Kinderen
alle pijlers
39 en twijfelmoeder
donderdag 1 september 2016 16:20
Hoewel ik weet dat er meerdere topics zijn geweest in het verleden (heb ik al naar gezocht) die allemaal een beetje in de richting van dit onderwerp komen, zou ik toch heel graag jullie ervaringen willen horen.
Ik ben 39 jaar oud en ruim 5 jaar samen met mijn vriend. Hij is 40 en heeft 2 kinderen van 13 en 15.
Ik heb noooooooit van mijn leven (riep ik altijd) kinderen gewild. Vind ze lastig om mee om te gaan, voel me er ongemakkelijk bij, enzovoort.
Direct toen ik mijn huidige vriend tegen kwam, nu dus ruim 5 jaar terug, begonnen mijn eierstokken te rammelen. Heel heftig vond ik het en ik wilde niets liever dan een kind samen met hem. Geen twijfels over praktische zaken, helemaal niets van dat al.
Tegelijkertijd moest mijn spiraal worden verwijderd i.v.m. een afwijkend uitstrijkje. Nog voordat ik ongesteld werd, raakte ik ongepland zwanger. Ik had de zwangerschap door willen laten gaan, maar mijn vriend wilde dit echt niet. Hij was nog niet zo heel lang daarvoor uit een nogal benauwende relatie met kinderen gekomen en wilde tijd voor ons en zichzelf. Ik was bang hem kwijt te raken en heb de zwangerschap laten afbreken. Ik ben daar ontzettend van van slag geweest. Zelfs nog extra gesprek gehad in de kliniek. We kenden elkaar nog maar zo kort en ook daar gaven ze me het advies om de zwangerschap af te breken. Destijds werkte ik full time. Niet lang daarna heb ik mijn baan opgezegd. Ik ben op een consultatiebureau gaan werken om toch in de buurt van kinderen te zijn en in de loop van een jaar ebde mijn kinderwens weg. Helemaal toen we voor het eerst mijn zijn kinderen op vakantie gingen en zijn dochter zich zo verschrikkelijk onaardig gedroeg dat ik teleurgesteld en bekaf thuiskwam.
De afgelopen jaren heb ik eigenlijk geen verlangen meer gehad naar kinderen, al ben ik wel erg verdrietig geweest na de abortus.
Een aantal maanden geleden overleed mijn oma en ik zocht met mijn broertje samen wat spulletjes van haar uit. We zaten bij elkaar en heel gek, ineens begon ik weer te twijfelen.
Ik realiseer me dat het een nu of nooit beslissing zal zijn, omdat ik inmiddels 39 ben. Heb erover gesproken met mijn vriend, hij beseft dat het voor mij belangrijk is, maar voor hem -al jaren vader- zou het niet hoeven. Hij is vooral bang voor zijn verlies van vrijheid en bang om mij als partner te verliezen als wij een kindje zouden krijgen. Natuurlijk kun je vooraf afspreken dat je oog voor elkaar houdt, maar -zoals hij zegt- hij weet niet hoe ik zal zijn als moeder. Hem als vader ken ik al. Hij is een goede vader. De kinderen, waarmee ik het inmiddels prima kan vinden, zijn de helft van de tijd bij ons. De twijfels van mijn vriend spelen zo door mijn hoofd dat ik niet meer goed kan beoordelen wat ik zelf echt voel. We zijn heel gelukkig samen, wat als ik met mijn kinderwens zorg dat dat ophoudt? Zoals ik weleens heb gehoord: Beter is de vijand van goed.... Wil ik misschien teveel en verspeel ik daarmee wat ik heb?
Ik ben 39 jaar oud en ruim 5 jaar samen met mijn vriend. Hij is 40 en heeft 2 kinderen van 13 en 15.
Ik heb noooooooit van mijn leven (riep ik altijd) kinderen gewild. Vind ze lastig om mee om te gaan, voel me er ongemakkelijk bij, enzovoort.
