Kinderen
alle pijlers
Autisme, ASS bij jonge kinderen (kletstopic)
donderdag 6 oktober 2016 21:14
Volgens mij is er nog niet een soortgelijk topic hier op viva en zo wel, zou ik graag daar de link van willen
Mijn oudste zoon van 4 jaar heeft veel kenmerken van ASS. Toen hij geobserveerd werd door de Opvoedpoli, thuis en op de peuterspeelzaal, was hij te jong om een echte diagnose te stellen. Inmiddels is hij 4 en zou het wel kunnen maar die behoefte heb ik (nog) niet echt.
Waar ik wel behoefte aan heb ik ervaringen delen, tips uitwisselen en steun van moeders met jonge kinderen met autisme/ ass.
Mijn zoon zit momenteel op een behandelgroep, voorheen was dit het MKD. En vorige week heb ik te horen gekregen dat hij naar speciaal onderwijs gaat.
Voor hem is dat helemaal goed natuurlijk, hij zal daar beter op zijn plek zitten dan op een reguliere basisschool. Voor mij is het wel even slikken. Het is zo definitief dat hij "anders" is.
Ik zit nu na een enorme uitbarsting van mijn zoon, uitgeblust op de bank, opzoek naar wat steun.
Wie schrijft er mee?
Mijn oudste zoon van 4 jaar heeft veel kenmerken van ASS. Toen hij geobserveerd werd door de Opvoedpoli, thuis en op de peuterspeelzaal, was hij te jong om een echte diagnose te stellen. Inmiddels is hij 4 en zou het wel kunnen maar die behoefte heb ik (nog) niet echt.
Waar ik wel behoefte aan heb ik ervaringen delen, tips uitwisselen en steun van moeders met jonge kinderen met autisme/ ass.
Mijn zoon zit momenteel op een behandelgroep, voorheen was dit het MKD. En vorige week heb ik te horen gekregen dat hij naar speciaal onderwijs gaat.
Voor hem is dat helemaal goed natuurlijk, hij zal daar beter op zijn plek zitten dan op een reguliere basisschool. Voor mij is het wel even slikken. Het is zo definitief dat hij "anders" is.
Ik zit nu na een enorme uitbarsting van mijn zoon, uitgeblust op de bank, opzoek naar wat steun.
Wie schrijft er mee?
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
zondag 9 oktober 2016 22:34
Ik heb dat allemaal geprobeerd vanmorgen Angel.
Situatie was:
We zouden naar buiten gaan om te fietsen. Mini wilde dat graag, nu de zijwieltjes eraf zijn, het enige wat hij moest doen was zijn broek aan trekken. Ik had hem al geholpen met zijn shirt en sokken en die broek kan hij makkelijk zelf.
We oefenen de laatste tijd ook met zelfredzaamheid. Daar hoort ook aankleden bij. Hij had al 1 been in zn broek. De ander kon hij er zo insteken, echt ik zag het probleem niet.
Maar hij werd woest! Alle smoezen kwamen langs, kan het niet, wil het niet, het is te moeilijk, je moet helpen, ik ben er te groot voor, ik ben er te klein voor.... enz.
Tussendoor kreeg zijn broertje nog een mep en een duw, krijsen gillen en schreeuwen.
Ik heb hem uiteindelijk naar zijn kamer gebracht waar hij pas vanaf mocht komen als hij zn broek aan had.
Vervolgens smeet hij op zn kamer alles op de grond. Ik ben steeds naar hem toe geweest om te zeggen dat hij alleen maar zn broek aan hoefde te trekken en dan was het klaar en konden we fietsen.
Enfin, bijna 2 uur later zag hij het licht en trok hij zijn broek aan.
Alleen was het toen al te laat om naar buiten te gaan, inmiddels na lunchtijd en Nano moest naar bed voor zijn slaapje.
En daar begon het volgende drama. Want hij had immers zijn broek aan en dus moesten we naar buiten.
Heel begrijpelijk maar dat ging dus niet gebeuren.
Het volgende drama duurde weer meer dan een uur.
De hele tijd ben ik rustig gebleven, heb ik op rustige toon tegen hem gepraat. 1 moment was ik wel boos, dat was toen hij mij begon te slaan.
Ik heb geen idee wat de trigger was.
Waren het misschien de zenuwen voor het fietsen? Wilde hij wel maaar durfde hij niet?
Ik weet het niet. Maar dit is typisch zo'n situatie die ik graag met een deskundige zou willen bespreken. Maar tegen de tijd dat ik weer eens een afspraak heb, hebben zich al 10 meer van dit soort situaties afgespeeld.
Situatie was:
We zouden naar buiten gaan om te fietsen. Mini wilde dat graag, nu de zijwieltjes eraf zijn, het enige wat hij moest doen was zijn broek aan trekken. Ik had hem al geholpen met zijn shirt en sokken en die broek kan hij makkelijk zelf.
We oefenen de laatste tijd ook met zelfredzaamheid. Daar hoort ook aankleden bij. Hij had al 1 been in zn broek. De ander kon hij er zo insteken, echt ik zag het probleem niet.
Maar hij werd woest! Alle smoezen kwamen langs, kan het niet, wil het niet, het is te moeilijk, je moet helpen, ik ben er te groot voor, ik ben er te klein voor.... enz.
Tussendoor kreeg zijn broertje nog een mep en een duw, krijsen gillen en schreeuwen.
Ik heb hem uiteindelijk naar zijn kamer gebracht waar hij pas vanaf mocht komen als hij zn broek aan had.
Vervolgens smeet hij op zn kamer alles op de grond. Ik ben steeds naar hem toe geweest om te zeggen dat hij alleen maar zn broek aan hoefde te trekken en dan was het klaar en konden we fietsen.
Enfin, bijna 2 uur later zag hij het licht en trok hij zijn broek aan.
Alleen was het toen al te laat om naar buiten te gaan, inmiddels na lunchtijd en Nano moest naar bed voor zijn slaapje.
En daar begon het volgende drama. Want hij had immers zijn broek aan en dus moesten we naar buiten.
Heel begrijpelijk maar dat ging dus niet gebeuren.
Het volgende drama duurde weer meer dan een uur.
De hele tijd ben ik rustig gebleven, heb ik op rustige toon tegen hem gepraat. 1 moment was ik wel boos, dat was toen hij mij begon te slaan.
Ik heb geen idee wat de trigger was.
Waren het misschien de zenuwen voor het fietsen? Wilde hij wel maaar durfde hij niet?
