Gezondheid
alle pijlers
zus wacht op einde
woensdag 3 juli 2013 12:19
Mijn zus heeft kanker. Ze is uitbehandeld maar nog niet terminaal. Ze zit al drie kwart jaar op de bank en durft niets meer te ondernemen. Deze week is ze weer in het ziekenhuis geweest met allemaal vage klachten. De dokter heeft haar wederom verteld dat het merendeel van haar klachten stress is.
Als ik tegen haar zeg dat ze meer moet ondernemen en meer moet genieten, wordt ze boos en zegt ze dat ik haar niet begrijp. Ik begrijp haar dondersgoed. En ik kan het niet aanzien dat ze gewoon op haar dood zit te wachten. Wat zelfs nog over een paar jaar kan zijn. De dokter heeft namelijk geen termijn gegeven.
Ja ze heeft pijn en ze is snel moe. Maar haar pijn wordt nu ook grotendeels veroorzaakt door haar houding op de bank 9 maanden lang.
Ik weet niet meer hoe ik dit kan doorbreken. Ik ben haar jongere zusje en gezond, dus wat weet ik nou!
Zijn er mensen die dit herkennen, mensen die zelf ziek zijn of aan de zijlijn toekijken?
Moet ik het maar opgeven?
Als ik tegen haar zeg dat ze meer moet ondernemen en meer moet genieten, wordt ze boos en zegt ze dat ik haar niet begrijp. Ik begrijp haar dondersgoed. En ik kan het niet aanzien dat ze gewoon op haar dood zit te wachten. Wat zelfs nog over een paar jaar kan zijn. De dokter heeft namelijk geen termijn gegeven.
Ja ze heeft pijn en ze is snel moe. Maar haar pijn wordt nu ook grotendeels veroorzaakt door haar houding op de bank 9 maanden lang.
Ik weet niet meer hoe ik dit kan doorbreken. Ik ben haar jongere zusje en gezond, dus wat weet ik nou!
Zijn er mensen die dit herkennen, mensen die zelf ziek zijn of aan de zijlijn toekijken?
Moet ik het maar opgeven?
woensdag 3 juli 2013 13:46
quote:nina1966 schreef op 03 juli 2013 @ 13:39:
Ik denk dat ik precies begrijp hoe jij je voelt To. Ik heb twee vriendinnen/kennisen verloren op die manier. De een ging helemaal op in het doodgaan, voorbereiden en er naartoe leven. Ok zij had kleine kinderen maar toch.
Ze ging er helemaal in op? Ja gek he, als je doodgaat... en kleine kinderen moet achterlaten, for god sake! Misschien schrijf je het wel heel anders op dat je het bedoelt, dat hoop ik eigenlijk wel, maar wát spreekt hier een onbegrip uit zeg...
De ander ging er vol tegenaan. Die wilde nog wel een week naar haar favoriete vakantie oord, toen was er nog een concert waar ze graag naartoe wilde etc. Live to the max. Ik ben ook meer voor het laatste dan het eerste. Ik denk persoonlijk ook dat je langer leeft je je positief instelt en naar dingen toe leeft. Denk dat je tijd aardig korter word door pessimisme.
Als je kleine kinderen hebt, kun je überhaupt zoveel dingen niet meer doen, en dan ben je nog niet eens terminaal.
Verder heb je natuurlijk geen idee hoe jij zou reageren, dat kun je van te voren niet weten. Misschien maakt het je geen ruk meer uit hoeveel tijd je nog hebt en je je leven bekort door pessimisme (wat sowieso een theorie van de kouwe grond is).
Kun je haar met niets verleiden tot leuke dingen? Nog eens samen op vakantie ofzo?
Ik denk dat ik precies begrijp hoe jij je voelt To. Ik heb twee vriendinnen/kennisen verloren op die manier. De een ging helemaal op in het doodgaan, voorbereiden en er naartoe leven. Ok zij had kleine kinderen maar toch.
Ze ging er helemaal in op? Ja gek he, als je doodgaat... en kleine kinderen moet achterlaten, for god sake! Misschien schrijf je het wel heel anders op dat je het bedoelt, dat hoop ik eigenlijk wel, maar wát spreekt hier een onbegrip uit zeg...
De ander ging er vol tegenaan. Die wilde nog wel een week naar haar favoriete vakantie oord, toen was er nog een concert waar ze graag naartoe wilde etc. Live to the max. Ik ben ook meer voor het laatste dan het eerste. Ik denk persoonlijk ook dat je langer leeft je je positief instelt en naar dingen toe leeft. Denk dat je tijd aardig korter word door pessimisme.
Als je kleine kinderen hebt, kun je überhaupt zoveel dingen niet meer doen, en dan ben je nog niet eens terminaal.
Verder heb je natuurlijk geen idee hoe jij zou reageren, dat kun je van te voren niet weten. Misschien maakt het je geen ruk meer uit hoeveel tijd je nog hebt en je je leven bekort door pessimisme (wat sowieso een theorie van de kouwe grond is).
Kun je haar met niets verleiden tot leuke dingen? Nog eens samen op vakantie ofzo?
woensdag 3 juli 2013 13:48
@miladila: ze heeft pijn, maar ze kan ook het hele huis in een keer schoonmaken. Wat ik haar dan vraag is om die energie ergens anders aan op te maken. Als je kan schoonmaken, kan je ook een wandeling met de hond maken, daar word ik zelf minder moe van! Ook kom ik zaterdags om te schoonmaken, maar doet zij het al op donderdag, zodat ik niet te veel hoef te doen!
Ik bedoel dus, dat het natuurlijk niet 'goed' met haar gaat. Ze heeft kanker. Maar ze kan nog wel een heleboel. En het is gebleken dat ze alleen moe is na lichamelijke inspanning, ze krijgt er niet meer pijn van.
Zij geniet er van als ik er ben. Ze heeft altijd al veel mensen om zich heen gewild. Ze is een gezelligheidsdier. Ook nu. Het leid haar af. Maar om haar vriend te ontzien ketst ze ook veel af.
