Kinderen
alle pijlers
Bewust geen kinderen en voordelen voor jou
dinsdag 21 oktober 2014 13:57
hallo,
Ik ben nieuw hier en heb eigenlijk nooit een kinderwens gehad, zie mezelf niet als moeder. In mijn omgeving zie ik juist zussen/broers en vrienden wel kinderen krijgen.
Heb jij bewust geen kinderen en heb je hier ooit aan getwijfeld? Wat zijn voor jou de voordelen?
Alvast bedankt voor de reacties
Ik ben nieuw hier en heb eigenlijk nooit een kinderwens gehad, zie mezelf niet als moeder. In mijn omgeving zie ik juist zussen/broers en vrienden wel kinderen krijgen.
Heb jij bewust geen kinderen en heb je hier ooit aan getwijfeld? Wat zijn voor jou de voordelen?
Alvast bedankt voor de reacties
dinsdag 28 oktober 2014 15:18
Dat is ook niet erg, maar zeg niet dat het egoïstischer is het wel te willen. Daarbij geloof ik ook (geldt niet voor alle vrouwen) dat er een biologisch aspect is. Speelt ook een rol of je in een relatie zit, hoe je vriend/man erin staat, je omgeving, etc. Allemaal factoren naast biologische die bepalen of je er wel of niet eraan toe bent.
dinsdag 28 oktober 2014 15:27
En je hebt natuurlijk naast de mensen die uitgesproken hun mening hebben over het willen van kinderen ook een groep die twijfelt en de knoop niet kan doorhakken.
Ken een vrouw die het nooit wist en onverwachts toch zwanger bleek (pil bleek verminderd te werken door medicijn en apotheek had haar niet op de hoogte hierover gebracht). Ze was toch dolgelukkig met de zwangerschap en moederschap en heeft er geen seconde spijt van.
Zo ken ik ook wel mannen die zeggen: ach, als mijn vriendin kinderen wilt.. prima. Maar zo niet dan vind ik het ook niet erg. En dat wordt later dan een echte family man.
Ken een vrouw die het nooit wist en onverwachts toch zwanger bleek (pil bleek verminderd te werken door medicijn en apotheek had haar niet op de hoogte hierover gebracht). Ze was toch dolgelukkig met de zwangerschap en moederschap en heeft er geen seconde spijt van.
Zo ken ik ook wel mannen die zeggen: ach, als mijn vriendin kinderen wilt.. prima. Maar zo niet dan vind ik het ook niet erg. En dat wordt later dan een echte family man.
dinsdag 28 oktober 2014 16:09
quote:classicqueen schreef op 28 oktober 2014 @ 09:34:
[...]
Nou het spijt me toch zeer maar je gaat toch niet aan de kinderen om maar niet alleen te hoeven zijn? Dan gaat het een beetje in de richting van 'kinderen nemen'.
Ik snap bovendien niet waarom het nou toch nog steeds zo 'fout' is om alleen te zijn. Wat is daar mis mee...Niet alleen zijn/in een relatie zitten is ook echt niet zo ideaal als het lijkt.
Maar goed, ik dwaal af.
Kennelijk schrijf ik heel onduidelijk, of herkennen mensen niet wat ik zeg. Misschien een voorbeeld om te illustreren wat ik ermee bedoelde.
Ik heb een kennis, die is de vijftig inmiddels gepasseerd, bewust nooit kinderen gekregen, wel een relatie gehad maar een aantal jaar geleden gescheiden. Geen contact meer met de ex-man, want daar ga je al, geen kinderen samen dus niks meer wat je aan elkaar bindt, ook die meer dan 20 jaar huwelijk niet.
Haar vriendinnen zijn tussen de eind dertig en halverwege de vijftig. Al die vriendinnen hebben inmiddels wél kinderen. Sommige daarvan waren ooit net als zij bewust kinderloos, maar hebben op hun 38e ineens toch nog snel een kind gekregen. Anderen waren zoals ik en hebben rond hun dertigste kinderen gekregen. De kinderen om haar heen zijn dus allemaal ouder dan 10 of zelfs al (bijna) het huis uit.
