Actueel
alle pijlers
Rellen na Jong Oranje-Marokko
dinsdag 22 mei 2007 23:05
| Duel Jong Oranje eindigt in chaos |
TILBURG - Het chaotisch verlopen duel tussen Jong Oranje en Jong Marokko is dinsdagavond na afloop compleet uit de hand gelopen. Honderden Marokkaanse fans bestormden het veld, gooiden met stoeltjes en hoekvlaggen en sloopten ook andere onderdelen van het stadion, zoals doelen en reclameborden. |
Moet nu zelfs een (terecht) gewonnnen wedstrijd door jonge Marokkanen worden aangegrepen om te demonstreren hoezeer ze een hekel hebben aan het land waarin ze wonen ? Hoe moeten we dit zien ?
woensdag 23 mei 2007 11:53
Marokkaanse jongens als paria’s op straat
Na de tragische moord van René Steegmans in Venlo is de discussie weer opgelaaid over normen en waarden op straat en het ontbreken ervan bij jonge Marokkanen in het publieke domein. Terwijl een gebeurtenis zoals deze in Venlo terecht de meeste aandacht trekt, is mijn stelling dat er iets aan vooraf gaat in de manipulatie van normen op straat die minstens evenveel aandacht verdient als geweld in het publiek domein. Pas als we de oppositionele cultuur van Marokkanen op straat begrijpen, is hun gedrag te verklaren. Daar is nog weinig onderzoek naar gedaan.
Marokkaanse jongens als paria’s op straat
Na de tragische moord van René Steegmans in Venlo is de discussie weer opgelaaid over normen en waarden op straat en het ontbreken ervan bij jonge Marokkanen in het publieke domein. Terwijl een gebeurtenis zoals deze in Venlo terecht de meeste aandacht trekt, is mijn stelling dat er iets aan vooraf gaat in de manipulatie van normen op straat die minstens evenveel aandacht verdient als geweld in het publiek domein. Pas als we de oppositionele cultuur van Marokkanen op straat begrijpen, is hun gedrag te verklaren. Daar is nog weinig onderzoek naar gedaan.
Als publiek domein wordt de straat tijdelijk bevolkt door mensen die vreemden zijn van elkaar, die elkaar alleen maar op basis van functies of andere onpersoonlijke identiteiten herkennen. De meeste grote steden kennen straten die zich kenmerken door grote drukte en een verscheidenheid aan personen uit alle lagen van de bevolking met verschillende functies. Het is de combinatie van die vreemden, het gedrang van de menigte en de verscheidenheid, die de straat zo tot een spektakel maken. Zonder bepaalde normen of codes van interactie zou er geen harmonie kunnen zijn op straat. In dit artikel beperken we ons tot vier normen die gelden op straat en bekijken we hoe jonge Marokkanen met deze normen omgaan.
De afgelopen paar maanden hebben we groepen jonge Marokkanen gevolgd en geïnterviewd in de straten van Utrecht. Om praktische redenen hadden we ervoor gekozen onze straat te laten beginnen in de grote hal van het Centraal Station in Utrecht, dan langs de Free Recordshop, rechts aanhouden richting V&D, daar de trap af en Hoog Catharijne uit, rechtsaf de Elisabethstraat in, de Steenweg volgen, aan het eind links en weer links de Oudegracht op tot aan de Lange Viestraat. In de zomermaanden bij goed weer zijn er op koopavond, vooral tijdens de piekuren tussen zes en half acht wanneer de meeste forenzen met de trein naar huis gaan en vooral autochtonen aan het winkelen zijn, ongeveer 400 jonge Marokkanen in dit gebied. Ze winkelen niet, ze lopen vooral rond. Ze komen naar deze straten met een slechte reputatie, verguisd door de rest van de bevolking, bestempeld als kut-Marokkanen, criminelen, moslim-fundamentalisten, vrouwenonderdrukkers etc. De functionaliteit van de straat is voor hen anders dan voor bijna alle andere gebruikers, de forenzen en het winkelend publiek.
De Marokkanen gebruiken de straat als een podium waar ze zich kunnen profileren. Ze hangen rond om gezien te worden, barsten spontaan in lachen uit en lijken zelfverzekerd. Sommigen gebruiken schuttingtaal, schreeuwen naar elkaar en voeren op luide toon privé-gesprekken. Hierdoor krijgen de andere gebruikers van de straat de indruk dat zij de Marokkanen koud laten. Ze zijn vaak in groepjes van drie of vier en de jongens neigen ertoe stoer te doen en dagen elkaar uit tot kwajongensstreken. Zelfs in kleine aantallen lijken ze een vreemde hegemonie uit te oefenen over de straat, alsof ze er heer en meester zijn. De meeste van hen zijn goed gekleed, zelfs beter dan je op basis van hun sociaal-economische achtergrond zou verwachten. Kortom, de straat is het platform waar ze proberen campagne te voeren voor respect. Want gezien hun huidige reputatie is respect een schaars goed voor jonge Marokkanen. Hun tragedie is dat de manier waarop ze proberen respect te winnen op straat, namelijk door continu de normen van algemeen geaccepteerd gedrag te manipuleren, hun negatieve reputatie alleen maar bevestigt. Maar wat zijn eigenlijk deze normen voor harmonieuze interactie op straat?
