Actueel
alle pijlers
verklaring gedrag Marokkaanse jongeren ?
woensdag 23 mei 2007 19:00
Marokkaanse jongens als paria’s op straat
Na de tragische moord van René Steegmans in Venlo is de discussie weer opgelaaid over normen en waarden op straat en het ontbreken ervan bij jonge Marokkanen in het publieke domein. Terwijl een gebeurtenis zoals deze in Venlo terecht de meeste aandacht trekt, is mijn stelling dat er iets aan vooraf gaat in de manipulatie van normen op straat die minstens evenveel aandacht verdient als geweld in het publiek domein. Pas als we de oppositionele cultuur van Marokkanen op straat begrijpen, is hun gedrag te verklaren. Daar is nog weinig onderzoek naar gedaan.
Marokkaanse jongens als paria’s op straat
Na de tragische moord van René Steegmans in Venlo is de discussie weer opgelaaid over normen en waarden op straat en het ontbreken ervan bij jonge Marokkanen in het publieke domein. Terwijl een gebeurtenis zoals deze in Venlo terecht de meeste aandacht trekt, is mijn stelling dat er iets aan vooraf gaat in de manipulatie van normen op straat die minstens evenveel aandacht verdient als geweld in het publiek domein. Pas als we de oppositionele cultuur van Marokkanen op straat begrijpen, is hun gedrag te verklaren. Daar is nog weinig onderzoek naar gedaan.
Als publiek domein wordt de straat tijdelijk bevolkt door mensen die vreemden zijn van elkaar, die elkaar alleen maar op basis van functies of andere onpersoonlijke identiteiten herkennen. De meeste grote steden kennen straten die zich kenmerken door grote drukte en een verscheidenheid aan personen uit alle lagen van de bevolking met verschillende functies. Het is de combinatie van die vreemden, het gedrang van de menigte en de verscheidenheid, die de straat zo tot een spektakel maken. Zonder bepaalde normen of codes van interactie zou er geen harmonie kunnen zijn op straat. In dit artikel beperken we ons tot vier normen die gelden op straat en bekijken we hoe jonge Marokkanen met deze normen omgaan.
De afgelopen paar maanden hebben we groepen jonge Marokkanen gevolgd en geïnterviewd in de straten van Utrecht. Om praktische redenen hadden we ervoor gekozen onze straat te laten beginnen in de grote hal van het Centraal Station in Utrecht, dan langs de Free Recordshop, rechts aanhouden richting V&D, daar de trap af en Hoog Catharijne uit, rechtsaf de Elisabethstraat in, de Steenweg volgen, aan het eind links en weer links de Oudegracht op tot aan de Lange Viestraat. In de zomermaanden bij goed weer zijn er op koopavond, vooral tijdens de piekuren tussen zes en half acht wanneer de meeste forenzen met de trein naar huis gaan en vooral autochtonen aan het winkelen zijn, ongeveer 400 jonge Marokkanen in dit gebied. Ze winkelen niet, ze lopen vooral rond. Ze komen naar deze straten met een slechte reputatie, verguisd door de rest van de bevolking, bestempeld als kut-Marokkanen, criminelen, moslim-fundamentalisten, vrouwenonderdrukkers etc. De functionaliteit van de straat is voor hen anders dan voor bijna alle andere gebruikers, de forenzen en het winkelend publiek.
De Marokkanen gebruiken de straat als een podium waar ze zich kunnen profileren. Ze hangen rond om gezien te worden, barsten spontaan in lachen uit en lijken zelfverzekerd. Sommigen gebruiken schuttingtaal, schreeuwen naar elkaar en voeren op luide toon privé-gesprekken. Hierdoor krijgen de andere gebruikers van de straat de indruk dat zij de Marokkanen koud laten. Ze zijn vaak in groepjes van drie of vier en de jongens neigen ertoe stoer te doen en dagen elkaar uit tot kwajongensstreken. Zelfs in kleine aantallen lijken ze een vreemde hegemonie uit te oefenen over de straat, alsof ze er heer en meester zijn. De meeste van hen zijn goed gekleed, zelfs beter dan je op basis van hun sociaal-economische achtergrond zou verwachten. Kortom, de straat is het platform waar ze proberen campagne te voeren voor respect. Want gezien hun huidige reputatie is respect een schaars goed voor jonge Marokkanen. Hun tragedie is dat de manier waarop ze proberen respect te winnen op straat, namelijk door continu de normen van algemeen geaccepteerd gedrag te manipuleren, hun negatieve reputatie alleen maar bevestigt. Maar wat zijn eigenlijk deze normen voor harmonieuze interactie op straat?
In een drukke straat werken vreemden samen en proberen hun bewegingen zo te coördineren dat ze incidenten vermijden. Als je op een verhoging zou staan in een willekeurige drukke straat en de bewegingen van de mensen zou bekijken, zou je je erover verbazen dat ze niet de hele tijd tegen elkaar opbotsen. In Utrecht stromen rond zes uur duizenden mensen uit de treinen, sommige lopen snel, andere langzaam, sommige slaan plotseling links- of rechtsaf, of stoppen plotseling om anderen te laten passeren. Als iemand met een camera alleen hun voeten zou filmen, zou een ongelooflijk gechoreografeerd ballet zichtbaar worden, zonder de hulp van Hans van Manen. De reden is simpel: als grote groepen de straat in harmonie willen gebruiken, moeten ze samenwerken. Zodra je iemand recht op je af ziet komen, doe je een stap naar links of rechts, of je draait je lichaam om een botsing te vermijden, je stopt plotseling om iemand voorbij te laten of je versnelt zodat ze achterlangs kunnen passeren. Dit gedrag bewaart de harmonie op straat en iedereen doet het intuïtief.
De meeste Marokkanen begrijpen dit, maar sommige zijn er bewust op uit deze norm te doorbreken. Voor me loopt een groep van vier jongens naast elkaar. Iedereen die recht op hen afkomt, moet twee stappen opzij doen om een botsing te vermijden, de vrouwen zelfs drie stappen, waardoor ze andere voetgangers blokkeren. Een lange autochtone man waagt het om dwars door de groep heen te lopen, want hij wil niet opzij en hij botst tegen mij aan, omdat ik recht achter de jongens loop. Ze roepen "Fuck you" tegen hem, maar hij zegt "Sorry" tegen mij en loopt door zonder naar de Marokkanen te kijken. Mensen tolereren een stel dat hand in hand over straat loopt, maar niet een groep van vier jongens die slenteren, of ze nou Marokkanen zijn of niet.
In een andere groep wordt één van de drie jongens uitgedaagd om een streek uit te halen. Hij ziet een jonge vrouw naderen, maakt zich los van de rest en botst met zijn schouder tegen haar borst aan. De vrouw verontschuldigt zich en loopt snel door, terwijl hij naar zijn vrienden kijkt en ze alledrie in lachen uitbarsten. Geen enkele politieagent zal je arresteren omdat je tegen iemand aanbotst, vooral als je kunt zeggen dat het per ongeluk was.