@redband; ik ben met alle chemo's mee geweest in de afgelopen jaren en met sommige controles. Maar probeer ook ruimte voor haar vriend te laten. Helaas is onze hele jeugd en er na reden voor therapie. zij heeft dit ook enige tijd gehad en is er daardoor van overtuigd dat het niets doet!
@louba: bedankt voor je advies. ik probeer inderdaad mijn opstandige mening altijd voor me te houden, al zal ze het ongetwijfeld wel aan me zien. Schelden doe ik als ik weer buiten sta.
Ik bedoel dus, dat het natuurlijk niet 'goed' met haar gaat. Ze heeft kanker. Maar ze kan nog wel een heleboel. En het is gebleken dat ze alleen moe is na lichamelijke inspanning, ze krijgt er niet meer pijn van.
Zij geniet er van als ik er ben. Ze heeft altijd al veel mensen om zich heen gewild. Ze is een gezelligheidsdier. Ook nu. Het leid haar af. Maar om haar vriend te ontzien ketst ze ook veel af.
@redband; ik ben met alle chemo's mee geweest in de afgelopen jaren en met sommige controles. Maar probeer ook ruimte voor haar vriend te laten. Helaas is onze hele jeugd en er na reden voor therapie. zij heeft dit ook enige tijd gehad en is er daardoor van overtuigd dat het niets doet!
@louba: bedankt voor je advies. ik probeer inderdaad mijn opstandige mening altijd voor me te houden, al zal ze het ongetwijfeld wel aan me zien. Schelden doe ik als ik weer buiten sta.
woensdag 3 juli 2013 13:54
Zal ik reageren of niet?!?
Ikzelf heb ook kanker. Ik ben momenteel schoon maar ben er vrij zeker van dat het terugkomt. Melanoomkanker is eigenlijk nog niet te genezen, er zijn een paar medicijnen, maar nog geen duidelijke tekenen waarom een medicijn bij iemand werkt en niet bij een ander.
Toen ik 4 jaar geleden te horen kreeg dat ik een uitzaaiing in mijn lymfeklieren had werd ik gek. Ik kreeg 50% 5 jaar overlevingskans. Ik heb meegedaan aan een trial voor een nieuw medicijn. Ik was (en ben) positief, maar toch...
Ik heb me tonnetje rond gegeten. Dat is mijn uitlaatklep, heerlijk veel snoepen. Ik werd zwaarder en zwaarder en had daardoor en als bijwerking van het medicijn helemaal geen energie.
Ik ken het gevoel geen zin te hebben. Geen zin om te praten, geen zin om iets te doen. Waarom zal je als je toch weet dat je doodgaat.
Gelukkig heb ik een schat van een man en kind. Ik wou vechten en ben 2 jaar geleden ook echt gaan vechten. Ik ben in 2 jaar 30 kilo afgevallen en heb afgelopen zondag 140 km met 4'200 hoogtemeters door de dolimieten gefietst. Ik ben in een superconditie en geloof er weer in.
En toch? Als het terugkomt? Ik weet niet wat ik wil. Ik zal blijven vechten voor mijn zoon en man, maar als ik dat niet had gehad?
Zelfs nu weet ik niet of ik kan en wil blijven sporten als ik weer ziek wordt. Misschien laat ik me wel weer helemaal gaan in snoep en "bankhangen". Ik weet het echt niet, zelfs nu ik weet hoe heerlijk het is om zo lekker in mijn vel te zitten.
Wat ik wil zeggen, het is erg moeilijk je helemaal in haar schoenen te verplaatsen. Ik neem aan dat zij dezelfde dingen heeft gezien in naaste omgeving als jij. Ik kan me heel goed voorstellen dat ze nergens zin in heeft.
Probeer haar te respecteren in haar beslissing. Probeer iets te vinden waar zij echt van zou kunnen genieten, hopelijk iets wat je samen kan doen. Maar gun haar ook haar ruimte, hoe moeilijk dat ook is.
Je kan best aangeven dat jij dit heel moeilijk vindt, maar accepteer het als zij geen "zin" heeft om over jouw situatie te denken.
Heel, heel veel sterkte. Het is moeilijk een patiënt te zijn, maar het lijkt me ook vreselijk om een zus van een patiënt te zijn. Ik kan een vreselijke egoïstische trut zijn en mijn zus "moet" maar lief blijven...
Ik vind het super dat je alles probeert!
Ikzelf heb ook kanker. Ik ben momenteel schoon maar ben er vrij zeker van dat het terugkomt. Melanoomkanker is eigenlijk nog niet te genezen, er zijn een paar medicijnen, maar nog geen duidelijke tekenen waarom een medicijn bij iemand werkt en niet bij een ander.
Toen ik 4 jaar geleden te horen kreeg dat ik een uitzaaiing in mijn lymfeklieren had werd ik gek. Ik kreeg 50% 5 jaar overlevingskans. Ik heb meegedaan aan een trial voor een nieuw medicijn. Ik was (en ben) positief, maar toch...
Ik heb me tonnetje rond gegeten. Dat is mijn uitlaatklep, heerlijk veel snoepen. Ik werd zwaarder en zwaarder en had daardoor en als bijwerking van het medicijn helemaal geen energie.
Ik ken het gevoel geen zin te hebben. Geen zin om te praten, geen zin om iets te doen. Waarom zal je als je toch weet dat je doodgaat.
Gelukkig heb ik een schat van een man en kind. Ik wou vechten en ben 2 jaar geleden ook echt gaan vechten. Ik ben in 2 jaar 30 kilo afgevallen en heb afgelopen zondag 140 km met 4'200 hoogtemeters door de dolimieten gefietst. Ik ben in een superconditie en geloof er weer in.
En toch? Als het terugkomt? Ik weet niet wat ik wil. Ik zal blijven vechten voor mijn zoon en man, maar als ik dat niet had gehad?