In een drukke straat werken vreemden samen en proberen hun bewegingen zo te coördineren dat ze incidenten vermijden. Als je op een verhoging zou staan in een willekeurige drukke straat en de bewegingen van de mensen zou bekijken, zou je je erover verbazen dat ze niet de hele tijd tegen elkaar opbotsen. In Utrecht stromen rond zes uur duizenden mensen uit de treinen, sommige lopen snel, andere langzaam, sommige slaan plotseling links- of rechtsaf, of stoppen plotseling om anderen te laten passeren. Als iemand met een camera alleen hun voeten zou filmen, zou een ongelooflijk gechoreografeerd ballet zichtbaar worden, zonder de hulp van Hans van Manen. De reden is simpel: als grote groepen de straat in harmonie willen gebruiken, moeten ze samenwerken. Zodra je iemand recht op je af ziet komen, doe je een stap naar links of rechts, of je draait je lichaam om een botsing te vermijden, je stopt plotseling om iemand voorbij te laten of je versnelt zodat ze achterlangs kunnen passeren. Dit gedrag bewaart de harmonie op straat en iedereen doet het intuïtief.
De meeste Marokkanen begrijpen dit, maar sommige zijn er bewust op uit deze norm te doorbreken. Voor me loopt een groep van vier jongens naast elkaar. Iedereen die recht op hen afkomt, moet twee stappen opzij doen om een botsing te vermijden, de vrouwen zelfs drie stappen, waardoor ze andere voetgangers blokkeren. Een lange autochtone man waagt het om dwars door de groep heen te lopen, want hij wil niet opzij en hij botst tegen mij aan, omdat ik recht achter de jongens loop. Ze roepen "Fuck you" tegen hem, maar hij zegt "Sorry" tegen mij en loopt door zonder naar de Marokkanen te kijken. Mensen tolereren een stel dat hand in hand over straat loopt, maar niet een groep van vier jongens die slenteren, of ze nou Marokkanen zijn of niet.
In een andere groep wordt één van de drie jongens uitgedaagd om een streek uit te halen. Hij ziet een jonge vrouw naderen, maakt zich los van de rest en botst met zijn schouder tegen haar borst aan. De vrouw verontschuldigt zich en loopt snel door, terwijl hij naar zijn vrienden kijkt en ze alledrie in lachen uitbarsten. Geen enkele politieagent zal je arresteren omdat je tegen iemand aanbotst, vooral als je kunt zeggen dat het per ongeluk was.
Wanneer straatgebruikers oog in oog komt te staan met wat voor hen persoonlijk aanstootgevende, varianten zijn in lichaamsvorm, schoonheid, huidskleur, haar, kledingstijl, inkomen, seksuele voorkeur, etc., dan worden ze geacht beleefd daarmee om te gaan. Eén van de prettigste dingen van op straat zijn is de vrijwaring van het oordeel van anderen. We hoeven onze vooroordelen niet te veranderen, we hoeven deze diversiteit niet te aanvaarden en we hoeven het zelfs niet vriendelijk te bejegenen. Maar een zekere subtiliteit en acceptatie van verschil zijn noodzakelijk. Wat iemand ook moge vinden van zwarte mensen, roodharigen of vrouwen die jurken kopen bij Zeeman, het zou geen issue moeten zijn op straat.
De meeste jonge Marokkanen accepteren deze diversiteit, maar af en toe manipuleert één van hen deze norm. Drie jongens staan naast een friettent en een fors gebouwde vrouw loopt langzaam voorbij. Eén van de jongens zegt hardop zodat de vrouw het kan horen: "Wat een grote kont heeft die vrouw, zeg", en een ander zegt: "Met zulke tieten". Met zijn handen geeft hij de maat van een voetbal aan. De dame draait zich om, gekwetst en beschaamd, ziet de drie Marokkanen en rent snel weg. Omdat ze inderdaad een behoorlijk achterwerk heeft, ziet haar poging om weg te rennen er komisch uit en de jongens liggen dubbel van het lachen. De omstanders, verscheurd tussen lachen en verontwaardiging, richten hun blik naar de grond terwijl ze weglopen en durven elkaar niet aan te kijken uit angst voor wat ze zouden kunnen zien. De ironie wil dat, vanwege hun reputatie, juist de intolerantie voor hun eigen etnische verschil een wapen is dat anderen bereid zijn te gebruiken tegen dezelfde Marokkanen.
Het is acceptabel op straat een vreemde te benaderen om hulp en dat ook te krijgen mits het iets kleins is. Kunt u me vertellen hoe laat het is? Kunt u me vertellen hoe ik bij de Dom kom? Dit is een algemene principe die bijdraagt aan de harmonie en leefbaarheid van de straat.
Ook deze norm wordt door sommige jonge Marokkanen anders gebruikt. Ik volg een groep al meer dan een uur zonder dat zich een incident voordoet. Plotseling zien ze een mooie jonge vrouw hun kant opkomen. Eén van de jongens maakt zichzelf los van de groep en gaat naar haar toe. Hij vraagt: "Hoe laat is het?". Ik weet dat hij tijd in overvloed heeft want ik heb hem al een uur gevolgd. Ze kijkt op met een glimlach op haar gezicht, maar als ze ziet dat het een Marokkaan is, verdwijnt de glimlach en wordt ze zakelijk. "Half zeven", zegt ze en begint snel weg te lopen. De jongen zegt zoiets als: "Hé, je hoeft niet meteen weg te rennen, je denkt zeker dat ik een crimineel ben?" De vrouw die nu een paar meter verder is, draait zich om, haar gezicht rood van verontwaardiging, en schreeuwt terug: "Dat heb ik niet gezegd", waarna ze boos wegloopt. Ik volg haar en hoor haar zeggen: "Je kan niet eens rustig op straat lopen zonder geconfronteerd te worden met een idiote uitkeringstrekker
De laatste norm van de straat is wat socioloog Goffman fatsoenlijke onoplettendheid heeft genoemd. De stadssocioloog Brunt legt deze norm passend uit als: "Bemoei je met jezelf, geef geen aanstoot en zorg dat je riskante ontmoetingen uit de weg gaat." Om het belang van dit principe te begrijpen kun je proberen je voor te stellen hoe vermoeiend het zou zijn om iedereen op straat aan te spreken en een goede dag te wensen. Wat de meeste mensen doen is simpelweg de aanwezigheid van andere straatgebruikers erkennen, soms met een glimlach of zelfs een hoofdknik, waarnaar ze ieder hun eigen weg vervolgen. Op deze manier kan de straat de schijn van neutraliteit en anonimiteit behouden.
