wel of geen donor zijn/worden?

Naar aanleiding van de topic "de donorshow"deze topic..

Ik heb het zelf van heel dicht bij meegemaakt.en wil het een en ander vertellen wat je meestal in de programma's niet meekrijgt.

Mijn vader heeft na een val van het dak zijn eerste nekwervel gebroken. Hij is naar een ziekenhuis gebracht en op de intensive care terecht gekomen,

al vlug bleek dat het helemaal fout zat en dat hij nog maar 4% hersenactiviteit had. Hierna heb ik een gesprek met mijn moeder gehad en hebben wij besloten om zijn organen ter beschikking te stellen...nee, mijn vader had geen donorcodicil, maar was wel bloeddonor en wij dachten dat hij dit wel zou hebben gewild want na de beroemde reclame van robert ten brink was er wel vluchtig over gesproken.....Nadat wij dit bij zijn verpleegster hadden aangegeven, werd er een transplantatiecoordinator aan ons toegewezen, een hele rustige man die heel het proces zou begeleiden en zou toezien dat alles volgens de regels verliep.

In het gesprek dat wij met hem hadden konden wij zelf kiezen welke organen wij ter beschikking wilden stellen. Wij kozen ervoor om geen ogen, huid en botten af te staan. Wel wilden wij graag zijn hart doneren maar dat kon niet omdat hij nog steeds 4% hersenactiviteit had, dan mogen er namelijk geen hart en longen gedoneerd worden, vandaar dat er vooral voor die organen een groot tekort is.......

na het gesprek werd er een transplantatie team uit een ander ziekenhuis opgeroepen, dit gebeurt om belangenverstrengeling te voorkomen, en hebben zij nog diverse testen gedaan mbt de hersenactiviteit. daarna zijn de ontvangers opgeroepen en heeft het team laten weten wanneer zij klaar waren voor de operatie.

Wij waren bij mijn vader op de intensive care toen de aparaten waren stil gezet. daarna heb je nog een kwartier om afscheid te nemen voordat de donor naar de operatiekamer moet. Het is maar een kwartier maar er staat niemand op je vingers te kijken van "schiet nou eens op"het gebeurd allemaal met heel veel respect.

Na de operatie krijg je een telefoontje hoe alles is verlopen en welke organen ( waar je toestemming voor hebt gegeven) bruikbaar waren.

Deze coordinator is ook na een week of 4 bij ons thuis gekomen om te horen of alles goed gegaan was en om ons te steunen bij ons verlies.

Ook mocht ik als ik wilde bij hem vragen hoe het met de donors was, wat ik na een jaar heb gedaan, en was erg blij te horen dat er drie mensen weer

een toekomst hadden en ook twee baby's.

Zo is de dood van mijn vader van 49 jaar, een beer van een vent, niet helemaal nutteloos geweest.

Mijn vader lag opgebaard en ik heb naar het litteken gekeken en moet eerlijk zeggen dat dit meer dan perfect was, volgens mij wordt dit nog secuurder gedaan dan bij de plastische chirurg.

De begeleiding was werkelijk perfect, het ging precies zoals wij wilden zonder pushen van de andere kant.

en nee, ik heb geen donorcodicil maar mijn naasten weten wat ik wil.

Geen ogen, geen huid maar de rest mogen ze hebben! Op dat moment weet ik er toch niets meer van, en dan leeft er tenminste nog ergens een stukje van mij voort waardoor een ander weer een kans op een normaal leven heeft gekregen.......

Vandaar dat ik eigenlijk ook vind dat ieder donor moet zijn of men moet aangeven dit niet te willen....

Ieder zijn eigen keus natuurlijk......