Gezondheid
alle pijlers
Het hilarische darmen topic. PDS, Crohn, Colitis Ulcerosa!
donderdag 19 november 2015 11:39
Als ik een bepaalde darmaandoening heb buitengesloten in de titel, dan spijt mij dat enorm.
Na aanleiding van een topic, zou ik het leuk vinden om een speciaal topic te openen voor mensen met darmproblemen.
Voor mij is het doel om elkaar niet te veroordelen, tips te geven maar ook de soms gênante (maar wel grappige) verhalen van ons af te kunnen schrijven. Het schroom gooien we hier het raam uit, poepen doen we allemaal, sommige mensen wat vaker dan anderen.
TO trapt af.
Sinds een jaar of 5 kamp ik met PDS. Na een bezoekje Azië, buikgriep en het volgepropt worden met antibiotica is er van mijn (voorheen al zwakke) darmen weinig goeds meer over. Inmiddels ben ik 26 en begin ik een beetje te 'wennen' aan mijn probleem, al baal ik vaak genoeg.
Triggers voor mij zijn voornamelijk fructose en zuivel. Daarnaast merk ik dat broccoli en snijboontjes niet goed vallen.
Mijn meest vervelende ervaring is op een festival geweest, afgelopen zomer. Ik was daar een weekend met vriendinnen, je kent het wel. Met zijn allen in een grote tent, midden op een veldje met nog 1000 tenten. Er waren wc's op ongeveer 10 minuten lopen van onze plek. Aangezien ik in de ochtend vaak het meeste last heb, en ik daar natuurlijk ook alcohol dronk, vond ik dit al doodeng.
Ik wilde niet dat mijn PDS me tegenhield, maar ik heb het wel geweten. De eerste ochtend ging nog net goed, enigszins snel lopen naar de wc's (een blok met allemaal dixies) en ik had het gered. De tweede ochtend niet. Zodra ik wakker werd voelde ik al dat ik moest rennen, met kramp.. door alle tentjes en haringen door. Bij de wc's stonden mega lange rijen. Ik schaam me heel erg, maar ik kon het niet houden. Ik ben doorgerend, ben een stuk verder bij een rustig stuk de bosjes ingedoken en heb daar mijn behoefte gedaan.
Na aanleiding van een topic, zou ik het leuk vinden om een speciaal topic te openen voor mensen met darmproblemen.
Voor mij is het doel om elkaar niet te veroordelen, tips te geven maar ook de soms gênante (maar wel grappige) verhalen van ons af te kunnen schrijven. Het schroom gooien we hier het raam uit, poepen doen we allemaal, sommige mensen wat vaker dan anderen.
TO trapt af.
Sinds een jaar of 5 kamp ik met PDS. Na een bezoekje Azië, buikgriep en het volgepropt worden met antibiotica is er van mijn (voorheen al zwakke) darmen weinig goeds meer over. Inmiddels ben ik 26 en begin ik een beetje te 'wennen' aan mijn probleem, al baal ik vaak genoeg.
Triggers voor mij zijn voornamelijk fructose en zuivel. Daarnaast merk ik dat broccoli en snijboontjes niet goed vallen.
Mijn meest vervelende ervaring is op een festival geweest, afgelopen zomer. Ik was daar een weekend met vriendinnen, je kent het wel. Met zijn allen in een grote tent, midden op een veldje met nog 1000 tenten. Er waren wc's op ongeveer 10 minuten lopen van onze plek. Aangezien ik in de ochtend vaak het meeste last heb, en ik daar natuurlijk ook alcohol dronk, vond ik dit al doodeng.
