Geld & Recht
alle pijlers
burnout en betergemeld door bedrijfsarts
maandag 10 april 2017 20:18
Ik ben sinds een aantal weken ziek thuis en moest al snel op gesprek komen bij de bedrijfsarts. Op dit moment was er een afspraak met een psycholoog, maar er was nog geen diagnose.
Zijn oordeel was dat mijn werk onder niveau was en ik ander werk moest gaan zoeken, maar hij vond mij niet ziek en heeft me betergemeld.
Ik heb een flexibel contract van minimaal 8 uur per maand en ben vanaf volgende week weer ingeroosterd. Ik heb nu een diagnose en ook een second opinion aangevraagd bij het uwv, maar volgens mijn werkgever moet ik nu gewoon gaan werken.
Heeft iemand hier ervaringen mee en wat moet ik doen? Iedereen zegt dat ik moet gaan werken en mij meteen ziek moet melden, maar ik ben momenteel heel zwak en kan niet voor mezelf opkomen. Ik neem aan dat ik mij niet voor mijn eerste werkdag opnieuw ziek kan melden?
Ik ben overigens betergemeld sinds deze week, maar ben pas aankomende week ingeroosterd. Mijn burnout is niet werkgerelateerd, maar bij alleen de gedachten aan werken krijg ik momenteel al een paniekaanval.
Zijn oordeel was dat mijn werk onder niveau was en ik ander werk moest gaan zoeken, maar hij vond mij niet ziek en heeft me betergemeld.
Ik heb een flexibel contract van minimaal 8 uur per maand en ben vanaf volgende week weer ingeroosterd. Ik heb nu een diagnose en ook een second opinion aangevraagd bij het uwv, maar volgens mijn werkgever moet ik nu gewoon gaan werken.
Heeft iemand hier ervaringen mee en wat moet ik doen? Iedereen zegt dat ik moet gaan werken en mij meteen ziek moet melden, maar ik ben momenteel heel zwak en kan niet voor mezelf opkomen. Ik neem aan dat ik mij niet voor mijn eerste werkdag opnieuw ziek kan melden?
Ik ben overigens betergemeld sinds deze week, maar ben pas aankomende week ingeroosterd. Mijn burnout is niet werkgerelateerd, maar bij alleen de gedachten aan werken krijg ik momenteel al een paniekaanval.
Je meent het..
dinsdag 11 april 2017 13:03
quote:blueeyes*3 schreef op 11 april 2017 @ 12:45:
[...]
Je blijft het probleem bij het meewerken van de werkgever leggen. Je moet die erkenning en acceptatie uit jezelf gaan halen.
En daarbij heb ik ook de indruk dat je bang bent om fouten te maken, en dat die angst zo verlammend is dat je het dus helemaal uit de weg gaat. Je wil toestemming om fouten te maken, een soort excuusbrief. Ook dat is een vorm van erkenning neerleggen bij de werkgever. Jij moet jezelf kunnen vergeven als je fouten maakt, zowel op de werkvloer als in het dagelijks leven.
Dit zijn dingen die je bij je psycholoog neer moet leggen, niet bij je werkgever. Uiteraard is het fijn als die meedenkt, maar het is niet verplicht. Daarbij verwacht/wil jij vrij veel meedenken/aanpassingen: minder uren, maar niet verspreid over te veel dagen, aangepaste werkzaamheden, geen tijdsdruk, sowieso geen druk. Dat een werkgever daar niet (volledig) in mee/kan gaan begrijp ik. Jij voelt dat als een aanval op jezelf, maar dat is het niet. Het is een puur zakelijke beslissing.
Sommige dingen zijn makkelijk gezegd, maar gaan helaas niet binnen zo`n korte tijd verbeteren. Ik begrijp je punt wel hoor, alleen gevoelsmatig zit dat nu anders.
Vind het gewoon erg jammer dat het zo moet, ben vrijwel altijd alleen met leidinggevende aanwezig tijdens het werk, dus zou een gesprek op prijs stellen om samen naar oplossingen te kijken. Ik heb er meerdere aangereikt en deze worden allen afgewezen, terwijl ze in mijn ogen makkelijke te realiseren zijn.
[...]
Je blijft het probleem bij het meewerken van de werkgever leggen. Je moet die erkenning en acceptatie uit jezelf gaan halen.
