Gezondheid
alle pijlers
Jong en burnout
zaterdag 9 augustus 2014 22:22
Hallo, al een jaar lees ik soms op forums omdat herkenning vaak toch soort van helpt op slechte momenten.. Nu toch eens m'n eigen verhaal in t kort, omdat ik graag wil weten of er meer jonge meiden (ik word 30 binnenkort) zijn, die niet zozeer door 60urige werkweken, maar vooral door karakter eigenschappen (onzeker, altijd aan verwachtingen willen voldoen, perfectionistisch daardoor en te groot verantwoordelijkheidsgevoel .. En kan nog wel even doorgaan;-)) een fikse burnout hebben gekregen?
Ik ben nu iets meer dan een jaar bewust bezig met m'n herstel van m'n burnout. Ik werk met patienten/cliënten , heb zo'n 1,5mnd even helemaal niks met werk gedaan, daarna wekenlang alleen 2x2/3x2u niet werkgerelateerde taken (dus geen dossiers of patienten zien). Momenteel werk ik zo'n 18-20u (4dgn 5u, werk normaal 32u) en afgelopen week weer de zoveelste terugval die dan weer even onzeker maakt...
Krijg best de ruimte van Leidinggevende met wie ik goed contact en en hetzelfde met prettige bedrijfsarts. Destijds begonnen met een coachingstraject (zelf geregeld, maar mede dankzij werk kunnen doen) en momenteel bij psych / cognitief gedragstherapeut ivm paniekaanvallen en Haptotherapie omdat ik zo enorm in m'n hoofd zit en nadenk en niet meer (misschien nooit echt?) wat ik echt voel.
Zet je allemaal enorm aan t denken en daardoor vind je jezelf ook niet echt leuk... Negatievere kanten van je persoonlijkheid worden tenslotte versterkt. Vraag je je soms af of t écht wel goed komt ooit, en wanneer het nou weer normaal is... Dingen spontaan doen, zonder echt nadenken en 'gewoon' genieten. Waar dat jaar gebleven is, snap ik soms niet.
Iedere dag bijna wel voel ik nog wel iets, misselijk of moe of hoofdpijn. Soms sta ik echt wel weer te zingen en te genieten van leuke dingen! Maar afspraken plan ik nog steeds weinig, zodat ik niks 'moet', en zelfs leuke vooruitzichten gepaard gaan met spanning vooraf..'voel ik me daar straks niet 'ziek' of word ik misselijk, angst voor de angst... Lastig!
Af en toe langs huisarts, om toch even dan weer dit of dan weer da voor mezelf uit te sluiten... Volgens mij ook 'normaal' met burnout, je afvragen of er toch niet nog iets fysieks aan onderligt soms.
Ik heb een superlieve vriend, echt m'n grote steun , terwijl het voor hem ook allemaal lastig is natuurlijk.
Nou, dit is nog de korte versie;-).
Ben benieuwd of er anderen zijn op dit moment in dezelfde situatie, of geweest. En hoe ze hier mee omgaan/gingen? Als t ook al een jaar duurt en je er nog niet bent... En hoe je dat met opbouwen doet, zeker evt met een beroep waar je met klanten/patienten/ anderen te maken hebt.
Ik ben nu iets meer dan een jaar bewust bezig met m'n herstel van m'n burnout. Ik werk met patienten/cliënten , heb zo'n 1,5mnd even helemaal niks met werk gedaan, daarna wekenlang alleen 2x2/3x2u niet werkgerelateerde taken (dus geen dossiers of patienten zien). Momenteel werk ik zo'n 18-20u (4dgn 5u, werk normaal 32u) en afgelopen week weer de zoveelste terugval die dan weer even onzeker maakt...
Krijg best de ruimte van Leidinggevende met wie ik goed contact en en hetzelfde met prettige bedrijfsarts. Destijds begonnen met een coachingstraject (zelf geregeld, maar mede dankzij werk kunnen doen) en momenteel bij psych / cognitief gedragstherapeut ivm paniekaanvallen en Haptotherapie omdat ik zo enorm in m'n hoofd zit en nadenk en niet meer (misschien nooit echt?) wat ik echt voel.
Zet je allemaal enorm aan t denken en daardoor vind je jezelf ook niet echt leuk... Negatievere kanten van je persoonlijkheid worden tenslotte versterkt. Vraag je je soms af of t écht wel goed komt ooit, en wanneer het nou weer normaal is... Dingen spontaan doen, zonder echt nadenken en 'gewoon' genieten. Waar dat jaar gebleven is, snap ik soms niet.
Iedere dag bijna wel voel ik nog wel iets, misselijk of moe of hoofdpijn. Soms sta ik echt wel weer te zingen en te genieten van leuke dingen! Maar afspraken plan ik nog steeds weinig, zodat ik niks 'moet', en zelfs leuke vooruitzichten gepaard gaan met spanning vooraf..'voel ik me daar straks niet 'ziek' of word ik misselijk, angst voor de angst... Lastig!
Af en toe langs huisarts, om toch even dan weer dit of dan weer da voor mezelf uit te sluiten... Volgens mij ook 'normaal' met burnout, je afvragen of er toch niet nog iets fysieks aan onderligt soms.
Ik heb een superlieve vriend, echt m'n grote steun , terwijl het voor hem ook allemaal lastig is natuurlijk.
Nou, dit is nog de korte versie;-).
Ben benieuwd of er anderen zijn op dit moment in dezelfde situatie, of geweest. En hoe ze hier mee omgaan/gingen? Als t ook al een jaar duurt en je er nog niet bent... En hoe je dat met opbouwen doet, zeker evt met een beroep waar je met klanten/patienten/ anderen te maken hebt.
zondag 1 januari 2017 20:51
lieve mensen,
ik wens jullie hierbij een heel goed, fijn en gezond nieuw jaar toe. Ik hoop dat dit komende jaar jullie mag brengen waar je op hoopt en zo veel meer. Ik hoop dat we samen stapjes kunnen nemen naar een toekomst waar we op hopen en dat we allemaal veel steun, herstel en liefde mogen vinden
ik wens jullie hierbij een heel goed, fijn en gezond nieuw jaar toe. Ik hoop dat dit komende jaar jullie mag brengen waar je op hoopt en zo veel meer. Ik hoop dat we samen stapjes kunnen nemen naar een toekomst waar we op hopen en dat we allemaal veel steun, herstel en liefde mogen vinden
maandag 2 januari 2017 21:36
Ben eerder vandaag bij de huisarts geweest ivm de aanhoudende hoofdpijn en vele migraine aanvallen.
Bloeddruk werd even gemeten (was goed, zoals ik had verwacht) en hij voelde even aan het hoofd/nek/schouders-gebied.
Heeft nu medicijnen voor mij voorgeschreven, Amitriptyline 10 mg 1 voor de nacht.
Ik vind dit heel erg spannend. Ik ben altijd erg "angstig" als het gaat om medicatie. Ik ben zo bang voor de bijwerkingen.
Daarnaast voelt het voor mij als falen omdat ik het zelf niet op heb kunnen lossen en nu hulp van een pilletje nodig lijk te hebben. Ik weet dat dit vanuit mijn perfectionisme en hoge eisen aan mijzelf stellen komt.
Hebben jullie ook wel eens zulke gevoelens gehad? Zo ja, hoe gaan jullie hier mee om?
Hebben jullie ervaring met dit medicijn? Huisarts zei dat het goed was voor de spierspanning, wat rustig in het hoofd, beter slapen en goed voor de hoofdpijn. Ben benieuwd.
Bloeddruk werd even gemeten (was goed, zoals ik had verwacht) en hij voelde even aan het hoofd/nek/schouders-gebied.
Heeft nu medicijnen voor mij voorgeschreven, Amitriptyline 10 mg 1 voor de nacht.
Ik vind dit heel erg spannend. Ik ben altijd erg "angstig" als het gaat om medicatie. Ik ben zo bang voor de bijwerkingen.
Daarnaast voelt het voor mij als falen omdat ik het zelf niet op heb kunnen lossen en nu hulp van een pilletje nodig lijk te hebben. Ik weet dat dit vanuit mijn perfectionisme en hoge eisen aan mijzelf stellen komt.
Hebben jullie ook wel eens zulke gevoelens gehad? Zo ja, hoe gaan jullie hier mee om?
Hebben jullie ervaring met dit medicijn? Huisarts zei dat het goed was voor de spierspanning, wat rustig in het hoofd, beter slapen en goed voor de hoofdpijn. Ben benieuwd.
dinsdag 3 januari 2017 10:53
@Navillera, ik herken wel de drempel om hulp te vragen. Ik ben nogal van 'het zelf oplossen'. Medicijnen gaan slikken en naar een psycholoog gaan voelde voor mij als falen. Dus ik kan mij goed voorstellen dat je weerstand heb tegen medicatie.
Ik zie nu echter ook wel in dat ik juist door mijn perfectionisme en alles zelf willen doen en moeten oplossen juist in deze situatie ben gekomen. De lat altijd hoog leggen voor jezelf geeft veel spanning en uiteindelijk een hoop ellende, in mijn geval een burnout.
Inzien dat doen wat ikaltijd gedaan hebt (perfectionisme, hoge eisen stellen, geen hulp vragen) mij niet beter ging maken, heeft mij geholpen om toch die stappen te zetten.