Wanneer straatgebruikers oog in oog komt te staan met wat voor hen persoonlijk aanstootgevende, varianten zijn in lichaamsvorm, schoonheid, huidskleur, haar, kledingstijl, inkomen, seksuele voorkeur, etc., dan worden ze geacht beleefd daarmee om te gaan. Eén van de prettigste dingen van op straat zijn is de vrijwaring van het oordeel van anderen. We hoeven onze vooroordelen niet te veranderen, we hoeven deze diversiteit niet te aanvaarden en we hoeven het zelfs niet vriendelijk te bejegenen. Maar een zekere subtiliteit en acceptatie van verschil zijn noodzakelijk. Wat iemand ook moge vinden van zwarte mensen, roodharigen of vrouwen die jurken kopen bij Zeeman, het zou geen issue moeten zijn op straat.
De meeste jonge Marokkanen accepteren deze diversiteit, maar af en toe manipuleert één van hen deze norm. Drie jongens staan naast een friettent en een fors gebouwde vrouw loopt langzaam voorbij. Eén van de jongens zegt hardop zodat de vrouw het kan horen: "Wat een grote kont heeft die vrouw, zeg", en een ander zegt: "Met zulke tieten". Met zijn handen geeft hij de maat van een voetbal aan. De dame draait zich om, gekwetst en beschaamd, ziet de drie Marokkanen en rent snel weg. Omdat ze inderdaad een behoorlijk achterwerk heeft, ziet haar poging om weg te rennen er komisch uit en de jongens liggen dubbel van het lachen. De omstanders, verscheurd tussen lachen en verontwaardiging, richten hun blik naar de grond terwijl ze weglopen en durven elkaar niet aan te kijken uit angst voor wat ze zouden kunnen zien. De ironie wil dat, vanwege hun reputatie, juist de intolerantie voor hun eigen etnische verschil een wapen is dat anderen bereid zijn te gebruiken tegen dezelfde Marokkanen.
Het is acceptabel op straat een vreemde te benaderen om hulp en dat ook te krijgen mits het iets kleins is. Kunt u me vertellen hoe laat het is? Kunt u me vertellen hoe ik bij de Dom kom? Dit is een algemene principe die bijdraagt aan de harmonie en leefbaarheid van de straat.
Ook deze norm wordt door sommige jonge Marokkanen anders gebruikt. Ik volg een groep al meer dan een uur zonder dat zich een incident voordoet. Plotseling zien ze een mooie jonge vrouw hun kant opkomen. Eén van de jongens maakt zichzelf los van de groep en gaat naar haar toe. Hij vraagt: "Hoe laat is het?". Ik weet dat hij tijd in overvloed heeft want ik heb hem al een uur gevolgd. Ze kijkt op met een glimlach op haar gezicht, maar als ze ziet dat het een Marokkaan is, verdwijnt de glimlach en wordt ze zakelijk. "Half zeven", zegt ze en begint snel weg te lopen. De jongen zegt zoiets als: "Hé, je hoeft niet meteen weg te rennen, je denkt zeker dat ik een crimineel ben?" De vrouw die nu een paar meter verder is, draait zich om, haar gezicht rood van verontwaardiging, en schreeuwt terug: "Dat heb ik niet gezegd", waarna ze boos wegloopt. Ik volg haar en hoor haar zeggen: "Je kan niet eens rustig op straat lopen zonder geconfronteerd te worden met een idiote uitkeringstrekker
De laatste norm van de straat is wat socioloog Goffman fatsoenlijke onoplettendheid heeft genoemd. De stadssocioloog Brunt legt deze norm passend uit als: "Bemoei je met jezelf, geef geen aanstoot en zorg dat je riskante ontmoetingen uit de weg gaat." Om het belang van dit principe te begrijpen kun je proberen je voor te stellen hoe vermoeiend het zou zijn om iedereen op straat aan te spreken en een goede dag te wensen. Wat de meeste mensen doen is simpelweg de aanwezigheid van andere straatgebruikers erkennen, soms met een glimlach of zelfs een hoofdknik, waarnaar ze ieder hun eigen weg vervolgen. Op deze manier kan de straat de schijn van neutraliteit en anonimiteit behouden.
Dit is de norm die de meeste Marokkanen vooral moeilijk vinden om te hanteren en dat is ook begrijpelijk. Ze zijn namelijk niet op straat gekomen om anoniem te zijn, maar om zichzelf te tonen en respect op te eisen. Ze krijgen dit respect niet wanneer mensen hen behandelen alsof ze lucht zijn. Dus ze kijken voorbijgangers recht in de ogen en houden de blik zo lang vast dat het oncomfortabel wordt. De onzin die alle interculturele communicatiedeskundigen verkondigen, dat Marokkanen als ze praten naar de grond kijken om respect te tonen, is hier een pertinente leugen. Ze praten zo hard dat iedereen hen kan horen en roepen openlijk naar tienermeisjes die boodschappen doen met hun ouders. Vooral de vaders van deze meisjes reageren alsof ze een hartaanval zullen krijgen. Het lijkt de jongens niets te kunnen schelen. Een vader zegt tegen zijn vrouw: "Als ze zo naar haar roepen in mijn bijzijn, wat zouden ze dan doen als ze hier in haar eentje loopt?" En ze kijken bezorgd.
De meeste mensen gebruiken deze gedragscodes in elke straat en ze gebruiken ze intuïtief. Zo ook de meeste Marokkanen, maar het probleem is dat een kleine groep die normen doelbewust manipuleert om op confrontaties aan te sturen. Van de 400 jonge mannen op straat op een willekeurige donderdagavond zijn er misschien dertig die deze normen negatief aanwenden.
Echter, de kans op meer dan één confrontatie voor je het station uit bent is groot. De kans dat vroeg of laat meer en meer mensen een confrontatie zullen hebben met één van deze jongens neemt ook toe. Daarmee is de mogelijkheid dat elke kleine confrontatie kan uitbarsten tot een echt groot conflict dat leidt tot het gebruik van geweld, altijd aanwezig. Deze mensen gaan allemaal naar huis en vertellen vijf of tien vrienden en familieleden over hun confrontatie en zo groeit langzamerhand dit crescendo van klachten uit tot wat nu de revolutie van kleine ongemakken is geworden. Het is niet zo dat deze Marokkaanse jongens allemaal de wet overtreden, of dat ze de enige zijn die voor overlast zorgen of wapens of geweld gebruiken. Zelden heeft één van de confrontaties die ik observeerde, geleid tot geweld. En van een micro-oorlog met autochtonen is geen sprake. Maar als deze jonge mensen compleet vervreemd zouden raken van de Nederlandse maatschappij, dan kan de straat heel snel veranderen in een onleefbaar gebied. Ze houden zichzelf niet voor gek en ze weten al wat de rest van de bevolking van hun denkt. Ze zijn ook sneller bereid om de reacties van anderen als discriminerend te bestempelen. Een simpele opmerking wordt al gauw geïnterpreteerd als gebrek aan respect, en dat lokt weer hevige en disproportionele reacties uit. Zelfs jongens die geen streken uithalen weten dat ze als Marokkanen geen krediet hebben op straat. Het is één pot nat. Daardoor voelen ze zich buiten de wet gesteld en hebben schijt aan iedereen op straat. Ze zijn immers tweederangs burgers. Eén van de belangrijkste vragen waar ik nog geen antwoord op heb is hoe de verhouding is tussen de meerderheid van de Marokkanen die zich keurig gedragen en het kleine gedeelte dat altijd weer last bezorgt. Zouden zij hun broers kunnen benaderen, want de rest van de samenleving durft niet meer.
Jude Kehla Wirnkar is sociaal wetenschapper en beleidsadviseur.
