Gezondheid
alle pijlers
Jong en burnout
zaterdag 9 augustus 2014 22:22
Hallo, al een jaar lees ik soms op forums omdat herkenning vaak toch soort van helpt op slechte momenten.. Nu toch eens m'n eigen verhaal in t kort, omdat ik graag wil weten of er meer jonge meiden (ik word 30 binnenkort) zijn, die niet zozeer door 60urige werkweken, maar vooral door karakter eigenschappen (onzeker, altijd aan verwachtingen willen voldoen, perfectionistisch daardoor en te groot verantwoordelijkheidsgevoel .. En kan nog wel even doorgaan;-)) een fikse burnout hebben gekregen?
Ik ben nu iets meer dan een jaar bewust bezig met m'n herstel van m'n burnout. Ik werk met patienten/cliënten , heb zo'n 1,5mnd even helemaal niks met werk gedaan, daarna wekenlang alleen 2x2/3x2u niet werkgerelateerde taken (dus geen dossiers of patienten zien). Momenteel werk ik zo'n 18-20u (4dgn 5u, werk normaal 32u) en afgelopen week weer de zoveelste terugval die dan weer even onzeker maakt...
Krijg best de ruimte van Leidinggevende met wie ik goed contact en en hetzelfde met prettige bedrijfsarts. Destijds begonnen met een coachingstraject (zelf geregeld, maar mede dankzij werk kunnen doen) en momenteel bij psych / cognitief gedragstherapeut ivm paniekaanvallen en Haptotherapie omdat ik zo enorm in m'n hoofd zit en nadenk en niet meer (misschien nooit echt?) wat ik echt voel.
Zet je allemaal enorm aan t denken en daardoor vind je jezelf ook niet echt leuk... Negatievere kanten van je persoonlijkheid worden tenslotte versterkt. Vraag je je soms af of t écht wel goed komt ooit, en wanneer het nou weer normaal is... Dingen spontaan doen, zonder echt nadenken en 'gewoon' genieten. Waar dat jaar gebleven is, snap ik soms niet.
Iedere dag bijna wel voel ik nog wel iets, misselijk of moe of hoofdpijn. Soms sta ik echt wel weer te zingen en te genieten van leuke dingen! Maar afspraken plan ik nog steeds weinig, zodat ik niks 'moet', en zelfs leuke vooruitzichten gepaard gaan met spanning vooraf..'voel ik me daar straks niet 'ziek' of word ik misselijk, angst voor de angst... Lastig!
Af en toe langs huisarts, om toch even dan weer dit of dan weer da voor mezelf uit te sluiten... Volgens mij ook 'normaal' met burnout, je afvragen of er toch niet nog iets fysieks aan onderligt soms.
Ik heb een superlieve vriend, echt m'n grote steun , terwijl het voor hem ook allemaal lastig is natuurlijk.
Nou, dit is nog de korte versie;-).
Ben benieuwd of er anderen zijn op dit moment in dezelfde situatie, of geweest. En hoe ze hier mee omgaan/gingen? Als t ook al een jaar duurt en je er nog niet bent... En hoe je dat met opbouwen doet, zeker evt met een beroep waar je met klanten/patienten/ anderen te maken hebt.
Ik ben nu iets meer dan een jaar bewust bezig met m'n herstel van m'n burnout. Ik werk met patienten/cliënten , heb zo'n 1,5mnd even helemaal niks met werk gedaan, daarna wekenlang alleen 2x2/3x2u niet werkgerelateerde taken (dus geen dossiers of patienten zien). Momenteel werk ik zo'n 18-20u (4dgn 5u, werk normaal 32u) en afgelopen week weer de zoveelste terugval die dan weer even onzeker maakt...
Krijg best de ruimte van Leidinggevende met wie ik goed contact en en hetzelfde met prettige bedrijfsarts. Destijds begonnen met een coachingstraject (zelf geregeld, maar mede dankzij werk kunnen doen) en momenteel bij psych / cognitief gedragstherapeut ivm paniekaanvallen en Haptotherapie omdat ik zo enorm in m'n hoofd zit en nadenk en niet meer (misschien nooit echt?) wat ik echt voel.
Zet je allemaal enorm aan t denken en daardoor vind je jezelf ook niet echt leuk... Negatievere kanten van je persoonlijkheid worden tenslotte versterkt. Vraag je je soms af of t écht wel goed komt ooit, en wanneer het nou weer normaal is... Dingen spontaan doen, zonder echt nadenken en 'gewoon' genieten. Waar dat jaar gebleven is, snap ik soms niet.
Iedere dag bijna wel voel ik nog wel iets, misselijk of moe of hoofdpijn. Soms sta ik echt wel weer te zingen en te genieten van leuke dingen! Maar afspraken plan ik nog steeds weinig, zodat ik niks 'moet', en zelfs leuke vooruitzichten gepaard gaan met spanning vooraf..'voel ik me daar straks niet 'ziek' of word ik misselijk, angst voor de angst... Lastig!
Af en toe langs huisarts, om toch even dan weer dit of dan weer da voor mezelf uit te sluiten... Volgens mij ook 'normaal' met burnout, je afvragen of er toch niet nog iets fysieks aan onderligt soms.
Ik heb een superlieve vriend, echt m'n grote steun , terwijl het voor hem ook allemaal lastig is natuurlijk.
Nou, dit is nog de korte versie;-).
Ben benieuwd of er anderen zijn op dit moment in dezelfde situatie, of geweest. En hoe ze hier mee omgaan/gingen? Als t ook al een jaar duurt en je er nog niet bent... En hoe je dat met opbouwen doet, zeker evt met een beroep waar je met klanten/patienten/ anderen te maken hebt.
vrijdag 6 januari 2017 17:47
@ Fairytale, wat Melia zegt inderdaad. Wat je beschrijft klinkt als een bore out. Dat wil niet zeggen dat je er niet wat mee moet doen want bore-outs resulteren ook in heel erg ongelukkig zijn, depressie en opbranden. Ik hoop dat je door uitproberen in andere hulpverlenende beroepen of andere groepen weer wat meer uitdaging terugvindt.
@Melia, Jij bent aan Z klinkt als een goede boekentip voor de onderzoeksfase. Ik zal eens kijken of ik deze kan huren in de bibliotheek.
Social media en je bereikbaarheid op een laag pitje zetten klinkt ook goed. Ongetwijfeld geeft het veel rust, al is het wanneer je overprikkeld bent en nog steeds stijf staat van de adrenaline en toch een behoefte hebt aan prikkels, wel lastig om daarmee te minderen vond ik. Het lijkt een soort verslaving. Pas na een hele lange tijd van rust vind ik het nu stukken makkelijker om niet meer met social media bezig te zijn.
@GS, bij mij werd belastbaarheid ook bepaald door een vragenlijst door de arts. Die keek niet echt naar hoever ik conditioneel en qua energie was, maar meer naar mentaal en hoeveel prikkels en informatie je kunt verwerken op dat moment.
Hoe is het met de rest?
@Melia, Jij bent aan Z klinkt als een goede boekentip voor de onderzoeksfase. Ik zal eens kijken of ik deze kan huren in de bibliotheek.
Social media en je bereikbaarheid op een laag pitje zetten klinkt ook goed. Ongetwijfeld geeft het veel rust, al is het wanneer je overprikkeld bent en nog steeds stijf staat van de adrenaline en toch een behoefte hebt aan prikkels, wel lastig om daarmee te minderen vond ik. Het lijkt een soort verslaving. Pas na een hele lange tijd van rust vind ik het nu stukken makkelijker om niet meer met social media bezig te zijn.
@GS, bij mij werd belastbaarheid ook bepaald door een vragenlijst door de arts. Die keek niet echt naar hoever ik conditioneel en qua energie was, maar meer naar mentaal en hoeveel prikkels en informatie je kunt verwerken op dat moment.
Hoe is het met de rest?
zaterdag 7 januari 2017 23:36
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw op dit forum.
Ik ben 26 jaar en zit nu bijna 3,5 maand thuis met een burn-out. Mijn contract is eind 2016 afgelopen en is niet verlengd omdat ik op het moment niet kan werken. De afgelopen 3 weken heb ik twee keer per week 2 uurtjes gewerkt. Ik heb gewerkt als hulpverlener, tijdens het ' re-integreren' werkte ik twee keer per week 2 uurtjes op kantoor bij mijn werkgever (ik ben vanuit mijn werkgever gedetacheerd, en heb tijdens het re-integreren niet mijn eigen werk gedaan met mijn collega's omdat ik hiertoe niet in staat was). Hier deed ik simpele klusjes zoals facturen inscannen en in mappen ordenen. Afgelopen week ben ik bij de bedrijfsarts geweest voor een gesprek om in de ziektewet van het UWV te komen. De bedrijfsarts vertelde mij dat ik, omdat ik geen om meer heb, de aankomende tijd niet ergens een aantal uren kan werken om mijn werk weer op te bouwen, maar dat als ik weer beter ben gewoon via de WW moet gaan solliciteren naar een volledige baan. Via mijn oude werkgever ben ik bij een arbeidspsycholoog terecht gekomen. Omdat mijn contract bij de werkgever afliep is dit traject gestopt. Naast een burn-out kamp ik ook met een angststoornis. Ik had mijn angststoornis onder controle maar door mijn burn-out zijn klachten van jaren geleden weer terug gekomen. Via de huisarts ga ik een nieuw traject aan bij de psychologenpraktijk maar het duurt een aantal weken voor ik terecht kan i.v.m een wachtlijst. Op dit moment zit ik dus elke dag thuis.
