Geld & Recht
alle pijlers
Co-ouderschap opgelegd gekregen en de gevolgen hiervan
maandag 11 maart 2013 11:23
maandag 11 maart 2013 11:24
Je ex heeft ook het beste met jullie kind voor, hij doet het alleen op een andere manier. Ik heb, eerlijk gezegd, nog geen erge dingen gelezen.
Nu ben ik natuurlijk al heel wat verder (bijna 11 jaar gescheiden), maar ik zie ook de verschillen tussen mijn ex' opvoeding en de mijne. Onze dochter (14) weet ook precies wat ze bij ons beiden wel en niet kan doen en welke regels gelden. Hier gooit ze veel meer de kont tegen de krib en probeert dingen naar haar hand te zetten want 'je weet wel hoe papa is als hij boos is, en dat wil je niet'. Mijn boosheid vindt ze dus wel te handelen. Dan kan ik me natuurlijk wel heel druk maken over de dominantie en strenge regels bij mijn ex, maar mijn dochter lijkt er niet heel erg onder te lijden.
Dat moet bij jullie nog allemaal groeien, en in het begin is het gewoon vreselijk zwaar. Zeker met zo'n jong kind.
Nu ben ik natuurlijk al heel wat verder (bijna 11 jaar gescheiden), maar ik zie ook de verschillen tussen mijn ex' opvoeding en de mijne. Onze dochter (14) weet ook precies wat ze bij ons beiden wel en niet kan doen en welke regels gelden. Hier gooit ze veel meer de kont tegen de krib en probeert dingen naar haar hand te zetten want 'je weet wel hoe papa is als hij boos is, en dat wil je niet'. Mijn boosheid vindt ze dus wel te handelen. Dan kan ik me natuurlijk wel heel druk maken over de dominantie en strenge regels bij mijn ex, maar mijn dochter lijkt er niet heel erg onder te lijden.
Dat moet bij jullie nog allemaal groeien, en in het begin is het gewoon vreselijk zwaar. Zeker met zo'n jong kind.
maandag 11 maart 2013 11:44
Omdat ik het idee heb dat t vanuit zijn kant met de verkeerde insteek gebeurt. Nl. vanuit een.financiele insteek. Zo min mogelijk geld mijn kant op. Hij heeft hiermee de financiele kant willen regelen. En ook omdat ik t idee heb dat een co-ouderschap voor een jong kind te onrustig is. Dat een kind gebaat is bij 1 vaste plek, een thuisbasis. Was hij maar vanaf t.begin gekomen voor ons kind. Maar hij kwam niet, wilde geen regeling.
maandag 11 maart 2013 11:54
Ook weer een aanname. Over het algemeen geldt dat het in natura onderhouden van een kind duurder is dan kinderalimentatie. KA dekt meestal niet de (helft van) de reële kosten. Ik ken jouw ex verder niet, maar ik heb wel vele gevallen gezien van mannen die zich er goedkoop vanaf wilden maken, maar de zorg toch echt liever aan hun ex overlieten. Daar hadden ze geen zin in. Jouw ex doet dat wel. Hij neemt zijn verantwoordelijkheid in de vorm van zorg. Volgens mij waardevoller voor een kind dan puur financiële verantwoordelijkheid.
Over de voor- en nadelen van co-ouderschap kun je twisten. Communicatie tussen de ouders is in elk geval essentieel, dus daar kun jij een positieve rol in spelen. Hoe je zoontje het eronder doet, zal moeten blijken.
Over de voor- en nadelen van co-ouderschap kun je twisten. Communicatie tussen de ouders is in elk geval essentieel, dus daar kun jij een positieve rol in spelen. Hoe je zoontje het eronder doet, zal moeten blijken.
Ga in therapie!
maandag 11 maart 2013 12:13
maandag 11 maart 2013 12:22
maandag 11 maart 2013 12:25
quote:dubiootje schreef op 11 maart 2013 @ 11:11:
Ik geloof zo dat er ook minpunten zijn, MrsP. Waarom denk je dat hij jullie kind uiteindelijk volledig bij hem wil laten wonen? Dat zou trouwens wel het ultieme bewijs zijn dat hij een betrokken vader is.