Na de tragische moord van René Steegmans in Venlo is de discussie weer opgelaaid over normen en waarden op straat en het ontbreken ervan bij jonge Marokkanen in het publieke domein. Terwijl een gebeurtenis zoals deze in Venlo terecht de meeste aandacht trekt, is mijn stelling dat er iets aan vooraf gaat in de manipulatie van normen op straat die minstens evenveel aandacht verdient als geweld in het publiek domein. Pas als we de oppositionele cultuur van Marokkanen op straat begrijpen, is hun gedrag te verklaren. Daar is nog weinig onderzoek naar gedaan.
Marokkaanse jongens als paria’s op straat
Na de tragische moord van René Steegmans in Venlo is de discussie weer opgelaaid over normen en waarden op straat en het ontbreken ervan bij jonge Marokkanen in het publieke domein. Terwijl een gebeurtenis zoals deze in Venlo terecht de meeste aandacht trekt, is mijn stelling dat er iets aan vooraf gaat in de manipulatie van normen op straat die minstens evenveel aandacht verdient als geweld in het publiek domein. Pas als we de oppositionele cultuur van Marokkanen op straat begrijpen, is hun gedrag te verklaren. Daar is nog weinig onderzoek naar gedaan.
Als publiek domein wordt de straat tijdelijk bevolkt door mensen die vreemden zijn van elkaar, die elkaar alleen maar op basis van functies of andere onpersoonlijke identiteiten herkennen. De meeste grote steden kennen straten die zich kenmerken door grote drukte en een verscheidenheid aan personen uit alle lagen van de bevolking met verschillende functies. Het is de combinatie van die vreemden, het gedrang van de menigte en de verscheidenheid, die de straat zo tot een spektakel maken. Zonder bepaalde normen of codes van interactie zou er geen harmonie kunnen zijn op straat. In dit artikel beperken we ons tot vier normen die gelden op straat en bekijken we hoe jonge Marokkanen met deze normen omgaan.
De afgelopen paar maanden hebben we groepen jonge Marokkanen gevolgd en geïnterviewd in de straten van Utrecht. Om praktische redenen hadden we ervoor gekozen onze straat te laten beginnen in de grote hal van het Centraal Station in Utrecht, dan langs de Free Recordshop, rechts aanhouden richting V&D, daar de trap af en Hoog Catharijne uit, rechtsaf de Elisabethstraat in, de Steenweg volgen, aan het eind links en weer links de Oudegracht op tot aan de Lange Viestraat. In de zomermaanden bij goed weer zijn er op koopavond, vooral tijdens de piekuren tussen zes en half acht wanneer de meeste forenzen met de trein naar huis gaan en vooral autochtonen aan het winkelen zijn, ongeveer 400 jonge Marokkanen in dit gebied. Ze winkelen niet, ze lopen vooral rond. Ze komen naar deze straten met een slechte reputatie, verguisd door de rest van de bevolking, bestempeld als kut-Marokkanen, criminelen, moslim-fundamentalisten, vrouwenonderdrukkers etc. De functionaliteit van de straat is voor hen anders dan voor bijna alle andere gebruikers, de forenzen en het winkelend publiek.
De Marokkanen gebruiken de straat als een podium waar ze zich kunnen profileren. Ze hangen rond om gezien te worden, barsten spontaan in lachen uit en lijken zelfverzekerd. Sommigen gebruiken schuttingtaal, schreeuwen naar elkaar en voeren op luide toon privé-gesprekken. Hierdoor krijgen de andere gebruikers van de straat de indruk dat zij de Marokkanen koud laten. Ze zijn vaak in groepjes van drie of vier en de jongens neigen ertoe stoer te doen en dagen elkaar uit tot kwajongensstreken. Zelfs in kleine aantallen lijken ze een vreemde hegemonie uit te oefenen over de straat, alsof ze er heer en meester zijn. De meeste van hen zijn goed gekleed, zelfs beter dan je op basis van hun sociaal-economische achtergrond zou verwachten. Kortom, de straat is het platform waar ze proberen campagne te voeren voor respect. Want gezien hun huidige reputatie is respect een schaars goed voor jonge Marokkanen. Hun tragedie is dat de manier waarop ze proberen respect te winnen op straat, namelijk door continu de normen van algemeen geaccepteerd gedrag te manipuleren, hun negatieve reputatie alleen maar bevestigt. Maar wat zijn eigenlijk deze normen voor harmonieuze interactie op straat?
In een drukke straat werken vreemden samen en proberen hun bewegingen zo te coördineren dat ze incidenten vermijden. Als je op een verhoging zou staan in een willekeurige drukke straat en de bewegingen van de mensen zou bekijken, zou je je erover verbazen dat ze niet de hele tijd tegen elkaar opbotsen. In Utrecht stromen rond zes uur duizenden mensen uit de treinen, sommige lopen snel, andere langzaam, sommige slaan plotseling links- of rechtsaf, of stoppen plotseling om anderen te laten passeren. Als iemand met een camera alleen hun voeten zou filmen, zou een ongelooflijk gechoreografeerd ballet zichtbaar worden, zonder de hulp van Hans van Manen. De reden is simpel: als grote groepen de straat in harmonie willen gebruiken, moeten ze samenwerken. Zodra je iemand recht op je af ziet komen, doe je een stap naar links of rechts, of je draait je lichaam om een botsing te vermijden, je stopt plotseling om iemand voorbij te laten of je versnelt zodat ze achterlangs kunnen passeren. Dit gedrag bewaart de harmonie op straat en iedereen doet het intuïtief.
De meeste Marokkanen begrijpen dit, maar sommige zijn er bewust op uit deze norm te doorbreken. Voor me loopt een groep van vier jongens naast elkaar. Iedereen die recht op hen afkomt, moet twee stappen opzij doen om een botsing te vermijden, de vrouwen zelfs drie stappen, waardoor ze andere voetgangers blokkeren. Een lange autochtone man waagt het om dwars door de groep heen te lopen, want hij wil niet opzij en hij botst tegen mij aan, omdat ik recht achter de jongens loop. Ze roepen "Fuck you" tegen hem, maar hij zegt "Sorry" tegen mij en loopt door zonder naar de Marokkanen te kijken. Mensen tolereren een stel dat hand in hand over straat loopt, maar niet een groep van vier jongens die slenteren, of ze nou Marokkanen zijn of niet.
In een andere groep wordt één van de drie jongens uitgedaagd om een streek uit te halen. Hij ziet een jonge vrouw naderen, maakt zich los van de rest en botst met zijn schouder tegen haar borst aan. De vrouw verontschuldigt zich en loopt snel door, terwijl hij naar zijn vrienden kijkt en ze alledrie in lachen uitbarsten. Geen enkele politieagent zal je arresteren omdat je tegen iemand aanbotst, vooral als je kunt zeggen dat het per ongeluk was.
Wanneer straatgebruikers oog in oog komt te staan met wat voor hen persoonlijk aanstootgevende, varianten zijn in lichaamsvorm, schoonheid, huidskleur, haar, kledingstijl, inkomen, seksuele voorkeur, etc., dan worden ze geacht beleefd daarmee om te gaan. Eén van de prettigste dingen van op straat zijn is de vrijwaring van het oordeel van anderen. We hoeven onze vooroordelen niet te veranderen, we hoeven deze diversiteit niet te aanvaarden en we hoeven het zelfs niet vriendelijk te bejegenen. Maar een zekere subtiliteit en acceptatie van verschil zijn noodzakelijk. Wat iemand ook moge vinden van zwarte mensen, roodharigen of vrouwen die jurken kopen bij Zeeman, het zou geen issue moeten zijn op straat.