Ik weet het niet. Maar dit is typisch zo'n situatie die ik graag met een deskundige zou willen bespreken. Maar tegen de tijd dat ik weer eens een afspraak heb, hebben zich al 10 meer van dit soort situaties afgespeeld.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
zondag 9 oktober 2016 22:43
@ taxi, zo is het balletje bij ons gaan rollen. Ik kon zijn gedrag niet meer afschuiven op peuterpuberteit en de leidsters van de psz wisten ook niet goed meer wat ze met Mini aan moesten.
Luister naar je gevoel zou ik zeggen. Heb je het er al eens met de cb arts over gehad? Of met iemand anders?
Mini begon ook pas met 3 te praten. En ik hoorde laatst op een autisme lezing dat dat ook wel een kenmerk is.
Motoriek zie ik hier ook veel langs komen. Mini is ook veel houteriger dan zijn 2 jaar jongere broer. Mini kan pas net springen. Zijn broertje kan dat al een tijdje.
Maar wat mij in dit topic ook opvalt is dat het alleen over jongens gaat??
Luister naar je gevoel zou ik zeggen. Heb je het er al eens met de cb arts over gehad? Of met iemand anders?
Mini begon ook pas met 3 te praten. En ik hoorde laatst op een autisme lezing dat dat ook wel een kenmerk is.
Motoriek zie ik hier ook veel langs komen. Mini is ook veel houteriger dan zijn 2 jaar jongere broer. Mini kan pas net springen. Zijn broertje kan dat al een tijdje.
Maar wat mij in dit topic ook opvalt is dat het alleen over jongens gaat??
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
zondag 9 oktober 2016 22:55
Oh en nog iets.
Mini plast de laatste tijd regelmatig in zijn broek. Heeft het ook meestal niet door, totdat ik er wat van zeg.
Hij is zindelijk vanaf 3 jaar en 3 maanden. S nachts nog niet. Hij was ook binnen 2 dagen van de luiers af, zonder ongelukjes. 1 keer eerder een terugval gehad maar nu dus weer.
Ik heb gewoon het gevoel dat er iets bij hem broeit of speelt maar ik weet niet wat. Kan er niet achter komen. Er zijn geen heftige veranderingen in zijn leven momenteel. Ik weet het niet.
Iemand die dit herkent?
Mini plast de laatste tijd regelmatig in zijn broek. Heeft het ook meestal niet door, totdat ik er wat van zeg.
Hij is zindelijk vanaf 3 jaar en 3 maanden. S nachts nog niet. Hij was ook binnen 2 dagen van de luiers af, zonder ongelukjes. 1 keer eerder een terugval gehad maar nu dus weer.
Ik heb gewoon het gevoel dat er iets bij hem broeit of speelt maar ik weet niet wat. Kan er niet achter komen. Er zijn geen heftige veranderingen in zijn leven momenteel. Ik weet het niet.
Iemand die dit herkent?
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
zondag 9 oktober 2016 23:03
Komt bij jongens en meisjes voor, maar volgens mij vaker bij jongens.
( ik heb er een stuk over staan in een boek, zal kijken of ik t morgen kan vinden)
Mbt motoriek, heb ik fysio en ergo gedaan. Houterig en onhandig, fietsen duurde echt erg lang voor de zijwielen eraf konden, zwemmen duurde ook lang, etc. Gym gaat nog steeds niet geweldig, maar wel al een stuk beter. Handschrift is nog steeds slordig, gelukkig werken ze op school veel met pc en laptop.
Hier kon kind wel erg vroeg praten. Ligt denk ik ook aan welke vorm ass.
Dat ontploffen is misschien een combinatie vd spanning.
Maar probeer ook eens te kijken war er om het kind heen gebeurd.
De kleinste dingen kunnen al erg veel onrust veroorzaken.
Alles komt veel heftiger bij hun binnen.
Bijvoorbeeld de lamp die licht flikkert, getik vd cv, vervelende stof op hun huid, broertje of zusje die ook geluid maakt en beweegt etc. Misschien kun je daar iets mee?
Hier hielp het bijvoorbeeld om donkerdere rolgordijnen te gebruiken, de lichtval was te veel, verder de kamer erg rustig ingericht en overzichtelijk.
( ik heb er een stuk over staan in een boek, zal kijken of ik t morgen kan vinden)
Mbt motoriek, heb ik fysio en ergo gedaan. Houterig en onhandig, fietsen duurde echt erg lang voor de zijwielen eraf konden, zwemmen duurde ook lang, etc. Gym gaat nog steeds niet geweldig, maar wel al een stuk beter. Handschrift is nog steeds slordig, gelukkig werken ze op school veel met pc en laptop.
Hier kon kind wel erg vroeg praten. Ligt denk ik ook aan welke vorm ass.
Dat ontploffen is misschien een combinatie vd spanning.
Maar probeer ook eens te kijken war er om het kind heen gebeurd.
De kleinste dingen kunnen al erg veel onrust veroorzaken.
Alles komt veel heftiger bij hun binnen.
Bijvoorbeeld de lamp die licht flikkert, getik vd cv, vervelende stof op hun huid, broertje of zusje die ook geluid maakt en beweegt etc. Misschien kun je daar iets mee?
Hier hielp het bijvoorbeeld om donkerdere rolgordijnen te gebruiken, de lichtval was te veel, verder de kamer erg rustig ingericht en overzichtelijk.
Of course i talk to myself. Sometimes i need expert advice.
zondag 9 oktober 2016 23:12
Broertje zou inderdaad een enorme trigger voor hem kunnen zijn aangezien hij vanaf zijn geboorte al een heftig manneke is. Van huilbaby naadloos over is gegaan in de echte peuterpuberteit.
Maar aan de andere kant is Mini ook een trigger voor hem. Ik probeer de dan ook zvm uit elkaar te houden of als ze samen spelen, dan met mij erbij.
Mini heeft ook speelgoed op zijn kamer, waar het rustig is en daar trekt hij zich dan ook wel terug. Dan doet hij ook echt alle deuren dicht en via de camera kan ik zien dat hij in zijn spel op gaat of lekker aan het bouwen is.
Enige waar ik wel wat meer aandacht aan wil geven, zijn zijn wegtrekkers. Of dat een voorbode is zeg maar. Dat er dan al iets is waarvoor hij zich afsluit wat er dan later uit komt.
Maar aan de andere kant is Mini ook een trigger voor hem. Ik probeer de dan ook zvm uit elkaar te houden of als ze samen spelen, dan met mij erbij.