Je haalt nu weer de afwikkeling van de scheiding en zijn vaderschap door elkaar. Het eerste kleurt jouw blik op het tweede. Natuurlijk moet het belang van kind daarbij voorop staan, maar exen willen daar nogal eens een verschillende visie op hebben.En nu pas begrijp ik je laatste alinea pas echt. Maar dan nog heb ik moeite met zijn visie in de afwikkeling van onze scheiding en hoe hij daarbij naar de belangen van ons kind heeft gekeken en gehandeld. Hoe ga ik dat dan een plekje geven en dat los zien van zijn vaderschap?
Ik geloof zo dat er ook minpunten zijn, MrsP. Waarom denk je dat hij jullie kind uiteindelijk volledig bij hem wil laten wonen? Dat zou trouwens wel het ultieme bewijs zijn dat hij een betrokken vader is.
Je haalt nu weer de afwikkeling van de scheiding en zijn vaderschap door elkaar. Het eerste kleurt jouw blik op het tweede. Natuurlijk moet het belang van kind daarbij voorop staan, maar exen willen daar nogal eens een verschillende visie op hebben.En nu pas begrijp ik je laatste alinea pas echt. Maar dan nog heb ik moeite met zijn visie in de afwikkeling van onze scheiding en hoe hij daarbij naar de belangen van ons kind heeft gekeken en gehandeld. Hoe ga ik dat dan een plekje geven en dat los zien van zijn vaderschap?
maandag 11 maart 2013 12:28
quote:dubiootje schreef op 11 maart 2013 @ 12:22:
Klopt, je hebt opeens heel veel ruimte en wat doe je daarmee? Wie was je ook alweer voor je huwelijk en voor je moeder werd? Heel confronterende vragen maar wel heel leuk om daar een antwoord op te vinden Grijp die ruimte ook! *ik wou dat ik hem had*
Echt? Goh ik ben jaloers op de moeders die hun kind altijd bij zich hebben, in ieder geval 's avonds in hun bedjes boven. Ook bij een omgangsregeling hebben ze hun kind meer dan ik nu
Ik vind het maar niets zo zonder kind. Wie ben ik zonder kind? Ik voel me stuurloos, mijn dagindeling valt weg.
Erg he....
Klopt, je hebt opeens heel veel ruimte en wat doe je daarmee? Wie was je ook alweer voor je huwelijk en voor je moeder werd? Heel confronterende vragen maar wel heel leuk om daar een antwoord op te vinden Grijp die ruimte ook! *ik wou dat ik hem had*
Echt? Goh ik ben jaloers op de moeders die hun kind altijd bij zich hebben, in ieder geval 's avonds in hun bedjes boven. Ook bij een omgangsregeling hebben ze hun kind meer dan ik nu
Ik vind het maar niets zo zonder kind. Wie ben ik zonder kind? Ik voel me stuurloos, mijn dagindeling valt weg.Erg he....
maandag 11 maart 2013 12:39
quote:mrspotatohead schreef op 11 maart 2013 @ 12:28:
[...]
Echt? Goh ik ben jaloers op de moeders die hun kind altijd bij zich hebben, in ieder geval 's avonds in hun bedjes boven. Ook bij een omgangsregeling hebben ze hun kind meer dan ik nu Ik vind het maar niets zo zonder kind. Wie ben ik zonder kind? Ik voel me stuurloos, mijn dagindeling valt weg.
Erg he....
Tja je bent volledig moeder geworden en niet meer MrsP. Daar ben je niet de eerste ouder in hoor, maar jij moet nu verplicht gaan loslaten en dat valt niet mee.
Maar je doet ontzettend je best en je toont veel zelfinzicht en daar mag je best trots op zijn.
[...]
Echt? Goh ik ben jaloers op de moeders die hun kind altijd bij zich hebben, in ieder geval 's avonds in hun bedjes boven. Ook bij een omgangsregeling hebben ze hun kind meer dan ik nu
Ik vind het maar niets zo zonder kind. Wie ben ik zonder kind? Ik voel me stuurloos, mijn dagindeling valt weg.Erg he....
Tja je bent volledig moeder geworden en niet meer MrsP. Daar ben je niet de eerste ouder in hoor, maar jij moet nu verplicht gaan loslaten en dat valt niet mee.