Wat mij opvalt (en waar ik het ook met haar over heb gehad) is dat naarmate de kinderen groter werden, het contact echt anders is geworden. Dat heeft ten eerste te maken met het feit dat naarmate iedereen ouder wordt, de behoefte aan vertier buiten de deur anders wordt (zwart wit gezegd; ipv elke week naar de kroeg kies je sneller voor eens per maand uitgebreid dineren in een goed restaurant oid), maar ook met het feit dat je kinderen ouder worden. Waar je als moeder van een peuter kunt snakken naar een dagje even geen gejammer en gedrein en gewoon weer eens lekker winkelen zonder peuter aan je arm, wordt het met je 15 jarige dochter juist enig om samen te gaan shoppen. En dus bel je niet een vriendin voor een shop-dagje, maar neem je gewoon je dochter mee. Of dat soort dingen.
Maar ook met andere dingen merk ik dat naarmate je kinderen groter worden, je ook steeds meer dingen binnen je gezin zelf kunt vinden. Waar je met kleine kinderen soms nog weleens behoefte aan een klankbord hebt die niet je partner is (en wat je dan dus met een vriendin bespreekt), kan je die verschillende zienswijzen nu ook gewoon binnen de muren van je gezin vinden, want je grote kinderen hebben inmiddels ook meningen.
Met eenzaamheid bedoelde ik dus niet zozeer het alleen zijn, maar vooral het feit dat je allerlei behoeften buitenshuis moet vervullen, waar iemand met een gezin dat niet hoeft te doen. Ik hoef niet de deur uit om gezelschap te hebben, want dat gezelschap woont bij me in huis. Ik hoef niemand te bellen om even lekker te klagen over de rotdag op mijn werk, want ik heb mensen op de bank zitten tegen wie ik dat tussen de afwas en de koffie door kan spuien. Ik hoef niet in mijn eentje me druk te maken over de gezondheidsproblemen van mijn bejaard wordende ouders (en erger nog, ook als enige voor ze te zorgen als het nodig is), want ik woon met mensen samen die ten eerste ook familie van die bejaarde ouders zijn, maar ten tweede met wie ik praktische hulp ook kan delen. Als mijn partner gezondheids- of andere problemen zou krijgen, hoef ik ze niet alleen te dragen, want die partner is de andere ouder van je kind(eren) en dus voor hen net zo belangrijk als voor jezelf.
Men zegt niet voor niks: het hemd is nader dan de rok. Mij persoonlijk lijkt het niet leuk om altijd maar in iedereens leven "de rok" te zijn ipv "het hemd". Of om voor maar 1 persoon het hemd te zijn.
En voor veel mensen met kinderen geldt volgens mij:
als je kinderen het hemd zijn, en je partner is de rok, dan betekent dat automatisch dat de rest van de wereld ongeveer je sokken worden .
[...]
Nou het spijt me toch zeer maar je gaat toch niet aan de kinderen om maar niet alleen te hoeven zijn? Dan gaat het een beetje in de richting van 'kinderen nemen'.
Ik snap bovendien niet waarom het nou toch nog steeds zo 'fout' is om alleen te zijn. Wat is daar mis mee...Niet alleen zijn/in een relatie zitten is ook echt niet zo ideaal als het lijkt.
Maar goed, ik dwaal af.
Kennelijk schrijf ik heel onduidelijk, of herkennen mensen niet wat ik zeg. Misschien een voorbeeld om te illustreren wat ik ermee bedoelde.
Ik heb een kennis, die is de vijftig inmiddels gepasseerd, bewust nooit kinderen gekregen, wel een relatie gehad maar een aantal jaar geleden gescheiden. Geen contact meer met de ex-man, want daar ga je al, geen kinderen samen dus niks meer wat je aan elkaar bindt, ook die meer dan 20 jaar huwelijk niet.
