Kinderen
alle pijlers
Bewust geen kinderen en voordelen voor jou
dinsdag 21 oktober 2014 13:57
hallo,
Ik ben nieuw hier en heb eigenlijk nooit een kinderwens gehad, zie mezelf niet als moeder. In mijn omgeving zie ik juist zussen/broers en vrienden wel kinderen krijgen.
Heb jij bewust geen kinderen en heb je hier ooit aan getwijfeld? Wat zijn voor jou de voordelen?
Alvast bedankt voor de reacties
Ik ben nieuw hier en heb eigenlijk nooit een kinderwens gehad, zie mezelf niet als moeder. In mijn omgeving zie ik juist zussen/broers en vrienden wel kinderen krijgen.
Heb jij bewust geen kinderen en heb je hier ooit aan getwijfeld? Wat zijn voor jou de voordelen?
Alvast bedankt voor de reacties
dinsdag 28 oktober 2014 12:44
quote:blue_lagoon schreef op 28 oktober 2014 @ 12:22:
[...]
Maar is dat erg dan? Iemand die besluit kindvrij te blijven doet er toch helemaal niemand kwaad mee?
En ik vind een kind krijgen net zo egoïstisch als geen kind krijgen. Niemand vraagt erom geboren te worden, je maakt de keuze gewoon voor jezelf omdat je zelf graag kinderen wil. Dat vind ik dan net zo goed egoïstisch.
Vind ik ook.
Vind de dubbele boodschap omtrent het kindergebeuren altijd zo opmerkelijk. Enerzijds kunnen veel mensen zich niet voorstellen dat je je niet wilt voortplanten, want je weet niet wat je mist en je krijgt er zoveel voor terug, wat al impliceert dat het dus begint met heel veel geven.
Geniet ervan, staat er op een gemiddeld kraamkaartje.
Wanneer komt de volgende, als een moeder net bijna in tranen heeft verteld, dat ze na een paar weken nog nauwelijks haar bed heeft gezien. Ik chargeer even
Anderzijds worden het tropenjaren genoemd en staat opofferingsgezindheid hoog in het vaandel. Verse moeders die hier een topic openen over hun kind dat niet wil slapen/eten, driftig is haasten zich te zeggen dat ze hun kind echt heel lief vinden en er erg van genieten.
Puur rationeel gezien, is het eigenlijk niet zo moeilijk. Waar kies je liever voor: ongestoord slapen/uitslapen, de deur uit wanneer je wilt binnen vijf minuten.
Of thuiskomen na een lange werkdag en aan de slag met een moe dreinend kind. Voortdurend rekening houden met slaapjes, ziektes, ritme, school, feestjes en vriendjes van kind. Vakanties uitzoeken met speeltuin, zo kan ik nog wel even doorgaan.
Gelukkig is er iets om heel veel van te houden, wat er eerst niet was. En is het naast een rationele ook en vooral een emotionele beslissing. Maar dat menigeen zijn/haar portie aan fikkie geeft kan ik dus best begrijpen.
[...]
Maar is dat erg dan? Iemand die besluit kindvrij te blijven doet er toch helemaal niemand kwaad mee?
En ik vind een kind krijgen net zo egoïstisch als geen kind krijgen. Niemand vraagt erom geboren te worden, je maakt de keuze gewoon voor jezelf omdat je zelf graag kinderen wil. Dat vind ik dan net zo goed egoïstisch.
Vind ik ook.
Vind de dubbele boodschap omtrent het kindergebeuren altijd zo opmerkelijk. Enerzijds kunnen veel mensen zich niet voorstellen dat je je niet wilt voortplanten, want je weet niet wat je mist en je krijgt er zoveel voor terug, wat al impliceert dat het dus begint met heel veel geven.
Geniet ervan, staat er op een gemiddeld kraamkaartje.
Wanneer komt de volgende, als een moeder net bijna in tranen heeft verteld, dat ze na een paar weken nog nauwelijks haar bed heeft gezien. Ik chargeer even
Anderzijds worden het tropenjaren genoemd en staat opofferingsgezindheid hoog in het vaandel. Verse moeders die hier een topic openen over hun kind dat niet wil slapen/eten, driftig is haasten zich te zeggen dat ze hun kind echt heel lief vinden en er erg van genieten.
Puur rationeel gezien, is het eigenlijk niet zo moeilijk. Waar kies je liever voor: ongestoord slapen/uitslapen, de deur uit wanneer je wilt binnen vijf minuten.
Of thuiskomen na een lange werkdag en aan de slag met een moe dreinend kind. Voortdurend rekening houden met slaapjes, ziektes, ritme, school, feestjes en vriendjes van kind. Vakanties uitzoeken met speeltuin, zo kan ik nog wel even doorgaan.
Gelukkig is er iets om heel veel van te houden, wat er eerst niet was. En is het naast een rationele ook en vooral een emotionele beslissing. Maar dat menigeen zijn/haar portie aan fikkie geeft kan ik dus best begrijpen.
dinsdag 28 oktober 2014 12:46
Tja ik denk ook niet dat ik een kind voldoende kan bieden en hem of haar gelukkig kan maken. (grrrrrrr ik word echt nijdig van het geoordeel daarover. sinds wanneer kan iemand in mijn hoofd kijken? nadenken kan ik echt zelf wel...)