Ik wilde niet dat mijn PDS me tegenhield, maar ik heb het wel geweten. De eerste ochtend ging nog net goed, enigszins snel lopen naar de wc's (een blok met allemaal dixies) en ik had het gered. De tweede ochtend niet. Zodra ik wakker werd voelde ik al dat ik moest rennen, met kramp.. door alle tentjes en haringen door. Bij de wc's stonden mega lange rijen. Ik schaam me heel erg, maar ik kon het niet houden. Ik ben doorgerend, ben een stuk verder bij een rustig stuk de bosjes ingedoken en heb daar mijn behoefte gedaan.
donderdag 19 november 2015 11:45
quote:Gisselle schreef op 19 november 2015 @ 11:43:
Ik heb geen hilarische verhalen om te vertellen, de keren dat ik door mijn agressieve Chrohn in nood was, waren voor mij heel traumatisch, ik bedoel als volwassen vrouw in je broek schijten daar is niets leuks aan.
Dat snap ik wel, er is ook niets leuks aan. Ik heb het ook meegemaakt, gelukkig niet in het openbaar nog, maar dat is wel een angst.
Het doel van dit topic van mij, was om die schaamte en angst wat makkelijker bespreekbaar te maken. Je bent immers niet alleen, ik denk dat het soms wel zo voelt.
Ik heb geen hilarische verhalen om te vertellen, de keren dat ik door mijn agressieve Chrohn in nood was, waren voor mij heel traumatisch, ik bedoel als volwassen vrouw in je broek schijten daar is niets leuks aan.
Dat snap ik wel, er is ook niets leuks aan. Ik heb het ook meegemaakt, gelukkig niet in het openbaar nog, maar dat is wel een angst.
Het doel van dit topic van mij, was om die schaamte en angst wat makkelijker bespreekbaar te maken. Je bent immers niet alleen, ik denk dat het soms wel zo voelt.
donderdag 19 november 2015 11:53
quote:sinnombre schreef op 19 november 2015 @ 11:46:
Dat is niet hilarisch, dat is vreselijk.
Ik weet dat het óók vreselijk voelt, maar het kan tegelijkertijd óók hilarisch zijn.
Ik weet waar ik over praat, ik ben langdurig ernstig Crohnpatiënt. Het gaat bij mij al 10 jaar lang 3 keer per week mis. Ik kan me daar wel altijd vreselijk over blijven voelen (en tot op zekere hoogte is het dat natuurlijk ook, ik kan me de situatie in de OP levendig voorstellen omdat het mij ook al tig keer gebeurd is, zeker in het openbaar voelt dat niet fijn) maar aangezien ik mijn hele leven Crohnpatiënt blijf, kan ik mezelf beter een handje helpen door er ook de hilarische kant van in te gaan zien. Hier in huis worden er regelmatig grappen gemaakt over mijn ziekte, gelukkig. De meeste medepatiënten die ik ken zijn ook volledig door alle schaamte heen wat dat betreft, dus ik vind het topic helemaal niet vreemd.
Dat is niet hilarisch, dat is vreselijk.
Ik weet dat het óók vreselijk voelt, maar het kan tegelijkertijd óók hilarisch zijn.
Ik weet waar ik over praat, ik ben langdurig ernstig Crohnpatiënt. Het gaat bij mij al 10 jaar lang 3 keer per week mis. Ik kan me daar wel altijd vreselijk over blijven voelen (en tot op zekere hoogte is het dat natuurlijk ook, ik kan me de situatie in de OP levendig voorstellen omdat het mij ook al tig keer gebeurd is, zeker in het openbaar voelt dat niet fijn) maar aangezien ik mijn hele leven Crohnpatiënt blijf, kan ik mezelf beter een handje helpen door er ook de hilarische kant van in te gaan zien. Hier in huis worden er regelmatig grappen gemaakt over mijn ziekte, gelukkig. De meeste medepatiënten die ik ken zijn ook volledig door alle schaamte heen wat dat betreft, dus ik vind het topic helemaal niet vreemd.
donderdag 19 november 2015 12:03
quote:spaatje25 schreef op 19 november 2015 @ 11:57:
Het voelt nu alsof ik mensen beledig, dat was oprecht niet zo bedoeld. Het spijt me dan.