Ik ben niet bekend met jouw medicatie, maar ik had wel veel weerstand tegen medicatie vanwege mogelijke bijwerkingen. Ik was vervolgens ook nog zo slim (not) om op internet te gaan kijken naar ervaringen van mensen met bijwerken met mijn medicijn en toen durfde k het helemaal niet meer te nemen. Uiteindelijk heeft een gesprek met de huisarts mij wat gerustgesteld en ben ik toch de medicatie gaan nemen. En wat denk je? Ik heb nergens last van gehad. In het beste geval helpt het medicijn je met je klachten, in het slechte geval heb je inderdaad wat bijwerken. Maar dan kun je er altijd weer mee stoppen toch?
Sterkte!
Ik zie nu echter ook wel in dat ik juist door mijn perfectionisme en alles zelf willen doen en moeten oplossen juist in deze situatie ben gekomen. De lat altijd hoog leggen voor jezelf geeft veel spanning en uiteindelijk een hoop ellende, in mijn geval een burnout.
Inzien dat doen wat ikaltijd gedaan hebt (perfectionisme, hoge eisen stellen, geen hulp vragen) mij niet beter ging maken, heeft mij geholpen om toch die stappen te zetten.
Ik ben niet bekend met jouw medicatie, maar ik had wel veel weerstand tegen medicatie vanwege mogelijke bijwerkingen. Ik was vervolgens ook nog zo slim (not) om op internet te gaan kijken naar ervaringen van mensen met bijwerken met mijn medicijn en toen durfde k het helemaal niet meer te nemen. Uiteindelijk heeft een gesprek met de huisarts mij wat gerustgesteld en ben ik toch de medicatie gaan nemen. En wat denk je? Ik heb nergens last van gehad. In het beste geval helpt het medicijn je met je klachten, in het slechte geval heb je inderdaad wat bijwerken. Maar dan kun je er altijd weer mee stoppen toch?
Sterkte!
dinsdag 3 januari 2017 14:17
@Ri-anne; Oh wat fijn dat je dat herkent. Ik vertelde het gister aan mijn moeder, maar zij leek het niet zo te begrijpen. Of eigenlijk, ze begreep het wel maar kon haar niet plaatsen in mijn gevoelens omdat ze zulke dingen niet herkent. Het vreemde is dat het ik het niet zo zeer had met de psycholoog of met de fysio, maar hier wel heel erg mee. Ik denk omdat dit iets is wat je in lichaam stopt en ik hou niet van "rotzooi" in mijn lichaam stoppen. Ben altijd zo gevoelig met eten/medicijnen/andere dingen, ik reageer overal altijd heel erg op dus ik wil daar graag de controle over hebben. Daarom vind ik het ook zo moeilijk.
Maar heb het toch ingenomen gisteravond. Nu erg misselijk, maar goed, het is ook nog maar 1 dagje, dus ik ga gewoon goed doorzetten. Zoals je zegt, in het beste geval helpt het, in het slechtste geval moet ik er mee stoppen. En dan nog geen man over boord inderdaad. Heeft medicatie jouw uiteindelijk geholpen?
Heel erg bedankt, ben nu wel wat gerust gesteld.
@Ilovefairytales; Ik zit er wel aan te denken om een carriere switch te maken. Ik ben op dit moment niet aan het werk, zit nog in de ziektewet en ik heb ook geen werk meer, ben bij het UWV en bij een andere ziektewet begeleiding. Mijn werk heeft wel erg veel invloed ook gehad, moet inderdaad constant bewust zijn van mijn handelingen en van mijn doen en laten omdat het anders in het ergste geval de dood van een ander kan betekenen. Ik twijfel nu erg of ik die verantwoording wel weer wil en kan dragen in de toekomst. Vooral gezien mijn persoonlijkheid, ik weet niet of ik hier genoeg stappen in kan zetten dat ik dat van mij af kan zetten. Heb jij ervaring met ander werk zoeken bij/na BO?
Ik heb vanmorgen een brief gekregen van het UWV, uitnodiging eerstejaars ziektewet beoordeling. Volgende week. HEEL erg spannend, maar goed, ik zal mijn best doen om me er niet teveel mee bezig te houden en het maar wat op mij af te laten komen. Toch?
Maar heb het toch ingenomen gisteravond. Nu erg misselijk, maar goed, het is ook nog maar 1 dagje, dus ik ga gewoon goed doorzetten. Zoals je zegt, in het beste geval helpt het, in het slechtste geval moet ik er mee stoppen. En dan nog geen man over boord inderdaad. Heeft medicatie jouw uiteindelijk geholpen?
Heel erg bedankt, ben nu wel wat gerust gesteld.
@Ilovefairytales; Ik zit er wel aan te denken om een carriere switch te maken. Ik ben op dit moment niet aan het werk, zit nog in de ziektewet en ik heb ook geen werk meer, ben bij het UWV en bij een andere ziektewet begeleiding. Mijn werk heeft wel erg veel invloed ook gehad, moet inderdaad constant bewust zijn van mijn handelingen en van mijn doen en laten omdat het anders in het ergste geval de dood van een ander kan betekenen. Ik twijfel nu erg of ik die verantwoording wel weer wil en kan dragen in de toekomst. Vooral gezien mijn persoonlijkheid, ik weet niet of ik hier genoeg stappen in kan zetten dat ik dat van mij af kan zetten. Heb jij ervaring met ander werk zoeken bij/na BO?
Ik heb vanmorgen een brief gekregen van het UWV, uitnodiging eerstejaars ziektewet beoordeling. Volgende week. HEEL erg spannend, maar goed, ik zal mijn best doen om me er niet teveel mee bezig te houden en het maar wat op mij af te laten komen. Toch?
dinsdag 3 januari 2017 14:26
De eerste week van het nieuwe jaar vind ik nooit erg leuk. Er is zo naar de feestdagen toegeleefd, alles draaide om kerst, oud en nieuw, gezelligheid en samenzijn en dan erna is er alleen nog de lucht van oude oliebollen, een hoop troep in huis van de kerstverlichting en op straat van afgestoken vuurwerk en iedereen die zijn leventje weer oppakt met het doen van de dagelijkse dingen. Ik bevind me zelfs nu nog in een lastige fase van burn out, waarin je teveel energie hebt om op de bank te zitten, maar te weinig om weer echt veel leuke dingen te ondernemen. En als gevolg daarvan voel ik me nu dus heel inspiratieloos en doelloos. Als ik aan bepaalde dingen of werkzaamheden denk voel ik me vooral geblokkeerd. Ik mis nu gewoon richting. Volgens de hier eerder geplaatste blog van Nienke (burn out blog) heb ik het 'wat nu' moment. Een soort burn out-sleur. Het leest wel herkenbaar maar ik heb gewoon echt geen idee wat ik zou kunnen of willen doen. Iemand tips?
dinsdag 3 januari 2017 14:35
dinsdag 3 januari 2017 18:01
quote:Navillera schreef op 03 januari 2017 @ 14:17:
Heb jij ervaring met ander werk zoeken bij/na BO?
Ik heb vanmorgen een brief gekregen van het UWV, uitnodiging eerstejaars ziektewet beoordeling. Volgende week. HEEL erg spannend, maar goed, ik zal mijn best doen om me er niet teveel mee bezig te houden en het maar wat op mij af te laten komen. Toch?
Ik heb geen burn out gehad ooit. Wel stress klachten die ik aan het vermijden was.
Totdat ik zelf ging onderzoeken wat er aan de hand was met mij. Bijv : dit gebeurde eigenlijk doordat ik niet meer goed kon opstaan in de ochtend en voorheen wel. Ik was te alert op het werk! Zo allemaal van die kleine klachtjes zeg maar. Ik was eigenlijk soort van onbewust! Ik werk in de zorg en meerdere collega's hebben stress klachten. En je praat er ook over met zijn allen (ik wel). Ik ben eigenlijk open gesprek aangegaan met mijn manager en open kaart gespeeld. En ik zit zelf nu in een traject om een ander doelgroep te nemen. Dit doe ik door cursus(3 middagen) intern te volgen, gaat over je werk en balans houden etc. Maar ook waarom je werkt en wat maakt het prettig. Ik ga ook naar andere doelgroepen zelf, ik benader ze. En mocht dit niets zijn dan moet ik zelfs denken aan ander branche. Ik heb plan b , ander branche. Maar dit is best confronterend en je moet er voor open staan want je vaart in je eentje. Je gaat echt uit je comfort zone wat spannend is maar soms ook k*t.
Want je gaat denken....wat dan? Hopelijk z.s.m. een doelgroep dat bij me past? Kom ik aan mijn uren? ...en je collega's kijken anders naar je. Maar sommige ondersteunen je ook in je orientatie. Al met al de moeite waard want ik heb er vertrouwen in dat het me op een leuke werkplek gaat brengen!
Ben benieuwd wat uwv voor je kan doen!
Heb jij ervaring met ander werk zoeken bij/na BO?
Ik heb vanmorgen een brief gekregen van het UWV, uitnodiging eerstejaars ziektewet beoordeling. Volgende week. HEEL erg spannend, maar goed, ik zal mijn best doen om me er niet teveel mee bezig te houden en het maar wat op mij af te laten komen. Toch?
Ik heb geen burn out gehad ooit. Wel stress klachten die ik aan het vermijden was.