Ik probeer elke dag naar buiten te gaan en te wandelen, omdat ik hier erg rustig van wordt. Het liefst ga ik naar het bos toe of een ander natuurgebied. Het probleem is dat ik dit, door mijn angststoornis, niet goed alleen durf. Naast het wandelen en het huishouden zijn er niet veel dingen die ik kan done. Familie en vrienden hebben gewoon hun werk en zijn niet elke dag beschikbaar om iets met mij te doen. Hetzelfde geldt voor mijn vriend met wie ik samenwoon. Mijn vraag aan jullie is eigenlijk wat jullie doen doordeweeks. Zijn er meer mensen die op het moment doordeweeks geen bezigheden hebben? De arbeidspsycholoog zij tegen mij dat het belangrijk is om structuur te houden en dit wil ik ook graag. Toch merk ik dat ik regelmatig 's ochtends moeite heb om op tijd op te staan, omdat ik toch niks te doen heb. Ik probeer wel dingen te verzinnen die ik kan doen, zoals schoonmaken, wandelen, boodschappen doen, maar op een gegeven moment is het huis schoon genoeg
Zijn er mensen die tips hebben? De avonden zijn geen probleem. Ik heb mijn sport waar ik gelukkig energie uit krijg en genoeg sociale contacten. Het is vooral de doordeweekse dagen waarop ik soms geen idee heb wat ik moet gaan doen. Ik hoop dat ik zomaar met mijn verhaal mag binnen komen vallen..
Ik ben nieuw op dit forum.
Ik ben 26 jaar en zit nu bijna 3,5 maand thuis met een burn-out. Mijn contract is eind 2016 afgelopen en is niet verlengd omdat ik op het moment niet kan werken. De afgelopen 3 weken heb ik twee keer per week 2 uurtjes gewerkt. Ik heb gewerkt als hulpverlener, tijdens het ' re-integreren' werkte ik twee keer per week 2 uurtjes op kantoor bij mijn werkgever (ik ben vanuit mijn werkgever gedetacheerd, en heb tijdens het re-integreren niet mijn eigen werk gedaan met mijn collega's omdat ik hiertoe niet in staat was). Hier deed ik simpele klusjes zoals facturen inscannen en in mappen ordenen. Afgelopen week ben ik bij de bedrijfsarts geweest voor een gesprek om in de ziektewet van het UWV te komen. De bedrijfsarts vertelde mij dat ik, omdat ik geen om meer heb, de aankomende tijd niet ergens een aantal uren kan werken om mijn werk weer op te bouwen, maar dat als ik weer beter ben gewoon via de WW moet gaan solliciteren naar een volledige baan. Via mijn oude werkgever ben ik bij een arbeidspsycholoog terecht gekomen. Omdat mijn contract bij de werkgever afliep is dit traject gestopt. Naast een burn-out kamp ik ook met een angststoornis. Ik had mijn angststoornis onder controle maar door mijn burn-out zijn klachten van jaren geleden weer terug gekomen. Via de huisarts ga ik een nieuw traject aan bij de psychologenpraktijk maar het duurt een aantal weken voor ik terecht kan i.v.m een wachtlijst. Op dit moment zit ik dus elke dag thuis.
Ik probeer elke dag naar buiten te gaan en te wandelen, omdat ik hier erg rustig van wordt. Het liefst ga ik naar het bos toe of een ander natuurgebied. Het probleem is dat ik dit, door mijn angststoornis, niet goed alleen durf. Naast het wandelen en het huishouden zijn er niet veel dingen die ik kan done. Familie en vrienden hebben gewoon hun werk en zijn niet elke dag beschikbaar om iets met mij te doen. Hetzelfde geldt voor mijn vriend met wie ik samenwoon. Mijn vraag aan jullie is eigenlijk wat jullie doen doordeweeks. Zijn er meer mensen die op het moment doordeweeks geen bezigheden hebben? De arbeidspsycholoog zij tegen mij dat het belangrijk is om structuur te houden en dit wil ik ook graag. Toch merk ik dat ik regelmatig 's ochtends moeite heb om op tijd op te staan, omdat ik toch niks te doen heb. Ik probeer wel dingen te verzinnen die ik kan doen, zoals schoonmaken, wandelen, boodschappen doen, maar op een gegeven moment is het huis schoon genoeg
Zijn er mensen die tips hebben? De avonden zijn geen probleem. Ik heb mijn sport waar ik gelukkig energie uit krijg en genoeg sociale contacten. Het is vooral de doordeweekse dagen waarop ik soms geen idee heb wat ik moet gaan doen. Ik hoop dat ik zomaar met mijn verhaal mag binnen komen vallen..
zondag 8 januari 2017 16:39
Rosie-Posie, waarom zoek je geen vrijwilligerswerk. Kun je je uren rustig op blijven bouwen en heb je wat te doen overdag. Bel bijvoorbeeld een ouderencentrum. Koffie schenken, planten water geven, spelletjes doen, wandelen, dat soort klusjes zijn vaak vrijwilligers voor nodig.
Verder zou je je sport naar overdag kunnen verplaatsen. Of een nieuwe sport er bij oppakken.
Ook kun je alvast je cv up to date maken.
Bedrijven zoeken waar je in de toekomst zou willen werken.
Die bedrijven vragen of je een keer langs mag komen om uit te zoeken of dit werk wat voor je is en wat voor omscholing/aanvullende opleiding je eventueel nodig hebt.
Zoek een cursus/hobby; schilderen of iets wat je helpt bij qua werk. Opfis cursus duits of reanimatie cursus ofzo.
Je kunt je uren op deze manier zelf opbouwen.
Als ik eerlijk ben, en op basis van dit verhaal, vind ik dat je al weer veel kan. Misschien zie ik dit fout hoor. Heb jezelf geen zin om weer iets van werk op te pakken?
Of reïntegratie? Schakel zelf een loopbaancoach in bijvoorbeeld.
En dus voor paar uur te gaan werken? Al is het vrijwillig? Of staat de angst daarin erg in de weg.
Verder zou je je sport naar overdag kunnen verplaatsen. Of een nieuwe sport er bij oppakken.
Ook kun je alvast je cv up to date maken.
Bedrijven zoeken waar je in de toekomst zou willen werken.
Die bedrijven vragen of je een keer langs mag komen om uit te zoeken of dit werk wat voor je is en wat voor omscholing/aanvullende opleiding je eventueel nodig hebt.
Zoek een cursus/hobby; schilderen of iets wat je helpt bij qua werk. Opfis cursus duits of reanimatie cursus ofzo.
Je kunt je uren op deze manier zelf opbouwen.
Als ik eerlijk ben, en op basis van dit verhaal, vind ik dat je al weer veel kan. Misschien zie ik dit fout hoor. Heb jezelf geen zin om weer iets van werk op te pakken?
Of reïntegratie? Schakel zelf een loopbaancoach in bijvoorbeeld.
En dus voor paar uur te gaan werken? Al is het vrijwillig? Of staat de angst daarin erg in de weg.
zondag 8 januari 2017 16:53
Klinkt inderdaad alsof je best wat aankan, dat geeft wel mogelijkheden.
Tips van GL daar sluit ik me bij aan. Je zou ook iets voor jezelf kunnen gaan doen, misschien ben je wel creatief of schrijf je graag?
Misschien sluit je opleiding wel aan bij een beroep dat je ook zelfstandig uit zou kunnen voeren als eigen bedrijf en kun je je daar op gaan oriënteren?
Ik 'mag' na 2 weken vakantie de komende week weer beginnen met re-integreren. En ik zie er ontzettend tegenop... Geen zin in de drukte en om alle collega's weer tegen te komen. Is geen goed teken lijkt me, maar ik weet even niet wat ik ermee moet. Las dat iemand ging re-integreren in een ander bedrijf. Dat is mij nooit aangeboden, misschien dat dat wat zou zijn.
Tips van GL daar sluit ik me bij aan. Je zou ook iets voor jezelf kunnen gaan doen, misschien ben je wel creatief of schrijf je graag?
Misschien sluit je opleiding wel aan bij een beroep dat je ook zelfstandig uit zou kunnen voeren als eigen bedrijf en kun je je daar op gaan oriënteren?
Ik 'mag' na 2 weken vakantie de komende week weer beginnen met re-integreren. En ik zie er ontzettend tegenop... Geen zin in de drukte en om alle collega's weer tegen te komen. Is geen goed teken lijkt me, maar ik weet even niet wat ik ermee moet. Las dat iemand ging re-integreren in een ander bedrijf. Dat is mij nooit aangeboden, misschien dat dat wat zou zijn.
zondag 8 januari 2017 18:42
Welkom Rosie-Posie! Volgens mij ben je erg goed bezig met je herstel!
Tja en de dagen zijn ook gewoon lastig om door te komen, herken dit ook hoor! Ik blijf de ochtenden ook het moeilijkst vinden.
Ik ben op dit moment bezig om kransen te maken (die ik haal bij de action) met pelpinda's voor de vogels. Erg leuk en simpel om te maken, met een super resultaat. Ben zelf helemaal niet zo'n knutselprinses, maar dit lukt goed en heb er plezier in! En al twee kransen weggegeven....
Ook bij de action twee pakketjes met hippe 3d kaarten om te maken. Ik probeer af en toe dus echt bezig te zijn met mijn handen.
Melia, denk dat het ook zo logisch is, dat je geen zin hebt. Veel 'gezonde' mensen hebben al geen zin om na een vakantie te beginnen, en bij ons speelt er zoveel meer mee. Jij werkt toch in het onderwijs? Weet niet meer goed of je in dit werkveld wilt blijven of niet?? Haal soms ook een beetje de verhalen door elkaar van alle mensen die schrijven
Hier zijn gangetje, heb morgen een nieuwjaarsborrel van de wereld winkel waar ik nu vrijwilligerswerk doe. Wil ik wel even heen gaan. Zo fijn dat dit 5 minuten lopen is van mijn huis, als ik het zat ben, ben ik zo thuis, geeft me een veilig gevoel!
Verder uitgezocht welke mindfulness training mij aanspreekt om in het voorjaar mee te beginnen. In hetzelfde pand als waar ik yoga volg fijn (zelfs een zus van mijn yoga lerares die het geeft). Dus wil me deze week gaan aanmelden.