Dat geldt niet voor mij hoor!
Ik heb zelf alleen niet echt een grappige ervaring, de ervaringen die ik heb zijn voor mij meer traumatisch dan grappig. Maar gelukkig dat het voor sommigen anders ligt
Het voelt nu alsof ik mensen beledig, dat was oprecht niet zo bedoeld. Het spijt me dan.
Dat geldt niet voor mij hoor!
Ik heb zelf alleen niet echt een grappige ervaring, de ervaringen die ik heb zijn voor mij meer traumatisch dan grappig. Maar gelukkig dat het voor sommigen anders ligt
donderdag 19 november 2015 12:08
Toen ik pas bevallen was en mijn sluitspier nogal verslapt was heb ik echt een keer keihard in mijn broek gepoept,ik ben PDS patiënt en heb wel vaker momenten dat ik het nèt red zeg maar, alleen deze keer kreeg ik mijn broek niet snel genoeg los...Ik had een shape wear onderbroek aan en die hield de hele boel tegen en ik heb de hele zwik in een tasje gedaan en in de vuilniszak gegooid zonder dat man en dochter het doorhadden...Ik vrees de dag dat ik het weer een keer niet red en het in vol ornaat in mijn broek doe. Ik heb nl vooral buikpijn na het eten, dus als we ergens hebben gegeten en we gaan naar huis dan krijg ik aandrang. Dat is dus meestal zweten tot ik thuis ben.
donderdag 19 november 2015 12:20
quote:ayraa schreef op 19 november 2015 @ 12:03:
[...]
Dat geldt niet voor mij hoor!
Ik heb zelf alleen niet echt een grappige ervaring, de ervaringen die ik heb zijn voor mij meer traumatisch dan grappig. Maar gelukkig dat het voor sommigen anders ligt Gelukkig! Ik snap het wel, het is ook gewoon niet leuk. Ik probeer zelf heel erg de schaamte los te laten en erom te lachen, omdat het me een hele tijd beheerst heeft (de angst)
[...]
Dat geldt niet voor mij hoor!
Ik heb zelf alleen niet echt een grappige ervaring, de ervaringen die ik heb zijn voor mij meer traumatisch dan grappig. Maar gelukkig dat het voor sommigen anders ligt Gelukkig! Ik snap het wel, het is ook gewoon niet leuk. Ik probeer zelf heel erg de schaamte los te laten en erom te lachen, omdat het me een hele tijd beheerst heeft (de angst)
donderdag 19 november 2015 12:20
Ik vind het heel knap van je dat je iets positiefs/hilarisch kan vinden aan je ziekte. Bij mij is zelf sinds 2 jaar Crohn vastgesteld, en alle momenten dat ik last had en moest zorgen dat ik op tijd een wc kon vinden, stond het huilen mij dichterbij dan het lachen. Het enige hilarische wat ik kan verzinnen is dat ik tegenwoordig mijn vriend versla met windjes laten (en dan natuurlijk altijd als excuus; ik kan er niks aan doen, komt door mijn ziekte)
I'll remain unseen until it's time to be remembered
donderdag 19 november 2015 12:23
quote:marinkaas schreef op 19 november 2015 @ 12:20:
Ik vind het heel knap van je dat je iets positiefs/hilarisch kan vinden aan je ziekte. Bij mij is zelf sinds 2 jaar Crohn vastgesteld, en alle momenten dat ik last had en moest zorgen dat ik op tijd een wc kon vinden, stond het huilen mij dichterbij dan het lachen. Het enige hilarische wat ik kan verzinnen is dat ik tegenwoordig mijn vriend versla met windjes laten (en dan natuurlijk altijd als excuus; ik kan er niks aan doen, komt door mijn ziekte)
Hoi Marinkaas, fijn dat je meeschrijft.