En daarbij heb ik ook de indruk dat je bang bent om fouten te maken, en dat die angst zo verlammend is dat je het dus helemaal uit de weg gaat. Je wil toestemming om fouten te maken, een soort excuusbrief. Ook dat is een vorm van erkenning neerleggen bij de werkgever. Jij moet jezelf kunnen vergeven als je fouten maakt, zowel op de werkvloer als in het dagelijks leven.
Dit zijn dingen die je bij je psycholoog neer moet leggen, niet bij je werkgever. Uiteraard is het fijn als die meedenkt, maar het is niet verplicht. Daarbij verwacht/wil jij vrij veel meedenken/aanpassingen: minder uren, maar niet verspreid over te veel dagen, aangepaste werkzaamheden, geen tijdsdruk, sowieso geen druk. Dat een werkgever daar niet (volledig) in mee/kan gaan begrijp ik. Jij voelt dat als een aanval op jezelf, maar dat is het niet. Het is een puur zakelijke beslissing.
Sommige dingen zijn makkelijk gezegd, maar gaan helaas niet binnen zo`n korte tijd verbeteren. Ik begrijp je punt wel hoor, alleen gevoelsmatig zit dat nu anders.
Vind het gewoon erg jammer dat het zo moet, ben vrijwel altijd alleen met leidinggevende aanwezig tijdens het werk, dus zou een gesprek op prijs stellen om samen naar oplossingen te kijken. Ik heb er meerdere aangereikt en deze worden allen afgewezen, terwijl ze in mijn ogen makkelijke te realiseren zijn.
Je meent het..
dinsdag 11 april 2017 13:40
quote:mrsbasswaldorf schreef op 11 april 2017 @ 13:03:
[...]
Sommige dingen zijn makkelijk gezegd, maar gaan helaas niet binnen zo`n korte tijd verbeteren. Ik begrijp je punt wel hoor, alleen gevoelsmatig zit dat nu anders.
Vind het gewoon erg jammer dat het zo moet, ben vrijwel altijd alleen met leidinggevende aanwezig tijdens het werk, dus zou een gesprek op prijs stellen om samen naar oplossingen te kijken. Ik heb er meerdere aangereikt en deze worden allen afgewezen, terwijl ze in mijn ogen makkelijke te realiseren zijn.
Dat snap ik en dat merk ik ook aan je antwoorden. Dit is overigens een redelijk normaal onderdeel van het acceptatieproces waar je nu doorgaat. Ik zie het ook bij de jongeren die ik begeleid (ASS). Zij slingeren vaak heen en weer tussen 'pas zo veel mogelijk aan' en 'laat me normaal zijn'.
Waar jij mee stoeit is een acceptatieproces. Het komt vaker voor dat mensen in dat proces hun eigen vermogen om hun ziekte/aandoening te accepteren halen uit hoeveel anderen voor hen bereid zijn aan te passen of hoeveel anderen snappen van hun aandoening. Juist omdat ze dat zelf niet kunnen, verwachten ze het van de omgeving. Dat is niet eerlijk, maar ergens op een rare manier wel te begrijpen. Die ander confronteert jou in jouw ogen met je onvermogen, en dat is gemeen want je hebt het al zo moeilijk. En als die ander nou even een heel simpel dingetje zou aanpassen (wat in jouw hoofd een simpel dingetje is, maar soms niet altijd te realiseren is), dan zou het zo veel makkelijker voor je zijn... Het ingewikkelde is dat dat maar de vraag is: helpt het je op de lange termijn ook. Het is misschien dan nu makkelijker om dat stapje te maken, maar kun je dan straks wel een volgend stapje zonder hulp maken? Zonder aanpassingen? Of zal er altijd water bij de wijn gedaan moeten worden?
Veel werkgevers zijn daar ook bang voor, denk ik. Dat ze de rest van jouw carriere daar water bij de wijn moeten doen, zodat jij kan werken. Dat ze er geld op toe moeten leggen. Dat is niet altijd zo, maar daar zijn ze wel bang voor. Net zoals jij bang bent om fouten te maken. Dat maakt dat jullie beiden vanuit een redelijk vijandige positie naar elkaar kijken. Jij wil dat ze zich aanpassen aan jou, zij willen dat jij je aanpast aan hen. Beiden zien jullie niet wat de ander al heeft gedaan, waardoor je werkgever het gevoel heeft dat jij niet ziet wat hij al gedaan heeft en jij het gevoel hebt dat je werkgever niet ziet wat jij al gedaan hebt.
Jullie hebben beiden een soort calimero-hoedje op. Een van twee moet bereid zijn dat af te zetten, anders is het einde dienstverband voor jou. En dus wordt er min of meer verwacht dat jij dat hoedje als eerste afzet. Niet leuk. Maar wel de realiteit.
