Gezondheid
alle pijlers
Jong en burnout
zaterdag 9 augustus 2014 22:22
Hallo, al een jaar lees ik soms op forums omdat herkenning vaak toch soort van helpt op slechte momenten.. Nu toch eens m'n eigen verhaal in t kort, omdat ik graag wil weten of er meer jonge meiden (ik word 30 binnenkort) zijn, die niet zozeer door 60urige werkweken, maar vooral door karakter eigenschappen (onzeker, altijd aan verwachtingen willen voldoen, perfectionistisch daardoor en te groot verantwoordelijkheidsgevoel .. En kan nog wel even doorgaan;-)) een fikse burnout hebben gekregen?
Ik ben nu iets meer dan een jaar bewust bezig met m'n herstel van m'n burnout. Ik werk met patienten/cliënten , heb zo'n 1,5mnd even helemaal niks met werk gedaan, daarna wekenlang alleen 2x2/3x2u niet werkgerelateerde taken (dus geen dossiers of patienten zien). Momenteel werk ik zo'n 18-20u (4dgn 5u, werk normaal 32u) en afgelopen week weer de zoveelste terugval die dan weer even onzeker maakt...
Krijg best de ruimte van Leidinggevende met wie ik goed contact en en hetzelfde met prettige bedrijfsarts. Destijds begonnen met een coachingstraject (zelf geregeld, maar mede dankzij werk kunnen doen) en momenteel bij psych / cognitief gedragstherapeut ivm paniekaanvallen en Haptotherapie omdat ik zo enorm in m'n hoofd zit en nadenk en niet meer (misschien nooit echt?) wat ik echt voel.
Zet je allemaal enorm aan t denken en daardoor vind je jezelf ook niet echt leuk... Negatievere kanten van je persoonlijkheid worden tenslotte versterkt. Vraag je je soms af of t écht wel goed komt ooit, en wanneer het nou weer normaal is... Dingen spontaan doen, zonder echt nadenken en 'gewoon' genieten. Waar dat jaar gebleven is, snap ik soms niet.
Iedere dag bijna wel voel ik nog wel iets, misselijk of moe of hoofdpijn. Soms sta ik echt wel weer te zingen en te genieten van leuke dingen! Maar afspraken plan ik nog steeds weinig, zodat ik niks 'moet', en zelfs leuke vooruitzichten gepaard gaan met spanning vooraf..'voel ik me daar straks niet 'ziek' of word ik misselijk, angst voor de angst... Lastig!
Af en toe langs huisarts, om toch even dan weer dit of dan weer da voor mezelf uit te sluiten... Volgens mij ook 'normaal' met burnout, je afvragen of er toch niet nog iets fysieks aan onderligt soms.
Ik heb een superlieve vriend, echt m'n grote steun , terwijl het voor hem ook allemaal lastig is natuurlijk.
Nou, dit is nog de korte versie;-).
Ben benieuwd of er anderen zijn op dit moment in dezelfde situatie, of geweest. En hoe ze hier mee omgaan/gingen? Als t ook al een jaar duurt en je er nog niet bent... En hoe je dat met opbouwen doet, zeker evt met een beroep waar je met klanten/patienten/ anderen te maken hebt.
Ik ben nu iets meer dan een jaar bewust bezig met m'n herstel van m'n burnout. Ik werk met patienten/cliënten , heb zo'n 1,5mnd even helemaal niks met werk gedaan, daarna wekenlang alleen 2x2/3x2u niet werkgerelateerde taken (dus geen dossiers of patienten zien). Momenteel werk ik zo'n 18-20u (4dgn 5u, werk normaal 32u) en afgelopen week weer de zoveelste terugval die dan weer even onzeker maakt...
Krijg best de ruimte van Leidinggevende met wie ik goed contact en en hetzelfde met prettige bedrijfsarts. Destijds begonnen met een coachingstraject (zelf geregeld, maar mede dankzij werk kunnen doen) en momenteel bij psych / cognitief gedragstherapeut ivm paniekaanvallen en Haptotherapie omdat ik zo enorm in m'n hoofd zit en nadenk en niet meer (misschien nooit echt?) wat ik echt voel.
Zet je allemaal enorm aan t denken en daardoor vind je jezelf ook niet echt leuk... Negatievere kanten van je persoonlijkheid worden tenslotte versterkt. Vraag je je soms af of t écht wel goed komt ooit, en wanneer het nou weer normaal is... Dingen spontaan doen, zonder echt nadenken en 'gewoon' genieten. Waar dat jaar gebleven is, snap ik soms niet.
Iedere dag bijna wel voel ik nog wel iets, misselijk of moe of hoofdpijn. Soms sta ik echt wel weer te zingen en te genieten van leuke dingen! Maar afspraken plan ik nog steeds weinig, zodat ik niks 'moet', en zelfs leuke vooruitzichten gepaard gaan met spanning vooraf..'voel ik me daar straks niet 'ziek' of word ik misselijk, angst voor de angst... Lastig!
Af en toe langs huisarts, om toch even dan weer dit of dan weer da voor mezelf uit te sluiten... Volgens mij ook 'normaal' met burnout, je afvragen of er toch niet nog iets fysieks aan onderligt soms.
Ik heb een superlieve vriend, echt m'n grote steun , terwijl het voor hem ook allemaal lastig is natuurlijk.
Nou, dit is nog de korte versie;-).
Ben benieuwd of er anderen zijn op dit moment in dezelfde situatie, of geweest. En hoe ze hier mee omgaan/gingen? Als t ook al een jaar duurt en je er nog niet bent... En hoe je dat met opbouwen doet, zeker evt met een beroep waar je met klanten/patienten/ anderen te maken hebt.
zondag 10 augustus 2014 14:45
Het maakt mij niet zoveel uit wat mensen denken, ik maak me alleen wel zorgen over mijn collega's en mijn kids.. Of zorgen, het is meer dat ik me schuldig voel. Op mijn werk moet door mijn afwezigheid veel inval komen, wat de groep meestal geen goed doet, en thuis ben ik niet de mama die ik wil/hoor te zijn.
Ik neem me elke dag weer voor dat ik het de volgende dag anders ga doen, maar dat lukt dan toch weer niet. Daar kan ik me dan behoorlijk ellendig over voelen.
Ben aan de ene kant wel blij dat ik mijn gezinnetje heb, het maakt dat ik mezelf toch echt een schop onder mijn kont moet geven en dingen moet! Terwijl het er tegelijkertijd voor zorgt dat mijn herstel een stuk langer duurt...
En t stukje lichamelijk, ik had liever idd iets aanwijsbaars in mijn lijf, zoals een trage schildklier, suikerziekte of weet ik t, dan wast naar mijn idee net wat makkelijker om t te behandelen...
Volgens mij duurt t langer wanneer t gaat over karaktereigenschappen, zoooo moeilijk iets wezenlijks te veranderen in iets wat je al je hele leven voelt of doet.
Maandag naar de huisarts om mijn vermoeidheid te bespreken, misschien is daar wel weer een ander pilletje voor
Succes meiden, en een hart onder de riem: wij schijnen niet zwak te zijn, maar juist sterk doordat we durven aan te geven dat onze grenzen bereikt zijn....
Ik neem me elke dag weer voor dat ik het de volgende dag anders ga doen, maar dat lukt dan toch weer niet. Daar kan ik me dan behoorlijk ellendig over voelen.
Ben aan de ene kant wel blij dat ik mijn gezinnetje heb, het maakt dat ik mezelf toch echt een schop onder mijn kont moet geven en dingen moet! Terwijl het er tegelijkertijd voor zorgt dat mijn herstel een stuk langer duurt...