Ik heb gelukkig 'maar' Pds en geen crohn. Het lijkt me heel erg om daarmee te moeten leven, al is mijn vorm van PDS wel erg heftig ook. Dat van huilen nader dan het lachen snap ik heel goed. Ik heb een keer huilend langs de snelweg in frankrijk gestaan, met krampen en wanhopig op zoek naar een plekje achter de vangrail waar niet heel Frankrijk mij 'mijn ding' kon zien doen.
Ik vind het heel knap van je dat je iets positiefs/hilarisch kan vinden aan je ziekte. Bij mij is zelf sinds 2 jaar Crohn vastgesteld, en alle momenten dat ik last had en moest zorgen dat ik op tijd een wc kon vinden, stond het huilen mij dichterbij dan het lachen. Het enige hilarische wat ik kan verzinnen is dat ik tegenwoordig mijn vriend versla met windjes laten (en dan natuurlijk altijd als excuus; ik kan er niks aan doen, komt door mijn ziekte)
Hoi Marinkaas, fijn dat je meeschrijft.
Ik heb gelukkig 'maar' Pds en geen crohn. Het lijkt me heel erg om daarmee te moeten leven, al is mijn vorm van PDS wel erg heftig ook. Dat van huilen nader dan het lachen snap ik heel goed. Ik heb een keer huilend langs de snelweg in frankrijk gestaan, met krampen en wanhopig op zoek naar een plekje achter de vangrail waar niet heel Frankrijk mij 'mijn ding' kon zien doen.
donderdag 19 november 2015 12:34
quote:spaatje25 schreef op 19 november 2015 @ 11:45:
[...]
Dat snap ik wel, er is ook niets leuks aan. Ik heb het ook meegemaakt, gelukkig niet in het openbaar nog, maar dat is wel een angst.
Het doel van dit topic van mij, was om die schaamte en angst wat makkelijker bespreekbaar te maken. Je bent immers niet alleen, ik denk dat het soms wel zo voelt.Je insteek is goed bedoeld. Je topic titel is wat confronterend. Ik als niet-zieke, vindt dat al. Misschien je titel aanpassen?
[...]
Dat snap ik wel, er is ook niets leuks aan. Ik heb het ook meegemaakt, gelukkig niet in het openbaar nog, maar dat is wel een angst.
Het doel van dit topic van mij, was om die schaamte en angst wat makkelijker bespreekbaar te maken. Je bent immers niet alleen, ik denk dat het soms wel zo voelt.Je insteek is goed bedoeld. Je topic titel is wat confronterend. Ik als niet-zieke, vindt dat al. Misschien je titel aanpassen?
donderdag 19 november 2015 13:34
Ha daar is ie!
Ook hier 1 met een darmziekte. En zoals velen hierboven al schreven, heb ook ik, vaak genoeg gehuild uit paniek/angst en pijn. Ik heb hier al last van sinds jonge leeftijd en begin langzamerhand steeds meer mijn manier van omgaan met mijn darm ziekte (spastische darm) te vinden. Ik heb door deze ziekte een angst stoornis gekregen en durfde niet meer met het OV, dat op eigen kracht overwonnen. Nu alleen nog angst/zenuwachtig om bij iemand in de auto te stappen en om ergens te zijn waar ik de wc niet 123 kan vinden.
Ondanks verdriet en pijn begin ik er ook steeds meer om te kunnen lachen. Het zijn die momentjes zoals dat je met iemand praat en die aangeeft alleen thuis te kunnen poepen en nergens anders.. dat ik antwoord 'ik doe bij wijze van een vreugdedans als ik een wc vind op sommige momenten, maakt mij niet uit of die nou vies is of niet'. Of als mensen vragen wat toch het geheim is van mijn slanke figuur en dat ik dan heel trots kan zeggen 'spastische darmen'. Tsja je kan soms maar beter de ellende omarmen met een glimlach.
Ergste situaties? Oh zo veel..