Niemand uitgegleden met het gladde weer?
Ben gisteren nog een rondje door het bos gaan lopen, was mooi!!
Succes weer iedereen de komende week!!!
Tja en de dagen zijn ook gewoon lastig om door te komen, herken dit ook hoor! Ik blijf de ochtenden ook het moeilijkst vinden.
Ik ben op dit moment bezig om kransen te maken (die ik haal bij de action) met pelpinda's voor de vogels. Erg leuk en simpel om te maken, met een super resultaat. Ben zelf helemaal niet zo'n knutselprinses, maar dit lukt goed en heb er plezier in! En al twee kransen weggegeven....
Ook bij de action twee pakketjes met hippe 3d kaarten om te maken. Ik probeer af en toe dus echt bezig te zijn met mijn handen.
Melia, denk dat het ook zo logisch is, dat je geen zin hebt. Veel 'gezonde' mensen hebben al geen zin om na een vakantie te beginnen, en bij ons speelt er zoveel meer mee. Jij werkt toch in het onderwijs? Weet niet meer goed of je in dit werkveld wilt blijven of niet?? Haal soms ook een beetje de verhalen door elkaar van alle mensen die schrijven
Hier zijn gangetje, heb morgen een nieuwjaarsborrel van de wereld winkel waar ik nu vrijwilligerswerk doe. Wil ik wel even heen gaan. Zo fijn dat dit 5 minuten lopen is van mijn huis, als ik het zat ben, ben ik zo thuis, geeft me een veilig gevoel!
Verder uitgezocht welke mindfulness training mij aanspreekt om in het voorjaar mee te beginnen. In hetzelfde pand als waar ik yoga volg fijn (zelfs een zus van mijn yoga lerares die het geeft). Dus wil me deze week gaan aanmelden.
Niemand uitgegleden met het gladde weer?
Ben gisteren nog een rondje door het bos gaan lopen, was mooi!!
Succes weer iedereen de komende week!!!
donderdag 12 januari 2017 14:05
Ik sta nog rechtop paddestoel
Het schijnt weer winters te worden. Hier af en toe al hoosbuien. Nog niet buiten geweest. Het naar buiten gaan gaat alweer een tijdje moeizamer. Ik voel me weer iets onveiliger.
Dit had ik vorig jaar ook. Bang dat mensen tegen me gaan praten wat gewoon vermoeiend is of me gaan aanvallen, totaal onlogisch natuurlijk.
Ook weer bijna een paniekaanval gehad, zat weer helemaal te trillen en warm. Gelukkig zette hij niet door in hyperventilatie maar wel weer schrikken, moest behoorlijk wat tips toepassen, sokken uit, trui uit, zout en zoet eten en afleiding, en vind dan maar eens een geschikte serie of tv programma wat wel afleid maar niet bloederig of zielig of heftig is.
Een duidelijk signaal om het weer rustiger aan te doen. Blughhh, ik wil sneller.
Hoe ging bij iedereen de bedrijfsarts, uwv?
Bedrijfsarts ging bij mij wel goed. Gewoon confronterend dat ik weer moest aangeven dat het stap terug moest. Tenminste zo voel ik dat. Ik ga opzich voorruit. Maar reïntegratie wordt uitgesteld ik ga nu eerst sport en onder de mensen komen oppakken en huishouden, koken.
Verder een diepte punt, voor mij althans qua sombere gedachten. Voor het eerst in mijn leven met zo'n hulplijn iets gebeld. Ik was niet in paniek maar ik moest even mijn hart luchten, heb soms nare gedachten. Mijn huisarts had gezegd dat ik hun kon bellen als ik nare gedachten had. Was echt een enorme stap. Voelt dan voor mij mede als falen dat het niet alleen lukt ofzo.
Maar was goed, daarna opgelucht en weet nu hoe het werkt. Dus mocht het nog eens nodig zijn, is de drempel wat lager denk ik.
Sterkte voor iedereen!
Het schijnt weer winters te worden. Hier af en toe al hoosbuien. Nog niet buiten geweest. Het naar buiten gaan gaat alweer een tijdje moeizamer. Ik voel me weer iets onveiliger.
Dit had ik vorig jaar ook. Bang dat mensen tegen me gaan praten wat gewoon vermoeiend is of me gaan aanvallen, totaal onlogisch natuurlijk.
Ook weer bijna een paniekaanval gehad, zat weer helemaal te trillen en warm. Gelukkig zette hij niet door in hyperventilatie maar wel weer schrikken, moest behoorlijk wat tips toepassen, sokken uit, trui uit, zout en zoet eten en afleiding, en vind dan maar eens een geschikte serie of tv programma wat wel afleid maar niet bloederig of zielig of heftig is.
Een duidelijk signaal om het weer rustiger aan te doen. Blughhh, ik wil sneller.
Hoe ging bij iedereen de bedrijfsarts, uwv?
Bedrijfsarts ging bij mij wel goed. Gewoon confronterend dat ik weer moest aangeven dat het stap terug moest. Tenminste zo voel ik dat. Ik ga opzich voorruit. Maar reïntegratie wordt uitgesteld ik ga nu eerst sport en onder de mensen komen oppakken en huishouden, koken.
Verder een diepte punt, voor mij althans qua sombere gedachten. Voor het eerst in mijn leven met zo'n hulplijn iets gebeld. Ik was niet in paniek maar ik moest even mijn hart luchten, heb soms nare gedachten. Mijn huisarts had gezegd dat ik hun kon bellen als ik nare gedachten had. Was echt een enorme stap. Voelt dan voor mij mede als falen dat het niet alleen lukt ofzo.
Maar was goed, daarna opgelucht en weet nu hoe het werkt. Dus mocht het nog eens nodig zijn, is de drempel wat lager denk ik.
Sterkte voor iedereen!
donderdag 12 januari 2017 15:07
Hè, Gele Suikerspin, wat vervelend... Wel fijn dat de bedrijfsarts goed met je meedenkt. Heb je verder nog hulp op dit moment buiten de huisarts? Het klinkt alsof je nog worstelt met een aantal dingen. Je lijkt je te verzetten, je wilt sneller. Probeer te accepteren dat het nu even zo is. Ook het idee dat je faalt is geen helpende gedachte. Ik vind het juist sterk van je dat je, ondanks de hoge drempel die het geeft, tòch een hulplijn belt. Je hoeft het toch niet alleen te doen? Ik herken het zelfkritisch zijn (en dan vooral in negatieve zin), maar dit is echt niet helpend. Je voelt je er uiteindelijk alleen maar slechter door. Hopelijk vind je snel weer wat rust.
Ik moet morgen naar de bedrijfsarts. Ik ga samen met hem die checklist over mijn belastbaarheid invullen. Best wel spannend, het is ter voorbereiding van het arbeidsdeskundig onderzoek. Hopelijk brengt het me iets goeds.
Ook heb ik deze week iets nieuws geprobeerd: acupuntuur. Iemand hier ervaring mee? Ik denk: 2017, ik ga iets proberen wat ik eigenlijk niet zo snel zou doen. Het is het proberen waard lijkt me.
Ik moet morgen naar de bedrijfsarts. Ik ga samen met hem die checklist over mijn belastbaarheid invullen. Best wel spannend, het is ter voorbereiding van het arbeidsdeskundig onderzoek. Hopelijk brengt het me iets goeds.
Ook heb ik deze week iets nieuws geprobeerd: acupuntuur. Iemand hier ervaring mee? Ik denk: 2017, ik ga iets proberen wat ik eigenlijk niet zo snel zou doen. Het is het proberen waard lijkt me.
donderdag 12 januari 2017 17:30
Acupunctuur? Hoe was het?
Nu weet ik over welke lijst jullie het hebben. Ik wil je meegeven dat wat er daarvan naar de werkgever gaat heel karig is. Ik was mega zenuwachtig, ik dacht nu gaat de werkgever vet veel details krijgen. Euh, nee. Echt dit krijgt hij maar. Autorijden, niet beperkt. Hurken, niet beperkt.
Zitten, niet beperkt. Concentreren, beperkt. Dan zo een hele lange lijst.
En dan nog een korte zin, met, heeft weinig energie, kan geen meerdere taken tegelijkertijd aan bijvoorbeeld.
Het gesprek met de bedrijfsarts duurde toen wel een uur, erg lang, werd meteen duidelijk dat ik me niet zo lang kan concentreren
Verder, maar dat word vast wel uitgelegd, als autorijden niet lukt door angst of vermoeidheid of concentratie dan valt dat onder niet beperkt. Beperkt in autorijden of traplopen bijvoorbeeld dan moet er echt een aanpassing nodig zijn dus in de auto of een traplift.
Bij concentratie komt waarschijnlijk dan wel beperkt. Waardoor het automatisch logisch is dat je nu dus niet kunt autorijden, daar is concentratie voor nodig.
Hopelijk duidelijk uitgelegd.
Ook bijvoorbeeld tillen, niet beperkt. Want in de toekomst kun je waarschijnlijk weer zware dingen tillen die nu nog te zwaar/vermoeiend zijn. Best juridisch moet het dus geïnterpreteerd worden.
Je werkgever kan dan dus schrikken, huh?! Hier staat autorijden niet beperkt, terwijl jij niet op het werk kunt komen met de auto. Of ni aangeeft geen zware dingen te kunnen tillen. Dit levert soms even onduidelijkheid op.
Soms zet de bedrijfsarts ergens beperkt neer waar jij het misschien niet mee eens bent bv samenwerken, beperkt - terwijl je dit wel kunt. maar dit doet hij omdat als op te veel plekken niet beperkt staat, je niet ziek zou zijn. En weer meer uren zou moeten werken. Of dat jij graag van baan wilt switchen waarin je niet of veel minder in teamverband werkt, dan is dat helpend voor jou om het beperkt te noemen.