En t stukje lichamelijk, ik had liever idd iets aanwijsbaars in mijn lijf, zoals een trage schildklier, suikerziekte of weet ik t, dan wast naar mijn idee net wat makkelijker om t te behandelen...
Volgens mij duurt t langer wanneer t gaat over karaktereigenschappen, zoooo moeilijk iets wezenlijks te veranderen in iets wat je al je hele leven voelt of doet.
Maandag naar de huisarts om mijn vermoeidheid te bespreken, misschien is daar wel weer een ander pilletje voor
Succes meiden, en een hart onder de riem: wij schijnen niet zwak te zijn, maar juist sterk doordat we durven aan te geven dat onze grenzen bereikt zijn....
zondag 10 augustus 2014 16:58
Mooi gezegd het laatste, Lara! We zijn idd juist sterk en slim!
Die vermoeidheid is ook t bekendste symptoom he, volgens m'n bedrijfsarts blijft dat t langste aanwezig...
Snap dat je gezin ook prettig kan zijn! Geeft ook ritme en regelmaat (behalve in vakantietijd misschien;-)). Maar je zegt wel erbij... Zodat je tenminste 'dingen moet!' Dat was t eerste woord dat ik juist uit m'n woordenboek 'mocht' schrappen haha
Parrypoes; ben t niet met je eens... Sporten (uiteraard in rustige mate) zorgt juist voor endorfines , die merkbaar als ik beweeg de stresshormonen beetje aan de kant zetten en eindelijk wat energie geven. Uiteraard niet overdrijven...
Die vermoeidheid is ook t bekendste symptoom he, volgens m'n bedrijfsarts blijft dat t langste aanwezig...
Snap dat je gezin ook prettig kan zijn! Geeft ook ritme en regelmaat (behalve in vakantietijd misschien;-)). Maar je zegt wel erbij... Zodat je tenminste 'dingen moet!' Dat was t eerste woord dat ik juist uit m'n woordenboek 'mocht' schrappen haha
Parrypoes; ben t niet met je eens... Sporten (uiteraard in rustige mate) zorgt juist voor endorfines , die merkbaar als ik beweeg de stresshormonen beetje aan de kant zetten en eindelijk wat energie geven. Uiteraard niet overdrijven...
zondag 10 augustus 2014 18:18
Burn-out...ik klim er zelf net uit en ik ben er dankbaar voor. Het was de grootste wake-up call ooit. Ik realiseer me dat ik andermans leven aan het leiden was en vooral de idealen in mijn hoofd als Grote Waarheden zag. Ik wilde alles bereiken in een zo kort mogelijke tijd. De burn-out heeft er voor gezorgd dat ik pas op de plaats maak en dat ik mezelf niet over de kop "leef" om te voldoen aan de eisen tussen mijn oren of de eisen van de buitenwereld. Ik ben er blij mee, want sinds de burn-out ben ik anders gaan denken en leven. Het belangrijkste ben ik zelf. Grenzen zijn er niet voor niets en die respecteer ik. Maakt niet uit wat mijn hoofd zegt: moe is moe en geen zin is geen zin. Punt.
zondag 10 augustus 2014 18:25
quote:Sensy12 schreef op 10 augustus 2014 @ 18:18:
Burn-out...ik klim er zelf net uit en ik ben er dankbaar voor. Het was de grootste wake-up call ooit. Ik realiseer me dat ik andermans leven aan het leiden was en vooral de idealen in mijn hoofd als Grote Waarheden zag. Ik wilde alles bereiken in een zo kort mogelijke tijd. De burn-out heeft er voor gezorgd dat ik pas op de plaats maak en dat ik mezelf niet over de kop "leef" om te voldoen aan de eisen tussen mijn oren of de eisen van de buitenwereld. Ik ben er blij mee, want sinds de burn-out ben ik anders gaan denken en leven. Het belangrijkste ben ik zelf. Grenzen zijn er niet voor niets en die respecteer ik. Maakt niet uit wat mijn hoofd zegt: moe is moe en geen zin is geen zin. Punt.
Prachtig gezegd!
Ik wil er alleen aan toevoegen dat ik persoonlijk liever niet naar grenzen toe werk, maar liever totaal in de andere richting. Waarom grenzen verkennen als het geluk in de andere richting ligt... Maar zo ervaar ik het.
Burn-out...ik klim er zelf net uit en ik ben er dankbaar voor. Het was de grootste wake-up call ooit. Ik realiseer me dat ik andermans leven aan het leiden was en vooral de idealen in mijn hoofd als Grote Waarheden zag. Ik wilde alles bereiken in een zo kort mogelijke tijd. De burn-out heeft er voor gezorgd dat ik pas op de plaats maak en dat ik mezelf niet over de kop "leef" om te voldoen aan de eisen tussen mijn oren of de eisen van de buitenwereld. Ik ben er blij mee, want sinds de burn-out ben ik anders gaan denken en leven. Het belangrijkste ben ik zelf. Grenzen zijn er niet voor niets en die respecteer ik. Maakt niet uit wat mijn hoofd zegt: moe is moe en geen zin is geen zin. Punt.
Prachtig gezegd!
Ik wil er alleen aan toevoegen dat ik persoonlijk liever niet naar grenzen toe werk, maar liever totaal in de andere richting. Waarom grenzen verkennen als het geluk in de andere richting ligt... Maar zo ervaar ik het.
zondag 10 augustus 2014 21:16
Wat een herkenbaarheid. Zelf weet ik niet of ik er tegenaan zit of overspannen ben. Heb een paar heftige jaren gehad. Veel werk overgenomen, overwerken en maar doorgaan en doorgaan. Denken alles te kunnen en alles te moeten en niet zeuren. Altijd blijven lachen en maar blijven zeggen dat het goed met je gaat.
En dan.... Heel emotioneel, niks kunnen hebben, uit mijn slof schieten voor wat??? Alles op het werk wordt teveel, op het werk regelmatig stress. Ineens kan ik het niet meer aan.
Moe zijn, lusteloos en gewoon geen zin meer hebben. Ben bij een psycholoog en die schrok want nog steeds wil ik doorgaan onder het mom van " ik heb geen keus".
Nu ben ik ziek thuis, voelt niet goed, fysiek is er niks met me aan de hand. Rommel thuis wat aan en doe dingen die mij ontspannen. En nog schiet mijn werk door mijn hoofd. Dit moet nog, dat moet nog, zus moet nog. Ik kan dat niet loslaten.
Onlangs met een vriendin van mij ergens wat gaan drinken. Waar het enorm druk is, kan het niet hebben. Leuke avond gehad om mij vervolgens de volgende dag helemaal rot te voelen. Want ik moet leuke dingen doen, maar als ik leuke dingen kan doen, dan kan ik toch ook werken.
En dan ratelt het weer, moet gaan werken, nu krijg ik ontslag want ik ben wat gaan drinken.
Ik wordt gestoord van mezelf. Ik ben dit niet, ik wil dit niet en ik wil weer gewoon mijn dagelijkse ding doen.
Sorry voor mijn verhaal. Ik lees graag mee voor tips en informatie.
En dan.... Heel emotioneel, niks kunnen hebben, uit mijn slof schieten voor wat??? Alles op het werk wordt teveel, op het werk regelmatig stress. Ineens kan ik het niet meer aan.
Moe zijn, lusteloos en gewoon geen zin meer hebben. Ben bij een psycholoog en die schrok want nog steeds wil ik doorgaan onder het mom van " ik heb geen keus".