Dit is de norm die de meeste Marokkanen vooral moeilijk vinden om te hanteren en dat is ook begrijpelijk. Ze zijn namelijk niet op straat gekomen om anoniem te zijn, maar om zichzelf te tonen en respect op te eisen. Ze krijgen dit respect niet wanneer mensen hen behandelen alsof ze lucht zijn. Dus ze kijken voorbijgangers recht in de ogen en houden de blik zo lang vast dat het oncomfortabel wordt. De onzin die alle interculturele communicatiedeskundigen verkondigen, dat Marokkanen als ze praten naar de grond kijken om respect te tonen, is hier een pertinente leugen. Ze praten zo hard dat iedereen hen kan horen en roepen openlijk naar tienermeisjes die boodschappen doen met hun ouders. Vooral de vaders van deze meisjes reageren alsof ze een hartaanval zullen krijgen. Het lijkt de jongens niets te kunnen schelen. Een vader zegt tegen zijn vrouw: "Als ze zo naar haar roepen in mijn bijzijn, wat zouden ze dan doen als ze hier in haar eentje loopt?" En ze kijken bezorgd.
De meeste mensen gebruiken deze gedragscodes in elke straat en ze gebruiken ze intuïtief. Zo ook de meeste Marokkanen, maar het probleem is dat een kleine groep die normen doelbewust manipuleert om op confrontaties aan te sturen. Van de 400 jonge mannen op straat op een willekeurige donderdagavond zijn er misschien dertig die deze normen negatief aanwenden.
Echter, de kans op meer dan één confrontatie voor je het station uit bent is groot. De kans dat vroeg of laat meer en meer mensen een confrontatie zullen hebben met één van deze jongens neemt ook toe. Daarmee is de mogelijkheid dat elke kleine confrontatie kan uitbarsten tot een echt groot conflict dat leidt tot het gebruik van geweld, altijd aanwezig. Deze mensen gaan allemaal naar huis en vertellen vijf of tien vrienden en familieleden over hun confrontatie en zo groeit langzamerhand dit crescendo van klachten uit tot wat nu de revolutie van kleine ongemakken is geworden. Het is niet zo dat deze Marokkaanse jongens allemaal de wet overtreden, of dat ze de enige zijn die voor overlast zorgen of wapens of geweld gebruiken. Zelden heeft één van de confrontaties die ik observeerde, geleid tot geweld. En van een micro-oorlog met autochtonen is geen sprake. Maar als deze jonge mensen compleet vervreemd zouden raken van de Nederlandse maatschappij, dan kan de straat heel snel veranderen in een onleefbaar gebied. Ze houden zichzelf niet voor gek en ze weten al wat de rest van de bevolking van hun denkt. Ze zijn ook sneller bereid om de reacties van anderen als discriminerend te bestempelen. Een simpele opmerking wordt al gauw geïnterpreteerd als gebrek aan respect, en dat lokt weer hevige en disproportionele reacties uit. Zelfs jongens die geen streken uithalen weten dat ze als Marokkanen geen krediet hebben op straat. Het is één pot nat. Daardoor voelen ze zich buiten de wet gesteld en hebben schijt aan iedereen op straat. Ze zijn immers tweederangs burgers. Eén van de belangrijkste vragen waar ik nog geen antwoord op heb is hoe de verhouding is tussen de meerderheid van de Marokkanen die zich keurig gedragen en het kleine gedeelte dat altijd weer last bezorgt. Zouden zij hun broers kunnen benaderen, want de rest van de samenleving durft niet meer.
Jude Kehla Wirnkar is sociaal wetenschapper en beleidsadviseur.
Na de tragische moord van René Steegmans in Venlo is de discussie weer opgelaaid over normen en waarden op straat en het ontbreken ervan bij jonge Marokkanen in het publieke domein. Terwijl een gebeurtenis zoals deze in Venlo terecht de meeste aandacht trekt, is mijn stelling dat er iets aan vooraf gaat in de manipulatie van normen op straat die minstens evenveel aandacht verdient als geweld in het publiek domein. Pas als we de oppositionele cultuur van Marokkanen op straat begrijpen, is hun gedrag te verklaren. Daar is nog weinig onderzoek naar gedaan.
Marokkaanse jongens als paria’s op straat
Na de tragische moord van René Steegmans in Venlo is de discussie weer opgelaaid over normen en waarden op straat en het ontbreken ervan bij jonge Marokkanen in het publieke domein. Terwijl een gebeurtenis zoals deze in Venlo terecht de meeste aandacht trekt, is mijn stelling dat er iets aan vooraf gaat in de manipulatie van normen op straat die minstens evenveel aandacht verdient als geweld in het publiek domein. Pas als we de oppositionele cultuur van Marokkanen op straat begrijpen, is hun gedrag te verklaren. Daar is nog weinig onderzoek naar gedaan.