Oei ja ik snap wel dat je dat lastig vind. Maar mijn ervaring is ook wel dat als je eerlijk bent ipv. het bot af te kappen je soms goede reacties krijgt maar heel vaak ook k*t reacties. Nou ja dat zegt meer over die personen maar toch.)
Oei ja ik snap wel dat je dat lastig vind. Maar mijn ervaring is ook wel dat als je eerlijk bent ipv. het bot af te kappen je soms goede reacties krijgt maar heel vaak ook k*t reacties. Nou ja dat zegt meer over die personen maar toch.)
dinsdag 28 oktober 2014 12:51
quote:rocky2008 schreef op 28 oktober 2014 @ 12:41:
[...]
Maar ik vind wel dat het feit dat je kind echt onvoorwaardelijk van je houdt, je vertrouwt en je hem of haar alles kan bijbrengen, echt wel een toevoeging in mijn leven is.
Een kennis van me heeft twee zoons, eentje woont bij hem in, steekt geen poot uit en weigert om met zijn 21e op zichzelf te gaan wonen.
De andere zoon doet uitspraken als "ik spuug en dans op je graf als jij er niet meer bent."
Heerlijk, die onvoorwaardelijke liefde.
[...]
Maar ik vind wel dat het feit dat je kind echt onvoorwaardelijk van je houdt, je vertrouwt en je hem of haar alles kan bijbrengen, echt wel een toevoeging in mijn leven is.
Een kennis van me heeft twee zoons, eentje woont bij hem in, steekt geen poot uit en weigert om met zijn 21e op zichzelf te gaan wonen.
De andere zoon doet uitspraken als "ik spuug en dans op je graf als jij er niet meer bent."
Heerlijk, die onvoorwaardelijke liefde.
dinsdag 28 oktober 2014 12:53
quote:toedoedelatoe schreef op 28 oktober 2014 @ 11:35:
[...]
En daar gaan we weer, het zoveelste onderzoek (en zonder wetenschappelijke verwijzing).
Geluk haal je uit jezelf is mijn mening.
Hoezo wetenschappelijk onderzoek, mij hebben ze niks gevraagd hoor... en ik heb een pleurishekel aan dat getut (wassen, aankleden, badje enz) dus je maakt mij echt niet wijs dat ik er gelukkig van word.
Bovendien ben ik zelf al complex en onmogelijk dus een kopie van mij lijkt me niet erg handig... .
SS: goed opgevoed ook, die mensen hebben echt goed nagedacht over opvoeden voor ze aan de fok gingen hoor... (not)
Toch vind ik het niet erg dat mensen nou eenmaal verschillend zijn en verschillende keuzes maken. Dan kunnen we er op zijn minst 500.000 topics over maken en gezellig discuseren .
[...]
En daar gaan we weer, het zoveelste onderzoek (en zonder wetenschappelijke verwijzing).
Geluk haal je uit jezelf is mijn mening.
Hoezo wetenschappelijk onderzoek, mij hebben ze niks gevraagd hoor... en ik heb een pleurishekel aan dat getut (wassen, aankleden, badje enz) dus je maakt mij echt niet wijs dat ik er gelukkig van word.
Bovendien ben ik zelf al complex en onmogelijk dus een kopie van mij lijkt me niet erg handig... .
SS: goed opgevoed ook, die mensen hebben echt goed nagedacht over opvoeden voor ze aan de fok gingen hoor... (not)
Toch vind ik het niet erg dat mensen nou eenmaal verschillend zijn en verschillende keuzes maken. Dan kunnen we er op zijn minst 500.000 topics over maken en gezellig discuseren .
dinsdag 28 oktober 2014 12:56
quote:SilverShadow schreef op 28 oktober 2014 @ 12:51:
[...]
Een kennis van me heeft twee zoons, eentje woont bij hem in, steekt geen poot uit en weigert om met zijn 21e op zichzelf te gaan wonen.
De andere zoon doet uitspraken als "ik spuug en dans op je graf als jij er niet meer bent."
Heerlijk, die onvoorwaardelijke liefde.
Dat zijn gelukkig uitzonderingen natuurlijk, maar hier op het forum ook wel eens gelezen over iemand die iemand kende die dolgraag kinderen wilde. Kinderen zijn er gekomen en inmiddels volwassen. De ene woont in het buitenland en de vrouw had geen geld om hem regelmatig te bezoeken, de ander zit al jaren vast wegens een zedendelict. Vreselijk zeg. Dan is de boot mooi aan. En zoals ik al zei: gelukkig zijn dat uitzonderingen en ik geloof best dat je er echt heel veel voor terug krijgt, maar vooral dat laatste zal je maar overkomen zeg... Dat verwacht je natuurlijk niet als je die lieve baby in zijn babypakje ziet liggen in de box.
