Actueel
alle pijlers
verklaring gedrag Marokkaanse jongeren ?
woensdag 23 mei 2007 19:00
Marokkaanse jongens als paria’s op straat
Na de tragische moord van René Steegmans in Venlo is de discussie weer opgelaaid over normen en waarden op straat en het ontbreken ervan bij jonge Marokkanen in het publieke domein. Terwijl een gebeurtenis zoals deze in Venlo terecht de meeste aandacht trekt, is mijn stelling dat er iets aan vooraf gaat in de manipulatie van normen op straat die minstens evenveel aandacht verdient als geweld in het publiek domein. Pas als we de oppositionele cultuur van Marokkanen op straat begrijpen, is hun gedrag te verklaren. Daar is nog weinig onderzoek naar gedaan.
Marokkaanse jongens als paria’s op straat
Na de tragische moord van René Steegmans in Venlo is de discussie weer opgelaaid over normen en waarden op straat en het ontbreken ervan bij jonge Marokkanen in het publieke domein. Terwijl een gebeurtenis zoals deze in Venlo terecht de meeste aandacht trekt, is mijn stelling dat er iets aan vooraf gaat in de manipulatie van normen op straat die minstens evenveel aandacht verdient als geweld in het publiek domein. Pas als we de oppositionele cultuur van Marokkanen op straat begrijpen, is hun gedrag te verklaren. Daar is nog weinig onderzoek naar gedaan.
Als publiek domein wordt de straat tijdelijk bevolkt door mensen die vreemden zijn van elkaar, die elkaar alleen maar op basis van functies of andere onpersoonlijke identiteiten herkennen. De meeste grote steden kennen straten die zich kenmerken door grote drukte en een verscheidenheid aan personen uit alle lagen van de bevolking met verschillende functies. Het is de combinatie van die vreemden, het gedrang van de menigte en de verscheidenheid, die de straat zo tot een spektakel maken. Zonder bepaalde normen of codes van interactie zou er geen harmonie kunnen zijn op straat. In dit artikel beperken we ons tot vier normen die gelden op straat en bekijken we hoe jonge Marokkanen met deze normen omgaan.
De afgelopen paar maanden hebben we groepen jonge Marokkanen gevolgd en geïnterviewd in de straten van Utrecht. Om praktische redenen hadden we ervoor gekozen onze straat te laten beginnen in de grote hal van het Centraal Station in Utrecht, dan langs de Free Recordshop, rechts aanhouden richting V&D, daar de trap af en Hoog Catharijne uit, rechtsaf de Elisabethstraat in, de Steenweg volgen, aan het eind links en weer links de Oudegracht op tot aan de Lange Viestraat. In de zomermaanden bij goed weer zijn er op koopavond, vooral tijdens de piekuren tussen zes en half acht wanneer de meeste forenzen met de trein naar huis gaan en vooral autochtonen aan het winkelen zijn, ongeveer 400 jonge Marokkanen in dit gebied. Ze winkelen niet, ze lopen vooral rond. Ze komen naar deze straten met een slechte reputatie, verguisd door de rest van de bevolking, bestempeld als kut-Marokkanen, criminelen, moslim-fundamentalisten, vrouwenonderdrukkers etc. De functionaliteit van de straat is voor hen anders dan voor bijna alle andere gebruikers, de forenzen en het winkelend publiek.
De Marokkanen gebruiken de straat als een podium waar ze zich kunnen profileren. Ze hangen rond om gezien te worden, barsten spontaan in lachen uit en lijken zelfverzekerd. Sommigen gebruiken schuttingtaal, schreeuwen naar elkaar en voeren op luide toon privé-gesprekken. Hierdoor krijgen de andere gebruikers van de straat de indruk dat zij de Marokkanen koud laten. Ze zijn vaak in groepjes van drie of vier en de jongens neigen ertoe stoer te doen en dagen elkaar uit tot kwajongensstreken. Zelfs in kleine aantallen lijken ze een vreemde hegemonie uit te oefenen over de straat, alsof ze er heer en meester zijn. De meeste van hen zijn goed gekleed, zelfs beter dan je op basis van hun sociaal-economische achtergrond zou verwachten. Kortom, de straat is het platform waar ze proberen campagne te voeren voor respect. Want gezien hun huidige reputatie is respect een schaars goed voor jonge Marokkanen. Hun tragedie is dat de manier waarop ze proberen respect te winnen op straat, namelijk door continu de normen van algemeen geaccepteerd gedrag te manipuleren, hun negatieve reputatie alleen maar bevestigt. Maar wat zijn eigenlijk deze normen voor harmonieuze interactie op straat?
In een drukke straat werken vreemden samen en proberen hun bewegingen zo te coördineren dat ze incidenten vermijden. Als je op een verhoging zou staan in een willekeurige drukke straat en de bewegingen van de mensen zou bekijken, zou je je erover verbazen dat ze niet de hele tijd tegen elkaar opbotsen. In Utrecht stromen rond zes uur duizenden mensen uit de treinen, sommige lopen snel, andere langzaam, sommige slaan plotseling links- of rechtsaf, of stoppen plotseling om anderen te laten passeren. Als iemand met een camera alleen hun voeten zou filmen, zou een ongelooflijk gechoreografeerd ballet zichtbaar worden, zonder de hulp van Hans van Manen. De reden is simpel: als grote groepen de straat in harmonie willen gebruiken, moeten ze samenwerken. Zodra je iemand recht op je af ziet komen, doe je een stap naar links of rechts, of je draait je lichaam om een botsing te vermijden, je stopt plotseling om iemand voorbij te laten of je versnelt zodat ze achterlangs kunnen passeren. Dit gedrag bewaart de harmonie op straat en iedereen doet het intuïtief.