Als publiek domein wordt de straat tijdelijk bevolkt door mensen die vreemden zijn van elkaar, die elkaar alleen maar op basis van functies of andere onpersoonlijke identiteiten herkennen. De meeste grote steden kennen straten die zich kenmerken door grote drukte en een verscheidenheid aan personen uit alle lagen van de bevolking met verschillende functies. Het is de combinatie van die vreemden, het gedrang van de menigte en de verscheidenheid, die de straat zo tot een spektakel maken. Zonder bepaalde normen of codes van interactie zou er geen harmonie kunnen zijn op straat. In dit artikel beperken we ons tot vier normen die gelden op straat en bekijken we hoe jonge Marokkanen met deze normen omgaan.
De afgelopen paar maanden hebben we groepen jonge Marokkanen gevolgd en geïnterviewd in de straten van Utrecht. Om praktische redenen hadden we ervoor gekozen onze straat te laten beginnen in de grote hal van het Centraal Station in Utrecht, dan langs de Free Recordshop, rechts aanhouden richting V&D, daar de trap af en Hoog Catharijne uit, rechtsaf de Elisabethstraat in, de Steenweg volgen, aan het eind links en weer links de Oudegracht op tot aan de Lange Viestraat. In de zomermaanden bij goed weer zijn er op koopavond, vooral tijdens de piekuren tussen zes en half acht wanneer de meeste forenzen met de trein naar huis gaan en vooral autochtonen aan het winkelen zijn, ongeveer 400 jonge Marokkanen in dit gebied. Ze winkelen niet, ze lopen vooral rond. Ze komen naar deze straten met een slechte reputatie, verguisd door de rest van de bevolking, bestempeld als kut-Marokkanen, criminelen, moslim-fundamentalisten, vrouwenonderdrukkers etc. De functionaliteit van de straat is voor hen anders dan voor bijna alle andere gebruikers, de forenzen en het winkelend publiek.
De Marokkanen gebruiken de straat als een podium waar ze zich kunnen profileren. Ze hangen rond om gezien te worden, barsten spontaan in lachen uit en lijken zelfverzekerd. Sommigen gebruiken schuttingtaal, schreeuwen naar elkaar en voeren op luide toon privé-gesprekken. Hierdoor krijgen de andere gebruikers van de straat de indruk dat zij de Marokkanen koud laten. Ze zijn vaak in groepjes van drie of vier en de jongens neigen ertoe stoer te doen en dagen elkaar uit tot kwajongensstreken. Zelfs in kleine aantallen lijken ze een vreemde hegemonie uit te oefenen over de straat, alsof ze er heer en meester zijn. De meeste van hen zijn goed gekleed, zelfs beter dan je op basis van hun sociaal-economische achtergrond zou verwachten. Kortom, de straat is het platform waar ze proberen campagne te voeren voor respect. Want gezien hun huidige reputatie is respect een schaars goed voor jonge Marokkanen. Hun tragedie is dat de manier waarop ze proberen respect te winnen op straat, namelijk door continu de normen van algemeen geaccepteerd gedrag te manipuleren, hun negatieve reputatie alleen maar bevestigt. Maar wat zijn eigenlijk deze normen voor harmonieuze interactie op straat?
In een drukke straat werken vreemden samen en proberen hun bewegingen zo te coördineren dat ze incidenten vermijden. Als je op een verhoging zou staan in een willekeurige drukke straat en de bewegingen van de mensen zou bekijken, zou je je erover verbazen dat ze niet de hele tijd tegen elkaar opbotsen. In Utrecht stromen rond zes uur duizenden mensen uit de treinen, sommige lopen snel, andere langzaam, sommige slaan plotseling links- of rechtsaf, of stoppen plotseling om anderen te laten passeren. Als iemand met een camera alleen hun voeten zou filmen, zou een ongelooflijk gechoreografeerd ballet zichtbaar worden, zonder de hulp van Hans van Manen. De reden is simpel: als grote groepen de straat in harmonie willen gebruiken, moeten ze samenwerken. Zodra je iemand recht op je af ziet komen, doe je een stap naar links of rechts, of je draait je lichaam om een botsing te vermijden, je stopt plotseling om iemand voorbij te laten of je versnelt zodat ze achterlangs kunnen passeren. Dit gedrag bewaart de harmonie op straat en iedereen doet het intuïtief.
De meeste Marokkanen begrijpen dit, maar sommige zijn er bewust op uit deze norm te doorbreken. Voor me loopt een groep van vier jongens naast elkaar. Iedereen die recht op hen afkomt, moet twee stappen opzij doen om een botsing te vermijden, de vrouwen zelfs drie stappen, waardoor ze andere voetgangers blokkeren. Een lange autochtone man waagt het om dwars door de groep heen te lopen, want hij wil niet opzij en hij botst tegen mij aan, omdat ik recht achter de jongens loop. Ze roepen "Fuck you" tegen hem, maar hij zegt "Sorry" tegen mij en loopt door zonder naar de Marokkanen te kijken. Mensen tolereren een stel dat hand in hand over straat loopt, maar niet een groep van vier jongens die slenteren, of ze nou Marokkanen zijn of niet.
In een andere groep wordt één van de drie jongens uitgedaagd om een streek uit te halen. Hij ziet een jonge vrouw naderen, maakt zich los van de rest en botst met zijn schouder tegen haar borst aan. De vrouw verontschuldigt zich en loopt snel door, terwijl hij naar zijn vrienden kijkt en ze alledrie in lachen uitbarsten. Geen enkele politieagent zal je arresteren omdat je tegen iemand aanbotst, vooral als je kunt zeggen dat het per ongeluk was.