Mini heeft ook speelgoed op zijn kamer, waar het rustig is en daar trekt hij zich dan ook wel terug. Dan doet hij ook echt alle deuren dicht en via de camera kan ik zien dat hij in zijn spel op gaat of lekker aan het bouwen is.
Enige waar ik wel wat meer aandacht aan wil geven, zijn zijn wegtrekkers. Of dat een voorbode is zeg maar. Dat er dan al iets is waarvoor hij zich afsluit wat er dan later uit komt.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
zondag 9 oktober 2016 23:14
quote:estrellas2 schreef op 09 oktober 2016 @ 22:34:
Ik heb dat allemaal geprobeerd vanmorgen Angel.
Situatie was:
We zouden naar buiten gaan om te fietsen. Mini wilde dat graag, nu de zijwieltjes eraf zijn, het enige wat hij moest doen was zijn broek aan trekken. Ik had hem al geholpen met zijn shirt en sokken en die broek kan hij makkelijk zelf.
We oefenen de laatste tijd ook met zelfredzaamheid. Daar hoort ook aankleden bij. Hij had al 1 been in zn broek. De ander kon hij er zo insteken, echt ik zag het probleem niet.
Maar hij werd woest! Alle smoezen kwamen langs, kan het niet, wil het niet, het is te moeilijk, je moet helpen, ik ben er te groot voor, ik ben er te klein voor.... enz.
Tussendoor kreeg zijn broertje nog een mep en een duw, krijsen gillen en schreeuwen.
Ik heb hem uiteindelijk naar zijn kamer gebracht waar hij pas vanaf mocht komen als hij zn broek aan had.
Vervolgens smeet hij op zn kamer alles op de grond. Ik ben steeds naar hem toe geweest om te zeggen dat hij alleen maar zn broek aan hoefde te trekken en dan was het klaar en konden we fietsen.
Enfin, bijna 2 uur later zag hij het licht en trok hij zijn broek aan.
Alleen was het toen al te laat om naar buiten te gaan, inmiddels na lunchtijd en Nano moest naar bed voor zijn slaapje.
En daar begon het volgende drama. Want hij had immers zijn broek aan en dus moesten we naar buiten.
Heel begrijpelijk maar dat ging dus niet gebeuren.
Het volgende drama duurde weer meer dan een uur.
De hele tijd ben ik rustig gebleven, heb ik op rustige toon tegen hem gepraat. 1 moment was ik wel boos, dat was toen hij mij begon te slaan.
Ik heb geen idee wat de trigger was.
Waren het misschien de zenuwen voor het fietsen? Wilde hij wel maaar durfde hij niet?
Ik weet het niet. Maar dit is typisch zo'n situatie die ik graag met een deskundige zou willen bespreken. Maar tegen de tijd dat ik weer eens een afspraak heb, hebben zich al 10 meer van dit soort situaties afgespeeld.Misschien doe je dit al of werkt het niet bij jouw zoon, maar in zo'n geval zou een time-timer kunnen helpen. Hierop kun je aangeven hoelang jouw zoon de tijd krijgt om zo'n broek aan te doen en te kunnen fietsen. Nu heeft hij het uiteindelijk wel gedaan, maar volgt de 'beloning' niet. Of was hij er van op de hoogte dat hij na een bepaalde tijd niet meer mocht fietsen?
Ik heb dat allemaal geprobeerd vanmorgen Angel.
Situatie was:
We zouden naar buiten gaan om te fietsen. Mini wilde dat graag, nu de zijwieltjes eraf zijn, het enige wat hij moest doen was zijn broek aan trekken. Ik had hem al geholpen met zijn shirt en sokken en die broek kan hij makkelijk zelf.
We oefenen de laatste tijd ook met zelfredzaamheid. Daar hoort ook aankleden bij. Hij had al 1 been in zn broek. De ander kon hij er zo insteken, echt ik zag het probleem niet.
Maar hij werd woest! Alle smoezen kwamen langs, kan het niet, wil het niet, het is te moeilijk, je moet helpen, ik ben er te groot voor, ik ben er te klein voor.... enz.
Tussendoor kreeg zijn broertje nog een mep en een duw, krijsen gillen en schreeuwen.
Ik heb hem uiteindelijk naar zijn kamer gebracht waar hij pas vanaf mocht komen als hij zn broek aan had.
Vervolgens smeet hij op zn kamer alles op de grond. Ik ben steeds naar hem toe geweest om te zeggen dat hij alleen maar zn broek aan hoefde te trekken en dan was het klaar en konden we fietsen.
Enfin, bijna 2 uur later zag hij het licht en trok hij zijn broek aan.
Alleen was het toen al te laat om naar buiten te gaan, inmiddels na lunchtijd en Nano moest naar bed voor zijn slaapje.
En daar begon het volgende drama. Want hij had immers zijn broek aan en dus moesten we naar buiten.
Heel begrijpelijk maar dat ging dus niet gebeuren.
Het volgende drama duurde weer meer dan een uur.
De hele tijd ben ik rustig gebleven, heb ik op rustige toon tegen hem gepraat. 1 moment was ik wel boos, dat was toen hij mij begon te slaan.
Ik heb geen idee wat de trigger was.
Waren het misschien de zenuwen voor het fietsen? Wilde hij wel maaar durfde hij niet?
Ik weet het niet. Maar dit is typisch zo'n situatie die ik graag met een deskundige zou willen bespreken. Maar tegen de tijd dat ik weer eens een afspraak heb, hebben zich al 10 meer van dit soort situaties afgespeeld.Misschien doe je dit al of werkt het niet bij jouw zoon, maar in zo'n geval zou een time-timer kunnen helpen. Hierop kun je aangeven hoelang jouw zoon de tijd krijgt om zo'n broek aan te doen en te kunnen fietsen. Nu heeft hij het uiteindelijk wel gedaan, maar volgt de 'beloning' niet. Of was hij er van op de hoogte dat hij na een bepaalde tijd niet meer mocht fietsen?
zondag 9 oktober 2016 23:24
Goeie tip Holadijee
De timer gebruiken wij wel met eten. Aangezien dat ook niet altijd even soepel verloopt.
Maar inderdaad een timer met dit soort situaties vind ik wel een hele goeie.
De beloning volgde inderdaad niet. Behalve een high five en dikke pluim in zn kont. Hoewel een beloning wat misplaatst is want aankleden hoort gewoon bij het alledaagse en daar staat in principe niets tegenover.