De meeste Marokkanen begrijpen dit, maar sommige zijn er bewust op uit deze norm te doorbreken. Voor me loopt een groep van vier jongens naast elkaar. Iedereen die recht op hen afkomt, moet twee stappen opzij doen om een botsing te vermijden, de vrouwen zelfs drie stappen, waardoor ze andere voetgangers blokkeren. Een lange autochtone man waagt het om dwars door de groep heen te lopen, want hij wil niet opzij en hij botst tegen mij aan, omdat ik recht achter de jongens loop. Ze roepen "Fuck you" tegen hem, maar hij zegt "Sorry" tegen mij en loopt door zonder naar de Marokkanen te kijken. Mensen tolereren een stel dat hand in hand over straat loopt, maar niet een groep van vier jongens die slenteren, of ze nou Marokkanen zijn of niet.
In een andere groep wordt één van de drie jongens uitgedaagd om een streek uit te halen. Hij ziet een jonge vrouw naderen, maakt zich los van de rest en botst met zijn schouder tegen haar borst aan. De vrouw verontschuldigt zich en loopt snel door, terwijl hij naar zijn vrienden kijkt en ze alledrie in lachen uitbarsten. Geen enkele politieagent zal je arresteren omdat je tegen iemand aanbotst, vooral als je kunt zeggen dat het per ongeluk was.
Wanneer straatgebruikers oog in oog komt te staan met wat voor hen persoonlijk aanstootgevende, varianten zijn in lichaamsvorm, schoonheid, huidskleur, haar, kledingstijl, inkomen, seksuele voorkeur, etc., dan worden ze geacht beleefd daarmee om te gaan. Eén van de prettigste dingen van op straat zijn is de vrijwaring van het oordeel van anderen. We hoeven onze vooroordelen niet te veranderen, we hoeven deze diversiteit niet te aanvaarden en we hoeven het zelfs niet vriendelijk te bejegenen. Maar een zekere subtiliteit en acceptatie van verschil zijn noodzakelijk. Wat iemand ook moge vinden van zwarte mensen, roodharigen of vrouwen die jurken kopen bij Zeeman, het zou geen issue moeten zijn op straat.
De meeste jonge Marokkanen accepteren deze diversiteit, maar af en toe manipuleert één van hen deze norm. Drie jongens staan naast een friettent en een fors gebouwde vrouw loopt langzaam voorbij. Eén van de jongens zegt hardop zodat de vrouw het kan horen: "Wat een grote kont heeft die vrouw, zeg", en een ander zegt: "Met zulke tieten". Met zijn handen geeft hij de maat van een voetbal aan. De dame draait zich om, gekwetst en beschaamd, ziet de drie Marokkanen en rent snel weg. Omdat ze inderdaad een behoorlijk achterwerk heeft, ziet haar poging om weg te rennen er komisch uit en de jongens liggen dubbel van het lachen. De omstanders, verscheurd tussen lachen en verontwaardiging, richten hun blik naar de grond terwijl ze weglopen en durven elkaar niet aan te kijken uit angst voor wat ze zouden kunnen zien. De ironie wil dat, vanwege hun reputatie, juist de intolerantie voor hun eigen etnische verschil een wapen is dat anderen bereid zijn te gebruiken tegen dezelfde Marokkanen.
Het is acceptabel op straat een vreemde te benaderen om hulp en dat ook te krijgen mits het iets kleins is. Kunt u me vertellen hoe laat het is? Kunt u me vertellen hoe ik bij de Dom kom? Dit is een algemene principe die bijdraagt aan de harmonie en leefbaarheid van de straat.
Ook deze norm wordt door sommige jonge Marokkanen anders gebruikt. Ik volg een groep al meer dan een uur zonder dat zich een incident voordoet. Plotseling zien ze een mooie jonge vrouw hun kant opkomen. Eén van de jongens maakt zichzelf los van de groep en gaat naar haar toe. Hij vraagt: "Hoe laat is het?". Ik weet dat hij tijd in overvloed heeft want ik heb hem al een uur gevolgd. Ze kijkt op met een glimlach op haar gezicht, maar als ze ziet dat het een Marokkaan is, verdwijnt de glimlach en wordt ze zakelijk. "Half zeven", zegt ze en begint snel weg te lopen. De jongen zegt zoiets als: "Hé, je hoeft niet meteen weg te rennen, je denkt zeker dat ik een crimineel ben?" De vrouw die nu een paar meter verder is, draait zich om, haar gezicht rood van verontwaardiging, en schreeuwt terug: "Dat heb ik niet gezegd", waarna ze boos wegloopt. Ik volg haar en hoor haar zeggen: "Je kan niet eens rustig op straat lopen zonder geconfronteerd te worden met een idiote uitkeringstrekker
De laatste norm van de straat is wat socioloog Goffman fatsoenlijke onoplettendheid heeft genoemd. De stadssocioloog Brunt legt deze norm passend uit als: "Bemoei je met jezelf, geef geen aanstoot en zorg dat je riskante ontmoetingen uit de weg gaat." Om het belang van dit principe te begrijpen kun je proberen je voor te stellen hoe vermoeiend het zou zijn om iedereen op straat aan te spreken en een goede dag te wensen. Wat de meeste mensen doen is simpelweg de aanwezigheid van andere straatgebruikers erkennen, soms met een glimlach of zelfs een hoofdknik, waarnaar ze ieder hun eigen weg vervolgen. Op deze manier kan de straat de schijn van neutraliteit en anonimiteit behouden.