Haar vriendinnen zijn tussen de eind dertig en halverwege de vijftig. Al die vriendinnen hebben inmiddels wél kinderen. Sommige daarvan waren ooit net als zij bewust kinderloos, maar hebben op hun 38e ineens toch nog snel een kind gekregen. Anderen waren zoals ik en hebben rond hun dertigste kinderen gekregen. De kinderen om haar heen zijn dus allemaal ouder dan 10 of zelfs al (bijna) het huis uit.
Wat mij opvalt (en waar ik het ook met haar over heb gehad) is dat naarmate de kinderen groter werden, het contact echt anders is geworden. Dat heeft ten eerste te maken met het feit dat naarmate iedereen ouder wordt, de behoefte aan vertier buiten de deur anders wordt (zwart wit gezegd; ipv elke week naar de kroeg kies je sneller voor eens per maand uitgebreid dineren in een goed restaurant oid), maar ook met het feit dat je kinderen ouder worden. Waar je als moeder van een peuter kunt snakken naar een dagje even geen gejammer en gedrein en gewoon weer eens lekker winkelen zonder peuter aan je arm, wordt het met je 15 jarige dochter juist enig om samen te gaan shoppen. En dus bel je niet een vriendin voor een shop-dagje, maar neem je gewoon je dochter mee. Of dat soort dingen.
Maar ook met andere dingen merk ik dat naarmate je kinderen groter worden, je ook steeds meer dingen binnen je gezin zelf kunt vinden. Waar je met kleine kinderen soms nog weleens behoefte aan een klankbord hebt die niet je partner is (en wat je dan dus met een vriendin bespreekt), kan je die verschillende zienswijzen nu ook gewoon binnen de muren van je gezin vinden, want je grote kinderen hebben inmiddels ook meningen.
Met eenzaamheid bedoelde ik dus niet zozeer het alleen zijn, maar vooral het feit dat je allerlei behoeften buitenshuis moet vervullen, waar iemand met een gezin dat niet hoeft te doen. Ik hoef niet de deur uit om gezelschap te hebben, want dat gezelschap woont bij me in huis. Ik hoef niemand te bellen om even lekker te klagen over de rotdag op mijn werk, want ik heb mensen op de bank zitten tegen wie ik dat tussen de afwas en de koffie door kan spuien. Ik hoef niet in mijn eentje me druk te maken over de gezondheidsproblemen van mijn bejaard wordende ouders (en erger nog, ook als enige voor ze te zorgen als het nodig is), want ik woon met mensen samen die ten eerste ook familie van die bejaarde ouders zijn, maar ten tweede met wie ik praktische hulp ook kan delen. Als mijn partner gezondheids- of andere problemen zou krijgen, hoef ik ze niet alleen te dragen, want die partner is de andere ouder van je kind(eren) en dus voor hen net zo belangrijk als voor jezelf.
Men zegt niet voor niks: het hemd is nader dan de rok. Mij persoonlijk lijkt het niet leuk om altijd maar in iedereens leven "de rok" te zijn ipv "het hemd". Of om voor maar 1 persoon het hemd te zijn.
En voor veel mensen met kinderen geldt volgens mij:
als je kinderen het hemd zijn, en je partner is de rok, dan betekent dat automatisch dat de rest van de wereld ongeveer je sokken worden .
Am Yisrael Chai!
dinsdag 28 oktober 2014 16:16
[quote]moonlight schreef op 28 oktober 2014 @ 14:55:
Ik vind het krijgen niet egoïstischer maar net zo egoïstisch als ervoor kiezen om lekker te doen wat jezelf leuk vindt.quote:
En wat is daar in godshemeltjesnaam mis mee? Het gaat er toch om dat je je leven lijdt hoe jij dat wil? Je gaat toch niet aan de kinderen omdat je buurvrouw (of weet ik veel wie) maar vindt dat je dat moet doen? Je hebt toch het recht op je eigen keuzes ipv het maar opgedrongen krijgen? Ik snap echt niet wat dat met egoisme te maken heeft.