Wanneer straatgebruikers oog in oog komt te staan met wat voor hen persoonlijk aanstootgevende, varianten zijn in lichaamsvorm, schoonheid, huidskleur, haar, kledingstijl, inkomen, seksuele voorkeur, etc., dan worden ze geacht beleefd daarmee om te gaan. Eén van de prettigste dingen van op straat zijn is de vrijwaring van het oordeel van anderen. We hoeven onze vooroordelen niet te veranderen, we hoeven deze diversiteit niet te aanvaarden en we hoeven het zelfs niet vriendelijk te bejegenen. Maar een zekere subtiliteit en acceptatie van verschil zijn noodzakelijk. Wat iemand ook moge vinden van zwarte mensen, roodharigen of vrouwen die jurken kopen bij Zeeman, het zou geen issue moeten zijn op straat.
De meeste jonge Marokkanen accepteren deze diversiteit, maar af en toe manipuleert één van hen deze norm. Drie jongens staan naast een friettent en een fors gebouwde vrouw loopt langzaam voorbij. Eén van de jongens zegt hardop zodat de vrouw het kan horen: "Wat een grote kont heeft die vrouw, zeg", en een ander zegt: "Met zulke tieten". Met zijn handen geeft hij de maat van een voetbal aan. De dame draait zich om, gekwetst en beschaamd, ziet de drie Marokkanen en rent snel weg. Omdat ze inderdaad een behoorlijk achterwerk heeft, ziet haar poging om weg te rennen er komisch uit en de jongens liggen dubbel van het lachen. De omstanders, verscheurd tussen lachen en verontwaardiging, richten hun blik naar de grond terwijl ze weglopen en durven elkaar niet aan te kijken uit angst voor wat ze zouden kunnen zien. De ironie wil dat, vanwege hun reputatie, juist de intolerantie voor hun eigen etnische verschil een wapen is dat anderen bereid zijn te gebruiken tegen dezelfde Marokkanen.
Het is acceptabel op straat een vreemde te benaderen om hulp en dat ook te krijgen mits het iets kleins is. Kunt u me vertellen hoe laat het is? Kunt u me vertellen hoe ik bij de Dom kom? Dit is een algemene principe die bijdraagt aan de harmonie en leefbaarheid van de straat.
Ook deze norm wordt door sommige jonge Marokkanen anders gebruikt. Ik volg een groep al meer dan een uur zonder dat zich een incident voordoet. Plotseling zien ze een mooie jonge vrouw hun kant opkomen. Eén van de jongens maakt zichzelf los van de groep en gaat naar haar toe. Hij vraagt: "Hoe laat is het?". Ik weet dat hij tijd in overvloed heeft want ik heb hem al een uur gevolgd. Ze kijkt op met een glimlach op haar gezicht, maar als ze ziet dat het een Marokkaan is, verdwijnt de glimlach en wordt ze zakelijk. "Half zeven", zegt ze en begint snel weg te lopen. De jongen zegt zoiets als: "Hé, je hoeft niet meteen weg te rennen, je denkt zeker dat ik een crimineel ben?" De vrouw die nu een paar meter verder is, draait zich om, haar gezicht rood van verontwaardiging, en schreeuwt terug: "Dat heb ik niet gezegd", waarna ze boos wegloopt. Ik volg haar en hoor haar zeggen: "Je kan niet eens rustig op straat lopen zonder geconfronteerd te worden met een idiote uitkeringstrekker
De laatste norm van de straat is wat socioloog Goffman fatsoenlijke onoplettendheid heeft genoemd. De stadssocioloog Brunt legt deze norm passend uit als: "Bemoei je met jezelf, geef geen aanstoot en zorg dat je riskante ontmoetingen uit de weg gaat." Om het belang van dit principe te begrijpen kun je proberen je voor te stellen hoe vermoeiend het zou zijn om iedereen op straat aan te spreken en een goede dag te wensen. Wat de meeste mensen doen is simpelweg de aanwezigheid van andere straatgebruikers erkennen, soms met een glimlach of zelfs een hoofdknik, waarnaar ze ieder hun eigen weg vervolgen. Op deze manier kan de straat de schijn van neutraliteit en anonimiteit behouden.
Dit is de norm die de meeste Marokkanen vooral moeilijk vinden om te hanteren en dat is ook begrijpelijk. Ze zijn namelijk niet op straat gekomen om anoniem te zijn, maar om zichzelf te tonen en respect op te eisen. Ze krijgen dit respect niet wanneer mensen hen behandelen alsof ze lucht zijn. Dus ze kijken voorbijgangers recht in de ogen en houden de blik zo lang vast dat het oncomfortabel wordt. De onzin die alle interculturele communicatiedeskundigen verkondigen, dat Marokkanen als ze praten naar de grond kijken om respect te tonen, is hier een pertinente leugen. Ze praten zo hard dat iedereen hen kan horen en roepen openlijk naar tienermeisjes die boodschappen doen met hun ouders. Vooral de vaders van deze meisjes reageren alsof ze een hartaanval zullen krijgen. Het lijkt de jongens niets te kunnen schelen. Een vader zegt tegen zijn vrouw: "Als ze zo naar haar roepen in mijn bijzijn, wat zouden ze dan doen als ze hier in haar eentje loopt?" En ze kijken bezorgd.
De meeste mensen gebruiken deze gedragscodes in elke straat en ze gebruiken ze intuïtief. Zo ook de meeste Marokkanen, maar het probleem is dat een kleine groep die normen doelbewust manipuleert om op confrontaties aan te sturen. Van de 400 jonge mannen op straat op een willekeurige donderdagavond zijn er misschien dertig die deze normen negatief aanwenden.