Dit is de norm die de meeste Marokkanen vooral moeilijk vinden om te hanteren en dat is ook begrijpelijk. Ze zijn namelijk niet op straat gekomen om anoniem te zijn, maar om zichzelf te tonen en respect op te eisen. Ze krijgen dit respect niet wanneer mensen hen behandelen alsof ze lucht zijn. Dus ze kijken voorbijgangers recht in de ogen en houden de blik zo lang vast dat het oncomfortabel wordt. De onzin die alle interculturele communicatiedeskundigen verkondigen, dat Marokkanen als ze praten naar de grond kijken om respect te tonen, is hier een pertinente leugen. Ze praten zo hard dat iedereen hen kan horen en roepen openlijk naar tienermeisjes die boodschappen doen met hun ouders. Vooral de vaders van deze meisjes reageren alsof ze een hartaanval zullen krijgen. Het lijkt de jongens niets te kunnen schelen. Een vader zegt tegen zijn vrouw: "Als ze zo naar haar roepen in mijn bijzijn, wat zouden ze dan doen als ze hier in haar eentje loopt?" En ze kijken bezorgd.
De meeste mensen gebruiken deze gedragscodes in elke straat en ze gebruiken ze intuïtief. Zo ook de meeste Marokkanen, maar het probleem is dat een kleine groep die normen doelbewust manipuleert om op confrontaties aan te sturen. Van de 400 jonge mannen op straat op een willekeurige donderdagavond zijn er misschien dertig die deze normen negatief aanwenden.
Echter, de kans op meer dan één confrontatie voor je het station uit bent is groot. De kans dat vroeg of laat meer en meer mensen een confrontatie zullen hebben met één van deze jongens neemt ook toe. Daarmee is de mogelijkheid dat elke kleine confrontatie kan uitbarsten tot een echt groot conflict dat leidt tot het gebruik van geweld, altijd aanwezig. Deze mensen gaan allemaal naar huis en vertellen vijf of tien vrienden en familieleden over hun confrontatie en zo groeit langzamerhand dit crescendo van klachten uit tot wat nu de revolutie van kleine ongemakken is geworden. Het is niet zo dat deze Marokkaanse jongens allemaal de wet overtreden, of dat ze de enige zijn die voor overlast zorgen of wapens of geweld gebruiken. Zelden heeft één van de confrontaties die ik observeerde, geleid tot geweld. En van een micro-oorlog met autochtonen is geen sprake. Maar als deze jonge mensen compleet vervreemd zouden raken van de Nederlandse maatschappij, dan kan de straat heel snel veranderen in een onleefbaar gebied. Ze houden zichzelf niet voor gek en ze weten al wat de rest van de bevolking van hun denkt. Ze zijn ook sneller bereid om de reacties van anderen als discriminerend te bestempelen. Een simpele opmerking wordt al gauw geïnterpreteerd als gebrek aan respect, en dat lokt weer hevige en disproportionele reacties uit. Zelfs jongens die geen streken uithalen weten dat ze als Marokkanen geen krediet hebben op straat. Het is één pot nat. Daardoor voelen ze zich buiten de wet gesteld en hebben schijt aan iedereen op straat. Ze zijn immers tweederangs burgers. Eén van de belangrijkste vragen waar ik nog geen antwoord op heb is hoe de verhouding is tussen de meerderheid van de Marokkanen die zich keurig gedragen en het kleine gedeelte dat altijd weer last bezorgt. Zouden zij hun broers kunnen benaderen, want de rest van de samenleving durft niet meer.
Jude Kehla Wirnkar is sociaal wetenschapper en beleidsadviseur.
Na de tragische moord van René Steegmans in Venlo is de discussie weer opgelaaid over normen en waarden op straat en het ontbreken ervan bij jonge Marokkanen in het publieke domein. Terwijl een gebeurtenis zoals deze in Venlo terecht de meeste aandacht trekt, is mijn stelling dat er iets aan vooraf gaat in de manipulatie van normen op straat die minstens evenveel aandacht verdient als geweld in het publiek domein. Pas als we de oppositionele cultuur van Marokkanen op straat begrijpen, is hun gedrag te verklaren. Daar is nog weinig onderzoek naar gedaan.
Marokkaanse jongens als paria’s op straat
Na de tragische moord van René Steegmans in Venlo is de discussie weer opgelaaid over normen en waarden op straat en het ontbreken ervan bij jonge Marokkanen in het publieke domein. Terwijl een gebeurtenis zoals deze in Venlo terecht de meeste aandacht trekt, is mijn stelling dat er iets aan vooraf gaat in de manipulatie van normen op straat die minstens evenveel aandacht verdient als geweld in het publiek domein. Pas als we de oppositionele cultuur van Marokkanen op straat begrijpen, is hun gedrag te verklaren. Daar is nog weinig onderzoek naar gedaan.
Als publiek domein wordt de straat tijdelijk bevolkt door mensen die vreemden zijn van elkaar, die elkaar alleen maar op basis van functies of andere onpersoonlijke identiteiten herkennen. De meeste grote steden kennen straten die zich kenmerken door grote drukte en een verscheidenheid aan personen uit alle lagen van de bevolking met verschillende functies. Het is de combinatie van die vreemden, het gedrang van de menigte en de verscheidenheid, die de straat zo tot een spektakel maken. Zonder bepaalde normen of codes van interactie zou er geen harmonie kunnen zijn op straat. In dit artikel beperken we ons tot vier normen die gelden op straat en bekijken we hoe jonge Marokkanen met deze normen omgaan.
De afgelopen paar maanden hebben we groepen jonge Marokkanen gevolgd en geïnterviewd in de straten van Utrecht. Om praktische redenen hadden we ervoor gekozen onze straat te laten beginnen in de grote hal van het Centraal Station in Utrecht, dan langs de Free Recordshop, rechts aanhouden richting V&D, daar de trap af en Hoog Catharijne uit, rechtsaf de Elisabethstraat in, de Steenweg volgen, aan het eind links en weer links de Oudegracht op tot aan de Lange Viestraat. In de zomermaanden bij goed weer zijn er op koopavond, vooral tijdens de piekuren tussen zes en half acht wanneer de meeste forenzen met de trein naar huis gaan en vooral autochtonen aan het winkelen zijn, ongeveer 400 jonge Marokkanen in dit gebied. Ze winkelen niet, ze lopen vooral rond. Ze komen naar deze straten met een slechte reputatie, verguisd door de rest van de bevolking, bestempeld als kut-Marokkanen, criminelen, moslim-fundamentalisten, vrouwenonderdrukkers etc. De functionaliteit van de straat is voor hen anders dan voor bijna alle andere gebruikers, de forenzen en het winkelend publiek.