Dit acceptatieproces is ontzettend moeilijk en kost inderdaad tijd. Alleen kun je niet van een werkgever verwachten dat hij dat gaat betalen.
[...]
Sommige dingen zijn makkelijk gezegd, maar gaan helaas niet binnen zo`n korte tijd verbeteren. Ik begrijp je punt wel hoor, alleen gevoelsmatig zit dat nu anders.
Vind het gewoon erg jammer dat het zo moet, ben vrijwel altijd alleen met leidinggevende aanwezig tijdens het werk, dus zou een gesprek op prijs stellen om samen naar oplossingen te kijken. Ik heb er meerdere aangereikt en deze worden allen afgewezen, terwijl ze in mijn ogen makkelijke te realiseren zijn.
Dat snap ik en dat merk ik ook aan je antwoorden. Dit is overigens een redelijk normaal onderdeel van het acceptatieproces waar je nu doorgaat. Ik zie het ook bij de jongeren die ik begeleid (ASS). Zij slingeren vaak heen en weer tussen 'pas zo veel mogelijk aan' en 'laat me normaal zijn'.
Waar jij mee stoeit is een acceptatieproces. Het komt vaker voor dat mensen in dat proces hun eigen vermogen om hun ziekte/aandoening te accepteren halen uit hoeveel anderen voor hen bereid zijn aan te passen of hoeveel anderen snappen van hun aandoening. Juist omdat ze dat zelf niet kunnen, verwachten ze het van de omgeving. Dat is niet eerlijk, maar ergens op een rare manier wel te begrijpen. Die ander confronteert jou in jouw ogen met je onvermogen, en dat is gemeen want je hebt het al zo moeilijk. En als die ander nou even een heel simpel dingetje zou aanpassen (wat in jouw hoofd een simpel dingetje is, maar soms niet altijd te realiseren is), dan zou het zo veel makkelijker voor je zijn... Het ingewikkelde is dat dat maar de vraag is: helpt het je op de lange termijn ook. Het is misschien dan nu makkelijker om dat stapje te maken, maar kun je dan straks wel een volgend stapje zonder hulp maken? Zonder aanpassingen? Of zal er altijd water bij de wijn gedaan moeten worden?
Veel werkgevers zijn daar ook bang voor, denk ik. Dat ze de rest van jouw carriere daar water bij de wijn moeten doen, zodat jij kan werken. Dat ze er geld op toe moeten leggen. Dat is niet altijd zo, maar daar zijn ze wel bang voor. Net zoals jij bang bent om fouten te maken. Dat maakt dat jullie beiden vanuit een redelijk vijandige positie naar elkaar kijken. Jij wil dat ze zich aanpassen aan jou, zij willen dat jij je aanpast aan hen. Beiden zien jullie niet wat de ander al heeft gedaan, waardoor je werkgever het gevoel heeft dat jij niet ziet wat hij al gedaan heeft en jij het gevoel hebt dat je werkgever niet ziet wat jij al gedaan hebt.
Jullie hebben beiden een soort calimero-hoedje op. Een van twee moet bereid zijn dat af te zetten, anders is het einde dienstverband voor jou. En dus wordt er min of meer verwacht dat jij dat hoedje als eerste afzet. Niet leuk. Maar wel de realiteit.
Dit acceptatieproces is ontzettend moeilijk en kost inderdaad tijd. Alleen kun je niet van een werkgever verwachten dat hij dat gaat betalen.
dinsdag 11 april 2017 13:50
dinsdag 11 april 2017 15:47
Je zegt dat je niet kan bukken en tillen maar zijn er echt geen mogelijkheden om dat voor die 2 uur per week te laten dan? Vraag me af hoe zwangere vrouwen dat dan doen voordat ze met zwangerschapsverlof gaan. Maar is het niet mogelijk dat een collega je helpt met het bukken en til gedeelte? Door bijvoorbeeld het geen wat je moet tillen op een karretje te zetten wat je kunt duwen. En bij het bukken is het niet een idee om er een stoel bij te pakken of desnoods op de grond gaat zitten?
Desnoods wissel je van taken met een collega die niet hoeft te bukken/tillen?
Ik weet niet wat voor werk je doet maar door je postings krijg ik een vermoeden dat het in een magazijn is of iets dergelijks?
Desnoods wissel je van taken met een collega die niet hoeft te bukken/tillen?
