Kinderen
alle pijlers
Baby 3 maanden, nog niet gewend aan moederschap..herkenning?
zaterdag 22 april 2017 08:32
Hoi hoi,
Ik moet even mijn verhaal kwijt, en hoop op wat herkenning/tips
Ik heb jaren een hele sterke kinderwens gehad. Mijn vriend wilde nog niet, dus ik moest geduld hebben ondertussen werkte ik met héél veel plezier in de kinderopvang, genoot enorm van alle baby's en kindjes. In onze vrije tijd deden we veel leuke dingen en hebben we veel gereisd. Vorig jaar besloten we voor een kindje te gaan, en dol gelukkig waren we toen ik al na twee maanden in verwachting was!! De zwangerschap is super goed verlopen, ik heb er 9 maanden lang van genoten en in januari is onze zoon geboren!
Waar ik had verwacht direct een intense liefde te voelen, bleef dit gevoel helaas uit. Ik dacht, dat moet nog even groeien! Onze man heeft de eerste weken super veel gehuild en was dan niet rustig te krijgen. De eerste 10 weken heb ik bijna non stop met hem in de draagdoek gelopen, omdat hij niks anders wilde. Hij slaapt super slecht waardoor ik eigenlijk nooit meer een momentje voor mezelf heb. Hij heeft een aantal nachten redelijk geslapen maar op het moment zijn we snachts weer om de 1,5 a 2 uren wakker. Ik ben moe. Hij heeft wel eens een nachtje bij m'n ouders geslapen zodat ik even kan bijtanken, maar daar voel ik me dan weer schuldig over.
Ondertussen is het nog steeds een ontevreden baby, al zijn er af en toe ook wel leuke momenten (lachen, brabbelen). Hij huilt nog veel en wil eigenlijk niks. Lichamelijke oorzaken zijn wel onderzocht en uitgesloten. Ik zit echt met mezelf in de knoop, ik zie wel dat het een hartstikke mooi mannetje is en ik voel me heel verantwoordelijk voor hem. Toch mis ik mijn oude leventje, de vrijheid, het onbezorgde. Afspreken met vriendinnen, de deur uit. Ik had gewoon verwacht dat ik er veel meer plezier in zou hebben en misschien ook wel dat het makkelijker zou zijn.
Zijn er mensen die dit herkennen? En zo ja, wat heb je toen gedaan?
Ik moet even mijn verhaal kwijt, en hoop op wat herkenning/tips
Ik heb jaren een hele sterke kinderwens gehad. Mijn vriend wilde nog niet, dus ik moest geduld hebben ondertussen werkte ik met héél veel plezier in de kinderopvang, genoot enorm van alle baby's en kindjes. In onze vrije tijd deden we veel leuke dingen en hebben we veel gereisd. Vorig jaar besloten we voor een kindje te gaan, en dol gelukkig waren we toen ik al na twee maanden in verwachting was!! De zwangerschap is super goed verlopen, ik heb er 9 maanden lang van genoten en in januari is onze zoon geboren!
Waar ik had verwacht direct een intense liefde te voelen, bleef dit gevoel helaas uit. Ik dacht, dat moet nog even groeien! Onze man heeft de eerste weken super veel gehuild en was dan niet rustig te krijgen. De eerste 10 weken heb ik bijna non stop met hem in de draagdoek gelopen, omdat hij niks anders wilde. Hij slaapt super slecht waardoor ik eigenlijk nooit meer een momentje voor mezelf heb. Hij heeft een aantal nachten redelijk geslapen maar op het moment zijn we snachts weer om de 1,5 a 2 uren wakker. Ik ben moe. Hij heeft wel eens een nachtje bij m'n ouders geslapen zodat ik even kan bijtanken, maar daar voel ik me dan weer schuldig over.
Ondertussen is het nog steeds een ontevreden baby, al zijn er af en toe ook wel leuke momenten (lachen, brabbelen). Hij huilt nog veel en wil eigenlijk niks. Lichamelijke oorzaken zijn wel onderzocht en uitgesloten. Ik zit echt met mezelf in de knoop, ik zie wel dat het een hartstikke mooi mannetje is en ik voel me heel verantwoordelijk voor hem. Toch mis ik mijn oude leventje, de vrijheid, het onbezorgde. Afspreken met vriendinnen, de deur uit. Ik had gewoon verwacht dat ik er veel meer plezier in zou hebben en misschien ook wel dat het makkelijker zou zijn.