De Marokkanen gebruiken de straat als een podium waar ze zich kunnen profileren. Ze hangen rond om gezien te worden, barsten spontaan in lachen uit en lijken zelfverzekerd. Sommigen gebruiken schuttingtaal, schreeuwen naar elkaar en voeren op luide toon privé-gesprekken. Hierdoor krijgen de andere gebruikers van de straat de indruk dat zij de Marokkanen koud laten. Ze zijn vaak in groepjes van drie of vier en de jongens neigen ertoe stoer te doen en dagen elkaar uit tot kwajongensstreken. Zelfs in kleine aantallen lijken ze een vreemde hegemonie uit te oefenen over de straat, alsof ze er heer en meester zijn. De meeste van hen zijn goed gekleed, zelfs beter dan je op basis van hun sociaal-economische achtergrond zou verwachten. Kortom, de straat is het platform waar ze proberen campagne te voeren voor respect. Want gezien hun huidige reputatie is respect een schaars goed voor jonge Marokkanen. Hun tragedie is dat de manier waarop ze proberen respect te winnen op straat, namelijk door continu de normen van algemeen geaccepteerd gedrag te manipuleren, hun negatieve reputatie alleen maar bevestigt. Maar wat zijn eigenlijk deze normen voor harmonieuze interactie op straat?
In een drukke straat werken vreemden samen en proberen hun bewegingen zo te coördineren dat ze incidenten vermijden. Als je op een verhoging zou staan in een willekeurige drukke straat en de bewegingen van de mensen zou bekijken, zou je je erover verbazen dat ze niet de hele tijd tegen elkaar opbotsen. In Utrecht stromen rond zes uur duizenden mensen uit de treinen, sommige lopen snel, andere langzaam, sommige slaan plotseling links- of rechtsaf, of stoppen plotseling om anderen te laten passeren. Als iemand met een camera alleen hun voeten zou filmen, zou een ongelooflijk gechoreografeerd ballet zichtbaar worden, zonder de hulp van Hans van Manen. De reden is simpel: als grote groepen de straat in harmonie willen gebruiken, moeten ze samenwerken. Zodra je iemand recht op je af ziet komen, doe je een stap naar links of rechts, of je draait je lichaam om een botsing te vermijden, je stopt plotseling om iemand voorbij te laten of je versnelt zodat ze achterlangs kunnen passeren. Dit gedrag bewaart de harmonie op straat en iedereen doet het intuïtief.
De meeste Marokkanen begrijpen dit, maar sommige zijn er bewust op uit deze norm te doorbreken. Voor me loopt een groep van vier jongens naast elkaar. Iedereen die recht op hen afkomt, moet twee stappen opzij doen om een botsing te vermijden, de vrouwen zelfs drie stappen, waardoor ze andere voetgangers blokkeren. Een lange autochtone man waagt het om dwars door de groep heen te lopen, want hij wil niet opzij en hij botst tegen mij aan, omdat ik recht achter de jongens loop. Ze roepen "Fuck you" tegen hem, maar hij zegt "Sorry" tegen mij en loopt door zonder naar de Marokkanen te kijken. Mensen tolereren een stel dat hand in hand over straat loopt, maar niet een groep van vier jongens die slenteren, of ze nou Marokkanen zijn of niet.
In een andere groep wordt één van de drie jongens uitgedaagd om een streek uit te halen. Hij ziet een jonge vrouw naderen, maakt zich los van de rest en botst met zijn schouder tegen haar borst aan. De vrouw verontschuldigt zich en loopt snel door, terwijl hij naar zijn vrienden kijkt en ze alledrie in lachen uitbarsten. Geen enkele politieagent zal je arresteren omdat je tegen iemand aanbotst, vooral als je kunt zeggen dat het per ongeluk was.
Wanneer straatgebruikers oog in oog komt te staan met wat voor hen persoonlijk aanstootgevende, varianten zijn in lichaamsvorm, schoonheid, huidskleur, haar, kledingstijl, inkomen, seksuele voorkeur, etc., dan worden ze geacht beleefd daarmee om te gaan. Eén van de prettigste dingen van op straat zijn is de vrijwaring van het oordeel van anderen. We hoeven onze vooroordelen niet te veranderen, we hoeven deze diversiteit niet te aanvaarden en we hoeven het zelfs niet vriendelijk te bejegenen. Maar een zekere subtiliteit en acceptatie van verschil zijn noodzakelijk. Wat iemand ook moge vinden van zwarte mensen, roodharigen of vrouwen die jurken kopen bij Zeeman, het zou geen issue moeten zijn op straat.
De meeste jonge Marokkanen accepteren deze diversiteit, maar af en toe manipuleert één van hen deze norm. Drie jongens staan naast een friettent en een fors gebouwde vrouw loopt langzaam voorbij. Eén van de jongens zegt hardop zodat de vrouw het kan horen: "Wat een grote kont heeft die vrouw, zeg", en een ander zegt: "Met zulke tieten". Met zijn handen geeft hij de maat van een voetbal aan. De dame draait zich om, gekwetst en beschaamd, ziet de drie Marokkanen en rent snel weg. Omdat ze inderdaad een behoorlijk achterwerk heeft, ziet haar poging om weg te rennen er komisch uit en de jongens liggen dubbel van het lachen. De omstanders, verscheurd tussen lachen en verontwaardiging, richten hun blik naar de grond terwijl ze weglopen en durven elkaar niet aan te kijken uit angst voor wat ze zouden kunnen zien. De ironie wil dat, vanwege hun reputatie, juist de intolerantie voor hun eigen etnische verschil een wapen is dat anderen bereid zijn te gebruiken tegen dezelfde Marokkanen.