Maar je doet ontzettend je best en je toont veel zelfinzicht en daar mag je best trots op zijn.
maandag 11 maart 2013 13:09
Voor alle duidelijkheid: een periode van strijd en woede na een echtscheiding is – psychologisch gezien – onvermijdelijk, en kan ook heilzaam zijn, omdat het de ex-partners helpt om van elkaar los te komen en snel een eigen leven te beginnen. Bovendien zijn 'vechten' en 'de ander de schuld geven' heel nuttig om het gevoel van eigen falen en verdriet nog even weg te houden.
Als dan de weg wordt ingeslagen om gedoseerd aan de eigen verwerking te beginnen, is dat in principe constructief. Anders wordt het als men het eigen verlies langdurig weghoudt. Dan wordt de strijd met de andere ouder tot een ongezonde afweer, die steeds aanzet tot nieuwe strijd. (Onder het motto: "Zolang je vecht is nog niet alles verloren".)
Kinderen centraal
Juist de kinderen staan in die strijd vaak centraal. Het kind verwordt dan van oogappel tot twistappel. Een breed scala aan motieven kan daartoe aanzetten.
In heel veel gevallen is er natuurlijk sprake van werkelijke, onbaatzuchtige, ouderlijke zorg om het kind. Wie ziet dat zijn kind na een verblijf bij de andere ouder steeds heftig overstuur terugkomt, moet als goede ouder opkomen voor het kind. Maar er is meer.
Psychologisch gezien ligt het voor de hand dat je juist om je kind vecht: het kind is voor de meeste ouders het dierbaarste wat ze hebben. Dat willen ze – na het verlies van de partner en het verlies van huis en haard – niet ook nog eens kwijtraken. Door vermindering of verlies van die relatie verliest de ouder ook een belangrijk onderdeel van de eigen identiteit: het ouderschap.
Het gevecht is dan ook een gevecht voor zelfbehoud. "Ik vecht voor mijn kind", wordt dan gezegd. Mijn antwoord hierop is steevast: "Als u echt iets voor uw kind wilt doen, moet u niet voor hem vechten maar vrede voor hem stichten". Dat valt natuurlijk niet mee. Het vraagt van mensen een vorm van reflectie en veerkracht die nu eenmaal niet aan iedereen gegeven is.
Hmmmm....ook een eye opener.
Als dan de weg wordt ingeslagen om gedoseerd aan de eigen verwerking te beginnen, is dat in principe constructief. Anders wordt het als men het eigen verlies langdurig weghoudt. Dan wordt de strijd met de andere ouder tot een ongezonde afweer, die steeds aanzet tot nieuwe strijd. (Onder het motto: "Zolang je vecht is nog niet alles verloren".)
Kinderen centraal
Juist de kinderen staan in die strijd vaak centraal. Het kind verwordt dan van oogappel tot twistappel. Een breed scala aan motieven kan daartoe aanzetten.
In heel veel gevallen is er natuurlijk sprake van werkelijke, onbaatzuchtige, ouderlijke zorg om het kind. Wie ziet dat zijn kind na een verblijf bij de andere ouder steeds heftig overstuur terugkomt, moet als goede ouder opkomen voor het kind. Maar er is meer.
Psychologisch gezien ligt het voor de hand dat je juist om je kind vecht: het kind is voor de meeste ouders het dierbaarste wat ze hebben. Dat willen ze – na het verlies van de partner en het verlies van huis en haard – niet ook nog eens kwijtraken. Door vermindering of verlies van die relatie verliest de ouder ook een belangrijk onderdeel van de eigen identiteit: het ouderschap.
Het gevecht is dan ook een gevecht voor zelfbehoud. "Ik vecht voor mijn kind", wordt dan gezegd. Mijn antwoord hierop is steevast: "Als u echt iets voor uw kind wilt doen, moet u niet voor hem vechten maar vrede voor hem stichten". Dat valt natuurlijk niet mee. Het vraagt van mensen een vorm van reflectie en veerkracht die nu eenmaal niet aan iedereen gegeven is.
Hmmmm....ook een eye opener.
maandag 11 maart 2013 13:11
Het eigentijdse slagveld
Ging het tot 1998 nog om omgangsregelingen en gezag, nu kennen we nieuwe aspecten waarover ouders het eens moeten zien te worden. Zoals:
co-ouderschap, waarbij de kinderen om en om bij vader en moeder wonen;
birdnesting, waarbij de kinderen in de ouderlijke woning blijven. De ouders komen dan om de beurt voor hen zorgen.