Of is dat misschien een cover up dat je het bewonderd/beetje jaloers bent voor het feit dat wij er misschien wat beter overna hebben gedacht? Of dat wij keuzes durven te maken en daarbij denken aan welk leven wij fijn vinden? En bovendien je bent toch niet op aarde enkel en alleen om het anderen naar de zin te maken of ben ik nou helemaal van mijn padje af? Echt ik snap de redenering echt niet. Je mag overigens van mij die mening hebben, maar vind je het erg dat ik me er weinig van aantrek? Daar wordt mijn persoontje namelijk niet gelukkig van (en dat is vast heel fout, maar dat interesseert me niet...)
FV: heb je gelijk in hoor, als je samen woont met mensen en kinderen zijn een aantal zaken inderdaad een stuk makkelijker dan alleen, dat klopt. Maar of je daar echt gelukkig van wordt is een tweede. Gemak en geluk zijn verschillende dingen.
Ik vind het krijgen niet egoïstischer maar net zo egoïstisch als ervoor kiezen om lekker te doen wat jezelf leuk vindt.quote:
En wat is daar in godshemeltjesnaam mis mee? Het gaat er toch om dat je je leven lijdt hoe jij dat wil? Je gaat toch niet aan de kinderen omdat je buurvrouw (of weet ik veel wie) maar vindt dat je dat moet doen? Je hebt toch het recht op je eigen keuzes ipv het maar opgedrongen krijgen? Ik snap echt niet wat dat met egoisme te maken heeft.
Of is dat misschien een cover up dat je het bewonderd/beetje jaloers bent voor het feit dat wij er misschien wat beter overna hebben gedacht? Of dat wij keuzes durven te maken en daarbij denken aan welk leven wij fijn vinden? En bovendien je bent toch niet op aarde enkel en alleen om het anderen naar de zin te maken of ben ik nou helemaal van mijn padje af? Echt ik snap de redenering echt niet. Je mag overigens van mij die mening hebben, maar vind je het erg dat ik me er weinig van aantrek? Daar wordt mijn persoontje namelijk niet gelukkig van (en dat is vast heel fout, maar dat interesseert me niet...)
FV: heb je gelijk in hoor, als je samen woont met mensen en kinderen zijn een aantal zaken inderdaad een stuk makkelijker dan alleen, dat klopt. Maar of je daar echt gelukkig van wordt is een tweede. Gemak en geluk zijn verschillende dingen.
dinsdag 28 oktober 2014 16:23
quote:classicqueen schreef op 28 oktober 2014 @ 13:39:
Ja dat is idd. erg lastig omdat je het gevoel niet met haar delen kan. Dat heb ik althans, ik vind dat soms wel vervelend.
Maar goed ik heb er ook niet voor gekozen om geen kinderen te willen. (en voor de praktische bezwaren heb ik al helemaal niet gekozen)Ik vind het niet lastig omdat ik het gevoel niet delen kan. Ik kan op zich prima begrijpen -denk ik- waarom mensen kinderen willen. Het lastige eraan vind ik dat ik denk spijt te krijgen van zo´n enorme keuze en verantwoordelijkheid. Als ik zie hoeveel egoisme je eigenlijk opzij moet zetten voor een kind (en dat zie ik in mijn heel nabije omgeving). En als ik naar vriendin kijk die een beetje op mij lijkt, lijkt het me een heel lastige keuze, want waar doe je goed aan? Volg je je wens, met mogelijk spijt als consequentie of blijf je bij je partner zonder kind met mogelijk spijt als consequentie? Ik zou het echt niet weten pffff.
Ja dat is idd. erg lastig omdat je het gevoel niet met haar delen kan. Dat heb ik althans, ik vind dat soms wel vervelend.