Ik weet niet wat voor werk je doet maar door je postings krijg ik een vermoeden dat het in een magazijn is of iets dergelijks?
dinsdag 11 april 2017 16:04
Ik sta wanneer ik ingepland ben alleen op de werkvloer en het is ook veel trappen op en af lopen met zware dingen. Heb al gevraagd of iemand deze taken over kan nemen of dat er hulpmiddelen beschikbaar zijn (zoals een karretje) maar wat ik ook verzin het is niet mogelijk. Naar mijn idee probeer ik echt met oplossingen te komen.
Ik weet niet of ze ooit een zwangere vrouw voor mijn functie hebben gehad, maar daar is de functie ook totaal ongeschikt voor.
Ik weet niet of ze ooit een zwangere vrouw voor mijn functie hebben gehad, maar daar is de functie ook totaal ongeschikt voor.
Je meent het..
dinsdag 11 april 2017 16:12
dinsdag 11 april 2017 16:18
dinsdag 11 april 2017 18:20
Het ingewikkelde is ook, TO, dat jij naar jouw idee dus hele goede dingen aandraagt, maar dat je werkgever die misschien wel totaal onzinnig vindt. Of gewoon niet ziet wat de link is tussen een burn-out en zware dingen tillen. Want burn-out valt onder psyche en zware dingen tillen en traplopen onder fysiek. Je hebt in dit topic gezien dat dat verwarring op kan roepen.
Heb je al bericht terug van de arbo? Over die verwarring? Zo niet, ga het dan volgende week proberen. Je zegt dat je samen met je leidinggevende aanwezig bent. Vraag of die mee wil kijken met je, omdat je fysiek en mentaal nog niet de oude bent. Als het je lukt, heb jij een mooie opsteker. Als het niet lukt, heb jij het heel goed geprobeerd (en daarmee je wil en inzet getoond) en heeft de leidinggevende zelf gezien dat het (nog) niet gaat op de oude manier.
Heb je al bericht terug van de arbo? Over die verwarring? Zo niet, ga het dan volgende week proberen. Je zegt dat je samen met je leidinggevende aanwezig bent. Vraag of die mee wil kijken met je, omdat je fysiek en mentaal nog niet de oude bent. Als het je lukt, heb jij een mooie opsteker. Als het niet lukt, heb jij het heel goed geprobeerd (en daarmee je wil en inzet getoond) en heeft de leidinggevende zelf gezien dat het (nog) niet gaat op de oude manier.
dinsdag 11 april 2017 18:34
Burn out valt niet alleen onder psyche. Uitputting is zowel een geestelijke als fysieke (fysologische/chemische) aandoening.
Men doet hier de verkeerde aannames. Langdurige overmatige stress is geen puur mentaal proces. Het is ook een fysiek proces.
Men doet hier de verkeerde aannames. Langdurige overmatige stress is geen puur mentaal proces. Het is ook een fysiek proces.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 11 april 2017 18:50
quote:viva-amber schreef op 11 april 2017 @ 18:34:
Burn out valt niet alleen onder psyche. Uitputting is zowel een geestelijke als fysieke (fysologische/chemische) aandoening.
Men doet hier de verkeerde aannames. Langdurige overmatige stress is geen puur mentaal proces. Het is ook een fysiek proces.ik vermoed dat dezelfde verkeerde aannames bij de werkgever en een groot deel van Nederland spelen. Ik zeg niet dat dat goed is, maar dat is helaas wel hoe het werkt.
Burn out valt niet alleen onder psyche. Uitputting is zowel een geestelijke als fysieke (fysologische/chemische) aandoening.
Men doet hier de verkeerde aannames. Langdurige overmatige stress is geen puur mentaal proces. Het is ook een fysiek proces.ik vermoed dat dezelfde verkeerde aannames bij de werkgever en een groot deel van Nederland spelen. Ik zeg niet dat dat goed is, maar dat is helaas wel hoe het werkt.
dinsdag 11 april 2017 19:12
quote:nina1966 schreef op 11 april 2017 @ 12:19:
Waarom schrijf je trouwens steeds betergemeld ipv beter gemeld?Omdat het niet beter gemeld is. Het gaat hier namelijk over een betermelding en niet dat je iets maar beter gemeld hebt. Godzijdank schrijft TO het stelselmatig goed ipv overmatig spatiegebruik te bezigen.