Ook voor datgene wat vroeger een omgangsregeling heette, zijn geen standaardregels meer. Niet meer 'gewoon' een weekend in de 14 dagen naar papa, maar een lang weekend, dan nog een dagje, of een nachtje, of de woensdagmiddag, en dan nog voor het voetballen.
Op zich is dat een geweldige ontwikkeling, die goed is voor de kinderen. Vaders die minder vastzitten aan een volle werkweek, kunnen daardoor deelhebben aan het leven hun kinderen. Maar ruziënde ex-paren, die toch al moeite hebben om het eens te worden, hebben nu ook heel veel mogelijkheden waar ze samen uit moeten komen.
We weten nog niet hoe dit op langere termijn uitpakt voor de kinderen. Daar is domweg nog onvoldoende onderzoek naar gedaan. Nog nooit eerder – van Montessori tot Freud, en van Rousseau tot Langeveld – heeft iemand bedacht dat het aardig zou zijn om eens te kijken wat het betekent voor kinderen om ze in twee verschillende thuissituaties te laten opgroeien, met een aantal wisselingen per week.
Maar gezien alle kennis die we wél hebben over kinderen (zoals hun behoefte aan veiligheid, structuur en regelmaat) lijkt mij – tot nader order – voorzichtigheid geboden.
Ingewikkelde varianten
In hun voorstellen over ingewikkelde varianten zeggen ouders nogal eens: "Maar er is toch niet aangetoond dat het schadelijk is?" Nee, dat klopt. Maar mijn wedervraag is dan: "Waar moet het in de opvoeding en verzorging van uw kinderen om gaan? Is 'het voorkomen van schade' het doel?" Nee natuurlijk niet, zegt men dan. We willen meer. We willen dat onze kinderen gelukkig worden.
Opvoeders moeten niet alleen nalaten wat nadelig is, ze moeten ook alles doen om hun kinderen kansen te geven. We kopen het beste speelgoed om hun motoriek te stimuleren, en we zoeken naar de beste school. Dan verwacht je ook dat ouders na een scheiding die oplossing kiezen die het beste is voor hun kinderen.
Kindsoldaten
Je ziet ze gaan, de kinderen van de vechtscheiding: bepakt met hun hele hebben en houden in een rugtasje, tussen twee vijandelijke kampen, als kleine soldaten op patrouille.
De 6-jarige Maria vertelt mij dat haar ouders altijd ruzie maken als ze elkaar zien. Nu hebben ze bedacht dat de ene ouder het kind in de ochtend naar school brengt, de andere ouder haalt haar aan het einde van de dag weer op. Zo hoeven ze elkaar niet meer tegen te komen. Handig op zich. Maar toch... zoekend naar woorden maakt Maria mij duidelijk hoe naar het is, omdat het dan de hele dag op school lijkt alsof ze nergens woont.
Het rugtasje is op zo'n dag haar thuis, hangend aan de kapstok in de gang. Hoe zat dat ook alweer met de behoefte aan basisveiligheid? Hoe kan dit kind zich concentreren op school?
Oorlog tussen de ouders
Bij een oorlog tussen de ouders verliest het kind een deel van zichzelf, namelijk dat deel dat van beide ouders tegelijk houdt. Het kind verliest ook dat deel van zichzelf dat op de andere ouder lijkt: "Als ik wild doe, wordt mijn moeder boos, en zegt ze dat ik ook net mijn vader ben." Tja, en die vader is door moeder de deur uitgezet, ik kan maar beter zorgen dat ik niet op hem lijk...
De kindsoldaat gaat ondergronds met een camouflagepak aan. Als er weer eens ruzie is, verstopt hij zich in bed, kussen over zijn hoofd, niks horen, niks zien en vooral geen geluid maken. Daarvan weten we in ieder geval zeker dat het diepe schade kan veroorzaken.
Ging het tot 1998 nog om omgangsregelingen en gezag, nu kennen we nieuwe aspecten waarover ouders het eens moeten zien te worden. Zoals:
co-ouderschap, waarbij de kinderen om en om bij vader en moeder wonen;
birdnesting, waarbij de kinderen in de ouderlijke woning blijven. De ouders komen dan om de beurt voor hen zorgen.