Nu ben ik ziek thuis, voelt niet goed, fysiek is er niks met me aan de hand. Rommel thuis wat aan en doe dingen die mij ontspannen. En nog schiet mijn werk door mijn hoofd. Dit moet nog, dat moet nog, zus moet nog. Ik kan dat niet loslaten.
Onlangs met een vriendin van mij ergens wat gaan drinken. Waar het enorm druk is, kan het niet hebben. Leuke avond gehad om mij vervolgens de volgende dag helemaal rot te voelen. Want ik moet leuke dingen doen, maar als ik leuke dingen kan doen, dan kan ik toch ook werken.
En dan ratelt het weer, moet gaan werken, nu krijg ik ontslag want ik ben wat gaan drinken.
Ik wordt gestoord van mezelf. Ik ben dit niet, ik wil dit niet en ik wil weer gewoon mijn dagelijkse ding doen.
Sorry voor mijn verhaal. Ik lees graag mee voor tips en informatie.
zondag 10 augustus 2014 21:20
Sensy12, goed om te horen!!
Ik hoop dat ik over een tijd ook kan zeggen:-). Daar heb jij vast ook een tijd overgedaan?
Zie het idd ook als een wijze levensles om het roer om te gooien! Maar ben blij als eerst nu weer wat meer energie ervaar en wat minder fysieke klachten.. Maar komt ook wel weer goed!
Momenteel even weer flinke terugslag, dan ben je vaak weer even stukje somberder en onzekerder over het verloop..
Goede momenten/dagen geven weer vertrouwen en energie:-). Maakt t leven toch leuker;-)
Ik hoop dat ik over een tijd ook kan zeggen:-). Daar heb jij vast ook een tijd overgedaan?
Zie het idd ook als een wijze levensles om het roer om te gooien! Maar ben blij als eerst nu weer wat meer energie ervaar en wat minder fysieke klachten.. Maar komt ook wel weer goed!
Momenteel even weer flinke terugslag, dan ben je vaak weer even stukje somberder en onzekerder over het verloop..
Goede momenten/dagen geven weer vertrouwen en energie:-). Maakt t leven toch leuker;-)
zondag 10 augustus 2014 21:29
@amandelmeel, fijn dat je meeleest/schrijft!
Zo klinkt t begin voor velen denk ik... Snelle overprikkeling door drukte, mij lukte het ook moeilijk om werk écht los te laten... Dat kost even tijd maar moet gewoon wel echt even! Ik las eerst nog steeds m'n mail, slecht natuurlijk...
Al bij een bedrijfsarts geweest?
Iets leuks doen of werken zit groot verschil tussen... Maar als je niet duidelijk 'groen licht' ervoor hebt om dat te doen een poosje van leidinggevende of bedrijfsarts, voel je je vaak schuldig tegenover collega's ... En helaas krijg je dat onbegrip ook nog eens te horen.
Maar als ik je zo hoor zou ik goed naar de adviezen van je psycholoog luisteren en echt even rust pakken, uitzoeken waar t 'fout' gaat, ervan leren en hopelijk ben er er dan nog redelijk optijd bij:-).
Tips... Mij heeft t boekje 'beren op de weg, spinsels in je hoofd' me goed inzicht gegeven. En mindfulness en stressreductie / zelfcompassie literatuur...
- lekker wandelen/ fietsen, niet te zware inspannig.
- als je t al red, 1 grotere activiteit per dag maximaal
- goed water drinken
- soort dagritme vinden, toegeven aan de moeheid
- je er niet voor schamen maar er over praten met goede vrienden of familie, zodat ze je begrijpen en rekening kunnen houden (met prikkels, of als je even wat cancelt enz)
- dingen doen die je vroeger leuk vond. Tekenen , puzzelen, creatief bezigzijn
Succes:-).
Zo klinkt t begin voor velen denk ik... Snelle overprikkeling door drukte, mij lukte het ook moeilijk om werk écht los te laten... Dat kost even tijd maar moet gewoon wel echt even! Ik las eerst nog steeds m'n mail, slecht natuurlijk...
Al bij een bedrijfsarts geweest?
Iets leuks doen of werken zit groot verschil tussen... Maar als je niet duidelijk 'groen licht' ervoor hebt om dat te doen een poosje van leidinggevende of bedrijfsarts, voel je je vaak schuldig tegenover collega's ... En helaas krijg je dat onbegrip ook nog eens te horen.
Maar als ik je zo hoor zou ik goed naar de adviezen van je psycholoog luisteren en echt even rust pakken, uitzoeken waar t 'fout' gaat, ervan leren en hopelijk ben er er dan nog redelijk optijd bij:-).
Tips... Mij heeft t boekje 'beren op de weg, spinsels in je hoofd' me goed inzicht gegeven. En mindfulness en stressreductie / zelfcompassie literatuur...
- lekker wandelen/ fietsen, niet te zware inspannig.
- als je t al red, 1 grotere activiteit per dag maximaal
- goed water drinken
- soort dagritme vinden, toegeven aan de moeheid
- je er niet voor schamen maar er over praten met goede vrienden of familie, zodat ze je begrijpen en rekening kunnen houden (met prikkels, of als je even wat cancelt enz)
- dingen doen die je vroeger leuk vond. Tekenen , puzzelen, creatief bezigzijn
Succes:-).
zondag 10 augustus 2014 21:36
Bedankt voor de tips!
Ben bij bedrijfsarts geweest. Minder gaan werken was het advies en leuke dingen gaan doen. Heb dat precies anderhalve week volgehouden. Want werk moet (in mijn ogen) gewoon gebeuren. Dacht het wel weer aan te kunnen hoor. Vergeet het dus maar en ben weer thuis. Mijn baas zegt me ook de rust te nemen. Maar dat ellendige loslaten en angst om hierdoor ontslag voor te krijgen levert nog meer stress.
En ik weet het komt goed, en ik moet leren minder angst te hebben, minder perfectionistisch, minder dingen naar me toe trekken, meer los kunnen laten.
Ik wil dan ook graag een stappenplan opstellen met mijn psycholoog. Heb beetje paniek controle kwijt te raken.
Ben bij bedrijfsarts geweest. Minder gaan werken was het advies en leuke dingen gaan doen. Heb dat precies anderhalve week volgehouden. Want werk moet (in mijn ogen) gewoon gebeuren. Dacht het wel weer aan te kunnen hoor. Vergeet het dus maar en ben weer thuis. Mijn baas zegt me ook de rust te nemen. Maar dat ellendige loslaten en angst om hierdoor ontslag voor te krijgen levert nog meer stress.
En ik weet het komt goed, en ik moet leren minder angst te hebben, minder perfectionistisch, minder dingen naar me toe trekken, meer los kunnen laten.
Ik wil dan ook graag een stappenplan opstellen met mijn psycholoog. Heb beetje paniek controle kwijt te raken.
zondag 10 augustus 2014 22:07
Ziek is ziek... En als je ziek bent mogen ze je sowieso niet zomaar ontslaan... Ze hebben minder aan je, als je straks langdurig ziek bent... Gewoon een tijd halve dagen(?) aanhouden en daarna ook echt rust pakken en niet gelijk de vrije middagen met vanalles plannen... Deed ik eerst ook, want verveelde me snel en leek me best goed te voelen na halve dagen , tot ik al snel echt volledig instorte en een stuk verder van huis was.