Direct toen ik mijn huidige vriend tegen kwam, nu dus ruim 5 jaar terug, begonnen mijn eierstokken te rammelen. Heel heftig vond ik het en ik wilde niets liever dan een kind samen met hem. Geen twijfels over praktische zaken, helemaal niets van dat al.
Tegelijkertijd moest mijn spiraal worden verwijderd i.v.m. een afwijkend uitstrijkje. Nog voordat ik ongesteld werd, raakte ik ongepland zwanger. Ik had de zwangerschap door willen laten gaan, maar mijn vriend wilde dit echt niet. Hij was nog niet zo heel lang daarvoor uit een nogal benauwende relatie met kinderen gekomen en wilde tijd voor ons en zichzelf. Ik was bang hem kwijt te raken en heb de zwangerschap laten afbreken. Ik ben daar ontzettend van van slag geweest. Zelfs nog extra gesprek gehad in de kliniek. We kenden elkaar nog maar zo kort en ook daar gaven ze me het advies om de zwangerschap af te breken. Destijds werkte ik full time. Niet lang daarna heb ik mijn baan opgezegd. Ik ben op een consultatiebureau gaan werken om toch in de buurt van kinderen te zijn en in de loop van een jaar ebde mijn kinderwens weg. Helemaal toen we voor het eerst mijn zijn kinderen op vakantie gingen en zijn dochter zich zo verschrikkelijk onaardig gedroeg dat ik teleurgesteld en bekaf thuiskwam.
De afgelopen jaren heb ik eigenlijk geen verlangen meer gehad naar kinderen, al ben ik wel erg verdrietig geweest na de abortus.
Een aantal maanden geleden overleed mijn oma en ik zocht met mijn broertje samen wat spulletjes van haar uit. We zaten bij elkaar en heel gek, ineens begon ik weer te twijfelen.
Ik realiseer me dat het een nu of nooit beslissing zal zijn, omdat ik inmiddels 39 ben. Heb erover gesproken met mijn vriend, hij beseft dat het voor mij belangrijk is, maar voor hem -al jaren vader- zou het niet hoeven. Hij is vooral bang voor zijn verlies van vrijheid en bang om mij als partner te verliezen als wij een kindje zouden krijgen. Natuurlijk kun je vooraf afspreken dat je oog voor elkaar houdt, maar -zoals hij zegt- hij weet niet hoe ik zal zijn als moeder. Hem als vader ken ik al. Hij is een goede vader. De kinderen, waarmee ik het inmiddels prima kan vinden, zijn de helft van de tijd bij ons. De twijfels van mijn vriend spelen zo door mijn hoofd dat ik niet meer goed kan beoordelen wat ik zelf echt voel. We zijn heel gelukkig samen, wat als ik met mijn kinderwens zorg dat dat ophoudt? Zoals ik weleens heb gehoord: Beter is de vijand van goed.... Wil ik misschien teveel en verspeel ik daarmee wat ik heb?
donderdag 1 september 2016 16:34
Je moet echt geen kind willen van een man die daar niet zelf voor de volle 100% achter staat.
Je hebt nog wel een andere keuze (als de natuur meewerkt), namelijk het helemaal alleen gaan doen. Maar is je kinderwens zo groot? Dat lees ik niet in je post. Volgens mij had jij allang een kind gehad als je het ECHT graag had gewild.
Je hebt nog wel een andere keuze (als de natuur meewerkt), namelijk het helemaal alleen gaan doen. Maar is je kinderwens zo groot? Dat lees ik niet in je post. Volgens mij had jij allang een kind gehad als je het ECHT graag had gewild.
donderdag 1 september 2016 16:36
Hij is vooral bang voor zijn verlies van vrijheid en bang om mij als partner te verliezen als wij een kindje zouden krijgen.
Klinkt heel positief moet ik zeggen. Vooral dat ' mij als partner te verliezen..' . not.