Totdat ik zelf ging onderzoeken wat er aan de hand was met mij. Bijv : dit gebeurde eigenlijk doordat ik niet meer goed kon opstaan in de ochtend en voorheen wel. Ik was te alert op het werk! Zo allemaal van die kleine klachtjes zeg maar. Ik was eigenlijk soort van onbewust! Ik werk in de zorg en meerdere collega's hebben stress klachten. En je praat er ook over met zijn allen (ik wel). Ik ben eigenlijk open gesprek aangegaan met mijn manager en open kaart gespeeld. En ik zit zelf nu in een traject om een ander doelgroep te nemen. Dit doe ik door cursus(3 middagen) intern te volgen, gaat over je werk en balans houden etc. Maar ook waarom je werkt en wat maakt het prettig. Ik ga ook naar andere doelgroepen zelf, ik benader ze. En mocht dit niets zijn dan moet ik zelfs denken aan ander branche. Ik heb plan b , ander branche. Maar dit is best confronterend en je moet er voor open staan want je vaart in je eentje. Je gaat echt uit je comfort zone wat spannend is maar soms ook k*t.
Want je gaat denken....wat dan? Hopelijk z.s.m. een doelgroep dat bij me past? Kom ik aan mijn uren? ...en je collega's kijken anders naar je. Maar sommige ondersteunen je ook in je orientatie. Al met al de moeite waard want ik heb er vertrouwen in dat het me op een leuke werkplek gaat brengen!
Ben benieuwd wat uwv voor je kan doen!
dinsdag 3 januari 2017 18:22
Dat klinkt als een pittig maar nuttig traject Fairytales. Goed dat je je stressklachten serieus genomen hebt en fijn dat je werkgever meewerkt in de zin van verantwoordelijkheid nemen voor het gezond houden van werknemers. Dat hoor je niet vaak (genoeg). Als je door deze zoektocht meer voldoening gaat halen uit je werk en minder stress ervaart, zelfs als dat betekent dat je van baan verandert, is dat echt heel fijn. Met doorgaan en in een burn out belanden ben je heel veel verder van huis.
dinsdag 3 januari 2017 18:26
quote:pussywillow schreef op 03 januari 2017 @ 14:26:
De eerste week van het nieuwe jaar vind ik nooit erg leuk. Er is zo naar de feestdagen toegeleefd, alles draaide om kerst, oud en nieuw, gezelligheid en samenzijn en dan erna is er alleen nog de lucht van oude oliebollen, een hoop troep in huis van de kerstverlichting en op straat van afgestoken vuurwerk en iedereen die zijn leventje weer oppakt met het doen van de dagelijkse dingen. Ik bevind me zelfs nu nog in een lastige fase van burn out, waarin je teveel energie hebt om op de bank te zitten, maar te weinig om weer echt veel leuke dingen te ondernemen. En als gevolg daarvan voel ik me nu dus heel inspiratieloos en doelloos. Als ik aan bepaalde dingen of werkzaamheden denk voel ik me vooral geblokkeerd. Ik mis nu gewoon richting. Volgens de hier eerder geplaatste blog van Nienke (burn out blog) heb ik het 'wat nu' moment. Een soort burn out-sleur. Het leest wel herkenbaar maar ik heb gewoon echt geen idee wat ik zou kunnen of willen doen. Iemand tips?
Heb blog gelezen, heel interessant. Maar ook zo simpel al die tips ... Maar moeilijk toe te passen als je in zo een fase zit!
Wens je sterkte en vooral niet schuldig voelen of raar! Je hebt geen idee zeg je wat je wil doen of kan. Laat het daarbij, het komt echt wel. Zoals ik de blog lees is het ook een niet heldere moment eigenlijk.
De eerste week van het nieuwe jaar vind ik nooit erg leuk. Er is zo naar de feestdagen toegeleefd, alles draaide om kerst, oud en nieuw, gezelligheid en samenzijn en dan erna is er alleen nog de lucht van oude oliebollen, een hoop troep in huis van de kerstverlichting en op straat van afgestoken vuurwerk en iedereen die zijn leventje weer oppakt met het doen van de dagelijkse dingen. Ik bevind me zelfs nu nog in een lastige fase van burn out, waarin je teveel energie hebt om op de bank te zitten, maar te weinig om weer echt veel leuke dingen te ondernemen. En als gevolg daarvan voel ik me nu dus heel inspiratieloos en doelloos. Als ik aan bepaalde dingen of werkzaamheden denk voel ik me vooral geblokkeerd. Ik mis nu gewoon richting. Volgens de hier eerder geplaatste blog van Nienke (burn out blog) heb ik het 'wat nu' moment. Een soort burn out-sleur. Het leest wel herkenbaar maar ik heb gewoon echt geen idee wat ik zou kunnen of willen doen. Iemand tips?
Heb blog gelezen, heel interessant. Maar ook zo simpel al die tips ... Maar moeilijk toe te passen als je in zo een fase zit!
Wens je sterkte en vooral niet schuldig voelen of raar! Je hebt geen idee zeg je wat je wil doen of kan. Laat het daarbij, het komt echt wel. Zoals ik de blog lees is het ook een niet heldere moment eigenlijk.
woensdag 4 januari 2017 12:03
Navillera, lijkt me inderdaad spannend. Ik zou wel iemand meenemen naar het uwv. Al is het maar als steun en getuige. Verder inderdaad op je af laten komen.
Volgens mij gaan ze vragen een gemiddelde goede en slechte dag te omschrijven. Misschien wel handig dat je al weet wat je dan gaat zeggen? Ik zelf blokkeer soms in zo'n gesprek dus zet altijd wel mijn klachten op papier. Blijft meestal in de tas maar geeft mij rust.
pussywillow, ingewikkelde fase. Daar zat/zit ik ook in. Het begin van het jaar ervaar ik alleen anders. Juist ineens weer stress. Waar het tijdens de feestdagen duidelijk was dat werkgever, bedrijfsarts en reïntegratie vrouw stil lagen, voel ik nu meteen weer de druk. Ook waren de feestdagen gezellig maar moet ik er nu echt van bijkomen. Dus alle rust is welkom.
Ik ben de fase aan het oplossen door dagbesteding te zoeken. Ik heb iets gevonden waar je laagdrempelig kan sporten, dus ook na 10 minuten weg, iets van bodybalans achtig bij een buurtcentrum. En ik zag ook iets waar je kon knutselen, creatieve dingen kon maken. Dit soort dingen hoop ik dit jaar op te pakken. Onder de mensen komen oefenen en wat activiteiten op te pakken.
Misschien even googlen op buurthuis of de huisarts/assistente/praktijkondersteuner/sociaal wijkteam vragen?
Deze dingen zijn er vaak veel maar moeilijk te vinden. En je zit niet meteen vast aan elke week verplichting en hoge cursus kosten.
Als mij dit soort dingen weer lukken hoop ik dit jaar ergens vrijwilligerswerk te vinden.
Dit zijn een beetje mijn doelen voor dit jaar.
Sleur herken ik dus, zelfs echt gewenning en genoegen nemen met hoe het nu gaat. En beetje blijven steken. Want het is ook wel veilig zo alles.
Ik heb nu alleen volgens mij die griep achtig iets wat sommigen hier ook hadden paar weken terug. Dus even rustig aan. En weer periode met paracetamol.
Hebben jullie ook (laagdrempelige) doelen voor dit jaar?
Volgens mij gaan ze vragen een gemiddelde goede en slechte dag te omschrijven. Misschien wel handig dat je al weet wat je dan gaat zeggen? Ik zelf blokkeer soms in zo'n gesprek dus zet altijd wel mijn klachten op papier. Blijft meestal in de tas maar geeft mij rust.
pussywillow, ingewikkelde fase. Daar zat/zit ik ook in. Het begin van het jaar ervaar ik alleen anders. Juist ineens weer stress. Waar het tijdens de feestdagen duidelijk was dat werkgever, bedrijfsarts en reïntegratie vrouw stil lagen, voel ik nu meteen weer de druk. Ook waren de feestdagen gezellig maar moet ik er nu echt van bijkomen. Dus alle rust is welkom.
Ik ben de fase aan het oplossen door dagbesteding te zoeken. Ik heb iets gevonden waar je laagdrempelig kan sporten, dus ook na 10 minuten weg, iets van bodybalans achtig bij een buurtcentrum. En ik zag ook iets waar je kon knutselen, creatieve dingen kon maken. Dit soort dingen hoop ik dit jaar op te pakken. Onder de mensen komen oefenen en wat activiteiten op te pakken.
Misschien even googlen op buurthuis of de huisarts/assistente/praktijkondersteuner/sociaal wijkteam vragen?
Deze dingen zijn er vaak veel maar moeilijk te vinden. En je zit niet meteen vast aan elke week verplichting en hoge cursus kosten.
Als mij dit soort dingen weer lukken hoop ik dit jaar ergens vrijwilligerswerk te vinden.
Dit zijn een beetje mijn doelen voor dit jaar.
Sleur herken ik dus, zelfs echt gewenning en genoegen nemen met hoe het nu gaat. En beetje blijven steken. Want het is ook wel veilig zo alles.
Ik heb nu alleen volgens mij die griep achtig iets wat sommigen hier ook hadden paar weken terug. Dus even rustig aan. En weer periode met paracetamol.
Hebben jullie ook (laagdrempelige) doelen voor dit jaar?
woensdag 4 januari 2017 19:03
Beste forummers,
wat ben ik blij dat ik deze forum tegenkom. Heb al het een en ander doorgelezen, want helaas heb ik ook een Burn-out. En heb ik geen ervaringsdeskundige in mijn omgeving, wat het soms lastig maakt. En boven alles eenzaam. Het is soms lastig om uit te leggen wat je daadwerkelijk voelt. Ik weet niet of het de bedoeling is, maar zou graag mijn verhaal met jullie willen delen. Wellicht adviezen uitwisselen..