Zijn er mensen die dit herkennen? En zo ja, wat heb je toen gedaan?
zaterdag 22 april 2017 08:45
Heel herkenbaar. Je leven veranderd ook enorm en niemand kan je vertellen van te voren wat dat voor jou inhoudt en hoe jij dat ervaart.
Hou rekening met die m#th*r f@ck#ers hormonen die nu nog volop aanwezig zijn.
Die maken het ook lastig hoor. Ik merkte na 9 maanden wel dat verschil.
Maar praat er wel over, dit komt echt veel voor hoor.
Hou rekening met die m#th*r f@ck#ers hormonen die nu nog volop aanwezig zijn.
Die maken het ook lastig hoor. Ik merkte na 9 maanden wel dat verschil.
Maar praat er wel over, dit komt echt veel voor hoor.
zaterdag 22 april 2017 08:48
. Wat eerlijk dat je je gevoel zo duidelijk vertelt en wat naar om te voelen.... Het kan heel goed dat het bij jou ook te maken heeft met uitputting, heb je voor je gevoel genoeg steun? En die K@Thormonen inderdaad. Misschien wat ontlasting ergens dat je een keer wat voor jezelf kan doen? En hoe is je vriend betrokken? Ik zou dit sowieso op het CB bespreken. Dit kennen ze, hoor!!! Sterkte gewenst, ook goed voor jezelf zorgen!!
Ik voel me zo moedellooos
zaterdag 22 april 2017 08:48
Herkenbaar bij mijn oudste dochter en nichtje, doorzoeken naar de oorzaak van het huilen. Bij oudste dochter bleek het toch koemelkallergie te zijn, ze was 2 toen we daar achter kwamen. Nichtje is nu 3 en de fysio constateerde een probleem met het atlasgewricht, ze was als baby wel eens onderzocht, maar het was niet gezien.
zaterdag 22 april 2017 08:51
zaterdag 22 april 2017 08:59
Wat rot dat je je zo voelt. Dit had je denk ik niet verwacht. Maar je hormonen gieren door je lijf en je bent moe. MOE!!!!
Praat erover, met je partner, moeder, huisarts en let goed op de eerste signalen van een postnatale depressie. Zoek hulp om jezelf te ontlasten want het is zwaar. De babytijd is enorm pittig maar een huilbaby is zeer zwaar. Ik hoor ook goede dingen over de osteopaat. Je zou het kunnen proberen. Baat het niet...
Voel je niet schuldig, je doet het zo goed. Hij kan op je rekenen maar alleen als jij ook goed voor jezelf zorgt. Kan je man je ondersteunen ( emotioneel en praktisch?)
Praat erover, met je partner, moeder, huisarts en let goed op de eerste signalen van een postnatale depressie. Zoek hulp om jezelf te ontlasten want het is zwaar. De babytijd is enorm pittig maar een huilbaby is zeer zwaar. Ik hoor ook goede dingen over de osteopaat. Je zou het kunnen proberen. Baat het niet...
Voel je niet schuldig, je doet het zo goed. Hij kan op je rekenen maar alleen als jij ook goed voor jezelf zorgt. Kan je man je ondersteunen ( emotioneel en praktisch?)
zaterdag 22 april 2017 09:05
Ik vond het met mijn kinderen de eerste (+/- 5) maanden ook zwaar. Slaapgebrek, hormonen, jongste dochter die veel huilde, het hielp allemaal niet mee om lekker in mijn vel te zitten. Maar het wordt echt makkelijker. Je gaat je baby steeds beter begrijpen, het vele huilen gaat als het goed is wel over en het slapen gaat beter. Ik vond het vanaf een maand of 5 echt een heel stuk relaxter worden.