Echter, de kans op meer dan één confrontatie voor je het station uit bent is groot. De kans dat vroeg of laat meer en meer mensen een confrontatie zullen hebben met één van deze jongens neemt ook toe. Daarmee is de mogelijkheid dat elke kleine confrontatie kan uitbarsten tot een echt groot conflict dat leidt tot het gebruik van geweld, altijd aanwezig. Deze mensen gaan allemaal naar huis en vertellen vijf of tien vrienden en familieleden over hun confrontatie en zo groeit langzamerhand dit crescendo van klachten uit tot wat nu de revolutie van kleine ongemakken is geworden. Het is niet zo dat deze Marokkaanse jongens allemaal de wet overtreden, of dat ze de enige zijn die voor overlast zorgen of wapens of geweld gebruiken. Zelden heeft één van de confrontaties die ik observeerde, geleid tot geweld. En van een micro-oorlog met autochtonen is geen sprake. Maar als deze jonge mensen compleet vervreemd zouden raken van de Nederlandse maatschappij, dan kan de straat heel snel veranderen in een onleefbaar gebied. Ze houden zichzelf niet voor gek en ze weten al wat de rest van de bevolking van hun denkt. Ze zijn ook sneller bereid om de reacties van anderen als discriminerend te bestempelen. Een simpele opmerking wordt al gauw geïnterpreteerd als gebrek aan respect, en dat lokt weer hevige en disproportionele reacties uit. Zelfs jongens die geen streken uithalen weten dat ze als Marokkanen geen krediet hebben op straat. Het is één pot nat. Daardoor voelen ze zich buiten de wet gesteld en hebben schijt aan iedereen op straat. Ze zijn immers tweederangs burgers. Eén van de belangrijkste vragen waar ik nog geen antwoord op heb is hoe de verhouding is tussen de meerderheid van de Marokkanen die zich keurig gedragen en het kleine gedeelte dat altijd weer last bezorgt. Zouden zij hun broers kunnen benaderen, want de rest van de samenleving durft niet meer.
Jude Kehla Wirnkar is sociaal wetenschapper en beleidsadviseur.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 23 mei 2007 12:03
FC Marlene - Malabata
De nationale zaalvoetbalfinale is al jaren het podium voor de mooiste wedstrijden. Panna hier en een schaarbeweging daar zorgen voor volle tribunes. Maar daar is nu verandering in gekomen. De Marokkaanse voetballers van Malabata gingen met veel zelfvertrouwen naar Heerhugowaard. Daar werden ze gesteund door een grote groep trouwe fans die zorgden voor een opgefokt sfeertje. Al snel bleek Fc Marlene te sterk voor de Marokkaanse trots. Dit zorgde voor veel onrust op de tribune waar de supporters de confrontatie zochte met het thuispubliek. Lees Verder
Maar 20 seconden voor het einde brak pas echt de pleuris uit. Toen een speler van Marlene de spelers en supporters de ultieme vernedering bezorgde. Hij ging rustig even een balletje hoog houden. Dat zorgde ervoor dat bij de neef van Nordin Boukhari de stoppen doorsloegen. De eerste beelden van de rellen zijn hier te bekijken. Bij de plaatselijke omroep zijn nog meer beelden te zien. Deze finale zal dus nog wel een staartje krijgen. Wij kijken nog even naar de echte meester van het zaalvoetbal. Klik snel hier (en dan even klikken op Jermaine Vanenburg) en geniet van de bewegingen van de echte koning
De nationale zaalvoetbalfinale is al jaren het podium voor de mooiste wedstrijden. Panna hier en een schaarbeweging daar zorgen voor volle tribunes. Maar daar is nu verandering in gekomen. De Marokkaanse voetballers van Malabata gingen met veel zelfvertrouwen naar Heerhugowaard. Daar werden ze gesteund door een grote groep trouwe fans die zorgden voor een opgefokt sfeertje. Al snel bleek Fc Marlene te sterk voor de Marokkaanse trots. Dit zorgde voor veel onrust op de tribune waar de supporters de confrontatie zochte met het thuispubliek. Lees Verder
Maar 20 seconden voor het einde brak pas echt de pleuris uit. Toen een speler van Marlene de spelers en supporters de ultieme vernedering bezorgde. Hij ging rustig even een balletje hoog houden. Dat zorgde ervoor dat bij de neef van Nordin Boukhari de stoppen doorsloegen. De eerste beelden van de rellen zijn hier te bekijken. Bij de plaatselijke omroep zijn nog meer beelden te zien. Deze finale zal dus nog wel een staartje krijgen. Wij kijken nog even naar de echte meester van het zaalvoetbal. Klik snel hier (en dan even klikken op Jermaine Vanenburg) en geniet van de bewegingen van de echte koning
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 23 mei 2007 12:17
Soms denk ik wel eens: "Wat jammer toch dat zoveel nederlanders er wat minder nozele ideeën op na houden zoals de pepexxen en yasmijnen onder ons plegen te doen." Soms, hoor, meestal haal ik berustend de brede schouders op en boek ik een lekker midweekje in de bossen met Xaloy en boefje. Zoals gisterenavond, bijvoorbeeld.
Loat goan enzoa.
Loat goan enzoa.
woensdag 23 mei 2007 12:19
Ze waren toen ik meen een jaar of vijftien, zestien ja. Er is zelfs nog een steen door de ruiten van 't ouderlijk huis gevlogen.
Als je zegt dat de problemen met Marokkaanse jongens (op 't voetbalveld, in de maatschappij, op school) anders zijn dan de problemen met andere jongens, okee, prima, daar kan ik me best in vinden.