De meeste jonge Marokkanen accepteren deze diversiteit, maar af en toe manipuleert één van hen deze norm. Drie jongens staan naast een friettent en een fors gebouwde vrouw loopt langzaam voorbij. Eén van de jongens zegt hardop zodat de vrouw het kan horen: "Wat een grote kont heeft die vrouw, zeg", en een ander zegt: "Met zulke tieten". Met zijn handen geeft hij de maat van een voetbal aan. De dame draait zich om, gekwetst en beschaamd, ziet de drie Marokkanen en rent snel weg. Omdat ze inderdaad een behoorlijk achterwerk heeft, ziet haar poging om weg te rennen er komisch uit en de jongens liggen dubbel van het lachen. De omstanders, verscheurd tussen lachen en verontwaardiging, richten hun blik naar de grond terwijl ze weglopen en durven elkaar niet aan te kijken uit angst voor wat ze zouden kunnen zien. De ironie wil dat, vanwege hun reputatie, juist de intolerantie voor hun eigen etnische verschil een wapen is dat anderen bereid zijn te gebruiken tegen dezelfde Marokkanen.
Het is acceptabel op straat een vreemde te benaderen om hulp en dat ook te krijgen mits het iets kleins is. Kunt u me vertellen hoe laat het is? Kunt u me vertellen hoe ik bij de Dom kom? Dit is een algemene principe die bijdraagt aan de harmonie en leefbaarheid van de straat.
Ook deze norm wordt door sommige jonge Marokkanen anders gebruikt. Ik volg een groep al meer dan een uur zonder dat zich een incident voordoet. Plotseling zien ze een mooie jonge vrouw hun kant opkomen. Eén van de jongens maakt zichzelf los van de groep en gaat naar haar toe. Hij vraagt: "Hoe laat is het?". Ik weet dat hij tijd in overvloed heeft want ik heb hem al een uur gevolgd. Ze kijkt op met een glimlach op haar gezicht, maar als ze ziet dat het een Marokkaan is, verdwijnt de glimlach en wordt ze zakelijk. "Half zeven", zegt ze en begint snel weg te lopen. De jongen zegt zoiets als: "Hé, je hoeft niet meteen weg te rennen, je denkt zeker dat ik een crimineel ben?" De vrouw die nu een paar meter verder is, draait zich om, haar gezicht rood van verontwaardiging, en schreeuwt terug: "Dat heb ik niet gezegd", waarna ze boos wegloopt. Ik volg haar en hoor haar zeggen: "Je kan niet eens rustig op straat lopen zonder geconfronteerd te worden met een idiote uitkeringstrekker
De laatste norm van de straat is wat socioloog Goffman fatsoenlijke onoplettendheid heeft genoemd. De stadssocioloog Brunt legt deze norm passend uit als: "Bemoei je met jezelf, geef geen aanstoot en zorg dat je riskante ontmoetingen uit de weg gaat." Om het belang van dit principe te begrijpen kun je proberen je voor te stellen hoe vermoeiend het zou zijn om iedereen op straat aan te spreken en een goede dag te wensen. Wat de meeste mensen doen is simpelweg de aanwezigheid van andere straatgebruikers erkennen, soms met een glimlach of zelfs een hoofdknik, waarnaar ze ieder hun eigen weg vervolgen. Op deze manier kan de straat de schijn van neutraliteit en anonimiteit behouden.
Dit is de norm die de meeste Marokkanen vooral moeilijk vinden om te hanteren en dat is ook begrijpelijk. Ze zijn namelijk niet op straat gekomen om anoniem te zijn, maar om zichzelf te tonen en respect op te eisen. Ze krijgen dit respect niet wanneer mensen hen behandelen alsof ze lucht zijn. Dus ze kijken voorbijgangers recht in de ogen en houden de blik zo lang vast dat het oncomfortabel wordt. De onzin die alle interculturele communicatiedeskundigen verkondigen, dat Marokkanen als ze praten naar de grond kijken om respect te tonen, is hier een pertinente leugen. Ze praten zo hard dat iedereen hen kan horen en roepen openlijk naar tienermeisjes die boodschappen doen met hun ouders. Vooral de vaders van deze meisjes reageren alsof ze een hartaanval zullen krijgen. Het lijkt de jongens niets te kunnen schelen. Een vader zegt tegen zijn vrouw: "Als ze zo naar haar roepen in mijn bijzijn, wat zouden ze dan doen als ze hier in haar eentje loopt?" En ze kijken bezorgd.
De meeste mensen gebruiken deze gedragscodes in elke straat en ze gebruiken ze intuïtief. Zo ook de meeste Marokkanen, maar het probleem is dat een kleine groep die normen doelbewust manipuleert om op confrontaties aan te sturen. Van de 400 jonge mannen op straat op een willekeurige donderdagavond zijn er misschien dertig die deze normen negatief aanwenden.
Echter, de kans op meer dan één confrontatie voor je het station uit bent is groot. De kans dat vroeg of laat meer en meer mensen een confrontatie zullen hebben met één van deze jongens neemt ook toe. Daarmee is de mogelijkheid dat elke kleine confrontatie kan uitbarsten tot een echt groot conflict dat leidt tot het gebruik van geweld, altijd aanwezig. Deze mensen gaan allemaal naar huis en vertellen vijf of tien vrienden en familieleden over hun confrontatie en zo groeit langzamerhand dit crescendo van klachten uit tot wat nu de revolutie van kleine ongemakken is geworden. Het is niet zo dat deze Marokkaanse jongens allemaal de wet overtreden, of dat ze de enige zijn die voor overlast zorgen of wapens of geweld gebruiken. Zelden heeft één van de confrontaties die ik observeerde, geleid tot geweld. En van een micro-oorlog met autochtonen is geen sprake. Maar als deze jonge mensen compleet vervreemd zouden raken van de Nederlandse maatschappij, dan kan de straat heel snel veranderen in een onleefbaar gebied. Ze houden zichzelf niet voor gek en ze weten al wat de rest van de bevolking van hun denkt. Ze zijn ook sneller bereid om de reacties van anderen als discriminerend te bestempelen. Een simpele opmerking wordt al gauw geïnterpreteerd als gebrek aan respect, en dat lokt weer hevige en disproportionele reacties uit. Zelfs jongens die geen streken uithalen weten dat ze als Marokkanen geen krediet hebben op straat. Het is één pot nat. Daardoor voelen ze zich buiten de wet gesteld en hebben schijt aan iedereen op straat. Ze zijn immers tweederangs burgers. Eén van de belangrijkste vragen waar ik nog geen antwoord op heb is hoe de verhouding is tussen de meerderheid van de Marokkanen die zich keurig gedragen en het kleine gedeelte dat altijd weer last bezorgt. Zouden zij hun broers kunnen benaderen, want de rest van de samenleving durft niet meer.