Daarentegen heb ik er nooit moeite mee gehad om zo nu en dan bij te tanken. Voel je daar niet schuldig over. Mijn kinderen sliepen ook in het prille begin wel eens bij mijn ouders en het enige wat ze daaraan overgehouden hebben, is een sterke band met opa en oma. Toen de oudste 2 maanden was, ben ik met mijn man een lang weekend naar Parijs geweest en we kwamen heerlijk uitgerust terug. Baby was vertroeteld, had veel aandacht gehad en was absoluut niks tekort gekomen.
Verder moet je echt accepteren dat je de komende jaren niet zomaar meer iets kan ondernemen met vriendinnen, dat je altijd alles moet voorbereiden als je weggaat en dat je altijd rekening moet houden met je kind. Mijn oudste is nu 13 en de jongste is 7 en pas nu heb ik echt het gevoel dat ik weer een flink deel van mijn vrijheid terug heb. Het is inderdaad wennen, maar op een gegeven moment weet je niet beter
Sterkte!
Daarentegen heb ik er nooit moeite mee gehad om zo nu en dan bij te tanken. Voel je daar niet schuldig over. Mijn kinderen sliepen ook in het prille begin wel eens bij mijn ouders en het enige wat ze daaraan overgehouden hebben, is een sterke band met opa en oma. Toen de oudste 2 maanden was, ben ik met mijn man een lang weekend naar Parijs geweest en we kwamen heerlijk uitgerust terug. Baby was vertroeteld, had veel aandacht gehad en was absoluut niks tekort gekomen.
Verder moet je echt accepteren dat je de komende jaren niet zomaar meer iets kan ondernemen met vriendinnen, dat je altijd alles moet voorbereiden als je weggaat en dat je altijd rekening moet houden met je kind. Mijn oudste is nu 13 en de jongste is 7 en pas nu heb ik echt het gevoel dat ik weer een flink deel van mijn vrijheid terug heb. Het is inderdaad wennen, maar op een gegeven moment weet je niet beter
Sterkte!
zaterdag 22 april 2017 09:16
zaterdag 22 april 2017 09:17
Hallo!!!!
Je wilde een kind, dan is je oude leventje voorbij!!!!
En ik ga hier echt niet ontkrachten dat het eerste jaar niet zwaar is en dat je niet volledig van slag raakt door slaapgebrek. Zeker als je kindje veel huilt.
En dat je erover wilt praten, helemaal prima! Maar:"ik mis mijn oude leventje" dat vind ik zo raar......wat had je dan verwacht? Gewoon doorleven en je kindje er gewoon bij te doen? Ik vraag me bij zulke opmerkingen altijd af hoe goed er nagedacht is. Ze worden niet aan het einde van de dag opgehaald hoor net als op je werk.
Ik wens je heel veel geluk met je man en je kind. En.....je krijgt echt wel meer ruimte naarmate hij/zij ouder wordt.
Je wilde een kind, dan is je oude leventje voorbij!!!!
En ik ga hier echt niet ontkrachten dat het eerste jaar niet zwaar is en dat je niet volledig van slag raakt door slaapgebrek. Zeker als je kindje veel huilt.
En dat je erover wilt praten, helemaal prima! Maar:"ik mis mijn oude leventje" dat vind ik zo raar......wat had je dan verwacht? Gewoon doorleven en je kindje er gewoon bij te doen? Ik vraag me bij zulke opmerkingen altijd af hoe goed er nagedacht is. Ze worden niet aan het einde van de dag opgehaald hoor net als op je werk.
Ik wens je heel veel geluk met je man en je kind. En.....je krijgt echt wel meer ruimte naarmate hij/zij ouder wordt.
zaterdag 22 april 2017 09:19
quote:clemance schreef op 22 april 2017 @ 09:09:
Tsja, het hoort er ook gewoon bij, hier gaat elke nieuwe moeder doorheen. En je oude leventje en vrijheid en onbezorgdheid ís ook gewoon weg. Maar je hebt er ook heel veel voor terug gekregen. Die nieuwe balans komt vanzelf weer.
Nee hoor. Echt niet de gevoelens gehad of gemist eigenlijk zo als TO beschrijft. Het is iets wat vaker voor komt en niet raar is maar het is niet iets waar elke moeder doorheen moet.
Maar wel eens met de rest, de balans komt meestal vanzelf weer.
