 4 februari 2014 23:02
quote:Melpomene schreef op 04 februari 2014 @ 20:47:
[...]
Ik zet niet voor niets "hoogstwaarschijnlijk", Dubiootje. Als ik het zeker had geweten, had ik dat zo gesteld.
Maar je bedenkt van alles. Alles wat je bedenkt, komt uit jouw eigen perspectief voort. Jij projecteert je ervaringen met je ouders op dit echtpaar. Logisch, maar misschien wel helemaal onterecht.
Je kent deze mensen helemaal niet, je baseert je op een krantenartikel, en vergelijkt met jouw ouders. Dat vind ik niet terecht.
Je kunt het onterecht vinden dat ik een vergelijking maak, prima. Ik doe dat omdat dit mij persoonlijk raakt. Omdat ik denk dat als mijn moeder dit artikel leest, zij wellicht aan de telefoon gaat hangen met de Stichting De Einder en wordt doorverwezen naar een counselor, die haar gaat vertellen welke medicijnencocktail ze moet nemen (en eventueel ook door de yoghurt van mijn vader kan roeren) om er een eind aan te maken. Zo persoonlijk is het werk dat die Stichting doet. Dat heeft niet persoonlijk te maken met David en Willemke, die ik niet ken, maar het werk van die stichting heeft verreikende gevolgen voor veel mensenlevens, niet alleen dat van degenen met een doodswens.
Ik projecteer niets op dit stel, ik ken ze namelijk niet en weet niet of Willemke nog helemaal bij haar verstand was en of David de boel erdoor gedrukt heeft. Wat ik wel vaststel, is dat de Stichting De Einder deze informatie en adviezen vrijelijk aan eenieder verstrekt die zegt een doodswens te hebben. Dat is niet hetzelfde als een zelfmoordpil, maar het komt aardig in de buurt.
Jij bedenkt net zo goed hoe het misschien wel bij dit echtpaar zit, wat je net zo min weet. Maar dat is het punt niet. Misschien was dit voor hen en voor de familie wel een heel mooie oplossing. Misschien zit er bij die hele familie wel een steekje los, zoals iemand suggereerde. Wij weten het niet. Het punt is dat de Stichting De Einder het ook niet weet en dat het voor haar ook niet relevant is. Zij werken eraan mee, zij ondersteunen de zelfdoding. Geen toetsing, geen criteria. En daar heb ik moeite mee.
[...]
Ik zet niet voor niets "hoogstwaarschijnlijk", Dubiootje. Als ik het zeker had geweten, had ik dat zo gesteld.
Maar je bedenkt van alles. Alles wat je bedenkt, komt uit jouw eigen perspectief voort. Jij projecteert je ervaringen met je ouders op dit echtpaar. Logisch, maar misschien wel helemaal onterecht.
Je kent deze mensen helemaal niet, je baseert je op een krantenartikel, en vergelijkt met jouw ouders. Dat vind ik niet terecht.
Je kunt het onterecht vinden dat ik een vergelijking maak, prima. Ik doe dat omdat dit mij persoonlijk raakt. Omdat ik denk dat als mijn moeder dit artikel leest, zij wellicht aan de telefoon gaat hangen met de Stichting De Einder en wordt doorverwezen naar een counselor, die haar gaat vertellen welke medicijnencocktail ze moet nemen (en eventueel ook door de yoghurt van mijn vader kan roeren) om er een eind aan te maken. Zo persoonlijk is het werk dat die Stichting doet. Dat heeft niet persoonlijk te maken met David en Willemke, die ik niet ken, maar het werk van die stichting heeft verreikende gevolgen voor veel mensenlevens, niet alleen dat van degenen met een doodswens.
Ik projecteer niets op dit stel, ik ken ze namelijk niet en weet niet of Willemke nog helemaal bij haar verstand was en of David de boel erdoor gedrukt heeft. Wat ik wel vaststel, is dat de Stichting De Einder deze informatie en adviezen vrijelijk aan eenieder verstrekt die zegt een doodswens te hebben. Dat is niet hetzelfde als een zelfmoordpil, maar het komt aardig in de buurt.
Jij bedenkt net zo goed hoe het misschien wel bij dit echtpaar zit, wat je net zo min weet. Maar dat is het punt niet. Misschien was dit voor hen en voor de familie wel een heel mooie oplossing. Misschien zit er bij die hele familie wel een steekje los, zoals iemand suggereerde. Wij weten het niet. Het punt is dat de Stichting De Einder het ook niet weet en dat het voor haar ook niet relevant is. Zij werken eraan mee, zij ondersteunen de zelfdoding. Geen toetsing, geen criteria. En daar heb ik moeite mee.