Niet te vooruit je stappenplan maken,:dan schep je weer verwachtingen voor jezelf.. Komt vaak uit op een teleurstelling, nu gewoon per dag bekijken. Nu is nu, later komt later... En plannen geven druk. Die je juist nu niet kan gebruiken.. Ga je eens vervelen;-), schijnt goed te zijn voor een mens haha
Niet te vooruit je stappenplan maken,:dan schep je weer verwachtingen voor jezelf.. Komt vaak uit op een teleurstelling, nu gewoon per dag bekijken. Nu is nu, later komt later... En plannen geven druk. Die je juist nu niet kan gebruiken.. Ga je eens vervelen;-), schijnt goed te zijn voor een mens haha
maandag 11 augustus 2014 00:30
@inge
Toen ik naar de dokter ging had ze het wel gelijk over een burn-out, dus daar wel gelijk erkenning. (Zat toen zelf nog in de ontkenningsfase)
Maar wat je zegt, wat maakt de naam uit. Je zit er mee en wat het ook is, je wil er zo snel mogelijk weer boven op komen!
Het is meer dat mensen die geen idee hebben wat een burn-out inhoud en hoe je er aan komt , het niet begrijpen.
Of ze denken als je maar lacht en niet zeurt het allemaal wel weer oké is.
Die lichamelijke klachten herken ik helemaal, echt vervelend hè.
En inderdaad soms moeilijk te geloven dat er niet toch iets aan de hand is met je. Ik kon daar in het begin ook behoorlijk in doorslaan/over in zitten. Maar je voelt ook zoveel!
Het is inderdaad dan weer mega hoofdpijn, dan weer misselijk of last van je maag, en die darmen zijn bij mij ook een drama. Een brok in mijn keel. Wazig zien, last van spieren.
En die duizelingen/trillerig en slap gevoel heb ik ook regelmatig.
Ik merk wel dat dit allemaal erger is als ik me minder voel of te veel heb gedaan.
Mijn lichaam geeft echt een duidelijk signaal als het genoeg of te veel is geweest, maar vaak is het dan al te laat.
En dan nog vind ik het moeilijk grenzen te stellen, heb jij dat ook?
Probeer er wel echt naar te luisteren, anders heb ik alleen mezelf er mee.
Ik hoor inderdaad ook vaak dat het veel mensen ooit een keer overkomt, maar toch denk ik dat het mensen met bepaalde eigenschappen (mensen die zich niet druk maken, geen hoge eisen stellen) het minder snel overkomt.
Je kunt dan ook dingen meemaken, maar het is toch voornamelijk hoe je ergens in staat en mee om gaat denk ik.
één ding weet ik zeker: ik wil me nóoit meer zo voelen. Dus ik blijf daar zeker alles aan doen. Maar toch blijft het lastig, je moet altijd alert blijven denk ik. Want je karakter hou je altijd.
Wat jij vraagt over de verwachtingen en gedachten van anderen herken ik ook, helaas.
Ik heb heel sterk mijn mening en weet heel goed wat ik wel en niet wil. Maar wat anderen denken en verwachten houd ik me toch stiekem te veel mee bezig. Wat je zegt: doodvermoeiend!
Ik zeg altijd heel stoer, wat een ander vind maakt me niet uit als ik me er maar goed bij voel, maar stiekem wil je het altijd goed doen en vind je het heel belangrijk wat anderen denken en wil je iedereen tevreden stellen.
Maar dat is iets wat nooit kan! Mensen hebben altijd wel wat en het is nooit goed.
Heb jij ook moeite met slapen door het piekeren, ondanks dat je toch heel moe bent?
Ik ben nu heel moe, maar kom niet in slaap.
Heb dat al zeker 2 jaar, maar vooral in het begin van de burn-out was ik enorm onrustig s'nachts.
Terwijl ik overdag uren kon slapen..
Toen ik naar de dokter ging had ze het wel gelijk over een burn-out, dus daar wel gelijk erkenning. (Zat toen zelf nog in de ontkenningsfase)
Maar wat je zegt, wat maakt de naam uit. Je zit er mee en wat het ook is, je wil er zo snel mogelijk weer boven op komen!
Het is meer dat mensen die geen idee hebben wat een burn-out inhoud en hoe je er aan komt , het niet begrijpen.
Of ze denken als je maar lacht en niet zeurt het allemaal wel weer oké is.
Die lichamelijke klachten herken ik helemaal, echt vervelend hè.
En inderdaad soms moeilijk te geloven dat er niet toch iets aan de hand is met je. Ik kon daar in het begin ook behoorlijk in doorslaan/over in zitten. Maar je voelt ook zoveel!
Het is inderdaad dan weer mega hoofdpijn, dan weer misselijk of last van je maag, en die darmen zijn bij mij ook een drama. Een brok in mijn keel. Wazig zien, last van spieren.
En die duizelingen/trillerig en slap gevoel heb ik ook regelmatig.
Ik merk wel dat dit allemaal erger is als ik me minder voel of te veel heb gedaan.
Mijn lichaam geeft echt een duidelijk signaal als het genoeg of te veel is geweest, maar vaak is het dan al te laat.
En dan nog vind ik het moeilijk grenzen te stellen, heb jij dat ook?
Probeer er wel echt naar te luisteren, anders heb ik alleen mezelf er mee.
Ik hoor inderdaad ook vaak dat het veel mensen ooit een keer overkomt, maar toch denk ik dat het mensen met bepaalde eigenschappen (mensen die zich niet druk maken, geen hoge eisen stellen) het minder snel overkomt.
Je kunt dan ook dingen meemaken, maar het is toch voornamelijk hoe je ergens in staat en mee om gaat denk ik.
één ding weet ik zeker: ik wil me nóoit meer zo voelen. Dus ik blijf daar zeker alles aan doen. Maar toch blijft het lastig, je moet altijd alert blijven denk ik. Want je karakter hou je altijd.
Wat jij vraagt over de verwachtingen en gedachten van anderen herken ik ook, helaas.
Ik heb heel sterk mijn mening en weet heel goed wat ik wel en niet wil. Maar wat anderen denken en verwachten houd ik me toch stiekem te veel mee bezig. Wat je zegt: doodvermoeiend!
Ik zeg altijd heel stoer, wat een ander vind maakt me niet uit als ik me er maar goed bij voel, maar stiekem wil je het altijd goed doen en vind je het heel belangrijk wat anderen denken en wil je iedereen tevreden stellen.
Maar dat is iets wat nooit kan! Mensen hebben altijd wel wat en het is nooit goed.
Heb jij ook moeite met slapen door het piekeren, ondanks dat je toch heel moe bent?
Ik ben nu heel moe, maar kom niet in slaap.
Heb dat al zeker 2 jaar, maar vooral in het begin van de burn-out was ik enorm onrustig s'nachts.
Terwijl ik overdag uren kon slapen..
maandag 11 augustus 2014 00:53
Een burn-out is een spoedcursus ellende loslaten. Jarenlang doorgaan op de automatische piloot die ook maar de orders uitvoert die ik het geef. Ga links! Ga rechts! Blijf rennen! Blijf doorgaan! Blijf glimlachen, al doet het pijn! Vooral NIET stoppen!.
Ineens crashed de piloot en daar zit je dan zonder bestuurder. Je raakt in paniek, controle over lijf en geest is weg en daarna komt langzaam de berusting, het toelaten van alle vermoeidheid, het toegeven dat je werkelijk he-le-maal op bent, dat je niks meer kan en ik kan zeggen dat ik na die acceptatiefase dacht:"Wat een opluchting....ik hoef niet zo belangrijk te doen en te zijn. Ik mag gewoon moe en uitgeput zijn en de wereld draait ook zonder mij gewoon door."
Grenzen stellen gebeurt nu meer acuut. Ik hoef niet na te denken of ik iemand kwets als ik een uitnodiging afwijs of als ik maar 5 uurtjes in de week kan werken. Het is een grens die mijn lichaam aangeeft en ik luister daarnaar. Hoe meer ik elke beperking accepteer, hoe sneller ik genees. Hoe meer ik vecht tegen de beperkingen, hoe dieper ik wegzak in ellende. De bestuurder ben ik en ik leer langzaam aan te navigeren in het leven. Ga ik iets te veel naar rechts of iets teveel naar links, dan krijg ik een seintje van mijn lichaam: STOP en dan stop ik ook.
