Gezondheid alle pijlers

Alvleesklierkanker met uitzaaiing

02-06-2010 09:43 193 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ik weet sinds een paar dagen dat mijn moeder alvleesklierkanker met uitzaaiing naar de lever heeft...wat een schok !

Het gevoel wat er dan...en nu, door mij heen gaat is niet te beschrijven..

En het verdriet,de pijn en de angst van mijn moeder, dat alleen al maakt mij kapot.

Mijn moeder is altijd zo'n sterke vrouw, niks of niemand kreeg haar klein....en nu is ze gebroken !!

De vooruitzichten zien er slecht uit, dit omdat er al uitzaaiing is, heeft er iemand ervaring met deze ziekte ???
Alle reacties Link kopieren
wat fijn dat je even iets voor het slapen krijgt. want je hebt je rust nodig. wat zwaar he om de spullen van je moeder uit te zoeken. ik weet nog toen de kledingplank van mijn vriend leeg was,nou dat was verschrikkelijk om te zien. neem de tijd er voor. het hoeft niet gelijk. sommige doen het gelijk en sommige pas over een paar maanden. je moet het gewoon doen waarneer het goed voelt. het is ook zwaar voor je vader om zijn beste maatje te moeten verliezen. hopelijk krijgt hij gauw thuiszorg. neem je rust,ik denk aan jullie,liefs djinnie
Ja, de tijd, maar daar moet je echt veel tijd voor uittrekken, lees hier ergens anders op het forum, er zijn genoeg dames die er na jaren nog niet echt "klaar" mee zijn. Het gemis blijft, er komen steeds gebeurtenissen voorbij waarbij je moeder mist. Het kan niet dat het na een paar weken al slijt.

Neem de tijd, doe rustig aan, de spullen hoeven niet allemaal weg, misschien krijg je later spijt.

Thuiszorg is heel goed, je kunt niet alles alleen doen.

Heb je ook nog een baan?

Kalm aan, sterkte.
Alle reacties Link kopieren
Nee, ik heb geen baan buiten de deur. Mijn man en ik hebben een eigen zaak,ik doe de administratie.

Wat de spullen betreft, ik wilde ze ook nog niet opruimen, maar pa, die wilde het weg hebben, het huis uit.

Het zal zijn manier wel zijn....ik heb het keurig in dozen gedaan en dat staat nu dus keurig hier in de kast...kan en wil er voorlopig geen afstand van doen.

Begin te merken dat het "normale" leven van alle dag een beetje terug komt, dat is best vreemd. Je mist namelijk een heel hoofdstuk in dat normale leven, geen bezoekjes en telefoontjes meer van je moeder !!

Vandeweek had ik weer eens haar advies nodig en wat doe je dan.....ja, dan moet ik mezelf een schop onder de kont geven en het zelf oplossen...!



X Deurtje.
Alle reacties Link kopieren
Ik was ook op vakantie, en ik heb nog aan je gedacht: ik was ook al bang dat je moeder al overleden zou zijn, het ging zo snel. En inderdaad is mijn vrees waarheid geworden. Heel veel sterkte!



Het klinkt ook zo herkenbaar wat je schrijft over die beelden die steeds terugkomen. Dat had ik ook in de eerste periode. Ik hoefde maar te gaan zitten of de film begon zich weer af te spelen. Ik kan je niet vertellen hoe, maar dat is overgegaan.



Ook zo herkenbaar dat je moeder zo gezond leefde en het ineens toch misging. Mijn vader precies hetzelfde. Hij is een maand voor zijn 56e verjaardag overleden. Het zou niet moeten mogen, zo jong. Voor djinnie al helemaal, 33, dat is helemaal veel te jong!



De tijd heelt alle wonden, het klinkt zo ongelooflijk in het begin maar het is wel waar. Maar zoals bij een wond blijft er ook een litteken. Eerst rauw, daarna wat vervaagd, maar het verdwijnt nooit.