Het is acceptabel op straat een vreemde te benaderen om hulp en dat ook te krijgen mits het iets kleins is. Kunt u me vertellen hoe laat het is? Kunt u me vertellen hoe ik bij de Dom kom? Dit is een algemene principe die bijdraagt aan de harmonie en leefbaarheid van de straat.
Ook deze norm wordt door sommige jonge Marokkanen anders gebruikt. Ik volg een groep al meer dan een uur zonder dat zich een incident voordoet. Plotseling zien ze een mooie jonge vrouw hun kant opkomen. Eén van de jongens maakt zichzelf los van de groep en gaat naar haar toe. Hij vraagt: "Hoe laat is het?". Ik weet dat hij tijd in overvloed heeft want ik heb hem al een uur gevolgd. Ze kijkt op met een glimlach op haar gezicht, maar als ze ziet dat het een Marokkaan is, verdwijnt de glimlach en wordt ze zakelijk. "Half zeven", zegt ze en begint snel weg te lopen. De jongen zegt zoiets als: "Hé, je hoeft niet meteen weg te rennen, je denkt zeker dat ik een crimineel ben?" De vrouw die nu een paar meter verder is, draait zich om, haar gezicht rood van verontwaardiging, en schreeuwt terug: "Dat heb ik niet gezegd", waarna ze boos wegloopt. Ik volg haar en hoor haar zeggen: "Je kan niet eens rustig op straat lopen zonder geconfronteerd te worden met een idiote uitkeringstrekker
De laatste norm van de straat is wat socioloog Goffman fatsoenlijke onoplettendheid heeft genoemd. De stadssocioloog Brunt legt deze norm passend uit als: "Bemoei je met jezelf, geef geen aanstoot en zorg dat je riskante ontmoetingen uit de weg gaat." Om het belang van dit principe te begrijpen kun je proberen je voor te stellen hoe vermoeiend het zou zijn om iedereen op straat aan te spreken en een goede dag te wensen. Wat de meeste mensen doen is simpelweg de aanwezigheid van andere straatgebruikers erkennen, soms met een glimlach of zelfs een hoofdknik, waarnaar ze ieder hun eigen weg vervolgen. Op deze manier kan de straat de schijn van neutraliteit en anonimiteit behouden.
Dit is de norm die de meeste Marokkanen vooral moeilijk vinden om te hanteren en dat is ook begrijpelijk. Ze zijn namelijk niet op straat gekomen om anoniem te zijn, maar om zichzelf te tonen en respect op te eisen. Ze krijgen dit respect niet wanneer mensen hen behandelen alsof ze lucht zijn. Dus ze kijken voorbijgangers recht in de ogen en houden de blik zo lang vast dat het oncomfortabel wordt. De onzin die alle interculturele communicatiedeskundigen verkondigen, dat Marokkanen als ze praten naar de grond kijken om respect te tonen, is hier een pertinente leugen. Ze praten zo hard dat iedereen hen kan horen en roepen openlijk naar tienermeisjes die boodschappen doen met hun ouders. Vooral de vaders van deze meisjes reageren alsof ze een hartaanval zullen krijgen. Het lijkt de jongens niets te kunnen schelen. Een vader zegt tegen zijn vrouw: "Als ze zo naar haar roepen in mijn bijzijn, wat zouden ze dan doen als ze hier in haar eentje loopt?" En ze kijken bezorgd.
De meeste mensen gebruiken deze gedragscodes in elke straat en ze gebruiken ze intuïtief. Zo ook de meeste Marokkanen, maar het probleem is dat een kleine groep die normen doelbewust manipuleert om op confrontaties aan te sturen. Van de 400 jonge mannen op straat op een willekeurige donderdagavond zijn er misschien dertig die deze normen negatief aanwenden.
Echter, de kans op meer dan één confrontatie voor je het station uit bent is groot. De kans dat vroeg of laat meer en meer mensen een confrontatie zullen hebben met één van deze jongens neemt ook toe. Daarmee is de mogelijkheid dat elke kleine confrontatie kan uitbarsten tot een echt groot conflict dat leidt tot het gebruik van geweld, altijd aanwezig. Deze mensen gaan allemaal naar huis en vertellen vijf of tien vrienden en familieleden over hun confrontatie en zo groeit langzamerhand dit crescendo van klachten uit tot wat nu de revolutie van kleine ongemakken is geworden. Het is niet zo dat deze Marokkaanse jongens allemaal de wet overtreden, of dat ze de enige zijn die voor overlast zorgen of wapens of geweld gebruiken. Zelden heeft één van de confrontaties die ik observeerde, geleid tot geweld. En van een micro-oorlog met autochtonen is geen sprake. Maar als deze jonge mensen compleet vervreemd zouden raken van de Nederlandse maatschappij, dan kan de straat heel snel veranderen in een onleefbaar gebied. Ze houden zichzelf niet voor gek en ze weten al wat de rest van de bevolking van hun denkt. Ze zijn ook sneller bereid om de reacties van anderen als discriminerend te bestempelen. Een simpele opmerking wordt al gauw geïnterpreteerd als gebrek aan respect, en dat lokt weer hevige en disproportionele reacties uit. Zelfs jongens die geen streken uithalen weten dat ze als Marokkanen geen krediet hebben op straat. Het is één pot nat. Daardoor voelen ze zich buiten de wet gesteld en hebben schijt aan iedereen op straat. Ze zijn immers tweederangs burgers. Eén van de belangrijkste vragen waar ik nog geen antwoord op heb is hoe de verhouding is tussen de meerderheid van de Marokkanen die zich keurig gedragen en het kleine gedeelte dat altijd weer last bezorgt. Zouden zij hun broers kunnen benaderen, want de rest van de samenleving durft niet meer.