Zelfs nu weet ik niet of ik kan en wil blijven sporten als ik weer ziek wordt. Misschien laat ik me wel weer helemaal gaan in snoep en "bankhangen". Ik weet het echt niet, zelfs nu ik weet hoe heerlijk het is om zo lekker in mijn vel te zitten.
Wat ik wil zeggen, het is erg moeilijk je helemaal in haar schoenen te verplaatsen. Ik neem aan dat zij dezelfde dingen heeft gezien in naaste omgeving als jij. Ik kan me heel goed voorstellen dat ze nergens zin in heeft.
Probeer haar te respecteren in haar beslissing. Probeer iets te vinden waar zij echt van zou kunnen genieten, hopelijk iets wat je samen kan doen. Maar gun haar ook haar ruimte, hoe moeilijk dat ook is.
Je kan best aangeven dat jij dit heel moeilijk vindt, maar accepteer het als zij geen "zin" heeft om over jouw situatie te denken.
Heel, heel veel sterkte. Het is moeilijk een patiënt te zijn, maar het lijkt me ook vreselijk om een zus van een patiënt te zijn. Ik kan een vreselijke egoïstische trut zijn en mijn zus "moet" maar lief blijven...
Ik vind het super dat je alles probeert!
woensdag 3 juli 2013 13:57
quote:channy8 schreef op 03 juli 2013 @ 13:48:
@miladila: ze heeft pijn, maar ze kan ook het hele huis in een keer schoonmaken. Wat ik haar dan vraag is om die energie ergens anders aan op te maken. Als je kan schoonmaken, kan je ook een wandeling met de hond maken, daar word ik zelf minder moe van!Ook kom ik zaterdags om te schoonmaken, maar doet zij het al op donderdag, zodat ik niet te veel hoef te doen! .
Sorry hoor, je hebt het vast heel moeilijk maar jeetje wat heb jij een plaat voor je kop.
Ze WIL het niet! Ze kiest ervoor om schoon te maken en niet met de hond te wandelen, respecteer dat nou eens gewoon. Wat ben jij een dwingeland zeg.
@miladila: ze heeft pijn, maar ze kan ook het hele huis in een keer schoonmaken. Wat ik haar dan vraag is om die energie ergens anders aan op te maken. Als je kan schoonmaken, kan je ook een wandeling met de hond maken, daar word ik zelf minder moe van!Ook kom ik zaterdags om te schoonmaken, maar doet zij het al op donderdag, zodat ik niet te veel hoef te doen! .
Sorry hoor, je hebt het vast heel moeilijk maar jeetje wat heb jij een plaat voor je kop.
Ze WIL het niet! Ze kiest ervoor om schoon te maken en niet met de hond te wandelen, respecteer dat nou eens gewoon. Wat ben jij een dwingeland zeg.
woensdag 3 juli 2013 13:59
@nina: vreselijk! Jij ook veel sterkte. Wat jij zegt over een positieve houding denk ik ook. Maar ik wil niet dat ze positief is voor een langer leven met mij, maar dat haar laatste tijd in ieder geval aangenamer is dan nu. Ik had voor oktober een cabaret voorstelling voorgesteld, maar ze durft niet op zo'n lange termijn te plannen. Dus ik ben nu naar andere dingen aan het kijken. Wat nu te doen is. Volgende week gaan we op vakantie, maar ik hoorde van mijn moeder dat ze dat eigenlijk niet wilt.
@aureel: ik laat haar bepalen, ik zoek alleen naar een weg om meer voor haar te kunnen betekenen. Als ik bij haar ben laat ik haar in haar waarde, zij bepaald alles. Ik wil alleen weten of ik nog meer kan doen! Ik denk dat als ze iets leuks doet, ze minder denkt aan de pijn. Dat is trouwens al vaker gebleken.
Nina legt trouwens alleen een situatie voor. Daar hoeft toch geen mening over heen. Is misschien alleen maar kwetsend!
@aureel: ik laat haar bepalen, ik zoek alleen naar een weg om meer voor haar te kunnen betekenen. Als ik bij haar ben laat ik haar in haar waarde, zij bepaald alles. Ik wil alleen weten of ik nog meer kan doen! Ik denk dat als ze iets leuks doet, ze minder denkt aan de pijn. Dat is trouwens al vaker gebleken.
Nina legt trouwens alleen een situatie voor. Daar hoeft toch geen mening over heen. Is misschien alleen maar kwetsend!
woensdag 3 juli 2013 13:59
Wow Swissie. Volgens mij ken ik je van een ander topic maar dit stukje wist ik nog niet.
En wat de zus van TO betreft: Ik denk dat veel mensen van 9 maanden thuis (binnen) zitten toch een soort lusteloos en depressief zouden worden.
Komt ze wel buiten om boodschappen te doen bijv?
Een andere reden om nergens heen te willen kan zijn dat je geen zin hebt in mensen. Bekenden die vinden dat je er goed/slecht/ziek uitziet of die willen praten over hoe het gaat.
Zou dat er ook achter kunnen zitten?
En wat de zus van TO betreft: Ik denk dat veel mensen van 9 maanden thuis (binnen) zitten toch een soort lusteloos en depressief zouden worden.
Komt ze wel buiten om boodschappen te doen bijv?
Een andere reden om nergens heen te willen kan zijn dat je geen zin hebt in mensen. Bekenden die vinden dat je er goed/slecht/ziek uitziet of die willen praten over hoe het gaat.
Zou dat er ook achter kunnen zitten?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 3 juli 2013 14:01
quote:channy8 schreef op 03 juli 2013 @ 13:23:
Bedankt voor alle reacties.
Even voor de duidelijkheid. Ik sta al vanaf de zijlijn te kijken. Al 9 maanden lang!!! En het kan nog wel 5 jaar duren!
Als zij wil blijven bankhangen dan blijf ik dat met haar doen. Zonder commentaar en met alle respect!