Op schooldagen gaat het volgens de picto's. Als hij helemaal klaar is om naar school te gaan, dan mag hij nog tv kijken.
De ene dag kan hij wel tv kijken, de andere dag maakt hij overal een drama van en is er uiteindelijk geen tijd meer voor tv en moeten we naar school.
Ik voelde me er ook echt rot over maar er was gewoon echt geen tijd meer om naar buiten te gaan.
Ook probeer ik de klok wat vaker te gebruiken. Als de wijzer daar staat, dan...
Daar lijkt hij ook wel gevoelig voor.
De timer gebruiken wij wel met eten. Aangezien dat ook niet altijd even soepel verloopt.
Maar inderdaad een timer met dit soort situaties vind ik wel een hele goeie.
De beloning volgde inderdaad niet. Behalve een high five en dikke pluim in zn kont. Hoewel een beloning wat misplaatst is want aankleden hoort gewoon bij het alledaagse en daar staat in principe niets tegenover.
Op schooldagen gaat het volgens de picto's. Als hij helemaal klaar is om naar school te gaan, dan mag hij nog tv kijken.
De ene dag kan hij wel tv kijken, de andere dag maakt hij overal een drama van en is er uiteindelijk geen tijd meer voor tv en moeten we naar school.
Ik voelde me er ook echt rot over maar er was gewoon echt geen tijd meer om naar buiten te gaan.
Ook probeer ik de klok wat vaker te gebruiken. Als de wijzer daar staat, dan...
Daar lijkt hij ook wel gevoelig voor.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
maandag 10 oktober 2016 00:13
Vandaar ook beloning tussen ''. Lijkt mij heel goed dat tov normale dagelijkse dingen, zoals aankleden, in principe geen beloning staat.
Bij veel van mijn leerlingen werkt de time-timer heel goed om situaties structuur te geven en te kaderen. Voordat de tijd voorbij is heb je je tas opgeruimd/ je werk ingeleverd/ ben je gestopt met schreeuwen en past je rustig/ vul maar in.
Ik begrijp wel dat een schoolse situatie anders is dan thuis en je dit soort hulpmiddelen minder vaak (wil) inzetten.
Bij veel van mijn leerlingen werkt de time-timer heel goed om situaties structuur te geven en te kaderen. Voordat de tijd voorbij is heb je je tas opgeruimd/ je werk ingeleverd/ ben je gestopt met schreeuwen en past je rustig/ vul maar in.
Ik begrijp wel dat een schoolse situatie anders is dan thuis en je dit soort hulpmiddelen minder vaak (wil) inzetten.
maandag 10 oktober 2016 09:07
Ik deel even een link ( hoop dat het mag). De tweede download (overprikkeling) heeft mij geholpen kind te begrijpen.
http://www.autismeacademie.nl/downloads/overprikkeling/
Volgens mij heeft het op zo'n moment geen zin om voet bij stuk te houden. Beter is het om kind te helpen en op een later moment (als kind rustig is) uit te leggen waarom kind dit zelf moet doen en proberen te achterhalen wat er mis ging.
Zeker lastig bij alledaagse vaardigheden. Maar aangezien het hier geen standaard peuterpubertijd betreft is naar mijn mening een andere aanpak nodig. Als kind op andere momenten (bijv 's avonds) wel zelf zijn broek aantrekt leert hij het nog steeds.
Oftwel; choose your battles. En ben er continue van bewust dat het soms overmacht bij kind kan zijn en het van hem geen bewuste keuze is of hoeft te zijn (scheidslijn is natuurlijk flinterdun)
http://www.autismeacademie.nl/downloads/overprikkeling/
Volgens mij heeft het op zo'n moment geen zin om voet bij stuk te houden. Beter is het om kind te helpen en op een later moment (als kind rustig is) uit te leggen waarom kind dit zelf moet doen en proberen te achterhalen wat er mis ging.
Zeker lastig bij alledaagse vaardigheden. Maar aangezien het hier geen standaard peuterpubertijd betreft is naar mijn mening een andere aanpak nodig. Als kind op andere momenten (bijv 's avonds) wel zelf zijn broek aantrekt leert hij het nog steeds.
Oftwel; choose your battles. En ben er continue van bewust dat het soms overmacht bij kind kan zijn en het van hem geen bewuste keuze is of hoeft te zijn (scheidslijn is natuurlijk flinterdun)
maandag 10 oktober 2016 09:44
Ik zie het fietsen in deze casus overigens niet als beloning. Het was een onderdeel van de afspraak met kind. Er zou gefietst worden als de kleren aan waren. Door niet te fietsen heb je hem in zijn ogen waarschijnlijk gestraft. Gezien lange duur en vele drama voor ons begrijpelijk maar voor kind mogelijk niet. Kan ook de reden zijn waardoor hij niet uit de bui kwam en het drama vervolgde.
maandag 10 oktober 2016 09:44
Wij hebben hier ook van zulke uitbarstingen. Ons is uitgelegd dat er dan een soort van explosie in zijn hoofd gebeurt. Alle laatjes gaan open en hij heeft geen overzicht meer. Als je hem later vraagt waarom hij zo deed, dan weet hij dat niet. Gewoon omdat het gebeurt. Hij heeft er niet zoveel invloed op. Op zo'n moment (of liever nog voor dat moment ) zorg ik ervoor dat hij naar zijn kamer gaat met zijn tablet of met koptelefoon om geluid te dempen. Maar zoals gezegd, ik probeer het voor te zijn. Ik ben dan ook de hele tijd aan het scannen hoe de vlag erbij hangt. Als ik zie dat het de verkeerde kant op gaat dan stel ik voor dat hij even rustig boven gaat spelen omdat ik zie dat het druk wordt in zijn hoofd. Als het dan weer rustig is kan hij weer beneden komen spelen. Dit lukt niet altijd, maar vaak wel. Dus niet als straf. ( probleem nu is, dat jonger broertje dan ook boven wil spelen en dat is nou net niet de bedoeling ) Ik heb ook gemerkt dat die ontploffingen het meest gebeuren als de overgang tussen dingen te abrupt is. Dus dat probeer ik ook zoveel mogelijk te voorkomen. Helaas gaat dat niet altijd. Dit kost best veel energie want ik denk dus de hele tijd 20 stappen vooruit . Mijn partner doet dat een stuk minder en houdt er onbewust ook minder rekening mee dat zoon autisme heeft. Op zich vind ik dat er wel iets voor te zeggen is, de maatschappij houdt er immers ook niet altijd rekening mee, maar het zorgt er wel voor dat de meeste ontploffingen hier in het weekend voorvallen. De dag dat papa thuis is en de dag erna want dan hebben we de terugslag omdat alles verwerkt moet worden. Pffff...Nee gezellig kan ik het dan niet noemen.
