Gezondheid
alle pijlers
Meteen al een verwijzing naar de oncoloog?
dinsdag 21 februari 2017 12:16
Mijn man had wat klachten en ging daarvoor naar de huisarts. Die gaf hem een formulier mee voor bloedonderzoek. Geen uitgebreid onderzoek, alleen algemeen, anemie en op suiker.
Na een week belde de dokter mijn man met de mededeling dat hij veel witte bloedlichaampjes heeft en iets met lymfen. Hij kreeg direct een verwijzing naar de oncoloog waar hij pas over 3 weken terecht kan.
Wij kunnen zelf alleen maar de conclusie trekken dat hij aan leukemie denkt. Maar is het niet wat voorbarig om nav één bloedonderzoek al meteen naar de oncoloog gestuurd te worden?
Na een week belde de dokter mijn man met de mededeling dat hij veel witte bloedlichaampjes heeft en iets met lymfen. Hij kreeg direct een verwijzing naar de oncoloog waar hij pas over 3 weken terecht kan.
Wij kunnen zelf alleen maar de conclusie trekken dat hij aan leukemie denkt. Maar is het niet wat voorbarig om nav één bloedonderzoek al meteen naar de oncoloog gestuurd te worden?
dinsdag 21 februari 2017 15:35
Natuurlijk is het schrikken, maar zoals anderen ook al schrijven: blijf rustig en wacht af. Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt: bij bloedonderzoek voor iets anders werden er toevallig teveel witte bloedlichaampjes gezien. Huisarts heeft onderzoek een paar weken later herhaald en toen was de uitslag hetzelfde. Vervolgens doorverwijzing naar internist, paar weken later daar de eerste afspraak. En uiteindelijk een paar maanden later de definitieve diagnose: ik heb een vorm van leukemie.
Maar gelukkig klinkt dat in sommige gevallen erger dan het is, want dit is inmiddels een paar jaar geleden en vooralsnog heb ik er niet meer last van dan dat ik drie keer per jaar bloed laat prikken en bij de internist langs ga. Die me iedere keer weer verteld dat ik een waardeloze weerstand heb en altijd antibiotica bij me moet hebben. Tot nu toe heb ik die antibiotica één keer daadwerkelijk nodig gehad. Natuurlijk, mijn toekomst is onzekerder dan voordat ik dit wist maar zelfs de diagnose leukemie hoeft dus niet direct een reeks zware behandelingen (of erger) te betekenen.
Maar gelukkig klinkt dat in sommige gevallen erger dan het is, want dit is inmiddels een paar jaar geleden en vooralsnog heb ik er niet meer last van dan dat ik drie keer per jaar bloed laat prikken en bij de internist langs ga. Die me iedere keer weer verteld dat ik een waardeloze weerstand heb en altijd antibiotica bij me moet hebben. Tot nu toe heb ik die antibiotica één keer daadwerkelijk nodig gehad. Natuurlijk, mijn toekomst is onzekerder dan voordat ik dit wist maar zelfs de diagnose leukemie hoeft dus niet direct een reeks zware behandelingen (of erger) te betekenen.
dinsdag 21 februari 2017 16:38
dinsdag 21 februari 2017 16:53
quote:Pieps2016 schreef op 21 februari 2017 @ 15:10:
Idd paniek is nu echt nog niet nodig. Teveel witte bloedlichaampjes kan ook zijn omdat je man ergens een infectie heeft en dat ze verder willen onderzoeken waar die infectie precies zit. Wat zei de dokter verder over lymfen?
Dat was ook het eerste wat ik zei. Maar dan word je niet naar een oncoloog gestuurd. Er was iets met lymfecellen maar hij weet het niet meer.
Ik hoop dat ik donderdag wat wijzer word.
Idd paniek is nu echt nog niet nodig. Teveel witte bloedlichaampjes kan ook zijn omdat je man ergens een infectie heeft en dat ze verder willen onderzoeken waar die infectie precies zit. Wat zei de dokter verder over lymfen?