Maar als ik iets kan doen om het beter te maken dan doe ik dat. Ik zoek naar adviezen en ervaringen in deze situatie. Nogmaals: Lichamelijk zou ze heel veel kunnen, maar haar geest houdt haar tegen! Ik zou dat willen doorbreken omdat ik denk dat het kan. En dat ze dan meer aan haar laatste levens jaren heeft. En niet omdat ik mijn zin wil doordrijven.
Wat haar vriend betreft: een hele lieve jongen, maar die wilt het nergens over hebben. Ook niet met mijn zus. Ze lopen de schijn voor elkaar op te houden dat alles goed gaat. Ik heb ook aan hem aangeboden dat ik altijd klaar sta en dat hij me altijd mag bellen. En hij weet ook niet meer wat hij moet doen. Behalve een luisterend oor heb ik hem ook niet te bieden. Ik weet het zelf al niet.
Channy, Ik begrijp het heel goed dat het je frustreert dat haar ziekte niet bespreekbaar is. Ik heb het met mijn schoonmoeder meegemaakt en maak het nu ook mee met een nicht.
Maar weet je, iedereen heeft een eigen manier om om te kunnen gaan met een naderend einde. En alhoewel je het goed bedoelt, het gaat in deze niet om jou. Hun houding en mening moet je respecteren.
Mijn schoonmoeder ging ook naar die gebedsdiensten. Wij hoorden de verhalen aan en hebben neutraal geantwoord. Ik vind dat soort dingen weerzinwekkend, maar het ging niet om mij. Het ging erom dat zij een zo goed mogelijk gevoel had. Het frustreerde mij ook, maar dan verbeten mijn man en ik ons.
Het beste wat je voor je zus kan doen is haar volgen in haar proces. Misschien is het voor haar nu nog te vroeg in haar proces om te kunnen "genieten". Misschien komt die fase nog, misschien ook niet. En het enige wat je kunt doen is haar in haar waarde laten en haar keuzes respecteren.
Ik wens je heel veel sterkte, want het is ontzettend moeilijk.
Bedankt voor alle reacties.
Even voor de duidelijkheid. Ik sta al vanaf de zijlijn te kijken. Al 9 maanden lang!!! En het kan nog wel 5 jaar duren!
Als zij wil blijven bankhangen dan blijf ik dat met haar doen. Zonder commentaar en met alle respect!
Maar als ik iets kan doen om het beter te maken dan doe ik dat. Ik zoek naar adviezen en ervaringen in deze situatie. Nogmaals: Lichamelijk zou ze heel veel kunnen, maar haar geest houdt haar tegen! Ik zou dat willen doorbreken omdat ik denk dat het kan. En dat ze dan meer aan haar laatste levens jaren heeft. En niet omdat ik mijn zin wil doordrijven.
Wat haar vriend betreft: een hele lieve jongen, maar die wilt het nergens over hebben. Ook niet met mijn zus. Ze lopen de schijn voor elkaar op te houden dat alles goed gaat. Ik heb ook aan hem aangeboden dat ik altijd klaar sta en dat hij me altijd mag bellen. En hij weet ook niet meer wat hij moet doen. Behalve een luisterend oor heb ik hem ook niet te bieden. Ik weet het zelf al niet.
Channy, Ik begrijp het heel goed dat het je frustreert dat haar ziekte niet bespreekbaar is. Ik heb het met mijn schoonmoeder meegemaakt en maak het nu ook mee met een nicht.
Maar weet je, iedereen heeft een eigen manier om om te kunnen gaan met een naderend einde. En alhoewel je het goed bedoelt, het gaat in deze niet om jou. Hun houding en mening moet je respecteren.
Mijn schoonmoeder ging ook naar die gebedsdiensten. Wij hoorden de verhalen aan en hebben neutraal geantwoord. Ik vind dat soort dingen weerzinwekkend, maar het ging niet om mij. Het ging erom dat zij een zo goed mogelijk gevoel had. Het frustreerde mij ook, maar dan verbeten mijn man en ik ons.
Het beste wat je voor je zus kan doen is haar volgen in haar proces. Misschien is het voor haar nu nog te vroeg in haar proces om te kunnen "genieten". Misschien komt die fase nog, misschien ook niet. En het enige wat je kunt doen is haar in haar waarde laten en haar keuzes respecteren.
Ik wens je heel veel sterkte, want het is ontzettend moeilijk.
woensdag 3 juli 2013 14:02
quote:channy8 schreef op 03 juli 2013 @ 13:59:
@aureel: ik laat haar bepalen, ik zoek alleen naar een weg om meer voor haar te kunnen betekenen. Als ik bij haar ben laat ik haar in haar waarde, zij bepaald alles. Ik wil alleen weten of ik nog meer kan doen! Ik denk dat als ze iets leuks doet, ze minder denkt aan de pijn. Dat is trouwens al vaker gebleken.
Nina legt trouwens alleen een situatie voor. Daar hoeft toch geen mening over heen. Is misschien alleen maar kwetsend!Dan zie ik het probleem niet echt? Als je alleen maar weten wat je voor haar kunt doen, vraag het haar zelf... en als zij vervolgens niks wil, zoals ze al heeft aangegeven, dan houdt het op. Dan is het toch klaar?
@aureel: ik laat haar bepalen, ik zoek alleen naar een weg om meer voor haar te kunnen betekenen. Als ik bij haar ben laat ik haar in haar waarde, zij bepaald alles. Ik wil alleen weten of ik nog meer kan doen! Ik denk dat als ze iets leuks doet, ze minder denkt aan de pijn. Dat is trouwens al vaker gebleken.
Nina legt trouwens alleen een situatie voor. Daar hoeft toch geen mening over heen. Is misschien alleen maar kwetsend!Dan zie ik het probleem niet echt? Als je alleen maar weten wat je voor haar kunt doen, vraag het haar zelf... en als zij vervolgens niks wil, zoals ze al heeft aangegeven, dan houdt het op. Dan is het toch klaar?
woensdag 3 juli 2013 14:10
quote:channy8 schreef op 03 juli 2013 @ 13:48:
Zij geniet er van als ik er ben. Ze heeft altijd al veel mensen om zich heen gewild. Ze is een gezelligheidsdier. Ook nu. Het leid haar af. Maar om haar vriend te ontzien ketst ze ook veel af.
