Gezondheid
alle pijlers
Man heeft kanker, moeilijke prater....
woensdag 26 november 2014 17:43
Wat ik al vreesde, werd vandaag door de arts bevestigd. Een biopt moet het nog bevestigen, maar ze was er duidelijk over, dat wat op de scan van Man's buik te zien is, kan bijna niet anders dan een flinke tumor zijn......
De precieze soort, agressief of niet, of er behandeling mogelijk is en welke dan en wat de prognose is, kon ze nu nog niet zeggen.
En dan lopen we naar buiten, een agenda vol met vervolgonderzoeken en dan zegt hij, bijna stralend: "nou doei hè, tot vanmiddag". Hij ging namelijk meteen door naar zijn werk, en ik had de hele dag vrij genomen en zou naar huis lopen, we wonen vlakbij het ziekenhuis. En daar stond ik, alleen met mijn angst, emotie, woede, vragen en nog meer emotie
Man wil er met niemand over praten, ook de puberzonen weten van niets. Ik heb het toch gedeeld met vriendinbuuf, want ik kón niet mijn eigen huis in, ik klapte uit elkaar en moest koffie en een zakdoek.....
Man is altijd een moeilijke geen prater geweest. Lastig, maar de aard van het beestje. Ik ben juist een emotioneel mens. Ondanks dat we al lang bij elkaar zijn, levert dit nog steeds wel strubbelingen op. Maar met dit traject voor ons, wordt dat nog een hele lastige, ben ik bang. Iemand wijze raad?
De precieze soort, agressief of niet, of er behandeling mogelijk is en welke dan en wat de prognose is, kon ze nu nog niet zeggen.
En dan lopen we naar buiten, een agenda vol met vervolgonderzoeken en dan zegt hij, bijna stralend: "nou doei hè, tot vanmiddag". Hij ging namelijk meteen door naar zijn werk, en ik had de hele dag vrij genomen en zou naar huis lopen, we wonen vlakbij het ziekenhuis. En daar stond ik, alleen met mijn angst, emotie, woede, vragen en nog meer emotie
Man wil er met niemand over praten, ook de puberzonen weten van niets. Ik heb het toch gedeeld met vriendinbuuf, want ik kón niet mijn eigen huis in, ik klapte uit elkaar en moest koffie en een zakdoek.....
Man is altijd een moeilijke geen prater geweest. Lastig, maar de aard van het beestje. Ik ben juist een emotioneel mens. Ondanks dat we al lang bij elkaar zijn, levert dit nog steeds wel strubbelingen op. Maar met dit traject voor ons, wordt dat nog een hele lastige, ben ik bang. Iemand wijze raad?
woensdag 26 november 2014 17:51
woensdag 26 november 2014 17:57
Ik kan me goed voorstellen dat hij nu even sprakeloos is. Hopelijk over een paar dagen, of wanneer er meer duidelijkheid is, wel een prater.
Kan je wel met je gevoelens bij hem terecht?
Heel erg veel sterkte
Kan je wel met je gevoelens bij hem terecht?
Heel erg veel sterkte
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
woensdag 26 november 2014 17:59
Geen idee waar je woont, maar weet dat er veel hulp is in Nederland voor kankerpatiënten en hun naasten. Maatschappelijk werk is al genoemd, zelf heb ik goede ervaringen met het Ingeborg Douwescentrum
http://www.ingeborgdouwescentrum.nl
http://www.ingeborgdouwescentrum.nl
woensdag 26 november 2014 18:18
woensdag 26 november 2014 18:25
Ai Sassefras, wat naar dat je angst waarheid geworden is. Ontzettend lastig dat hij zo gesloten is. Ik hoop voor jullie dat hij alleen even tijd nodig heeft en daarna wel met je kan delen. Heb verder geen ervaring of advies voor je maar wens je heel veel sterkte! Schrijf van je af, spui hier al je zorgen maar, er is altijd wel iemand wakker.
woensdag 26 november 2014 18:48
Wat akelig dat je nu een eigen topic nodig hebt. Verschrikkelijk nieuws. Omdat jullie nog niets weten en er nog geen prognose is, de behandeling nog niet is ingezet, steekt je man wsch. zijn kop in het zand. Misschien gaat hij wel praten wanneer hij midden in operatie/chemo/bestraling zit?? Hij kan het eenvoudig weg niet alleen verwerken, hij moet op een bepaald moment toch wel gaan praten, lijkt me?