1 keer was ik met vriendinnen wezen stappen, met de nacht bus terug. Ik had een krampen niet normaal. Ik moest uitstappen bij een busstation en overstappen op een andere bus, mijn vriendinnen moesten verder in diezelfde bus. En ik stond daar op het station en ik hield het niet meer. Paniek paniek paniek. Tot ik naast het station bosjes zag en ik daarheen ben gerend en even lekker ben gaan hurken. Ik stapte in m'n volgende bus die volbeladen zat met bezoekers van de Toppers, allemaal gingen ze terug naar huis. Ineens word ik door een mevrouw aangetikt en die zegt 'meisje er zit een rups op je jas'! Ik heb dit naar m'n vriendinnen geappt en we lachen er nog steeds om.
Die momenten, Tsja daar moet je gewoon even hard om lachen. Ookal blijft het een nare ziekte die ik liever niet had gehad..
Ook hier 1 met een darmziekte. En zoals velen hierboven al schreven, heb ook ik, vaak genoeg gehuild uit paniek/angst en pijn. Ik heb hier al last van sinds jonge leeftijd en begin langzamerhand steeds meer mijn manier van omgaan met mijn darm ziekte (spastische darm) te vinden. Ik heb door deze ziekte een angst stoornis gekregen en durfde niet meer met het OV, dat op eigen kracht overwonnen. Nu alleen nog angst/zenuwachtig om bij iemand in de auto te stappen en om ergens te zijn waar ik de wc niet 123 kan vinden.
Ondanks verdriet en pijn begin ik er ook steeds meer om te kunnen lachen. Het zijn die momentjes zoals dat je met iemand praat en die aangeeft alleen thuis te kunnen poepen en nergens anders.. dat ik antwoord 'ik doe bij wijze van een vreugdedans als ik een wc vind op sommige momenten, maakt mij niet uit of die nou vies is of niet'. Of als mensen vragen wat toch het geheim is van mijn slanke figuur en dat ik dan heel trots kan zeggen 'spastische darmen'. Tsja je kan soms maar beter de ellende omarmen met een glimlach.
Ergste situaties? Oh zo veel..
1 keer was ik met vriendinnen wezen stappen, met de nacht bus terug. Ik had een krampen niet normaal. Ik moest uitstappen bij een busstation en overstappen op een andere bus, mijn vriendinnen moesten verder in diezelfde bus. En ik stond daar op het station en ik hield het niet meer. Paniek paniek paniek. Tot ik naast het station bosjes zag en ik daarheen ben gerend en even lekker ben gaan hurken. Ik stapte in m'n volgende bus die volbeladen zat met bezoekers van de Toppers, allemaal gingen ze terug naar huis. Ineens word ik door een mevrouw aangetikt en die zegt 'meisje er zit een rups op je jas'! Ik heb dit naar m'n vriendinnen geappt en we lachen er nog steeds om.
Die momenten, Tsja daar moet je gewoon even hard om lachen. Ookal blijft het een nare ziekte die ik liever niet had gehad..
donderdag 19 november 2015 13:39
quote:beetjegek schreef op 19 november 2015 @ 12:08:
Toen ik pas bevallen was en mijn sluitspier nogal verslapt was heb ik echt een keer keihard in mijn broek gepoept,ik ben PDS patiënt en heb wel vaker momenten dat ik het nèt red zeg maar, alleen deze keer kreeg ik mijn broek niet snel genoeg los...Ik had een shape wear onderbroek aan en die hield de hele boel tegen en ik heb de hele zwik in een tasje gedaan en in de vuilniszak gegooid zonder dat man en dochter het doorhadden...Ik vrees de dag dat ik het weer een keer niet red en het in vol ornaat in mijn broek doe. Ik heb nl vooral buikpijn na het eten, dus als we ergens hebben gegeten en we gaan naar huis dan krijg ik aandrang. Dat is dus meestal zweten tot ik thuis ben.