Maar goed ik heb er ook niet voor gekozen om geen kinderen te willen. (en voor de praktische bezwaren heb ik al helemaal niet gekozen)Ik vind het niet lastig omdat ik het gevoel niet delen kan. Ik kan op zich prima begrijpen -denk ik- waarom mensen kinderen willen. Het lastige eraan vind ik dat ik denk spijt te krijgen van zo´n enorme keuze en verantwoordelijkheid. Als ik zie hoeveel egoisme je eigenlijk opzij moet zetten voor een kind (en dat zie ik in mijn heel nabije omgeving). En als ik naar vriendin kijk die een beetje op mij lijkt, lijkt het me een heel lastige keuze, want waar doe je goed aan? Volg je je wens, met mogelijk spijt als consequentie of blijf je bij je partner zonder kind met mogelijk spijt als consequentie? Ik zou het echt niet weten pffff.
dinsdag 28 oktober 2014 16:26
quote:bestpittig schreef op 28 oktober 2014 @ 13:27:
Wat ik bijvoorbeeld momenteel heel lastig vind is een vriendin die net als ik geen kinderen heeft, wel inmiddels 35 en in de afgelopen twee jaar heeft ontdekt dat ze zeer waarschijnlijk wel kinderen wil. Haar partner wil echter niet (meer, heeft al een kind uit een vorige relatie) en nu staat ze op het punt een keuze te (moeten) maken: weggaan en voor de kinderwens gaan of blijven en accepteren dat ze haar kinderwens opzij zet voor het behoud vd relatie.
Ik gun haar alletwee uiteraard. Maar het lastige vind ik het adviseren aan haar of ze nu wel/niet voor het kind moet gaan. Ze is qua type een beetje als ik: dus niet echt een moederlijk type. Ze werkt veel en ik kan me bij haar ook zomaar voorstellen dat ze zeer veel moeite gaat hebben met wat ze allemaal moet inleveren voor een kind. Aan de andere kant begrijp ik haar wens ook. Maar wat adviseer je iemand in zo´n geval? Ik kom niet verder dan ´ik weet het ook niet´.
Gewoon bij jezelf blijven. Zeggen dat je haar ook niet als het moederlijke type ziet en haar de voordelen opsommen van jouw bewust kindvrije leven. Bovendien is ze er rijkelijk laat mee als ze al 35 is en 'n partner heeft die niet wil. Dan zou ze nu op de valreep nog even snel 'n nieuwe vent moeten scoren puur voor zijn zaad. En of dat nu 'n basis voor 'n toekomst is... Bovendien kun je gedag zeggen tegen de vriendschap als ze gaat baren, want dan is het kind voor kind na en is er geen tijd meer voor leuke kindvrije meidendingen, laat staan dat ze nog interesse in jouw leven kan opbrengen.
Ik las hierboven trouwens ook dat het als pluspunt werd gezien dat je een verliefdheidsgevoel ervaart als je kind er is. Eerlijk gezegd zou ik dat juist 'n nadeel noemen. Verliefdheid is een ongefundeerd gevoel wat je gezonde verstand vertroebelt. We vinden 'n shotje heroine toch ook niet okee?
En hoe leuk zijn kinderen nog als ze schijt aan je krijgen en zich als onaangepaste egoistische draken gaan gedragen? En dan niet een week of 'n maand, maar een paar jaar! Ja, als buitenstaander kun je er mee lachen, maar wat als je er zelf jarenlang in hebt geinvesteerd en dan stank voor dank terugkrijgt?
Wat ik bijvoorbeeld momenteel heel lastig vind is een vriendin die net als ik geen kinderen heeft, wel inmiddels 35 en in de afgelopen twee jaar heeft ontdekt dat ze zeer waarschijnlijk wel kinderen wil. Haar partner wil echter niet (meer, heeft al een kind uit een vorige relatie) en nu staat ze op het punt een keuze te (moeten) maken: weggaan en voor de kinderwens gaan of blijven en accepteren dat ze haar kinderwens opzij zet voor het behoud vd relatie.