Ook voor datgene wat vroeger een omgangsregeling heette, zijn geen standaardregels meer. Niet meer 'gewoon' een weekend in de 14 dagen naar papa, maar een lang weekend, dan nog een dagje, of een nachtje, of de woensdagmiddag, en dan nog voor het voetballen.
Op zich is dat een geweldige ontwikkeling, die goed is voor de kinderen. Vaders die minder vastzitten aan een volle werkweek, kunnen daardoor deelhebben aan het leven hun kinderen. Maar ruziënde ex-paren, die toch al moeite hebben om het eens te worden, hebben nu ook heel veel mogelijkheden waar ze samen uit moeten komen.
We weten nog niet hoe dit op langere termijn uitpakt voor de kinderen. Daar is domweg nog onvoldoende onderzoek naar gedaan. Nog nooit eerder – van Montessori tot Freud, en van Rousseau tot Langeveld – heeft iemand bedacht dat het aardig zou zijn om eens te kijken wat het betekent voor kinderen om ze in twee verschillende thuissituaties te laten opgroeien, met een aantal wisselingen per week.
Maar gezien alle kennis die we wél hebben over kinderen (zoals hun behoefte aan veiligheid, structuur en regelmaat) lijkt mij – tot nader order – voorzichtigheid geboden.
Ingewikkelde varianten
In hun voorstellen over ingewikkelde varianten zeggen ouders nogal eens: "Maar er is toch niet aangetoond dat het schadelijk is?" Nee, dat klopt. Maar mijn wedervraag is dan: "Waar moet het in de opvoeding en verzorging van uw kinderen om gaan? Is 'het voorkomen van schade' het doel?" Nee natuurlijk niet, zegt men dan. We willen meer. We willen dat onze kinderen gelukkig worden.
Opvoeders moeten niet alleen nalaten wat nadelig is, ze moeten ook alles doen om hun kinderen kansen te geven. We kopen het beste speelgoed om hun motoriek te stimuleren, en we zoeken naar de beste school. Dan verwacht je ook dat ouders na een scheiding die oplossing kiezen die het beste is voor hun kinderen.
Kindsoldaten
Je ziet ze gaan, de kinderen van de vechtscheiding: bepakt met hun hele hebben en houden in een rugtasje, tussen twee vijandelijke kampen, als kleine soldaten op patrouille.
De 6-jarige Maria vertelt mij dat haar ouders altijd ruzie maken als ze elkaar zien. Nu hebben ze bedacht dat de ene ouder het kind in de ochtend naar school brengt, de andere ouder haalt haar aan het einde van de dag weer op. Zo hoeven ze elkaar niet meer tegen te komen. Handig op zich. Maar toch... zoekend naar woorden maakt Maria mij duidelijk hoe naar het is, omdat het dan de hele dag op school lijkt alsof ze nergens woont.
Het rugtasje is op zo'n dag haar thuis, hangend aan de kapstok in de gang. Hoe zat dat ook alweer met de behoefte aan basisveiligheid? Hoe kan dit kind zich concentreren op school?
Oorlog tussen de ouders
Bij een oorlog tussen de ouders verliest het kind een deel van zichzelf, namelijk dat deel dat van beide ouders tegelijk houdt. Het kind verliest ook dat deel van zichzelf dat op de andere ouder lijkt: "Als ik wild doe, wordt mijn moeder boos, en zegt ze dat ik ook net mijn vader ben." Tja, en die vader is door moeder de deur uitgezet, ik kan maar beter zorgen dat ik niet op hem lijk...
De kindsoldaat gaat ondergronds met een camouflagepak aan. Als er weer eens ruzie is, verstopt hij zich in bed, kussen over zijn hoofd, niks horen, niks zien en vooral geen geluid maken. Daarvan weten we in ieder geval zeker dat het diepe schade kan veroorzaken.
maandag 11 maart 2013 13:37
Nog eentje dan. De laatste. http://www.nieuwsblad.be/article/detail ... 120531_227
p.s. je merkt zeker wel dat kind vandaag bij papa is
p.s. je merkt zeker wel dat kind vandaag bij papa is