Ik zou voor mezelf uitzoeken hoe graag ik een kind zou willen en of ik kan leven met een nee van hem.
Klinkt heel positief moet ik zeggen. Vooral dat ' mij als partner te verliezen..' . not.
Ik zou voor mezelf uitzoeken hoe graag ik een kind zou willen en of ik kan leven met een nee van hem.
donderdag 1 september 2016 16:36
quote:valerievaldera schreef op 01 september 2016 @ 16:34:
Je moet echt geen kind willen van een man die daar niet zelf voor de volle 100% achter staat.
Je hebt nog wel een andere keuze (als de natuur meewerkt), namelijk het helemaal alleen gaan doen. Maar is je kinderwens zo groot? Dat lees ik niet in je post. Volgens mij had jij allang een kind gehad als je het ECHT graag had gewild.Dit. Het is niet voor niks dat het er nog niet van gekomen is.
Je moet echt geen kind willen van een man die daar niet zelf voor de volle 100% achter staat.
Je hebt nog wel een andere keuze (als de natuur meewerkt), namelijk het helemaal alleen gaan doen. Maar is je kinderwens zo groot? Dat lees ik niet in je post. Volgens mij had jij allang een kind gehad als je het ECHT graag had gewild.Dit. Het is niet voor niks dat het er nog niet van gekomen is.
donderdag 1 september 2016 16:37
Als hij het niet echt graag wil en het dus eigenlijk alleen voor jou doet, zou ik ervan af zien. Of bij hem weg gaan en een andere partner zoeken die wel graag een kind wil. Kinderen krijg je mijns inziens samen en moeten altijd door beide ouders helemaal gewenst zijn.
Ik snap zijn punt op zich best wel trouwens. Hij is al jaren uit de luiers, heeft inmiddels pubers. Dan zou ik er ook echt niet meer aan moeten denken om weer helemaal overnieuw te moeten beginnen. Baby's zijn slopend (ik heb er net nr. 3 gekregen, dus ik weet er alles van).
Ik snap zijn punt op zich best wel trouwens. Hij is al jaren uit de luiers, heeft inmiddels pubers. Dan zou ik er ook echt niet meer aan moeten denken om weer helemaal overnieuw te moeten beginnen. Baby's zijn slopend (ik heb er net nr. 3 gekregen, dus ik weet er alles van).
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
donderdag 1 september 2016 16:38
quote:Goede-Fee schreef op 01 september 2016 @ 16:36:
Hij is vooral bang voor zijn verlies van vrijheid en bang om mij als partner te verliezen als wij een kindje zouden krijgen.
Klinkt heel positief moet ik zeggen. Vooral dat ' mij als partner te verliezen..' .Wat bedoel je precies? Ik heb voordat ik dit topic opende allerlei andere gelezen en daar proefde ik uit dat meer mensen bang zijn voor het mislopen van hun relatie na het krijgen van een kind. Ik ben daar zelf niet zo zeer bang voor, maar hij duidelijk wel. Heeft hij met zijn ex meegemaakt. Al zegt hij dat het daar niet door komt.
Hij is vooral bang voor zijn verlies van vrijheid en bang om mij als partner te verliezen als wij een kindje zouden krijgen.
Klinkt heel positief moet ik zeggen. Vooral dat ' mij als partner te verliezen..' .Wat bedoel je precies? Ik heb voordat ik dit topic opende allerlei andere gelezen en daar proefde ik uit dat meer mensen bang zijn voor het mislopen van hun relatie na het krijgen van een kind. Ik ben daar zelf niet zo zeer bang voor, maar hij duidelijk wel. Heeft hij met zijn ex meegemaakt. Al zegt hij dat het daar niet door komt.
donderdag 1 september 2016 16:39
quote:Chryssa schreef op 01 september 2016 @ 16:37:
Als hij het niet echt graag wil en het dus eigenlijk alleen voor jou doet, zou ik ervan af zien. Of bij hem weg gaan en een andere partner zoeken die wel graag een kind wil. Kinderen krijg je mijns inziens samen en moeten altijd door beide ouders helemaal gewenst zijn.
