Gezondheid
alle pijlers
zus wacht op einde
woensdag 3 juli 2013 12:19
Mijn zus heeft kanker. Ze is uitbehandeld maar nog niet terminaal. Ze zit al drie kwart jaar op de bank en durft niets meer te ondernemen. Deze week is ze weer in het ziekenhuis geweest met allemaal vage klachten. De dokter heeft haar wederom verteld dat het merendeel van haar klachten stress is.
Als ik tegen haar zeg dat ze meer moet ondernemen en meer moet genieten, wordt ze boos en zegt ze dat ik haar niet begrijp. Ik begrijp haar dondersgoed. En ik kan het niet aanzien dat ze gewoon op haar dood zit te wachten. Wat zelfs nog over een paar jaar kan zijn. De dokter heeft namelijk geen termijn gegeven.
Ja ze heeft pijn en ze is snel moe. Maar haar pijn wordt nu ook grotendeels veroorzaakt door haar houding op de bank 9 maanden lang.
Ik weet niet meer hoe ik dit kan doorbreken. Ik ben haar jongere zusje en gezond, dus wat weet ik nou!
Zijn er mensen die dit herkennen, mensen die zelf ziek zijn of aan de zijlijn toekijken?
Moet ik het maar opgeven?
Als ik tegen haar zeg dat ze meer moet ondernemen en meer moet genieten, wordt ze boos en zegt ze dat ik haar niet begrijp. Ik begrijp haar dondersgoed. En ik kan het niet aanzien dat ze gewoon op haar dood zit te wachten. Wat zelfs nog over een paar jaar kan zijn. De dokter heeft namelijk geen termijn gegeven.
Ja ze heeft pijn en ze is snel moe. Maar haar pijn wordt nu ook grotendeels veroorzaakt door haar houding op de bank 9 maanden lang.
Ik weet niet meer hoe ik dit kan doorbreken. Ik ben haar jongere zusje en gezond, dus wat weet ik nou!
Zijn er mensen die dit herkennen, mensen die zelf ziek zijn of aan de zijlijn toekijken?
Moet ik het maar opgeven?
woensdag 3 juli 2013 13:11
quote:573g8b schreef op 03 juli 2013 @ 13:05:
[...]
Aan mooie herinneringen heeft een dood persoon niet zoveel. Nee. Maar er zijn ook nog haar nabestaanden. En die hebben er wel iets aan. En als je goede banden met die nabestaanden hebt dan gun je ze die mooie herinneringen doorgaans wel. En wat ik begrepen heb van anderen is het ook voor de zieke zelf een manier om dingen te verwerken en zelf ook afscheid te kunnen nemen van dierbaren.
[...]
Aan mooie herinneringen heeft een dood persoon niet zoveel. Nee. Maar er zijn ook nog haar nabestaanden. En die hebben er wel iets aan. En als je goede banden met die nabestaanden hebt dan gun je ze die mooie herinneringen doorgaans wel. En wat ik begrepen heb van anderen is het ook voor de zieke zelf een manier om dingen te verwerken en zelf ook afscheid te kunnen nemen van dierbaren.
woensdag 3 juli 2013 13:12
Wat ouwejurknieuwejurk zegt: haar duidelijk maken dat jij het zo fijn zou vinden om de tijd die er nog is samen door te brengen. Misschien meer uitspreken hoe het voor jou is? Wat jij nog hoopt de komende tijd samen te kunnen doen?
Toen mijn vader opgegeven was hebben we het de hele familie juist heel veel leuke dingen gedaan. Mooie herinneringen maken, noemde we dat. Veel foto's en filmpjes gemaakt. Gelukkig begreep mijn vader dat en kon hij er ook van genieten, hoe zuur het allemaal ook was. Als iemand niets meer wil lijkt de dat echt heel naar en moeilijk te verkroppen.
Toen mijn vader opgegeven was hebben we het de hele familie juist heel veel leuke dingen gedaan. Mooie herinneringen maken, noemde we dat. Veel foto's en filmpjes gemaakt. Gelukkig begreep mijn vader dat en kon hij er ook van genieten, hoe zuur het allemaal ook was. Als iemand niets meer wil lijkt de dat echt heel naar en moeilijk te verkroppen.
Before you assume, there is this thing called asking.
woensdag 3 juli 2013 13:12
@ cateautje: dank je wel. Ik had alleen niet verwacht bij zo'n topic zulke reacties te ontvangen! Maar goed, dat weten we dan ook weer.
@ fru1t3lla: bedankt voor je reactie, ik wil ook zeker niet over haar gevoel heen walsen. Daarom hang ik met haar mee en doe niets wat ze niet wil. Maar zoals eerder gezegd. Ze is nog niet terminaal. De laatste behandeling heeft zo goed geholpen dat ze bijna kankervrij is. Maar dat het snel weer terugkomt is zeker. En dat ze er aan dood gaat ook. Mijn moeder is invalide en kan lichamelijk nog minder. Maar die geniet zo veel mogelijk, omdat ze gezien heeft hoe snel het voorbij kan zijn. En dat is ook mijn insteek. Als we hier toch nog zijn, maak er dan het beste van, denk ik. Ik wil haar gewoon nog wat geluk brengen!