Dat was ook het eerste wat ik zei. Maar dan word je niet naar een oncoloog gestuurd. Er was iets met lymfecellen maar hij weet het niet meer.
Ik hoop dat ik donderdag wat wijzer word.
dinsdag 21 februari 2017 17:14
quote:Bunnie schreef op 21 februari 2017 @ 16:53:
[...]
Dat was ook het eerste wat ik zei. Maar dan word je niet naar een oncoloog gestuurd. Er was iets met lymfecellen maar hij weet het niet meer.
Ik hoop dat ik donderdag wat wijzer word.mijn oncoloog is ook hematoloog dus zij behandeld ook allerlei dingen in het bloed wat geen kanker is dus ik zou mij echt nog niet gek maken. En voor wat het waard is, lymfeklierkanker is in bloed niet aantoonbaar dus die optie zou je misschien al kunnen schrappen.
[...]
Dat was ook het eerste wat ik zei. Maar dan word je niet naar een oncoloog gestuurd. Er was iets met lymfecellen maar hij weet het niet meer.
Ik hoop dat ik donderdag wat wijzer word.mijn oncoloog is ook hematoloog dus zij behandeld ook allerlei dingen in het bloed wat geen kanker is dus ik zou mij echt nog niet gek maken. En voor wat het waard is, lymfeklierkanker is in bloed niet aantoonbaar dus die optie zou je misschien al kunnen schrappen.
dinsdag 21 februari 2017 17:22
Vraag of je man op papier toestemming kan geven om zijn medische informatie met jou te delen, of laat hem meegaan. En vraag de informatie van de huisarts ook op papier (dus een print van de bloeduitslagen en een print van de verwijzing). Of schrijf het op. (Ik vraag regelmatig in de spreekkamer of iets even gespeld kan worden). Een deel van je angst en onzekerheid komt omdat je niet weet waar je aan toe bent, maar een deel komt ook omdat je geen context hebt. Het eerste, daar kan de huisarts je niet bij helpen, daarvoor is je man immers doorverwezen naar de specialist. Omdat de huisarts het ook niet weet. Maar de context, die kan de huisarts wel schetsen. Mijn ervaring is dat juist die context ook handvatten kan bieden. (Waarom ben je doorgestuurd, wat is die afwijking in zijn bloed dan, waar kan het op duiden en waarop kan het niet duiden en als het bijvoorbeeld op leukemie kan duiden, of er dan een vermoeden is van een ernstige variant of van een minder ernstige variant). Een goede huisarts geeft je die context en biedt wat verwachtingsmanagement, zodat de onzekerheid wat meer ingekaderd wordt.
Googlen verbieden vind ik altijd een beetje stompzinnig, we zijn geen kleuters meer. Als je googlet, houd dan wel een paar dingen in je achterhoofd. Je kunt informatie tegenkomen over het diagnostisch traject, medische informatie over de (tot nu toe) gevonden afwijking en ervaringsverhalen. Die laatsten zou ik voor nu even links laten liggen, zeker als ze minder rooskleurig zijn. Bij medische informatie zou ik aanraden om alleen maar te kijken naar betrouwbare medische sites. Er staat een hoop onzin op internet, maar er zijn ook een paar goede sites met betrouwbare informatie. Beperk je tot die laatste soort en lees alleen informatie over dingen waarvan je zeker weet dat ze bij jouw man aan de orde zijn. Alle andere informatie is niet relevant. Als je niet weet wat er bij jouw man nu aan de orde is, ga dan niet googlen voor je meer informatie hebt, want met een te algemene zoektocht kom je eerder op spookverhalen uit.
En onthoud bij ieder verhaal: mensen gaan ook dood aan de griep. Dat iemand ergens dood aan gaat, wil niet zeggen dat dat de enige uitkomst is bij die ziekte, noch wil het zeggen dat die situatie op jouw man van toepassing is. En ook de angst kun je op die manier misschien wat relativeren. Er is nu nog niets om bang voor te zijn, bewaar die energie voor als het ooit wel aan de orde komt. Nu ben je alleen onzeker en even uit het lood geslagen. Rustig even uitbungelen en zorgen dat je wat houvast krijgt in de vorm van informatie, dan zakt de paniek vanzelf wel weer af.