Als ik in één zin een burn-out zou moeten omschrijven dan is het een tweede kans op een nieuw leven. Maar daarvoor moest ik wel al het pijnlijke van hiervoor willen en durven loslaten en daar ben ik nog steeds mee bezig. En het bevalt me nog steeds prima. Wat het ook was dat ik voor mijn burn-out belangrijk vond, dat is nu echt helemaal niet belangrijk. Sterker nog: wat ik belangrijk vond en wat ik zo blind achtervolgde, zorgde er voor dat ik overspannen raakte.
Ineens crashed de piloot en daar zit je dan zonder bestuurder. Je raakt in paniek, controle over lijf en geest is weg en daarna komt langzaam de berusting, het toelaten van alle vermoeidheid, het toegeven dat je werkelijk he-le-maal op bent, dat je niks meer kan en ik kan zeggen dat ik na die acceptatiefase dacht:"Wat een opluchting....ik hoef niet zo belangrijk te doen en te zijn. Ik mag gewoon moe en uitgeput zijn en de wereld draait ook zonder mij gewoon door."
Grenzen stellen gebeurt nu meer acuut. Ik hoef niet na te denken of ik iemand kwets als ik een uitnodiging afwijs of als ik maar 5 uurtjes in de week kan werken. Het is een grens die mijn lichaam aangeeft en ik luister daarnaar. Hoe meer ik elke beperking accepteer, hoe sneller ik genees. Hoe meer ik vecht tegen de beperkingen, hoe dieper ik wegzak in ellende. De bestuurder ben ik en ik leer langzaam aan te navigeren in het leven. Ga ik iets te veel naar rechts of iets teveel naar links, dan krijg ik een seintje van mijn lichaam: STOP en dan stop ik ook.
Als ik in één zin een burn-out zou moeten omschrijven dan is het een tweede kans op een nieuw leven. Maar daarvoor moest ik wel al het pijnlijke van hiervoor willen en durven loslaten en daar ben ik nog steeds mee bezig. En het bevalt me nog steeds prima. Wat het ook was dat ik voor mijn burn-out belangrijk vond, dat is nu echt helemaal niet belangrijk. Sterker nog: wat ik belangrijk vond en wat ik zo blind achtervolgde, zorgde er voor dat ik overspannen raakte.
maandag 11 augustus 2014 10:15
Respect Sensy! Knap hoe je het doet en het verwoord!
Je klinkt sterk en vol vertrouwen
Die acceptatie is belangrijk ja, al vind ik die naarmate het langer duurt en op de echte terugvalmomenten dat je weer echt even bij af voelt, letterlijk ziek terwijl geen virusje hebt en volledig gesloopt... Moeilijk om dan even te accepteren. Potje janken en even de boosheid/frustratie hardop benoemen helpt al wel, en dan weer vol goede moed door proberen te gaan.
M'n immuunsysteem is ook flink aangetast, logisch wel... Door alle cortisol en adrenaline, en juist stress zit in je hersenen bij t gebied van ook je immuunsysteem... Dus pik voor m'n gevoel ook snel virussen enz op (missch ook doordat ik met patienten werk, veel mensen aanraak enz, wachtkamer vol proestende mensen voor de huisarts zitten vlakbij;-)). Dus 2 soorten terugvallen daardoor; ziek ziek zijn... En over je grenzen gaan en even fors teruggeroepen worden als je er telang niet naar luisterde.
Door m'n soms aanwezige paniekstoornis is die grens soms lastig... Komt t door 'angst/paniek' dan juist niet teveel toegeven, is t te zwaar/ te veel dan direct luisteren..., lastig maar goed om steeds beter te haan herkennen. En die paniekstoornis is naar boven gekomen en versterkt door de burnout, wat ik 'gelukkig' wel vaker lees... En schijnt ook echt af te nemen (merk ik al). Kan gelukkig weer gewoon bv boodschappen doen of alleen op pad, eerste keren werken (na terugval eerste keer werken nog steeds beetje) is extra spannend...
Nog iets herkenbaars? Als er extra adrenaline door je lijf komt, door bijv spannende film, fanatiek spelletje spelen, schrikken, enz... Zoo dat kan bij acute momenten hard binnenkomen!! Logisch door al hoge gehalte cortisol (stresshormoon), adrenaline en noradrenaline in je lijf bij forse stressgerelateerde klachten...maar Pff...
Je klinkt sterk en vol vertrouwen
Die acceptatie is belangrijk ja, al vind ik die naarmate het langer duurt en op de echte terugvalmomenten dat je weer echt even bij af voelt, letterlijk ziek terwijl geen virusje hebt en volledig gesloopt... Moeilijk om dan even te accepteren. Potje janken en even de boosheid/frustratie hardop benoemen helpt al wel, en dan weer vol goede moed door proberen te gaan.
M'n immuunsysteem is ook flink aangetast, logisch wel... Door alle cortisol en adrenaline, en juist stress zit in je hersenen bij t gebied van ook je immuunsysteem... Dus pik voor m'n gevoel ook snel virussen enz op (missch ook doordat ik met patienten werk, veel mensen aanraak enz, wachtkamer vol proestende mensen voor de huisarts zitten vlakbij;-)). Dus 2 soorten terugvallen daardoor; ziek ziek zijn... En over je grenzen gaan en even fors teruggeroepen worden als je er telang niet naar luisterde.
Door m'n soms aanwezige paniekstoornis is die grens soms lastig... Komt t door 'angst/paniek' dan juist niet teveel toegeven, is t te zwaar/ te veel dan direct luisteren..., lastig maar goed om steeds beter te haan herkennen. En die paniekstoornis is naar boven gekomen en versterkt door de burnout, wat ik 'gelukkig' wel vaker lees... En schijnt ook echt af te nemen (merk ik al). Kan gelukkig weer gewoon bv boodschappen doen of alleen op pad, eerste keren werken (na terugval eerste keer werken nog steeds beetje) is extra spannend...
Nog iets herkenbaars? Als er extra adrenaline door je lijf komt, door bijv spannende film, fanatiek spelletje spelen, schrikken, enz... Zoo dat kan bij acute momenten hard binnenkomen!! Logisch door al hoge gehalte cortisol (stresshormoon), adrenaline en noradrenaline in je lijf bij forse stressgerelateerde klachten...maar Pff...
maandag 11 augustus 2014 10:19
@ bloempje,
Ja snachts juist als alles stil is , komen piekergedachtes boven... Heb ik in fases meer/minder. Maar is voor mij eigenlijk een herkenbaar punt dat ik teveel tegelijk doe dan en dus teveel aan m'n hoofd heb (afhankelijk van waarover ik pieker).
Bodyscan doen helpt me dan soms, uit je hoofd en naar je lichaam.. Maar soms gewoon echt beroerde nacht.
Ik probeer echt uurtje voor slapengaan niet meer teveel op iPad/ smartphone en 'drukke' dingen te doen/ kijken...maarja , soms heb je er ook even schijt aan en wil je even 'normaal doen'
Opschrijven schijnt voor velen te helpen, dan is t uit je hoofd. Maar helpt mij soms en soms ook niet.. En soms gewoon even echt geen zin in.
Dubbel ja, omdat je juist zo moe bent..