Maar als je dan net gaat doen (zoals Tenderlover) alsof Marokkaanse jongens de énige zijn die problemen veroorzaken (bv op 't voetbalveld, de enigen die erafgestuurd hoeven te worden), dan praat je volgens mij gewoon bullshit.
woensdag 23 mei 2007 12:21
quote: complicated reageerde
Loat goan enzoa.
ach ja , als jouw Boefje ooit gaat voetballen is het tegen de geitenpeters van de ene berg of tegen alpenhoornblazers van de andere top........... in mijn geval is het zo dat wij dusssssssss tegen fc.Marokka lijken te spelen en dat dat dusssssssss om de één of andere reden gepaard gaat met heel ander gedrag dan wanneer we een gemengd of een (overwegend)blank als tegenstander hebben. Dusssssssssss
Loat goan enzoa.
ach ja , als jouw Boefje ooit gaat voetballen is het tegen de geitenpeters van de ene berg of tegen alpenhoornblazers van de andere top........... in mijn geval is het zo dat wij dusssssssss tegen fc.Marokka lijken te spelen en dat dat dusssssssss om de één of andere reden gepaard gaat met heel ander gedrag dan wanneer we een gemengd of een (overwegend)blank als tegenstander hebben. Dusssssssssss
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 23 mei 2007 12:23
Die idiote karatetrap van Boukhari omdat de tegenstander een balletje hooghoudt doet me denken aan de smerigste overtreding ooit op de Nederlandse velden: de gruwelijke doodschop waarmee de Spartaan Rachid Bouaouzan het been van Go Ahead speler Niels Kokmeijer zo ongeveer letterlijk doormidden trapte. Ook toen was de enige aanleiding frustratie, verder sloeg het helemaal nergens op. Net als op deze beelden.
woensdag 23 mei 2007 12:24
BGB, natuurlijk mag je je verdedigen. Recht van de sterksten schreef ik toch?
Ik snap niet dat dit zo enorm opgeblazen wordt. Als jongeren (van Marokkaanse afkomst in dit geval) probleemgedrag vertonen, zich misdragen in het publieke domein, niet om kunnen gaan met iemand die ze de les leest of straft dan gebeurt dat natuurlijk ook op het moment dat ze zich in een voetbalstadion bevinden. Vooral als ze zich in hun kruis getrapt voelen omdat het om 'hun' voetbalelftal gaat. Ik geloof ook meteen als er meer problemen zijn met Marokkaanse jongetjes bij hun voetbalclub, omdat ze sneller iets niet pikken. Dat is ook een probleem. Maar als zoiets samenhangt met de algehele problematiek rondom de groep, moet je dat in het geheel aanpakken.
Maar er wordt gedaan alsof dit vreselijk is en het nog nooit voorgekomen is. Dat dit buitensporig is. Het is ook vreselijk en buitensporig, maar dat zijn andere voetbalhooligans ook. Volgens mij kunnen de Britten het nog een stuk beter. Volgens mij is er bij Nederlandse voetbalssupporters een dode gevallen (misschien wel meer). Ik vind dat er keihard opgetreden moet worden tegen dat soort wangedrag. Ik vind dat er net zo goed opgetreden moet worden tegen kutmarokkanen. Maar als je relgedrag bij voetbalwedstrijden gaat aanpakken hoef je echt geen onderscheid te maken op basis van etniciteit. Nouja, als je op uiterlijk gaat selecteren, pak dan ook meteen degene met een 'gouwe kettinkie' eruit.
Er zijn twee problemen: voetbalschorum en marokkaans schorum. En blijkbaar is er sprake van overlapping.
Ik snap niet dat dit zo enorm opgeblazen wordt. Als jongeren (van Marokkaanse afkomst in dit geval) probleemgedrag vertonen, zich misdragen in het publieke domein, niet om kunnen gaan met iemand die ze de les leest of straft dan gebeurt dat natuurlijk ook op het moment dat ze zich in een voetbalstadion bevinden. Vooral als ze zich in hun kruis getrapt voelen omdat het om 'hun' voetbalelftal gaat. Ik geloof ook meteen als er meer problemen zijn met Marokkaanse jongetjes bij hun voetbalclub, omdat ze sneller iets niet pikken. Dat is ook een probleem. Maar als zoiets samenhangt met de algehele problematiek rondom de groep, moet je dat in het geheel aanpakken.
Maar er wordt gedaan alsof dit vreselijk is en het nog nooit voorgekomen is. Dat dit buitensporig is. Het is ook vreselijk en buitensporig, maar dat zijn andere voetbalhooligans ook. Volgens mij kunnen de Britten het nog een stuk beter. Volgens mij is er bij Nederlandse voetbalssupporters een dode gevallen (misschien wel meer). Ik vind dat er keihard opgetreden moet worden tegen dat soort wangedrag. Ik vind dat er net zo goed opgetreden moet worden tegen kutmarokkanen. Maar als je relgedrag bij voetbalwedstrijden gaat aanpakken hoef je echt geen onderscheid te maken op basis van etniciteit. Nouja, als je op uiterlijk gaat selecteren, pak dan ook meteen degene met een 'gouwe kettinkie' eruit.
Er zijn twee problemen: voetbalschorum en marokkaans schorum. En blijkbaar is er sprake van overlapping.
woensdag 23 mei 2007 12:24
quote: Margaretha2 reageerde
Als je zegt dat de problemen met Marokkaanse jongens (op 't voetbalveld, in de maatschappij, op school) anders zijn dan de problemen met andere jongens, okee, prima, daar kan ik me best in vinden. dat zeg ik, dusssss ( Wie doe ik na :D )
Maar als je dan net gaat doen (zoals Tenderlover) alsof Marokkaanse jongens de énige zijn die problemen veroorzaken (bv op 't voetbalveld, de enigen die erafgestuurd hoeven te worden), dan praat je volgens mij gewoon bullshit.dát beweer ik dusss niet.