Googlen verbieden vind ik altijd een beetje stompzinnig, we zijn geen kleuters meer. Als je googlet, houd dan wel een paar dingen in je achterhoofd. Je kunt informatie tegenkomen over het diagnostisch traject, medische informatie over de (tot nu toe) gevonden afwijking en ervaringsverhalen. Die laatsten zou ik voor nu even links laten liggen, zeker als ze minder rooskleurig zijn. Bij medische informatie zou ik aanraden om alleen maar te kijken naar betrouwbare medische sites. Er staat een hoop onzin op internet, maar er zijn ook een paar goede sites met betrouwbare informatie. Beperk je tot die laatste soort en lees alleen informatie over dingen waarvan je zeker weet dat ze bij jouw man aan de orde zijn. Alle andere informatie is niet relevant. Als je niet weet wat er bij jouw man nu aan de orde is, ga dan niet googlen voor je meer informatie hebt, want met een te algemene zoektocht kom je eerder op spookverhalen uit.
En onthoud bij ieder verhaal: mensen gaan ook dood aan de griep. Dat iemand ergens dood aan gaat, wil niet zeggen dat dat de enige uitkomst is bij die ziekte, noch wil het zeggen dat die situatie op jouw man van toepassing is. En ook de angst kun je op die manier misschien wat relativeren. Er is nu nog niets om bang voor te zijn, bewaar die energie voor als het ooit wel aan de orde komt. Nu ben je alleen onzeker en even uit het lood geslagen. Rustig even uitbungelen en zorgen dat je wat houvast krijgt in de vorm van informatie, dan zakt de paniek vanzelf wel weer af.
dinsdag 21 februari 2017 17:30
Ik herken je verhaal heel goed, Bunnie.
Een paar jaar geleden werd bij mijn man (50) n.a.v. een simpele klacht een röntgenfoto van de borstkas gemaakt. Geheel per ongeluk zagen ze aan de rand van de foto een gezwel dat daar niet hoorde dus werd hij gebeld dat hij doorgestuurd werd naar een hematoloog, ook pas 2 weken later of zo. Ik had het niet meer van de schrik, maar man reageerde net als jouw man: "ik wil het er niet over hebben"! En hij wilde ook niet dat ik er met anderen over sprak. Bij die hematoloog werd duidelijk dat ze dachten aan non-hodgkin, lymfeklierkanker. Ik werd ondertussen helemaal gek van het verzwijgen van alles, terwijl het circus van onderzoeken begon. We wonen in een kleine plaats, dus in het ziekenhuis kwamen we ook bekenden tegen, en dan is het heel lastig te verbergen dat je er bent voor een beenmergpunctie en dat je van angst al een paar weken slecht slaapt (man de punctie, ik het slechte slapen). Uiteindelijk heb ik tegen hem gezegd dat ik het niet aan kon, om dat zonder mijn omgeving te moeten doen en heb ik het onze vrienden verteld. De reacties waren, zoals te verwachten, ontroerend en dat vond man uiteindelijk toch ook wel heel fijn. Ik had er veel steun aan, om met mijn vriendinnen over die angst te kunnen praten, maar het was ook tof dat vrienden een avondje spelletjes en drank regelden, waarbij we het juist niet steeds over 'de ziekte' gingen hebben.
Uiteindelijk, na 6 maanden onderzoek, bleek dat het geen kanker was, terwijl de hematoloog zowel hier in het streekziekenhuis als die in het academisch ziekenhuis waar hij vervolgens belandde, gezegd had dat het allemaal wees op non-hodgkin, maar dat het alleen nog door onderzoek bevestigd moest worden.
Je kunt je man niet dwingen om te praten, als hij echt niet wil, maar ik raad je wel aan om hem duidelijk te maken dat jij anders in elkaar steekt, dat jij het er wél over wil hebben, met een vriendin of zo. Je hoeft het echt niet meteen bij de bakker en in het café aan iedereen te vertellen, maar dat grote verzwijgen vond ik onmogelijk moeilijk.