[...]
Een kennis van me heeft twee zoons, eentje woont bij hem in, steekt geen poot uit en weigert om met zijn 21e op zichzelf te gaan wonen.
De andere zoon doet uitspraken als "ik spuug en dans op je graf als jij er niet meer bent."
Heerlijk, die onvoorwaardelijke liefde.
Dat zijn gelukkig uitzonderingen natuurlijk, maar hier op het forum ook wel eens gelezen over iemand die iemand kende die dolgraag kinderen wilde. Kinderen zijn er gekomen en inmiddels volwassen. De ene woont in het buitenland en de vrouw had geen geld om hem regelmatig te bezoeken, de ander zit al jaren vast wegens een zedendelict. Vreselijk zeg. Dan is de boot mooi aan. En zoals ik al zei: gelukkig zijn dat uitzonderingen en ik geloof best dat je er echt heel veel voor terug krijgt, maar vooral dat laatste zal je maar overkomen zeg... Dat verwacht je natuurlijk niet als je die lieve baby in zijn babypakje ziet liggen in de box.
dinsdag 28 oktober 2014 12:59
Hihi maar die zijn ook geen baby of kleuter meer... (tenzij je ze gewoon snel zelfstandig wil hebben.. )
En pubers baren gaat een beetje lastig ben ik bang...
Dat moet ik overigens wel toegeven: met baby's en peuters/kleuters heb ik weinig, maar vanaf een jaar of 11 tm pubertijd vind ik veel leuker. Echt niet makkelijk, dat snap ik.
Ik ken iemand van mijn leeftijd (ietsje ouder) die heeft een puberzoon. Die heeft iedere week wel wat uitgehaald, maar toch, hij ziet er zo onschuldig en schattig uit... . En dat tegendraadse, ik vind dat wel grappig..
ES: echt boos word ik daar niet om hoor.. ik vind het gewoon soms een beetje irritant. (om heel eerlijk te zijn moet ik toegeven dat dat meer uit een soort angst is dat ze over mijn leven gaan oordelen...)
En pubers baren gaat een beetje lastig ben ik bang...
Dat moet ik overigens wel toegeven: met baby's en peuters/kleuters heb ik weinig, maar vanaf een jaar of 11 tm pubertijd vind ik veel leuker. Echt niet makkelijk, dat snap ik.
Ik ken iemand van mijn leeftijd (ietsje ouder) die heeft een puberzoon. Die heeft iedere week wel wat uitgehaald, maar toch, hij ziet er zo onschuldig en schattig uit... . En dat tegendraadse, ik vind dat wel grappig..
ES: echt boos word ik daar niet om hoor.. ik vind het gewoon soms een beetje irritant. (om heel eerlijk te zijn moet ik toegeven dat dat meer uit een soort angst is dat ze over mijn leven gaan oordelen...)
dinsdag 28 oktober 2014 13:09
quote:Jeetjemina schreef op 21 oktober 2014 @ 14:15:
[...]
Denk je?
Ben van hetzelfde jaartal, maar geloof er niks van dat die kinderwens nog komt bij mij.
Dat zeiden ze tegen mij ook tien jaar geleden. Nu tien jaar verder ben ik 32 en mijn gevoel dat ik ze niet wil is alleen maar sterker geworden. Die opmerking slaat dus als een l*l op een drumstick...
Weet ik Evelyne. Of je er nou 0, 1, 4, of 26 hebt, oordelen krijg je toch wel. Nogmaals als iemand oordeelt zegt dat enkel wat over die persoon die oordeelt.
[...]
Denk je?
Ben van hetzelfde jaartal, maar geloof er niks van dat die kinderwens nog komt bij mij.
Dat zeiden ze tegen mij ook tien jaar geleden. Nu tien jaar verder ben ik 32 en mijn gevoel dat ik ze niet wil is alleen maar sterker geworden. Die opmerking slaat dus als een l*l op een drumstick...
Weet ik Evelyne. Of je er nou 0, 1, 4, of 26 hebt, oordelen krijg je toch wel. Nogmaals als iemand oordeelt zegt dat enkel wat over die persoon die oordeelt.
dinsdag 28 oktober 2014 13:13
quote:classicqueen schreef op 28 oktober 2014 @ 12:59:
Hihi maar die zijn ook geen baby of kleuter meer... (tenzij je ze gewoon snel zelfstandig wil hebben.. )
En pubers baren gaat een beetje lastig ben ik bang...
Dat moet ik overigens wel toegeven: met baby's en peuters/kleuters heb ik weinig, maar vanaf een jaar of 11 tm pubertijd vind ik veel leuker. Echt niet makkelijk, dat snap ik.
Ik ken iemand van mijn leeftijd (ietsje ouder) die heeft een puberzoon. Die heeft iedere week wel wat uitgehaald, maar toch, hij ziet er zo onschuldig en schattig uit... . En dat tegendraadse, ik vind dat wel grappig..