Het eerste jaar is taai. De eerste verjaardag, de eerste trouwdag, de eerste kerst zonder, en zo gaat het maar door. Het tweede jaar is ook taai. Alweer een verjaardag zonder, wat duurt het lang. Het derde jaar begin je wat te herstellen. Dat is wat ze tegen mij zeiden en het klopt ook wel. Het klinkt heel lang, twee of drie jaar, maar neem het met de dag.



En accepteer dat je waarschijnlijk erg moe bent. Rouwen kost fysiek energie. Je kunt er echt uitgeput van raken. Het hoort er allemaal bij maar veel mensen weten dat niet.



Heel veel sterkte nog een keer!
Alle reacties Link kopieren
Lieve Deurtje,

Ik heb je topic net (niet helemaal) gelezen en god wat spreekt er enorme liefde maar ook verdriet uit alles. wat erg dat je mama nu moet missen... Nogmaals gecondoleerd.

Wat is het snel gegaan allemaal.

Lukt het een beetje om jezelf staande te houden?



Heel veel sterkte iig.



Liefs, Aapje
Alle reacties Link kopieren
Deurtje, ik kon ook geen afstand doen van mijn moeders spullen. Er liggen hier nog vier zakken met kleding. Van prachtige pakjes tot skisokken. En ze blijven waar ze zijn. De kleding die ik pas, draag ik zelf. Of mijn zusjes. En van een aantal stukken heeft een vriendin jurkjes gemaakt voor mijn dochtertje.



Als je er nog niet aan toe bent, dan gewoon niet weg doen. Misschien komt dat wel nooit. Geeft ook niets.



Het rauwe gaat er inderdaad een beetje vanaf. Een keer. En soms scheurt zo'n wond ineens weer pijnlijk open. Zonder waarschuwing. Maar ik kan nu na bijna een jaar zeggen dat ik niet meer iedere dag zo'n enorm verdriet voel. Er zit een heel klein korstje op. Ik hoop dat jij het ook zo gaat ervaren. Maar je klinkt heel sterk vind ik.

Het is gewoon enorm kut
Alle reacties Link kopieren
Gecondoleerd Deurtje,



Ik lees je topic nu pas.

Kom niet zo vaak op deze pijler.



Meid, wat is dat snel gegaan met je moeder.

Mijn moeder is ook gestorven aan alvleesklier kanker, vreselijk.

Ik heb haar tot de laatste minuut verzorgd.



Heel veel sterkte gewenst.
Age is mind over matter, if you don\'t mind is doesn\'t matter
Alle reacties Link kopieren
@ Deurtje en alle anderen hier: heel veel sterkte..



Ook ik moet even van me af schrijven.. ik voel me zo rot..



Ik heb een paar weken geleden gehoord dat mijn directe collega (52 jaar, gezinnetje, vrouw en 2 dochters) alvleesklierkanker heeft..met uitzaaiingen naar de lever en de lymphenklieren. Bij hem is het ook niet meer te opereren, daarvoor is het in een te ver gevorderd stadium.. :(

Hij krijgt nog wel chemo. Is net begonnen, of moet deze week beginnen.



Hij is wel heel erg afgevallen, maar is waar mogelijk nog af en toe aan het werk. Vanaf nu 1 dag in de week. Ik vind het knap hoe sterk hij eronder is. Hij gaat er toch voor, ondanks de slechte prognoses. Want bij hem zal de chemo waarschijnlijk alleen maar levensverlengend zijn.. Ik vind het heel erg moeilijk om positief te blijven, al is hij dat zelf wel..



Ik heb verder ook een schoonvader die kanker heeft. Bij hem zit het in zijn lever, maar dat is gelukkig wel goed te behandelen. Hij is nu aan een chemokuur begonnen. Het probleem bij hem is dat de kanker elke keer op een andere plek terug komt.. Het begon met poliepen in zijn blaas, blaas verwijderd, stoma gekregen, kanker terug op de plek van zijn blaas en uitzaaiingen in zijn lymphen, chemo, tumor bij blaas weg maar beetje in lymphen. Ze hadden het onder controle.