Vreselijk om mee te maken.. het moment dat ik het echt in mijn broek heb gedaan is er nog niet van gekomen. Wel heb ik de angst dat het een keer gebeurd, en dat zal vast eens gaan gebeuren. Ik heb zo vaak dat ik het echt net red. Kan ook in m'n hoofd zitten die angst dat het misgaat.. Vervelend voor je!!!
Trouwens bij mij is m'n darmziekte echt een familiekwaal, bij jullie ook?
Toen ik pas bevallen was en mijn sluitspier nogal verslapt was heb ik echt een keer keihard in mijn broek gepoept,ik ben PDS patiënt en heb wel vaker momenten dat ik het nèt red zeg maar, alleen deze keer kreeg ik mijn broek niet snel genoeg los...Ik had een shape wear onderbroek aan en die hield de hele boel tegen en ik heb de hele zwik in een tasje gedaan en in de vuilniszak gegooid zonder dat man en dochter het doorhadden...Ik vrees de dag dat ik het weer een keer niet red en het in vol ornaat in mijn broek doe. Ik heb nl vooral buikpijn na het eten, dus als we ergens hebben gegeten en we gaan naar huis dan krijg ik aandrang. Dat is dus meestal zweten tot ik thuis ben.
Vreselijk om mee te maken.. het moment dat ik het echt in mijn broek heb gedaan is er nog niet van gekomen. Wel heb ik de angst dat het een keer gebeurd, en dat zal vast eens gaan gebeuren. Ik heb zo vaak dat ik het echt net red. Kan ook in m'n hoofd zitten die angst dat het misgaat.. Vervelend voor je!!!
Trouwens bij mij is m'n darmziekte echt een familiekwaal, bij jullie ook?
donderdag 19 november 2015 13:50
Ja mijn moeder en oma hebben ook darmproblemen. Het werkt bij mij ook psychisch enorm, wanneer ik met man in de file kom en denk " oh shit wat als" Dan krijg ik meteen krampen. Dus ik probeer ergens anders aan te denken, als ik eenmaal moet dan kan niks me meer schelen, boetes wat dan ook, ik moet een plee hebben! Fijne bijkomstigheid is dat ik overal kan, vroeger alleen thuis maar dat is geen leven, ik ga gewoon, waar ik ook ben. Anders komt het niet goed.
donderdag 19 november 2015 14:08
Wat leuk dat zoveel mensen al hun verhaal doen Alhoewel, balen dat zoveel mensen last hebben van hun buik ook.
Mijn PDS is niet echt een familie ding, al had mijn vader het bij stress een beetje. Hij is 13 jaar geleden aan darmkanker overleden (geen erfelijke vorm gelukkig, maar ik hou mijzelf wel in de gaten). Het is bij mij echt een geestelijk ding ook, bij stress is het erger en ik ben ook een beetje hypochondrisch wat het niet makkelijker maakt. Toch is het ook lichamelijk. Ik kwam achter de fructose intolerantie door madeleine cakejes.. de volgende dag was gewoon verschrikkelijk. Ik heb wat dat betreft ook een raar patroon.. ik krijg niet meteen last van dingen (wat je ook vaak leest bij PDS). Ik krijg echt de dag/ochtend erna last, ik weet niet hoe 'normaal' dat is.
Zijn er nog meer mensen die voornamelijk in de ochtend last hebben?
Mijn PDS is niet echt een familie ding, al had mijn vader het bij stress een beetje. Hij is 13 jaar geleden aan darmkanker overleden (geen erfelijke vorm gelukkig, maar ik hou mijzelf wel in de gaten). Het is bij mij echt een geestelijk ding ook, bij stress is het erger en ik ben ook een beetje hypochondrisch wat het niet makkelijker maakt. Toch is het ook lichamelijk. Ik kwam achter de fructose intolerantie door madeleine cakejes.. de volgende dag was gewoon verschrikkelijk. Ik heb wat dat betreft ook een raar patroon.. ik krijg niet meteen last van dingen (wat je ook vaak leest bij PDS). Ik krijg echt de dag/ochtend erna last, ik weet niet hoe 'normaal' dat is.