@ fru1t3lla: bedankt voor je reactie, ik wil ook zeker niet over haar gevoel heen walsen. Daarom hang ik met haar mee en doe niets wat ze niet wil. Maar zoals eerder gezegd. Ze is nog niet terminaal. De laatste behandeling heeft zo goed geholpen dat ze bijna kankervrij is. Maar dat het snel weer terugkomt is zeker. En dat ze er aan dood gaat ook. Mijn moeder is invalide en kan lichamelijk nog minder. Maar die geniet zo veel mogelijk, omdat ze gezien heeft hoe snel het voorbij kan zijn. En dat is ook mijn insteek. Als we hier toch nog zijn, maak er dan het beste van, denk ik. Ik wil haar gewoon nog wat geluk brengen!
woensdag 3 juli 2013 13:12
quote:Orzoo schreef op 03 juli 2013 @ 13:11:
[...]
Nee. Maar er zijn ook nog haar nabestaanden. En die hebben er wel iets aan. En als je goede banden met die nabestaanden hebt dan gun je ze die mooie herinneringen doorgaans wel. En wat ik begrepen heb van anderen is het ook voor de zieke zelf een manier om dingen te verwerken en zelf ook afscheid te kunnen nemen van dierbaren.Ja maar je zou niet aan mij kunnen vragen om mijn laatste tijd nog gezellig te gaan zitten doen als ik daar geen trek in heb. Het moet een beetje van beide kanten komen en ik kan me zeker inbeelden dat diegene die stervende is juist geen behoefte meer heeft om met iedereen rekening te houden maar gewoon doen wat voor zichzelf het prettigste voelt.
[...]
Nee. Maar er zijn ook nog haar nabestaanden. En die hebben er wel iets aan. En als je goede banden met die nabestaanden hebt dan gun je ze die mooie herinneringen doorgaans wel. En wat ik begrepen heb van anderen is het ook voor de zieke zelf een manier om dingen te verwerken en zelf ook afscheid te kunnen nemen van dierbaren.Ja maar je zou niet aan mij kunnen vragen om mijn laatste tijd nog gezellig te gaan zitten doen als ik daar geen trek in heb. Het moet een beetje van beide kanten komen en ik kan me zeker inbeelden dat diegene die stervende is juist geen behoefte meer heeft om met iedereen rekening te houden maar gewoon doen wat voor zichzelf het prettigste voelt.
woensdag 3 juli 2013 13:13
Even heel flauw hoor, maar merk je wat de dwingende en harde toon van 573g8b bij je oproept? En dat je dan de neiging hebt om jezelf te verdedigen en je hakken in het zand te zetten enzo?
Vind ik hartstikke begrijpelijk! Maar het kan zijn dat als je zus zich depressief en alles voelt, dat zij het ook helemaal niet kan hebben dat iemand haar vertelt wat ze moet doen (al doe je dat waarschjinlijk op een andere toon dan 57-nogwat).
Dus nogmaals; mijn complimenten dat je naar manieren zoekt om minder dwingend met haar om te gaan, zodat jullie zo prettig mogelijk met elkaar om kunnen gaan.
Vind ik hartstikke begrijpelijk! Maar het kan zijn dat als je zus zich depressief en alles voelt, dat zij het ook helemaal niet kan hebben dat iemand haar vertelt wat ze moet doen (al doe je dat waarschjinlijk op een andere toon dan 57-nogwat).
Dus nogmaals; mijn complimenten dat je naar manieren zoekt om minder dwingend met haar om te gaan, zodat jullie zo prettig mogelijk met elkaar om kunnen gaan.
woensdag 3 juli 2013 13:14
quote:channy8 schreef op 03 juli 2013 @ 13:12:
@ cateautje: dank je wel. Ik had alleen niet verwacht bij zo'n topic zulke reacties te ontvangen! Maar goed, dat weten we dan ook weer.
@ fru1t3lla: bedankt voor je reactie, ik wil ook zeker niet over haar gevoel heen walsen. Daarom hang ik met haar mee en doe niets wat ze niet wil. Maar zoals eerder gezegd. Ze is nog niet terminaal. De laatste behandeling heeft zo goed geholpen dat ze bijna kankervrij is. Maar dat het snel weer terugkomt is zeker. En dat ze er aan dood gaat ook. Mijn moeder is invalide en kan lichamelijk nog minder. Maar die geniet zo veel mogelijk, omdat ze gezien heeft hoe snel het voorbij kan zijn. En dat is ook mijn insteek. Als we hier toch nog zijn, maak er dan het beste van, denk ik. Ik wil haar gewoon nog wat geluk brengen! Het is moeilijk, ontzettend moeilijk en je hebt het beste voor met jouw zus en de liefde die eruit spreekt is mooi,koester het goed. Maar geef jouw zus zelf wat ademruimte en tijd om ermee om te gaan, blijkbaar doet ze dit op een andere manier. Misschien is het fijner voor alle partijen als je het initiatief bij haar legt?
@ cateautje: dank je wel. Ik had alleen niet verwacht bij zo'n topic zulke reacties te ontvangen! Maar goed, dat weten we dan ook weer.
@ fru1t3lla: bedankt voor je reactie, ik wil ook zeker niet over haar gevoel heen walsen. Daarom hang ik met haar mee en doe niets wat ze niet wil. Maar zoals eerder gezegd. Ze is nog niet terminaal. De laatste behandeling heeft zo goed geholpen dat ze bijna kankervrij is. Maar dat het snel weer terugkomt is zeker. En dat ze er aan dood gaat ook. Mijn moeder is invalide en kan lichamelijk nog minder. Maar die geniet zo veel mogelijk, omdat ze gezien heeft hoe snel het voorbij kan zijn. En dat is ook mijn insteek. Als we hier toch nog zijn, maak er dan het beste van, denk ik. Ik wil haar gewoon nog wat geluk brengen! Het is moeilijk, ontzettend moeilijk en je hebt het beste voor met jouw zus en de liefde die eruit spreekt is mooi,koester het goed. Maar geef jouw zus zelf wat ademruimte en tijd om ermee om te gaan, blijkbaar doet ze dit op een andere manier. Misschien is het fijner voor alle partijen als je het initiatief bij haar legt?
woensdag 3 juli 2013 13:15
Mijn zus is een aantal jaren geleden overleden aan de gevolgen van kanker.