Een baby vind ik nog wel gaan, die ruiken altijd zo lekker, haha! En af en toe een baby vasthouden vind ik nog wel zen. Maar dat raak ik gauw moe, dat gewicht in mijn armen dus wil het wel graag heel snel terug kunnen geven! Nog een voordeel: een baby hoef je niet te entertainen, die kan toch niet praten. Wat knuffelen, wiegen en eventueel een liedje zingen is genoeg. Maar de fulltime verantwoordelijkheid en zorg voor een baby zou ik sowieso niet willen.
En peuters en kleuters vind ik echt de hel, ik heb daar echt helemaal niets mee. Heb wel vriendinnen met peuters en kleuters en uiteraard ben ik als ik daardoor benaderd word altijd netjes, vriendelijk en beleefd. Wel wat gereserveerd maar dat zit in me, en vooral met kinderen denk ik dat je beter te terughoudend kan zijn dan te opdringerig. Zal uit mezelf echt nooit contact zoeken met een kind maar zoals ik al zei, als een kind contact met mij zoekt gedraag ik me correct. Het is tenslotte mijn probleem dat ik vrijwel niets met kinderen heb, niet het probleem van het kind en dat moet het ook niet worden.
Pubers vind ik dan wel weer lachen, vanaf een jaar of zestien.
Hihi maar die zijn ook geen baby of kleuter meer... (tenzij je ze gewoon snel zelfstandig wil hebben.. )
En pubers baren gaat een beetje lastig ben ik bang...
Dat moet ik overigens wel toegeven: met baby's en peuters/kleuters heb ik weinig, maar vanaf een jaar of 11 tm pubertijd vind ik veel leuker. Echt niet makkelijk, dat snap ik.
Ik ken iemand van mijn leeftijd (ietsje ouder) die heeft een puberzoon. Die heeft iedere week wel wat uitgehaald, maar toch, hij ziet er zo onschuldig en schattig uit... . En dat tegendraadse, ik vind dat wel grappig..
Een baby vind ik nog wel gaan, die ruiken altijd zo lekker, haha! En af en toe een baby vasthouden vind ik nog wel zen. Maar dat raak ik gauw moe, dat gewicht in mijn armen dus wil het wel graag heel snel terug kunnen geven! Nog een voordeel: een baby hoef je niet te entertainen, die kan toch niet praten. Wat knuffelen, wiegen en eventueel een liedje zingen is genoeg. Maar de fulltime verantwoordelijkheid en zorg voor een baby zou ik sowieso niet willen.
En peuters en kleuters vind ik echt de hel, ik heb daar echt helemaal niets mee. Heb wel vriendinnen met peuters en kleuters en uiteraard ben ik als ik daardoor benaderd word altijd netjes, vriendelijk en beleefd. Wel wat gereserveerd maar dat zit in me, en vooral met kinderen denk ik dat je beter te terughoudend kan zijn dan te opdringerig. Zal uit mezelf echt nooit contact zoeken met een kind maar zoals ik al zei, als een kind contact met mij zoekt gedraag ik me correct. Het is tenslotte mijn probleem dat ik vrijwel niets met kinderen heb, niet het probleem van het kind en dat moet het ook niet worden.
Pubers vind ik dan wel weer lachen, vanaf een jaar of zestien.
dinsdag 28 oktober 2014 13:27
Wat ik bijvoorbeeld momenteel heel lastig vind is een vriendin die net als ik geen kinderen heeft, wel inmiddels 35 en in de afgelopen twee jaar heeft ontdekt dat ze zeer waarschijnlijk wel kinderen wil. Haar partner wil echter niet (meer, heeft al een kind uit een vorige relatie) en nu staat ze op het punt een keuze te (moeten) maken: weggaan en voor de kinderwens gaan of blijven en accepteren dat ze haar kinderwens opzij zet voor het behoud vd relatie.
Ik gun haar alletwee uiteraard. Maar het lastige vind ik het adviseren aan haar of ze nu wel/niet voor het kind moet gaan. Ze is qua type een beetje als ik: dus niet echt een moederlijk type. Ze werkt veel en ik kan me bij haar ook zomaar voorstellen dat ze zeer veel moeite gaat hebben met wat ze allemaal moet inleveren voor een kind. Aan de andere kant begrijp ik haar wens ook. Maar wat adviseer je iemand in zo´n geval? Ik kom niet verder dan ´ik weet het ook niet´.
Ik gun haar alletwee uiteraard. Maar het lastige vind ik het adviseren aan haar of ze nu wel/niet voor het kind moet gaan. Ze is qua type een beetje als ik: dus niet echt een moederlijk type. Ze werkt veel en ik kan me bij haar ook zomaar voorstellen dat ze zeer veel moeite gaat hebben met wat ze allemaal moet inleveren voor een kind. Aan de andere kant begrijp ik haar wens ook. Maar wat adviseer je iemand in zo´n geval? Ik kom niet verder dan ´ik weet het ook niet´.
dinsdag 28 oktober 2014 13:30
bestpittig, dat is inderdaad best pittig
Ik zou het ook niet weten en ik denk dat 'ik weet het ook niet' het meest eerlijke is wat je kunt zeggen. Zelf kan ik er natuurlijk niet over mee praten maar lees hier op het forum dat je niet je kinderwens of geen kinderwens opzij moet zetten voor een relatie... Maar ik zou ook geen idee hebben wat ik zou moeten adviseren.