De clou van het verhaal, zie het wat zakelijk. Het papiertje is verplicht en nodig voor de volgende stap en later eventueel voor uwv. Natuurlijk moet je het er in grote lijnen wel mee eens zijn.
Ik heb wel meer hulp naast de huisarts. En ga misschien ook naar een hsp psycholoog. Even afwachten. Te veel hulp naast elkaar is ook weer te vermoeiend.
En het klopt dat ik vecht. Ik voel een enorme druk (van mezelf waarschijnlijk), ik voel me bij vlagen enorm schuldig, ik voel me steeds meer een 'loser', ik ben ineens onzekerder en twijfel aan wie ik ben, want wie ik was lukt niet meer, wie ben ik dan, komt de oude gedeeltelijk nog terug. En ik voel me stuk. Mijn lijf is stuk voor mijn gevoel en dat maakt dat ik me beetje 2e hands voel, dat ik in de de koopjeshoek hoor met stukke spullen
Terwijl ik zelf altijd pareltjes vind in de 2e hands en spullen met een doorleeft deukje juist erg mooi vind dus misschien moet ik mezelf maar zo zien. Als een uniek exemplaar een pareltje
Ik zal proberen weer meer achterover te leunen en liever voor mezelf te zijn. En me te richten op alle positieve dingen die ik al wel heb bereikt.
Nu weet ik over welke lijst jullie het hebben. Ik wil je meegeven dat wat er daarvan naar de werkgever gaat heel karig is. Ik was mega zenuwachtig, ik dacht nu gaat de werkgever vet veel details krijgen. Euh, nee. Echt dit krijgt hij maar. Autorijden, niet beperkt. Hurken, niet beperkt.
Zitten, niet beperkt. Concentreren, beperkt. Dan zo een hele lange lijst.
En dan nog een korte zin, met, heeft weinig energie, kan geen meerdere taken tegelijkertijd aan bijvoorbeeld.
Het gesprek met de bedrijfsarts duurde toen wel een uur, erg lang, werd meteen duidelijk dat ik me niet zo lang kan concentreren
Verder, maar dat word vast wel uitgelegd, als autorijden niet lukt door angst of vermoeidheid of concentratie dan valt dat onder niet beperkt. Beperkt in autorijden of traplopen bijvoorbeeld dan moet er echt een aanpassing nodig zijn dus in de auto of een traplift.
Bij concentratie komt waarschijnlijk dan wel beperkt. Waardoor het automatisch logisch is dat je nu dus niet kunt autorijden, daar is concentratie voor nodig.
Hopelijk duidelijk uitgelegd.
Ook bijvoorbeeld tillen, niet beperkt. Want in de toekomst kun je waarschijnlijk weer zware dingen tillen die nu nog te zwaar/vermoeiend zijn. Best juridisch moet het dus geïnterpreteerd worden.
Je werkgever kan dan dus schrikken, huh?! Hier staat autorijden niet beperkt, terwijl jij niet op het werk kunt komen met de auto. Of ni aangeeft geen zware dingen te kunnen tillen. Dit levert soms even onduidelijkheid op.
Soms zet de bedrijfsarts ergens beperkt neer waar jij het misschien niet mee eens bent bv samenwerken, beperkt - terwijl je dit wel kunt. maar dit doet hij omdat als op te veel plekken niet beperkt staat, je niet ziek zou zijn. En weer meer uren zou moeten werken. Of dat jij graag van baan wilt switchen waarin je niet of veel minder in teamverband werkt, dan is dat helpend voor jou om het beperkt te noemen.
De clou van het verhaal, zie het wat zakelijk. Het papiertje is verplicht en nodig voor de volgende stap en later eventueel voor uwv. Natuurlijk moet je het er in grote lijnen wel mee eens zijn.
Ik heb wel meer hulp naast de huisarts. En ga misschien ook naar een hsp psycholoog. Even afwachten. Te veel hulp naast elkaar is ook weer te vermoeiend.
En het klopt dat ik vecht. Ik voel een enorme druk (van mezelf waarschijnlijk), ik voel me bij vlagen enorm schuldig, ik voel me steeds meer een 'loser', ik ben ineens onzekerder en twijfel aan wie ik ben, want wie ik was lukt niet meer, wie ben ik dan, komt de oude gedeeltelijk nog terug. En ik voel me stuk. Mijn lijf is stuk voor mijn gevoel en dat maakt dat ik me beetje 2e hands voel, dat ik in de de koopjeshoek hoor met stukke spullen
Terwijl ik zelf altijd pareltjes vind in de 2e hands en spullen met een doorleeft deukje juist erg mooi vind dus misschien moet ik mezelf maar zo zien. Als een uniek exemplaar een pareltje
Ik zal proberen weer meer achterover te leunen en liever voor mezelf te zijn. En me te richten op alle positieve dingen die ik al wel heb bereikt.
vrijdag 13 januari 2017 15:32
Gele Suikerspan, een voor jou. Goed dat je de hulplijn hebt gebeld! Hoe is het inmiddels met je? Somberheid is echt zo naar. Ik geloof dat ik de depressiviteit als het allernaarste van mijn burnout heb ervaren. Helaas is de depressiviteit nog niet helemaal weg, maar het is nu nog maar af en toe aanwezig. Een paar maanden geleden was het echt 24/7.
Ik heb deze week de bedrijfsarts weer gesproken. Het was eigenlijk niet zo'n fijn gesprek. Ik heb het gevoel dat die man alleen naar richtlijnen kijkt en totaal niet naar de persoon in kwestie. Volgens hem ben ik weer belastbaar voor 3 x 2 uur. Want dat zegt de richtlijn...... Dat ik nog nooit langer dan 20 minuten achter een computer heb kunnen zitten doet er volgens hem niet toe.
Ik heb ook mijn leidinggevende gesproken en ik heb naar hem mijn twijfel gesproken over de haalbaarheid. Gelukkig is hij meer geneigd naar mij te luisteren dan naar de bedrijfsarts. We hebben afgesproken dat ik vanaf volgende week van huis uit wat probeer te werken, in eerste instantie mijn mail weer gaan bijhouden. En van daaruit kijken we weer verder.
Het geeft mij een dubbel gevoel. Aan de ene kant sta ik te trappelen om weer wat te doen na maandenlang op de bank zitten. Maar tegelijkertijd vind ik het spannend. Ik kom net uit zo'n diepe put gekrabbeld en voel mij pas heel kort iets beter. Ik merk dat ik zowel lichamelijk als mentaal nog vrij labiel ben. De angst om te veel te doen en terug te vallen is dan ook aanwezig. Ik wil die ellende nooit meer meemaken.
Ik heb deze week de bedrijfsarts weer gesproken. Het was eigenlijk niet zo'n fijn gesprek. Ik heb het gevoel dat die man alleen naar richtlijnen kijkt en totaal niet naar de persoon in kwestie. Volgens hem ben ik weer belastbaar voor 3 x 2 uur. Want dat zegt de richtlijn...... Dat ik nog nooit langer dan 20 minuten achter een computer heb kunnen zitten doet er volgens hem niet toe.
Ik heb ook mijn leidinggevende gesproken en ik heb naar hem mijn twijfel gesproken over de haalbaarheid. Gelukkig is hij meer geneigd naar mij te luisteren dan naar de bedrijfsarts. We hebben afgesproken dat ik vanaf volgende week van huis uit wat probeer te werken, in eerste instantie mijn mail weer gaan bijhouden. En van daaruit kijken we weer verder.
Het geeft mij een dubbel gevoel. Aan de ene kant sta ik te trappelen om weer wat te doen na maandenlang op de bank zitten. Maar tegelijkertijd vind ik het spannend. Ik kom net uit zo'n diepe put gekrabbeld en voel mij pas heel kort iets beter. Ik merk dat ik zowel lichamelijk als mentaal nog vrij labiel ben. De angst om te veel te doen en terug te vallen is dan ook aanwezig. Ik wil die ellende nooit meer meemaken.
zondag 15 januari 2017 14:12
Of acupunctuur werkt weet ik niet. Ik heb nog maar 1 sessie gehad, morgen de 2e. Na 6 behandelingen zou ik beter tegen prikkels kunnen en meer energie hebben en is af en toe een onderhoudsbehandeling genoeg zegt mijn behandelaar. Dus dat zou mooi zijn! Ik heb zoiets van: nooit geschoten... is altijd mis!
Vervelend dat je gesprek met de BedrijfsArts niet prettig was, Ri-anne. Maar wat je omschrijft herken ik van de beginperiode van mijn burnout. Ik deed steeds mijn best om de adviezen van de BA op te volgen, maar ging daarbij dik over mijn grenzen heen. Het zijn richtlijnen, ook voor jou. Lukt het niet, dan niet. Geen probleem, lekker naar huis gaan en morgen of volgende keer beter. Niet druk over maken.
Mijn gesprek met de BA was goed. Die lijst komt overeen met de punten die jij noemde Gele_Suikerspin. Viel reuze mee en ik vond het ook een vrij oppervlakkige meting. Ik heb een aantekening gekregen op het gebied van deadlines en werkdruk en wat betreft het gestoord worden tijdens mijn werk. Ik vond het wel een reële uitkomst. Nu nog even spannend wat het arbeidsdeskundigonderzoek uitwijst.
Je lijkt de situatie van de BO niet echt te accepteren GS... Dat is ook moeilijk, ik merk bij mezelf een soort van gelatenheid. Ik onderga het maar zonder teveel bij dingen stil te staan en mezelf te pijnigen met nare gedachten over mezelf. Kost toch allemaal negatieve energie. Hopelijk weet je het voor jezelf om te buigen naar iets positiefs. Bedenk anders een soort mantra voor jezelf die je kunt herhalen als je je rot voelt. Zorg in ieder geval goed voor jezelf en ben lief voor jezelf! Er komen echt betere tijden, vertrouw daar op.