Ze had longkanker met uitzaaiingen, in lever en hoofd.
Ze heeft zich kapot geknokt, en de moed nooit opgegeven.
Ze '' kreeg'' van de artsen 7 maanden, uiteindelijk zijn het er 3 geworden.
Dus het zegt niet zoveel, hoe je er instaat.
Ze had longkanker met uitzaaiingen, in lever en hoofd.
Ze heeft zich kapot geknokt, en de moed nooit opgegeven.
Ze '' kreeg'' van de artsen 7 maanden, uiteindelijk zijn het er 3 geworden.
Dus het zegt niet zoveel, hoe je er instaat.
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
woensdag 3 juli 2013 13:16
quote:fru1t3lla schreef op 03 juli 2013 @ 13:14:
[...]
Het is moeilijk, ontzettend moeilijk en je hebt het beste voor met jouw zus en de liefde die eruit spreekt is mooi,koester het goed. Maar geef jouw zus zelf wat ademruimte en tijd om ermee om te gaan, blijkbaar doet ze dit op een andere manier. Misschien is het fijner voor alle partijen als je het initiatief bij haar legt?Mee eens!
[...]
Het is moeilijk, ontzettend moeilijk en je hebt het beste voor met jouw zus en de liefde die eruit spreekt is mooi,koester het goed. Maar geef jouw zus zelf wat ademruimte en tijd om ermee om te gaan, blijkbaar doet ze dit op een andere manier. Misschien is het fijner voor alle partijen als je het initiatief bij haar legt?Mee eens!
woensdag 3 juli 2013 13:16
quote:fru1t3lla schreef op 03 juli 2013 @ 13:11:
573g8b verwoordt het bot, maar de kern is ongeveer gelijk van wat anderen, waaronder ik, hier ook zeggen.
Ohja mosterd.
Ben het ook eens met 573g8b. Het is natuurlijk ook moeilijk om te zien, maar je kunt haar niet dwingen om te genieten. Dat zal toch echt uit haarzelf moeten komen. Misschien is het juist een idee om haar wat lucht te geven, iets minder vaak langs te gaan? Je schrijft zelf dat het nog wel even kan duren, maar door zo veel aandacht aan haar te schenken bevestig je wel heel erg de situatie dat het einde nadert.
Zal vast ook wel rot overkomen, maar zo bedoel ik het niet. Ik denk dat daar nl. ook het heikele punt zit, anders zou het je niet zo raken....
573g8b verwoordt het bot, maar de kern is ongeveer gelijk van wat anderen, waaronder ik, hier ook zeggen.
Ohja mosterd.
Ben het ook eens met 573g8b. Het is natuurlijk ook moeilijk om te zien, maar je kunt haar niet dwingen om te genieten. Dat zal toch echt uit haarzelf moeten komen. Misschien is het juist een idee om haar wat lucht te geven, iets minder vaak langs te gaan? Je schrijft zelf dat het nog wel even kan duren, maar door zo veel aandacht aan haar te schenken bevestig je wel heel erg de situatie dat het einde nadert.
Zal vast ook wel rot overkomen, maar zo bedoel ik het niet. Ik denk dat daar nl. ook het heikele punt zit, anders zou het je niet zo raken....
woensdag 3 juli 2013 13:17
quote:channy8 schreef op 03 juli 2013 @ 13:12:
@ cateautje: dank je wel. Ik had alleen niet verwacht bij zo'n topic zulke reacties te ontvangen! Maar goed, dat weten we dan ook weer.
@ fru1t3lla: bedankt voor je reactie, ik wil ook zeker niet over haar gevoel heen walsen. Daarom hang ik met haar mee en doe niets wat ze niet wil. Maar zoals eerder gezegd. Ze is nog niet terminaal. De laatste behandeling heeft zo goed geholpen dat ze bijna kankervrij is. Maar dat het snel weer terugkomt is zeker. En dat ze er aan dood gaat ook. Mijn moeder is invalide en kan lichamelijk nog minder. Maar die geniet zo veel mogelijk, omdat ze gezien heeft hoe snel het voorbij kan zijn. En dat is ook mijn insteek. Als we hier toch nog zijn, maak er dan het beste van, denk ik. Ik wil haar gewoon nog wat geluk brengen!Je moeder heeft haar manier. En je zus heeft haar manier. Ook al ben jij het er niet mee eens, het is haar leven, haar dood, haar afscheidsproces. Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is, maar besef dat iedereen vrij is hierin zijn eigen keuzes te maken. Laat het los, want het frustreert je alleen maar en je zult je zus niet kunnen veranderen. Sterkte.
@ cateautje: dank je wel. Ik had alleen niet verwacht bij zo'n topic zulke reacties te ontvangen! Maar goed, dat weten we dan ook weer.