Ik zou het ook niet weten en ik denk dat 'ik weet het ook niet' het meest eerlijke is wat je kunt zeggen. Zelf kan ik er natuurlijk niet over mee praten maar lees hier op het forum dat je niet je kinderwens of geen kinderwens opzij moet zetten voor een relatie... Maar ik zou ook geen idee hebben wat ik zou moeten adviseren.
dinsdag 28 oktober 2014 14:16
quote:toedoedelatoe schreef op 28 oktober 2014 @ 11:31:
[...]
Achteraf dus wel enigszins terecht dat mensen je niet serieus namen want je hebt nu wel een kind.
En eerlijk gezegd neem ik jonge mensen die zeggen geen kinderen te willen ook niet meer erg serieus. Mijn ervaring is namelijk dat bijna alle mensen die dit ooit gezegd hebben, nu wel degelijk kinderen hebben. Behalve ik dan en nog een paar uitzonderingsgevallen. Maar het is bij mij wel, eerst zien, dan geloven.
Ja, ik heb nu wel een kind, maar daarom vind ik het nog niet 'terecht' dat mensen mij niet serieus namen.
Ik dacht toen oprecht zo, en was ook al niet 'jong' meer, ik roep dit niet op mijn 22e ofzo.
En als ik niet op de natuurlijke wijze zwanger zou zijn geraakt, zou ik ook niet naar de huisarts gaan, of de medische molen ingaan, dus het was niet een heel sterke wens, zonder was ook oké geweest.
En je weet met zoveel zaken niet hoe je er in de toekomst over denkt (relatie wel of niet willen, beroepkeuze),maar daarom mogen mensen je nog wel serieus nemen, het is wat anders als je dat al stellig op je 18e roept,maar dat was dus niet het geval.
[...]
Achteraf dus wel enigszins terecht dat mensen je niet serieus namen want je hebt nu wel een kind.
En eerlijk gezegd neem ik jonge mensen die zeggen geen kinderen te willen ook niet meer erg serieus. Mijn ervaring is namelijk dat bijna alle mensen die dit ooit gezegd hebben, nu wel degelijk kinderen hebben. Behalve ik dan en nog een paar uitzonderingsgevallen. Maar het is bij mij wel, eerst zien, dan geloven.
Ja, ik heb nu wel een kind, maar daarom vind ik het nog niet 'terecht' dat mensen mij niet serieus namen.
Ik dacht toen oprecht zo, en was ook al niet 'jong' meer, ik roep dit niet op mijn 22e ofzo.
En als ik niet op de natuurlijke wijze zwanger zou zijn geraakt, zou ik ook niet naar de huisarts gaan, of de medische molen ingaan, dus het was niet een heel sterke wens, zonder was ook oké geweest.
En je weet met zoveel zaken niet hoe je er in de toekomst over denkt (relatie wel of niet willen, beroepkeuze),maar daarom mogen mensen je nog wel serieus nemen, het is wat anders als je dat al stellig op je 18e roept,maar dat was dus niet het geval.
dinsdag 28 oktober 2014 14:31
quote:moonlight schreef op 28 oktober 2014 @ 10:41:
Daarbij lees ik vooral egoïstische motieven om geen kind te willen wat met angst en verlies aan vrijheid te maken heeft. Dat er een bepaalde opoffering komt kijken die mensen er niet voor hebben. Je relatie zou eronder gebukt gaan en nog meer negatieve dingen. Het is ook maar net hoe je het wilt zien natuurlijk, want het kan juist enorm je band versterken omdat je samen gemeen hebt zielsveel van jullie kind te houden.
Maar met egoïstische motieven is toch helemaal niks mis? Zeker niet als je er echt van overtuigd bent dat het de beste beslissing voor je is. Juist een kindvrije kan in mijn ogen op dit gebied nooit een verkeerde egoïstische keuze maken, hij hoeft zich immers niet tegenover een niet bestaand kind te verantwoorden. De egoïstische keuze voor één kind is al lastiger. Die heeft er immers niet om gevraagd om geboren te worden in misschien wel de gezinssituatie waar hij in terecht komt. Laat staan als je meerdere kinderen krijgt die er allemaal niet om hebben gevraagd om in een gezin met twaalf broertjes en zusjes op te groeien en maar drie slaapkamers.
Maakt nog steeds niet dat ik een keuze voor een groot gezin verkeerd vind, maar in principe heb je - met kinderen - dus ook een soort van verantwoording af te leggen (al is het maar gevoelsmatig) over alle beslissingen die je verder neemt.