Ga in therapie!
dinsdag 4 februari 2014 23:17
quote:Melpomene schreef op 04 februari 2014 @ 20:49:
[...]
Lastig. Ik ben zelf een aantal keren ernstig depressief geweest. Ik weet niet of ik die genomen zou hebben. Ik denk van niet.Dat denk je nu. Je weet niet of je er toen, als je zo'n pil binnen handbereik had gehad, in een wanhopige bui niet naar had gegrepen. Dat is de consequentie van "zelfdoding binnen ieders bereik".
[...]
Lastig. Ik ben zelf een aantal keren ernstig depressief geweest. Ik weet niet of ik die genomen zou hebben. Ik denk van niet.Dat denk je nu. Je weet niet of je er toen, als je zo'n pil binnen handbereik had gehad, in een wanhopige bui niet naar had gegrepen. Dat is de consequentie van "zelfdoding binnen ieders bereik".
Ga in therapie!
dinsdag 4 februari 2014 23:28
quote:nessemeisje schreef op 04 februari 2014 @ 19:03:
Ik vind het namelijk dieptragisch, dat mensen zo bang zijn voor het verpleegtehuis dat ze zichzelf van kant maken. Maar hey, hun goed recht.Het is vaak ook dieptragisch gesteld met het niveau van verzorging en privacy in de verzorgingstehuizen van nu. Niets ten nadele van de soms enorm hardwerkende mensen daar, oprecht niet. Maar er wordt daar momenteel geroeid met de riemen die ze hebben en die riemen hebben ze (zoals ieder bekend) flink ingekort.
Ik vind het namelijk dieptragisch, dat mensen zo bang zijn voor het verpleegtehuis dat ze zichzelf van kant maken. Maar hey, hun goed recht.Het is vaak ook dieptragisch gesteld met het niveau van verzorging en privacy in de verzorgingstehuizen van nu. Niets ten nadele van de soms enorm hardwerkende mensen daar, oprecht niet. Maar er wordt daar momenteel geroeid met de riemen die ze hebben en die riemen hebben ze (zoals ieder bekend) flink ingekort.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
dinsdag 4 februari 2014 23:32
Ik snap Willemke en David denk ik wel. Ik vind er ook niets moois en romantisch aan want doodgaan zal op een bepaalde wijze vast net zo basic zijn als geboren worden. Grof natuurlijk geweld en geschut. Maar desondanks denk ik hen wel te snappen.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
dinsdag 4 februari 2014 23:36
Zeer rationeel en nuchter bekeken: Waarom zou ik bijvoorbeeld mijn eigen huis 'opeten' om in een verzorgingstehuis - waar ik eigenlijk niet dood zou willen worden gevonden- dood te gaan? Ik snap ze denk ik wel.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
dinsdag 4 februari 2014 23:37
quote:dubiootje schreef op 04 februari 2014 @ 23:17:
[...]
Dat denk je nu. Je weet niet of je er toen, als je zo'n pil binnen handbereik had gehad, in een wanhopige bui niet naar had gegrepen. Dat is de consequentie van "zelfdoding binnen ieders bereik".
Ik snap dat het jou heel erg direct raakt. (edit) Er is over leven en dood geen gelijk te halen. (edit)
Ik wens je erg veel sterkte met jouw situatie, dat lijkt me zwaar.
[...]
Dat denk je nu. Je weet niet of je er toen, als je zo'n pil binnen handbereik had gehad, in een wanhopige bui niet naar had gegrepen. Dat is de consequentie van "zelfdoding binnen ieders bereik".
Ik snap dat het jou heel erg direct raakt. (edit) Er is over leven en dood geen gelijk te halen. (edit)
Ik wens je erg veel sterkte met jouw situatie, dat lijkt me zwaar.
anoniem_186708 wijzigde dit bericht op 04-02-2014 23:49
Reden: Niet geheel weg, want ik wens je ook veel sterkte
Reden: Niet geheel weg, want ik wens je ook veel sterkte
% gewijzigd
dinsdag 4 februari 2014 23:47
@Dubiootje:
Waarom mag jouw moeder niet zelf bepalen of ze wel of niet wil doorleven? Ik lees je en ik snap ook dat je het niet vindt kunnen dat een stichting als dat geen toetsingcriteria hanteert. En dus ogenschijnlijk direct actief mee lijkt te werken aan de verzoeken van zomaar mensen om informatie over hun sterfproces. Ik snap en lees jouw bezwaren.
Maar mag jouw moeder wel of niet zelf bepalen? Oprechte vraag.