@ fru1t3lla: bedankt voor je reactie, ik wil ook zeker niet over haar gevoel heen walsen. Daarom hang ik met haar mee en doe niets wat ze niet wil. Maar zoals eerder gezegd. Ze is nog niet terminaal. De laatste behandeling heeft zo goed geholpen dat ze bijna kankervrij is. Maar dat het snel weer terugkomt is zeker. En dat ze er aan dood gaat ook. Mijn moeder is invalide en kan lichamelijk nog minder. Maar die geniet zo veel mogelijk, omdat ze gezien heeft hoe snel het voorbij kan zijn. En dat is ook mijn insteek. Als we hier toch nog zijn, maak er dan het beste van, denk ik. Ik wil haar gewoon nog wat geluk brengen!Je moeder heeft haar manier. En je zus heeft haar manier. Ook al ben jij het er niet mee eens, het is haar leven, haar dood, haar afscheidsproces. Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is, maar besef dat iedereen vrij is hierin zijn eigen keuzes te maken. Laat het los, want het frustreert je alleen maar en je zult je zus niet kunnen veranderen. Sterkte.
woensdag 3 juli 2013 13:17
Als ik wist dat ik dood zou gaan dan zou ik........
als je dat aan 100 mensen vraagt dan krijg je 100 verschillende antwoorden.
Er zijn mensen die met de dood in de nabije toekomst er uit willen halen wat er maar uit te halen valt. Mensen die een bucket list maken. Dat wil ik nog zien, dat wil ik nog doen.
En er zijn ook mensen zoals jouw zus die niks meer willen als ze horen dat het gevecht niet te winnen is.
Het ene spreekt jou waarschijnlijk 300% meer aan dan het tweede. Maar dat komt door jouw eigen karakter.
Het gaat niet aan om in zo'n situatie je zus te veroordelen of te proberen om haar over te halen in wat in JOUW ogen waardevolle laatste maanden zijn.
Wat jij in feite aan jouw zus vraagt is of ze de laatste tijd die ze nog heeft het zo fijn mogelijk wil maken voor JOU. Zodat deze maanden fijne herinneringen maken voor JOU.
Maar het gaat niet om JOU , het gaat om HAAR.
Probeer er zoveel mogelijk voor haar te zijn , maar respecteer wat ze zelf wil en laat haar in haar waarde. Je bent haar zus maar jullie zijn niet hetzelfde.
als je dat aan 100 mensen vraagt dan krijg je 100 verschillende antwoorden.
Er zijn mensen die met de dood in de nabije toekomst er uit willen halen wat er maar uit te halen valt. Mensen die een bucket list maken. Dat wil ik nog zien, dat wil ik nog doen.
En er zijn ook mensen zoals jouw zus die niks meer willen als ze horen dat het gevecht niet te winnen is.
Het ene spreekt jou waarschijnlijk 300% meer aan dan het tweede. Maar dat komt door jouw eigen karakter.
Het gaat niet aan om in zo'n situatie je zus te veroordelen of te proberen om haar over te halen in wat in JOUW ogen waardevolle laatste maanden zijn.
Wat jij in feite aan jouw zus vraagt is of ze de laatste tijd die ze nog heeft het zo fijn mogelijk wil maken voor JOU. Zodat deze maanden fijne herinneringen maken voor JOU.
Maar het gaat niet om JOU , het gaat om HAAR.
Probeer er zoveel mogelijk voor haar te zijn , maar respecteer wat ze zelf wil en laat haar in haar waarde. Je bent haar zus maar jullie zijn niet hetzelfde.
woensdag 3 juli 2013 13:19
Ik zit in een soortgelijke situatie, een zus en uitbehandeld.
Die fase waar jouw zus in zit had mijn zus ook. Ik doe niks meer want ik ga toch dood, wat voor zin heeft het? En het kan alleen maar erger worden. Enkele van haar uitspraken.
Daar heeft zij helemaal gelijk in, en van mij mocht zij lekker tegen mij aan klagen. Alleen soms werd zij ook heel pissig, dat ik me schuldig ging voelen bijna dat ik geen kanker heb. (wel gehad ook)
Daar lag mijn grens, ik wil er voor haar zijn, maar ik ben geen boksbal.
Intussen is zij meer gewend (zover je dat kan zijn) aan het idee dat zij niet lang meer te leven heeft. Naast haar gemopper en dips heeft zij nu ook momenten dat ze volop geniet van wat er nog is. Een stukje fietsen, naar de zee, in de tuin in de zon zitten. Kletsen aan haar bed als zij niet te moe is.
Als zij een pijntje voelt is zij super alert en angstig, logisch. Je zal maar in de onzekerheid verkeren van: hoe ga ik naar mijn einde, hoeveel pijn zal ik krijgen, welke organen gaan het eerst opgeven? Hoe lang gaat dit nu duren? Allemaal vragen waar niemand een antwoord op heeft, en waar een kankerpatiënt heel onzeker van wordt.
Het beste wat wij kunnen doen als familie langs de zijlijn, is er zijn. Goed luisteren naar wat de ander wil, en soms is gewoon er zijn al genoeg.
Ik weet, het is niet makkelijk, ben er zelf ook van gedeprimeerd geraakt. Maar er zijn voor je zieke zus, dat is belangrijk. Zij hoeft niets als zij niet wil. En als het lang duurt komt zij vanzelf wel weer in actie, hoe weinig ook. Sterkte!
Die fase waar jouw zus in zit had mijn zus ook. Ik doe niks meer want ik ga toch dood, wat voor zin heeft het? En het kan alleen maar erger worden. Enkele van haar uitspraken.