Jude Kehla Wirnkar is sociaal wetenschapper en beleidsadviseur.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 26 mei 2007 17:07
sorry mijn wereldje klein, mijn wereldje is heel erg groot, misschien wel groter als jouw wereldje, ik kom met allerlei soorten mensen in aanraking, e zie genoeg om mij heen gebeuren
lolotte is mischien geen rascist,maar in al haar reacties over Marokkanen is ze gewoon negatief, ze doet net alsof dingen heel vaak voorkomen
heeft ze dan iets positiefs gemeld over Marokkanen, nee alleen maar negatiefe dingen, en ze generaliseerd...nou zo kan je ook niet goed discuseren
zaterdag 26 mei 2007 17:14
wat voor slechte eigenschappen wil ik niet zien...ja het klopt dat sommige jongens vervelend zijn..maar het merendeel is gewoon normaal ben ik van overtuigd..en ik denk niet echt dat het aan de opvoeding ligt..deze jongeren hebben namelijk schijt aan hun ouders, en aan hun geloof doen ze niks
Maar ik wil mij niet verantwoordelijk voelen voor die jongens, en ik heb er niks mee te maken...begrijp je dat dan niet
maar velen hier laten wel duidelijk merken dat ze de Islaam achterlijk vinden, de Marokkaanse cultuur ook..en dat doet mij gewoon pijn
zaterdag 26 mei 2007 17:19
wat vind je hier van, kleine kinderen van 5/6 jaar oud die mijn man voor terrorist uitschelden, omdat hij die dag in Islamitische kleding rondliep(was naar een feest geweest) en omdat hij een klein baardje heeft............goh van wie zullen die kinderen dat dan hebben
ik ken ook wel meiden die erg Islamitische gekleed lopen met jilbaab en ghimaar die erg negatiefe ervaringen hebben op straat..een volwassen man met de fiets die expres tegen ze aanrijd bv
zaterdag 26 mei 2007 17:41
Precies marokkanse die andere kant bestaat ook. En die twee groepen versterken het negatieve beeld van elkaar.
Zoals die gene die ruzie kreeg bij het parkeren met iemand van islamitische afkomst en nu weet wat hij gaat stemmen (wilbers) alsof je geen ruzie kan krijgen met een nederlander tijdens het parkeren. Ineens is dan een slechte ervaring gekoppelt met een hele achtergrond van iemand terwijl die slechte ervaringen, het korte lontje, de onverdraagzaamheid niet overal te merken is.
Maar dat neemt niet weg dat er onder marokkaanse jongens in de pubertijd een groot probleem is. En die vallen wel het meeste op. Meer dan hun soortgenoten die het dan misschien wel goed doen. Want hoe graag ik ook zal willen marokkaanse, ik ken er geen 1 en kom er geen 1 tegen. Zag ik ze maar om mijn negatieve gevoel hierover te nuanceren. Zag ik maar voldoende jongens die het zo goed doen. Maar die zitten denk ik thuis te leren, hebben een vriendinnetje of zorgen voor hun oma of wat dan ook, die vallen niet op, en deze groepen die het verpesten wel. En ;je kan er dan niet omheen dat dat negatief doorwerkt in de beeldvorming. Alleen zij kunnen dat veranderen en.. misschien wel mensen van hun achtergrond en hun cultuur die ze vertellen hoe vervelend dat doorwerkt en hoe ook zij dit gedrag afkeuren. Door maar steeds op die andere goede te blijven wijzen onderken je tevens het probleem dat er ook is. Want daarmee geef je aan dat het wel meevalt terwijl het probleem wel degelijk groot aanwezig is, te groot aanwezig.
Maar ik snap je wel als je ongewilt wordt meegenoemd in die beeldvorming, dan snap ik wel dat je ook die andere kant sterk wil belichten. Maar tevens is dat frusterend omdat je daarmee doet of het allemaal wel meevalt, ook al hoort niet iedereen daarbij, er mag vanuit ook de eigenachterban wel eens een sterker geluid komen dat het niet meevalt en erg is wat er door deze groepen wordt aangericht, en juist dat signaal zal mensen laten zien dat er ook andere marokkanen zijn, juist door het niet te bagetaliseren en te wijzen op de andere kant. Die laat je al zien met je afkeuring lijkt me.
Als er een groep rechtse extrmisten is gaan nederlanders net zo goed de straat op om daartegen te protesteren, men laat horen hoe erg men het vind, ook als die mensen een zelfde kleur of achtergrond hebben. Je zal dan niet snel horen dat men wil overtuigen dat er ook andere nederlanders zijn, want dat heeft er niets mee te maken. Of achtergrond nou wel of niet gelijk zijn dit zijn dingen die men afkeurt, en juist door te wijzen dat we niet allemaal zo zijn kan het overkomen alsof het probleem dat er veroorzaakt wordt wel meevalt. Ik hoef niet naar de goede te kijken om iets af te mogen keuren.
Zoals die gene die ruzie kreeg bij het parkeren met iemand van islamitische afkomst en nu weet wat hij gaat stemmen (wilbers) alsof je geen ruzie kan krijgen met een nederlander tijdens het parkeren. Ineens is dan een slechte ervaring gekoppelt met een hele achtergrond van iemand terwijl die slechte ervaringen, het korte lontje, de onverdraagzaamheid niet overal te merken is.