Ga zelf eens met je huisarts praten, over hoe en wat nu verder. Want alle aandacht zal naar hem gaan, terwijl jij wel naast hem moet staan en zijn steun en toeverlaat moet zijn . . . . Jij moet er hierdoor niet aan onderdoor gaan!
Veel sterkte, voor je man en voor jou. Het gaat een moeilijk traject worden, om wat voor soort kanker het ook gaat!!
Ga zelf eens met je huisarts praten, over hoe en wat nu verder. Want alle aandacht zal naar hem gaan, terwijl jij wel naast hem moet staan en zijn steun en toeverlaat moet zijn . . . . Jij moet er hierdoor niet aan onderdoor gaan!
Veel sterkte, voor je man en voor jou. Het gaat een moeilijk traject worden, om wat voor soort kanker het ook gaat!!
woensdag 26 november 2014 19:43
Dank voor jullie lieve woorden en knuffels. Jullie hebben gelijk dat ik 'm de tijd moet geven, maar ik ken 'm al langer dan vandaag.....
Ik probeer het nu maar even los te laten. Stap voor stap nemen wat op m'n pad komt. Maandag is de punctie van de tumorplek gepland, de week erna een beenmergpunctie en dan zou er duidelijkheid moeten zijn over hoe nu verder. Ik hoop hier af en toe even mijn hart te mogen luchten....
Ik probeer het nu maar even los te laten. Stap voor stap nemen wat op m'n pad komt. Maandag is de punctie van de tumorplek gepland, de week erna een beenmergpunctie en dan zou er duidelijkheid moeten zijn over hoe nu verder. Ik hoop hier af en toe even mijn hart te mogen luchten....
woensdag 26 november 2014 20:03
Als eerste heel veel sterkte voor de komende zware periode! Zoek iemand voor jezelf ( kijk op www.ipso.nl voor inloop huizen in de buurt met goede begeleiding). Geef je man voor n korte tijd de tijd maar niet te lang wat betreft je kinderen want die voelen heel goed aan wat er speelt en angst voor iets dat niet genoemd mag worden is veel moeilijker voor je kinderen dan weten wat er speelt. Kijk voor jezelf en de omgang met je kinderen over dit onderwerp op www.kankerspoken.nl een hele goede ondersteuning voor kinderen en hum ouders ingedeeld per leeftijd.
Als je man niet door jou op andere gedachten gebracht kan worden, kaart het dan aan bij de oncoloog. En echt je man hoeft geen prater te worden als hijdat niet is maar niets zeggen tegen de kinderen geeft echt schade bij hun verwerking dat zal elke arts beamen dus dat geeft jou steun om er anders mee om te gaan thuis.
Big hug via t forum...
Als je man niet door jou op andere gedachten gebracht kan worden, kaart het dan aan bij de oncoloog. En echt je man hoeft geen prater te worden als hijdat niet is maar niets zeggen tegen de kinderen geeft echt schade bij hun verwerking dat zal elke arts beamen dus dat geeft jou steun om er anders mee om te gaan thuis.
Big hug via t forum...
denkmetjehart
woensdag 26 november 2014 21:29
Vreselijk heftig.. wat een onzekerheid nog...
Wijze raad? Heb ik niet.. maar veranderen zal hij nu denk ik niet.. dus ik zeg vooral goed voor jezelf blijven zorgen en wel je grenzen aangeven bij je man.. hij is dan wel ziek en zal alles ondergaan maar voor geliefden is het ook onwijs zwaar. En probeer er voor hem te zijn, zoals hij het nodig heeft..
Tegenpolen zijn is uitdagend maar soms ook lastig.. veel sterkte samen!
Wijze raad? Heb ik niet.. maar veranderen zal hij nu denk ik niet.. dus ik zeg vooral goed voor jezelf blijven zorgen en wel je grenzen aangeven bij je man.. hij is dan wel ziek en zal alles ondergaan maar voor geliefden is het ook onwijs zwaar. En probeer er voor hem te zijn, zoals hij het nodig heeft..
Tegenpolen zijn is uitdagend maar soms ook lastig.. veel sterkte samen!
woensdag 26 november 2014 22:02
Je maakt van een stille gewoon geen prater. Ik heb er ook zo eentje. En ik ben ook zoals jij, dus ik weet wat het is. Ik heb mijn vriendinnen om mijn hart te luchten en dit soort gesprekken mee te hebben. Hem forceren werkt gewoon niet. Het werkt zelfs tegen. Het is rot, maar je kent hem langer dan vandaag en je zult er je weg wel ( weer ) in vinden.