Hebben jullie trouwens de documentaire 'Het beste voor Kees' gezien? Ik durfde er nooit naar te kijken, maar heb laatst toch gekeken. Ik kreeg het er benauwd van.
Hebben jullie trouwens de documentaire 'Het beste voor Kees' gezien? Ik durfde er nooit naar te kijken, maar heb laatst toch gekeken. Ik kreeg het er benauwd van.
maandag 10 oktober 2016 10:10
quote:estrellas2 schreef op 09 oktober 2016 @ 22:34:
Ik heb dat allemaal geprobeerd vanmorgen Angel.
Situatie was:
We zouden naar buiten gaan om te fietsen. Mini wilde dat graag, nu de zijwieltjes eraf zijn, het enige wat hij moest doen was zijn broek aan trekken. Ik had hem al geholpen met zijn shirt en sokken en die broek kan hij makkelijk zelf.
We oefenen de laatste tijd ook met zelfredzaamheid. Daar hoort ook aankleden bij. Hij had al 1 been in zn broek. De ander kon hij er zo insteken, echt ik zag het probleem niet.
Maar hij werd woest! Alle smoezen kwamen langs, kan het niet, wil het niet, het is te moeilijk, je moet helpen, ik ben er te groot voor, ik ben er te klein voor.... enz.
Tussendoor kreeg zijn broertje nog een mep en een duw, krijsen gillen en schreeuwen.
Ik heb hem uiteindelijk naar zijn kamer gebracht waar hij pas vanaf mocht komen als hij zn broek aan had.
Vervolgens smeet hij op zn kamer alles op de grond. Ik ben steeds naar hem toe geweest om te zeggen dat hij alleen maar zn broek aan hoefde te trekken en dan was het klaar en konden we fietsen.
Enfin, bijna 2 uur later zag hij het licht en trok hij zijn broek aan.
Alleen was het toen al te laat om naar buiten te gaan, inmiddels na lunchtijd en Nano moest naar bed voor zijn slaapje.
En daar begon het volgende drama. Want hij had immers zijn broek aan en dus moesten we naar buiten.
Heel begrijpelijk maar dat ging dus niet gebeuren.
Het volgende drama duurde weer meer dan een uur.
De hele tijd ben ik rustig gebleven, heb ik op rustige toon tegen hem gepraat. 1 moment was ik wel boos, dat was toen hij mij begon te slaan.
Ik heb geen idee wat de trigger was.
Waren het misschien de zenuwen voor het fietsen? Wilde hij wel maaar durfde hij niet?
Ik weet het niet. Maar dit is typisch zo'n situatie die ik graag met een deskundige zou willen bespreken. Maar tegen de tijd dat ik weer eens een afspraak heb, hebben zich al 10 meer van dit soort situaties afgespeeld.
Ik snap je zoon wel. Natuurlijk kan hij zelf zijn broek wel aantrekken, maar op dat moment lukte het op de een of andere manier even niet. Misschien was hij al zo bezig met gaan fietsen dat hij te gehaast was of misschien had hij gewoon geen zin. Maakt ook niet uit. Feit is dat hij in een bui kwam, waar hij zelf niet meer uit kon komen en op dat moment ook echt niet meer in staat was zijn broek aan te trekken. Ik vind het eigenlijk best zielig om er zo'n strijd van te maken en had hem gewoon geholpen met zijn broek (vaak help ik bij mijn eigen zoon niet eens echt veel, maar houd ik de broek even voor hem vast, waardoor hij het idee heeft dat hij enorm geholpen is). Zo van:"Kom op, we doen het even samen, en daarna gaan we lekker fietsen en dan ben jij ook niet meer boos".
2 Uur ruzie om een broek vind ik echt veel te lang. En toen had hij eindelijk zijn broek aan (knap van hem dat hij uit zijn bui kwam en dit initiatief nam) en toen kon het fietsen niet meer. Maar dat had hij waarschijnlijk nooit kunnen weten (en jij had het beloofd).
Kortom, ik snap helemaal dat hij over de rooie ging. Ik denk dat het belangrijk is om consequent te zijn, maar dat je je kind ook kunt helpen om niet in emoties te verdrinken. Zelf aankleden is belangrijk, maar vaak is het beter om dit soort zelfstandigheden te oefenen op het moment dat je kind ontspannen is, er genoeg tijd is en je kind zelf bereid is.
Mijn jongste van 3 heeft overigens geen ASS, maar dit zou hem ook zo kunnen overkomen.
Ik heb dat allemaal geprobeerd vanmorgen Angel.
Situatie was:
We zouden naar buiten gaan om te fietsen. Mini wilde dat graag, nu de zijwieltjes eraf zijn, het enige wat hij moest doen was zijn broek aan trekken. Ik had hem al geholpen met zijn shirt en sokken en die broek kan hij makkelijk zelf.
We oefenen de laatste tijd ook met zelfredzaamheid. Daar hoort ook aankleden bij. Hij had al 1 been in zn broek. De ander kon hij er zo insteken, echt ik zag het probleem niet.
Maar hij werd woest! Alle smoezen kwamen langs, kan het niet, wil het niet, het is te moeilijk, je moet helpen, ik ben er te groot voor, ik ben er te klein voor.... enz.
Tussendoor kreeg zijn broertje nog een mep en een duw, krijsen gillen en schreeuwen.
Ik heb hem uiteindelijk naar zijn kamer gebracht waar hij pas vanaf mocht komen als hij zn broek aan had.
Vervolgens smeet hij op zn kamer alles op de grond. Ik ben steeds naar hem toe geweest om te zeggen dat hij alleen maar zn broek aan hoefde te trekken en dan was het klaar en konden we fietsen.
Enfin, bijna 2 uur later zag hij het licht en trok hij zijn broek aan.
Alleen was het toen al te laat om naar buiten te gaan, inmiddels na lunchtijd en Nano moest naar bed voor zijn slaapje.
En daar begon het volgende drama. Want hij had immers zijn broek aan en dus moesten we naar buiten.
Heel begrijpelijk maar dat ging dus niet gebeuren.
Het volgende drama duurde weer meer dan een uur.
De hele tijd ben ik rustig gebleven, heb ik op rustige toon tegen hem gepraat. 1 moment was ik wel boos, dat was toen hij mij begon te slaan.