Dus als ik goed begrijp krijgt ze wel veel bezoek thuis?
Dat is alweer wat anders dan maandenlang alleen thuis zitten (of met vriend).
Ik denk als er regelmatig mensen langs komen en dat is genoeg voor haar, dat ze er verder niet op uit 'hoeft'.
Het gaat niet alleen om de lichamelijke energie, ook de prikkels die je krijgt van dagjes weg e.d. Wat ze mee maakt is zo heftig, daar kunnen die dingen misschien gewoon niet meer bij.
Zij geniet er van als ik er ben. Ze heeft altijd al veel mensen om zich heen gewild. Ze is een gezelligheidsdier. Ook nu. Het leid haar af. Maar om haar vriend te ontzien ketst ze ook veel af.
Dus als ik goed begrijp krijgt ze wel veel bezoek thuis?
Dat is alweer wat anders dan maandenlang alleen thuis zitten (of met vriend).
Ik denk als er regelmatig mensen langs komen en dat is genoeg voor haar, dat ze er verder niet op uit 'hoeft'.
Het gaat niet alleen om de lichamelijke energie, ook de prikkels die je krijgt van dagjes weg e.d. Wat ze mee maakt is zo heftig, daar kunnen die dingen misschien gewoon niet meer bij.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 3 juli 2013 14:10
Channy, misschien kiest je zus er bewust voor haar energie te stoppen in het poetsen van haar huis. Misschien geeft dat haar een gevoel van controle, van minder patiënt zijn.
Jij kunt niet voor haar bepalen dat een stuk wandelen met de hond beter voor haar is. Ik denk dat je zus zelf wel weet waar ze zich beter van voelt. Zij maakt haar keuzes. Respecteer deze.
Jij kunt niet voor haar bepalen dat een stuk wandelen met de hond beter voor haar is. Ik denk dat je zus zelf wel weet waar ze zich beter van voelt. Zij maakt haar keuzes. Respecteer deze.
woensdag 3 juli 2013 14:11
woensdag 3 juli 2013 14:13
quote:pimpelmeesje67 schreef op 03 juli 2013 @ 12:29:
[...]
Echt, waar haal je het lef vandaan om zo te reageren...
De kerk bah,wat een nare herinneringen.
Mijn moeder was ernstig ziek toen ik 14 was (wij hadden 5 kinderen)Ik ben nu 49 en vergeet dit nooit meer.
En mijn moeder moest 1 jaar naar een herstellingoord,de kerk zou er wel voor zorgen dat de kinderen bij iemand anders werden ondergebracht,MAAR,niet voor 1 zusje want die wilde toch niemand hebben,die was geestelijk niet goed
Dit even off topic
On Topic,to ik wens jullie familie veel sterkte en kracht en dat je zus nog lang bij jullie mag zijn
liefs
[...]
Echt, waar haal je het lef vandaan om zo te reageren...
De kerk bah,wat een nare herinneringen.
Mijn moeder was ernstig ziek toen ik 14 was (wij hadden 5 kinderen)Ik ben nu 49 en vergeet dit nooit meer.
En mijn moeder moest 1 jaar naar een herstellingoord,de kerk zou er wel voor zorgen dat de kinderen bij iemand anders werden ondergebracht,MAAR,niet voor 1 zusje want die wilde toch niemand hebben,die was geestelijk niet goed
Dit even off topic
On Topic,to ik wens jullie familie veel sterkte en kracht en dat je zus nog lang bij jullie mag zijn
liefs
If you don,t like whats,s being said,change the conversation
woensdag 3 juli 2013 14:28
@ swissie: jeetje wat een verhaal. Ook weer dat cliche, sterkte. Maar ik hoop dat je begrijpt hoezeer ik met jou en allen mee voel. Ik wens je nog een hele lange gelukkige tijd! Dank je wel voor het delen en je adviezen! Ik heb het ook nooit over mezelf. Dat probeert ze wel aan te halen en dan zeg ik dat ik heel gelukkig ben op haar ziekte na. Ik wil ook niet dat het over mij gaat! Ik probeer alleen ook het punt te vinden waar zij genietmomenten krijgt. Dat hoeft ook niet met mij te zijn.
Advies voor jou: Maak je niet te druk als je die trut bent voor je naasten. Zij weten ook wel waar het vandaan komt. En alsjeblieft, wees egoïstisch! Zorg voor je zelf, maak je zelf gelukkig voor zo ver mogelijk. Dat is het beste cadeau wat je iedereen kan geven!
@moonlight: de naasten zijn inmiddels gewend aan hoe ze er uit ziet en daar schaamt ze zich niet voor, ze wordt er steeds sterker in. Ze heeft afgelopen weekend bij mij haar korte koppie, ze was kaal, geverfd in een pittige kleur, om het zieke gezicht kwijt te raken. Daar was ik positief door verrast. En ze laat ook wel de hond uit en doet boodschappen met haar vriend. Alleen vind ze het een saai rondje worden.
2e stukje: Ze wilt veel mensen om zich heen, maar ze doet het niet. Deels door vriend en deels door vermoeidheid. Wat je zegt over de prikkels is denk ik inderdaad ook een grote factor. Ik vind dat alleen heel moeilijk, wat als ze wel iets heeft gedaan is ze in ieder geval weer een paar dagen vrolijk.
@ ik ben anoniem: bedankt voor je bericht. jij ook heel veel sterkte!!! Ik probeer haar inderdaad te volgen in wat en hoe zij het wilt.Ik respecteer het absoluut. Al kan ik het natuurlijk niet leuk vinden. Maar dat hou ik voor mezelf en het viva forum!
2e berichtje: ik respecteer zeker haar keuzes. En het minder patiënt zijn is zeker een reden. Ik zou haar alleen graag het gevoel geven dat ze dat in mijn ogen absoluut niet is. Maar daar begin ik al niet eens over.