Maar dat neemt niet weg dat er onder marokkaanse jongens in de pubertijd een groot probleem is. En die vallen wel het meeste op. Meer dan hun soortgenoten die het dan misschien wel goed doen. Want hoe graag ik ook zal willen marokkaanse, ik ken er geen 1 en kom er geen 1 tegen. Zag ik ze maar om mijn negatieve gevoel hierover te nuanceren. Zag ik maar voldoende jongens die het zo goed doen. Maar die zitten denk ik thuis te leren, hebben een vriendinnetje of zorgen voor hun oma of wat dan ook, die vallen niet op, en deze groepen die het verpesten wel. En ;je kan er dan niet omheen dat dat negatief doorwerkt in de beeldvorming. Alleen zij kunnen dat veranderen en.. misschien wel mensen van hun achtergrond en hun cultuur die ze vertellen hoe vervelend dat doorwerkt en hoe ook zij dit gedrag afkeuren. Door maar steeds op die andere goede te blijven wijzen onderken je tevens het probleem dat er ook is. Want daarmee geef je aan dat het wel meevalt terwijl het probleem wel degelijk groot aanwezig is, te groot aanwezig.
Maar ik snap je wel als je ongewilt wordt meegenoemd in die beeldvorming, dan snap ik wel dat je ook die andere kant sterk wil belichten. Maar tevens is dat frusterend omdat je daarmee doet of het allemaal wel meevalt, ook al hoort niet iedereen daarbij, er mag vanuit ook de eigenachterban wel eens een sterker geluid komen dat het niet meevalt en erg is wat er door deze groepen wordt aangericht, en juist dat signaal zal mensen laten zien dat er ook andere marokkanen zijn, juist door het niet te bagetaliseren en te wijzen op de andere kant. Die laat je al zien met je afkeuring lijkt me.
Als er een groep rechtse extrmisten is gaan nederlanders net zo goed de straat op om daartegen te protesteren, men laat horen hoe erg men het vind, ook als die mensen een zelfde kleur of achtergrond hebben. Je zal dan niet snel horen dat men wil overtuigen dat er ook andere nederlanders zijn, want dat heeft er niets mee te maken. Of achtergrond nou wel of niet gelijk zijn dit zijn dingen die men afkeurt, en juist door te wijzen dat we niet allemaal zo zijn kan het overkomen alsof het probleem dat er veroorzaakt wordt wel meevalt. Ik hoef niet naar de goede te kijken om iets af te mogen keuren.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zaterdag 26 mei 2007 18:06
ja maar lynn dat zou dan toch net zo goed andersom gelden, het recht om een nederlander met de nek aan te kijken omdat ook dit gebeurd?
Ik geef altijd ruimte om te laten zien dat je anders bent en niet tot zo'n groep gehoord. Maar neem me alleen niet kwalijk dat ik daarin wat afwachtend ben en de vriendelijke bedoeling eerst gezien moet hebben. Als je echt niet tot die kortzichtige nederlander behoord, als je echt niet tot die marokkaanse tuig behoort is het simpel om met een vriendelijk woord en glimlacht te beginnen lijkt me om de ander van je goede wil te overtuigen.
Ik geef altijd ruimte om te laten zien dat je anders bent en niet tot zo'n groep gehoord. Maar neem me alleen niet kwalijk dat ik daarin wat afwachtend ben en de vriendelijke bedoeling eerst gezien moet hebben. Als je echt niet tot die kortzichtige nederlander behoord, als je echt niet tot die marokkaanse tuig behoort is het simpel om met een vriendelijk woord en glimlacht te beginnen lijkt me om de ander van je goede wil te overtuigen.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zaterdag 26 mei 2007 18:11
zaterdag 26 mei 2007 18:17
ja en ik maakte ook mee dat een vriendin van mijn dochter niet werd aangenomen, zogenaamd omdat men al voorzien was (mijn dochter werkte daar ook) meisje sprak keurig nederlands en deed de zelfde opleiding als mijn dochter, alleen ze had een kleurtje. Dag erop werden er wel weer mensen uitgenodigd. Het is dus zo dat het doorwerkt en ik snap heel goed hoe frusterend dat is om je nog meer te moeten bewijzen.
Maar dat veranderen begint toch bij jezelf. Ik zal er altijd tegenin gaan als er kortzichtige opmerkingen komen over bv marokkanen als ik op een feestje ben. Ik zal altijd discriminatie bestrijden, ik erken een probleem dat wel zeker en dat probleem vind ik erg. Maar dat betekend niet dat ik een hekel heb aan alle marokkaanen (of andere groeperingen)
Ik vraag me alleen af of dat ook gebeurd op feesten onder marokkanen. Ook daar zouden de mannen terecht moeten wijzen als iemand zegt dat elke nederlandse vrouw een hoer is. De verandering kan je alleen zelf tot stand brengen door hierin niet mee te gaan en alleen af te keuren wat afkeuring verdient omdat iets respectloos is ten aanzien van je medemens.
Maar dat veranderen begint toch bij jezelf. Ik zal er altijd tegenin gaan als er kortzichtige opmerkingen komen over bv marokkanen als ik op een feestje ben. Ik zal altijd discriminatie bestrijden, ik erken een probleem dat wel zeker en dat probleem vind ik erg. Maar dat betekend niet dat ik een hekel heb aan alle marokkaanen (of andere groeperingen)
Ik vraag me alleen af of dat ook gebeurd op feesten onder marokkanen. Ook daar zouden de mannen terecht moeten wijzen als iemand zegt dat elke nederlandse vrouw een hoer is. De verandering kan je alleen zelf tot stand brengen door hierin niet mee te gaan en alleen af te keuren wat afkeuring verdient omdat iets respectloos is ten aanzien van je medemens.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zaterdag 26 mei 2007 18:20
zaterdag 26 mei 2007 18:45
zie je dat je hetzelfde doet hier? Ook jij geeft aan dat niet iedereen zo is, Nee niet iedereen is verkeerd bezig en laat in je posting doorschemeren dat je de mensen zelfs nog wel begrijpt die dat wel doen.Ik heb zeker geen begrip voor mensen die fout bezig zijn ! In feite niet anders dan marokaanse doet.
zaterdag 26 mei 2007 18:48
girl ik haal dat er ook uit. Wat ik bedoelde is dat je marokkaanse wijst op het feit dat ze steeds zegt dat niet iedereen zo is, als je dan reageerd op haar reactie dat ook zij wel eens kortzichtige nederlanders tegenkomt geef je als antwoord ook dat niet iedereen zo is.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zondag 27 mei 2007 00:30
Ik ben niet langer geïnteresseerd in verklaringen, in hoe het nou toch komt allemaal :@. Het enige wat ik weet is dat het wonen in mijn buurt verziekt wordt door de terreur van Marokkaanse jongens, en ik heb tientallen verklaringen gelezen en gehoord hoe dat nou toch allemaal komt.