Jude Kehla Wirnkar is sociaal wetenschapper en beleidsadviseur.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 28 mei 2007 09:44
Zou de afkomst en ontwikkeling van de ouders, de landstreek of een bepaalde buurt waar men vandaan komt ermee te maken kunnen hebben? Ik heb zelf contact gehad met een familie uit Casablanca en zij waren allen goed ontwikkeld, erg vriendelijk en sociaal. Ik heb nog nooit gezien dat ze andere mensen dwars zaten of zich met criminele dingen bezighielden. Zij spraken zelf ook niet zo lovend over sommige jongeren uit de Rif omgeving, vonden hun manieren grof en aantootgevend. Het dus niet zo dat dit gedrag typerend is voor de Marokkanen. Helaas valt goed gedrag niet zo op als relschopperij.
Je hebt tussen Nederlanders ook verschillen, kijk maar naar dat programma wat er geweest is met a sociale buurten. Daar zaten ook Nederlanders tussen die zich duidelijk onderscheiden in hun gedrag, schelden, ruzie zoeken, maling hebben aan de buren, doen waar ze zin in hebben. Veel van die mensen hadden geen zin zich in te spannen door een opleiding te volgen of een baan te zoeken, het was makkelijker om op je kont te zitten en een wietplantage te bouwen op zolder of je bezig te houden met jatten. Je wilde als gewoon werkend persoon met normale ideeen over hoe je met elkaar omgaat, in een buurt daar echt niet tussen wonen hoor.
donderdag 31 mei 2007 12:20
interessant topic dit. Heb nog niet alles doorgelezen maar ga dat wel zo doen. Heb al vier jaar een Marokkaanse vriend. Hij studeert, loopt stage, organiseert activiteiten voor jongeren máár... hij heeft zelf als puber in een jeugdgevangenis gezeten. Voor diefstal en afpersing. Ik vind dat nog altijd moeilijk te rijmen met de persoon die ik ken. Hij heeft er veel spijt van, ook veel spijt dat hij zijn ouders zoveel verdriet heeft gedaan. Maar ik weet wel dat hij erg verwend is door zijn moeder. Zijn vader werkt continu en is nauwelijks thuis. Zijn zusje is een vriendin van me, en van haar hoor ik dan hoeveel verdriet ze er thuis om hebben gehad. Hun moeder kon niet meer eten, slapen etc. En ze werd door andere Marokkaanse vrouwen met de nek aangekeken dat ze zo'n zoon had. Mijn vriend studeert nu, zit vol toekomstplannen. Zijn zusje studeert, zijn broertje. En zijn andere broertje werkt parttime voor justitie en doet deeltijd rechtenstudie. Mijn vriend traint ook voetballertjes en ging zondag mee naar een wedstrijd. Hij zei dat de Marokkanen ruzie gingen maken, vechten en iedereen stond te kijken van wat gebeurt hier??! hij schaamde zich rot en zei iets van: het is altijd hetzelfde liedje. Ik moest een beetje lachen omdat hij zelf ook niet zo'n lieverdje geweest is. Hij zei toen: tja geloof dat ik een beetje ben vernederlandst 
Ik vroeg hem waarom het toch zo vaak mis gaat met Marokkaanse jongens in tegenstelling tot Turken. Hij denkt de opvoeding. Dat er bij Turken veel meer controle is en dat Marokkanen nogal vrij worden gelaten, de jongens in ieder geval. Maar ik ga eerst even de discussie doorlezen.
Ik vroeg hem waarom het toch zo vaak mis gaat met Marokkaanse jongens in tegenstelling tot Turken. Hij denkt de opvoeding. Dat er bij Turken veel meer controle is en dat Marokkanen nogal vrij worden gelaten, de jongens in ieder geval. Maar ik ga eerst even de discussie doorlezen.
vrijdag 1 juni 2007 11:33
Een moeilijk onderwerp, wat altijd veel emoties oproept bij mensen. Zelf denk ik dat er een belangrijk punt is wat vaak over het hoofd wordt gezien, maar wat veel invloed heeft op het gedrag van deze jongeren. En dat is het feit dat de gemiddelde Marokkaan de schuld nooit bij zichzelf zal zoeken. Iets wat totaal cultureel bepaald is. De schuld ligt overal, maar niet bij jezelf, dat wordt al van jongs af aan geleerd. Laat je iets vallen, dan is het het boze oog (ik geef maar even een voorbeeld), doe je het slecht op school dan komt dat door die stomme onderwijzer, die bevooroordeeld is, etc. Zelf woon ik in het Midden-Oosten en ik zie dat gedrag voortdurend om me heen, de hand wordt nooit in eigen boezem gestoken, de schuld ligt altijd elders. Dit speelt zelfs op internationaal, politiek niveau. De schuld van de problematiek in Palestina ligt bij Israël, bij de VS, etc. maar nooit bij henzelf. In Libanon worden de problemen veroorzaakt door Syrië. Het aantal voorbeelden is eindeloos. En meestal zit er wel een kern van waarheid in de beschuldigingen, maar aan een deel van de problemen gaat men op deze manier voorbij. En het gedrag van anderen kun je niet veranderen, wel je eigen gedrag, maar door deze denkwijze gaat men aan die mogelijkheid helemaal voorbij of ziet die als onnodig. Het is natuurlijk niet de enige reden voor het problematische gedrag, maar speelt denk ik wel een grote rol. Vooral omdat het iets onbewusts is. Men zal de jongeren (en eigenlijk natuurlijk al de kinderen) moeten leren dat hun eigen gedrag problemen kan veroorzaken, maar dat het goede nieuws is, dat hun eigen gedrag ook voor positieve reacties kan zorgen. En dat dat dus iets is waar ze zelf wat aan kunnen doen. Daarmee veranderen ze weliswaar niet de factoren van buitenaf, maar misschien komt daar dan op die manier ook langzaam een kentering. Hun eigen gedrag is in elk geval de enige factor waar ze zelf, direct en positief, invloed op kunnen uitoefenen.
Overigens, ik kan me voorstellen dat bij sommige mensen de maat bijna vol is, maar dat doet niets af aan het feit dat wil je dit probleem oplossen je wel goed moet kijken wat de exacte achterliggende problemen zijn, anders zul je nooit een goede oplossing kunnen vinden.
Tevens begrijp ik dat het voor Marokkanen die zich gewoon netjes gedragen, moeilijk is om steeds beoordeeld te worden op het gedrag van hun 'mindere broeders' en dat dan de reflex is om in de verdediging te schieten. Toch denk ik niet dat dat bijdraagt aan een oplossing.
Overigens, ik kan me voorstellen dat bij sommige mensen de maat bijna vol is, maar dat doet niets af aan het feit dat wil je dit probleem oplossen je wel goed moet kijken wat de exacte achterliggende problemen zijn, anders zul je nooit een goede oplossing kunnen vinden.