Later dat jaar: bult op de plek van zijn blaas.. operatief verwijderd. Weer een half jaar later (juli dit jaar): kanker in zijn lever..



Ik word hier zo moedeloos van.. nog geen drie weken na de zoveelste diagnose bij mijn schoonvader, nu ineens mijn collega.. Ik vind het zo ontzettend moeilijk..



Ik heb gelukkig wel heel veel mensen om me heen die me steunen, maar ik denk dat het me ook wel helpt om met lotgenoten te schrijven..
Alle reacties Link kopieren
heel herkenbaar Deurtje, ik heb precies hetzelfde meegemaakt. Een sterke vrouw, je moeder, die dit meemaakt.

Zij heeft geen enkele chemo , bestraling laten doen, heeft geen zin. Haar lichaam was al zo verzwakt, en die rotzooi in de lichaam, doet dan meer slecht als goed.



Wel hebben haar nog geopereerd, zodat je geen pijn meer had, want de morfine was ook geen oplossing meer en ze moest dan steeds meer.

Dus vraag haar artsen of ze naar de pijn bestrijding kan. Dit is nog het enigste wat hun daadwerkelijk helpt.

Sterkte met alles in deze zware tijd!
Alle reacties Link kopieren
Sorry Deurtje ik had niet alle berichten gelezen. Gecondoleerd.

Voor haar het beste dat het zo snel is gegaan.

Ging bij mijn moeder ook zo snel 1 maand en ze was weg!



Sterkte!
Alle reacties Link kopieren
Gecondoleerd, Deurtje! Wat een heftige tijd heb je achter de rug :(
Alle reacties Link kopieren
Beste Deurtje,



Het zijn werkelijk allemaal verschrikkelijke verhalen, dus zowel sterkte aan jou en je familie en alle anderen die op dit forum hun verhaal hebben verteld. Helaas weet ook ik wat je mee maakt, bij de vader (56) van mijn vriend is alvleesklierkanker gecontstateerd met uitzaaiingen in de lever. Het is inoperabel en chemo zal niet veel helpen aangezien we waarschijnlijk over weken spreken. Het is inderdaad vreselijk dat mensen met deze ziekte vaak niet meer de dingen kunnen doen die ze zo graag willen doen. En het is "oneerlijk", bij sommige vormen van kanker krijg je in ieder geval nog jaren of maanden. Maar ik probeer maar te denken: een auto-ongeluk kan ook iedereen overkomen en dan heb je misschien niet eens meer 1 dag om afscheid te nemen. Toch ben ik wat bang, voor de dingen die nu gaan komen...



veel liefs
Alle reacties Link kopieren
Angeltje...je hebt helemaal gelijk voor wat betreft dat het mooi is dat je afscheid kunt nemen itt een auto ongeluk. Dat heb ik ook vaak gedcht destijds (mijn moeder, zelfde leeftijd, stierf aan alvleesklierkanker in aug 2009, mijn vader aan leverkanker het jaar daarvoor).

Het ziekteproces en het afscheid nemen waren afchuwelijk. Maar ook het allerdierbaarste wat ik ooit heb meegemaakt. Ik gun niemand zo te sterven qua fysiek, maar mijn moeder heeft tot het laatste moment genoten van alle warmte en liefde. Je hebt nog tijd om dingetjes te delen. En toh heb je altijd te weinig tijd en te weinig woorden, achteraf.



Het is zwaar, ik zal er niet omheen draaien, maar koester het ook. Blijf bij jezelf, wees er voor je vriend, meer kun je niet doen. Het komt goed, ook al komt het niet goed.



Heel veel sterkte de komende tijd. Als je vragen hebt mag dat altijd.