Ik snap zijn punt op zich best wel trouwens. Hij is al jaren uit de luiers, heeft inmiddels pubers. Dan zou ik er ook echt niet meer aan moeten denken om weer helemaal overnieuw te moeten beginnen. Baby's zijn slopend (ik heb er net nr. 3 gekregen, dus ik weet er alles van).Ik deel je mening over het samen krijgen. Daarom twijfel ik zo.
Als hij het niet echt graag wil en het dus eigenlijk alleen voor jou doet, zou ik ervan af zien. Of bij hem weg gaan en een andere partner zoeken die wel graag een kind wil. Kinderen krijg je mijns inziens samen en moeten altijd door beide ouders helemaal gewenst zijn.
Ik snap zijn punt op zich best wel trouwens. Hij is al jaren uit de luiers, heeft inmiddels pubers. Dan zou ik er ook echt niet meer aan moeten denken om weer helemaal overnieuw te moeten beginnen. Baby's zijn slopend (ik heb er net nr. 3 gekregen, dus ik weet er alles van).Ik deel je mening over het samen krijgen. Daarom twijfel ik zo.
donderdag 1 september 2016 16:45
Een kind krijgen is een ingrijpende gebeurtenis in een relatie. Het zet alles op scherp en dat eerste jaar is niet makkelijk (zeker niet als je bijvoorbeeld een huilbaby krijgt, of een slechte slaper). Als je er niet allebei voor de volle 100% in gegaan bent, kan dat snel problemen opleveren. Slaapgebrek, zorgen, geen tijd meer voor elkaar, het kan je opvreten. Daar kom je doorheen, maar alleen als je allebei heel graag dat kind wilde. Een kind krijgen is de grootste test voor je relatie die er is.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
donderdag 1 september 2016 16:46
quote:Cathelyne schreef op 01 september 2016 @ 16:38:
Ik denk datv je momenteel in een fase zit omdat je al wat ouder word een heer dan niet meer zo gemakkelijk is. Jou post gelezen zou ik er niet aan beginnen. Jullie staan er beide volgens mij niet voor 100% achter.
Geniet van wat jullie hebben enog laat het gaan.Dat heb ik ook gedacht, is het een fase? Tsja... ik heb niet bepaald veel tijd meer om dat af te wachten. Ik zal niet halsoverkop proberen zwanger te raken, zeker niet zonder dat mijn vriend het ermee eens is. Maar poeh... ik vind dit wel heel moeilijk.
Ik denk datv je momenteel in een fase zit omdat je al wat ouder word een heer dan niet meer zo gemakkelijk is. Jou post gelezen zou ik er niet aan beginnen. Jullie staan er beide volgens mij niet voor 100% achter.
Geniet van wat jullie hebben enog laat het gaan.Dat heb ik ook gedacht, is het een fase? Tsja... ik heb niet bepaald veel tijd meer om dat af te wachten. Ik zal niet halsoverkop proberen zwanger te raken, zeker niet zonder dat mijn vriend het ermee eens is. Maar poeh... ik vind dit wel heel moeilijk.
donderdag 1 september 2016 16:54
Ik denk dat je een afweging moet maken: wat is je meer waard, je eventuele kinderwens, of je huidige relatie? Een echte kinderwens is niet iets dat je zomaar opzij zet, dus als je echt verlangt naar een kind, zou ik de relatie verbreken en hopen dat er je iemand vindt die wel graag een kind wil (of het alleen doen). Is je kinderwens echter niet dusdanig prangend dat je denkt dat je ongelukkig wordt zonder kind, dan denk ik dat ik voor mijn relatie zou kiezen en proberen mijn leven op een andere manier, zonder moederschap, vorm te geven. Want dat kan je ook heel veel mooie dingen brengen.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
donderdag 1 september 2016 16:58
quote:Aureel schreef op 01 september 2016 @ 16:36:
[...]