Vervelend dat je gesprek met de BedrijfsArts niet prettig was, Ri-anne. Maar wat je omschrijft herken ik van de beginperiode van mijn burnout. Ik deed steeds mijn best om de adviezen van de BA op te volgen, maar ging daarbij dik over mijn grenzen heen. Het zijn richtlijnen, ook voor jou. Lukt het niet, dan niet. Geen probleem, lekker naar huis gaan en morgen of volgende keer beter. Niet druk over maken.
Mijn gesprek met de BA was goed. Die lijst komt overeen met de punten die jij noemde Gele_Suikerspin. Viel reuze mee en ik vond het ook een vrij oppervlakkige meting. Ik heb een aantekening gekregen op het gebied van deadlines en werkdruk en wat betreft het gestoord worden tijdens mijn werk. Ik vond het wel een reële uitkomst. Nu nog even spannend wat het arbeidsdeskundigonderzoek uitwijst.
Je lijkt de situatie van de BO niet echt te accepteren GS... Dat is ook moeilijk, ik merk bij mezelf een soort van gelatenheid. Ik onderga het maar zonder teveel bij dingen stil te staan en mezelf te pijnigen met nare gedachten over mezelf. Kost toch allemaal negatieve energie. Hopelijk weet je het voor jezelf om te buigen naar iets positiefs. Bedenk anders een soort mantra voor jezelf die je kunt herhalen als je je rot voelt. Zorg in ieder geval goed voor jezelf en ben lief voor jezelf! Er komen echt betere tijden, vertrouw daar op.
maandag 16 januari 2017 16:01
Mag ik iets vragen aan alle ervaringsdeskundigen hier?
Ik ben bang dat ik een bewegingsangst heb ontwikkeld nav mijn burnout:
Ik ben in april uitgevallen met een hevige depressie/burn out. Ik had toen nog wel de energie om dagelijks een half uurtje te wandelen. Dit heb ik opgebouwd tot 1 uur tot zelfs 1,5 uur dagelijks. Toen weer paardrijden opgepakt.
In september 1e keer hevige griep gehad van 2 weken. Energie was daarna gedaald en kon toen max 30 minuten wandelen of rustig bosritje te paard. In die periode ben ik vaak over mijn grens heengegaan door bijvoorbeeld 1 uur te paardrijden met als gevolg 3 dagen compleet uitgeput in bed/bank.
In november 2x hevige griep achter elkaar. Ben toen 4 weken ziek geweest.
Energie was daarna nog verder gedaald en kon toen 15 minuten wandelen (niet meer paardrijden). Ik ben toen echter op een dag enorm over mijn grens heen gegaan door 40 min te wandelen (het voelde zo lekker op dat moment).
Gevolg was dat ik daarna geeneens meer 5 minuten kon wandelen of ik lag alweer uitgeput en met kapot lichaam op de bank.Heb toen een week helemaal rust gehouden.
Nu heb ik vorige week wéér griep gehad, sinds zaterdag beter en nu durf ik dus niets meer...
ik heb angst om teveel te doen. Angst om over mijn grens heen te gaan.
Heb gister heel langzaam toch 5 minuten gewandeld, en kwam helemaal gestressed terug. De adrenaline gierde door mijn lijf (ben ik niet over mijn grens gegaan??). Heb zelfs een oxazepam genomen.
De angst zit nu zo diep dat ik al mijn zelfvertrouwen kwijt ben. In plaats van dat ik steeds meer kan lichamelijk, kan ik steeds minder door die griepperiodes. Ik weet niet meer waar mijn grens ligt en durf dus haast geen fysieke activiteiten meer aan...
Ik ben obsessief bezig met "hoe voelt mijn lichaam nu", "dit kost energie" etcetera.
Herkent iemand dit?
Ik ben bang dat ik een bewegingsangst heb ontwikkeld nav mijn burnout:
Ik ben in april uitgevallen met een hevige depressie/burn out. Ik had toen nog wel de energie om dagelijks een half uurtje te wandelen. Dit heb ik opgebouwd tot 1 uur tot zelfs 1,5 uur dagelijks. Toen weer paardrijden opgepakt.
In september 1e keer hevige griep gehad van 2 weken. Energie was daarna gedaald en kon toen max 30 minuten wandelen of rustig bosritje te paard. In die periode ben ik vaak over mijn grens heengegaan door bijvoorbeeld 1 uur te paardrijden met als gevolg 3 dagen compleet uitgeput in bed/bank.
In november 2x hevige griep achter elkaar. Ben toen 4 weken ziek geweest.
Energie was daarna nog verder gedaald en kon toen 15 minuten wandelen (niet meer paardrijden). Ik ben toen echter op een dag enorm over mijn grens heen gegaan door 40 min te wandelen (het voelde zo lekker op dat moment).
Gevolg was dat ik daarna geeneens meer 5 minuten kon wandelen of ik lag alweer uitgeput en met kapot lichaam op de bank.Heb toen een week helemaal rust gehouden.
Nu heb ik vorige week wéér griep gehad, sinds zaterdag beter en nu durf ik dus niets meer...
ik heb angst om teveel te doen. Angst om over mijn grens heen te gaan.
Heb gister heel langzaam toch 5 minuten gewandeld, en kwam helemaal gestressed terug. De adrenaline gierde door mijn lijf (ben ik niet over mijn grens gegaan??). Heb zelfs een oxazepam genomen.
De angst zit nu zo diep dat ik al mijn zelfvertrouwen kwijt ben. In plaats van dat ik steeds meer kan lichamelijk, kan ik steeds minder door die griepperiodes. Ik weet niet meer waar mijn grens ligt en durf dus haast geen fysieke activiteiten meer aan...
Ik ben obsessief bezig met "hoe voelt mijn lichaam nu", "dit kost energie" etcetera.
Herkent iemand dit?
maandag 16 januari 2017 17:28
Erg herkenbaar hoor Wildhorse, en het hoort er toch wel een beetje bij dat je tegen je grenzen aanloopt. Ik heb ook een periode gehad dat ik steeds teveel wilde doen en mijn lijf het er niet zo mee eens was. Het gevolg is dan dat je inderdaad weer compleet gesloopt in bed/ op de bank ligt voor een of meer dagen. Maar is dat heel erg eigenlijk? Dan weet je als je weer bijgekomen bent om het iets minder bont te maken. Minder moeten, de ene dag is ook de andere niet. Soms lukt een half uur, de andere dag lukt van de bed naar bank amper, so be it.
Het hielp mij om te accepteren dat dat af en toe gebeurde. Iemand heeft hier eens de tip gegeven om op 75% te functioneren van wat je denkt dat je kunt, zodat je altijd wat reserves overhoudt en zo je energie weer op kunt bouwen. Probeer eerst weer eens 5 minuutjes en breid het dan langzaam uit en niet bang zijn voor een terugval maar het zien als een signaal van je lichaam dat je het nog wat rustiger aan mag doen.
Oh en onderschat griep ook niet, dat grieperige vergt ook veel energie!
Het hielp mij om te accepteren dat dat af en toe gebeurde. Iemand heeft hier eens de tip gegeven om op 75% te functioneren van wat je denkt dat je kunt, zodat je altijd wat reserves overhoudt en zo je energie weer op kunt bouwen. Probeer eerst weer eens 5 minuutjes en breid het dan langzaam uit en niet bang zijn voor een terugval maar het zien als een signaal van je lichaam dat je het nog wat rustiger aan mag doen.
Oh en onderschat griep ook niet, dat grieperige vergt ook veel energie!
maandag 16 januari 2017 22:45
Lukt even niet op iedereen te reageren.
Lief. Dankje.
Mijn burnout heb ik voor een groot gedeelte geaccepteerd (bij vlagen wel beetje frustrerend) maar nu ook nog depressie. En daar heb ik moeite mee. Dit moet ik ook soort van accepteren en een plek gaan geven.
Wel trots dat ik de symptomen herkende en naar de huisarts ben gegaan
Ik heb momenteel door de depressie stemmingswisselingen. Sommige dagen voel ik me genezen van de depressie en voel ik me goed (voor iemand met burnout/cvs) en dan BAM! Weer een dag met doodsgedachten. Heb goede hulp. Alleen nu even wiebelige periode.
Dus het gaat qua depressie bij vlagen nie zo goed met me.
Ik weet niet zo goed of ik dit soort dingen hier wel neer mag zetten. Is toch een burnout lotgenoten clubje En ik merk dat mijn posts gekleurd worden vanuit mijn sombere ik. Niet bevorderlijk voor de groepssfeer
Terwijl het met de burn-out dus echt beter gaat. Kan weer meer wandelen en zelfs naar de bios geweest. Alleen mijn hoofd ziet het gewoon erg zwart af en toe. En de gedachten zijn dan ook behoorlijk dwingend, waar ik dan weer erg van schrik. Praten helpt me echt en als ik meer hulp nodig heb ga ik dit ook vragen of nog een keer naar de huisarts. Want heb geleerd van de burn-out echt voor mezelf te zorgen nu.
Heel veel sterkte iedereen
Vriendschappelijke
Lief. Dankje.
Mijn burnout heb ik voor een groot gedeelte geaccepteerd (bij vlagen wel beetje frustrerend) maar nu ook nog depressie. En daar heb ik moeite mee. Dit moet ik ook soort van accepteren en een plek gaan geven.
Wel trots dat ik de symptomen herkende en naar de huisarts ben gegaan
Ik heb momenteel door de depressie stemmingswisselingen. Sommige dagen voel ik me genezen van de depressie en voel ik me goed (voor iemand met burnout/cvs) en dan BAM! Weer een dag met doodsgedachten. Heb goede hulp. Alleen nu even wiebelige periode.
Dus het gaat qua depressie bij vlagen nie zo goed met me.