Waarom schrijf je trouwens steeds betergemeld ipv beter gemeld?Omdat het niet beter gemeld is. Het gaat hier namelijk over een betermelding en niet dat je iets maar beter gemeld hebt. Godzijdank schrijft TO het stelselmatig goed ipv overmatig spatiegebruik te bezigen.
dinsdag 11 april 2017 19:49
quote:mrsbasswaldorf schreef op 11 april 2017 @ 16:04:
Ik sta wanneer ik ingepland ben alleen op de werkvloer en het is ook veel trappen op en af lopen met zware dingen. Heb al gevraagd of iemand deze taken over kan nemen of dat er hulpmiddelen beschikbaar zijn (zoals een karretje) maar wat ik ook verzin het is niet mogelijk. Naar mijn idee probeer ik echt met oplossingen te komen.
Ik weet niet of ze ooit een zwangere vrouw voor mijn functie hebben gehad, maar daar is de functie ook totaal ongeschikt voor.Burn out heeft te maken met psychische overbelasting. Dan kan je nog steeds gewoon dingen tillen of dragen, net zo goed als dat jij met je burn-out prima in staat bent om een zware tas boodschappen van de supermarkt naar huis te dragen. Dus bij een burn-out kan het zomaar zijn dat je simpelere taken krijgt die je niet psychisch belasten, maar die wel wat fysieke inspanning vergen, maar dat heeft dan echt niks met je burn-out te maken, tenzij je daarnaast ook nog hernia's en andere klachten hebt.
Ik sta wanneer ik ingepland ben alleen op de werkvloer en het is ook veel trappen op en af lopen met zware dingen. Heb al gevraagd of iemand deze taken over kan nemen of dat er hulpmiddelen beschikbaar zijn (zoals een karretje) maar wat ik ook verzin het is niet mogelijk. Naar mijn idee probeer ik echt met oplossingen te komen.
Ik weet niet of ze ooit een zwangere vrouw voor mijn functie hebben gehad, maar daar is de functie ook totaal ongeschikt voor.Burn out heeft te maken met psychische overbelasting. Dan kan je nog steeds gewoon dingen tillen of dragen, net zo goed als dat jij met je burn-out prima in staat bent om een zware tas boodschappen van de supermarkt naar huis te dragen. Dus bij een burn-out kan het zomaar zijn dat je simpelere taken krijgt die je niet psychisch belasten, maar die wel wat fysieke inspanning vergen, maar dat heeft dan echt niks met je burn-out te maken, tenzij je daarnaast ook nog hernia's en andere klachten hebt.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
dinsdag 11 april 2017 19:58
quote:mrsbasswaldorf schreef op 10 april 2017 @ 22:58:
[...]
nee dat was per week.
Genoeg, maar daarover wil ik niet in details treden. Helaas is niet voor alles een directe oplossing, dus moet er acceptatie komen en dat duurt langer.
Maar je schreef toch dit:
8 uur is het minimum van mijn contract, ik heb de aanvullende bijstand niet altijd nodig gehad, ik werkte ongeveer 20 - 24 uur per maand. Had daardoor weer even een aanvullende ww uitkering en nu dus via de sociale dienst. Ondertussen op zoek naar een vaste baan (nu niet meer wel al die tijd gedaan)
[...]
nee dat was per week.
Genoeg, maar daarover wil ik niet in details treden. Helaas is niet voor alles een directe oplossing, dus moet er acceptatie komen en dat duurt langer.
Maar je schreef toch dit:
8 uur is het minimum van mijn contract, ik heb de aanvullende bijstand niet altijd nodig gehad, ik werkte ongeveer 20 - 24 uur per maand. Had daardoor weer even een aanvullende ww uitkering en nu dus via de sociale dienst. Ondertussen op zoek naar een vaste baan (nu niet meer wel al die tijd gedaan)
dinsdag 11 april 2017 20:01
Dat je het een onzin aandoening vindt moet je zelf weten. Je hebt echter geen idee waar je het over hebt. Wanneer je energie is verstoord ben je ook fysiek minder sterk. Tillen kost energie.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 11 april 2017 20:06
quote:Pientjexxxx schreef op 11 april 2017 @ 19:58:
[...]
Maar je schreef toch dit:
8 uur is het minimum van mijn contract, ik heb de aanvullende bijstand niet altijd nodig gehad, ik werkte ongeveer 20 - 24 uur per maand. Had daardoor weer even een aanvullende ww uitkering en nu dus via de sociale dienst. Ondertussen op zoek naar een vaste baan (nu niet meer wel al die tijd gedaan)ja dat heb ik later verbeterd, het moet per week zijn.
[...]