Ja snachts juist als alles stil is , komen piekergedachtes boven... Heb ik in fases meer/minder. Maar is voor mij eigenlijk een herkenbaar punt dat ik teveel tegelijk doe dan en dus teveel aan m'n hoofd heb (afhankelijk van waarover ik pieker).
Bodyscan doen helpt me dan soms, uit je hoofd en naar je lichaam.. Maar soms gewoon echt beroerde nacht.
Ik probeer echt uurtje voor slapengaan niet meer teveel op iPad/ smartphone en 'drukke' dingen te doen/ kijken...maarja , soms heb je er ook even schijt aan en wil je even 'normaal doen'
Opschrijven schijnt voor velen te helpen, dan is t uit je hoofd. Maar helpt mij soms en soms ook niet.. En soms gewoon even echt geen zin in.
Dubbel ja, omdat je juist zo moe bent..
maandag 11 augustus 2014 12:39
Schrijven hielp me ook enorm. Alle "not done" gedachten zwart op wit. Alle haat, alle oordelen, alle kleinzielige gevoelens, alle jaloezie gevoelens tegenover het Prachtige Leven van Anderen, werkelijk alles ging op "papier".
Het "doen alsof" is wat mij opbrak. Doen alsof ik sterk en stoer was (ben ik niet, hoef ik ook niet te zijn). Doen alsof ik alles begreep van mezelf en anderen (ik begrijp geen reet en het is prima zo) Doen alsof ik een onafhankelijke geest had; wat anderen over mij denken doet me geen reet. Ik bepaal, ik beslis, het is MIJN leven. Pure onzin, want ik was stiekem alleen maar bezig met hoe mensen mij zouden zien en dat illusoire zelfbeeld lag na mijn burn-out compleet aan diggelen. Ik gaf wel degelijk om wat de buitenwereld van mij vond en door me nonchalant in het leven te bewegen, wilde ik een air van 'kijk mij nou lekker onafhankelijk van de meningen van anderen mijn leven leiden' uitstralen. Totale uitputting was het gevolg. Ook het graag succesvol willen zijn. Iets hebben/bereiken waarmee ik tegen anderen kan zeggen:"Kijk! Heb ik helemaal zelluf gedaan en bereikt! Goed van mij hé?!" Ik heb niks bereikt, heb geen levensreddende ontdekking gedaan en heb ook geen briljante ideeën om de problemen uit de wereld te helpen. Wat ik wel heb, is dat het leven niet draait om mijn kleine verstikkende wereldje in mijn hoofd.
De waarheid is dat niemand bezig is met hoe ik overkom en wat ik allemaal wel/niet bereikt heb. Mensen zijn met zichzelf bezig. Moet je nagaan hé...toen ik net de burn-out had, maakte ik me druk om wat mensen zouden denken. Zouden ze me een aansteller vinden? Mensen gingen gewoon verder met hun leven en waren niet bezig met hoe het mij ging. Dit soort inzichten in mijn denken/voelen/doen gaven me de kracht om er beetje bij beetje uit te klimmen.
Doordat ik zo uitgeput was, kon ik vanuit een vermoeide positie naar de mechanismes in mezelf kijken. Dan lag ik bijvoorbeeld compleet uitgeteld op de bank en dan nóg zat er iets in mij dat me een opgejaagd en opgefokt gevoel gaf. Zo van:"Je móet NU douchen. Je móet NU een blokje om. Je MOET genieten van dat boek. Je moet, je moet, je moet...." Ik keek er naar en dacht:"Ah, dus jij bent die klerelijer die me mijn hele leven met zweepslagen door mijn dagen/weken/maanden/jaren opjaagt. Houd toch je bek en laat me met rust."
We zijn niet wat ons hoofd aan orders blijft blaffen. We zijn groter dan die stemmen en die gewoontes om maar "alert en opgefokt" te blijven. Als ik een tip mag geven: durf aan alle 'moetjes' in jezelf te twijfelen. Twijfel lekker maar aan de geldigheid ervan en vraag jezelf af wat het volgen van die toegeblafte orders met jou en je leven heeft gedaan. Het is een verademing als je los kunt komen van de dictators tussen je oren. Jij bent de baas: niet die donkere gemene stemmen!
Het "doen alsof" is wat mij opbrak. Doen alsof ik sterk en stoer was (ben ik niet, hoef ik ook niet te zijn). Doen alsof ik alles begreep van mezelf en anderen (ik begrijp geen reet en het is prima zo) Doen alsof ik een onafhankelijke geest had; wat anderen over mij denken doet me geen reet. Ik bepaal, ik beslis, het is MIJN leven. Pure onzin, want ik was stiekem alleen maar bezig met hoe mensen mij zouden zien en dat illusoire zelfbeeld lag na mijn burn-out compleet aan diggelen. Ik gaf wel degelijk om wat de buitenwereld van mij vond en door me nonchalant in het leven te bewegen, wilde ik een air van 'kijk mij nou lekker onafhankelijk van de meningen van anderen mijn leven leiden' uitstralen. Totale uitputting was het gevolg. Ook het graag succesvol willen zijn. Iets hebben/bereiken waarmee ik tegen anderen kan zeggen:"Kijk! Heb ik helemaal zelluf gedaan en bereikt! Goed van mij hé?!" Ik heb niks bereikt, heb geen levensreddende ontdekking gedaan en heb ook geen briljante ideeën om de problemen uit de wereld te helpen. Wat ik wel heb, is dat het leven niet draait om mijn kleine verstikkende wereldje in mijn hoofd.
De waarheid is dat niemand bezig is met hoe ik overkom en wat ik allemaal wel/niet bereikt heb. Mensen zijn met zichzelf bezig. Moet je nagaan hé...toen ik net de burn-out had, maakte ik me druk om wat mensen zouden denken. Zouden ze me een aansteller vinden? Mensen gingen gewoon verder met hun leven en waren niet bezig met hoe het mij ging. Dit soort inzichten in mijn denken/voelen/doen gaven me de kracht om er beetje bij beetje uit te klimmen.
Doordat ik zo uitgeput was, kon ik vanuit een vermoeide positie naar de mechanismes in mezelf kijken. Dan lag ik bijvoorbeeld compleet uitgeteld op de bank en dan nóg zat er iets in mij dat me een opgejaagd en opgefokt gevoel gaf. Zo van:"Je móet NU douchen. Je móet NU een blokje om. Je MOET genieten van dat boek. Je moet, je moet, je moet...." Ik keek er naar en dacht:"Ah, dus jij bent die klerelijer die me mijn hele leven met zweepslagen door mijn dagen/weken/maanden/jaren opjaagt. Houd toch je bek en laat me met rust."
We zijn niet wat ons hoofd aan orders blijft blaffen. We zijn groter dan die stemmen en die gewoontes om maar "alert en opgefokt" te blijven. Als ik een tip mag geven: durf aan alle 'moetjes' in jezelf te twijfelen. Twijfel lekker maar aan de geldigheid ervan en vraag jezelf af wat het volgen van die toegeblafte orders met jou en je leven heeft gedaan. Het is een verademing als je los kunt komen van de dictators tussen je oren. Jij bent de baas: niet die donkere gemene stemmen!
maandag 11 augustus 2014 12:46
quote:ingeb84 schreef op 11 augustus 2014 @ 10:19:
@ bloempje,
Ja snachts juist als alles stil is , komen piekergedachtes boven... Heb ik in fases meer/minder. Maar is voor mij eigenlijk een herkenbaar punt dat ik teveel tegelijk doe dan en dus teveel aan m'n hoofd heb (afhankelijk van waarover ik pieker).
Bodyscan doen helpt me dan soms, uit je hoofd en naar je lichaam.. Maar soms gewoon echt beroerde nacht.