Dit. Het is niet voor niks dat het er nog niet van gekomen is.Deels eens. Aan de andere kant heeft het heel lang geduurd voordat ik mezelf stabiel genoeg en goed genoeg vond om aan zoiets te durven denken. Heb zelf een moeder die niet bijzonder hartelijk is en ben op mijn 13e uit huis gegaan. Dat beeld van een moeder-dochter relatie heb ik lang bij me gedragen. Inmiddels weet ik dat ik wèl een liefdevol persoon ben en sindsdien sta ik hier meer voor open.
[...]
Dit. Het is niet voor niks dat het er nog niet van gekomen is.Deels eens. Aan de andere kant heeft het heel lang geduurd voordat ik mezelf stabiel genoeg en goed genoeg vond om aan zoiets te durven denken. Heb zelf een moeder die niet bijzonder hartelijk is en ben op mijn 13e uit huis gegaan. Dat beeld van een moeder-dochter relatie heb ik lang bij me gedragen. Inmiddels weet ik dat ik wèl een liefdevol persoon ben en sindsdien sta ik hier meer voor open.
donderdag 1 september 2016 16:59
quote:Chryssa schreef op 01 september 2016 @ 16:54:
Ik denk dat je een afweging moet maken: wat is je meer waard, je eventuele kinderwens, of je huidige relatie? Een echte kinderwens is niet iets dat je zomaar opzij zet, dus als je echt verlangt naar een kind, zou ik de relatie verbreken en hopen dat er je iemand vindt die wel graag een kind wil (of het alleen doen). Is je kinderwens echter niet dusdanig prangend dat je denkt dat je ongelukkig wordt zonder kind, dan denk ik dat ik voor mijn relatie zou kiezen en proberen mijn leven op een andere manier, zonder moederschap, vorm te geven. Want dat kan je ook heel veel mooie dingen brengen.Dank je. Ik denk inderdaad dat ik het zo moet gaan benaderen.
Ik denk dat je een afweging moet maken: wat is je meer waard, je eventuele kinderwens, of je huidige relatie? Een echte kinderwens is niet iets dat je zomaar opzij zet, dus als je echt verlangt naar een kind, zou ik de relatie verbreken en hopen dat er je iemand vindt die wel graag een kind wil (of het alleen doen). Is je kinderwens echter niet dusdanig prangend dat je denkt dat je ongelukkig wordt zonder kind, dan denk ik dat ik voor mijn relatie zou kiezen en proberen mijn leven op een andere manier, zonder moederschap, vorm te geven. Want dat kan je ook heel veel mooie dingen brengen.Dank je. Ik denk inderdaad dat ik het zo moet gaan benaderen.
donderdag 1 september 2016 17:02
Luister naar je hart en bedenk vooral of jij als individu graag moeder wil zijn van een kind uit je eigen buik. Als dat n ja is dan zou ik er voor gaan. Deze tijd waarin het nog mogelijk is gaat snel voorbij. En je kan het vooraf he-le-maal dicht timmeren met afspraken met je partner in de praktijk kan het altijd anders lopen (en als het anders loopt zou je het dan alleen kunnen/willen ook dat moet goed voelen...). Bedenk ook hoe bijzonder het kan zijn dat zijn kinderen er n broertje of zusje bij krijgen (ook niet op rekenen maar zij kunnen ook helpen, ik ben zelf zo'n oudere zus uit n eerste huwelijk geweest, ben 14 en 17 jaar ouder dan mijn 'half broertjes' en ik was echt helemaal gek met ze en heb heel veel opgepast...)
In deze moeilijke materie gaat volgens mij je gevoel n veel betere leidraad zijn dan al die praktische mogelijke bezwaren. Als n kindje er namelijk eenmaal is dan is het er en met dat feit komen ook de oplossingen als er al problemen zouden zijn. Heel veel goeds gewenst.