Tsja, het hoort er ook gewoon bij, hier gaat elke nieuwe moeder doorheen. En je oude leventje en vrijheid en onbezorgdheid ís ook gewoon weg. Maar je hebt er ook heel veel voor terug gekregen. Die nieuwe balans komt vanzelf weer.
Nee hoor. Echt niet de gevoelens gehad of gemist eigenlijk zo als TO beschrijft. Het is iets wat vaker voor komt en niet raar is maar het is niet iets waar elke moeder doorheen moet.
Maar wel eens met de rest, de balans komt meestal vanzelf weer.
zaterdag 22 april 2017 09:21
Héél herkenbaar. Eigenlijk was het hier hetzelfde verhaal. Ik wilde zó graag een baby, en toen was ze er een huilde ze vooral. Geen slaap, en een erg gefrustreerde baby. Ik heb me zo vaak doodongelukkig gevoeld. En heel eerlijk, vaak ook gedacht dat ik liever er nooit aan was begonnen. En wat voel je je dan weer schuldig! Probeer je niet schuldig te voelen over het logeren. Een uitgeruste moeder is een vele leukere moeder.
Ik had het idee dat het bij ons frustratie was omdat ze zoveel wou, maar nog niet kon. Ze is nu 9 maanden, en helaas slaapt nog niet altijd door, maar ze is wel veel relaxter. Ze kruipt en stapt de wereld nu rond, en dat maakt haar leven een stuk prettiger lijkt het.
Ik stuur je even een pb
Ik had het idee dat het bij ons frustratie was omdat ze zoveel wou, maar nog niet kon. Ze is nu 9 maanden, en helaas slaapt nog niet altijd door, maar ze is wel veel relaxter. Ze kruipt en stapt de wereld nu rond, en dat maakt haar leven een stuk prettiger lijkt het.
Ik stuur je even een pb
zaterdag 22 april 2017 09:23
quote:biekoe schreef op 22 april 2017 @ 09:17:
Hallo!!!!
Je wilde een kind, dan is je oude leventje voorbij!!!!
En ik ga hier echt niet ontkrachten dat het eerste jaar niet zwaar is en dat je niet volledig van slag raakt door slaapgebrek. Zeker als je kindje veel huilt.
En dat je erover wilt praten, helemaal prima! Maar:"ik mis mijn oude leventje" dat vind ik zo raar......wat had je dan verwacht? Gewoon doorleven en je kindje er gewoon bij te doen? Ik vraag me bij zulke opmerkingen altijd af hoe goed er nagedacht is. Ze worden niet aan het einde van de dag opgehaald hoor net als op je werk.
Ik wens je heel veel geluk met je man en je kind. En.....je krijgt echt wel meer ruimte naarmate hij/zij ouder wordt.
Moet dat nou zo? Is toch logisch dat je soms met weemoed terug denkt aan je oude leventje? Dat denk ik ook wel eens (en mijn kinderen zijn 3 en 1); onbezorgd zijn, de deur uit gaan zonder na t denken, uitslapen, überhaupt slapen, een hele zondag op de bank ploffen. Dat wil toch niet zeggen dat je er niet goed over nagedacht hebt?
Het is een gigantische omschakeling, een kind krijgen.
Hallo!!!!
Je wilde een kind, dan is je oude leventje voorbij!!!!
En ik ga hier echt niet ontkrachten dat het eerste jaar niet zwaar is en dat je niet volledig van slag raakt door slaapgebrek. Zeker als je kindje veel huilt.
En dat je erover wilt praten, helemaal prima! Maar:"ik mis mijn oude leventje" dat vind ik zo raar......wat had je dan verwacht? Gewoon doorleven en je kindje er gewoon bij te doen? Ik vraag me bij zulke opmerkingen altijd af hoe goed er nagedacht is. Ze worden niet aan het einde van de dag opgehaald hoor net als op je werk.
Ik wens je heel veel geluk met je man en je kind. En.....je krijgt echt wel meer ruimte naarmate hij/zij ouder wordt.
Moet dat nou zo? Is toch logisch dat je soms met weemoed terug denkt aan je oude leventje? Dat denk ik ook wel eens (en mijn kinderen zijn 3 en 1); onbezorgd zijn, de deur uit gaan zonder na t denken, uitslapen, überhaupt slapen, een hele zondag op de bank ploffen. Dat wil toch niet zeggen dat je er niet goed over nagedacht hebt?
Het is een gigantische omschakeling, een kind krijgen.
zaterdag 22 april 2017 09:26
Verstandelijk weet je natuurlijk wel dat het zwaar is en dat je oude leventje voorbij is, maar wat voor impact dat daadwerkelijk gaat hebben, daar is van tevoren vaak geen voorstelling van te maken.
Ik snap hoe je je voelt. Bij mij kwam dat gevoel weliswaar wat later, maar ik heb ook een fase gehad waarin ik er opeens enorm van baalde en dacht 'is dit het nou?' Meerdere keren zelfs wel, eerlijk gezegd. Het is niet altijd een pleasure cruise, helaas. Maar ik denk niet dat je hoeft te twijfelen aan je liefde voor je kindje. Als ik het zo lees is die er echt wel.
Ik snap hoe je je voelt. Bij mij kwam dat gevoel weliswaar wat later, maar ik heb ook een fase gehad waarin ik er opeens enorm van baalde en dacht 'is dit het nou?' Meerdere keren zelfs wel, eerlijk gezegd. Het is niet altijd een pleasure cruise, helaas. Maar ik denk niet dat je hoeft te twijfelen aan je liefde voor je kindje. Als ik het zo lees is die er echt wel.
zaterdag 22 april 2017 09:28
quote:Fee-de-Goede schreef op 22 april 2017 @ 09:20:
Ik vond ondanks de reflux en het slechte slapen de babytijd wel fijn. Fijner dan de peuterpuberteit. Misschien omdat ik toen gewoon al heel lang niet meer sliep en ik 2 heftige peuters had.Mee eens, maar wij hadden dan ook een heel tevreden baby. Nu word ik af en toe echt gestoord van hem. Ik wortd momenteel bijvoorbeeld gebruikt als treinbaan, terwijl ik zit te typen.
Ik vond ondanks de reflux en het slechte slapen de babytijd wel fijn. Fijner dan de peuterpuberteit. Misschien omdat ik toen gewoon al heel lang niet meer sliep en ik 2 heftige peuters had.Mee eens, maar wij hadden dan ook een heel tevreden baby. Nu word ik af en toe echt gestoord van hem. Ik wortd momenteel bijvoorbeeld gebruikt als treinbaan, terwijl ik zit te typen.
zaterdag 22 april 2017 09:28
Bedankt voor jullie fijne reacties allemaal! ik zal even op wat dingen reageren.
- osteopaat: inderdaad al geprobeerd, heeft niks geholpen. Hij kon ook niks bijzonders ontdekken.
- mijn man is alleen in het weekend thuis en doet dan absoluut alles wat hij kan om mij te ontlasten, maar doordeweeks is hij er dus niet.
- biekoe; ik wil toch even reageren. Natuurlijk is er absoluut wel goed over nagedacht en natuurlijk heb ik me beseft dat alles zou gaan veranderen. Toch denk ik dat je van tevoren nooit goed kan overzien hoe je je daarbij dan gaat voelen. Ik in ieder geval niet.
- verder besef ik me ook dat het met de tijd vast beter zal worden hoor, maar af en toe moet ik gewoon even mijn verhaal kwijt...
- osteopaat: inderdaad al geprobeerd, heeft niks geholpen. Hij kon ook niks bijzonders ontdekken.
- mijn man is alleen in het weekend thuis en doet dan absoluut alles wat hij kan om mij te ontlasten, maar doordeweeks is hij er dus niet.
- biekoe; ik wil toch even reageren. Natuurlijk is er absoluut wel goed over nagedacht en natuurlijk heb ik me beseft dat alles zou gaan veranderen. Toch denk ik dat je van tevoren nooit goed kan overzien hoe je je daarbij dan gaat voelen. Ik in ieder geval niet.
- verder besef ik me ook dat het met de tijd vast beter zal worden hoor, maar af en toe moet ik gewoon even mijn verhaal kwijt...