Ik weet niet zo goed of ik dit soort dingen hier wel neer mag zetten. Is toch een burnout lotgenoten clubje En ik merk dat mijn posts gekleurd worden vanuit mijn sombere ik. Niet bevorderlijk voor de groepssfeer
Terwijl het met de burn-out dus echt beter gaat. Kan weer meer wandelen en zelfs naar de bios geweest. Alleen mijn hoofd ziet het gewoon erg zwart af en toe. En de gedachten zijn dan ook behoorlijk dwingend, waar ik dan weer erg van schrik. Praten helpt me echt en als ik meer hulp nodig heb ga ik dit ook vragen of nog een keer naar de huisarts. Want heb geleerd van de burn-out echt voor mezelf te zorgen nu.
Heel veel sterkte iedereen
Vriendschappelijke
dinsdag 17 januari 2017 09:06
Wildhorse, wat vervelend. Ik kan mij goed begrijpen dat je angstig bent geworden. Door een BO raak je toch een stuk vertrouwen in lijf kwijt, en ben je daarnaast ook nog sneller angstiger.
Ik ben meerdere malen niet lekker geworden tijdens een wandeling en ook is het mij vaker gebeurd dat ik veel te vermoeid raakte en niet goed wist hoe ik weer thuis moest komen. Ik heb toen ook een tijd bijna niet meer durven wandelen.
En nu ben ik herstellende van een griepje en merk ik ook dat ik qua conditie en energie weer een hoop heb ingeleverd. Tijdens de kerstvakantie kon ik twee keer per dag een flinke wandeling maken, maar dat zit er nu even niet in. Met een BO heb je geen energie-reserves, dus een griep is dan weer een paar stappen achteruit.
Wat mij goed helpt is dan even mijn grenzen niet op te zoeken. Meerdere keren een klein stukje wandelen i.pv. een langere wandeling.
De angst gaat alleen weg als je ervaart dat deze ongegrond is. Ga alleen een stukje door je eigen straat lopen. En als je merkt dat dit lukt, dan doe je er een volgende keer misschien een klein stukje bij. Geef jezelf de tijd om het vertrouwen in je lijf weer te vinden. Het komt echt weer goed!
Ik ben meerdere malen niet lekker geworden tijdens een wandeling en ook is het mij vaker gebeurd dat ik veel te vermoeid raakte en niet goed wist hoe ik weer thuis moest komen. Ik heb toen ook een tijd bijna niet meer durven wandelen.
En nu ben ik herstellende van een griepje en merk ik ook dat ik qua conditie en energie weer een hoop heb ingeleverd. Tijdens de kerstvakantie kon ik twee keer per dag een flinke wandeling maken, maar dat zit er nu even niet in. Met een BO heb je geen energie-reserves, dus een griep is dan weer een paar stappen achteruit.
Wat mij goed helpt is dan even mijn grenzen niet op te zoeken. Meerdere keren een klein stukje wandelen i.pv. een langere wandeling.
De angst gaat alleen weg als je ervaart dat deze ongegrond is. Ga alleen een stukje door je eigen straat lopen. En als je merkt dat dit lukt, dan doe je er een volgende keer misschien een klein stukje bij. Geef jezelf de tijd om het vertrouwen in je lijf weer te vinden. Het komt echt weer goed!
dinsdag 17 januari 2017 09:10
Gele Suikerspin, ik herken zo wat je schrijft, vooral die 'BAM'. Ik voel mij een stuk beter dan een paar maanden geleden, toen ik continue zwaar depressief was. Over het algemeen gaat het best goed, maar zo nu en dan komt de depressie weer om de hoek. Ik vind het onvoorstelbaar hoe je dan van de ene op de andere dag in die diepe put kan zitten met al die nare gedachten die je dan hebt.
Ik heb ook gemerkt dat praten wel wat verlichting kan geven. Maar op het moment dat ik er middenin zit, is het heel moeilijk om te gaan praten.
Ik heb ook gemerkt dat praten wel wat verlichting kan geven. Maar op het moment dat ik er middenin zit, is het heel moeilijk om te gaan praten.
dinsdag 17 januari 2017 12:20
Ik heb tot nu toe nog niet meegeschreven op dit topic, omdat ik eigenlijk niet wilde inbreken. Jouw post komt me echter heel bekend voor Gele Suikerspin.
Ik zit nu 7 maanden thuis met een depressie volgende uit een burnout. Nog altijd ben ik heel erg moe en heb ik veel last van negatieve gedachten. Ik merk dat deze de laatste maand ook steeds heftiger aanwezig zijn naarmate de burnout voortduurt, zodat ik er nu ook echt niet meer omheen kan. Een burnout accepteren was al 1 ding, maar dan ook nog toegeven dat ik depressief ben vind ik helemaal vreselijk.
Wel merk ik dat ik de depressieve klachten tijdelijk kan verminderen door te wandelen (voor zover mogelijk), even ergens op een rustige plek een kopje thee te gaan halen, of gewoon de hele avond lekker tegen mijn man aan te hangen op de bank en niets te hoeven etc. Op zo'n moment moet mijn omgeving even niet teveel van mij vragen, want dat trek ik dan echt niet; zoveel prikkels.
Ik zit nu 7 maanden thuis met een depressie volgende uit een burnout. Nog altijd ben ik heel erg moe en heb ik veel last van negatieve gedachten. Ik merk dat deze de laatste maand ook steeds heftiger aanwezig zijn naarmate de burnout voortduurt, zodat ik er nu ook echt niet meer omheen kan. Een burnout accepteren was al 1 ding, maar dan ook nog toegeven dat ik depressief ben vind ik helemaal vreselijk.
Wel merk ik dat ik de depressieve klachten tijdelijk kan verminderen door te wandelen (voor zover mogelijk), even ergens op een rustige plek een kopje thee te gaan halen, of gewoon de hele avond lekker tegen mijn man aan te hangen op de bank en niets te hoeven etc. Op zo'n moment moet mijn omgeving even niet teveel van mij vragen, want dat trek ik dan echt niet; zoveel prikkels.
dinsdag 17 januari 2017 12:26
Ik herken je probleem ook Wildhorse. Dan niet zozeer met griep in mijn geval, maar wel met (sociale) activiteiten. Op het moment dat ik een half uurtje te lang blijf op een verjaardag, of net even 500m te ver loop moet ik dat ook direct weer 1 of een paar dagen lang bekopen. Tijd waarin je geen energie hebt voor weer een wandeling, maar wel ruimte in je hoofd om je zorgen te maken over hoe het volgende keer dan moet.
Bij mij helpt ook alleen om toch iedere keer weer die tijd te nemen om weer energie terug te krijgen, en dan heel voorzichtig weer te kijken wat mogelijk is.
Ik weet dat dat simpel gezegd is, ik heb me hierover gister nog uitgebreid beklaagd bij mijn man omdat ik het zo oneerlijk vond:-p, maar het is volgens mij wel de enige manier.
Bij mij helpt ook alleen om toch iedere keer weer die tijd te nemen om weer energie terug te krijgen, en dan heel voorzichtig weer te kijken wat mogelijk is.
Ik weet dat dat simpel gezegd is, ik heb me hierover gister nog uitgebreid beklaagd bij mijn man omdat ik het zo oneerlijk vond:-p, maar het is volgens mij wel de enige manier.
dinsdag 17 januari 2017 13:43
Ik herken het ook Wildhorse, maar ik merk dat ik activiteiten steeds langer vol kan houden. Ik heb ook een tijd lang mijn grenzen angstvallig bewaakt, bang voor de BAM! inderdaad... Het daarna met 1 of meerdere dagen rust moeten bekopen klinkt me ook bekend... En dat schrikt af, want het voelt alsof je gestraft wordt voor het feit dat je probeert je leven weer op te pakken en zin te geven...
Maar zoals ik al zei zit er bij mij vooruitgang in op het moment, dus misschien geeft dat hoop voor jullie. Het wordt beter, probeer er nu naar te leven en het niet als 'een stap terug' te zien, maar als 'even de tijd om weer op krachten te komen'. Eind 2016 had ik ook de griep, dat hakt ook zeker in.
Welkom rodelimo! Je breekt echt niet in hoor, fijn dat je herkenning hebt en we kunnen elkaar helpen door onze verhalen te delen, toch? Depressie is echt ellendig, vooral het gevoel dat je geest met je op de loop gaat. Zo voelt dat voor mij tenminste. Ik heb wel depressieve periodes gehad tijdens mijn burnout, maar nooit langer dan een week dus niet lang genoeg om ermee naar de huisarts te gaan.
Depressie het maakt herstel wel lastiger en zwaarder omdat je het met je geest niet meer goed kunt beredeneren en vaak niet helder meer bent. Helaas las ik laatst wel dat depressie vaak bij een burnout komt kijken.
Gele_Suikespin, jij noemt tussen de regels door doodsgedachtes. In mijn laatste depri periode (een paar weken geleden) had ik ook gedachtes aan de dood. Nou heb ik dat toen na lang twijfelen ook met mijn vriend gedeeld, maar hij snapte er niks van en werd haast boos op me, waardoor ik me afgewezen en nog akeliger voelde. Ik heb nooit concrete gedachten gehad aan dood gaan of mezelf wat aandoen, meer dat het door mijn hoofd flitst. Herkent iemand dit?
Maar zoals ik al zei zit er bij mij vooruitgang in op het moment, dus misschien geeft dat hoop voor jullie. Het wordt beter, probeer er nu naar te leven en het niet als 'een stap terug' te zien, maar als 'even de tijd om weer op krachten te komen'. Eind 2016 had ik ook de griep, dat hakt ook zeker in.
Welkom rodelimo! Je breekt echt niet in hoor, fijn dat je herkenning hebt en we kunnen elkaar helpen door onze verhalen te delen, toch? Depressie is echt ellendig, vooral het gevoel dat je geest met je op de loop gaat. Zo voelt dat voor mij tenminste. Ik heb wel depressieve periodes gehad tijdens mijn burnout, maar nooit langer dan een week dus niet lang genoeg om ermee naar de huisarts te gaan.
Depressie het maakt herstel wel lastiger en zwaarder omdat je het met je geest niet meer goed kunt beredeneren en vaak niet helder meer bent. Helaas las ik laatst wel dat depressie vaak bij een burnout komt kijken.