In deze moeilijke materie gaat volgens mij je gevoel n veel betere leidraad zijn dan al die praktische mogelijke bezwaren. Als n kindje er namelijk eenmaal is dan is het er en met dat feit komen ook de oplossingen als er al problemen zouden zijn. Heel veel goeds gewenst.
denkmetjehart
donderdag 1 september 2016 17:05
Heb je nu een overweldigende kinderwens, of ben je alleen maar bang dat je straks spijt krijgt dat je ze niet hebt?
Ik vind dat laatste eigenlijk niet een overtuigende reden om in deze situatie aan kinderen te beginnen.
Zelf heb ik ook altijd hard geroepen dat ik geen kinderen wilde. Ik heb ook nooit last van rammelende eierstokken gekregen. En ik heb geen spijt. Ik ben nu 46 jaar oud.
Ik vind dat laatste eigenlijk niet een overtuigende reden om in deze situatie aan kinderen te beginnen.
Zelf heb ik ook altijd hard geroepen dat ik geen kinderen wilde. Ik heb ook nooit last van rammelende eierstokken gekregen. En ik heb geen spijt. Ik ben nu 46 jaar oud.
donderdag 1 september 2016 17:07
quote:second13 schreef op 01 september 2016 @ 17:02:
Luister naar je hart en bedenk vooral of jij als individu graag moeder wil zijn van een kind uit je eigen buik. Als dat n ja is dan zou ik er voor gaan. Deze tijd waarin het nog mogelijk is gaat snel voorbij. En je kan het vooraf he-le-maal dicht timmeren met afspraken met je partner in de praktijk kan het altijd anders lopen (en als het anders loopt zou je het dan alleen kunnen/willen ook dat moet goed voelen...). Bedenk ook hoe bijzonder het kan zijn dat zijn kinderen er n broertje of zusje bij krijgen (ook niet op rekenen maar zij kunnen ook helpen, ik ben zelf zo'n oudere zus uit n eerste huwelijk geweest, ben 14 en 17 jaar ouder dan mijn 'half broertjes' en ik was echt helemaal gek met ze en heb heel veel opgepast...)
In deze moeilijke materie gaat volgens mij je gevoel n veel betere leidraad zijn dan al die praktische mogelijke bezwaren. Als n kindje er namelijk eenmaal is dan is het er en met dat feit komen ook de oplossingen als er al problemen zouden zijn. Heel veel goeds gewenst.Je moest eens weten hoe blij ik met je reactie ben. Ik vind het zo moeilijk te voelen wat ik echt voel, juist door alle opgeworpen bezwaren van mijn vriend. Die ik overigens ook echt niet kwijt wil. Maar wat jij schrijft vind ik mooi. En nuttig. Mijn stiefkinderen en ik gaan heel goed samen. Ik weet zeker dat zij het best leuk zouden vinden, zijn allebei gek op kinderen. Geen reden om het voor te laten. Ik denk dat ik alle praktische zaken even laat voor wat ze zijn en mijn hart wil volgen. Wat dat ook moge zijn.
Luister naar je hart en bedenk vooral of jij als individu graag moeder wil zijn van een kind uit je eigen buik. Als dat n ja is dan zou ik er voor gaan. Deze tijd waarin het nog mogelijk is gaat snel voorbij. En je kan het vooraf he-le-maal dicht timmeren met afspraken met je partner in de praktijk kan het altijd anders lopen (en als het anders loopt zou je het dan alleen kunnen/willen ook dat moet goed voelen...). Bedenk ook hoe bijzonder het kan zijn dat zijn kinderen er n broertje of zusje bij krijgen (ook niet op rekenen maar zij kunnen ook helpen, ik ben zelf zo'n oudere zus uit n eerste huwelijk geweest, ben 14 en 17 jaar ouder dan mijn 'half broertjes' en ik was echt helemaal gek met ze en heb heel veel opgepast...)