@aureel: niet rot bedoeld, maar heb jij wel eens in zo'n situatie gezeten? Kun je je enigszins vinden in mijn dilemma?
@brenne: dank je voor je bericht, dat is ook een mogelijkheid. Ik ben er na alle berichten wel achter dat ik eigenlijk niks kan doen, als alleen maar 'er zijn' en luisteren.
@ cavalier: heel erg bedankt voor je bericht!!! Wat de kerk betreft .. tja, het heeft voor veel mensen een hoop gebracht, maar ook voor een heleboel mensen dingen kapot gemaakt!
Advies voor jou: Maak je niet te druk als je die trut bent voor je naasten. Zij weten ook wel waar het vandaan komt. En alsjeblieft, wees egoïstisch! Zorg voor je zelf, maak je zelf gelukkig voor zo ver mogelijk. Dat is het beste cadeau wat je iedereen kan geven!
@moonlight: de naasten zijn inmiddels gewend aan hoe ze er uit ziet en daar schaamt ze zich niet voor, ze wordt er steeds sterker in. Ze heeft afgelopen weekend bij mij haar korte koppie, ze was kaal, geverfd in een pittige kleur, om het zieke gezicht kwijt te raken. Daar was ik positief door verrast. En ze laat ook wel de hond uit en doet boodschappen met haar vriend. Alleen vind ze het een saai rondje worden.
2e stukje: Ze wilt veel mensen om zich heen, maar ze doet het niet. Deels door vriend en deels door vermoeidheid. Wat je zegt over de prikkels is denk ik inderdaad ook een grote factor. Ik vind dat alleen heel moeilijk, wat als ze wel iets heeft gedaan is ze in ieder geval weer een paar dagen vrolijk.
@ ik ben anoniem: bedankt voor je bericht. jij ook heel veel sterkte!!! Ik probeer haar inderdaad te volgen in wat en hoe zij het wilt.Ik respecteer het absoluut. Al kan ik het natuurlijk niet leuk vinden. Maar dat hou ik voor mezelf en het viva forum!
2e berichtje: ik respecteer zeker haar keuzes. En het minder patiënt zijn is zeker een reden. Ik zou haar alleen graag het gevoel geven dat ze dat in mijn ogen absoluut niet is. Maar daar begin ik al niet eens over.
@aureel: niet rot bedoeld, maar heb jij wel eens in zo'n situatie gezeten? Kun je je enigszins vinden in mijn dilemma?
@brenne: dank je voor je bericht, dat is ook een mogelijkheid. Ik ben er na alle berichten wel achter dat ik eigenlijk niks kan doen, als alleen maar 'er zijn' en luisteren.
@ cavalier: heel erg bedankt voor je bericht!!! Wat de kerk betreft .. tja, het heeft voor veel mensen een hoop gebracht, maar ook voor een heleboel mensen dingen kapot gemaakt!
woensdag 3 juli 2013 14:40
[quote]channy8 schreef op 03 juli 2013 @ 14:28:
@ swissie: jeetje wat een verhaal. Ook weer dat cliche, sterkte. Maar ik hoop dat je begrijpt hoezeer ik met jou en allen mee voel. Ik wens je nog een hele lange gelukkige tijd! Dank je wel voor het delen en je adviezen! Ik heb het ook nooit over mezelf. Dat probeert ze wel aan te halen en dan zeg ik dat ik heel gelukkig ben op haar ziekte na. Ik wil ook niet dat het over mij gaat! Ik probeer alleen ook het punt te vinden waar zij genietmomenten krijgt. Dat hoeft ook niet met mij te zijn.Advies voor jou: Maak je niet te druk als je die trut bent voor je naasten. Zij weten ook wel waar het vandaan komt. En alsjeblieft, wees egoïstisch! Zorg voor je zelf, maak je zelf gelukkig voor zo ver mogelijk. Dat is het beste cadeau wat je iedereen kan geven!
Misschien moet je juist wat vaker over jezelf praten, leuke/onzin dingen etc. Als ik naar mijn vriendin kijk, werd zij dr altijd een beetje moedeloos van als men niet meer wou vertellen hoe het met hen ging 'omdat dat niet in vergelijking stond tot wat zij aan het door maken was'.. Dat klopt idd, maar uiteindelijk is ieder zijn leed zijn eigen leed en was het voor haar 'fijn' om niet alleen maar aan haar eigen sores te denken!
@ swissie: jeetje wat een verhaal. Ook weer dat cliche, sterkte. Maar ik hoop dat je begrijpt hoezeer ik met jou en allen mee voel. Ik wens je nog een hele lange gelukkige tijd! Dank je wel voor het delen en je adviezen! Ik heb het ook nooit over mezelf. Dat probeert ze wel aan te halen en dan zeg ik dat ik heel gelukkig ben op haar ziekte na. Ik wil ook niet dat het over mij gaat! Ik probeer alleen ook het punt te vinden waar zij genietmomenten krijgt. Dat hoeft ook niet met mij te zijn.Advies voor jou: Maak je niet te druk als je die trut bent voor je naasten. Zij weten ook wel waar het vandaan komt. En alsjeblieft, wees egoïstisch! Zorg voor je zelf, maak je zelf gelukkig voor zo ver mogelijk. Dat is het beste cadeau wat je iedereen kan geven!
Misschien moet je juist wat vaker over jezelf praten, leuke/onzin dingen etc. Als ik naar mijn vriendin kijk, werd zij dr altijd een beetje moedeloos van als men niet meer wou vertellen hoe het met hen ging 'omdat dat niet in vergelijking stond tot wat zij aan het door maken was'.. Dat klopt idd, maar uiteindelijk is ieder zijn leed zijn eigen leed en was het voor haar 'fijn' om niet alleen maar aan haar eigen sores te denken!
woensdag 3 juli 2013 14:41
Channy, ja ik heb wel eens een soortgelijke situatie meegemaakt. Ik snap ook je dilemma. Maar dat doet er allemaal niet zoveel toe. Mijn advies blijft hetzelfde: Ga niet voor je zus bedenken wat zij zou moeten doen volgens jou.