Ik heb geen idee wat de trigger was.
Waren het misschien de zenuwen voor het fietsen? Wilde hij wel maaar durfde hij niet?
Ik weet het niet. Maar dit is typisch zo'n situatie die ik graag met een deskundige zou willen bespreken. Maar tegen de tijd dat ik weer eens een afspraak heb, hebben zich al 10 meer van dit soort situaties afgespeeld.
Ik snap je zoon wel. Natuurlijk kan hij zelf zijn broek wel aantrekken, maar op dat moment lukte het op de een of andere manier even niet. Misschien was hij al zo bezig met gaan fietsen dat hij te gehaast was of misschien had hij gewoon geen zin. Maakt ook niet uit. Feit is dat hij in een bui kwam, waar hij zelf niet meer uit kon komen en op dat moment ook echt niet meer in staat was zijn broek aan te trekken. Ik vind het eigenlijk best zielig om er zo'n strijd van te maken en had hem gewoon geholpen met zijn broek (vaak help ik bij mijn eigen zoon niet eens echt veel, maar houd ik de broek even voor hem vast, waardoor hij het idee heeft dat hij enorm geholpen is). Zo van:"Kom op, we doen het even samen, en daarna gaan we lekker fietsen en dan ben jij ook niet meer boos".
2 Uur ruzie om een broek vind ik echt veel te lang. En toen had hij eindelijk zijn broek aan (knap van hem dat hij uit zijn bui kwam en dit initiatief nam) en toen kon het fietsen niet meer. Maar dat had hij waarschijnlijk nooit kunnen weten (en jij had het beloofd).
Kortom, ik snap helemaal dat hij over de rooie ging. Ik denk dat het belangrijk is om consequent te zijn, maar dat je je kind ook kunt helpen om niet in emoties te verdrinken. Zelf aankleden is belangrijk, maar vaak is het beter om dit soort zelfstandigheden te oefenen op het moment dat je kind ontspannen is, er genoeg tijd is en je kind zelf bereid is.
Mijn jongste van 3 heeft overigens geen ASS, maar dit zou hem ook zo kunnen overkomen.
maandag 10 oktober 2016 10:12
quote:estrellas2 schreef op 09 oktober 2016 @ 23:24:
Goeie tip Holadijee
De timer gebruiken wij wel met eten. Aangezien dat ook niet altijd even soepel verloopt.
Maar inderdaad een timer met dit soort situaties vind ik wel een hele goeie.
De beloning volgde inderdaad niet. Behalve een high five en dikke pluim in zn kont. Hoewel een beloning wat misplaatst is want aankleden hoort gewoon bij het alledaagse en daar staat in principe niets tegenover.
Op schooldagen gaat het volgens de picto's. Als hij helemaal klaar is om naar school te gaan, dan mag hij nog tv kijken.
De ene dag kan hij wel tv kijken, de andere dag maakt hij overal een drama van en is er uiteindelijk geen tijd meer voor tv en moeten we naar school.
Ik voelde me er ook echt rot over maar er was gewoon echt geen tijd meer om naar buiten te gaan.
Ook probeer ik de klok wat vaker te gebruiken. Als de wijzer daar staat, dan...
Daar lijkt hij ook wel gevoelig voor.Je geeft de beloning ook niet voor het aankleden, maar voor het feit dat hij uit zijn bui is gekomen en eieren voor zijn geld heeft gekozen. Dat is vast niet makkelijk voor hem geweest, want de emoties over die broek zaten hoog.
Goeie tip Holadijee
De timer gebruiken wij wel met eten. Aangezien dat ook niet altijd even soepel verloopt.
Maar inderdaad een timer met dit soort situaties vind ik wel een hele goeie.
De beloning volgde inderdaad niet. Behalve een high five en dikke pluim in zn kont. Hoewel een beloning wat misplaatst is want aankleden hoort gewoon bij het alledaagse en daar staat in principe niets tegenover.
Op schooldagen gaat het volgens de picto's. Als hij helemaal klaar is om naar school te gaan, dan mag hij nog tv kijken.
De ene dag kan hij wel tv kijken, de andere dag maakt hij overal een drama van en is er uiteindelijk geen tijd meer voor tv en moeten we naar school.
Ik voelde me er ook echt rot over maar er was gewoon echt geen tijd meer om naar buiten te gaan.
Ook probeer ik de klok wat vaker te gebruiken. Als de wijzer daar staat, dan...
Daar lijkt hij ook wel gevoelig voor.Je geeft de beloning ook niet voor het aankleden, maar voor het feit dat hij uit zijn bui is gekomen en eieren voor zijn geld heeft gekozen. Dat is vast niet makkelijk voor hem geweest, want de emoties over die broek zaten hoog.
maandag 10 oktober 2016 10:59
maandag 10 oktober 2016 11:09
*shit, heel stuk getypt net, druk ik op de terug toest van mn mobiel*
Achteraf gezien had ik het ook anders aan moeten pakken en eerder in moeten grijpen. Het was vooral zijn gedrag in de bui die maakte dat ik consequent wilde zijn. Mij slaan, zn broertje duwen, met spullen gooien.
Maar ik had hem moeten helpen om uit de bui te komen, los van de broek.
Want inderdaad, misschien was de spanning van het gaan fietsen te hoog, of had hij nog "last" van de verjaardag van de dag ervoor.
Ik had hem wel heel duidelijk laten merken dat ik het super van hem vond dat hij zelf zijn broek had aan gedaan.
Vanmorgen ging het weer bijna mis. (Broek luistert niet). Toen hebben we het samen gedaan.
Dit zijn dus voorbeelden van situaties waar ik wel wat coaching kan gebruiken. Ik heb het vanmorgen aangegeven op school. Juf was eigenlijk een beetje geschrokken dat de coach nog maar 3 keer is geweest sinds mei/juni.
Ze gaat nu in werking zetten dat de hulp vanuit hun gaat komen. Het zal ws nog wel even duren aangezien er ook een beschikking moet komen.
Wat jij schrijft over het hele dag scannen herken ik wel Hvm. Kijken hoe de vlag erbij hangt, komt er eeen bui aan, broeit er iets, kan ik helpen, kan ik het voor zijn.
Ook Mini laat ik boven spelen. Even weg van Nano of andere drukte, even rust pakken. Of hij mag dan even op de tablet. En ik moet Nano ook tegen houden om niet naar boven te gaan
Wat lastig dat de weekenden vaak pittiger zijn omdat partner thuis is.