Ik gun haar alletwee uiteraard. Maar het lastige vind ik het adviseren aan haar of ze nu wel/niet voor het kind moet gaan. Ze is qua type een beetje als ik: dus niet echt een moederlijk type. Ze werkt veel en ik kan me bij haar ook zomaar voorstellen dat ze zeer veel moeite gaat hebben met wat ze allemaal moet inleveren voor een kind. Aan de andere kant begrijp ik haar wens ook. Maar wat adviseer je iemand in zo´n geval? Ik kom niet verder dan ´ik weet het ook niet´.
Gewoon bij jezelf blijven. Zeggen dat je haar ook niet als het moederlijke type ziet en haar de voordelen opsommen van jouw bewust kindvrije leven. Bovendien is ze er rijkelijk laat mee als ze al 35 is en 'n partner heeft die niet wil. Dan zou ze nu op de valreep nog even snel 'n nieuwe vent moeten scoren puur voor zijn zaad. En of dat nu 'n basis voor 'n toekomst is... Bovendien kun je gedag zeggen tegen de vriendschap als ze gaat baren, want dan is het kind voor kind na en is er geen tijd meer voor leuke kindvrije meidendingen, laat staan dat ze nog interesse in jouw leven kan opbrengen.
Ik las hierboven trouwens ook dat het als pluspunt werd gezien dat je een verliefdheidsgevoel ervaart als je kind er is. Eerlijk gezegd zou ik dat juist 'n nadeel noemen. Verliefdheid is een ongefundeerd gevoel wat je gezonde verstand vertroebelt. We vinden 'n shotje heroine toch ook niet okee?
En hoe leuk zijn kinderen nog als ze schijt aan je krijgen en zich als onaangepaste egoistische draken gaan gedragen? En dan niet een week of 'n maand, maar een paar jaar! Ja, als buitenstaander kun je er mee lachen, maar wat als je er zelf jarenlang in hebt geinvesteerd en dan stank voor dank terugkrijgt?
dinsdag 28 oktober 2014 16:27
Ja dat is ook erg lastig, vind ik ook. En het geoordeel en gebemoei van anderen maakt het er niet makkelijker op.
Ik denk dat je, zeker bij dit soort dingen, beter altijd je gevoel kunt volgen.
(ik heb de laatste tijd geleerd mijn gevoel te onderscheiden van mijn ratio. kan ik iedereen aanraden, dat is echt handig, maakt kiezen veel makkelijker)
Ik denk dat je, zeker bij dit soort dingen, beter altijd je gevoel kunt volgen.
(ik heb de laatste tijd geleerd mijn gevoel te onderscheiden van mijn ratio. kan ik iedereen aanraden, dat is echt handig, maakt kiezen veel makkelijker)
dinsdag 28 oktober 2014 16:27
quote:doemaarzonnebloemen schreef op 28 oktober 2014 @ 14:37:
[...]
Waarom voel je de drang om haar te adviseren? Dit zijn toch keuzes die zij met partner moet nemen? Ik zou in jouw geval een luisterend oor bieden en verder niet. De keuze zal ze toch zelf en met partner moeten nemen.Dat snap ik, maar ze is al een poos aan het tobben. We hebben binnenkort afgesproken, omdat ze het fijn vindt om dingen met me op een rijtje te zetten. Uit mijn woord zal ze nooit horen dat ze dit of dat moet doen. Maar vindt het wel prettig om mee te kunnen denken.
[...]
Waarom voel je de drang om haar te adviseren? Dit zijn toch keuzes die zij met partner moet nemen? Ik zou in jouw geval een luisterend oor bieden en verder niet. De keuze zal ze toch zelf en met partner moeten nemen.Dat snap ik, maar ze is al een poos aan het tobben. We hebben binnenkort afgesproken, omdat ze het fijn vindt om dingen met me op een rijtje te zetten. Uit mijn woord zal ze nooit horen dat ze dit of dat moet doen. Maar vindt het wel prettig om mee te kunnen denken.
dinsdag 28 oktober 2014 16:28
Ik begrijp wel wat je bedoeld fash.