Ik zit nu half ziek thuis vanaf donderdag 24 november. De weken voor 24 november waren dramatisch. Paniekaanvallen midden in de nacht, misselijkheid, overgeven, zenuwachtig zijn, hoofdpijn, rugpijn, pijn tussen mijn ribben, hartkloppingen en allerlei andere ondefinieerbare klachten. Ik wist niet wat mij overkwam. De weken daarvoor ben ik vaak bij de huisarts en fysiotherapeut geweest. De huisarts dacht aan een angststoornis dus heeft mij verwezen naar een psycholoog. Van al die klachten die ik had werd ik angstig (denk op zich logisch, met een scala aan klachten). De week van 24/11 kon ik niet meer. Ik zat huilend in de auto naar mijn werk. In de avond zei ik tegen mijn vriend: 'ik kan niet meer'. Iets wat ik eigenlijk al maanden voelde en sporadisch uitsprak. Toch de volgende ochtend braaf naar mijn werk om vervolgens in tranen weer thuis te komen. Die donderdag op mijn werk tijdens de koffiepauze was het een hele vreemde gewaarwording. Het voelde alsof ik toeschouwer was van het hele gesprek. Toen ben ik naar huis gegaan onder het mom van een migraine aanval.
Nog steeds niet wetend wat er aan de hand was, maar i.v.m de grote paniek naar de huisarts gegaan. Die gaf mij 3 maal daags 1 tablet oxazepam en ik moest afwachten tot ik bij de psycholoog ben geweest. Mijn lichamelijke klachten verdwenen als sneeuw voor de zon, wat overigens heerlijk was na weken lichamelijke klachten te hebben.
Tijdens mijn eerste gesprek bij de psycholoog bleek het dat ik een burn out had!! Alle puzzelstukjes vielen samen. Achteraf zoveel signalen van mijn lichaam gehad. Bij mij komt het doordat mijn werk niet bij mij past, mijn karakter: streberig, hypersensitief en het is nooit goed genoeg.
Die maandag mijn werk opgebeld (met 1000 kg lood in mijn schoen) met de mededeling dat ik een burn-out heb en het door mijn werk komt. En ik eigenlijk al één jaar weet dat ik dit werk niet meer wil doen. Maar dat gevoel nooit heb toegelaten. Dus kies ik niet voor de ziektewet, maar ontslag per 1 januari.
Met pijn in mijn hart (en portemonnee) deze keuze gemaakt. Ik heb het 'geluk' dat ik 2 halve banen heb. Bij de baan waar ik ontslag heb genomen had ik 22 uur. En mijn andere baan 12 uur op contract, met eigenlijk altijd gelegenheid voor meer. Toch een behoorlijke inlevering. Maar moest eerlijk gezegd ook niet denken aan het gezeik met het UWV. Dat ging mij zoveel energie kosten. En constant contact onderhouden met collega's en mijn baas. Dan ben ik liever helemaal losgekoppeld. Dat geeft nu wel ontzettend veel rust moet ik zeggen. Het idee dat ik er niet weer heen hoef is onbetaalbaar.
Nu 5 weken later, werk ik 12 uur in de week en zit ik voor de rest thuis. Maar wat voel ik mij af en toe rot. De afgelopen 5 dagen heb ik een soort van adrenaline overdosis in mijn lichaam. Voel mij de hele dag vreselijk gejaagd, trillen en ontzettend nerveus. Ik heb geen idee wat ik hier tegen kan doen. Ik probeer iedere dag te wandelen, 1 x per week uur sporten, geen caffeine. Heb bachdruppels en valeriaan geprobeerd. Niets helpt:( Ik heb nog 2 tabletten oxazepam, maar die wil ik gebruiken wanneer ik echt niet kan. (nu vraag ik mij af waar die grens dan ligt)
Ik pak mijn rust, omdat ik wel 12 uur in de week werk, gelukkig de uren verspreid in 3 korte diensten. Misschien is dit zelfs nog teveel, maar van dit inkomen ben ik wel afhankelijk. Als ik in de ziektewet zit krijg ik uitbetaald zonder ORT en kan ik mijn huur niet eens betalen..... Dus mijn leven bestaat nu uit werken, rusten, rusten en af en toe bewegen.........
Heel erg bedankt voor het lezen. Dit alleen al opschrijven lucht al op na een slechte emotionele nerveuze dag.
Fijne avond:)
Sorry voor een waarschijnlijk onsamenhangend lang verhaal, heb mijn best gedaan om het in grote lijnen te vertellen.
wat ben ik blij dat ik deze forum tegenkom. Heb al het een en ander doorgelezen, want helaas heb ik ook een Burn-out. En heb ik geen ervaringsdeskundige in mijn omgeving, wat het soms lastig maakt. En boven alles eenzaam. Het is soms lastig om uit te leggen wat je daadwerkelijk voelt. Ik weet niet of het de bedoeling is, maar zou graag mijn verhaal met jullie willen delen. Wellicht adviezen uitwisselen..
Ik zit nu half ziek thuis vanaf donderdag 24 november. De weken voor 24 november waren dramatisch. Paniekaanvallen midden in de nacht, misselijkheid, overgeven, zenuwachtig zijn, hoofdpijn, rugpijn, pijn tussen mijn ribben, hartkloppingen en allerlei andere ondefinieerbare klachten. Ik wist niet wat mij overkwam. De weken daarvoor ben ik vaak bij de huisarts en fysiotherapeut geweest. De huisarts dacht aan een angststoornis dus heeft mij verwezen naar een psycholoog. Van al die klachten die ik had werd ik angstig (denk op zich logisch, met een scala aan klachten). De week van 24/11 kon ik niet meer. Ik zat huilend in de auto naar mijn werk. In de avond zei ik tegen mijn vriend: 'ik kan niet meer'. Iets wat ik eigenlijk al maanden voelde en sporadisch uitsprak. Toch de volgende ochtend braaf naar mijn werk om vervolgens in tranen weer thuis te komen. Die donderdag op mijn werk tijdens de koffiepauze was het een hele vreemde gewaarwording. Het voelde alsof ik toeschouwer was van het hele gesprek. Toen ben ik naar huis gegaan onder het mom van een migraine aanval.
Nog steeds niet wetend wat er aan de hand was, maar i.v.m de grote paniek naar de huisarts gegaan. Die gaf mij 3 maal daags 1 tablet oxazepam en ik moest afwachten tot ik bij de psycholoog ben geweest. Mijn lichamelijke klachten verdwenen als sneeuw voor de zon, wat overigens heerlijk was na weken lichamelijke klachten te hebben.
Tijdens mijn eerste gesprek bij de psycholoog bleek het dat ik een burn out had!! Alle puzzelstukjes vielen samen. Achteraf zoveel signalen van mijn lichaam gehad. Bij mij komt het doordat mijn werk niet bij mij past, mijn karakter: streberig, hypersensitief en het is nooit goed genoeg.
Die maandag mijn werk opgebeld (met 1000 kg lood in mijn schoen) met de mededeling dat ik een burn-out heb en het door mijn werk komt. En ik eigenlijk al één jaar weet dat ik dit werk niet meer wil doen. Maar dat gevoel nooit heb toegelaten. Dus kies ik niet voor de ziektewet, maar ontslag per 1 januari.
Met pijn in mijn hart (en portemonnee) deze keuze gemaakt. Ik heb het 'geluk' dat ik 2 halve banen heb. Bij de baan waar ik ontslag heb genomen had ik 22 uur. En mijn andere baan 12 uur op contract, met eigenlijk altijd gelegenheid voor meer. Toch een behoorlijke inlevering. Maar moest eerlijk gezegd ook niet denken aan het gezeik met het UWV. Dat ging mij zoveel energie kosten. En constant contact onderhouden met collega's en mijn baas. Dan ben ik liever helemaal losgekoppeld. Dat geeft nu wel ontzettend veel rust moet ik zeggen. Het idee dat ik er niet weer heen hoef is onbetaalbaar.
Nu 5 weken later, werk ik 12 uur in de week en zit ik voor de rest thuis. Maar wat voel ik mij af en toe rot. De afgelopen 5 dagen heb ik een soort van adrenaline overdosis in mijn lichaam. Voel mij de hele dag vreselijk gejaagd, trillen en ontzettend nerveus. Ik heb geen idee wat ik hier tegen kan doen. Ik probeer iedere dag te wandelen, 1 x per week uur sporten, geen caffeine. Heb bachdruppels en valeriaan geprobeerd. Niets helpt:( Ik heb nog 2 tabletten oxazepam, maar die wil ik gebruiken wanneer ik echt niet kan. (nu vraag ik mij af waar die grens dan ligt)
Ik pak mijn rust, omdat ik wel 12 uur in de week werk, gelukkig de uren verspreid in 3 korte diensten. Misschien is dit zelfs nog teveel, maar van dit inkomen ben ik wel afhankelijk. Als ik in de ziektewet zit krijg ik uitbetaald zonder ORT en kan ik mijn huur niet eens betalen..... Dus mijn leven bestaat nu uit werken, rusten, rusten en af en toe bewegen.........
Heel erg bedankt voor het lezen. Dit alleen al opschrijven lucht al op na een slechte emotionele nerveuze dag.