Daarbij lees ik vooral egoïstische motieven om geen kind te willen wat met angst en verlies aan vrijheid te maken heeft. Dat er een bepaalde opoffering komt kijken die mensen er niet voor hebben. Je relatie zou eronder gebukt gaan en nog meer negatieve dingen. Het is ook maar net hoe je het wilt zien natuurlijk, want het kan juist enorm je band versterken omdat je samen gemeen hebt zielsveel van jullie kind te houden.
Maar met egoïstische motieven is toch helemaal niks mis? Zeker niet als je er echt van overtuigd bent dat het de beste beslissing voor je is. Juist een kindvrije kan in mijn ogen op dit gebied nooit een verkeerde egoïstische keuze maken, hij hoeft zich immers niet tegenover een niet bestaand kind te verantwoorden. De egoïstische keuze voor één kind is al lastiger. Die heeft er immers niet om gevraagd om geboren te worden in misschien wel de gezinssituatie waar hij in terecht komt. Laat staan als je meerdere kinderen krijgt die er allemaal niet om hebben gevraagd om in een gezin met twaalf broertjes en zusjes op te groeien en maar drie slaapkamers.
Maakt nog steeds niet dat ik een keuze voor een groot gezin verkeerd vind, maar in principe heb je - met kinderen - dus ook een soort van verantwoording af te leggen (al is het maar gevoelsmatig) over alle beslissingen die je verder neemt.
dinsdag 28 oktober 2014 14:32
quote:moonlight schreef op 28 oktober 2014 @ 10:41:
Daarbij lees ik vooral egoïstische motieven om geen kind te willen wat met angst en verlies aan vrijheid te maken heeft. Dat er een bepaalde opoffering komt kijken die mensen er niet voor hebben. Je relatie zou eronder gebukt gaan en nog meer negatieve dingen. Het is ook maar net hoe je het wilt zien natuurlijk, want het kan juist enorm je band versterken omdat je samen gemeen hebt zielsveel van jullie kind te houden.
Wat zijn de egoistische motieven volgens jou om wel een kind te willen? Of zijn die er niet?
Persoonlijk vind ik een kind willen net zo egoistisch als er geen een willen, ik zie het verschil niet zo. Je doet in beide gevallen iets wat jij wilt.
En je band versterken door maar aan een kind te beginnen, nou nee.
Daarbij lees ik vooral egoïstische motieven om geen kind te willen wat met angst en verlies aan vrijheid te maken heeft. Dat er een bepaalde opoffering komt kijken die mensen er niet voor hebben. Je relatie zou eronder gebukt gaan en nog meer negatieve dingen. Het is ook maar net hoe je het wilt zien natuurlijk, want het kan juist enorm je band versterken omdat je samen gemeen hebt zielsveel van jullie kind te houden.
Wat zijn de egoistische motieven volgens jou om wel een kind te willen? Of zijn die er niet?
Persoonlijk vind ik een kind willen net zo egoistisch als er geen een willen, ik zie het verschil niet zo. Je doet in beide gevallen iets wat jij wilt.
En je band versterken door maar aan een kind te beginnen, nou nee.
dinsdag 28 oktober 2014 14:35
quote:NYC schreef op 28 oktober 2014 @ 14:31:
[...]
Maar met egoïstische motieven is toch helemaal niks mis? Zeker niet als je er echt van overtuigd bent dat het de beste beslissing voor je is. Juist een kindvrije kan in mijn ogen op dit gebied nooit een verkeerde egoïstische keuze maken, hij hoeft zich immers niet tegenover een niet bestaand kind te verantwoorden. De egoïstische keuze voor één kind is al lastiger. Die heeft er immers niet om gevraagd om geboren te worden in misschien wel de gezinssituatie waar hij in terecht komt. Laat staan als je meerdere kinderen krijgt die er allemaal niet om hebben gevraagd om in een gezin met twaalf broertjes en zusjes op te groeien en maar drie slaapkamers.
Maakt nog steeds niet dat ik een keuze voor een groot gezin verkeerd vind, maar in principe heb je - met kinderen - dus ook een soort van verantwoording af te leggen (al is het maar gevoelsmatig) over alle beslissingen die je verder neemt.
Jij snapt 'm.
En hier gaat het om, een keuze maken die goed voelt en die bij je past. Of dat nou met of zonder kind is, zolang je maar kiest wat bij je past. Het een is niet beter dan het ander.
[...]
Maar met egoïstische motieven is toch helemaal niks mis? Zeker niet als je er echt van overtuigd bent dat het de beste beslissing voor je is. Juist een kindvrije kan in mijn ogen op dit gebied nooit een verkeerde egoïstische keuze maken, hij hoeft zich immers niet tegenover een niet bestaand kind te verantwoorden. De egoïstische keuze voor één kind is al lastiger. Die heeft er immers niet om gevraagd om geboren te worden in misschien wel de gezinssituatie waar hij in terecht komt. Laat staan als je meerdere kinderen krijgt die er allemaal niet om hebben gevraagd om in een gezin met twaalf broertjes en zusjes op te groeien en maar drie slaapkamers.