Ik probeer echt uurtje voor slapengaan niet meer teveel op iPad/ smartphone en 'drukke' dingen te doen/ kijken...maarja , soms heb je er ook even schijt aan en wil je even 'normaal doen'
Opschrijven schijnt voor velen te helpen, dan is t uit je hoofd. Maar helpt mij soms en soms ook niet.. En soms gewoon even echt geen zin in.
Dubbel ja, omdat je juist zo moe bent..Je bent moe en daarom heb je alle tijd/ruimte om uit te rusten. Als dat betekent 3 dagen niets doen; dan doe je lekker niets de komende 3 dagen. Je gaat leren van moment tot moment te leven. Toekomst is irrelevant dus richt je je op nu. Soms is het nu gewoon apathisch voor je uitstaren. Dan ineens is het nu een filmpje kijken. Dan ineens is het een dutje doen. Het volgende moment wil je dingen van je afschrijven en doe je dat ook. Het moment en wat je voelt bepaalt wat er gebeurt, jij bent niet langer 'in charge'. Ooit bepaalde jij wat je deed en hoe je het deed. Nu wordt je gedwongen te leven naar wat je lichaam aankan in het moment. Vertrouw de wijsheid van je lichaam: het heeft niets voor niets de stekker eruit getrokken om zichzelf te beschermen tegen verdere roofbouw.
@ bloempje,
Ja snachts juist als alles stil is , komen piekergedachtes boven... Heb ik in fases meer/minder. Maar is voor mij eigenlijk een herkenbaar punt dat ik teveel tegelijk doe dan en dus teveel aan m'n hoofd heb (afhankelijk van waarover ik pieker).
Bodyscan doen helpt me dan soms, uit je hoofd en naar je lichaam.. Maar soms gewoon echt beroerde nacht.
Ik probeer echt uurtje voor slapengaan niet meer teveel op iPad/ smartphone en 'drukke' dingen te doen/ kijken...maarja , soms heb je er ook even schijt aan en wil je even 'normaal doen'
Opschrijven schijnt voor velen te helpen, dan is t uit je hoofd. Maar helpt mij soms en soms ook niet.. En soms gewoon even echt geen zin in.
Dubbel ja, omdat je juist zo moe bent..Je bent moe en daarom heb je alle tijd/ruimte om uit te rusten. Als dat betekent 3 dagen niets doen; dan doe je lekker niets de komende 3 dagen. Je gaat leren van moment tot moment te leven. Toekomst is irrelevant dus richt je je op nu. Soms is het nu gewoon apathisch voor je uitstaren. Dan ineens is het nu een filmpje kijken. Dan ineens is het een dutje doen. Het volgende moment wil je dingen van je afschrijven en doe je dat ook. Het moment en wat je voelt bepaalt wat er gebeurt, jij bent niet langer 'in charge'. Ooit bepaalde jij wat je deed en hoe je het deed. Nu wordt je gedwongen te leven naar wat je lichaam aankan in het moment. Vertrouw de wijsheid van je lichaam: het heeft niets voor niets de stekker eruit getrokken om zichzelf te beschermen tegen verdere roofbouw.
maandag 11 augustus 2014 15:17
Wow wat een hoop herkenning hier! Je voelt je er vaak zo alleen in, terwijl er zoveel mensen zijn die met een burn-out zitten. Ik ben zelf ongeveer 9 maanden geleden burn-out geraakt (laatste paar maanden van mijn opleiding) en heb tussendoor een paar maanden een groep gevolgd onder leiding van een psycholoog om te herstellen. Dit heeft wel enorm geholpen, maar het blijft moeilijk om niet te vervallen in oud gedrag helaas..Ik heb vandaag weer even een terugval, waardoor ik nog eens ging googlen en op dit forum uit kwam.
Ik zag opmerkingen voorbij komen met er sterker uit komen, ik denk ook zeker dat dit het geval is.. zoals ik al las zorgt het er inderdaad wel voor dat je je leven onder de loep neemt en ziet waar je nou eigenlijk echt niét gelukkig van wordt. Confronterend he? Maar ik zie het (behalve op een dag als vandaag ) dan ook maar als geluk wanneer dit op iets jongere leeftijd gebeurd wanneer je heel je leven nog voor je hebt en na die lange periode van herstel het toch op een andere manier kan aanpakken waar je wél gelukkig van wordt.
Ik vroeg me af of er hier mensen zijn die ook burn-out zijn geraakt tijdens hun opleiding? Als ik jullie verhalen zo lees merk ik wel weer dat ik niet genoeg tijd heb genomen om echt te herstellen.. Eind december 2013 lag ik eruit en de eerste week van februari 2014 begon mijn nieuwe stage weer, meteen 4 dagen van 4 uur, aangezien het anders geen stage was volgens de regels van de hogeschool. Dit werkte natuurlijk niet, en ben daar anderhalve maand later mee gestopt en geleidelijk aan aan mijn scriptie begonnen. Nu merk ik dat ik niet meer goed mee kan met het niveau wat van mij verwacht wordt. Het heeft me een paar maanden gekost om een beetje geconcentreerd te kunnen werken, maar nu ben ik soms bang om dat niveau helemaal niet meer te kunnen behalen. Merken jullie dit op je werk/studie ook? Zijn jullie eventueel ander werk gaan doen, of zijn jullie aan het reintegreren op jullie huidige functie?
Ik zag opmerkingen voorbij komen met er sterker uit komen, ik denk ook zeker dat dit het geval is.. zoals ik al las zorgt het er inderdaad wel voor dat je je leven onder de loep neemt en ziet waar je nou eigenlijk echt niét gelukkig van wordt. Confronterend he? Maar ik zie het (behalve op een dag als vandaag
) dan ook maar als geluk wanneer dit op iets jongere leeftijd gebeurd wanneer je heel je leven nog voor je hebt en na die lange periode van herstel het toch op een andere manier kan aanpakken waar je wél gelukkig van wordt.Ik vroeg me af of er hier mensen zijn die ook burn-out zijn geraakt tijdens hun opleiding? Als ik jullie verhalen zo lees merk ik wel weer dat ik niet genoeg tijd heb genomen om echt te herstellen.. Eind december 2013 lag ik eruit en de eerste week van februari 2014 begon mijn nieuwe stage weer, meteen 4 dagen van 4 uur, aangezien het anders geen stage was volgens de regels van de hogeschool. Dit werkte natuurlijk niet, en ben daar anderhalve maand later mee gestopt en geleidelijk aan aan mijn scriptie begonnen. Nu merk ik dat ik niet meer goed mee kan met het niveau wat van mij verwacht wordt. Het heeft me een paar maanden gekost om een beetje geconcentreerd te kunnen werken, maar nu ben ik soms bang om dat niveau helemaal niet meer te kunnen behalen. Merken jullie dit op je werk/studie ook? Zijn jullie eventueel ander werk gaan doen, of zijn jullie aan het reintegreren op jullie huidige functie?
maandag 11 augustus 2014 16:07
Ha Marijke! Vervelend, tijdens je studie!
Bij mij door werk, en niet al tijdens studie.
Ik zou ook niet weten wat mogelijkheden zijn met ziekte (want dat ben je tenslotte) , tijdens studie/ stage. Geen bedrijfsarts of leidinggevende in beeld tenslotte, maar wel stagebegeleiders/ mentoren en een p&o afdeling van de hogeschool die er vast vaker mee te maken hebben gehad. Geef jezelf de tijd, dan maar iets studievertraging (fysieke studie of valt dat mee?).
Maar lijkt me lastig hoe en wat je dan wil / kan inderdaad.