Fijne avond:)
Sorry voor een waarschijnlijk onsamenhangend lang verhaal, heb mijn best gedaan om het in grote lijnen te vertellen.
woensdag 4 januari 2017 19:03
Beste forummers,
wat ben ik blij dat ik deze forum tegenkom. Heb al het een en ander doorgelezen, want helaas heb ik ook een Burn-out. En heb ik geen ervaringsdeskundige in mijn omgeving, wat het soms lastig maakt. En boven alles eenzaam. Het is soms lastig om uit te leggen wat je daadwerkelijk voelt. Ik weet niet of het de bedoeling is, maar zou graag mijn verhaal met jullie willen delen. Wellicht adviezen uitwisselen..
Ik zit nu half ziek thuis vanaf donderdag 24 november . De weken voor 24 november waren dramatisch. Paniekaanvallen midden in de nacht, misselijkheid, overgeven, zenuwachtig zijn, hoofdpijn, rugpijn, pijn tussen mijn ribben, hartkloppingen en allerlei andere ondefinieerbare klachten. Ik wist niet wat mij overkwam. De weken daarvoor ben ik vaak bij de huisarts en fysiotherapeut geweest. De huisarts dacht aan een angststoornis dus heeft mij verwezen naar een psycholoog. Van al die klachten die ik had werd ik angstig (denk op zich logisch, met een scala aan klachten). De week van 24/11 kon ik niet meer. Ik zat huilend in de auto naar mijn werk. In de avond zei ik tegen mijn vriend: 'ik kan niet meer'. Iets wat ik eigenlijk al maanden voelde en sporadisch uitsprak. Toch de volgende ochtend braaf naar mijn werk om vervolgens in tranen weer thuis te komen. Die donderdag op mijn werk tijdens de koffiepauze was het een hele vreemde gewaarwording. Het voelde alsof ik toeschouwer was van het hele gesprek. Toen ben ik naar huis gegaan onder het mom van een migraine aanval.
Nog steeds niet wetend wat er aan de hand was, maar i.v.m de grote paniek naar de huisarts gegaan. Die gaf mij 3 maal daags 1 tablet oxazepam en ik moest afwachten tot ik bij de psycholoog ben geweest. Mijn lichamelijke klachten verdwenen als sneeuw voor de zon, wat overigens heerlijk was na weken lichamelijke klachten te hebben.
Tijdens mijn eerste gesprek bij de psycholoog bleek het dat ik een burn out had!! Alle puzzelstukjes vielen samen. Achteraf zoveel signalen van mijn lichaam gehad. Bij mij komt het doordat mijn werk niet bij mij past, mijn karakter: streberig, hypersensitief en het is nooit goed genoeg.
Die maandag mijn werk opgebeld (met 1000 kg lood in mijn schoen) met de mededeling dat ik een burn-out heb en het door mijn werk komt. En ik eigenlijk al één jaar weet dat ik dit werk niet meer wil doen. Maar dat gevoel nooit heb toegelaten. Dus kies ik niet voor de ziektewet, maar ontslag per 1 januari.
Met pijn in mijn hart (en portemonnee) deze keuze gemaakt. Ik heb het 'geluk' dat ik 2 halve banen heb. Bij de baan waar ik ontslag heb genomen had ik 22 uur. En mijn andere baan 12 uur op contract, met eigenlijk altijd gelegenheid voor meer. Toch een behoorlijke inlevering. Maar moest eerlijk gezegd ook niet denken aan het gezeik met het UWV. Dat ging mij zoveel energie kosten. En constant contact onderhouden met collega's en mijn baas. Dan ben ik liever helemaal losgekoppeld. Dat geeft nu wel ontzettend veel rust moet ik zeggen. Het idee dat ik er niet weer heen hoef is onbetaalbaar.
Nu 5 weken later, werk ik 12 uur in de week en zit ik voor de rest thuis. Maar wat voel ik mij af en toe rot. De afgelopen 5 dagen heb ik een soort van adrenaline overdosis in mijn lichaam. Voel mij de hele dag vreselijk gejaagd, trillen en ontzettend nerveus. Ik heb geen idee wat ik hier tegen kan doen. Ik probeer iedere dag te wandelen, 1 x per week uur sporten, geen caffeine. Heb bachdruppels en valeriaan geprobeerd. Niets helpt:( Ik heb nog 2 tabletten oxazepam, maar die wil ik gebruiken wanneer ik echt niet kan. (nu vraag ik mij af waar die grens dan ligt)
Ik pak mijn rust, omdat ik wel 12 uur in de week werk, gelukkig de uren verspreid in 3 korte diensten. Misschien is dit zelfs nog teveel, maar van dit inkomen ben ik wel afhankelijk. Als ik in de ziektewet zit krijg ik uitbetaald zonder ORT en kan ik mijn huur niet eens betalen..... Dus mijn leven bestaat nu uit werken, rusten, rusten en af en toe bewegen.........
Heel erg bedankt voor het lezen. Dit alleen al opschrijven lucht al op na een slechte emotionele nerveuze dag.
Fijne avond:)
Sorry voor een waarschijnlijk onsamenhangend lang verhaal, heb mijn best gedaan om het in grote lijnen te vertellen.
wat ben ik blij dat ik deze forum tegenkom. Heb al het een en ander doorgelezen, want helaas heb ik ook een Burn-out. En heb ik geen ervaringsdeskundige in mijn omgeving, wat het soms lastig maakt. En boven alles eenzaam. Het is soms lastig om uit te leggen wat je daadwerkelijk voelt. Ik weet niet of het de bedoeling is, maar zou graag mijn verhaal met jullie willen delen. Wellicht adviezen uitwisselen..
Ik zit nu half ziek thuis vanaf donderdag 24 november . De weken voor 24 november waren dramatisch. Paniekaanvallen midden in de nacht, misselijkheid, overgeven, zenuwachtig zijn, hoofdpijn, rugpijn, pijn tussen mijn ribben, hartkloppingen en allerlei andere ondefinieerbare klachten. Ik wist niet wat mij overkwam. De weken daarvoor ben ik vaak bij de huisarts en fysiotherapeut geweest. De huisarts dacht aan een angststoornis dus heeft mij verwezen naar een psycholoog. Van al die klachten die ik had werd ik angstig (denk op zich logisch, met een scala aan klachten). De week van 24/11 kon ik niet meer. Ik zat huilend in de auto naar mijn werk. In de avond zei ik tegen mijn vriend: 'ik kan niet meer'. Iets wat ik eigenlijk al maanden voelde en sporadisch uitsprak. Toch de volgende ochtend braaf naar mijn werk om vervolgens in tranen weer thuis te komen. Die donderdag op mijn werk tijdens de koffiepauze was het een hele vreemde gewaarwording. Het voelde alsof ik toeschouwer was van het hele gesprek. Toen ben ik naar huis gegaan onder het mom van een migraine aanval.
Nog steeds niet wetend wat er aan de hand was, maar i.v.m de grote paniek naar de huisarts gegaan. Die gaf mij 3 maal daags 1 tablet oxazepam en ik moest afwachten tot ik bij de psycholoog ben geweest. Mijn lichamelijke klachten verdwenen als sneeuw voor de zon, wat overigens heerlijk was na weken lichamelijke klachten te hebben.
Tijdens mijn eerste gesprek bij de psycholoog bleek het dat ik een burn out had!! Alle puzzelstukjes vielen samen. Achteraf zoveel signalen van mijn lichaam gehad. Bij mij komt het doordat mijn werk niet bij mij past, mijn karakter: streberig, hypersensitief en het is nooit goed genoeg.
Die maandag mijn werk opgebeld (met 1000 kg lood in mijn schoen) met de mededeling dat ik een burn-out heb en het door mijn werk komt. En ik eigenlijk al één jaar weet dat ik dit werk niet meer wil doen. Maar dat gevoel nooit heb toegelaten. Dus kies ik niet voor de ziektewet, maar ontslag per 1 januari.
Met pijn in mijn hart (en portemonnee) deze keuze gemaakt. Ik heb het 'geluk' dat ik 2 halve banen heb. Bij de baan waar ik ontslag heb genomen had ik 22 uur. En mijn andere baan 12 uur op contract, met eigenlijk altijd gelegenheid voor meer. Toch een behoorlijke inlevering. Maar moest eerlijk gezegd ook niet denken aan het gezeik met het UWV. Dat ging mij zoveel energie kosten. En constant contact onderhouden met collega's en mijn baas. Dan ben ik liever helemaal losgekoppeld. Dat geeft nu wel ontzettend veel rust moet ik zeggen. Het idee dat ik er niet weer heen hoef is onbetaalbaar.
Nu 5 weken later, werk ik 12 uur in de week en zit ik voor de rest thuis. Maar wat voel ik mij af en toe rot. De afgelopen 5 dagen heb ik een soort van adrenaline overdosis in mijn lichaam. Voel mij de hele dag vreselijk gejaagd, trillen en ontzettend nerveus. Ik heb geen idee wat ik hier tegen kan doen. Ik probeer iedere dag te wandelen, 1 x per week uur sporten, geen caffeine. Heb bachdruppels en valeriaan geprobeerd. Niets helpt:( Ik heb nog 2 tabletten oxazepam, maar die wil ik gebruiken wanneer ik echt niet kan. (nu vraag ik mij af waar die grens dan ligt)
Ik pak mijn rust, omdat ik wel 12 uur in de week werk, gelukkig de uren verspreid in 3 korte diensten. Misschien is dit zelfs nog teveel, maar van dit inkomen ben ik wel afhankelijk. Als ik in de ziektewet zit krijg ik uitbetaald zonder ORT en kan ik mijn huur niet eens betalen..... Dus mijn leven bestaat nu uit werken, rusten, rusten en af en toe bewegen.........