Liefs sophy
Alle reacties Link kopieren
Hi Sophy,



Bedankt, we hebben inderdaad nog een mooie tijd gehad al was die erg kort (2-3 maanden). Misschien dat ook andere mensen dit topic tegen komen en kan ik hen nog op een idee brengen: Voor de begrafenis is ,op wens van m'n schoonvader, niet gedaan aan bloemen die toch verwelken maar is ervoor gekozen dat mensen het geld dat ze normaal aan bloemen zouden besteden doneerden aan het KWF (er stond een collectebus bij t condoleance register).



Veel liefs
Alle reacties Link kopieren
Gecondoleerd Angeltje. Mijn moeder wilde dat ook, donatie ipv bloemen. Voor een ander goed doel, maar ik blijf het een mooi gebaar vinden. Mooi dat dit bij jullie ook zo kon.

Hou je goed, veel sterkte...
Alle reacties Link kopieren
ik zit ook in deze s ituatie nu.

11maand sedert de diagnose....en gestart met nieuwe kuur gemzar.
Alle reacties Link kopieren
11 maanden geleden werd diagnose gesteld.

kreeg al 5maanden chemo(gemzar).

daarna 1maand stralen.

daarna werd beslist om lichaam even te laten rusten en bekomen van dit alles.

de ziekte zette zich wel verder en de uitzaiingen op lever werden groter.

daarom is besloten om opnieuw chemo te starten.



graag had ik reactie gehad van mensen die dit verhaal herkennen en mij hun verhaal willen doen.



grtn
Alle reacties Link kopieren
hallo Kurtt wat ontzettend zwaar, veel sterkte. Wat voor type kanker heb je?
Alle reacties Link kopieren
Hoi Kurtt,



Heftig bericht van jou, ik ben er stil van.



Ik kan je geen reactie geven van herkenning (gelukkig), wel veel sterkte en bewondering dat je het hier durft te delen.
Alle reacties Link kopieren
hello.



niet ik maar mijn vr heeft pancreaskanker.

veel vragen en opzoekingen gedaan.



meest realistische info in deze van mensen die het van dichtbij meemaakten.

vandaar mijn vraag naar medemensen die mijn verhaal herkennen.



grtn kurt
Alle reacties Link kopieren
Ik kom dit topic tegen en helaas...ik herken het. Bij mijn vader is aflopen 3 mei alvleesklierkanker met uitzaaiingen vastgesteld. Harde klap in ons gezicht. Mijn vader was altijd de sterke, sportieve man die altijd in de weer was.

We zijn nu een maand later en hij moet nu al al zijn energie verzamelen om de trap naar boven op te gaan. Dan is hij dood en doodop. Eet nauwelijks, kan niet tegen bepaalde geuren meer, moet geholpne worden met wassen, lopen gaat nauwelijks meer, veel medicatie tegen die klote pijn, sterk vermagerd, stem heel slecht en moe moe moe moe moe moe moe.



Pffff. Ik vind het vreselijk dat hij zo moet lijden. Het is gewoon mensonwaardig.



Elke dag krijgen we wel weer een paar klappen te verwerken. Iedere dag kan hij dingen niet meer...zitten doet pijn, dus kussentjes nu, tandpasta niet meer uit de tube krijgen, telefoon niet meer willen opnemen, korte bezoekjes (wordt minder, hij geeft er niet veel meer om) en zo gaat het maar door. Het valt nauwelijks voor ons te bevatten, laat staan voor de omgeving. Als ik het vertel, lijkt het weleens of ik overdrijf...maar het gaat zo ontzettend snel allemaal. Leven nu per dag...



Deurtje, ik las jouw verhaal. Ik hoop dat het nu beterder met je gaat een jaar later?
Alle reacties Link kopieren
Roos, wat heftig Hebben jullie misschien ook hulp? In de vorm van gesprekken of iets om hier een soort van 'mee om' te kunnen gaan?
Alle reacties Link kopieren
Nee, we hebben niet echt hulp. Nou ja, de huisarts komt heel regelmatig om te kijken hoe het gaat, wat er nodig is enz.