Zo'n dip dag is verrot, ik heb momenteel een fikse terugval al sinds donderdag... Dacht wel wat sneller daarvan tegenwoordig te herstellen , maar helaas... Kan alleen maar even luisteren naar m'n lichaam. Komt mede door slechte timing van bepaalde mensen/ collega's tegelijk op vakantie, dat je er net wat dingetjes bijkrijgt die je juist nog niet erbij kan hebben.. En schuldgevoel (is nu wel weggezakt gelukkg), naar patienten en collega's die t nu zelf maar even moeten oplossen en alles cancelen.. Alles lost vanzelf wel op , dus kan dat gelukkig al stukken sneller loslaten.
Nu loop je dus geen stage meer en alleen scriptie? En lekker in je eigen tempo enz? Hoop geen deadlines.. En anders is ook daar een oplossing voor. Of niet echt een fijne contactpersoon daarvoor bij de hogeschool?
Succes!!
Bij mij door werk, en niet al tijdens studie.
Ik zou ook niet weten wat mogelijkheden zijn met ziekte (want dat ben je tenslotte) , tijdens studie/ stage. Geen bedrijfsarts of leidinggevende in beeld tenslotte, maar wel stagebegeleiders/ mentoren en een p&o afdeling van de hogeschool die er vast vaker mee te maken hebben gehad. Geef jezelf de tijd, dan maar iets studievertraging (fysieke studie of valt dat mee?).
Maar lijkt me lastig hoe en wat je dan wil / kan inderdaad.
Zo'n dip dag is verrot, ik heb momenteel een fikse terugval al sinds donderdag... Dacht wel wat sneller daarvan tegenwoordig te herstellen , maar helaas... Kan alleen maar even luisteren naar m'n lichaam. Komt mede door slechte timing van bepaalde mensen/ collega's tegelijk op vakantie, dat je er net wat dingetjes bijkrijgt die je juist nog niet erbij kan hebben.. En schuldgevoel (is nu wel weggezakt gelukkg), naar patienten en collega's die t nu zelf maar even moeten oplossen en alles cancelen.. Alles lost vanzelf wel op , dus kan dat gelukkig al stukken sneller loslaten.
Nu loop je dus geen stage meer en alleen scriptie? En lekker in je eigen tempo enz? Hoop geen deadlines.. En anders is ook daar een oplossing voor. Of niet echt een fijne contactpersoon daarvoor bij de hogeschool?
Succes!!
maandag 11 augustus 2014 18:23
Pfff... Kennen jullie dat ook. Dat t best aardig ging, en dat je san na een jaar al minimaal bewust bezig zijn met je herstel , ineens een mega terugval krijgt (dus niet 1-2dipdaagjes) van iig een week (weet nog niet hoelang deze gaat duren..) dat je weer erg moe bent, niks uit je handen komt behalve evt je ontbijt maken en koken.. Je je slap voelt en futloos, en je nergens toe kan zetten, zelfs niet wandelen omdat je je slap voelt...
Zo demotiverend deze momenten, en onzekermakend.. Ook wel weer een heldere les waardoor t evt komt, maar weet dan soms even niet meer wat te doen om weer wat energie te krijgen en zin in dingen, maar van t staren naar de muur, kleuren, vissen kijken, mindfull eten, word ik ook niet gelukkiger op dit moment...
(Ben deze topic ook begonnen toen de terugval begon).
Hoop snel weer wat meer fut te hebben en zin in dingen, en m'n lijn weer op te pakken waar ik gebleven was.
Ga over 3 wkn 'lekker' met vakantie, heb er echt wel veel zin in, maar op zulke momenten ook een soort wangedachte (komt t doemdenken weer), dat ik me daar ook zo ga voelen en dus de vakantie deels verpest... Hardop uitspreken helpt dan wel, om zelf te horen hoe negatief dat klinkt en dat ik t dan wel weer zie:). Al staar ik 2 wkn naar de golven tegen de rotsen is nog soort van prima;-).
Herkent iemand dit, zo'n lange terugval als je al best lekker op weg bent in je herstel?
Zo demotiverend deze momenten, en onzekermakend.. Ook wel weer een heldere les waardoor t evt komt, maar weet dan soms even niet meer wat te doen om weer wat energie te krijgen en zin in dingen, maar van t staren naar de muur, kleuren, vissen kijken, mindfull eten, word ik ook niet gelukkiger op dit moment...
(Ben deze topic ook begonnen toen de terugval begon).
Hoop snel weer wat meer fut te hebben en zin in dingen, en m'n lijn weer op te pakken waar ik gebleven was.
Ga over 3 wkn 'lekker' met vakantie, heb er echt wel veel zin in, maar op zulke momenten ook een soort wangedachte (komt t doemdenken weer), dat ik me daar ook zo ga voelen en dus de vakantie deels verpest... Hardop uitspreken helpt dan wel, om zelf te horen hoe negatief dat klinkt en dat ik t dan wel weer zie:). Al staar ik 2 wkn naar de golven tegen de rotsen is nog soort van prima;-).
Herkent iemand dit, zo'n lange terugval als je al best lekker op weg bent in je herstel?
maandag 11 augustus 2014 18:27
Hoi Marijke,
Klote voor je zeg! Is er een mogelijkheid om even een studiestop in te lassen? Het te vroeg beginnen herken ik helaas. Te snel te veel willen. Ik ben door privé en werkomstandigheden in de burn-out geraakt en gelukkig steun van zowel Arboarts als werkgever. Is er een studiebegeleider bij wie je dit kwijt kan? Wat mij tegen mijn eigen verwachtingen in erg geholpen heeft, was complete eerlijkheid over wat ik wel kon (dat was toen nog helemaal niets). Ik was altijd bang om voor aansteller aangezien te worden, waardoor ik maar door bleef gaan tegen alle waarschuwingen van lichaam en geest in.
Door alles op tafel te gooien over mijn toestand kreeg ik niet alleen begrip maar ook de nodige steun om rustig te kunnen herstellen. Er is regelmatig contact met werkgever en dat voelt fijn en sinds kort ben ik bezig met re-integratie op mijn tempo.
Wat je ook zou kunnen doen, is naar je huisarts stappen en om hulp vragen. Dit is best een taai proces en daar mag je écht hulp bij vragen, ik hoop echt dat je het doet want zo doorgaan is ook geen leven. Heel veel succes en blijf hier schrijven als je dat helpt om begrip/steun te krijgen.
Klote voor je zeg! Is er een mogelijkheid om even een studiestop in te lassen? Het te vroeg beginnen herken ik helaas. Te snel te veel willen. Ik ben door privé en werkomstandigheden in de burn-out geraakt en gelukkig steun van zowel Arboarts als werkgever. Is er een studiebegeleider bij wie je dit kwijt kan? Wat mij tegen mijn eigen verwachtingen in erg geholpen heeft, was complete eerlijkheid over wat ik wel kon (dat was toen nog helemaal niets). Ik was altijd bang om voor aansteller aangezien te worden, waardoor ik maar door bleef gaan tegen alle waarschuwingen van lichaam en geest in.
Door alles op tafel te gooien over mijn toestand kreeg ik niet alleen begrip maar ook de nodige steun om rustig te kunnen herstellen. Er is regelmatig contact met werkgever en dat voelt fijn en sinds kort ben ik bezig met re-integratie op mijn tempo.
Wat je ook zou kunnen doen, is naar je huisarts stappen en om hulp vragen. Dit is best een taai proces en daar mag je écht hulp bij vragen, ik hoop echt dat je het doet want zo doorgaan is ook geen leven. Heel veel succes en blijf hier schrijven als je dat helpt om begrip/steun te krijgen.