Heel erg bedankt voor het lezen. Dit alleen al opschrijven lucht al op na een slechte emotionele nerveuze dag.
Fijne avond:)
Sorry voor een waarschijnlijk onsamenhangend lang verhaal, heb mijn best gedaan om het in grote lijnen te vertellen.
woensdag 4 januari 2017 19:33
@Ilovefairytales; Bedankt voor je reactie. Ik werk(te) zelf dus ook in de gezondheidszorg en ik merk dat het me toch ook wel heel erg belast heeft. Ik ben een heel gevoelig persoon en trek me leed van anderen heel erg aan. Ik nam het mee naar huis en dacht er 's avonds in bed ook nog vaak aan. Ik kon de dingen niet goed los laten. Ik merkte dat patienten mij wel enorm konden waarderen binnen het vak omdat ik heel serieus was, maar tegelijkertijd vraag ik me nu heel erg af of ik niet een andere richting op moet gaan. Ik vind het wel moeilijk omdat ik wel graag een wat (voor mij) betekenisvolle baan wil hebben en ik dit soort voldoening kan halen uit gezondheidszorg. Ik zit er wel over na te denken om docent te worden, maar daarvoor moet ik een lange opleiding doen en ik weet niet of ik hier tzt wel aan toe ben. Daarom zit ik erg te twijfelen wat ik moet. Wat zou het voor jou betekenen als je heel erg anders heen zou moeten? Andere branche? Ik vind dit voor mijzelf erg moeilijk. Ik heb ook wel wat andere dingen die me aantrekken, maar niet iets van "dit is het! dit ga ik nu doen", helemaal niets..
@Suikerspin; Dankjewel, daar kan ik wel wat mee! Ik ga me proberen een beetje voor te bereiden en het verder maar wat over me heen te laten komen. Ik klap vaak juist dicht als ik iemand mee neem omdat ik dan zo het gevoel heb dat ik zo 'bekeken' word, dus ik denk niet dat ik dat ga doen, maar e.e.a. opschrijven en meenemen vind ik wel een heel goed idee. Ik lees zo veel horror verhalen op internet over zo'n beoordeling, dat ik er wel angstig van word. Het feit dat iemand je beoordeeld die je totaal niet kent.. daar heb ik het best moeilijk mee. Ik merk aan alles dat ik nog niet klaar ben voor werken, maar ja, die man kan dat wel heel anders zien en dat vind ik moeilijk te accepteren. Voor mij zou het dan voelen alsof hoe ik mij voel er niet toe doet, alsof ik me aanstel. Snap je wat ik bedoel? Ben je al begonnen met die bodybalance? En die creatieve activiteiten klinken ook wel leuk om eens te proberen. Laat je weten hoe het je af gaat?
@Suikerspin; Dankjewel, daar kan ik wel wat mee! Ik ga me proberen een beetje voor te bereiden en het verder maar wat over me heen te laten komen. Ik klap vaak juist dicht als ik iemand mee neem omdat ik dan zo het gevoel heb dat ik zo 'bekeken' word, dus ik denk niet dat ik dat ga doen, maar e.e.a. opschrijven en meenemen vind ik wel een heel goed idee. Ik lees zo veel horror verhalen op internet over zo'n beoordeling, dat ik er wel angstig van word. Het feit dat iemand je beoordeeld die je totaal niet kent.. daar heb ik het best moeilijk mee. Ik merk aan alles dat ik nog niet klaar ben voor werken, maar ja, die man kan dat wel heel anders zien en dat vind ik moeilijk te accepteren. Voor mij zou het dan voelen alsof hoe ik mij voel er niet toe doet, alsof ik me aanstel. Snap je wat ik bedoel? Ben je al begonnen met die bodybalance? En die creatieve activiteiten klinken ook wel leuk om eens te proberen. Laat je weten hoe het je af gaat?
woensdag 4 januari 2017 22:41
romeevw91, welkom!
Je klinkt een beetje gestresst.
Van wie moet jij sporten een uur in de week? Elke dag een stukje wandelen of fietsen is ook voldoende hoor
Tenzij je uit dat uur écht voldoening haalt natuurlijk.
Volgens mij kun je aanvulling ziektewet uitkering krijgen als je onder het sociaal minimum gaat verdienen. Hier zou je naar kunnen informeren.
Navillera, vertrouw eerst maar op de deskundigheid van het uwv. Maar snap je spanning! Soms vind ik iemand erbij ook vervelend als het mega slecht met me gaat of ik rare klachten heb. Een arts mag dat weten maar doet me pijn een naaste daar mee te belasten dan en is gênant soms.
Je laten chauffeuren alleen kan ook hè, steun vooraf en na de tijd.
Ik laat het weten van mijn sport en doelen. Duurt even hoor , thempo standje 000000,1.
Energie verspreiden is echt puzzelen soms en je bent zo een maand verder voordat je een volgend stapje kunt zetten.
Ben al trots dat ik het bedacht heb en het gezocht heb, haha, je leert kleine dingen waarderen tijdens deze reis.
Je klinkt een beetje gestresst.
Van wie moet jij sporten een uur in de week? Elke dag een stukje wandelen of fietsen is ook voldoende hoor
Tenzij je uit dat uur écht voldoening haalt natuurlijk.
Volgens mij kun je aanvulling ziektewet uitkering krijgen als je onder het sociaal minimum gaat verdienen. Hier zou je naar kunnen informeren.
Navillera, vertrouw eerst maar op de deskundigheid van het uwv. Maar snap je spanning! Soms vind ik iemand erbij ook vervelend als het mega slecht met me gaat of ik rare klachten heb. Een arts mag dat weten maar doet me pijn een naaste daar mee te belasten dan en is gênant soms.
Je laten chauffeuren alleen kan ook hè, steun vooraf en na de tijd.
Ik laat het weten van mijn sport en doelen. Duurt even hoor , thempo standje 000000,1.
Energie verspreiden is echt puzzelen soms en je bent zo een maand verder voordat je een volgend stapje kunt zetten.
Ben al trots dat ik het bedacht heb en het gezocht heb, haha, je leert kleine dingen waarderen tijdens deze reis.
woensdag 4 januari 2017 23:44
quote:lara1977 schreef op 09 augustus 2014 @ 23:13:
Ik herken dat ook... Al weet ik niet of het een burnout is, bij mij heet het overspannen. Een gevolg van stapelen, stapelen en weinig tijd voor mezelf kunnen nemen. Ook een erfelijk belast gebeuren, depressie zit in de familie..
Vandaar de keuze van de huisarts om aan de antidepressiva te gaan, maar of ik daar nu zoveel beter van wordt..
Ik ben vooral moe, moe, lusteloos, moe.. En als ik dat even niet ben doe ik zoveel mogelijk, met als resultaat dat ik de volgende dag weer doodmoe ben.
Ik kan me de dagen niet meer voorstellen waarin ik me gewoon prettig voelde en alle dingetjes deed die horen bij het draaien en onderhouden van een gezin.. Het gaat allemaal zo moeizaam.
Ben geneigd die antidepressiva weer aan de wilgen te hangen.
Dat ik t ook allemaal niet meer weet..
Sterkte ingeb84
Is dit in overleg met een psych of psycholoog?
Je kunt altijd in overleg met een arts he, die weet veel. Maar jij kent jezelf beter en voelt het. Ik zou zeker eerst een behandeling aanvragen bij psychiater en met diegene overleggen. Of heb je veel gesprekken gevoerd met de huisarts?
Ik herken dat ook... Al weet ik niet of het een burnout is, bij mij heet het overspannen. Een gevolg van stapelen, stapelen en weinig tijd voor mezelf kunnen nemen. Ook een erfelijk belast gebeuren, depressie zit in de familie..
Vandaar de keuze van de huisarts om aan de antidepressiva te gaan, maar of ik daar nu zoveel beter van wordt..
Ik ben vooral moe, moe, lusteloos, moe.. En als ik dat even niet ben doe ik zoveel mogelijk, met als resultaat dat ik de volgende dag weer doodmoe ben.
Ik kan me de dagen niet meer voorstellen waarin ik me gewoon prettig voelde en alle dingetjes deed die horen bij het draaien en onderhouden van een gezin.. Het gaat allemaal zo moeizaam.
Ben geneigd die antidepressiva weer aan de wilgen te hangen.
Dat ik t ook allemaal niet meer weet..
Sterkte ingeb84
Is dit in overleg met een psych of psycholoog?
