33 weken zwanger en angst voor narigheid in wereld

Jawel. Ik Toen ik 16 was had ik eens een hele nare uitzending gezien van achter het nieuws over kernwapens. Nou was de VARA destijds de spreekbuis van de PVDA en het zal vast wel goed aangedikt zijn, maar ik begreep wel: een kernoorlog=het einde. Ik kojn er niet van slapen. Daarbij had ik destijds koorts dus ik kwam huilend uit mijn bed.

Ik liep er enigzins eenzaam mee rond, ik deelde mijn gevoel niet zozeer, maar vreemd genoeg kwam er langzaam een idee naar boven wat ik nu laconiek zou noemen. "Ik neem het ervan zolang de bom niet gevallen is." De bom viel niet.

Neem van mij aan dat ellende, oorlogen, ziekte, vloedgolven van alle tijden zijn. Je kan je niet wapenen tegen een burgeroorlog, ellende, terrorisme, vul maar in. Als het is afgelopen is het afgelopen. Niet dat ik dat nou graag wil, maar je moet echt daar een keer je schouders over ophalen. Doe wat binnen je macht ligt, en laat over wat niet in je macht ligt. Als jij je best doet, kan niemand je wat verwijten.

heb het ook, kan er echt wakker van liggen. Ik laat het over me heen komen, accepteer dat ik die gevoelens heb (het is echt een versterking van wat ik normaal ook kan ervaren) en accepteer dat ik een nacht wakker lig

Maar rot blijft het.



Succes

Ja, dat herken ik zeker, en met mij denk ik vrijwel alle vrouwen die ooit zwanger zijn geweest. Als je zwanger bent lijkt de wereld ineens zo'n nare plaats voor een kind. Het slechte nieuws is dat je dat ook een beetje blijft houden, als je eenmaal kinderen hebt. Het goede nieuws is dat je het straks, als het een beetje meezit, ook wel beter kunt relativeren.



Kortom: het is normaal. De hormonen razen nu rond in je lichaam en je bekijkt de wereld ineens door andere ogen, namelijk door die van een vrouw die haar kind wil beschermen.

Ja, heel herkenbaar. Ook nu mijn kinderen er zijn (al 2 en 4 jaar), of juist meer. Van tijd tot tijd kan ik er vreselijk onder gebukt gaan, momenteel gelukkig wat minder.

De wereld ís ook een tranendal, maar er zijn ook heel veel mooie kanten. Daar hoor je helaas vaak minder over, probeer ze te zien en door te geven aan je kinderen. Zodat ook die weer wat moois kunnen bijdragen.

xx lisa.

Yara, sowieso kan somberheid heel goed bij je huidige fase van je zwangerschap horen. Volgens mij zijn heel veel vrouwen juist rond de 7 maanden een beetje neerslachtig.

Hoi,



Ik had het vooral toen mijn dochter net geboren was. Ik dacht echt hoe moet ik in deze vreselijke wereld mijn kind veilig en gelukkig houden. Maar het leven wordt weer wat rustiger na een tijdje. En dan zit je weer meer in je dagelijkse sleur. Daarmee zijn bij mij die gevoelens ook verdwenen.

Ik probeer mijn kind, ook al is ze nu nog zo klein, zo op te voeden dat ze later een positieve bijdrage kan leveren aan de maatschappij. Wie weet wat zij wel voor elkaar krijgt.

Heel herkenbaar hoor. Toen ik zwanger was had ik het niet zo. Nu is mijn dochter 16 maanden en ben ik zwanger van de 2e, en kan ik me er echt zorgen over maken. Ik besef gewoon steeds meer dat ik mijn kinderen niet kan beschermen tegen alle ellendige dingen in de wereld, dat ook zij zich af en toe ellendig gaan voelen, of bang, of dat hen of mij iets kan overkomen en dat is geen fijn gevoel. Wat ook meespeelt is dat ik tot nu toe gewoon zo'n relatief makkelijk en fijn leven heb gehad dat ik steeds meer besef dat dat niet zo kan blijven en dat er dus weleens iets ergs móet gebeuren.