Daar heeft zij helemaal gelijk in, en van mij mocht zij lekker tegen mij aan klagen. Alleen soms werd zij ook heel pissig, dat ik me schuldig ging voelen bijna dat ik geen kanker heb. (wel gehad ook)
Daar lag mijn grens, ik wil er voor haar zijn, maar ik ben geen boksbal.
Intussen is zij meer gewend (zover je dat kan zijn) aan het idee dat zij niet lang meer te leven heeft. Naast haar gemopper en dips heeft zij nu ook momenten dat ze volop geniet van wat er nog is. Een stukje fietsen, naar de zee, in de tuin in de zon zitten. Kletsen aan haar bed als zij niet te moe is.
Als zij een pijntje voelt is zij super alert en angstig, logisch. Je zal maar in de onzekerheid verkeren van: hoe ga ik naar mijn einde, hoeveel pijn zal ik krijgen, welke organen gaan het eerst opgeven? Hoe lang gaat dit nu duren? Allemaal vragen waar niemand een antwoord op heeft, en waar een kankerpatiënt heel onzeker van wordt.
Het beste wat wij kunnen doen als familie langs de zijlijn, is er zijn. Goed luisteren naar wat de ander wil, en soms is gewoon er zijn al genoeg.
Ik weet, het is niet makkelijk, ben er zelf ook van gedeprimeerd geraakt. Maar er zijn voor je zieke zus, dat is belangrijk. Zij hoeft niets als zij niet wil. En als het lang duurt komt zij vanzelf wel weer in actie, hoe weinig ook. Sterkte!
woensdag 3 juli 2013 13:20
Ik wil reageren, maar weet niet goed hoe ik moet beginnen...
Ik begrijp je angst en je zorgen om je zus, waar je zus alleen bezig is met het sterven an sich en zich niet kan voorstellen dat lichamelijke klachten ook een psychische component kunnen hebben, ben jij er ook mee bezig dat je (ooit en misschien binnenkort...) je zus zult gaan kwijt raken aan deze ongelofelijke kut ziekte.
Hoe moeilijk het ook is, heb je wel te accepteren dat je zus hier niet over wilt praten/ anders in staat dan jou. (helaas herken ik dit, ik heb kortgeleden mijn beste vriendin verloren aan deze zelfde kut ziekte) waar zij gelukkig wel nog dingen wilde ondernemen mits maar eenigzins mogelijk, sprak ze ook niet/ nauwelijks over haar angsten mbt haar naderende eind.
Staat je zus misschien open voor lotgenoten contact?
En heb je je zus gevraagd wat de reden is dat ze niks wilt ondernemen? Is het een mogelijkheid om bijv een rolstoel te huren zodat ze minder snel moe zal worden door lopen en daar ook geen pijnklachten van kan ervaren? (ik roep maar wat...)
Krijgt ze begeleiding vanuit het ziekenhuis/ heeft ze goed contact met haar huisarts?
En misschien komt het bij je zus ook verkeerd over dat je zegt dat je haar 'dondersgoed' snapt, want laten we eerlijk zijn, hoeveel je ook hebt meegemaakt, echt snappen dat je ongeneeselijk ziek bent en echt snappen dat (voor haar gevoel misschien...) door leven weinig zin meer heeft gezien ze toch weet dat ze hier aan zal komen te overlijden, dat kan je niet.
(en ook dit zeg ik uit ervaring, ik heb afgelopen jaren ook veel meegemaakt, en kon hier ook goed met mijn vrienidn over praten, maar ik heb ook met haar de gesprekken gehad dat ik niet kan weten (gelukkig...) hoe het voelt om zo'n diagnose te krijgen..
Nou ik hoop niet dat het een erg wazig stuk is geworden...
Denk goed om jezelf, want je hebt jezelf ook nog lange tijd nodig, denk erover om nu al hulp te zoeken, het is veel om in je eentje te klaren!
Ik begrijp je angst en je zorgen om je zus, waar je zus alleen bezig is met het sterven an sich en zich niet kan voorstellen dat lichamelijke klachten ook een psychische component kunnen hebben, ben jij er ook mee bezig dat je (ooit en misschien binnenkort...) je zus zult gaan kwijt raken aan deze ongelofelijke kut ziekte.
Hoe moeilijk het ook is, heb je wel te accepteren dat je zus hier niet over wilt praten/ anders in staat dan jou. (helaas herken ik dit, ik heb kortgeleden mijn beste vriendin verloren aan deze zelfde kut ziekte) waar zij gelukkig wel nog dingen wilde ondernemen mits maar eenigzins mogelijk, sprak ze ook niet/ nauwelijks over haar angsten mbt haar naderende eind.
Staat je zus misschien open voor lotgenoten contact?
En heb je je zus gevraagd wat de reden is dat ze niks wilt ondernemen? Is het een mogelijkheid om bijv een rolstoel te huren zodat ze minder snel moe zal worden door lopen en daar ook geen pijnklachten van kan ervaren? (ik roep maar wat...)
Krijgt ze begeleiding vanuit het ziekenhuis/ heeft ze goed contact met haar huisarts?
En misschien komt het bij je zus ook verkeerd over dat je zegt dat je haar 'dondersgoed' snapt, want laten we eerlijk zijn, hoeveel je ook hebt meegemaakt, echt snappen dat je ongeneeselijk ziek bent en echt snappen dat (voor haar gevoel misschien...) door leven weinig zin meer heeft gezien ze toch weet dat ze hier aan zal komen te overlijden, dat kan je niet.