Zijn er nog meer mensen die voornamelijk in de ochtend last hebben?
donderdag 19 november 2015 14:11
quote:xsunsetxmoonxrise schreef op 19 november 2015 @ 13:34:
Ha daar is ie!
Ook hier 1 met een darmziekte. En zoals velen hierboven al schreven, heb ook ik, vaak genoeg gehuild uit paniek/angst en pijn. Ik heb hier al last van sinds jonge leeftijd en begin langzamerhand steeds meer mijn manier van omgaan met mijn darm ziekte (spastische darm) te vinden. Ik heb door deze ziekte een angst stoornis gekregen en durfde niet meer met het OV, dat op eigen kracht overwonnen. Nu alleen nog angst/zenuwachtig om bij iemand in de auto te stappen en om ergens te zijn waar ik de wc niet 123 kan vinden.
Ondanks verdriet en pijn begin ik er ook steeds meer om te kunnen lachen. Het zijn die momentjes zoals dat je met iemand praat en die aangeeft alleen thuis te kunnen poepen en nergens anders.. dat ik antwoord 'ik doe bij wijze van een vreugdedans als ik een wc vind op sommige momenten, maakt mij niet uit of die nou vies is of niet'. Of als mensen vragen wat toch het geheim is van mijn slanke figuur en dat ik dan heel trots kan zeggen 'spastische darmen'. Tsja je kan soms maar beter de ellende omarmen met een glimlach.
Ergste situaties? Oh zo veel..
1 keer was ik met vriendinnen wezen stappen, met de nacht bus terug. Ik had een krampen niet normaal. Ik moest uitstappen bij een busstation en overstappen op een andere bus, mijn vriendinnen moesten verder in diezelfde bus. En ik stond daar op het station en ik hield het niet meer. Paniek paniek paniek. Tot ik naast het station bosjes zag en ik daarheen ben gerend en even lekker ben gaan hurken. Ik stapte in m'n volgende bus die volbeladen zat met bezoekers van de Toppers, allemaal gingen ze terug naar huis. Ineens word ik door een mevrouw aangetikt en die zegt 'meisje er zit een rups op je jas'! Ik heb dit naar m'n vriendinnen geappt en we lachen er nog steeds om.
Die momenten, Tsja daar moet je gewoon even hard om lachen. Ookal blijft het een nare ziekte die ik liever niet had gehad..Wat een rotmoment moet dat ook weer geweest zijn! Zie het gewoon echt voor me, en ik ken het gevoel zo goed. Gelukkig was het niet heel druk op het station hoop ik? Ik mijd echt drukke plekken merk ik.. stel dat het me dan gebeurd
Ha daar is ie!
Ook hier 1 met een darmziekte. En zoals velen hierboven al schreven, heb ook ik, vaak genoeg gehuild uit paniek/angst en pijn. Ik heb hier al last van sinds jonge leeftijd en begin langzamerhand steeds meer mijn manier van omgaan met mijn darm ziekte (spastische darm) te vinden. Ik heb door deze ziekte een angst stoornis gekregen en durfde niet meer met het OV, dat op eigen kracht overwonnen. Nu alleen nog angst/zenuwachtig om bij iemand in de auto te stappen en om ergens te zijn waar ik de wc niet 123 kan vinden.
Ondanks verdriet en pijn begin ik er ook steeds meer om te kunnen lachen. Het zijn die momentjes zoals dat je met iemand praat en die aangeeft alleen thuis te kunnen poepen en nergens anders.. dat ik antwoord 'ik doe bij wijze van een vreugdedans als ik een wc vind op sommige momenten, maakt mij niet uit of die nou vies is of niet'. Of als mensen vragen wat toch het geheim is van mijn slanke figuur en dat ik dan heel trots kan zeggen 'spastische darmen'. Tsja je kan soms maar beter de ellende omarmen met een glimlach.
Ergste situaties? Oh zo veel..