Een paar jaar geleden werd bij mijn man (50) n.a.v. een simpele klacht een röntgenfoto van de borstkas gemaakt. Geheel per ongeluk zagen ze aan de rand van de foto een gezwel dat daar niet hoorde dus werd hij gebeld dat hij doorgestuurd werd naar een hematoloog, ook pas 2 weken later of zo. Ik had het niet meer van de schrik, maar man reageerde net als jouw man: "ik wil het er niet over hebben"! En hij wilde ook niet dat ik er met anderen over sprak. Bij die hematoloog werd duidelijk dat ze dachten aan non-hodgkin, lymfeklierkanker. Ik werd ondertussen helemaal gek van het verzwijgen van alles, terwijl het circus van onderzoeken begon. We wonen in een kleine plaats, dus in het ziekenhuis kwamen we ook bekenden tegen, en dan is het heel lastig te verbergen dat je er bent voor een beenmergpunctie en dat je van angst al een paar weken slecht slaapt (man de punctie, ik het slechte slapen). Uiteindelijk heb ik tegen hem gezegd dat ik het niet aan kon, om dat zonder mijn omgeving te moeten doen en heb ik het onze vrienden verteld. De reacties waren, zoals te verwachten, ontroerend en dat vond man uiteindelijk toch ook wel heel fijn. Ik had er veel steun aan, om met mijn vriendinnen over die angst te kunnen praten, maar het was ook tof dat vrienden een avondje spelletjes en drank regelden, waarbij we het juist niet steeds over 'de ziekte' gingen hebben.
Uiteindelijk, na 6 maanden onderzoek, bleek dat het geen kanker was, terwijl de hematoloog zowel hier in het streekziekenhuis als die in het academisch ziekenhuis waar hij vervolgens belandde, gezegd had dat het allemaal wees op non-hodgkin, maar dat het alleen nog door onderzoek bevestigd moest worden.
Je kunt je man niet dwingen om te praten, als hij echt niet wil, maar ik raad je wel aan om hem duidelijk te maken dat jij anders in elkaar steekt, dat jij het er wél over wil hebben, met een vriendin of zo. Je hoeft het echt niet meteen bij de bakker en in het café aan iedereen te vertellen, maar dat grote verzwijgen vond ik onmogelijk moeilijk.
dinsdag 21 februari 2017 18:00
Hij wil er niet over wil praten. Ik zou er ook niet van houden om bijvoorbaat over narigheid te praten zonder dat dit aan de orde is, terwijl ik nog fris en fruitig aan vrolijker dingen wil denken. Ik zou hem dus met rust laten. Misschien is hij bang dat je nare informatie naar anderen gaat lekken of heeft hij nog andere redenen. Zolang jullie verder gewoon vriendjes zijn moet je zijn gevoelens respecteren.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 21 februari 2017 18:15
Wat een ongelooflijk fijne reacties, al praat ik dan niet direct met iemand, ik kan mij nu tenminste uiten en ook geschreven woorden bieden steun. Mijn man is net thuis van zijn werk en die is net zo vrolijk als anders (???)
Wat er werkelijk in hem omgaat laat hij in ieder geval niet blijken.
Als de medische molen eenmaal echt gaat beginnen zorg ik ervoor dat ik overal bij ben, wat ook contact met artsen veel makkelijker maakt als ik naderhand zelf nog vragen zou hebben. Ik weet ook dat hij het fijn vindt als ik erbij ben. Hij is uiteindelijk niet alleen ziek (als dat zo blijkt te zijn). Één vriend van ons is wel op de hoogte, die heeft zelf non-hodgkin gehad. Dat is mijn man zijn beste vriend en zal ons ook door dik en dun steunen. Maar nu wil hij het er ook nog niet met hem over hebben.
Ik weet dat ik het niet ga volhouden om er met niemand over te praten, dan stik ik. Maar op dit moment ben ik toch nog niet echt in staat om met iemand te praten die dichtbij ons staat. Inderdaad eerst uitbungelen en wat houvast krijgen en dan weer helder proberen te denken.