Je zus heeft haar proces; dat loopt niet gelijk met dat van jou. Dat gelijk proberen te trekken, heeft geen zin. Volg je eigen proces en ga op zoek naar wat jij nodig hebt.
Volgens mij vind je het fijn om hier je gevoelens te delen. Dat is kennelijk waar jij behoefte aan hebt; contact met anderen die ook een verlies hebben meegemaakt. Misschien moet je je daar op richten.
Je zus heeft haar proces; dat loopt niet gelijk met dat van jou. Dat gelijk proberen te trekken, heeft geen zin. Volg je eigen proces en ga op zoek naar wat jij nodig hebt.
Volgens mij vind je het fijn om hier je gevoelens te delen. Dat is kennelijk waar jij behoefte aan hebt; contact met anderen die ook een verlies hebben meegemaakt. Misschien moet je je daar op richten.
woensdag 3 juli 2013 14:43
@ indianapouch: dank je wel. ik weeg inderdaad veel woorden af. Als ik iets leuks mee heb gemaakt, wil ik haar niet steken. En als het iets naars was, denk ik dat het niet in verhouding staat tot haar ellende. Maar misschien moet ik het inderdaad juist wel doen. Aan haar reactie zie ik vanzelf wel of het een goed idee was!
woensdag 3 juli 2013 14:50
@ aureel: vervelend te horen dat je het herkent en dus een naar verhaal in je leven kent. Ik wens je daar veel sterkte mee.
Inderdaad moet ik het kwijt en zoek ik mensen die het herkennen. En ik hoor graag als ik een foute aanpak heb. Maar ik wil ook echt weten wat ik nog kan doen, of ik wat kan doen. Die strijd die zij doormaakt, ook geestelijk, ik wil het dragelijker voor haar maken en ik weet niet hoe. Daar zoek ik hulp in.
Als dat betekend haar met rust laten, doe ik het ook. Maar het is zo moeilijk haar te helpen als ze het zelf ook niet meer weet wat ze wilt.
Inderdaad moet ik het kwijt en zoek ik mensen die het herkennen. En ik hoor graag als ik een foute aanpak heb. Maar ik wil ook echt weten wat ik nog kan doen, of ik wat kan doen. Die strijd die zij doormaakt, ook geestelijk, ik wil het dragelijker voor haar maken en ik weet niet hoe. Daar zoek ik hulp in.
Als dat betekend haar met rust laten, doe ik het ook. Maar het is zo moeilijk haar te helpen als ze het zelf ook niet meer weet wat ze wilt.
woensdag 3 juli 2013 14:57
Ik heb je OP nog eens gelezen.
Ik denk dat het hem deels zit in het 'moeten genieten'.
Als ze veel stress heeft (zoals de dokter zegt) kan het denk ik wel goed zijn om af en toe naar buiten te gaan. Maar ze hoeft daar niet van te genieten. Zo leuk is buiten ook weer niet als je je rot voelt.
Het kan ook een soort noodzakelijk kwaad zijn, het naar buiten gaan, wat maakt dat je je daarna weer wat beter voelt.
Dan nog is de vraag in hoeverre jij dat voor haar moet invullen. Maar 'moeten genieten' werkt averechts.
Ik denk dat het hem deels zit in het 'moeten genieten'.
Als ze veel stress heeft (zoals de dokter zegt) kan het denk ik wel goed zijn om af en toe naar buiten te gaan. Maar ze hoeft daar niet van te genieten. Zo leuk is buiten ook weer niet als je je rot voelt.
Het kan ook een soort noodzakelijk kwaad zijn, het naar buiten gaan, wat maakt dat je je daarna weer wat beter voelt.
Dan nog is de vraag in hoeverre jij dat voor haar moet invullen. Maar 'moeten genieten' werkt averechts.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 3 juli 2013 15:04
Ik denk dat je vooral een manier zoekt om met je eigen gevoelens om te gaan; onzekerheid over hoe je haar kunt helpen, hoe je met haar moet omgaan, in hoeverre je haar wilt sparen, wat je wel en niet met haar kunt en wilt delen, omgaan met háár onzekerheden enz. Ik kan me voorstellen dat je met allerlei vragen worstelt.
Daar kun je hulp bij zoeken, bij lotgenoten, mensen in je omgeving of een hulpverlener. Of het forum natuurlijk
Daar kun je hulp bij zoeken, bij lotgenoten, mensen in je omgeving of een hulpverlener. Of het forum natuurlijk
woensdag 3 juli 2013 15:09
quote:channy8 schreef op 03 juli 2013 @ 14:50:
@ aureel: vervelend te horen dat je het herkent en dus een naar verhaal in je leven kent. Ik wens je daar veel sterkte mee.
Inderdaad moet ik het kwijt en zoek ik mensen die het herkennen. En ik hoor graag als ik een foute aanpak heb. Maar ik wil ook echt weten wat ik nog kan doen, of ik wat kan doen. Die strijd die zij doormaakt, ook geestelijk, ik wil het dragelijker voor haar maken en ik weet niet hoe. Daar zoek ik hulp in.
Als dat betekend haar met rust laten, doe ik het ook. Maar het is zo moeilijk haar te helpen als ze het zelf ook niet meer weet wat ze wilt.Misschien weet ze zelf ook (nog) niet hoe ze het vooruitzicht van jong sterven dragelijk kan maken. Iedereen gaat daar anders mee om, er is geen goed of fout. Alleen anders.
@ aureel: vervelend te horen dat je het herkent en dus een naar verhaal in je leven kent. Ik wens je daar veel sterkte mee.
Inderdaad moet ik het kwijt en zoek ik mensen die het herkennen. En ik hoor graag als ik een foute aanpak heb. Maar ik wil ook echt weten wat ik nog kan doen, of ik wat kan doen. Die strijd die zij doormaakt, ook geestelijk, ik wil het dragelijker voor haar maken en ik weet niet hoe. Daar zoek ik hulp in.