Tevens begrijp ik dat het voor Marokkanen die zich gewoon netjes gedragen, moeilijk is om steeds beoordeeld te worden op het gedrag van hun 'mindere broeders' en dat dan de reflex is om in de verdediging te schieten. Toch denk ik niet dat dat bijdraagt aan een oplossing.
maandag 4 juni 2007 06:45
Het gedrag wat hierboven wordt beschreven door sasati zal voor een deel worden bepaald door cultuur, maar ik heb toch het idee dat de gezins achtergrond van individuen een grote rol speelt. Kijk maar naar programma 's zoals "probleemwijken" Nederlandse mensen die kwaad waren omdat hun wietplantage werd ontruimd uit de huurwoning waarin ze zaten. Ze deden immers niemand kwaad en in Nederland mocht ook niks, was hun reactie. Dat programma van de Tokkies bijvoorbeeld. Ook een gezin waarin weinig tot geen rekening gehouden werd met buren en waarin het vaak tot vechten en schreeuwen kwam als er een meningsverschil was. Men had eenvoudig weg niet geleerd met elkaar op een normale manier te communiceren. Wanneer kinderen opgroeien in gezinnen waarin de ouders en opvoeders weinig ontwikkeling hebben en hun kinderen weinig geestelijke bagage mee kunnen geven, is het een logisch gevolg dat deze kinderen op dezelfde voet verder zullen gaan. Ze worden immers niet gecorrigeerd op hun gedrag.
maandag 4 juni 2007 09:47
Zal allemaal best, maar ondertussen hebben veel mensen er wel last van...
Ik woon in een wijk vol met allochtonen, en het is hier heel rustig. Er zijn nauwelijks incidenten en de jongeren zijn erg beleefd (moet ook wel met de voltallige familie op gehoorafstand haha). En toch....en toch staat deze wijk als achterstandswijk bekend! Ondanks het "rijke" gedeelte (grote wijk, diverse bevolking), de dokters, de eigen praktijken, de mooie koophuizen enz enz. Terwijl er andere wijken zijn die echt asociaal zijn, maar ja, die zitten vol met blanke Nederlanders. Blanke uitkeringstrekkende en toch zwart werkende Nederlanders met een vocabulair om van te huilen. Maar het zijn geen achterstandswijken...bizar....
Ik woon in een wijk vol met allochtonen, en het is hier heel rustig. Er zijn nauwelijks incidenten en de jongeren zijn erg beleefd (moet ook wel met de voltallige familie op gehoorafstand haha). En toch....en toch staat deze wijk als achterstandswijk bekend! Ondanks het "rijke" gedeelte (grote wijk, diverse bevolking), de dokters, de eigen praktijken, de mooie koophuizen enz enz. Terwijl er andere wijken zijn die echt asociaal zijn, maar ja, die zitten vol met blanke Nederlanders. Blanke uitkeringstrekkende en toch zwart werkende Nederlanders met een vocabulair om van te huilen. Maar het zijn geen achterstandswijken...bizar....
maandag 4 juni 2007 10:57
maandag 4 juni 2007 11:48
De Brusselse randgemeente Beersel heeft besloten een bermudaverbod in te stellen in het lokale openluchtzwembad, in de hoop dat de agressieve en voor veel overlast zorgende allochtone jongeren er voortaan wegblijven. ,,Allochtone jongeren voelen zich immers te bloot in een zwembroek”, aldus de lokale Belgische wethouder, die zo van het probleem verlost denkt te zijn. Officieel is de maatregel bedoeld om de hygiëne in zwembaden te bevorderen.
maandag 4 juni 2007 17:21
Ik vind de groepjes bij mij in de buurt soms bedreigend, en ook ben ik wel eens uitgescholden door kankerhoer. Ze hangen wel eens in de portiek, te blowen. Ik denk dan, ga lekker in het park zitten, dat is 20 meter verder. Blowen, prima maar gooi die rotzooi niet op de grond.
Het is niet zo zeer dat het Marokkaanse jongens zijn, maar gewoon dat het puberjongens zijn. Die zijn altijd vervelend en onbeschoft. Die hadden we vroeger in het dorpje waar ik ben opgegroeid ook, en die vond ik ook bedreigend. Als ze met zn allen stonden te blowen op de hangplek.
Maarja blanke jongens zie je bij mij in de buurt niet zo veel en zeker niet in groepjes.
Ik denk dat het ook komt omdat Marokkaanse gezinnen met zn allen in van die kleine k*tappartementjes wonen met de hele familie. Er is gewoon geen plek om thuis te zitten, en welke puber wil nu thuis tussen zn ouders en kleine broertjes en zusjes zitten?
Het is niet zo zeer dat het Marokkaanse jongens zijn, maar gewoon dat het puberjongens zijn. Die zijn altijd vervelend en onbeschoft. Die hadden we vroeger in het dorpje waar ik ben opgegroeid ook, en die vond ik ook bedreigend. Als ze met zn allen stonden te blowen op de hangplek.
Maarja blanke jongens zie je bij mij in de buurt niet zo veel en zeker niet in groepjes.
Ik denk dat het ook komt omdat Marokkaanse gezinnen met zn allen in van die kleine k*tappartementjes wonen met de hele familie. Er is gewoon geen plek om thuis te zitten, en welke puber wil nu thuis tussen zn ouders en kleine broertjes en zusjes zitten?
maandag 4 juni 2007 18:46
Vana, de behuizing zal er heel misschien zijdelings iets mee te maken hebben. Maar hoe komt het dan dat mijn kinderen zich wel weten te gedragen en niet rondhangen? Ik woon met een gezin van zes man in een huisje met vier kamers.
Het is hier ook soms een gekkenhuis met alles tegelijkertijd thuis, de ruimte is beperkt. Maar dat wil niet zeggen dat ik ze dan maar de straat op laat gaan en dat ze zich daar mogen uitleven zoals dergelijke probleem groepen wel doen. Ik blijf erbij dat het toverwoord opvoeding is.
Het is hier ook soms een gekkenhuis met alles tegelijkertijd thuis, de ruimte is beperkt. Maar dat wil niet zeggen dat ik ze dan maar de straat op laat gaan en dat ze zich daar mogen uitleven zoals dergelijke probleem groepen wel doen. Ik blijf erbij dat het toverwoord opvoeding is.
maandag 4 juni 2007 19:27
Beschaafdheid zit toch niet in je genen?!
Waarom valt zo op dat de jongens rondhangen en rottigheid uithalen en hun zussen braaf op school zitten en daarna naar huis gaan om hun moeders te helpen? Zowel de jongens als de meisjes komen van dezelfde ouders, delen dezelfde genen zo'n beetje en toch dit grote verschil.
dinsdag 5 juni 2007 14:35
Johan Derksen in VI:
Marokkaanse jongeren hebben bij mij, als ervaringsdeskundige, weinig krediet meer. Ooit kocht ik een aardig grachtenpandje in Gouda, dicht bij de redactie. Volgens de makelaar was het niet goedkoop, maar dat kwam doordat ik op een A-locatie ging wonen. Dat verkooppraatje stak hij 's morgens rond koffietijd af langs een zonovergoten gracht. Toen 's nachts de koffieshops sloten, zag de wereld rondom mijn huis er heel anders uit. Tien procent van de Goudse bevolking is Marokkaans, maar het grootste deel van de criminaliteit in de stad komt op naam van die tien procent. Als binnenstadbewoner ben ik geïntimideerd, geprovoceerd en bedreigd. Mijn autoramen werden regelmatig ingeslagen en op de trap naar mijn voordeur speelde zich van alles af. Ik heb jeugdige Marokkanen spuitend, drinkend, poepend, piesend, neukend en de buit van autokraken verdelend aangetroffen.
Er werd in mijn directe omgeving regelmatig ingebroken door Marokkaanse jongeren. Zodra je ze op heterdaad betrapte en de politie belde, kwam je met je volledige naam in het proces-verbaal en had je volop problemen zodra de jongeren weer op vrije voeten kwamen. Op een zomerse middag had een groepje zich op de trap naar mijn voordeur genesteld. Toen mijn vrouw vroeg of ze even mocht passeren, werd dat gedecideerd afgewezen. Ze moest noodgedwongen de stad weer in, totdat de kust veilig was.