Ik zie het bij vrienden van mijn ouders.
Geen kinderen,ook geen warme familieband met eigen broers of zussen en dan ben je erg op elkaar aangewezen.
Wij vallen te pas en te onpas bij mijn ouders binnen, is er wederzijds hulp nodig dan hebben we elkaar om op terug te vallen.
Deze mensen hebben dat niet. Dat wil niet zeggen dat het goed of slecht is, maar het is wel ... Ja klein ofzo zonder een gezin.
Zelf heb ik al oudere kinderen., naast nog een jonger kind.
Mijn dochter is 24 en mijn zoon 18 , daar heb je idd volwaardige gesprekken mee. Ga je op gelijkwaardig niveau ( kan ik dat zo noemen ? ) dingen mee ondernemen.
Je bent eigenlijk nooit echt alleen.
Mijn vriend heeft 4 kinderen, en als we met zijn allen zijn, dan is er ook altijd vertier. Gezelligheid of iemand waar je wat mee kan ondernemen.
Als ze ouder worden zal dit idd ook een toevoeging zijn om steeds meer op gelijkwaardig niveau ( volwassener) elkaar op te zoeken.
Mijn vriendin heeft grote kinderen die het huis uit zijn, en soms zeg ik weleens , oh lijkt mij straks ook heerlijk om weer meer rust om je heen te hebben en aan jezelf toe te komen.
Haar antwoord, ja maar het is soms ook saai hoor. Bij jou is er nog vaak leven in de brouwerij.
In dat opzicht is het hebben van kinderen wel een soort uitbreiding van een hecht gezelschap waar je je in kan baden.
Al moet je het dan natuurlijk wel treffen dat de band hecht is en blijft.
Toch kan ik mij ook voorstellen dat je zonder kinderen een heel verreikend leven kan hebben, of gewoon erg gesteld bent op het gegeven dat je enkel met jezelf rekening hoeft te houden.
Ik zie het bij vrienden van mijn ouders.
Geen kinderen,ook geen warme familieband met eigen broers of zussen en dan ben je erg op elkaar aangewezen.
Wij vallen te pas en te onpas bij mijn ouders binnen, is er wederzijds hulp nodig dan hebben we elkaar om op terug te vallen.
Deze mensen hebben dat niet. Dat wil niet zeggen dat het goed of slecht is, maar het is wel ... Ja klein ofzo zonder een gezin.
Zelf heb ik al oudere kinderen., naast nog een jonger kind.
Mijn dochter is 24 en mijn zoon 18 , daar heb je idd volwaardige gesprekken mee. Ga je op gelijkwaardig niveau ( kan ik dat zo noemen ? ) dingen mee ondernemen.
Je bent eigenlijk nooit echt alleen.
Mijn vriend heeft 4 kinderen, en als we met zijn allen zijn, dan is er ook altijd vertier. Gezelligheid of iemand waar je wat mee kan ondernemen.
Als ze ouder worden zal dit idd ook een toevoeging zijn om steeds meer op gelijkwaardig niveau ( volwassener) elkaar op te zoeken.
Mijn vriendin heeft grote kinderen die het huis uit zijn, en soms zeg ik weleens , oh lijkt mij straks ook heerlijk om weer meer rust om je heen te hebben en aan jezelf toe te komen.
Haar antwoord, ja maar het is soms ook saai hoor. Bij jou is er nog vaak leven in de brouwerij.
In dat opzicht is het hebben van kinderen wel een soort uitbreiding van een hecht gezelschap waar je je in kan baden.
Al moet je het dan natuurlijk wel treffen dat de band hecht is en blijft.