Maar aan de andere kant doe je er gewoon niets tegen. Ik probeer te genieten van de mooie dingen die me overkomen, en dat zijn er heel wat. Ik probeer mijn kinderen zo op te voeden dat ze sterke mensen worden die goed voor zichzelf kunnen opkomen en die met tegenslagen om kunnen gaan, dat is volgens mij het beste wat ik kan doen om ze te helpen bij de ellende die ze gaan tegenkomen.

Wat ik nooit begrijp is die zogenaamde 'veranderde' wereld. Voor zover de geschiedenisboeken zeggen is er altijd al oorlog geweest. Maken mensen elkaar sinds mensenheugenis af. Nu gaat het gepaard met technologie. Ook vroeger ging het al op hele wrede manieren, o.a. steniging en ophanging. Reken maar dat de Middeleeuwen geen fijne tijden zijn geweest. Ik geloof niet dat het nu erger is dan 'vroeger'. Alleen door de mediamogelijkheden is het meer bekend.



En dan het klimaat. Tja. Dat is zorgwekkend, maar om nu te zeggen dat je je kinderen niet kunt beschermen, geen veiligheid en geluk kunt bieden, dat gaat me echt veel te ver. Ellende tegenkomen? BOE ! Da's schrikken.



Ik word daar -eerlijk gezegd- altijd kriegelig van als ik dit soort dingen hoor.

Als iemand denkt dat zijn kind tegenwoordig slecht af is, waarom begin je dan überhaupt aan kinderen?

En wat doe je er dan zelf aan om je kinderen -ondanks alle 'ellende'- gelukkig te maken (voor zover je dat kunt sturen)?



Nee, ik herken deze gevoelens dus absoluut niet.

(maar misschien komt 't ooit nog....)

Jane, ik denk dat mensen de wereld als veranderd ervaren als ze zwanger zijn of een kind hebben, en niet zozeer dat de wereld echt heel veel veranderd. Je kijkt opeens met andere ogen naar dingen waarvan je altijd al wist dat ze er waren. Ik heb nooit last gehad van dat soort bange ideeen, maar sinds ik een kind heb kijk ik gewoon anders naar het journaal. Ik ben vrij nuchter en dat zal ik ook altijd wel blijven, maar berichten over oorlog, honger, geweld en dergelijke komen gewoon iets harder binnen sinds ik een kind heb.



Vroeger was het inderdaad ook niet veilig, daar heb je gelijk in, maar niemand zegt dat dat wél zo was. De gevaren waarmee je te maken hebt zijn wel degelijk anders dan in de middeleeuwen. Toen waren ziektes en honger een groot probleem, en dat is in de westerse wereld niet meer het geval. Zonder ingrijpen kan een mens makkelijk 75 worden, terwijl dat vroeger rond de 35 lag. Doordat mensen zo'n hoge levensverwachting hebben denken ze dat ze hun leven onder controle hebben, en dát is dus gewoon niet waar. Dingen als oorlog, ziekte, een ongeluk heb je niet in de hand en dat kan juist nu heel beangstigend zijn.



Niemand zegt hier dat zijn kind tegenwoordig slecht af is, er wordt hier alleen gesproken over het feit dat je je zorgen kunt maken over hoe je kinderen opgroeien en over alle dingen die ze tegen kunnen komen in hun leven. Dat lijkt me niet meer dan normaal en nite ongezond.



Ik vind dat je vrij denigrerend praat over die angsten. Fijn dat je er zelf geen last van hebt, maar het blijft een feit dat de meeste ouders zich af en toe zorgen maken over de toekomst.

Eowyn, het was niet mijn bedoeling om denigrerend te zijn. Ik heb er geen last van gehad in de zwangerschap en nu ook nog niet. Gelukkig maar.



Ik begrijp 't alleen niet (en gelukkig maar); ik irriteer me er vaak aan, omdat het in mijn ogen overdreven lijkt. Maar dat laatste zegt waarschijnlijk meer over mezelf dan over de ander. Mijn tekortkoming dan maar.

Angsten hebben is uiteraard heel vervelend. En een eigenschap van angsten is dat ze niet reëel hoeven te zijn. Laat ik het zo maar bekijken.