Je kunt altijd in overleg met een arts he, die weet veel. Maar jij kent jezelf beter en voelt het. Ik zou zeker eerst een behandeling aanvragen bij psychiater en met diegene overleggen. Of heb je veel gesprekken gevoerd met de huisarts?
donderdag 5 januari 2017 00:25
quote:Navillera schreef op 04 januari 2017 @ 19:33:
@Ilovefairytales; Bedankt voor je reactie. Ik werk(te) zelf dus ook in de gezondheidszorg en ik merk dat het me toch ook wel heel erg belast heeft. Ik ben een heel gevoelig persoon en trek me leed van anderen heel erg aan. Ik nam het mee naar huis en dacht er 's avonds in bed ook nog vaak aan. Ik kon de dingen niet goed los laten. Ik merkte dat patienten mij wel enorm konden waarderen binnen het vak omdat ik heel serieus was, maar tegelijkertijd vraag ik me nu heel erg af of ik niet een andere richting op moet gaan. Ik vind het wel moeilijk omdat ik wel graag een wat (voor mij) betekenisvolle baan wil hebben en ik dit soort voldoening kan halen uit gezondheidszorg. Ik zit er wel over na te denken om docent te worden, maar daarvoor moet ik een lange opleiding doen en ik weet niet of ik hier tzt wel aan toe ben. Daarom zit ik erg te twijfelen wat ik moet. Wat zou het voor jou betekenen als je heel erg anders heen zou moeten? Andere branche? Ik vind dit voor mijzelf erg moeilijk. Ik heb ook wel wat andere dingen die me aantrekken, maar niet iets van "dit is het! dit ga ik nu doen", helemaal niets..
@Suikerspin; Dankjewel, daar kan ik wel wat mee! Ik ga me proberen een beetje voor te bereiden en het verder maar wat over me heen te laten komen. Ik klap vaak juist dicht als ik iemand mee neem omdat ik dan zo het gevoel heb dat ik zo 'bekeken' word, dus ik denk niet dat ik dat ga doen, maar e.e.a. opschrijven en meenemen vind ik wel een heel goed idee. Ik lees zo veel horror verhalen op internet over zo'n beoordeling, dat ik er wel angstig van word. Het feit dat iemand je beoordeeld die je totaal niet kent.. daar heb ik het best moeilijk mee. Ik merk aan alles dat ik nog niet klaar ben voor werken, maar ja, die man kan dat wel heel anders zien en dat vind ik moeilijk te accepteren. Voor mij zou het dan voelen alsof hoe ik mij voel er niet toe doet, alsof ik me aanstel. Snap je wat ik bedoel? Ben je al begonnen met die bodybalance? En die creatieve activiteiten klinken ook wel leuk om eens te proberen. Laat je weten hoe het je af gaat?
Als je in de uwv traject komt of al bent en nu die gesprek met hun. Later krijg je kans tot opleiden Uwv kan dit zelfs vergoeden, misschien? Of is dit alleen tot 28 jaar ?
Uwv heeft ook een soort re intergratie traject dacht ik...
Je kunt het nu ook niet weten denk ik omdat je denk ik nog zoekend bent.
Ik ben ook een gevoelig type en zit in een orientatie fase.
Voor mij is dit dus nu een uitdaging omdat ik wel en niet weet welke doelgroep. Daarom ga ik die cursus doen op werk , misschien kom ik tot een conclusie.
Ook omdat ik onder mijn niveau functioneer heb ik eerder momenten van saaiheid en frustratie. Net of ik in een fabriek koekjes inpak en soort robot ben. Ik werk maar staat soms ver weg van mij qua gevoel. Kan het niet goed uitleggen.
Wat sommige hier zeggen "overspannen" heb ik nooit gevoeld. Wel dus van "welk extra taak kan ik doen zodat k me niet kapot verveel mentaal"...
Ik ben eenmaal een onderzoekend type en houd heel erg van doorwerken en ondernemen. In deze functie en groep voel ik vaak dat ik dus tot een muur kom en verder kun je niet. Dit wordt ook zo gezegd. "Dan moet je maar naast je baan iets zoeken" zeggen sommige of "wees blij dat je uren hebt"... "Stel je niet aan" .. "Hoezo weet je niet wat voor groep"...
Positief denken en reageren is dan wel een kunst. Want sommige snappen je gevoelens niet of wensen. Was soms pijnlijk , maar het is maar een mening weer. Ik ken mezelf het beste.
Maar ik blijf werken omdat ik het aankan en het dan wel weer probeer om het beste van te maken voor mij en mijn patienten. Want ik houd van mensen en hun kunnen er niets aan doen dat ik de doelgroep niet meer passend vind. Ik vind als je in de zorg werkt hoor je respect te hebben , die mensen betalen je om goed voor ze te zorgen. En ik kijk naar de kleine dingen zodat ik meer geniet tijdens werken. Ik werk ook omdat ik graag brood op tafel wil hebben. Ik ga wel met ok gevoel naar werk en naar huis. En waak hier wel voor nu meer ! Want ongeduld zit wel in me. liefst had ik nu al een duidelijk antwoord haha..
Wat vind ik bijv. Belangrijk : collegialiteit , contact met patienten en sta heel erg sterk achter humaniteit, wederkerigheid, gezond rooster-werkdagen balans, sfeer en rust creeren, kennis.
Dus als het ander branche wordt is voor mij nog enger omdat ik mijn contrat opgeef.
Ik zal je eerlijk zeggen ik durf hier nog niet naar te kijken. Omdat ik nog bezig ben met orienteren en eerst een conclusie wil zien en voelen. Als daaruit blijkt dat ik weg moet, dan ga ik pas denken aan ander branche.
Ik kan het financieel niet aan nu een minimumloon en waarom zou ik al die kennis en ervaring zomaar opgeven. Vind ik doodzonde.
En het onregelmatig werken in de zorg is een groot minpunt. Er bestaan helaas geen banen binnen mijn instelling met regelmaat. Ook niet binnen de zorg zelf, het hoort er eenmaal bij 24 uurs zorg. Ja secretaresse en denk aan kantoorfuncties.
@Ilovefairytales; Bedankt voor je reactie. Ik werk(te) zelf dus ook in de gezondheidszorg en ik merk dat het me toch ook wel heel erg belast heeft. Ik ben een heel gevoelig persoon en trek me leed van anderen heel erg aan. Ik nam het mee naar huis en dacht er 's avonds in bed ook nog vaak aan. Ik kon de dingen niet goed los laten. Ik merkte dat patienten mij wel enorm konden waarderen binnen het vak omdat ik heel serieus was, maar tegelijkertijd vraag ik me nu heel erg af of ik niet een andere richting op moet gaan. Ik vind het wel moeilijk omdat ik wel graag een wat (voor mij) betekenisvolle baan wil hebben en ik dit soort voldoening kan halen uit gezondheidszorg. Ik zit er wel over na te denken om docent te worden, maar daarvoor moet ik een lange opleiding doen en ik weet niet of ik hier tzt wel aan toe ben. Daarom zit ik erg te twijfelen wat ik moet. Wat zou het voor jou betekenen als je heel erg anders heen zou moeten? Andere branche? Ik vind dit voor mijzelf erg moeilijk. Ik heb ook wel wat andere dingen die me aantrekken, maar niet iets van "dit is het! dit ga ik nu doen", helemaal niets..
@Suikerspin; Dankjewel, daar kan ik wel wat mee! Ik ga me proberen een beetje voor te bereiden en het verder maar wat over me heen te laten komen. Ik klap vaak juist dicht als ik iemand mee neem omdat ik dan zo het gevoel heb dat ik zo 'bekeken' word, dus ik denk niet dat ik dat ga doen, maar e.e.a. opschrijven en meenemen vind ik wel een heel goed idee. Ik lees zo veel horror verhalen op internet over zo'n beoordeling, dat ik er wel angstig van word. Het feit dat iemand je beoordeeld die je totaal niet kent.. daar heb ik het best moeilijk mee. Ik merk aan alles dat ik nog niet klaar ben voor werken, maar ja, die man kan dat wel heel anders zien en dat vind ik moeilijk te accepteren. Voor mij zou het dan voelen alsof hoe ik mij voel er niet toe doet, alsof ik me aanstel. Snap je wat ik bedoel? Ben je al begonnen met die bodybalance? En die creatieve activiteiten klinken ook wel leuk om eens te proberen. Laat je weten hoe het je af gaat?
Als je in de uwv traject komt of al bent en nu die gesprek met hun. Later krijg je kans tot opleiden Uwv kan dit zelfs vergoeden, misschien? Of is dit alleen tot 28 jaar ?
Uwv heeft ook een soort re intergratie traject dacht ik...
Je kunt het nu ook niet weten denk ik omdat je denk ik nog zoekend bent.
Ik ben ook een gevoelig type en zit in een orientatie fase.
Voor mij is dit dus nu een uitdaging omdat ik wel en niet weet welke doelgroep. Daarom ga ik die cursus doen op werk , misschien kom ik tot een conclusie.
Ook omdat ik onder mijn niveau functioneer heb ik eerder momenten van saaiheid en frustratie. Net of ik in een fabriek koekjes inpak en soort robot ben. Ik werk maar staat soms ver weg van mij qua gevoel. Kan het niet goed uitleggen.
Wat sommige hier zeggen "overspannen" heb ik nooit gevoeld. Wel dus van "welk extra taak kan ik doen zodat k me niet kapot verveel mentaal"...
Ik ben eenmaal een onderzoekend type en houd heel erg van doorwerken en ondernemen. In deze functie en groep voel ik vaak dat ik dus tot een muur kom en verder kun je niet. Dit wordt ook zo gezegd. "Dan moet je maar naast je baan iets zoeken" zeggen sommige of "wees blij dat je uren hebt"... "Stel je niet aan" .. "Hoezo weet je niet wat voor groep"...
Positief denken en reageren is dan wel een kunst. Want sommige snappen je gevoelens niet of wensen. Was soms pijnlijk , maar het is maar een mening weer. Ik ken mezelf het beste.