Even later waren we er getuige van dat een Marokkaanse jongen, tijdens een optreden van Kaz Lux op de Markt van Gouda, een volwassene neerstak, omdat die man een opmerking had gemaakt over het wangedrag van de desbetreffende jongen. We stonden er met vijfhonderd volwassen mensen bij en keken ernaar. Ook ik was te laf en te verbouwereerd om in te grijpen. Voor mij was het incident wel de reden het huis te koop te zetten. Een gezin uit Sittard bood een week later al de vraagprijs. Het was tenslotte een sfeervol grachtenpandje. Op het moment dat NOVA een item uitzond over de structurele problemen met Marokkaanse jongeren in Gouda, haakte het gezin uit Sittard meteen af. Uiteindelijk heb ik dat huis voor een redelijke prijs verkocht en was ik van de dagelijkse ergernis verlost. De gemeente stuurde voorturend ambtenaren op studiereis naar Marokko om begrip te kweken voor de Marokkaanse cultuur. De politie wilde wel ingrijpen, maar was onderbemand en de burgemeester probeerde iedereen wijs te maken dat het slechts om incidenten ging.
Marokkaanse jongeren hebben bij mij, als ervaringsdeskundige, weinig krediet meer. Ooit kocht ik een aardig grachtenpandje in Gouda, dicht bij de redactie. Volgens de makelaar was het niet goedkoop, maar dat kwam doordat ik op een A-locatie ging wonen. Dat verkooppraatje stak hij 's morgens rond koffietijd af langs een zonovergoten gracht. Toen 's nachts de koffieshops sloten, zag de wereld rondom mijn huis er heel anders uit. Tien procent van de Goudse bevolking is Marokkaans, maar het grootste deel van de criminaliteit in de stad komt op naam van die tien procent. Als binnenstadbewoner ben ik geïntimideerd, geprovoceerd en bedreigd. Mijn autoramen werden regelmatig ingeslagen en op de trap naar mijn voordeur speelde zich van alles af. Ik heb jeugdige Marokkanen spuitend, drinkend, poepend, piesend, neukend en de buit van autokraken verdelend aangetroffen.
Er werd in mijn directe omgeving regelmatig ingebroken door Marokkaanse jongeren. Zodra je ze op heterdaad betrapte en de politie belde, kwam je met je volledige naam in het proces-verbaal en had je volop problemen zodra de jongeren weer op vrije voeten kwamen. Op een zomerse middag had een groepje zich op de trap naar mijn voordeur genesteld. Toen mijn vrouw vroeg of ze even mocht passeren, werd dat gedecideerd afgewezen. Ze moest noodgedwongen de stad weer in, totdat de kust veilig was.
Even later waren we er getuige van dat een Marokkaanse jongen, tijdens een optreden van Kaz Lux op de Markt van Gouda, een volwassene neerstak, omdat die man een opmerking had gemaakt over het wangedrag van de desbetreffende jongen. We stonden er met vijfhonderd volwassen mensen bij en keken ernaar. Ook ik was te laf en te verbouwereerd om in te grijpen. Voor mij was het incident wel de reden het huis te koop te zetten. Een gezin uit Sittard bood een week later al de vraagprijs. Het was tenslotte een sfeervol grachtenpandje. Op het moment dat NOVA een item uitzond over de structurele problemen met Marokkaanse jongeren in Gouda, haakte het gezin uit Sittard meteen af. Uiteindelijk heb ik dat huis voor een redelijke prijs verkocht en was ik van de dagelijkse ergernis verlost. De gemeente stuurde voorturend ambtenaren op studiereis naar Marokko om begrip te kweken voor de Marokkaanse cultuur. De politie wilde wel ingrijpen, maar was onderbemand en de burgemeester probeerde iedereen wijs te maken dat het slechts om incidenten ging.
dinsdag 5 juni 2007 14:51
Het gaat steeds over Marokkaanse jongeren, maar dit zijn geen Marokkaanse jongeren, ze hebben niet zo veel meer met Marokko te maken, behalve dat hun ouders er vandaan komen. Het zijn Nederlandse jongeren.
En waar je ook voor moet oppassen is dat je het gaat generaliseren. Niet alle jongeren in die leeftijd van die afkomst gedragen zich zo.
Het gaat inderdaad om groepen jongeren in bepaalde wijken. Arme wijken. Dat is het probleem. Dat ze een armzalige opvoeding hebben gehad, jaloers zijn op mensen die wel mooie spullen hebben, en ook een bovenmatige interesse in mooie spullen en merken hebben (want als je dat hebt hoor je er wel bij?).
Deze jongeren hebben zich afgekeerd van de maatschappij omdat er naar hun idee nog nooit iets goeds uit is voortgekomen. Misschien hebben ze van hun ouders ook boodschappen meegekregen die het meekomen bemoeilijkt.
Maar als er 1 ding niet werkt is maar blijven zeiken en katten op Marrokkaanse jongeren, want dat heeft alleen maar een nog meer tegengesteld effect. En olie op hun vuurtje.
Het enige wat ik hoop is dat dit een tijdelijk verschijnsel is, en dat ze wel wat gaan doen met hun leven.
Nouja en áls ze blijven zeiken dat het hier zo slecht is en er zelf helemaal niks aan doen én rottigheid willen uithalen dan mogen ze van mij wel ergens anders gaan wonen, misschien dat het in het land van hun ouders beter is.
En waar je ook voor moet oppassen is dat je het gaat generaliseren. Niet alle jongeren in die leeftijd van die afkomst gedragen zich zo.
Het gaat inderdaad om groepen jongeren in bepaalde wijken. Arme wijken. Dat is het probleem. Dat ze een armzalige opvoeding hebben gehad, jaloers zijn op mensen die wel mooie spullen hebben, en ook een bovenmatige interesse in mooie spullen en merken hebben (want als je dat hebt hoor je er wel bij?).
Deze jongeren hebben zich afgekeerd van de maatschappij omdat er naar hun idee nog nooit iets goeds uit is voortgekomen. Misschien hebben ze van hun ouders ook boodschappen meegekregen die het meekomen bemoeilijkt.
Maar als er 1 ding niet werkt is maar blijven zeiken en katten op Marrokkaanse jongeren, want dat heeft alleen maar een nog meer tegengesteld effect. En olie op hun vuurtje.
Het enige wat ik hoop is dat dit een tijdelijk verschijnsel is, en dat ze wel wat gaan doen met hun leven.
Nouja en áls ze blijven zeiken dat het hier zo slecht is en er zelf helemaal niks aan doen én rottigheid willen uithalen dan mogen ze van mij wel ergens anders gaan wonen, misschien dat het in het land van hun ouders beter is.
dinsdag 5 juni 2007 15:24
Vana77, wat maakt deze jongeren dan wel Nederlands?
Ik vind niets Hollands aan 'die ene' groep Marokkanen.
Ze praten het merendeel van de tijd Marokkaans, ze geven af op alles wat met Nederland te maken heeft.Niets deugt hier. De mensen niet, het eten niet, het werk niet, de tradities willen ze niets van weten. Het enige dat ze van Nederland willen is poen. Maakt je dat dan een Nederlander? Toevallig omdat je wel in Nederland bent geboren?