Maakt nog steeds niet dat ik een keuze voor een groot gezin verkeerd vind, maar in principe heb je - met kinderen - dus ook een soort van verantwoording af te leggen (al is het maar gevoelsmatig) over alle beslissingen die je verder neemt.
Jij snapt 'm.
En hier gaat het om, een keuze maken die goed voelt en die bij je past. Of dat nou met of zonder kind is, zolang je maar kiest wat bij je past. Het een is niet beter dan het ander.
dinsdag 28 oktober 2014 14:37
quote:bestpittig schreef op 28 oktober 2014 @ 13:27:
Wat ik bijvoorbeeld momenteel heel lastig vind is een vriendin die net als ik geen kinderen heeft, wel inmiddels 35 en in de afgelopen twee jaar heeft ontdekt dat ze zeer waarschijnlijk wel kinderen wil. Haar partner wil echter niet (meer, heeft al een kind uit een vorige relatie) en nu staat ze op het punt een keuze te (moeten) maken: weggaan en voor de kinderwens gaan of blijven en accepteren dat ze haar kinderwens opzij zet voor het behoud vd relatie.
Ik gun haar alletwee uiteraard. Maar het lastige vind ik het adviseren aan haar of ze nu wel/niet voor het kind moet gaan. Ze is qua type een beetje als ik: dus niet echt een moederlijk type. Ze werkt veel en ik kan me bij haar ook zomaar voorstellen dat ze zeer veel moeite gaat hebben met wat ze allemaal moet inleveren voor een kind. Aan de andere kant begrijp ik haar wens ook. Maar wat adviseer je iemand in zo´n geval? Ik kom niet verder dan ´ik weet het ook niet´.Waarom voel je de drang om haar te adviseren? Dit zijn toch keuzes die zij met partner moet nemen? Ik zou in jouw geval een luisterend oor bieden en verder niet. De keuze zal ze toch zelf en met partner moeten nemen.
Wat ik bijvoorbeeld momenteel heel lastig vind is een vriendin die net als ik geen kinderen heeft, wel inmiddels 35 en in de afgelopen twee jaar heeft ontdekt dat ze zeer waarschijnlijk wel kinderen wil. Haar partner wil echter niet (meer, heeft al een kind uit een vorige relatie) en nu staat ze op het punt een keuze te (moeten) maken: weggaan en voor de kinderwens gaan of blijven en accepteren dat ze haar kinderwens opzij zet voor het behoud vd relatie.
Ik gun haar alletwee uiteraard. Maar het lastige vind ik het adviseren aan haar of ze nu wel/niet voor het kind moet gaan. Ze is qua type een beetje als ik: dus niet echt een moederlijk type. Ze werkt veel en ik kan me bij haar ook zomaar voorstellen dat ze zeer veel moeite gaat hebben met wat ze allemaal moet inleveren voor een kind. Aan de andere kant begrijp ik haar wens ook. Maar wat adviseer je iemand in zo´n geval? Ik kom niet verder dan ´ik weet het ook niet´.Waarom voel je de drang om haar te adviseren? Dit zijn toch keuzes die zij met partner moet nemen? Ik zou in jouw geval een luisterend oor bieden en verder niet. De keuze zal ze toch zelf en met partner moeten nemen.
dinsdag 28 oktober 2014 14:38
Wel of geen kind willen, is allebei een 'egoistische' keuze, want je doet het beiden voor jezelf.
Je zet toch ook geen kind op de wereld om anderen een plezier te doen of een bijdrage te leveren aan de maatschappij? Misschien is het wel een vervelend kind of als volwassene een crimineel, dus misschien lever je juist geen (goede) bijdrage aan de maatschappij.
Een kind neem/krijg je omdat je dat zelf wil.
Zelfde als het besluit geen kind te willen; dat doe je omdat je het zelf niet wil.
Dus beiden even 'egoistisch', alleen met andere redenatie erachter.
Je zet toch ook geen kind op de wereld om anderen een plezier te doen of een bijdrage te leveren aan de maatschappij? Misschien is het wel een vervelend kind of als volwassene een crimineel, dus misschien lever je juist geen (goede) bijdrage aan de maatschappij.
Een kind neem/krijg je omdat je dat zelf wil.
Zelfde als het besluit geen kind te willen; dat doe je omdat je het zelf niet wil.
Dus beiden even 'egoistisch', alleen met andere redenatie erachter.
dinsdag 28 oktober 2014 14:55
Ik vind het krijgen niet egoïstischer maar net zo egoïstisch als ervoor kiezen om lekker te doen wat jezelf leuk vindt.
Als je een kind(eren) hebt dan zijn er momenten dat je jezelf even niet op nummer 1 kan zetten en dat je veel liefde zult moeten geven (wat ook vanzelf gaat natuurlijk) maar uiteindelijk hou je meer van je kinderen dan (als het erop aankomt) van jezelf. En zullen mensen zonder kinderen in de regel minder snel ervaren, die liefde die verder gaat.
Ik hoor vaak genoeg om me heen dat iemand geen kinderen wilt, ik kan niet meer dit, ik kan niet meer dat, etc. Dus net zo egoïstisch als wel ervoor kiezen om je leven te wijden aan kinderen, klaar.