(en ook dit zeg ik uit ervaring, ik heb afgelopen jaren ook veel meegemaakt, en kon hier ook goed met mijn vrienidn over praten, maar ik heb ook met haar de gesprekken gehad dat ik niet kan weten (gelukkig...) hoe het voelt om zo'n diagnose te krijgen..
Nou ik hoop niet dat het een erg wazig stuk is geworden...
Denk goed om jezelf, want je hebt jezelf ook nog lange tijd nodig, denk erover om nu al hulp te zoeken, het is veel om in je eentje te klaren!
woensdag 3 juli 2013 13:23
Bedankt voor alle reacties.
Even voor de duidelijkheid. Ik sta al vanaf de zijlijn te kijken. Al 9 maanden lang!!! En het kan nog wel 5 jaar duren!
Als zij wil blijven bankhangen dan blijf ik dat met haar doen. Zonder commentaar en met alle respect!
Maar als ik iets kan doen om het beter te maken dan doe ik dat. Ik zoek naar adviezen en ervaringen in deze situatie. Nogmaals: Lichamelijk zou ze heel veel kunnen, maar haar geest houdt haar tegen! Ik zou dat willen doorbreken omdat ik denk dat het kan. En dat ze dan meer aan haar laatste levens jaren heeft. En niet omdat ik mijn zin wil doordrijven.
Wat haar vriend betreft: een hele lieve jongen, maar die wilt het nergens over hebben. Ook niet met mijn zus. Ze lopen de schijn voor elkaar op te houden dat alles goed gaat. Ik heb ook aan hem aangeboden dat ik altijd klaar sta en dat hij me altijd mag bellen. En hij weet ook niet meer wat hij moet doen. Behalve een luisterend oor heb ik hem ook niet te bieden. Ik weet het zelf al niet.
Even voor de duidelijkheid. Ik sta al vanaf de zijlijn te kijken. Al 9 maanden lang!!! En het kan nog wel 5 jaar duren!
Als zij wil blijven bankhangen dan blijf ik dat met haar doen. Zonder commentaar en met alle respect!
Maar als ik iets kan doen om het beter te maken dan doe ik dat. Ik zoek naar adviezen en ervaringen in deze situatie. Nogmaals: Lichamelijk zou ze heel veel kunnen, maar haar geest houdt haar tegen! Ik zou dat willen doorbreken omdat ik denk dat het kan. En dat ze dan meer aan haar laatste levens jaren heeft. En niet omdat ik mijn zin wil doordrijven.
Wat haar vriend betreft: een hele lieve jongen, maar die wilt het nergens over hebben. Ook niet met mijn zus. Ze lopen de schijn voor elkaar op te houden dat alles goed gaat. Ik heb ook aan hem aangeboden dat ik altijd klaar sta en dat hij me altijd mag bellen. En hij weet ook niet meer wat hij moet doen. Behalve een luisterend oor heb ik hem ook niet te bieden. Ik weet het zelf al niet.
woensdag 3 juli 2013 13:26
quote:vrouwtje010 schreef op 03 juli 2013 @ 12:23:
Nooit opgeven.
Wil je alles doen om haar te helpen, vraag dan ook gebed aan bij een goede kerk.
Die ook genezingsdiensten houden.
Ik weet dat ik waarschijnlijk commentaar ga krijgen, maar geef niet op. Zoek hulp bij God, nu de artsen niks meer voor haar kunnen doen.
Sterkte!!Helaas, uit onderzoek is gebleken dat bidden geen effect sorteert, waarbij ik ervan uitga dat de resultaten voor kanker weinig zullen verschillen van de resultaten voor hartpatiënten:
"... In een lang verwachte wetenschappelijke overzichtsstudie naar de invloed van gebed op het welzijn en de revalidatie van 1802 hartpatiënten na een bypassoperatie bleek dat voorbedes door onbekenden geen enkel effect hadden. In weerwil van de gangbare overtuiging bleken patiënten die te horen hadden gekregen dat er voor hen gebeden werd, duidelijk vaker te lijden onder postoperatieve complicaties, zoals hartritmestoornissen. Mogelijk werden die veroorzaakt door het onrustwekkende besef dat er voor hen gebeden werd en dat hun toestand dus misschien ernstiger was dan aanvankelijk gedacht..."
Nooit opgeven.
Wil je alles doen om haar te helpen, vraag dan ook gebed aan bij een goede kerk.
Die ook genezingsdiensten houden.
Ik weet dat ik waarschijnlijk commentaar ga krijgen, maar geef niet op. Zoek hulp bij God, nu de artsen niks meer voor haar kunnen doen.
Sterkte!!Helaas, uit onderzoek is gebleken dat bidden geen effect sorteert, waarbij ik ervan uitga dat de resultaten voor kanker weinig zullen verschillen van de resultaten voor hartpatiënten:
"... In een lang verwachte wetenschappelijke overzichtsstudie naar de invloed van gebed op het welzijn en de revalidatie van 1802 hartpatiënten na een bypassoperatie bleek dat voorbedes door onbekenden geen enkel effect hadden. In weerwil van de gangbare overtuiging bleken patiënten die te horen hadden gekregen dat er voor hen gebeden werd, duidelijk vaker te lijden onder postoperatieve complicaties, zoals hartritmestoornissen. Mogelijk werden die veroorzaakt door het onrustwekkende besef dat er voor hen gebeden werd en dat hun toestand dus misschien ernstiger was dan aanvankelijk gedacht..."
Ik ben niet bijgelovig, dat brengt ongeluk...
woensdag 3 juli 2013 13:28
quote:vrouwtje010 schreef op 03 juli 2013 @ 12:23:
Nooit opgeven.