Maar je schreef toch dit:
8 uur is het minimum van mijn contract, ik heb de aanvullende bijstand niet altijd nodig gehad, ik werkte ongeveer 20 - 24 uur per maand. Had daardoor weer even een aanvullende ww uitkering en nu dus via de sociale dienst. Ondertussen op zoek naar een vaste baan (nu niet meer wel al die tijd gedaan)ja dat heb ik later verbeterd, het moet per week zijn.
Je meent het..
dinsdag 11 april 2017 20:10
dinsdag 11 april 2017 20:18
quote:pejeka schreef op 11 april 2017 @ 20:10:
[...]
Het wordt wel een erg merkwaardig verhaal. Eerst werkte je 2 uur per week, en nou opeens 24?
ok, speciaal voor jou nog 1x
ik heb een contract van minimaal 2 uur per week, maar werkte voorheen 20-24 uur per week. Ik moet nu dus 2 uur werken, maar doordat ik meteen 100% beter gemeld ben zijn er geen verdere aanpassingen die wel nodig zijn nu.
[...]
Het wordt wel een erg merkwaardig verhaal. Eerst werkte je 2 uur per week, en nou opeens 24?
ok, speciaal voor jou nog 1x
ik heb een contract van minimaal 2 uur per week, maar werkte voorheen 20-24 uur per week. Ik moet nu dus 2 uur werken, maar doordat ik meteen 100% beter gemeld ben zijn er geen verdere aanpassingen die wel nodig zijn nu.
Je meent het..
dinsdag 11 april 2017 20:24
dinsdag 11 april 2017 20:49
quote:mrsbasswaldorf schreef op 11 april 2017 @ 20:18:
[...]
ok, speciaal voor jou nog 1x
ik heb een contract van minimaal 2 uur per week, maar werkte voorheen 20-24 uur per week. Ik moet nu dus 2 uur werken, maar doordat ik meteen 100% beter gemeld ben zijn er geen verdere aanpassingen die wel nodig zijn nu.En welke aanpassingen zijn er volgens jou dan nodig om die 2 uur per week op een goede manier te kunnen invullen?
[...]
ok, speciaal voor jou nog 1x
ik heb een contract van minimaal 2 uur per week, maar werkte voorheen 20-24 uur per week. Ik moet nu dus 2 uur werken, maar doordat ik meteen 100% beter gemeld ben zijn er geen verdere aanpassingen die wel nodig zijn nu.En welke aanpassingen zijn er volgens jou dan nodig om die 2 uur per week op een goede manier te kunnen invullen?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
dinsdag 11 april 2017 21:00
En om je nog even een hart onder de riem te steken: ik ging 3 weken na mijn laatste chemo vanwege kanker ook weer aan de slag. En heus, ik was niet alleen lichamelijk nog steeds niet helemaal OK, maar je bent ook nog psychisch bezig met wat je allemaal overkomen is, dat is ook niet zomaar even weg. Maar ik stroomde in voor 2 uur per dag, dus 10 uur per week. En vond het heerlijk. Weer nuttig zijn, weer een daginvulling hebben, ook al was het maar een paar uurtjes, weer deel uitmaken van de maatschappij na maanden en maanden thuis zitten.
Wat ik bedoel is: je moet ook de positieve kanten willen zien en oppakken. En niet bij voorbaat al gaan roepen "Nee, dat kan ik niet en dat is te veel en dat trek ik niet".
Ik was soms na die twee uurtjes per dag opeens verdomde moe, maar dat mocht ook, en anderzijds verbaasde het me, want ik had zelf al héél ambitieus met halve dagen willen beginnen (mijn Arbo-arts keek me glimlachend aan toen ik dat verkondigde en zei "Nou, doe nou maar gewoon wat ik zeg, en dan praten we over een maand verder").
Maar twee uurtjes per wéék moet toch te trekken zijn?
Wat ik bedoel is: je moet ook de positieve kanten willen zien en oppakken. En niet bij voorbaat al gaan roepen "Nee, dat kan ik niet en dat is te veel en dat trek ik niet".
Ik was soms na die twee uurtjes per dag opeens verdomde moe, maar dat mocht ook, en anderzijds verbaasde het me, want ik had zelf al héél ambitieus met halve dagen willen beginnen (mijn Arbo-arts keek me glimlachend aan toen ik dat verkondigde en zei "Nou, doe nou maar gewoon wat ik zeg, en dan praten we over een maand verder").
Maar twee uurtjes per wéék moet toch te trekken zijn?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