Maxi pakt het hier soms ook anders aan maar dat werkt de ene keer juist beter dan hoe ik het gedaan zou hebben. Maar een andere keer denk ik alles onder controle te hebben en gooit Maxi net even met een opmerking olie op het vuur.
De documentaire ken ik niet. Hoezo kreeg jij het er benauwd van?
Ik ga je link even bekijken angel.
Achteraf gezien had ik het ook anders aan moeten pakken en eerder in moeten grijpen. Het was vooral zijn gedrag in de bui die maakte dat ik consequent wilde zijn. Mij slaan, zn broertje duwen, met spullen gooien.
Maar ik had hem moeten helpen om uit de bui te komen, los van de broek.
Want inderdaad, misschien was de spanning van het gaan fietsen te hoog, of had hij nog "last" van de verjaardag van de dag ervoor.
Ik had hem wel heel duidelijk laten merken dat ik het super van hem vond dat hij zelf zijn broek had aan gedaan.
Vanmorgen ging het weer bijna mis. (Broek luistert niet). Toen hebben we het samen gedaan.
Dit zijn dus voorbeelden van situaties waar ik wel wat coaching kan gebruiken. Ik heb het vanmorgen aangegeven op school. Juf was eigenlijk een beetje geschrokken dat de coach nog maar 3 keer is geweest sinds mei/juni.
Ze gaat nu in werking zetten dat de hulp vanuit hun gaat komen. Het zal ws nog wel even duren aangezien er ook een beschikking moet komen.
Wat jij schrijft over het hele dag scannen herken ik wel Hvm. Kijken hoe de vlag erbij hangt, komt er eeen bui aan, broeit er iets, kan ik helpen, kan ik het voor zijn.
Ook Mini laat ik boven spelen. Even weg van Nano of andere drukte, even rust pakken. Of hij mag dan even op de tablet. En ik moet Nano ook tegen houden om niet naar boven te gaan
Wat lastig dat de weekenden vaak pittiger zijn omdat partner thuis is.
Maxi pakt het hier soms ook anders aan maar dat werkt de ene keer juist beter dan hoe ik het gedaan zou hebben. Maar een andere keer denk ik alles onder controle te hebben en gooit Maxi net even met een opmerking olie op het vuur.
De documentaire ken ik niet. Hoezo kreeg jij het er benauwd van?
Ik ga je link even bekijken angel.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
maandag 10 oktober 2016 11:09
Jawel hoor. We proberen TO hier allemaal te helpen. Dit is een incident waarvan ze niet weet hoe ze het niet aanpakken. Als andere ouders en ervaringsdeskundigen proberen we hier inzicht te creëren in waar het wellicht mis gaat en besef te creëren dat een andere aanpak wellicht beter helpt. Hoop ook dat TO de reacties niet als "aanval" op haar handelen beschouwd maar ziet dat we haar proberen te helpen.
maandag 10 oktober 2016 11:15
quote:Angel64 schreef op 10 oktober 2016 @ 11:09:
Jawel hoor. We proberen TO hier allemaal te helpen. Dit is een incident waarvan ze niet weet hoe ze het niet aanpakken. Als andere ouders en ervaringsdeskundigen proberen we hier inzicht te creëren in waar het wellicht mis gaat en besef te creëren dat een andere aanpak wellicht beter helpt. Hoop ook dat TO de reacties niet als "aanval" op haar handelen beschouwd maar ziet dat we haar proberen te helpen.Nee hoor, zie het niet als een aanval. Ben me er inmiddels echt van bewust dat ik het anders aan had kunnen pakken. Pick your battles inderdaad. Of de timer inzetten. Het was bij hem misschien een opstapeling van en niet eens zo zeer de broek. En bij mij misschien ook wel waardoor ik zo consequent wilde zijn.
Jawel hoor. We proberen TO hier allemaal te helpen. Dit is een incident waarvan ze niet weet hoe ze het niet aanpakken. Als andere ouders en ervaringsdeskundigen proberen we hier inzicht te creëren in waar het wellicht mis gaat en besef te creëren dat een andere aanpak wellicht beter helpt. Hoop ook dat TO de reacties niet als "aanval" op haar handelen beschouwd maar ziet dat we haar proberen te helpen.Nee hoor, zie het niet als een aanval. Ben me er inmiddels echt van bewust dat ik het anders aan had kunnen pakken. Pick your battles inderdaad. Of de timer inzetten. Het was bij hem misschien een opstapeling van en niet eens zo zeer de broek. En bij mij misschien ook wel waardoor ik zo consequent wilde zijn.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
maandag 10 oktober 2016 12:04
Hoi Estrellas,
Nou die docu gaat dus over een volwassen man van 45 met autisme die nog bij zijn ouders woonde. Want geen enkele plek was goed genoeg voor hem. Maarja, die ouders werden ook steeds ouder. Op een gegeven moment komt er een eind aan.
Intussen had die man last van zoveel dingen. Zo mochten zijn ouders geen geluid maken tijdens het eten etc. En die moeder was bijna 1 geworden met de zoon vanwege alles wat ze meegemaakt hadden met hem door de jaren heen ( laat me denken aan mezelf, wat ik al zei; 20 stappen vooruit denken ) , en die vader stond er een beetje naast. Omdat hij vroeger natuurlijk altijd aan het werk was en niet dezelfde band met hem opgebouwd had dan die moeder. Ik vind dat echt een schrikbeeld. Dat de partner verderaf staat dan de autistische zoon. Ze vormden een soort van symbiose. En ik geloof ook niet dat ik zoveel levensruimte op zou kunnen geven. Daar kreeg ik het benauwd van.
Nou die docu gaat dus over een volwassen man van 45 met autisme die nog bij zijn ouders woonde. Want geen enkele plek was goed genoeg voor hem. Maarja, die ouders werden ook steeds ouder. Op een gegeven moment komt er een eind aan.