1 keer was ik met vriendinnen wezen stappen, met de nacht bus terug. Ik had een krampen niet normaal. Ik moest uitstappen bij een busstation en overstappen op een andere bus, mijn vriendinnen moesten verder in diezelfde bus. En ik stond daar op het station en ik hield het niet meer. Paniek paniek paniek. Tot ik naast het station bosjes zag en ik daarheen ben gerend en even lekker ben gaan hurken. Ik stapte in m'n volgende bus die volbeladen zat met bezoekers van de Toppers, allemaal gingen ze terug naar huis. Ineens word ik door een mevrouw aangetikt en die zegt 'meisje er zit een rups op je jas'! Ik heb dit naar m'n vriendinnen geappt en we lachen er nog steeds om.
Die momenten, Tsja daar moet je gewoon even hard om lachen. Ookal blijft het een nare ziekte die ik liever niet had gehad..Wat een rotmoment moet dat ook weer geweest zijn! Zie het gewoon echt voor me, en ik ken het gevoel zo goed. Gelukkig was het niet heel druk op het station hoop ik? Ik mijd echt drukke plekken merk ik.. stel dat het me dan gebeurd
donderdag 19 november 2015 14:20
quote:beetjegek schreef op 19 november 2015 @ 13:50:
Ja mijn moeder en oma hebben ook darmproblemen. Het werkt bij mij ook psychisch enorm, wanneer ik met man in de file kom en denk " oh shit wat als" Dan krijg ik meteen krampen. Dus ik probeer ergens anders aan te denken, als ik eenmaal moet dan kan niks me meer schelen, boetes wat dan ook, ik moet een plee hebben! Fijne bijkomstigheid is dat ik overal kan, vroeger alleen thuis maar dat is geen leven, ik ga gewoon, waar ik ook ben. Anders komt het niet goed.
Herken ik mij helemaal in. Ook moeder, oma en tante. En vooral de stress bij files, ja zo ben ik ook. Vaak moet ik mij dan de hele tijd inpraten 'komt goed' 'je hoeft niet naar de wc' 'rustig blijven'. Soms lukt het, soms ben ik al te ver in mijn oaniekaanval. Ik kan het tegenwoordig ook op iedere wc, moest wel.. anders was het leven inderdaad niet meer te doen! Heb ook altijd een luchtje en lucifers in m'n tas voor de lucht die ik achterlaat (haha).
Lucifers helpen, je steekt ze even kort aan en blaast ze daarna uit. De rook die vrijkomt pakt de stank aan en neemt het weg. Hoe het precies werkt, geen idee. Maar ja het werkt!
Ja mijn moeder en oma hebben ook darmproblemen. Het werkt bij mij ook psychisch enorm, wanneer ik met man in de file kom en denk " oh shit wat als" Dan krijg ik meteen krampen. Dus ik probeer ergens anders aan te denken, als ik eenmaal moet dan kan niks me meer schelen, boetes wat dan ook, ik moet een plee hebben! Fijne bijkomstigheid is dat ik overal kan, vroeger alleen thuis maar dat is geen leven, ik ga gewoon, waar ik ook ben. Anders komt het niet goed.
Herken ik mij helemaal in. Ook moeder, oma en tante. En vooral de stress bij files, ja zo ben ik ook. Vaak moet ik mij dan de hele tijd inpraten 'komt goed' 'je hoeft niet naar de wc' 'rustig blijven'. Soms lukt het, soms ben ik al te ver in mijn oaniekaanval. Ik kan het tegenwoordig ook op iedere wc, moest wel.. anders was het leven inderdaad niet meer te doen! Heb ook altijd een luchtje en lucifers in m'n tas voor de lucht die ik achterlaat (haha).
Lucifers helpen, je steekt ze even kort aan en blaast ze daarna uit. De rook die vrijkomt pakt de stank aan en neemt het weg. Hoe het precies werkt, geen idee. Maar ja het werkt!