Gele_Suikespin, jij noemt tussen de regels door doodsgedachtes. In mijn laatste depri periode (een paar weken geleden) had ik ook gedachtes aan de dood. Nou heb ik dat toen na lang twijfelen ook met mijn vriend gedeeld, maar hij snapte er niks van en werd haast boos op me, waardoor ik me afgewezen en nog akeliger voelde. Ik heb nooit concrete gedachten gehad aan dood gaan of mezelf wat aandoen, meer dat het door mijn hoofd flitst. Herkent iemand dit?
dinsdag 17 januari 2017 15:54
Dank voor jullie reacties!
Ik heb vanmorgen mijn angst besproken tijdens massagetherapie (voor iedereen die veel last heeft van spanning, opgekropte emoties en vermoeidheid een aanrader ).
Ze gaf mij het advies om naar haar fysio te gaan, die heeft ervaring met mensen BO en het leren aanvoelen van grenzen.
Dan kan ik onder begeleiding weer gaan bewegen en mijn zelfvertrouwen terug krijgen.
Rodelimo en Gele Suikerspin, hebben jullie anti depressiva voor de depressie?
Ik heb ook een depressie gehad en het voelt als de hel op aarde in mijn beleving.
Melia, wat naar dat je vriend zo reageerde. Je voelt je al zo eenzaam als je die gedachtes hebt. Heb je er vandaag nog met hem over kunnen praten?
Bij mij kwam overigens de depressie eerst naar boven toen ik instortte. Ik herkende het gevoel van een eerdere depressie en ben meteen aan de AD gegaan.
Na 2 maanden was de depressie hierdoor over. Tijdens de depressie wilde ik inderdaad dood, maar die gedachten heb ik nu niet meer...
Ik heb vanmorgen mijn angst besproken tijdens massagetherapie (voor iedereen die veel last heeft van spanning, opgekropte emoties en vermoeidheid een aanrader ).
Ze gaf mij het advies om naar haar fysio te gaan, die heeft ervaring met mensen BO en het leren aanvoelen van grenzen.
Dan kan ik onder begeleiding weer gaan bewegen en mijn zelfvertrouwen terug krijgen.
Rodelimo en Gele Suikerspin, hebben jullie anti depressiva voor de depressie?
Ik heb ook een depressie gehad en het voelt als de hel op aarde in mijn beleving.
Melia, wat naar dat je vriend zo reageerde. Je voelt je al zo eenzaam als je die gedachtes hebt. Heb je er vandaag nog met hem over kunnen praten?
Bij mij kwam overigens de depressie eerst naar boven toen ik instortte. Ik herkende het gevoel van een eerdere depressie en ben meteen aan de AD gegaan.
Na 2 maanden was de depressie hierdoor over. Tijdens de depressie wilde ik inderdaad dood, maar die gedachten heb ik nu niet meer...
woensdag 18 januari 2017 11:02
@Wildhorse
Nee, ik heb dat toen direct rechtgezet. Is een paar weken geleden een nu voel ik me psychisch weer prima voor. Ik schrok alleen zo van zijn reactie, was niet fijn. Maar hij vond het gewoon heel moeilijk te begrijpen.
Fijn dat je die gedachtes nu ook niet meer hebt. Ik heb het gelukkig niet heel erg lang gehad. Maar het voelde surrealistisch: 'denk ik dit nu echt?'. Dat idee.
Nee, ik heb dat toen direct rechtgezet. Is een paar weken geleden een nu voel ik me psychisch weer prima voor. Ik schrok alleen zo van zijn reactie, was niet fijn. Maar hij vond het gewoon heel moeilijk te begrijpen.
Fijn dat je die gedachtes nu ook niet meer hebt. Ik heb het gelukkig niet heel erg lang gehad. Maar het voelde surrealistisch: 'denk ik dit nu echt?'. Dat idee.
woensdag 18 januari 2017 12:01
Dank voor het welkom. Fijn om hier mee te kunnen schrijven! Ik zal mijn verhaal even kort samenvatten hieronder:
Na een paar jaar druk klussen, naast een drukke baan, een studie en een lastig verleden ben ik in juni 2016 ingestort. Ik was zo ontzettend moe en kon me niet meer concentreren, niet meer slapen en een ontzettende chaos aan gedachten in mijn hoofd. Ik heb me toen ziekgemeld bij mijn leidinggevende met de gedachte: "ik ga 2 weken keihard bijslapen en dan ben ik er wel weer". Toen ik eenmaal begon met uitrusten werd het echter niet beter, maar slechter. Ik kon steeds minder, vanwege een gebrek aan energie.
Na 2 maanden ben ik uiteindelijk toch begonnen met antidepressiva (citalopram), op aanraden van de POH en de psychiater. Hierna ben ik eigenlijk alleen maar verder ingestort, tot ik op een gegeven moment echt helemaal niets meer kon (niet koken, moeite om op te staan en gewoon te ontbijten). De bijwerkingen waren in het begin heel erg vond ik. Ik had ontzettend last van mijn maag, heel erg duizelig en ik werd er erg angstig van. Na verloop van tijd (oktober/ november) werd dit echter langzaam aan beter. Ik heb geen last meer van duizeligheid en hoofdpijn (tenzij ik te ver ga) en het is een stuk rustiger in mijn hoofd. Meer de gelegenheid om me soms wat egoïstischer te gedragen ipv altijd aan anderen te denken. Sindsdien ben ik weer aan het opbouwen, wat heeeeel erg langzaam en met heel veel ups en downs gaat. Op dit moment ben ik 1x per week aan het lunchen op mijn werk. Dit om contact te houden met de werkvloer en tegelijkertijd het autorijden te oefenen.
Nu ik zoveel tijd gehad heb om na te denken en tot rust te komen merk ik echter dat er nu steeds meer depressieve gedachten bij komen ipv alleen een gebrek aan energie. Hier had ik in het begin helemaal geen last van, maar nu word dat steeds erger. Ik merk dat nu de gebeurtenissen van vroeger steeds meer naar voren komen. Ergens logisch, want normaal verstop ik me graag in werk en hobby's, zodat ik daar niet over hoef na te denken, geen tijd heb om over na te denken maarja, dat gaat nu helaas niet meer.
Wat erg confronterend is, en geen beste invloed is om rust in mijn hoofd te krijgen
Nu ben ik dus nog volledig thuis en ziekgemeld. Ik probeer thuis mijn activiteiten steeds iets meer uit te bouwen, bijvoorbeeld door te wandelen, te fietsen, hobby's te proberen op te pakken of af te spreken met vrienden. De balans zoeken vind ik nog erg moeilijk. Ik merk dat als ik energie heb ik makkelijk teveel doe, met as gevolg dat ik weer 2/3 dagen moet bijkomen. Wat me dan weer frustreert, het gevoel geeft dat het allemaal zinloos is. Hier probeer ik nu dan ook aan te werken, om me niet gefrustreerd te voelen als het niet lukt, en alles in hele kleine stapjes (die dan klein zijn, maar wel lukken) uit te bouwen.
Op dit moment sta ik dan ook op de wachtlijst voor psychotherapie om hier hulp bij te krijgen, maar dit gaat vanwege de lange wachtlijsten nog best wel even duren helaas verwacht ik.
Wel ga ik over 2 weken beginnen met een cursus mindfulness. Ik ben erg benieuwd hoe dat is. Heeft hier iemand ervaring mee?
Welke therapieën hebben jullie gevolgd hiervoor? Hebben jullie nog tips welke therapieën/ activiteiten ik hiernaast evt nog zou kunnen proberen?
Na een paar jaar druk klussen, naast een drukke baan, een studie en een lastig verleden ben ik in juni 2016 ingestort. Ik was zo ontzettend moe en kon me niet meer concentreren, niet meer slapen en een ontzettende chaos aan gedachten in mijn hoofd. Ik heb me toen ziekgemeld bij mijn leidinggevende met de gedachte: "ik ga 2 weken keihard bijslapen en dan ben ik er wel weer". Toen ik eenmaal begon met uitrusten werd het echter niet beter, maar slechter. Ik kon steeds minder, vanwege een gebrek aan energie.
Na 2 maanden ben ik uiteindelijk toch begonnen met antidepressiva (citalopram), op aanraden van de POH en de psychiater. Hierna ben ik eigenlijk alleen maar verder ingestort, tot ik op een gegeven moment echt helemaal niets meer kon (niet koken, moeite om op te staan en gewoon te ontbijten). De bijwerkingen waren in het begin heel erg vond ik. Ik had ontzettend last van mijn maag, heel erg duizelig en ik werd er erg angstig van. Na verloop van tijd (oktober/ november) werd dit echter langzaam aan beter. Ik heb geen last meer van duizeligheid en hoofdpijn (tenzij ik te ver ga) en het is een stuk rustiger in mijn hoofd. Meer de gelegenheid om me soms wat egoïstischer te gedragen ipv altijd aan anderen te denken. Sindsdien ben ik weer aan het opbouwen, wat heeeeel erg langzaam en met heel veel ups en downs gaat. Op dit moment ben ik 1x per week aan het lunchen op mijn werk. Dit om contact te houden met de werkvloer en tegelijkertijd het autorijden te oefenen.
Nu ik zoveel tijd gehad heb om na te denken en tot rust te komen merk ik echter dat er nu steeds meer depressieve gedachten bij komen ipv alleen een gebrek aan energie. Hier had ik in het begin helemaal geen last van, maar nu word dat steeds erger. Ik merk dat nu de gebeurtenissen van vroeger steeds meer naar voren komen. Ergens logisch, want normaal verstop ik me graag in werk en hobby's, zodat ik daar niet over hoef na te denken, geen tijd heb om over na te denken maarja, dat gaat nu helaas niet meer.