Intussen had die man last van zoveel dingen. Zo mochten zijn ouders geen geluid maken tijdens het eten etc. En die moeder was bijna 1 geworden met de zoon vanwege alles wat ze meegemaakt hadden met hem door de jaren heen ( laat me denken aan mezelf, wat ik al zei; 20 stappen vooruit denken ) , en die vader stond er een beetje naast. Omdat hij vroeger natuurlijk altijd aan het werk was en niet dezelfde band met hem opgebouwd had dan die moeder. Ik vind dat echt een schrikbeeld. Dat de partner verderaf staat dan de autistische zoon. Ze vormden een soort van symbiose. En ik geloof ook niet dat ik zoveel levensruimte op zou kunnen geven. Daar kreeg ik het benauwd van.
maandag 10 oktober 2016 21:38
Hvm en Estrellas, moeten jullie echt iedere dag de hele dag door scannen en alert zijn? Hier gaat dat in golfbewegingen. Er zitten hele goede dagen tussen (standaard wel conflicten met zus) maar ook dagen dat ik continue alert moet zijn. Speelafspraakjes die continue begeleid moeten worden (wel boven laten spelen maar om de x minuten luisteren of alles nog wel goed gaat etc).
Dat Speelafspraakjes ook makkelijk kunnen zijn en ontspannen kwam ik pas achter toen jongere zus ging afspreken. Wat een genot!
Dat Speelafspraakjes ook makkelijk kunnen zijn en ontspannen kwam ik pas achter toen jongere zus ging afspreken. Wat een genot!
dinsdag 11 oktober 2016 13:25
quote:estrellas2 schreef op 09 oktober 2016 @ 23:24:
Goeie tip Holadijee
De timer gebruiken wij wel met eten. Aangezien dat ook niet altijd even soepel verloopt.
Maar inderdaad een timer met dit soort situaties vind ik wel een hele goeie.
De beloning volgde inderdaad niet. Behalve een high five en dikke pluim in zn kont. Hoewel een beloning wat misplaatst is want aankleden hoort gewoon bij het alledaagse en daar staat in principe niets tegenover.
Op schooldagen gaat het volgens de picto's. Als hij helemaal klaar is om naar school te gaan, dan mag hij nog tv kijken.
De ene dag kan hij wel tv kijken, de andere dag maakt hij overal een drama van en is er uiteindelijk geen tijd meer voor tv en moeten we naar school.
Ik voelde me er ook echt rot over maar er was gewoon echt geen tijd meer om naar buiten te gaan.
Ook probeer ik de klok wat vaker te gebruiken. Als de wijzer daar staat, dan...
Daar lijkt hij ook wel gevoelig voor. Tja lopen is ook alledaags maar probeer dat maar eens te vertellen aan iemand met een dwarslaesie.
Je verwacht best veel. Zie het als stroomdraden en kortsluiting. Te veel stroom en poef de stop is er uit. Daar kan het kind niets aan doen, hij is nu eenmaal zo.
Daar zul je je echt bij neer moeten gaan leggen dat dingen niet voor iedereen even normaal zijn.
Zoals met dat fietsen en de broek.
Láát die broek dan even , doe een knuffel of een beetje drinken of weetikutwat. Bij te veel druk in het hoofd lukt het gewoon niet.
Heb ik met zoon ook. Soms, ik ben ook maar een mens, heb ik het geduld niet maar met teksten als "straks ben je te laat' ed maak ik het er alleen maar naar dat het helemaal niet lukt.
Zoon is nogal knuffelig dus op zo'n moment helpt een 'kom hier ff knuffelen" heel goed. Vaak zegt hij dan nee broek/sokken aantrekken maar soms ook niet Na de knuffel gaat het vaak ineens weer beter.
Tijdschema's moet je echt vergeten en dan bedoel ik niet zo'n timer maar het schema in je hoofd.
Geen druk opleggen is echt vaak het beste. En rustig blijven is goed je makkelijk aan kunnen passen is beter.
En lukt het niet dan lukt het niet, jammer dan. Ik heb al heel wat dingen op het laatste moment afgezegd of uitgesteld omdat het gewoon even niet ging. Doordrammen helpt dan niet en maakt het er voor jezelf ook niet gezellig op.
Mijn zoon is ondertussen 15 en doet veel meer dan dat ik ooit gedacht had. En soms... dan kan hij het ff niet en laat ik het zo.
Goeie tip Holadijee
De timer gebruiken wij wel met eten. Aangezien dat ook niet altijd even soepel verloopt.
Maar inderdaad een timer met dit soort situaties vind ik wel een hele goeie.
De beloning volgde inderdaad niet. Behalve een high five en dikke pluim in zn kont. Hoewel een beloning wat misplaatst is want aankleden hoort gewoon bij het alledaagse en daar staat in principe niets tegenover.
Op schooldagen gaat het volgens de picto's. Als hij helemaal klaar is om naar school te gaan, dan mag hij nog tv kijken.
De ene dag kan hij wel tv kijken, de andere dag maakt hij overal een drama van en is er uiteindelijk geen tijd meer voor tv en moeten we naar school.
Ik voelde me er ook echt rot over maar er was gewoon echt geen tijd meer om naar buiten te gaan.
Ook probeer ik de klok wat vaker te gebruiken. Als de wijzer daar staat, dan...
Daar lijkt hij ook wel gevoelig voor. Tja lopen is ook alledaags maar probeer dat maar eens te vertellen aan iemand met een dwarslaesie.
Je verwacht best veel. Zie het als stroomdraden en kortsluiting. Te veel stroom en poef de stop is er uit. Daar kan het kind niets aan doen, hij is nu eenmaal zo.
Daar zul je je echt bij neer moeten gaan leggen dat dingen niet voor iedereen even normaal zijn.
Zoals met dat fietsen en de broek.
Láát die broek dan even , doe een knuffel of een beetje drinken of weetikutwat. Bij te veel druk in het hoofd lukt het gewoon niet.
Heb ik met zoon ook. Soms, ik ben ook maar een mens, heb ik het geduld niet maar met teksten als "straks ben je te laat' ed maak ik het er alleen maar naar dat het helemaal niet lukt.
Zoon is nogal knuffelig dus op zo'n moment helpt een 'kom hier ff knuffelen" heel goed. Vaak zegt hij dan nee broek/sokken aantrekken maar soms ook niet Na de knuffel gaat het vaak ineens weer beter.
Tijdschema's moet je echt vergeten en dan bedoel ik niet zo'n timer maar het schema in je hoofd.
Geen druk opleggen is echt vaak het beste. En rustig blijven is goed je makkelijk aan kunnen passen is beter.
En lukt het niet dan lukt het niet, jammer dan. Ik heb al heel wat dingen op het laatste moment afgezegd of uitgesteld omdat het gewoon even niet ging. Doordrammen helpt dan niet en maakt het er voor jezelf ook niet gezellig op.
Mijn zoon is ondertussen 15 en doet veel meer dan dat ik ooit gedacht had. En soms... dan kan hij het ff niet en laat ik het zo.