Wat er werkelijk in hem omgaat laat hij in ieder geval niet blijken.
Als de medische molen eenmaal echt gaat beginnen zorg ik ervoor dat ik overal bij ben, wat ook contact met artsen veel makkelijker maakt als ik naderhand zelf nog vragen zou hebben. Ik weet ook dat hij het fijn vindt als ik erbij ben. Hij is uiteindelijk niet alleen ziek (als dat zo blijkt te zijn). Één vriend van ons is wel op de hoogte, die heeft zelf non-hodgkin gehad. Dat is mijn man zijn beste vriend en zal ons ook door dik en dun steunen. Maar nu wil hij het er ook nog niet met hem over hebben.
Ik weet dat ik het niet ga volhouden om er met niemand over te praten, dan stik ik. Maar op dit moment ben ik toch nog niet echt in staat om met iemand te praten die dichtbij ons staat. Inderdaad eerst uitbungelen en wat houvast krijgen en dan weer helder proberen te denken.
dinsdag 21 februari 2017 18:43
Zou hem toch zijn zin geven als hij er nu niet over wilt praten. Ik heb dat ook geweigerd en nu weet ondertussen iedereen het maar echt je wilt niet weten hoe strontvervelend het is om een hele fijne dag te hebben, lekker buiten te lopen en dan door de buurvrouw van de oma van je zwager aangesproken te worden over je ziekte. En dat is hier al gebeurd toen ik het aan 4 mensen had verteld dus ik zou daar zeker respect voor hebben.
dinsdag 21 februari 2017 19:16
Voor mij zit er wel een essentieel verschil tussen iets met je partner delen en iets met de omgeving delen. Sinds mijn diagnose checken man en ik regelmatig even bij elkaar hoe we erin staan. Je verdriet draag je zelf, maar op deze manier kunnen we wel onze emoties met elkaar delen. Voor mij is dat heel belangrijk, we zitten samen in deze relatie immers.
Dat je man het niet met de buitenwereld wil delen, daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Ook dat is een persoonlijke keuze, maar daarin zou ik in eerste instantie als team achter de keuze gaan staan van degene die het níet wil delen. Omdat je over die situatie wel controle hebt, terwijl je er geen controle meer over hebt als de geest eenmaal uit de fles is. De tam-tam gaat snel inderdaad en het kan heel vervelend zijn om door kennissen van kennissen aangesproken te worden op je ziekte. Daarom zou ik op z'n vroegst pas open zijn naar de buitenwereld als je weet wat er precies aan de hand is en wat ze eraan kunnen doen. En als je man er ook achter staat dat iedereen het weet. Want een paar mensen iets vertellen en denken dat het daar blijft, dat is een illusie.
Dat je man het niet met de buitenwereld wil delen, daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Ook dat is een persoonlijke keuze, maar daarin zou ik in eerste instantie als team achter de keuze gaan staan van degene die het níet wil delen. Omdat je over die situatie wel controle hebt, terwijl je er geen controle meer over hebt als de geest eenmaal uit de fles is. De tam-tam gaat snel inderdaad en het kan heel vervelend zijn om door kennissen van kennissen aangesproken te worden op je ziekte. Daarom zou ik op z'n vroegst pas open zijn naar de buitenwereld als je weet wat er precies aan de hand is en wat ze eraan kunnen doen. En als je man er ook achter staat dat iedereen het weet. Want een paar mensen iets vertellen en denken dat het daar blijft, dat is een illusie.
dinsdag 21 februari 2017 20:31
Dat hij het niet met anderen wil delen begrijp ik ook heel goed, dus dan doe ik dat ook niet om zo te voorkomen dat er iemand bij hem naar gaat vragen. Maar nu vermijden we het onderwerp ook samen.
We zijn al 20 jaar samen en ik weet heel goed waar het op uit draait als ik er toch over begin. Het allerlaatste wat ik nu wil is een woordenwisseling of ruzie. Het overkomt ons samen, maar hem natuurlijk in de eerste plaats.