Hartstikke leuk dat ze in Nederland zijn geboren, maar als je je als Marokkaan gedraagt word je in mijn ogen nooit een Nederlander en blijf ik praten over Marokkaanse jongeren.
Bewijs eerst maar eens dat je Nederland als land weet te waarderen.
Ik vind niets Hollands aan 'die ene' groep Marokkanen.
Ze praten het merendeel van de tijd Marokkaans, ze geven af op alles wat met Nederland te maken heeft.Niets deugt hier. De mensen niet, het eten niet, het werk niet, de tradities willen ze niets van weten. Het enige dat ze van Nederland willen is poen. Maakt je dat dan een Nederlander? Toevallig omdat je wel in Nederland bent geboren?
Hartstikke leuk dat ze in Nederland zijn geboren, maar als je je als Marokkaan gedraagt word je in mijn ogen nooit een Nederlander en blijf ik praten over Marokkaanse jongeren.
Bewijs eerst maar eens dat je Nederland als land weet te waarderen.
dinsdag 5 juni 2007 15:29
Daar heb je wel gelijk in, maar het is volgens mij ook een reaktie op de vele jaren waarin het politiek-correcte multiculti denken geen enkele ruimte liet om iets te zeggen over misdragingen door allochtone jongeren. Door politiek en media werd het probleem jarenlang glashard ontkend, en wie daar niet aan meedeed werd in de hoek gezet als een enge racist.
En intussen werd er niets gedaan en werden de problemen steeds groter, tot zelfs linkse politici er niet meer omheen konden.
Dat heeft wel veel frustratie gekweekt bij de mensen die er al die tijd al mee geconfronteerd werden en die jarenlang werden genegeerd.
dinsdag 5 juni 2007 18:06
hi ,ben op dit moment in marocco.
ik ben in tanger en moet zeggen dat er een groot verschil is tuusen de stad en het platteland hier.
op het platteland.........zo gastvrij daar kunnen wij nederlander een puntje aan zuigen. ze hebben niets ,maar hun eten delen ze en een slaapplaats voor iedereen,ook al verstaan ze me niet,ze danken god dat ze me zien...kussen me en trekken me naar binnen.
daar integen in de stad voel ik me bedreigder dan om drie uur s,nachts op de wallen.
de mensen zijn arm ...bedelen of beroven je .....het leuke is het meisje waar ik te gast ben ,ze geld geeft 1 dirham dat is tien cent.
op de markt wordt een beetje gebarsten ei voor de arme bewaard net als het oude blad van de groenten ,je oude brood hang je buiten aan de deur knop,want daar kan iemand misschien zijn kippen mee voeden.mensen die geen geld hebben voor medicijen spreken andere aan .dat is hier allemaal normaal.ondanks dat er geen sociale voorzieningen zijn hoef je geen honger te lijden.
als ik een peuk op straat op steek zegt ze nee niet doen ! ze denken dan dat je een hoer bent.
zij woont op dit moment samen,want ned is nog getrouwd in holland, ze huilt om de schande die dat met zich meebrengt .echt zoals het bij ons 50 jaar terug was.en daarom denk ik dat ten eerste niet de <<beschaafste maroccanen >> naar nederland komen en dat ze daarna in een volledige cultuur schok zijn en alle vrouwen die zo vrij ronlopen met een ontbloot naveltje als hoeren beschouwt.vrouwen die hier zo rondlopen zijn namelijk ook grootendeels hoeren ,de discoos zitten vol met meisjes die iets willen bij verdienen. mijn marocaanse vriendin kan dan ook bijna niet begrijpen dat dat in nederland niet zo is,dat je naar een disco gaat om te dansen en naar een club om te neuken
ik ben in tanger en moet zeggen dat er een groot verschil is tuusen de stad en het platteland hier.
op het platteland.........zo gastvrij daar kunnen wij nederlander een puntje aan zuigen. ze hebben niets ,maar hun eten delen ze en een slaapplaats voor iedereen,ook al verstaan ze me niet,ze danken god dat ze me zien...kussen me en trekken me naar binnen.
daar integen in de stad voel ik me bedreigder dan om drie uur s,nachts op de wallen.
de mensen zijn arm ...bedelen of beroven je .....het leuke is het meisje waar ik te gast ben ,ze geld geeft 1 dirham dat is tien cent.
op de markt wordt een beetje gebarsten ei voor de arme bewaard net als het oude blad van de groenten ,je oude brood hang je buiten aan de deur knop,want daar kan iemand misschien zijn kippen mee voeden.mensen die geen geld hebben voor medicijen spreken andere aan .dat is hier allemaal normaal.ondanks dat er geen sociale voorzieningen zijn hoef je geen honger te lijden.
als ik een peuk op straat op steek zegt ze nee niet doen ! ze denken dan dat je een hoer bent.
zij woont op dit moment samen,want ned is nog getrouwd in holland, ze huilt om de schande die dat met zich meebrengt .echt zoals het bij ons 50 jaar terug was.en daarom denk ik dat ten eerste niet de <<beschaafste maroccanen >> naar nederland komen en dat ze daarna in een volledige cultuur schok zijn en alle vrouwen die zo vrij ronlopen met een ontbloot naveltje als hoeren beschouwt.vrouwen die hier zo rondlopen zijn namelijk ook grootendeels hoeren ,de discoos zitten vol met meisjes die iets willen bij verdienen. mijn marocaanse vriendin kan dan ook bijna niet begrijpen dat dat in nederland niet zo is,dat je naar een disco gaat om te dansen en naar een club om te neuken
dinsdag 5 juni 2007 18:17
Jipsing, dat zou een verklaring kunnen zijn voor bepaald gedrag van nieuwe migranten. Maar volgens mij niet van mensen die hier bv. al vijf jaar wonen, laat staan van hun kinderen!!!!
dat je als marokkaan die hier op vakantie is denkt dat een vrouw een hoer is om dat ze zich bloot kleedt, okee, dat kan. Maar als je hier woont kom je er heel gauw achter dat dat niet zo is volgens mij. En deze probleemjongens zijn hier geboren, en vaak zijn hun ouders ook hier geboren.
dat je als marokkaan die hier op vakantie is denkt dat een vrouw een hoer is om dat ze zich bloot kleedt, okee, dat kan. Maar als je hier woont kom je er heel gauw achter dat dat niet zo is volgens mij. En deze probleemjongens zijn hier geboren, en vaak zijn hun ouders ook hier geboren.
dinsdag 5 juni 2007 18:25
Helemaal met je eens, Mar. De lieverdjes die hier vrouw/meisjes voor hoer uitmaken zijn niet de nieuwkomers, maar veelal hier geboren.
Het idee dat ze dit dus vanuit hun land meegekregen hebben is dus onzin. Ze weten dondersgoed wat hieir hoeren zijn en gewone vrouw/meisjes. Dus is het niets anders dan puur bewust schelden in plaats van een vergissing.
Ik vind de uitleg leuk, Jipsing, maar de vlieger gaat wat mij betreft niet op.
Het idee dat ze dit dus vanuit hun land meegekregen hebben is dus onzin. Ze weten dondersgoed wat hieir hoeren zijn en gewone vrouw/meisjes. Dus is het niets anders dan puur bewust schelden in plaats van een vergissing.
Ik vind de uitleg leuk, Jipsing, maar de vlieger gaat wat mij betreft niet op.