Als je een kind(eren) hebt dan zijn er momenten dat je jezelf even niet op nummer 1 kan zetten en dat je veel liefde zult moeten geven (wat ook vanzelf gaat natuurlijk) maar uiteindelijk hou je meer van je kinderen dan (als het erop aankomt) van jezelf. En zullen mensen zonder kinderen in de regel minder snel ervaren, die liefde die verder gaat.
Ik hoor vaak genoeg om me heen dat iemand geen kinderen wilt, ik kan niet meer dit, ik kan niet meer dat, etc. Dus net zo egoïstisch als wel ervoor kiezen om je leven te wijden aan kinderen, klaar.
dinsdag 28 oktober 2014 14:56
quote:glitglam schreef op 28 oktober 2014 @ 14:38:
Wel of geen kind willen, is allebei een 'egoistische' keuze, want je doet het beiden voor jezelf.
Je zet toch ook geen kind op de wereld om anderen een plezier te doen of een bijdrage te leveren aan de maatschappij? Misschien is het wel een vervelend kind of als volwassene een crimineel, dus misschien lever je juist geen (goede) bijdrage aan de maatschappij.
Een kind neem/krijg je omdat je dat zelf wil.
Zelfde als het besluit geen kind te willen; dat doe je omdat je het zelf niet wil.
Dus beiden even 'egoistisch', alleen met andere redenatie erachter.Helemaal mee eens!
Wel of geen kind willen, is allebei een 'egoistische' keuze, want je doet het beiden voor jezelf.
Je zet toch ook geen kind op de wereld om anderen een plezier te doen of een bijdrage te leveren aan de maatschappij? Misschien is het wel een vervelend kind of als volwassene een crimineel, dus misschien lever je juist geen (goede) bijdrage aan de maatschappij.
Een kind neem/krijg je omdat je dat zelf wil.
Zelfde als het besluit geen kind te willen; dat doe je omdat je het zelf niet wil.
Dus beiden even 'egoistisch', alleen met andere redenatie erachter.Helemaal mee eens!
dinsdag 28 oktober 2014 15:02
Maar moonlight, als die persoon er toch gewoon helemaal vrede mee heeft dat hij/zij die liefde "die verder gaat" niet zal ervaren, is dat toch niet erg? Overigens is er natuurlijk ook nog een ouder-kindband tussen zijn/haar eigen ouders natuurlijk!
Doel jij niet veel meer op de twijfelaars dan op de overtuigden? Dus de mensen die zich alleen door een angst laten weerhouden (straks kan ik niet meer reizen, spontaan uit eten etc) dan op de mensen die zeker zijn van hun zaak? Want wat dat betreft heb je misschien gelijk, maar dat geldt toch niet voor de mensen die het absoluut zeker weten?
Doel jij niet veel meer op de twijfelaars dan op de overtuigden? Dus de mensen die zich alleen door een angst laten weerhouden (straks kan ik niet meer reizen, spontaan uit eten etc) dan op de mensen die zeker zijn van hun zaak? Want wat dat betreft heb je misschien gelijk, maar dat geldt toch niet voor de mensen die het absoluut zeker weten?
dinsdag 28 oktober 2014 15:12
quote:evelynsalt schreef op 28 oktober 2014 @ 12:44:
Ik heb er 2; een zoon en en dochter, maar ik denk wel dat ik zonder kinderen ook wel gelukkig had kunnen zijn. Ik had alleen een andere invulling aan mijn leven gegeven. Het hebben van kinderen is niet het ultieme doel in het leven. Denk ik dan hè?
Eens.
Ik heb ook kinderen, maar had ik ze niet dat had ik dat denk ik ook niet als een gemis ervaren. Je vult je leven dan met andere dingen in waar ik ook heus plezier en voldoening uit zou halen.
Ik weet ook niet als ik van te voren wist wat een zware taak het hebben van kinderen ook is, ik er alsnog voor gekozen zou hebben.
Ik hou enorm veel van mijn kids en die liefde wortelt als een huis, maar juist ook daardoor vind ik de zorgen en ze zo graag gelukkig zien ook zwaar.
Ik heb er 2; een zoon en en dochter, maar ik denk wel dat ik zonder kinderen ook wel gelukkig had kunnen zijn. Ik had alleen een andere invulling aan mijn leven gegeven. Het hebben van kinderen is niet het ultieme doel in het leven. Denk ik dan hè?
Eens.
Ik heb ook kinderen, maar had ik ze niet dat had ik dat denk ik ook niet als een gemis ervaren. Je vult je leven dan met andere dingen in waar ik ook heus plezier en voldoening uit zou halen.
Ik weet ook niet als ik van te voren wist wat een zware taak het hebben van kinderen ook is, ik er alsnog voor gekozen zou hebben.
Ik hou enorm veel van mijn kids en die liefde wortelt als een huis, maar juist ook daardoor vind ik de zorgen en ze zo graag gelukkig zien ook zwaar.