In deze moeilijke materie gaat volgens mij je gevoel n veel betere leidraad zijn dan al die praktische mogelijke bezwaren. Als n kindje er namelijk eenmaal is dan is het er en met dat feit komen ook de oplossingen als er al problemen zouden zijn. Heel veel goeds gewenst.Je moest eens weten hoe blij ik met je reactie ben. Ik vind het zo moeilijk te voelen wat ik echt voel, juist door alle opgeworpen bezwaren van mijn vriend. Die ik overigens ook echt niet kwijt wil. Maar wat jij schrijft vind ik mooi. En nuttig. Mijn stiefkinderen en ik gaan heel goed samen. Ik weet zeker dat zij het best leuk zouden vinden, zijn allebei gek op kinderen. Geen reden om het voor te laten. Ik denk dat ik alle praktische zaken even laat voor wat ze zijn en mijn hart wil volgen. Wat dat ook moge zijn.
donderdag 1 september 2016 17:09
quote:iones schreef op 01 september 2016 @ 17:05:
Heb je nu een overweldigende kinderwens, of ben je alleen maar bang dat je straks spijt krijgt dat je ze niet hebt?
Ik vind dat laatste eigenlijk niet een overtuigende reden om in deze situatie aan kinderen te beginnen.
Zelf heb ik ook altijd hard geroepen dat ik geen kinderen wilde. Ik heb ook nooit last van rammelende eierstokken gekregen. En ik heb geen spijt. Ik ben nu 46 jaar oud.Beide denk ik. Mijn enorme kinderwens inclusief rammelende eierstokken zijn door het verdriet van de abortus behoorlijk de grond in geboord. En dat zorgt nu voor de vraag of de wens ècht weg is, of alleen maar diep weggestopt. Want in het eerste geval zal ik geen spijt krijgen maar in het tweede geval mogelijk wel.
Heb je nu een overweldigende kinderwens, of ben je alleen maar bang dat je straks spijt krijgt dat je ze niet hebt?
Ik vind dat laatste eigenlijk niet een overtuigende reden om in deze situatie aan kinderen te beginnen.
Zelf heb ik ook altijd hard geroepen dat ik geen kinderen wilde. Ik heb ook nooit last van rammelende eierstokken gekregen. En ik heb geen spijt. Ik ben nu 46 jaar oud.Beide denk ik. Mijn enorme kinderwens inclusief rammelende eierstokken zijn door het verdriet van de abortus behoorlijk de grond in geboord. En dat zorgt nu voor de vraag of de wens ècht weg is, of alleen maar diep weggestopt. Want in het eerste geval zal ik geen spijt krijgen maar in het tweede geval mogelijk wel.
donderdag 1 september 2016 17:16
quote:Chryssa schreef op 01 september 2016 @ 16:37:
Als hij het niet echt graag wil en het dus eigenlijk alleen voor jou doet, zou ik ervan af zien. Of bij hem weg gaan en een andere partner zoeken die wel graag een kind wil. .
Dat laatste is toch totaal niet realistisch op je 39ste. Dan moet je op pakweg twee jaar tijdje relatie verbreken, over de breuk heenkomen, een man ontmoeten met wie het klikt, met wiens eventuele kinderen het klikt, die zelf ook nog een kind wil en daar een stabiele relatie mee opbouwen.
Die kans is gigantisch klein m.i.
Als hij het niet echt graag wil en het dus eigenlijk alleen voor jou doet, zou ik ervan af zien. Of bij hem weg gaan en een andere partner zoeken die wel graag een kind wil. .
Dat laatste is toch totaal niet realistisch op je 39ste. Dan moet je op pakweg twee jaar tijdje relatie verbreken, over de breuk heenkomen, een man ontmoeten met wie het klikt, met wiens eventuele kinderen het klikt, die zelf ook nog een kind wil en daar een stabiele relatie mee opbouwen.
Die kans is gigantisch klein m.i.