We zijn al 20 jaar samen en ik weet heel goed waar het op uit draait als ik er toch over begin. Het allerlaatste wat ik nu wil is een woordenwisseling of ruzie. Het overkomt ons samen, maar hem natuurlijk in de eerste plaats.
dinsdag 21 februari 2017 20:46
Soms heb ik het idee dat het ook een beetje een generatie dingetjes is? (Ik las dat je man bijna met pensioen kan).
Mijn vader had laatst eenzelfde iets (slechte uitslag van een onderzoek en dan vervolg onderzoek om in dit geval kanker uit te sluiten). Hij wilde het er met niemand over hebben, m'n moeder werd volgens mij gillend gek. Heel lastig, want achteraf bleek dat ie zichzelf in z'n hoofd ook helemaal gek had lopen maken. Vond ik zó zonde, als je erover praat kun het ook wat relativeren. En de worsteling van m'n moeder was ook erg moeilijk om te zien.
Fijn dat je er hierover even je ei kwijt kunt.
En als je pas over drie weken een afspraak hebt zal het geen acute noodzaak zijn. Sterkte hoor!!! Het houd je dag en nacht bezig
Mijn vader had laatst eenzelfde iets (slechte uitslag van een onderzoek en dan vervolg onderzoek om in dit geval kanker uit te sluiten). Hij wilde het er met niemand over hebben, m'n moeder werd volgens mij gillend gek. Heel lastig, want achteraf bleek dat ie zichzelf in z'n hoofd ook helemaal gek had lopen maken. Vond ik zó zonde, als je erover praat kun het ook wat relativeren. En de worsteling van m'n moeder was ook erg moeilijk om te zien.
Fijn dat je er hierover even je ei kwijt kunt.
En als je pas over drie weken een afspraak hebt zal het geen acute noodzaak zijn. Sterkte hoor!!! Het houd je dag en nacht bezig
dinsdag 21 februari 2017 20:48
quote:Bunnie schreef op 21 februari 2017 @ 15:11:
Ik weet t. Maar het is zo'n donderslag bij heldere hemel, je schrikt je te pletter. Ik maakte mij helemaal geen zorgen over dat bloedonderzoek, dus ik dacht er niet eens aan. Tot hij dat telefoontje kreeg.
En natuurlijk sla je dan meteen aan het googelen, waarvan we zelf altijd zeggen dat iemand die ziek is of denkt te zijn, dat nooit moet doen. Die wijsheid heb je alleen als het om een ander gaat.
Maar al spreek ik mezelf nog zo streng toe, ik kan momenteel nergens anders meer aan denken.
Bunnie, wij hebben iemand in de familie en die kreeg de uitslag van zijn bloedonderzoek ook per telefoon en MOEST nog diezelfde dag naar het ziekenhuis voor verder onderzoek... Bij hem was het een bloedkanker, geen dodelijke maar wel een ongeneeslijke. Ik wil maar zeggen, bij een sterk vermoeden laten ze je volgens mij ook geen drie weken wachten.
Mijn vader had ook eens teveel witte bloedcellen, hij moest na twee weken terug voor een nieuwe test die gelukkig wel goed was. Men heeft toen nooit geweten wat de oorzaak was bij hem...
Maar zoals hier gezegd wordt, beter bij een specialist in goede handen dan wat aanmodderen maar het wachten is dikke miserie...
Courage!
Ik weet t. Maar het is zo'n donderslag bij heldere hemel, je schrikt je te pletter. Ik maakte mij helemaal geen zorgen over dat bloedonderzoek, dus ik dacht er niet eens aan. Tot hij dat telefoontje kreeg.
En natuurlijk sla je dan meteen aan het googelen, waarvan we zelf altijd zeggen dat iemand die ziek is of denkt te zijn, dat nooit moet doen. Die wijsheid heb je alleen als het om een ander gaat.
Maar al spreek ik mezelf nog zo streng toe, ik kan momenteel nergens anders meer aan denken.