Ik ben er helemaal klaar mee. Ik heb het 5 jaar lang geprobeerd hoor, met een goed gesprek, met banketletters brengen met Sinterklaas, met bars optreden bij overlast. Het helpt allemaal geen flikker.
Verklaringen interesseren me niet langer. Wat zou ik me nog langer in hen verdiepen? Ik ga verhuizen en ik wil nooit meer naast een Marokkaan wonen. Jammer dan als dat discriminerend is, ik heb mijn aandeel in de multiculturele samenleving echt wel geleverd. En al wat ik ervoor teruggekregen heb is ellende.
Ik ben er helemaal klaar mee. Ik heb het 5 jaar lang geprobeerd hoor, met een goed gesprek, met banketletters brengen met Sinterklaas, met bars optreden bij overlast. Het helpt allemaal geen flikker.
Verklaringen interesseren me niet langer. Wat zou ik me nog langer in hen verdiepen? Ik ga verhuizen en ik wil nooit meer naast een Marokkaan wonen. Jammer dan als dat discriminerend is, ik heb mijn aandeel in de multiculturele samenleving echt wel geleverd. En al wat ik ervoor teruggekregen heb is ellende.
zondag 27 mei 2007 18:46
Nu nog even een opmerking waar we mee geconfrotneerd worden. Ouders doen ontzettend hun best om hun kids netjes op te voeden. Zo lang mogelijk stoppen zij daar energie in. Respect hebben naar ouderen bijvoorbeeld....
Wat moeten deze kinderen nou denken wanneer er jeugd om hun heen (zoals in de trein) het volgende roepen:
Tering hey, kankerlijer ga naar je kankermoeder, vuile kankerhoer!
Het kan positief aflopen dat je kind het zelf afkeurd, maar zouden die woorden niet gebruikt worden dan was het niet eens nodig om hierover te praten.
Moet ik jullie nog vertellen wie deze geweldige woorden gebruiken?
Wat moeten deze kinderen nou denken wanneer er jeugd om hun heen (zoals in de trein) het volgende roepen:
Tering hey, kankerlijer ga naar je kankermoeder, vuile kankerhoer!
Het kan positief aflopen dat je kind het zelf afkeurd, maar zouden die woorden niet gebruikt worden dan was het niet eens nodig om hierover te praten.
Moet ik jullie nog vertellen wie deze geweldige woorden gebruiken?
zondag 27 mei 2007 19:06
zondag 27 mei 2007 21:07
Ik bedoel marokkanen ja. Natuurlijk hebben zij die woorden niet bedacht en zij zijn niet de enige die ze gebruiken, maar ze zijn er wel achter gekomen dat die woorden bestaan, spreken ze wel al te graag en makkelijk luid en duidelijk uit. Lekker provoceren, stoerdoenerij of hoe men het ook wilt noemen.
Maar ik begrijp jullie reactie, helaas praat ik uit eigen, bijna dagelijkse, ervaring omdat ik in een stad woon waar het helemaal fout gaat wanneer er niet gauw ingegrepen wordt en is het dus geen geswets waar ik mee aan kom.
Ik zit er middenin en praat continue uit eigen ervaring. Het spijt me....
zondag 27 mei 2007 21:21
Nou, mevrouw Hillegers, ik zit er ook middenin.
Ik werk op een school voor voortgezet onderwijs in de Randstad, met plm 50% allochtonen
Die taal die jij daar noemt, wordt door alle soorten leerlingen gebezigd. Zwart, wit, bruin, geel, noem het maar op. Echt niet alleen door Marokkanen.
Juist ook erg veel door Nederlandse leerlingen...:o
Ik werk op een school voor voortgezet onderwijs in de Randstad, met plm 50% allochtonen
Die taal die jij daar noemt, wordt door alle soorten leerlingen gebezigd. Zwart, wit, bruin, geel, noem het maar op. Echt niet alleen door Marokkanen.
Juist ook erg veel door Nederlandse leerlingen...:o
zondag 27 mei 2007 21:53
Uiteraard ben ik niet de enige die er middenin zit maar er zijn er zoveel die het niet kunnen begrijpen omdat zij niet geconfronteert raken met wat wij meemaken.
Maar dat bedoel ik nou!! Nederlandse leerlingen doen het ook. Ik kan mij herinneren dat dit echt wel anders is geweest.
Het provoceren middels die woorden dat de hele trein het hoort heeft puur te maken met respectloze jongeren. En als ik ga kijken wat voor een miesgastje met die woorden loopt te smijten dan kan ik er niks aan doen dat het toch weer een marokkaan is. Ondertussen horen en zien al die Nederlandse jongeren er om heen dat die woorden worden toegestaan en hebben we weer een jochie erbij die ook op die manier naar zijn omgeving gaat doen. Dit laatste bedenk ik even hoor. Ik heb geen feiten maar ja....
Maar onze meningen verschillen hierin dat is duidelijk.
Ik zie wat ik zie en hoor wat ik hoor. Voor mij is het duidelijk en wil ik niet eens iemand zover te krijgen dat men mij gelijk moet geven.
Ik ben nu puur van mij af aan het schrijven....... heerlijk.