Ik wens jullie beiden heel veel sterkte.
Ik wens jullie beiden heel veel sterkte.
woensdag 26 november 2014 22:36
Ik ben vorig ziek geworden (hoewel niet zo ernstig gelukkig, maar wel langdurig) en ook niet zo'n prater, en ik weet dat dat lastig is voor mijn omgeving soms. Ik heb geen partner, maar mijn vrienden en vriendinnen en ouders zijn juist wel open, en ik weet dat dat wel eens lastig is. Zij willen er graag voor mij zijn door er over te praten maar ik vind dat juist vaak niet prettig. Ik ben heel blij dat ze me goed genoeg kennen om me de ruimte te geven en er op een andere manier voor me te zijn: door dingen te doen, af te leiden, etc. Tegelijkertijd ben ik dankzij mijn ziekte wel opener geworden, ik heb geleerd dat die momenten heel waardevol zijn en dat veel contacten verdiept zijn en dat het soms wel echt helpt om erover te praten.
Maar dat is de kant van de zieke zelf, van de andere kant (partner) heb ik geen ervaring. Een echt advies heb ik dan ook niet, behalve dat je dat verschil tussen jullie denk ik de ruimte moet geven en ook vooral open moet bespreken (over een tijdje). Voor mij zijn er soms momenten dat ik er wel over wil praten, en echt goede vriendinnen weten die wel te vinden, zonder dat ze het hoeven af te dwingen. En ik hoop dat je niet vergeet om zelf ook ondersteuning te vinden, bij iemand bij wie je wel verhaal kwijt kan, 100x als het moet.
Veel sterkte, lijkt me vreselijk, ook als partner
Maar dat is de kant van de zieke zelf, van de andere kant (partner) heb ik geen ervaring. Een echt advies heb ik dan ook niet, behalve dat je dat verschil tussen jullie denk ik de ruimte moet geven en ook vooral open moet bespreken (over een tijdje). Voor mij zijn er soms momenten dat ik er wel over wil praten, en echt goede vriendinnen weten die wel te vinden, zonder dat ze het hoeven af te dwingen. En ik hoop dat je niet vergeet om zelf ook ondersteuning te vinden, bij iemand bij wie je wel verhaal kwijt kan, 100x als het moet.
Veel sterkte, lijkt me vreselijk, ook als partner
Tjezus, wat vals
donderdag 27 november 2014 10:38
Gisteravond in bed toch nog even gepraat. Ik heb hem verteld dat ik bang ben, en dat ik anders in elkaar zit dan hij en die angst dus niet alleen kan dragen. Hij vertelde dat hij het zijn collega's verteld heeft. Die vroegen hem namelijk hoe het met hem was, ze wisten dat hij naar het ziekenhuis moest voor uitslag n.a.v. CT-scan. Het geeft wel weer aan hoe hij in elkaar zit, hij was oprecht verbaasd dat zijn collega's er ten eerste naar vroegen en ten tweede dat er een, waar hij een goede band mee heeft, emotioneel werd......
Verder heb ik hem gezegd dat ik vind dat we het de kinderen moeten vertellen. Er zijn nu een aantal mensen die iets weten en dat zullen er meer worden, o.a. omdat ik wat afspraken moet verplaatsen. Het laatste wat ik wil is dat de kinderen onverwacht geconfronteerd worden met iemand die niet weet dat ze niet op de hoogte zijn of dat ze zelf uit "aanwijzingen" conclusies gaan trekken. Ik heb hem ook gezegd dat ik, althans voorlopig, hem niet "overrule", maar dat ik toch sterk aandring op vertellen.
Verder heb ik hem gezegd dat ik vind dat we het de kinderen moeten vertellen. Er zijn nu een aantal mensen die iets weten en dat zullen er meer worden, o.a. omdat ik wat afspraken moet verplaatsen. Het laatste wat ik wil is dat de kinderen onverwacht geconfronteerd worden met iemand die niet weet dat ze niet op de hoogte zijn of dat ze zelf uit "aanwijzingen" conclusies gaan trekken. Ik heb hem ook gezegd dat ik, althans voorlopig, hem niet "overrule", maar dat ik toch sterk aandring op vertellen.