Bunnie, wij hebben iemand in de familie en die kreeg de uitslag van zijn bloedonderzoek ook per telefoon en MOEST nog diezelfde dag naar het ziekenhuis voor verder onderzoek... Bij hem was het een bloedkanker, geen dodelijke maar wel een ongeneeslijke. Ik wil maar zeggen, bij een sterk vermoeden laten ze je volgens mij ook geen drie weken wachten.
Mijn vader had ook eens teveel witte bloedcellen, hij moest na twee weken terug voor een nieuwe test die gelukkig wel goed was. Men heeft toen nooit geweten wat de oorzaak was bij hem...
Maar zoals hier gezegd wordt, beter bij een specialist in goede handen dan wat aanmodderen maar het wachten is dikke miserie...
Courage!
woensdag 22 februari 2017 16:19
Waar ze op gepromoveerd zijn, zegt gelukkig niets over de diagnoses die ze kunnen stellen.
Een hematoloog dus. Die doen in bloedafwijkingen. Het hele spectrum, van onschuldig en tijdelijk tot ernstig. Waarbij het handigste uitgangspunt is dat het onschuldig en tijdelijk is totdat het tegendeel bewezen is.
Een hematoloog dus. Die doen in bloedafwijkingen. Het hele spectrum, van onschuldig en tijdelijk tot ernstig. Waarbij het handigste uitgangspunt is dat het onschuldig en tijdelijk is totdat het tegendeel bewezen is.
woensdag 22 februari 2017 16:24
quote:Bunnie schreef op 22 februari 2017 @ 16:09:
Ik weet nu wel naar welke arts hij moet. Dit is een internist hematoloog en ze is gepromoveerd op acute myeloïde leukemie.
Oei Bunnie, wat naar allemaal...
Langs 1 kant is het natuurlijk goed dat je man zich meteen door een specialist laat onderzoeken zodat jullie uitsluitsel hebben.
Daarnaast vind ik het wel erg lang duren eer hij daar terecht kan waardoor ik eerder de indruk heb dat het de dokter het niet al te erg vindt? Persoonlijk zou ik in jouw geval de stoute schoenen aantrekken en bellen naar die huisarts van je man voor wat meer uitleg...
Sterkte!
Ik weet nu wel naar welke arts hij moet. Dit is een internist hematoloog en ze is gepromoveerd op acute myeloïde leukemie.
Oei Bunnie, wat naar allemaal...
Langs 1 kant is het natuurlijk goed dat je man zich meteen door een specialist laat onderzoeken zodat jullie uitsluitsel hebben.
Daarnaast vind ik het wel erg lang duren eer hij daar terecht kan waardoor ik eerder de indruk heb dat het de dokter het niet al te erg vindt? Persoonlijk zou ik in jouw geval de stoute schoenen aantrekken en bellen naar die huisarts van je man voor wat meer uitleg...
Sterkte!
woensdag 22 februari 2017 17:41
quote:Bunnie schreef op 22 februari 2017 @ 16:09:
Ik weet nu wel naar welke arts hij moet. Dit is een internist hematoloog en ze is gepromoveerd op acute myeloïde leukemie.Dat is een goed teken: een hematoloog, omdat zijn bloedbeeld afwijkt. Eens uitzoeken waarom. Niks accuuts, want afspraak is ver weg.
Ik weet nu wel naar welke arts hij moet. Dit is een internist hematoloog en ze is gepromoveerd op acute myeloïde leukemie.Dat is een goed teken: een hematoloog, omdat zijn bloedbeeld afwijkt. Eens uitzoeken waarom. Niks accuuts, want afspraak is ver weg.
woensdag 22 februari 2017 17:42
quote:_Beeldig_ schreef op 22 februari 2017 @ 16:19:
Waar ze op gepromoveerd zijn, zegt gelukkig niets over de diagnoses die ze kunnen stellen.
Een hematoloog dus. Die doen in bloedafwijkingen. Het hele spectrum, van onschuldig en tijdelijk tot ernstig. Waarbij het handigste uitgangspunt is dat het onschuldig en tijdelijk is totdat het tegendeel bewezen is.Neemt niet weg dat hij wel meteen wordt doorverwezen naar een dokter die gespecialiseerd in hele enge zaken in je lichaam. Ik heb zo'n akelig onderbuik gevoel daardoor. Het enige is dat ik totaal niets bij mijn man merk van de mogelijke symptomen die bij bijv. leukemie horen. Hij ziet er gezond uit, is niet vermoeid en heeft een topconditie.
Waar ze op gepromoveerd zijn, zegt gelukkig niets over de diagnoses die ze kunnen stellen.
Een hematoloog dus. Die doen in bloedafwijkingen. Het hele spectrum, van onschuldig en tijdelijk tot ernstig. Waarbij het handigste uitgangspunt is dat het onschuldig en tijdelijk is totdat het tegendeel bewezen is.Neemt niet weg dat hij wel meteen wordt doorverwezen naar een dokter die gespecialiseerd in hele enge zaken in je lichaam. Ik heb zo'n akelig onderbuik gevoel daardoor. Het enige is dat ik totaal niets bij mijn man merk van de mogelijke symptomen die bij bijv. leukemie horen. Hij ziet er gezond uit, is niet vermoeid en heeft een topconditie.
woensdag 22 februari 2017 17:47
Je bent jezelf gek aan het maken, Bunnie. En reacties als "oh wat erg en wat verschrikkelijk voor je" zullen daar niet bij helpen. Er is nog niets aan de hand, behalve dan een afwijkende bloedwaarde waar even verder naar gekeken moet worden. Een hematoloog is daar in dit geval de geschikte persoon voor. Die gaat over het complete spectrum van bloedziekten, van bloedarmoede tot leukemie.
Op dit moment zijn er geen tekenen waardoor je zou moeten verwachten dat er acuut iets ernstigs aan de hand is. De afspraak is pas over drie weken, hij is niet met bloedspoed doorverwezen, de huisarts heeft niet gezegd dat er ernstige verdenking is op kanker, helemaal niets van dat alles.
Dus alle angsten zitten op dit moment enkel in jouw hoofd. Die kun je nu gaan zitten voeden, of je kunt proberen om je emoties wat te laten normaliseren. Die keuze is aan jou. Mijn ervaring is dat normaliseren een veel leuker leven oplevert dan jezelf om alles helemaal gek lopen maken.
Op dit moment zijn er geen tekenen waardoor je zou moeten verwachten dat er acuut iets ernstigs aan de hand is. De afspraak is pas over drie weken, hij is niet met bloedspoed doorverwezen, de huisarts heeft niet gezegd dat er ernstige verdenking is op kanker, helemaal niets van dat alles.
Dus alle angsten zitten op dit moment enkel in jouw hoofd. Die kun je nu gaan zitten voeden, of je kunt proberen om je emoties wat te laten normaliseren. Die keuze is aan jou. Mijn ervaring is dat normaliseren een veel leuker leven oplevert dan jezelf om alles helemaal gek lopen maken.
woensdag 22 februari 2017 17:50
Bunnie als er een vermoeden van leukemie was dan had je man er echt allang al een afspraak gehad. Ik werd door de huisarts doorverwezen naar een internist en moest er binnen een uur zijn. ( en toen ik aankwam stuurde hij me direct weg naar de oncoloog toe) en ze laten iemand echt niet 3 weken wachten als ze een vermoeden hebben dat het kanker is.
woensdag 22 februari 2017 17:50
Ik ben ook door de hematoloog gezien trouwens. Om iets volstrekt onschuldigs, wat vanzelf weer over ging.
Edit: ik mocht me ook dezelfde dag nog melden, omdat ze uit wilden sluiten dat het ernstige complicaties zou hebben. Wat het niet had, er is alleen gekeken, niets behandeld, alles op dat vlak is in orde nu en nooit meer voorgekomen.
Edit: ik mocht me ook dezelfde dag nog melden, omdat ze uit wilden sluiten dat het ernstige complicaties zou hebben. Wat het niet had, er is alleen gekeken, niets behandeld, alles op dat vlak is in orde nu en nooit meer voorgekomen.