Wat erg confronterend is, en geen beste invloed is om rust in mijn hoofd te krijgen
Nu ben ik dus nog volledig thuis en ziekgemeld. Ik probeer thuis mijn activiteiten steeds iets meer uit te bouwen, bijvoorbeeld door te wandelen, te fietsen, hobby's te proberen op te pakken of af te spreken met vrienden. De balans zoeken vind ik nog erg moeilijk. Ik merk dat als ik energie heb ik makkelijk teveel doe, met as gevolg dat ik weer 2/3 dagen moet bijkomen. Wat me dan weer frustreert, het gevoel geeft dat het allemaal zinloos is. Hier probeer ik nu dan ook aan te werken, om me niet gefrustreerd te voelen als het niet lukt, en alles in hele kleine stapjes (die dan klein zijn, maar wel lukken) uit te bouwen.
Op dit moment sta ik dan ook op de wachtlijst voor psychotherapie om hier hulp bij te krijgen, maar dit gaat vanwege de lange wachtlijsten nog best wel even duren helaas verwacht ik.
Wel ga ik over 2 weken beginnen met een cursus mindfulness. Ik ben erg benieuwd hoe dat is. Heeft hier iemand ervaring mee?
Welke therapieën hebben jullie gevolgd hiervoor? Hebben jullie nog tips welke therapieën/ activiteiten ik hiernaast evt nog zou kunnen proberen?
woensdag 18 januari 2017 17:21
@ Rodelimo: Ik herken wat je schrijft over gebeurtenissen die nu ineens naar boven komen. Ik heb na het overlijden van mijn vader aan darmkanker vorig jaar me volledig op mijn nieuwe baan gestort. Het leek wel of ik geen verdriet had en ik voelde mijzelf een ongevoelig kreng.
Ik ben uiteindelijk ingestort na een jaar vol heftige gebeurtenissen (leuke baan kwijt, nieuwe hectische baan, na 1 maand bij nieuwe baan overlijden vader, plotselinge ontslag van mijn manager en daarna als kers op de taart het nieuws dat mijn moeder kanker heeft).
Pas deze zomer ben ik gaan rouwen om het verlies van mijn vader. Het zat steeds tegen de oppervlakte aan, maar ik hield het tegen omdat ik wist dat het verdriet heel heftig zou worden. Uiteindelijk heb ik eraan toegegeven en het deed in het begin veel pijn. Maar het verdriet werd steeds wat minder rauw, steeds wat zachter...
Ik denk dat een burn out je juist de kans geeft om onverwerkte en weggestopte gebeurtenissen eindelijk te verrwerken. Het is heel zwaar, maar het wordt uiteindelijk steeds iets lichter...
Ik heb zelf cognitieve gedragstherapie gehad, maar nu ik geestelijk weer wat op de rit zit heeft dat voor mij op dit moment geen meerwaarde. Ik ben nu begonnen met massagetherapie, dat helpt de spanning uit mijn lijf weg te nemen (ik ben heel snel gespannen) en je leert beter naar je lichaam te luisteren. Er kunnen ook emoties bovenkomen (bij mij kwam er heel veel boosheid uit de eerste keer, boos omdat ik zoveel wil maar zo weinig kan).
Ik las dat er meerdere mensen ook last van oorsuizen hebben, hebben jullie dit de hele dag of bij prikkels?
Bij mij begint het als ik achter een scherm ga zitten (zoals laptop, tv of telefoon) of als ik aan iets denk dat me stress geeft (dan is het een harde piep)
Ik ben uiteindelijk ingestort na een jaar vol heftige gebeurtenissen (leuke baan kwijt, nieuwe hectische baan, na 1 maand bij nieuwe baan overlijden vader, plotselinge ontslag van mijn manager en daarna als kers op de taart het nieuws dat mijn moeder kanker heeft).
Pas deze zomer ben ik gaan rouwen om het verlies van mijn vader. Het zat steeds tegen de oppervlakte aan, maar ik hield het tegen omdat ik wist dat het verdriet heel heftig zou worden. Uiteindelijk heb ik eraan toegegeven en het deed in het begin veel pijn. Maar het verdriet werd steeds wat minder rauw, steeds wat zachter...
Ik denk dat een burn out je juist de kans geeft om onverwerkte en weggestopte gebeurtenissen eindelijk te verrwerken. Het is heel zwaar, maar het wordt uiteindelijk steeds iets lichter...
Ik heb zelf cognitieve gedragstherapie gehad, maar nu ik geestelijk weer wat op de rit zit heeft dat voor mij op dit moment geen meerwaarde. Ik ben nu begonnen met massagetherapie, dat helpt de spanning uit mijn lijf weg te nemen (ik ben heel snel gespannen) en je leert beter naar je lichaam te luisteren. Er kunnen ook emoties bovenkomen (bij mij kwam er heel veel boosheid uit de eerste keer, boos omdat ik zoveel wil maar zo weinig kan).
Ik las dat er meerdere mensen ook last van oorsuizen hebben, hebben jullie dit de hele dag of bij prikkels?
Bij mij begint het als ik achter een scherm ga zitten (zoals laptop, tv of telefoon) of als ik aan iets denk dat me stress geeft (dan is het een harde piep)
vrijdag 20 januari 2017 17:36
Wow, dat is een zeer moeilijk jaar inderdaad! Heel veel sterkte gewenst met al die verliezen.. Goed om te lezen dat je er nu beter mee kunt leren omgaan. Gaat het nu met de burnout ook steeds beter? Ben je alweer aan het werk?
Ik herken het gevoel van het onderdrukken van gevoelens omdat ze anders te pijnlijk zijn goed. Ik hield mezelf ook steeds voor dat het stom was om me nog altijd druk te maken over die dingen uit het verleden, en dat ik beter kon doorgaan. Dat was voor iedereen beter. Dat bleek niet zo te zijn.
De burnout zie ik nu (na een tijd goed ervan balen) ook als een goede gelegenheid/ noodzakelijkheid om deze problemen te gaan aanpakken. Ik baal er nog steeds van dat dit zo'n langdurig proces is, maar ik probeer mezelf voor te houden dat het er uiteindelijk toch echt beter van gaat worden. Om de moed niet te verliezen zeg maar
Ik heb naar aanleiding van jouw verhaal (in afwachting van het aflopen van de wachtlijst voor psychotherapie) voor volgende week een afspraak gemaakt met een massagetherapeut. Ik ben echt heel benieuwd!
Oorsuizen heb ik zelf geen last van gelukkig.
Ik herken het gevoel van het onderdrukken van gevoelens omdat ze anders te pijnlijk zijn goed. Ik hield mezelf ook steeds voor dat het stom was om me nog altijd druk te maken over die dingen uit het verleden, en dat ik beter kon doorgaan. Dat was voor iedereen beter. Dat bleek niet zo te zijn.
De burnout zie ik nu (na een tijd goed ervan balen) ook als een goede gelegenheid/ noodzakelijkheid om deze problemen te gaan aanpakken. Ik baal er nog steeds van dat dit zo'n langdurig proces is, maar ik probeer mezelf voor te houden dat het er uiteindelijk toch echt beter van gaat worden. Om de moed niet te verliezen zeg maar
Ik heb naar aanleiding van jouw verhaal (in afwachting van het aflopen van de wachtlijst voor psychotherapie) voor volgende week een afspraak gemaakt met een massagetherapeut. Ik ben echt heel benieuwd!
Oorsuizen heb ik zelf geen last van gelukkig.
zaterdag 21 januari 2017 15:18
Bedankt, jij en iedereen ook heel veel sterkte gewenst!
Ik ben erg benieuwd naar jouw ervaring met massagetherapie, in het begin kon ik mij heel moeilijk ontspannen en overgeven aan de massage maar de 2e keer was dat al beter. Ik hoop dat het jou ook kan helpen
Ik zit nu sinds april vorig jaar thuis, dacht dat ik met een maandje wel beter zou zijn (dat ik 'gewoon' overspannen was) maar niets was minder waar...Het was ook zo gek, voordat ik instortte kon ik nog naar feestjes, etentjes, naar drukke winkels. En ineens kon ik niet meer tegen prikkels, drukke omgevingen en kosten sociale contacten en fysieke activiteiten bergen energie. Mijn sociale contacten staan al 3/4 jaar behoorlijk stil hierdoor.
Werk jij nog of zit je ook thuis?
Ik heb maandag mijn eerste B12 injectie gehad en ik ben voorzichtig optimistisch! Ik heb al 2 dagen niet meer in de middag hoeven te slapen.
Hebben jullie ook de bloedwaardes laten meten en is daar iets uitgekomen? Ik las dat je door een bijnieruitputting een ernstig tekort aan Vit D3 en B12 kan oplopen wat weer depressie en fysieke en mentale oververmoeidheid in de hand werkt.
Ik ben erg benieuwd naar jouw ervaring met massagetherapie, in het begin kon ik mij heel moeilijk ontspannen en overgeven aan de massage maar de 2e keer was dat al beter. Ik hoop dat het jou ook kan helpen
Ik zit nu sinds april vorig jaar thuis, dacht dat ik met een maandje wel beter zou zijn (dat ik 'gewoon' overspannen was) maar niets was minder waar...Het was ook zo gek, voordat ik instortte kon ik nog naar feestjes, etentjes, naar drukke winkels. En ineens kon ik niet meer tegen prikkels, drukke omgevingen en kosten sociale contacten en fysieke activiteiten bergen energie. Mijn sociale contacten staan al 3/4 jaar behoorlijk stil hierdoor.
Werk jij nog of zit je ook thuis?
Ik heb maandag mijn eerste B12 injectie gehad en ik ben voorzichtig optimistisch! Ik heb al 2 dagen niet meer in de middag hoeven te slapen.
Hebben jullie ook de bloedwaardes laten meten en is daar iets uitgekomen? Ik las dat je door een bijnieruitputting een ernstig tekort aan Vit D3 en B12 kan oplopen wat weer depressie en fysieke en mentale oververmoeidheid in de hand werkt.