Maar ik blijf werken omdat ik het aankan en het dan wel weer probeer om het beste van te maken voor mij en mijn patienten. Want ik houd van mensen en hun kunnen er niets aan doen dat ik de doelgroep niet meer passend vind. Ik vind als je in de zorg werkt hoor je respect te hebben , die mensen betalen je om goed voor ze te zorgen. En ik kijk naar de kleine dingen zodat ik meer geniet tijdens werken. Ik werk ook omdat ik graag brood op tafel wil hebben. Ik ga wel met ok gevoel naar werk en naar huis. En waak hier wel voor nu meer ! Want ongeduld zit wel in me. liefst had ik nu al een duidelijk antwoord haha..
Wat vind ik bijv. Belangrijk : collegialiteit , contact met patienten en sta heel erg sterk achter humaniteit, wederkerigheid, gezond rooster-werkdagen balans, sfeer en rust creeren, kennis.
Dus als het ander branche wordt is voor mij nog enger omdat ik mijn contrat opgeef.
Ik zal je eerlijk zeggen ik durf hier nog niet naar te kijken. Omdat ik nog bezig ben met orienteren en eerst een conclusie wil zien en voelen. Als daaruit blijkt dat ik weg moet, dan ga ik pas denken aan ander branche.
Ik kan het financieel niet aan nu een minimumloon en waarom zou ik al die kennis en ervaring zomaar opgeven. Vind ik doodzonde.
En het onregelmatig werken in de zorg is een groot minpunt. Er bestaan helaas geen banen binnen mijn instelling met regelmaat. Ook niet binnen de zorg zelf, het hoort er eenmaal bij 24 uurs zorg. Ja secretaresse en denk aan kantoorfuncties.
donderdag 5 januari 2017 13:05
[quote]Gele_Suikerspin schreef op 04 januari 2017 @ 22:41:
romeevw91, welkom!
Je klinkt een beetje gestresst.
Van wie moet jij sporten een uur in de week? Elke dag een stukje wandelen of fietsen is ook voldoende hoor
Tenzij je uit dat uur écht voldoening haalt natuurlijk.
Volgens mij kun je aanvulling ziektewet uitkering krijgen als je onder het sociaal minimum gaat verdienen. Hier zou je naar kunnen informeren.
quote]
Dankjewel voor je reactie!! Lief!! Nou ik had gelezen dat ik dan het adrenaline gevoel kan verminderen. Wordt er helemaal naar van namelijk. Constant trillen, vlinders in je buik.... en geen idee waarvoor. Dus ik dacht dan maar proberen te sporten, heb er niet altijd puf voor. Wandelen is al een hele oefening (doe ik niet iedere dag). Kan er zo tegenop zien.
Bedankt voor de tip! Wel handig voor het geval dat het helemaal niet meer lukt. Heb vanmiddag een intake bij de haptotherapie. Ben zeer benieuwd. Ik doe dit samen icm de psycholoog. Iemand ervaring??
Liefs
romeevw91, welkom!
Je klinkt een beetje gestresst.
Van wie moet jij sporten een uur in de week? Elke dag een stukje wandelen of fietsen is ook voldoende hoor
Tenzij je uit dat uur écht voldoening haalt natuurlijk.
Volgens mij kun je aanvulling ziektewet uitkering krijgen als je onder het sociaal minimum gaat verdienen. Hier zou je naar kunnen informeren.
quote]
Dankjewel voor je reactie!! Lief!! Nou ik had gelezen dat ik dan het adrenaline gevoel kan verminderen. Wordt er helemaal naar van namelijk. Constant trillen, vlinders in je buik.... en geen idee waarvoor. Dus ik dacht dan maar proberen te sporten, heb er niet altijd puf voor. Wandelen is al een hele oefening (doe ik niet iedere dag). Kan er zo tegenop zien.
Bedankt voor de tip! Wel handig voor het geval dat het helemaal niet meer lukt. Heb vanmiddag een intake bij de haptotherapie. Ben zeer benieuwd. Ik doe dit samen icm de psycholoog. Iemand ervaring??
Liefs
vrijdag 6 januari 2017 10:54
@ilovefairytales: wat jij omschrijft lijkt meer op een bore-out. Dan gaat het niet om opgebrand zijn, maar om verveling en weinig uitdaging in je werk voelen waardoor je gedemotiveerd kunt raken.
@Navillera: Je overweegt een baan als docent, maar weet wel dat dit het beroep is met het hoogste aantal zieken ten gevolg van een burn-out. Ik werk zelf ook als leerkracht en ik kan je vertellen dat ik in dat beroep ook te persoonlijk betrokken ben geraakt wat er aan bijgedragen heeft dat ik nu een burn-out heb. Te erg meevoelen met kinderen, ze allemaal op hun eigen niveau bedienen, ouders die klagen en kritiek hebben op je handelen... Ook ik ga op zoek naar ander werk waarbij ik minder persoonlijk betrokken ben. Ik heb m.b.v. het boek 'Jij bent aan Z', waar veel testjes in staan om te ontdekken wat je wil, ontdekt dat ik meer feeling heb met het bedrijfsleven dan met een maatschappelijke functie. Iets waar ik nooit bewust van ben geweest, ik dacht altijd dat ik iets wilde doen dat bij zou dragen aan een betere maatschappij. Maar dat is dus wat me nu genekt heeft. In het bedrijfsleven wordt er natuurlijk op zakelijk niveau gecommuniceerd en gehandeld. Wellicht kan dat er voor mij toe bijdragen dat ik het zelf ook zakelijk benader en meer aan mezelf denk.
Ik zit ook in de onderzoeksfase, wat wil ik en wat kan ik nog? Ik krijg over een week een onderzoek naar mijn huidige belastbaarheid, dat vind ik erg spannend. Nu heb ik nog vakantie en mijn vriend ook. Met hem samen dingen ondernemen voelt veilig omdat ik mezelf kan zijn en mijn grens op tijd aan durf te geven. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik nu al 3 dagen vrij actief ben, zonder terugval. Dagje winkelen, dagje klussen, uit eten... het kon gewoon allemaal! Ik hoop niet dat ik nu weer terug ga vallen. Misschien dat het gevoel toch anders is nu ik vakantie heb en niet aan re-integreren en werk hoef te denken.
Ik hoop dat we in dit nieuwe jaar veel rust en vertrouwen terug gaan vinden. Mijn voornemen is in ieder geval om social media en mijn telefoon vaker weg te leggen of zelfs uit te zetten. Gisteren gewoon om 9 uur uitgezet, en dat gaf me toch een rust! Ik neem hem ook niet meer mee naar bed en als iemand me een whatsappje stuurt mag ik ook een dag later reageren i.p.v. meteen. Moet mezelf er steeds weer bewust van maken dat ik hier de regie over heb en dat ik echt geen slecht mens ben als ik mensen niet meteen aandacht geef of antwoord. Herkent iemand dit?
@Navillera: Je overweegt een baan als docent, maar weet wel dat dit het beroep is met het hoogste aantal zieken ten gevolg van een burn-out. Ik werk zelf ook als leerkracht en ik kan je vertellen dat ik in dat beroep ook te persoonlijk betrokken ben geraakt wat er aan bijgedragen heeft dat ik nu een burn-out heb. Te erg meevoelen met kinderen, ze allemaal op hun eigen niveau bedienen, ouders die klagen en kritiek hebben op je handelen... Ook ik ga op zoek naar ander werk waarbij ik minder persoonlijk betrokken ben. Ik heb m.b.v. het boek 'Jij bent aan Z', waar veel testjes in staan om te ontdekken wat je wil, ontdekt dat ik meer feeling heb met het bedrijfsleven dan met een maatschappelijke functie. Iets waar ik nooit bewust van ben geweest, ik dacht altijd dat ik iets wilde doen dat bij zou dragen aan een betere maatschappij. Maar dat is dus wat me nu genekt heeft. In het bedrijfsleven wordt er natuurlijk op zakelijk niveau gecommuniceerd en gehandeld. Wellicht kan dat er voor mij toe bijdragen dat ik het zelf ook zakelijk benader en meer aan mezelf denk.
Ik zit ook in de onderzoeksfase, wat wil ik en wat kan ik nog? Ik krijg over een week een onderzoek naar mijn huidige belastbaarheid, dat vind ik erg spannend. Nu heb ik nog vakantie en mijn vriend ook. Met hem samen dingen ondernemen voelt veilig omdat ik mezelf kan zijn en mijn grens op tijd aan durf te geven. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik nu al 3 dagen vrij actief ben, zonder terugval. Dagje winkelen, dagje klussen, uit eten... het kon gewoon allemaal! Ik hoop niet dat ik nu weer terug ga vallen. Misschien dat het gevoel toch anders is nu ik vakantie heb en niet aan re-integreren en werk hoef te denken.
Ik hoop dat we in dit nieuwe jaar veel rust en vertrouwen terug gaan vinden. Mijn voornemen is in ieder geval om social media en mijn telefoon vaker weg te leggen of zelfs uit te zetten. Gisteren gewoon om 9 uur uitgezet, en dat gaf me toch een rust! Ik neem hem ook niet meer mee naar bed en als iemand me een whatsappje stuurt mag ik ook een dag later reageren i.p.v. meteen. Moet mezelf er steeds weer bewust van maken dat ik hier de regie over heb en dat ik echt geen slecht mens ben als ik mensen niet meteen aandacht geef of antwoord. Herkent iemand dit?