Als dat betekend haar met rust laten, doe ik het ook. Maar het is zo moeilijk haar te helpen als ze het zelf ook niet meer weet wat ze wilt.Misschien weet ze zelf ook (nog) niet hoe ze het vooruitzicht van jong sterven dragelijk kan maken. Iedereen gaat daar anders mee om, er is geen goed of fout. Alleen anders.
woensdag 3 juli 2013 15:17
quote:nonduoo schreef op 03 juli 2013 @ 13:43:
misschien wilt ze het ergens wel, maar durft ze gewoon niet, omdat ze zich niet veilig voelt in haar lichaam door de ziekte.
Dit!
Ik zit in dezelfde situatie als je zus en vind het vreselijk eng om van de bank af te komen. Ik ben niet bang om dood te gaan, maar om te leven. Mijn lichaam is onbetrouwbaar. Pijn of vermoeidheid kunnen plotseling toeslaan. Bovendien is er de continue psychische last van het weten dat je binnenkort doodgaat, met de onzekerheid over wanneer en hoe. Ik ben absoluut niet depressief. Ik ben net zo vrolijk als voor de kanker. Ik accepteer de angst en het verdriet. Het hoort erbij.
Ik haal mijn voldoening uit het huishouden, maar naar buiten gaan is een hele stap. Een terrasje pakken is voor iemand met ongeneeslijke kanker verre van zorgeloos en ontspannend. Laat staan een vakantie naar het buitenland.
Ik vind het bizar hoe sommige mensen hier doen alsof ze precies weten wat het is, omdat ze het bij anderen hebben gezien. Alsof mensen kiezen hoe ze omgaan met een dodelijke ziekte. Alsof er een goede en een foute manier is. Alsof je met positief denken je leven verlengt. Brrr.
Maar ik vind TO een schat dat ze hier om tips vraagt. Ik denk dat je zus vooral afleiding wil. Dus praat met haar over normale dingen. Verwacht niet te veel. Plan geen dingen vooruit, haar toekomst is weggevallen. Als de angst te groot wordt zou ze met haar arts kunnen overleggen om oxazepam te nemen.
Ik heb er trouwens een bloedhekel aan als mensen herinneringen met mij willen maken. Ik voel me dan als zo'n levend standbeeld waarmee iedereen op de foto wil.
misschien wilt ze het ergens wel, maar durft ze gewoon niet, omdat ze zich niet veilig voelt in haar lichaam door de ziekte.
Dit!
Ik zit in dezelfde situatie als je zus en vind het vreselijk eng om van de bank af te komen. Ik ben niet bang om dood te gaan, maar om te leven. Mijn lichaam is onbetrouwbaar. Pijn of vermoeidheid kunnen plotseling toeslaan. Bovendien is er de continue psychische last van het weten dat je binnenkort doodgaat, met de onzekerheid over wanneer en hoe. Ik ben absoluut niet depressief. Ik ben net zo vrolijk als voor de kanker. Ik accepteer de angst en het verdriet. Het hoort erbij.
Ik haal mijn voldoening uit het huishouden, maar naar buiten gaan is een hele stap. Een terrasje pakken is voor iemand met ongeneeslijke kanker verre van zorgeloos en ontspannend. Laat staan een vakantie naar het buitenland.
Ik vind het bizar hoe sommige mensen hier doen alsof ze precies weten wat het is, omdat ze het bij anderen hebben gezien. Alsof mensen kiezen hoe ze omgaan met een dodelijke ziekte. Alsof er een goede en een foute manier is. Alsof je met positief denken je leven verlengt. Brrr.
Maar ik vind TO een schat dat ze hier om tips vraagt. Ik denk dat je zus vooral afleiding wil. Dus praat met haar over normale dingen. Verwacht niet te veel. Plan geen dingen vooruit, haar toekomst is weggevallen. Als de angst te groot wordt zou ze met haar arts kunnen overleggen om oxazepam te nemen.
Ik heb er trouwens een bloedhekel aan als mensen herinneringen met mij willen maken. Ik voel me dan als zo'n levend standbeeld waarmee iedereen op de foto wil.
woensdag 3 juli 2013 15:22
Och vreselijk Channy! Voor haar het allermeest maar ook voor de omgeving, op een andere manier dan
Ik denk dat ze in een rouwproces zit, dat kan nav elk groot verdriet zijn, niet alleen het overlijden van iemand, nu dus het rouwproces rondom haar ziekte,
Rouwverwerking
Nu ben ik nogal pragmatisch ingesteld en misschien sla ik de plank volledig mis maar ik zou zelf proberen haar van die bank te krijgen
Bijv letterlijk even een blokje om. En dan na een paar keer halverwege een kop koffie drinken ergens. Kleine overzichtelijke stapjes
Misschien moet je het niet van te voren voorstellen of juist wel, dat weet ik niet
Ik kan me zo voorstellen dat in deze depressieve tijd ze niet zelf kan aangeven wat ze zou willen.
Is er nog meer familie, zijn er vrienden aanwezig? Probeer de zorg te delen en niet alles op je schouders te dragen.
Sterkte meis
Ik denk dat ze in een rouwproces zit, dat kan nav elk groot verdriet zijn, niet alleen het overlijden van iemand, nu dus het rouwproces rondom haar ziekte,
Rouwverwerking
Nu ben ik nogal pragmatisch ingesteld en misschien sla ik de plank volledig mis maar ik zou zelf proberen haar van die bank te krijgen
Bijv letterlijk even een blokje om. En dan na een paar keer halverwege een kop koffie drinken ergens. Kleine overzichtelijke stapjes
Misschien moet je het niet van te voren voorstellen of juist wel, dat weet ik niet
Ik kan me zo voorstellen dat in deze depressieve tijd ze niet zelf kan aangeven wat ze zou willen.
Is er nog meer familie, zijn er vrienden aanwezig? Probeer de zorg te delen en niet alles op je schouders te dragen.
Sterkte meis
Je bent zelf een theepot