Als je zegt dat de problemen met Marokkaanse jongens (op 't voetbalveld, in de maatschappij, op school) anders zijn dan de problemen met andere jongens, okee, prima, daar kan ik me best in vinden. dat zeg ik, dusssss ( Wie doe ik na :D )
Maar als je dan net gaat doen (zoals Tenderlover) alsof Marokkaanse jongens de énige zijn die problemen veroorzaken (bv op 't voetbalveld, de enigen die erafgestuurd hoeven te worden), dan praat je volgens mij gewoon bullshit.
dát beweer ik dusss niet.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 23 mei 2007 12:24
Ik vind een machista nou niet zo stoer eerlijk gezegd. (een macho dan weer wel, maar laten we niet zeiken over termen). Een cultuur waarin machismo heerst, mwah, zou ik persoonlijk niet willen leven.
Een cultuur waarin machismo niet de boventoon voert, zoals de Nederlandse, vind ik wel prettig. :D En daar hoeven de mannen natuurlijk helemaal geen mietjes voor te zijn. Een man kan best op zijn strepen staan, mannelijk zijn, etc. zonder machista te zijn. Maar dat is weer een héél adnere discussie (voer voor doublethink ;)).
woensdag 23 mei 2007 12:27
woensdag 23 mei 2007 12:29
Dat heb ik nooit en nergens beweerd Margaretha. Wat ik wel beweer is dat er heel vervelende jongens tusssen zitten, die echt heel lastig zijn om mee om te gaan. Geen land mee te bezeilen zeg maar. En dat kom ik bij Marokkaanse jongens echt vaker tegen dan bij anderen ongeacht hun huidskleur. Het is niet anders. Meld je aan voor een scheidsrechterscursus zou ik zeggen, en ga eens een aantal wedstrijden fluiten bij de jeugd. Misschien begrijp je dan beter wat ik bedoel. Wie weet luisteren ze wel naar een vrouw ??
Als je zegt dat de problemen met Marokkaanse jongens (op 't voetbalveld, in de maatschappij, op school) anders zijn dan de problemen met andere jongens, okee, prima, daar kan ik me best in vinden.
Maar als je dan net gaat doen (zoals Tenderlover) alsof Marokkaanse jongens de énige zijn die problemen veroorzaken (bv op 't voetbalveld, de enigen die erafgestuurd hoeven te worden), dan praat je volgens mij gewoon bullshit.
woensdag 23 mei 2007 12:31
quote: complicated reageerde Vergeet niet, lieve BGB, dat ik - zoals bijvoorbeeld ons aller Zoyla heel goed weet - beschik over buitengewoon sterke paranormale gaven. En ik voelde gewoon dat jij bij het lezen van mijn bescheiden bijdrage die vraag wilde stellen. Ik dacht: ik help je een handje. Kleine moeite.
Dus.
Volgens mij heb je een storinkje .........ik heb me geen één moment datgene afgevraagd waarop ik ongevraagd een antwoord kreeg...
Misschien dat die ijzeren plaat voor jouw kop ( of voor die van mij , dat kan ook nog ) het één en ander vertroebelt ?
Dus.
Volgens mij heb je een storinkje .........ik heb me geen één moment datgene afgevraagd waarop ik ongevraagd een antwoord kreeg...
Misschien dat die ijzeren plaat voor jouw kop ( of voor die van mij , dat kan ook nog ) het één en ander vertroebelt ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 23 mei 2007 12:36
quote: Margaretha2 reageerde
Als je zegt dat de problemen met Marokkaanse jongens (op 't voetbalveld, in de maatschappij, op school) anders zijn dan de problemen met andere jongens, okee, prima, daar kan ik me best in vinden.
Maar als je dan net gaat doen (zoals Tenderlover) alsof Marokkaanse jongens de énige zijn die problemen veroorzaken (bv op 't voetbalveld, de enigen die erafgestuurd hoeven te worden), dan praat je volgens mij gewoon bullshit.
Dat heb ik nooit en nergens beweerd Margaretha. Wat ik wel beweer is dat er heel vervelende jongens tusssen zitten, die echt heel lastig zijn om mee om te gaan. Geen land mee te bezeilen zeg maar. En dat kom ik bij Marokkaanse jongens echt vaker tegen dan bij anderen ongeacht hun huidskleur. Het is niet anders. Meld je aan voor een scheidsrechterscursus zou ik zeggen, en ga eens een aantal wedstrijden fluiten bij de jeugd. Misschien begrijp je dan beter wat ik bedoel. Wie weet luisteren ze wel naar een vrouw ??
Tenderlover, door zoiets in zo'n discussie als deze te noemen doe je inderdaad net alsof dat de enigen zijn die eruit gestuurd hoeven te worden, dat snap je zelf ook wel neem ik aan toch
'Ik ben scheidsrechter en inderdaad de enigen die ik er ooit in mijn hele leven af heb moeten sturen waren Marokkanen'. Ik zet daar gewoon wat anders tegenover. Ik ga niet scheidsrechteren maar sta wel regelmatig langs de lijn, heb nog nooit een héél Marokkaans team gezien (ik heb 't wel over brabant he), en heb vaak genoeg rooie kaarten of twee gele kaarten uitgedeeld zien worden. Ik zou zelfs kunnen zeggen dat ik in mijn hele leven nog nooit een Marokkaan rood heb zien krijgen.
Net zo insinuerend en net zo zinloos.
woensdag 23 mei 2007 13:06
Margaretha, in Rotterdam zijn hele verenigingen waar alleen maar Turken zijn , of die louter uit Marokkanen bestaan....... ie daar maar eens een kroket of een frikandel in de kantine te kopen :D het is geen officiele club alleen voor dat en dat ras, maar binnen een aantal jaar tijd kan een vereniging dusssssss uit louter dit-of-dat bestaan.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