Waarom mag jouw moeder niet zelf bepalen of ze wel of niet wil doorleven? Ik lees je en ik snap ook dat je het niet vindt kunnen dat een stichting als dat geen toetsingcriteria hanteert. En dus ogenschijnlijk direct actief mee lijkt te werken aan de verzoeken van zomaar mensen om informatie over hun sterfproces. Ik snap en lees jouw bezwaren.
Maar mag jouw moeder wel of niet zelf bepalen? Oprechte vraag.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
dinsdag 4 februari 2014 23:55
Wat een schrijnend verhaal, Catacarax. Inderdaad moeten we niet proberen God te spelen, m.a.w. menen dat we mogen meebeslissen over het leven van anderen. Ik heb dan ook aangegeven dat ik mij buiten deze beslissing houd, ik ga er niet in "bemiddelen" zoals mijn moeder heeft gevraagd. Als je die wens hebt, moet je zelf de stappen nemen om die ten uitvoer te brengen (tenzij je daar niet meer toe in staat bent, maar daar is hier geen sprake van). Ik vind het nogal wat dat het zorgen voor de uitvoering van die beslissing bij mij neergelegd wordt.
Ik denk dat het probleem is dat je van tevoren nooit weet hoe je achteraf over een beslissing zal denken. En deze beslissing is onomkeerbaar. Er valt niet op terug te kijken of spijt van te hebben als die eenmaal is uitgevoerd. Dat geldt voor dit echtpaar, die 27-jarige vrouw maar ook voor jou. Je bent twee jaar verder en ook jij kan niet inschatten hoe je hier over 20 jaar over denkt.
Ik denk dat het probleem is dat je van tevoren nooit weet hoe je achteraf over een beslissing zal denken. En deze beslissing is onomkeerbaar. Er valt niet op terug te kijken of spijt van te hebben als die eenmaal is uitgevoerd. Dat geldt voor dit echtpaar, die 27-jarige vrouw maar ook voor jou. Je bent twee jaar verder en ook jij kan niet inschatten hoe je hier over 20 jaar over denkt.
Ga in therapie!
dinsdag 4 februari 2014 23:57
dinsdag 4 februari 2014 23:57
Het lijkt mij al verschrikkelijk om mijn man te moeten verliezen, hij is mijn steun en toeverlaat, ik zou gewoon niet zonder hem kunnen (en willen). Voor hém lijkt het me ook afschuwelijk dat hij alleen achterblijft als ik dood ga. Voor kinderen lijkt het me extra verdrietig omdat zij naast het verdriet van het overlijden van bijv. moeder, ook de zorg hebben van de achterblijvende vader. Zijn zorgen, zijn verdriet. Kan hij nog alleen wonen, redt hij zich alleen? Als je je beide ouders in 1x verliest, dan lijkt dat misschien wel extra "zwaar", maar is dat wel zo? Ik heb ooit eens een vrouw op tv gezien die, op de dag dat haar ene kind overleed, hoorde dat haar andere kind dezelfde ongeneeslijke ziekte had. Op de vraag of ze nou niet extra verdrietig was, zei ze dat ze bij de dood van haar kind zó in-en inverdrietig was, dat had niet erger kunnen zijn. En dus eigenlijk "blij" was dat dit nieuws op dezelfde dag kwam. Meer verdriet kon er toch niet bij. Vond ik wel een mooie uitspraak eigenlijk. Daarom zou ik er ook voor kiezen om er ooit samen met mijn man uit te stappen. Ooit. Nadat we zoveel mogelijk hebben genoten van elkaar, elkaar hebben geholpen bij ziektes en moeilijkheden. Maar op het moment dat we er beide wel klaar mee zijn, dan gaan we samen. Ik vind het écht een mooie gedachte.
woensdag 5 februari 2014 00:01
Nja... Ik denk dus dat je in je eentje geboren wordt en ook echt in je eentje zal doodgaan. Mijn man kan best naast mij ook aan het overlijden zijn maar ik denk dat ik daar dan geen enkel besef van heb. Dat idee van 'samen' is denk ik ook wat me 'tegen staat' aan het romantische denken van mensen over de keuze van David en Willemke. Ik geloof dat niet, dood is denk ik niet samen net zo min als geboren worden een samen zijn is.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
woensdag 5 februari 2014 00:03
quote:Enn schreef op 04 februari 2014 @ 23:57:
Ok, zo. Ik snap nu dat jouw moeder aan jou om een bepaalde medewerking in dat proces heeft gevraagd. Zie mijn vraag als maar als niet gesteld.
Ok, zo. Ik snap nu dat jouw moeder aan jou om een bepaalde medewerking in dat proces heeft gevraagd. Zie mijn vraag als maar als niet gesteld.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