Wil je alles doen om haar te helpen, vraag dan ook gebed aan bij een goede kerk.
Die ook genezingsdiensten houden.
Ik weet dat ik waarschijnlijk commentaar ga krijgen, maar geef niet op. Zoek hulp bij God, nu de artsen niks meer voor haar kunnen doen.
Sterkte!!En waarom zorgt God er dan voor dat de mensen ziek worden?? Wat een afschuwelijke uitspraak dit, net als dat foldertje wat regelmatig in de brievenbus komt, Kom alle naar de genezingsdienst, want God kan genezen.. Met dat soort uitspraken kan je mijn ***%$$#@ kussen.
Nooit opgeven.
Wil je alles doen om haar te helpen, vraag dan ook gebed aan bij een goede kerk.
Die ook genezingsdiensten houden.
Ik weet dat ik waarschijnlijk commentaar ga krijgen, maar geef niet op. Zoek hulp bij God, nu de artsen niks meer voor haar kunnen doen.
Sterkte!!En waarom zorgt God er dan voor dat de mensen ziek worden?? Wat een afschuwelijke uitspraak dit, net als dat foldertje wat regelmatig in de brievenbus komt, Kom alle naar de genezingsdienst, want God kan genezen.. Met dat soort uitspraken kan je mijn ***%$$#@ kussen.
woensdag 3 juli 2013 13:29
quote:channy8 schreef op 03 juli 2013 @ 13:23:
Bedankt voor alle reacties.
Even voor de duidelijkheid. Ik sta al vanaf de zijlijn te kijken. Al 9 maanden lang!!! En het kan nog wel 5 jaar duren!
Als zij wil blijven bankhangen dan blijf ik dat met haar doen. Zonder commentaar en met alle respect!
Maar als ik iets kan doen om het beter te maken dan doe ik dat. Ik zoek naar adviezen en ervaringen in deze situatie. Nogmaals: Lichamelijk zou ze heel veel kunnen, maar haar geest houdt haar tegen! Ik zou dat willen doorbreken omdat ik denk dat het kan. En dat ze dan meer aan haar laatste levens jaren heeft. En niet omdat ik mijn zin wil doordrijven.
Wat haar vriend betreft: een hele lieve jongen, maar die wilt het nergens over hebben. Ook niet met mijn zus. Ze lopen de schijn voor elkaar op te houden dat alles goed gaat. Ik heb ook aan hem aangeboden dat ik altijd klaar sta en dat hij me altijd mag bellen. En hij weet ook niet meer wat hij moet doen. Behalve een luisterend oor heb ik hem ook niet te bieden. Ik weet het zelf al niet.
Daarnet schreef je toch nog ergens dat haar grootste streven momenteel is om pijnvrij te zijn? Dus lichamelijk zal het niet goed gaan.
Ik snap echt wel dat je ontzettend verdrietig en machteloos bent onder de situatie. Maar het is uiteindelijk wel het leven (en lijden) van je zus.
Je schreef net ook dat haar vriend vindt dat er (te?) veel en vaak familie op bezoek komt. Vind je zus dat ook?
Bedankt voor alle reacties.
Even voor de duidelijkheid. Ik sta al vanaf de zijlijn te kijken. Al 9 maanden lang!!! En het kan nog wel 5 jaar duren!
Als zij wil blijven bankhangen dan blijf ik dat met haar doen. Zonder commentaar en met alle respect!
Maar als ik iets kan doen om het beter te maken dan doe ik dat. Ik zoek naar adviezen en ervaringen in deze situatie. Nogmaals: Lichamelijk zou ze heel veel kunnen, maar haar geest houdt haar tegen! Ik zou dat willen doorbreken omdat ik denk dat het kan. En dat ze dan meer aan haar laatste levens jaren heeft. En niet omdat ik mijn zin wil doordrijven.
Wat haar vriend betreft: een hele lieve jongen, maar die wilt het nergens over hebben. Ook niet met mijn zus. Ze lopen de schijn voor elkaar op te houden dat alles goed gaat. Ik heb ook aan hem aangeboden dat ik altijd klaar sta en dat hij me altijd mag bellen. En hij weet ook niet meer wat hij moet doen. Behalve een luisterend oor heb ik hem ook niet te bieden. Ik weet het zelf al niet.
Daarnet schreef je toch nog ergens dat haar grootste streven momenteel is om pijnvrij te zijn? Dus lichamelijk zal het niet goed gaan.
Ik snap echt wel dat je ontzettend verdrietig en machteloos bent onder de situatie. Maar het is uiteindelijk wel het leven (en lijden) van je zus.
Je schreef net ook dat haar vriend vindt dat er (te?) veel en vaak familie op bezoek komt. Vind je zus dat ook?
woensdag 3 juli 2013 13:31
woensdag 3 juli 2013 13:36
Vrouw, hoe moeilijk het ook is. JIJ zou het anders doen. IK zou het ook anders doen (denk ik). Maar ZIJ kiest om er op deze manier mee om te gaan.
Hoe vreselijk ook, je kunt haar niet dwingen tot een andere mentaliteit, houding tegenover haar ziekte en haar manier van accepteren.
Jij zult haar keuze moeten accepteren en respecteren, hoe machteloos dit ook voelt. Ga filmpje kijken, vraag haar of ze mee wil naar je paard, met je naar de bios, maar VERWACHT niet dat ze ja zegt. Blijf haar aanbieden, wees blij als ze ja zegt, maar wordt niet 'opstandig' als ze nee zegt. Dit is ook JOUW proces waar je een weg in moet zien te vinden.