Ik woon nu toevallig...thuis. Ik heb mijn huis verkocht eind feb dit jaar en ging terug naar mijn ouders om ander huis te zoeken...ik ben 36. Gelukkig heb ik drie weken geleden het huis gevonden waar naar ik al sinds jan naar op zoek was. Mijn vader heeft het nog kunnen zien (wel op laatste krachten zeg maar...). Ik heb nu zorgverlof opgenomen van mijn werk.

ZOrgverlof is een maand in dit geval. Ik merk dat ik er onrustig van wordt, want stel dat hij over een maand toch nog er is? Moet ik weer gaan werken voor 50%...moet er niet aan denken. Alles slokt mij hier op. Ik doe namelijk het huishouden, zodat mijn moeder met mijn pap bezig kan.

Samen met mijn broer en zus regelen we het ook in de avonden.



Ik heb wel meteen aan de bel getrokken bij ouders van een vriend die mij heir door heen slepen. Mijn ouders kunnen dat natuurlijk niet. Mijn vader is meer en meer met zichzelf.



Mijn band met mijn ouders is erg goed.



De dominee komt ook voor mijn ouders. Verder hebben zij in hun netwerk mensen om te praten. Mijn vader praat niet veel meer met anderen, maar wel veel met mijn moeder en in het begin ook veel met ons.



ALles is al geregeld...begrafenis enz. pfff..
Alle reacties Link kopieren
Ach lieverd toch



Ik snap dat je je zorgen maakt om het verlof, maar als het echt niet gaat straks, kun je je ziekmelden. Want dan ben je ook ziek, ziek van verdriet...

Misschien helpt het toch om met iemand te praten? Misschien de dominee (als je daar rust in vindt) of een hulpverlener?



Ik vind het erg om te lezen hoe alles nu is voor jullie.. Heel veel sterkte
Alle reacties Link kopieren
Yellowlove bedankt voor je lieve reaktie!! Erg fijn. En ja, ik moet me natuurlijk niet druk maken om mijn zorgverlof. Het is nu ook hard nodig. Het is alleen heel vervelend dat mijn werkgever zegt dat ik nu vier weken heb en dan 50S% moet komen werken. Vier weken...misschien is hij dan dood, misschien nog (net) niet. Dan kan ik toch niet gaan werken?!?! Kun je je dan ziek melden? Is dat de manier? pfff

Morgen heb ik een gesprek met mijn leidinggevende. Ik ga hem wel vertellen dat hij de druk zo bij mij opvoert. Dat ik niet wil en kan werken nu. Ik ben thuis zo hard nodig. HIj begon namelijk over thuiszorg, maar dat zijn allemaal vreemden. Ze zullen hun werk wel goed doen, maar je wil je vader toch zo lang mogelijk zelf verzorgen...en deze kanker gaat zo snel. pfff.



Vandaag ook zo druk gehad. Wassen, strijken, badkamer (weer) schoon maken en ga zo maar door. Even dit doen en even dat...Nu moet je ook vaker alles schoon maken. omdat mijn vader ook wel wat ontlasting laat lopen. Ik weet dat je daar dingen voor hebt, maar om hem nu daar weer mee te confronteren...vreselijk toch!



We hebbne het bed in de woonkamer toch maar verplaatst en zo gezet dat hij daar een eigen hoekje heeft...het is toch wat allemaal. Nu wil hij nog perse naar boven, naar de slaapkamer, maar dat gaat al bijna niet meer. Ik ben bang dat hij nog eens naar beneden valt als hij zijn evenwicht verliest..maar ja.



O en de gedachte dat hij er zo niet meer is...pfff...Ik vraag me soms af wat beter is: dit, want dan kun je echt afscheid nemen, of hup in 1 keer neervallen...volgens mij is er geen goede manier. ALles is klote.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven