Kinderen
alle pijlers
Baby 3 maanden, nog niet gewend aan moederschap..herkenning?
zaterdag 22 april 2017 08:32
Hoi hoi,
Ik moet even mijn verhaal kwijt, en hoop op wat herkenning/tips
Ik heb jaren een hele sterke kinderwens gehad. Mijn vriend wilde nog niet, dus ik moest geduld hebben ondertussen werkte ik met héél veel plezier in de kinderopvang, genoot enorm van alle baby's en kindjes. In onze vrije tijd deden we veel leuke dingen en hebben we veel gereisd. Vorig jaar besloten we voor een kindje te gaan, en dol gelukkig waren we toen ik al na twee maanden in verwachting was!! De zwangerschap is super goed verlopen, ik heb er 9 maanden lang van genoten en in januari is onze zoon geboren!
Waar ik had verwacht direct een intense liefde te voelen, bleef dit gevoel helaas uit. Ik dacht, dat moet nog even groeien! Onze man heeft de eerste weken super veel gehuild en was dan niet rustig te krijgen. De eerste 10 weken heb ik bijna non stop met hem in de draagdoek gelopen, omdat hij niks anders wilde. Hij slaapt super slecht waardoor ik eigenlijk nooit meer een momentje voor mezelf heb. Hij heeft een aantal nachten redelijk geslapen maar op het moment zijn we snachts weer om de 1,5 a 2 uren wakker. Ik ben moe. Hij heeft wel eens een nachtje bij m'n ouders geslapen zodat ik even kan bijtanken, maar daar voel ik me dan weer schuldig over.
Ondertussen is het nog steeds een ontevreden baby, al zijn er af en toe ook wel leuke momenten (lachen, brabbelen). Hij huilt nog veel en wil eigenlijk niks. Lichamelijke oorzaken zijn wel onderzocht en uitgesloten. Ik zit echt met mezelf in de knoop, ik zie wel dat het een hartstikke mooi mannetje is en ik voel me heel verantwoordelijk voor hem. Toch mis ik mijn oude leventje, de vrijheid, het onbezorgde. Afspreken met vriendinnen, de deur uit. Ik had gewoon verwacht dat ik er veel meer plezier in zou hebben en misschien ook wel dat het makkelijker zou zijn.
Zijn er mensen die dit herkennen? En zo ja, wat heb je toen gedaan?
Ik moet even mijn verhaal kwijt, en hoop op wat herkenning/tips
Ik heb jaren een hele sterke kinderwens gehad. Mijn vriend wilde nog niet, dus ik moest geduld hebben ondertussen werkte ik met héél veel plezier in de kinderopvang, genoot enorm van alle baby's en kindjes. In onze vrije tijd deden we veel leuke dingen en hebben we veel gereisd. Vorig jaar besloten we voor een kindje te gaan, en dol gelukkig waren we toen ik al na twee maanden in verwachting was!! De zwangerschap is super goed verlopen, ik heb er 9 maanden lang van genoten en in januari is onze zoon geboren!
Waar ik had verwacht direct een intense liefde te voelen, bleef dit gevoel helaas uit. Ik dacht, dat moet nog even groeien! Onze man heeft de eerste weken super veel gehuild en was dan niet rustig te krijgen. De eerste 10 weken heb ik bijna non stop met hem in de draagdoek gelopen, omdat hij niks anders wilde. Hij slaapt super slecht waardoor ik eigenlijk nooit meer een momentje voor mezelf heb. Hij heeft een aantal nachten redelijk geslapen maar op het moment zijn we snachts weer om de 1,5 a 2 uren wakker. Ik ben moe. Hij heeft wel eens een nachtje bij m'n ouders geslapen zodat ik even kan bijtanken, maar daar voel ik me dan weer schuldig over.
Ondertussen is het nog steeds een ontevreden baby, al zijn er af en toe ook wel leuke momenten (lachen, brabbelen). Hij huilt nog veel en wil eigenlijk niks. Lichamelijke oorzaken zijn wel onderzocht en uitgesloten. Ik zit echt met mezelf in de knoop, ik zie wel dat het een hartstikke mooi mannetje is en ik voel me heel verantwoordelijk voor hem. Toch mis ik mijn oude leventje, de vrijheid, het onbezorgde. Afspreken met vriendinnen, de deur uit. Ik had gewoon verwacht dat ik er veel meer plezier in zou hebben en misschien ook wel dat het makkelijker zou zijn.
Zijn er mensen die dit herkennen? En zo ja, wat heb je toen gedaan?
zaterdag 22 april 2017 09:34
quote:reisa1978 schreef op 22 april 2017 @ 09:31:
Wat is er onderzocht en uitgesloten?We zijn bij een osteopaat geweest, deze heeft geen dingen gevonden als bijvoorbeeld het kiss syndroom oid. Verder hebben we andere voeding geprobeerd tegen koemelkallergie, maar daar werd het niet beter van. Ook hebben we medicatie gehad tegen reflux klagen maar ook daar werd het niet echt beter van.
Wat is er onderzocht en uitgesloten?We zijn bij een osteopaat geweest, deze heeft geen dingen gevonden als bijvoorbeeld het kiss syndroom oid. Verder hebben we andere voeding geprobeerd tegen koemelkallergie, maar daar werd het niet beter van. Ook hebben we medicatie gehad tegen reflux klagen maar ook daar werd het niet echt beter van.
zaterdag 22 april 2017 09:37
quote:biekoe schreef op 22 april 2017 @ 09:17:
Hallo!!!!
Je wilde een kind, dan is je oude leventje voorbij!!!!
En ik ga hier echt niet ontkrachten dat het eerste jaar niet zwaar is en dat je niet volledig van slag raakt door slaapgebrek. Zeker als je kindje veel huilt.
En dat je erover wilt praten, helemaal prima! Maar:" ik mis mijn oude leventje" dat vind ik zo raar...... wat had je dan verwacht? Gewoon doorleven en je kindje er gewoon bij te doen? Ik vraag me bij zulke opmerkingen altijd af hoe goed er nagedacht is. Ze worden niet aan het einde van de dag opgehaald hoor net als op je werk.
Ik wens je heel veel geluk met je man en je kind. En.....je krijgt echt wel meer ruimte naarmate hij/zij ouder wordt.Nou, ik niet. Natuurlijk weet je dat je leven veranderd, maar op sommige scenario's kan je je gewoon niet voorbereiden. Hele dagen met een gefrustreerde baby, en er is echt een verschil tussen er uit moeten 's nachts, en amper slapen 's nachts. Man, ik heb ook zovaak met weemoed terug gedacht aan de tijd dat ze er nog niet was. Niet omdat ik niet van haar hield, maar zo leuk was het leven met haar nog niet.
Hallo!!!!
Je wilde een kind, dan is je oude leventje voorbij!!!!
En ik ga hier echt niet ontkrachten dat het eerste jaar niet zwaar is en dat je niet volledig van slag raakt door slaapgebrek. Zeker als je kindje veel huilt.
En dat je erover wilt praten, helemaal prima! Maar:" ik mis mijn oude leventje" dat vind ik zo raar...... wat had je dan verwacht? Gewoon doorleven en je kindje er gewoon bij te doen? Ik vraag me bij zulke opmerkingen altijd af hoe goed er nagedacht is. Ze worden niet aan het einde van de dag opgehaald hoor net als op je werk.
Ik wens je heel veel geluk met je man en je kind. En.....je krijgt echt wel meer ruimte naarmate hij/zij ouder wordt.Nou, ik niet. Natuurlijk weet je dat je leven veranderd, maar op sommige scenario's kan je je gewoon niet voorbereiden. Hele dagen met een gefrustreerde baby, en er is echt een verschil tussen er uit moeten 's nachts, en amper slapen 's nachts. Man, ik heb ook zovaak met weemoed terug gedacht aan de tijd dat ze er nog niet was. Niet omdat ik niet van haar hield, maar zo leuk was het leven met haar nog niet.
zaterdag 22 april 2017 09:37
Zelf ben ik vroeg moeder geworden..had er niet zo'n beeld van..vond het eerste jaar zwaar en daarna ging het snel beter
Ik zie wel wat jij beschrijft veel bij vriendinnen/familie die later moeder werden. Idealiseerden het enorm, waren heul erg toe aan een eigen baby, dachten toen al over mij ' wat doet ze moeilijk met die middagslaapjes..als ik een.baby heb dan neem ik hem overal heerlijk mee naartoe in mijn draagdoek..( en geef bv tot in den treure) werkten zelf met kinderen
Toen zij een baby hadden viel het best enorm rauw op hun dak dat babies soms doodvermoeiend zijn en dat je leven echt volledig omgedraaid wordt en ook dat er bijv babies zijn die helemaal niet in een draagdoek overal meegesjouwd willen....borstvoeding niet lukt en ga zo maar door
Soort reality check en dat kan superzwaar vallen bij een romantisch beeld van lekker tutten enzovoorts
Joh welkom in reallife en stop met denken hoe je dacht dat het zou zijn, de teleurstelling dat het zo niet is en besteed je kind lekker uit zonder schuldgevoel aan je ouders..pak slaap die je kan pakken en weet het wordt vanzelf.beter( maar stel je verwachtingen bij)
Ik zie wel wat jij beschrijft veel bij vriendinnen/familie die later moeder werden. Idealiseerden het enorm, waren heul erg toe aan een eigen baby, dachten toen al over mij ' wat doet ze moeilijk met die middagslaapjes..als ik een.baby heb dan neem ik hem overal heerlijk mee naartoe in mijn draagdoek..( en geef bv tot in den treure) werkten zelf met kinderen
Toen zij een baby hadden viel het best enorm rauw op hun dak dat babies soms doodvermoeiend zijn en dat je leven echt volledig omgedraaid wordt en ook dat er bijv babies zijn die helemaal niet in een draagdoek overal meegesjouwd willen....borstvoeding niet lukt en ga zo maar door
Soort reality check en dat kan superzwaar vallen bij een romantisch beeld van lekker tutten enzovoorts
Joh welkom in reallife en stop met denken hoe je dacht dat het zou zijn, de teleurstelling dat het zo niet is en besteed je kind lekker uit zonder schuldgevoel aan je ouders..pak slaap die je kan pakken en weet het wordt vanzelf.beter( maar stel je verwachtingen bij)
zaterdag 22 april 2017 09:51
Heel herkenbaar (en ik had een modelbaby). Ik was bijvoorbeeld erg verheugd toen ik weer aan het werk mocht na drie maanden.
Dit went, het wordt beter en tot die tijd jezelf ontslaan van elk schuldgevoel. Dat scheelt al een hoop. Schakel hulp in waar kan, kies regelmatig voor eigen tijd waar nodig en probeer er op te vertrouwen dat het écht makkelijk wordt. Het wordt niet meer zoals zonder kind, maar er kan nog een heleboel wel.
Dit went, het wordt beter en tot die tijd jezelf ontslaan van elk schuldgevoel. Dat scheelt al een hoop. Schakel hulp in waar kan, kies regelmatig voor eigen tijd waar nodig en probeer er op te vertrouwen dat het écht makkelijk wordt. Het wordt niet meer zoals zonder kind, maar er kan nog een heleboel wel.
zaterdag 22 april 2017 09:57
quote:R03 schreef op 22 april 2017 @ 09:28:
Bedankt voor jullie fijne reacties allemaal! ik zal even op wat dingen reageren.
- osteopaat: inderdaad al geprobeerd, heeft niks geholpen. Hij kon ook niks bijzonders ontdekken.
- mijn man is alleen in het weekend thuis en doet dan absoluut alles wat hij kan om mij te ontlasten, maar doordeweeks is hij er dus niet.
- biekoe; ik wil toch even reageren. Natuurlijk is er absoluut wel goed over nagedacht en natuurlijk heb ik me beseft dat alles zou gaan veranderen. Toch denk ik dat je van tevoren nooit goed kan overzien hoe je je daarbij dan gaat voelen. Ik in ieder geval niet.
- verder besef ik me ook dat het met de tijd vast beter zal worden hoor, maar af en toe moet ik gewoon even mijn verhaal kwijt... Je kan het ook gewoon echt niet weten van te voren, hoe erg je je best ook doet en beseft dat dingen veranderen. Het is niet echt te weten van te voren wat dat met je doet. In het echie. En zeker niet als je een baby hebt die heel veel huilt.
Bedankt voor jullie fijne reacties allemaal! ik zal even op wat dingen reageren.
- osteopaat: inderdaad al geprobeerd, heeft niks geholpen. Hij kon ook niks bijzonders ontdekken.
- mijn man is alleen in het weekend thuis en doet dan absoluut alles wat hij kan om mij te ontlasten, maar doordeweeks is hij er dus niet.
- biekoe; ik wil toch even reageren. Natuurlijk is er absoluut wel goed over nagedacht en natuurlijk heb ik me beseft dat alles zou gaan veranderen. Toch denk ik dat je van tevoren nooit goed kan overzien hoe je je daarbij dan gaat voelen. Ik in ieder geval niet.
- verder besef ik me ook dat het met de tijd vast beter zal worden hoor, maar af en toe moet ik gewoon even mijn verhaal kwijt... Je kan het ook gewoon echt niet weten van te voren, hoe erg je je best ook doet en beseft dat dingen veranderen. Het is niet echt te weten van te voren wat dat met je doet. In het echie. En zeker niet als je een baby hebt die heel veel huilt.
zaterdag 22 april 2017 10:11
Waarom is je man doordeweeks niet thuis? Of bedoel je dat hij dan werkt van 9 tot 5? Neemt hij het na zijn werk dan wel van je over? Doe je 's nachts dan alles alleen? Of is hij echt weg, slaapt hij ergens anders.
Als hij wel thuis is, dan zou ik de zorg doordeweeks toch meer gaan verdelen. Werk kan zwaar zijn, maar persoonlijk vond ik 24/7 thuis zijn met een baby zwaarder. Zeker als hij zoveel huilt als jij beschrijft.
Geef je bv? Koemelkallergie en (verborgen) reflux al uitgesloten? Wanneer ga jij zelf weer aan het werk?
(dit kan soms juist ontlasten en je weer een beetje je eigen leven teruggeven)
Als je je ook down voelt: ga naar de huisarts!
Als hij wel thuis is, dan zou ik de zorg doordeweeks toch meer gaan verdelen. Werk kan zwaar zijn, maar persoonlijk vond ik 24/7 thuis zijn met een baby zwaarder. Zeker als hij zoveel huilt als jij beschrijft.
Geef je bv? Koemelkallergie en (verborgen) reflux al uitgesloten? Wanneer ga jij zelf weer aan het werk?
(dit kan soms juist ontlasten en je weer een beetje je eigen leven teruggeven)
Als je je ook down voelt: ga naar de huisarts!
zaterdag 22 april 2017 10:23
Wat vervelend en dikke knuffel
Ik herken het van m'n eerste.. ik haatte de term 'huilbaby', maar het was bij haar helaas wel het geval. Ik heb uuuuren rondgelopen in de draagdoek en op een gegeven moment voel je je erg geïsoleerd.. Alles wil je uitsluiten.. KMA, gevoelig nekje, prikkelgevoelig... Dan voel je je en een slechte moeder en soms vind je je eigen kindje even niet zo leuk!
Ook osteopaat geprobeerd, chiropractor en zelfs in ZH opgenomen voor excessief huilen. Bij haar bleek het heel simpel: ze was snel geprikkeld en moest gewoon veel strakker in een ritme van voeden, kort spelen en hup het bed weer in.
Maar MAN wat heb ik geworsteld! Ik kan je helaas niet helpen waarom jouw kindje zo ontevreden is, maar luister naar je gevoel en wacht niet te lang met hulp zoeken. Toch wat vaker bij je ouders laten logeren en even tijd voor je zelf pakken? En je niet schuldig voelen!
Ik herken het van m'n eerste.. ik haatte de term 'huilbaby', maar het was bij haar helaas wel het geval. Ik heb uuuuren rondgelopen in de draagdoek en op een gegeven moment voel je je erg geïsoleerd.. Alles wil je uitsluiten.. KMA, gevoelig nekje, prikkelgevoelig... Dan voel je je en een slechte moeder en soms vind je je eigen kindje even niet zo leuk!
Ook osteopaat geprobeerd, chiropractor en zelfs in ZH opgenomen voor excessief huilen. Bij haar bleek het heel simpel: ze was snel geprikkeld en moest gewoon veel strakker in een ritme van voeden, kort spelen en hup het bed weer in.
Maar MAN wat heb ik geworsteld! Ik kan je helaas niet helpen waarom jouw kindje zo ontevreden is, maar luister naar je gevoel en wacht niet te lang met hulp zoeken. Toch wat vaker bij je ouders laten logeren en even tijd voor je zelf pakken? En je niet schuldig voelen!
zaterdag 22 april 2017 10:42
Ik heb het bij mijn oudste ook gehad. Heel veel huilen is gewoon killing. Het ging bij mij echt op een soort van stressknop zitten. Ik was pas enigszins rustig als baby stopte met huilen en dan nog was ik constant bang dat ze weer begon. Wat bij heel erg heeft geholpen is meer ritme en structuur in de dag brengen (slapen, eten, spelen), baby veel eerder naar bed dan ik dacht dat nodig was, en de baby iets meer met rust laten, door bv even te laten huilen. Ik denk achteraf dat ik er zelf teveel bovenop zat en dat de baby daardoor ook overprikkeld raakte. Ik heb haar ook heel veel in de draagdoek gehad maar werd daar op een gegeven moment horendol van. Toen ben ik haar echt structureel in bed gaan leggen om te slapen en op een gegeven moment ging dat goed! Een vast slaapritueel heeft daarbij geholpen. Op een gegeven moment ging ze zelf echt minder huilen en nu is het het leukste kind dat er is 
.
Ik heb weleens ergens gelezen een moeder die vond dat de eerste maanden bestonden uit onvoorwaardelijke zorg en dat later die onvoorwaardelijke liefde pas kwam. Dat heeft mij ook geholpen.
Succes, het is gewoon niet altijd leuk. Maar ik vond en vind het wel steeds leuker worden!
. Ik heb weleens ergens gelezen een moeder die vond dat de eerste maanden bestonden uit onvoorwaardelijke zorg en dat later die onvoorwaardelijke liefde pas kwam. Dat heeft mij ook geholpen.
Succes, het is gewoon niet altijd leuk. Maar ik vond en vind het wel steeds leuker worden!
zaterdag 22 april 2017 10:47
Yep ik herken het. Ik had precies hetzelfde als jij en ohhhh wat voelde ik me schuldig en naar. Als ik terug denk aan die tijd was het niet leuk. Om me heen bij vriendinnen en zussen zag ik ban die ontspannen, tevreden baby'tjes en zodra ik ergens binnen stapte begon het krijsen. Achteraf vraag ik me af: krijste ze omdat we ergens binnen kwamen? Of voelde ze aan hoe ongeloof gespannen ik was en huilde ze daardoor?
Het enige wat mij hielp in die tijd was herkenning krijgen. Hoeveel mensen er wel niet tegen me zeiden; oh meid, dat had ik ook! En dan dacht ik; pffffff ik ben gelukkig niet de enige.
En nu? Heb ik een prachtige lieve dochter van 8. Tevreden, gezellig. Ik voel me schuldig over haar eerste 1,5 jaar. Waarom heb ik haar niet meer geknuffeld en met geduld liefde gegeven
Het enige wat mij hielp in die tijd was herkenning krijgen. Hoeveel mensen er wel niet tegen me zeiden; oh meid, dat had ik ook! En dan dacht ik; pffffff ik ben gelukkig niet de enige.
En nu? Heb ik een prachtige lieve dochter van 8. Tevreden, gezellig. Ik voel me schuldig over haar eerste 1,5 jaar. Waarom heb ik haar niet meer geknuffeld en met geduld liefde gegeven
zaterdag 22 april 2017 10:51
quote:Poekeloris schreef op 22 april 2017 @ 10:47:
Yep ik herken het. Ik had precies hetzelfde als jij
En nu? Heb ik een prachtige lieve dochter van 8. Tevreden, gezellig. Ik voel me schuldig over haar eerste 1,5 jaar. Waarom heb ik haar niet meer geknuffeld en met geduld liefde gegeven Zo moet je niet denken. Dat héb je gedaan, echt. Ook jij bent maar een mens.
Yep ik herken het. Ik had precies hetzelfde als jij
En nu? Heb ik een prachtige lieve dochter van 8. Tevreden, gezellig. Ik voel me schuldig over haar eerste 1,5 jaar. Waarom heb ik haar niet meer geknuffeld en met geduld liefde gegeven Zo moet je niet denken. Dat héb je gedaan, echt. Ook jij bent maar een mens.
zaterdag 22 april 2017 10:57
Ja herkenbaar. Ik voelde me gevangen en ellendig de eerste maanden na de geboorte van mijn eerste. Die wilde ook enkel en alleen maar gedragen worden. Weken heb ik op de bank gebivakeerd met mijn pasgeboren baby. En toen ze niet meer zo pasgeboren was sliep ze ook alleen maar in een draagdoek. Na een half jaar was ik op en wilde ik dat niet meer. Dus gaan slaaptrainen. Langzaamaan werd het makkelijker. Ik vond het een kwestie van uitzitten nu achteraf. Toen ik er middenin zat leek het uitzichtloos en had ik oprecht spijt ondanks dat ik wel van haar hield. Heel dubbel en lastig. Iedereen maar zeggen 'oh heerlijk, geniet ervan' en ik dacht, waarvan?? Elke dag was een doorworsteling, elke minuut van de dag op de klok kijken om de tijd sneller te laten gaan.
Ik had angst om aan een tweede te beginnen door deze negatieve ervaring maar wat ben ik blij dat ik niet naar mijn gevoel heb geluisterd want nummer twee is de meest heerlijke en makkelijke baby die er bestaat. Die wens ik niet groter. Die mag altijd dat heerlijke zachte, knuffelige, lieve en rustige babietje blijven
Moraal van het verhaal; voel je niet schuldig, worstel de tijd door, probeer de leuke momenten vast te houden en echt, het gaat over! En veel sterkte!
Ik had angst om aan een tweede te beginnen door deze negatieve ervaring maar wat ben ik blij dat ik niet naar mijn gevoel heb geluisterd want nummer twee is de meest heerlijke en makkelijke baby die er bestaat. Die wens ik niet groter. Die mag altijd dat heerlijke zachte, knuffelige, lieve en rustige babietje blijven
Moraal van het verhaal; voel je niet schuldig, worstel de tijd door, probeer de leuke momenten vast te houden en echt, het gaat over! En veel sterkte!
zaterdag 22 april 2017 11:08
Mijn oudste was ook zo. Huilen, huilen, weinig slapen en heel onrustig. Het werd pas beter toen ze meer controle over zichzelf kreeg. Hoe meer ze kon hoe makkelijker ze werd. Vanaf het moment dat ze kon lopen was ze een makkelijke dreumes.
Pas bij de tweede die gewoon ging slapen als je haar in bed legde en ook een kwartiertje op een speelkleed met een speelgoedje zichzelf kon vermaken snapte ik pas waar die andere moeders het over hadden. Kortom het wordt beter en het ligt niet aan jou.
Pas bij de tweede die gewoon ging slapen als je haar in bed legde en ook een kwartiertje op een speelkleed met een speelgoedje zichzelf kon vermaken snapte ik pas waar die andere moeders het over hadden. Kortom het wordt beter en het ligt niet aan jou.
zaterdag 22 april 2017 11:10
Daar kun je je ook echt geen voorstelling van maken, hoe het gaat zijn! Pas bij de tweede kon ik het huilen stukken beter aan, want je weet (achteraf bij de oudste ) dat fases komen, maar ook weer snel over kunnen gaan. En ook dat het huilen ooit weer een keer overgaat, je weet alleen niet wanneer. Bij mijn oudste vond ik dat uitzitten en het onvoorspelbare heel erg lastig en kon ik dat ook niet goed aan. Bij de jongste al vele malen beter. Zoals je begrijpt: al doende leer je en het gaat ooit meer vanzelf en gemakkelijker.
3 maanden is nog ook niet zo lang, ik had minstens het dubbele nodig om in een fijn ritme te komen met de baby, maar ook met mijn leven. Voordat je een routine hebt opgebouwd waar jij je prettig bij voelt en valt te combineren met je gezin ben je vaak even verder. Ik voelde me na 9 maanden overigens ook stukken beter, ontzwangeren vond ik het lastigste van het hele zwanger zijn!
3 maanden is nog ook niet zo lang, ik had minstens het dubbele nodig om in een fijn ritme te komen met de baby, maar ook met mijn leven. Voordat je een routine hebt opgebouwd waar jij je prettig bij voelt en valt te combineren met je gezin ben je vaak even verder. Ik voelde me na 9 maanden overigens ook stukken beter, ontzwangeren vond ik het lastigste van het hele zwanger zijn!
zaterdag 22 april 2017 11:38
Niet echt herkenbaar, maar ik kan het me wel voorstellen. Ik heb ook een zoontje van paar maanden, maar deze is tot nog toe heerlijk rustig en tevreden. En als hij een dag of nacht meer huilt vind ik het meteen behoorlijk zwaar. Ik kan echt niet goed tegen dat geluid.. En ik mis het oude leventje ook echt weleens, vooral de zorgeloosheid en doen en laten wat je wil. En niet slecht voelen om te laten logeren als die optie er is hoor, echt af en toe bijtanken.
zaterdag 22 april 2017 11:43
Ja dat kan ik blauwuiltje! Wij zijn 9 jaar samen, en sinds die tijd heeft hij al één bepaalde droombaan waarvoor hij altijd aan het solliciteren is geweest, nooit gelukt. Tegen het einde van mijn zwangerschap kwamen er geluiden dat hij die baan misschien alsnog zou kunnen krijgen, maar dan wel aan de andere kant van het land... toen ons zoontje vijf weken was, was het definitief. Als hij wilde, kon hij aan de slag! We vonden allebei dat hij die kans niet kon laten schieten, zeker omdat hij er al zó lang mee bezig was. Hij is dus doordeweeks aan de andere kant vh land. De bedoeling is wel dat ons zoontje en ik ook daarheen gaan verhuizen, maar we zijn nu eerst nog op zoek naar een geschikte woning ed...
zaterdag 22 april 2017 12:38
Dat vind ik zo'n totale onzin, dat een baby je stress oppikt. Heeft ook geen enkele zin om te zeggen.
Ik had een huilbaby en was behoorlijk kapot. Dan had echt niemand moeten zeggen dat de baby waarschijnlijk mijn gevoel oppikte. Hou op zeg. Is een kip en ei verhaal: een baby is niet relaxed doordat de ouders relaxed zijn, het is juist precies andersom!
TO: wat ontzettend knap en zwaar dat je 5 dagen per week helemaal alleen je baby verzorgt. Dat lijkt me heel heftig!
Opnieuw: je gevoel is heel normaal. Het is gewoon heel zwaar, zeker als je baby niet zo tevreden is. Geloof me: I've been there. Maar het komt echt goed!
Ik had een huilbaby en was behoorlijk kapot. Dan had echt niemand moeten zeggen dat de baby waarschijnlijk mijn gevoel oppikte. Hou op zeg. Is een kip en ei verhaal: een baby is niet relaxed doordat de ouders relaxed zijn, het is juist precies andersom!
TO: wat ontzettend knap en zwaar dat je 5 dagen per week helemaal alleen je baby verzorgt. Dat lijkt me heel heftig!
Opnieuw: je gevoel is heel normaal. Het is gewoon heel zwaar, zeker als je baby niet zo tevreden is. Geloof me: I've been there. Maar het komt echt goed!