Hoe vreselijk ook, je kunt haar niet dwingen tot een andere mentaliteit, houding tegenover haar ziekte en haar manier van accepteren.
Jij zult haar keuze moeten accepteren en respecteren, hoe machteloos dit ook voelt. Ga filmpje kijken, vraag haar of ze mee wil naar je paard, met je naar de bios, maar VERWACHT niet dat ze ja zegt. Blijf haar aanbieden, wees blij als ze ja zegt, maar wordt niet 'opstandig' als ze nee zegt. Dit is ook JOUW proces waar je een weg in moet zien te vinden.
woensdag 3 juli 2013 13:38
Mijn zus heeft mij heel vaak gezegd dat ze het met mij het fijnste vind. Omdat ze 100% haar zelf kan zijn. Ik dring me dan ook, denk ik, niet op. Als ik niet bij haar ben bel ik haar ook niet. omdat het ander too much wordt.
@ eindeloos: wat erg voor je! ik wens je veel sterkte!!!
@kerriebredsjo: dank je wel voor je bericht!! Ik herken alles wat jij zegt. Ik wens je heel veel sterkte hiermee en ook voor je zus en fam!!
@indianapouch: dank je wel! ik wens jou ook veel sterkte met je verdriet! Je adviezen zijn heel welkom, en waren niet wazig hoor
@ eindeloos: wat erg voor je! ik wens je veel sterkte!!!
@kerriebredsjo: dank je wel voor je bericht!! Ik herken alles wat jij zegt. Ik wens je heel veel sterkte hiermee en ook voor je zus en fam!!
@indianapouch: dank je wel! ik wens jou ook veel sterkte met je verdriet! Je adviezen zijn heel welkom, en waren niet wazig hoor
woensdag 3 juli 2013 13:39
Ik denk dat ik precies begrijp hoe jij je voelt To. Ik heb twee vriendinnen/kennisen verloren op die manier. De een ging helemaal op in het doodgaan, voorbereiden en er naartoe leven. Ok zij had kleine kinderen maar toch. De ander ging er vol tegenaan. Die wilde nog wel een week naar haar favoriete vakantie oord, toen was er nog een concert waar ze graag naartoe wilde etc. Live to the max. Ik ben ook meer voor het laatste dan het eerste. Ik denk persoonlijk ook dat je langer leeft je je positief instelt en naar dingen toe leeft. Denk dat je tijd aardig korter word door pessimisme.
Kun je haar met niets verleiden tot leuke dingen? Nog eens samen op vakantie ofzo?
Kun je haar met niets verleiden tot leuke dingen? Nog eens samen op vakantie ofzo?
woensdag 3 juli 2013 13:40
quote:channy8 schreef op 03 juli 2013 @ 13:23:
Bedankt voor alle reacties.
Even voor de duidelijkheid. Ik sta al vanaf de zijlijn te kijken. Al 9 maanden lang!!! En het kan nog wel 5 jaar duren!
Als zij wil blijven bankhangen dan blijf ik dat met haar doen. Zonder commentaar en met alle respect!
Maar als ik iets kan doen om het beter te maken dan doe ik dat. Ik zoek naar adviezen en ervaringen in deze situatie. Nogmaals: Lichamelijk zou ze heel veel kunnen, maar haar geest houdt haar tegen! Ik zou dat willen doorbreken omdat ik denk dat het kan. En dat ze dan meer aan haar laatste levens jaren heeft. En niet omdat ik mijn zin wil doordrijven.
Je snapt het nog steeds niet he? JIJ denkt dat zij meer aan haar laatste jaren heeft. Maar het is niet aan JOU om dat te bepalen, maar aan HAAR.
Wat haar vriend betreft: een hele lieve jongen, maar die wilt het nergens over hebben. Ook niet met mijn zus. Ze lopen de schijn voor elkaar op te houden dat alles goed gaat. Ik heb ook aan hem aangeboden dat ik altijd klaar sta en dat hij me altijd mag bellen. En hij weet ook niet meer wat hij moet doen. Behalve een luisterend oor heb ik hem ook niet te bieden. Ik weet het zelf al niet.
Bedankt voor alle reacties.
Even voor de duidelijkheid. Ik sta al vanaf de zijlijn te kijken. Al 9 maanden lang!!! En het kan nog wel 5 jaar duren!
Als zij wil blijven bankhangen dan blijf ik dat met haar doen. Zonder commentaar en met alle respect!
Maar als ik iets kan doen om het beter te maken dan doe ik dat. Ik zoek naar adviezen en ervaringen in deze situatie. Nogmaals: Lichamelijk zou ze heel veel kunnen, maar haar geest houdt haar tegen! Ik zou dat willen doorbreken omdat ik denk dat het kan. En dat ze dan meer aan haar laatste levens jaren heeft. En niet omdat ik mijn zin wil doordrijven.
Je snapt het nog steeds niet he? JIJ denkt dat zij meer aan haar laatste jaren heeft. Maar het is niet aan JOU om dat te bepalen, maar aan HAAR.
Wat haar vriend betreft: een hele lieve jongen, maar die wilt het nergens over hebben. Ook niet met mijn zus. Ze lopen de schijn voor elkaar op te houden dat alles goed gaat. Ik heb ook aan hem aangeboden dat ik altijd klaar sta en dat hij me altijd mag bellen. En hij weet ook niet meer wat hij moet doen. Behalve een luisterend oor heb ik hem ook niet te bieden. Ik weet het zelf al niet.