Toch kan ik mij ook voorstellen dat je zonder kinderen een heel verreikend leven kan hebben, of gewoon erg gesteld bent op het gegeven dat je enkel met jezelf rekening hoeft te houden.
dinsdag 28 oktober 2014 16:34
elninjoo, van andere topics weet ik dat jij zeker geen kinderen wilt. Maar ik vraag me dan af of je in je omgeving mensen met kinderen kent en daar dan bijvoorbeeld ook weleens gaat oppassen of een dagje met ze weggaat bijvoorbeeld? Of ga je dat dan ook uit de weg?
Er zijn namelijk ook mensen die zelf geen kinderen willen maar wel kunnen genieten van de kinderen van iemand anders. Wel de lusten niet de lasten dus.
Er zijn namelijk ook mensen die zelf geen kinderen willen maar wel kunnen genieten van de kinderen van iemand anders. Wel de lusten niet de lasten dus.
dinsdag 28 oktober 2014 16:35
quote:moonlight schreef op 28 oktober 2014 @ 10:41:
Daarbij lees ik vooral egoïstische motieven om geen kind te willen wat met angst en verlies aan vrijheid te maken heeft. Dat er een bepaalde opoffering komt kijken die mensen er niet voor hebben. Je relatie zou eronder gebukt gaan en nog meer negatieve dingen. Het is ook maar net hoe je het wilt zien natuurlijk, want het kan juist enorm je band versterken omdat je samen gemeen hebt zielsveel van jullie kind te houden.
De redenen om wél 'n kind te nemen, zijn toch precies zo egoistisch? Niemand doet het uit altruisme of om de maatschappij te dienen. Men doet het alleen maar vanwege eigen belang. Als kindvrije kan ik ook wel zeggen dat geen kind nemen beter is voor het milieu en ik tenminste niet 'n nieuw leven op deze al overvolle wereld zet en wiens toekomst je niet kunt garanderen als je geen groot geld bezitter bent.
En dat het de band tussen partners versterkt lijkt me kul aangezien de hoeveelheid relaties die sneuvelt als er kleine kinderen in 't spel zijn bizar groot is.
Daarbij lees ik vooral egoïstische motieven om geen kind te willen wat met angst en verlies aan vrijheid te maken heeft. Dat er een bepaalde opoffering komt kijken die mensen er niet voor hebben. Je relatie zou eronder gebukt gaan en nog meer negatieve dingen. Het is ook maar net hoe je het wilt zien natuurlijk, want het kan juist enorm je band versterken omdat je samen gemeen hebt zielsveel van jullie kind te houden.
De redenen om wél 'n kind te nemen, zijn toch precies zo egoistisch? Niemand doet het uit altruisme of om de maatschappij te dienen. Men doet het alleen maar vanwege eigen belang. Als kindvrije kan ik ook wel zeggen dat geen kind nemen beter is voor het milieu en ik tenminste niet 'n nieuw leven op deze al overvolle wereld zet en wiens toekomst je niet kunt garanderen als je geen groot geld bezitter bent.
En dat het de band tussen partners versterkt lijkt me kul aangezien de hoeveelheid relaties die sneuvelt als er kleine kinderen in 't spel zijn bizar groot is.
dinsdag 28 oktober 2014 16:36
quote:moonlight schreef op 28 oktober 2014 @ 15:18:
Dat is ook niet erg, maar zeg niet dat het egoïstischer is het wel te willen. Daarbij geloof ik ook (geldt niet voor alle vrouwen) dat er een biologisch aspect is. Speelt ook een rol of je in een relatie zit, hoe je vriend/man erin staat, je omgeving, etc. Allemaal factoren naast biologische die bepalen of je er wel of niet eraan toe bent.
Ik zit hier met mijn oren te klapperen. Ik wil zoveel typen maar vind dat NYC het echt zo goed verwoordt! Een kindvrije hoeft zich inderdaad niet tegen een bestaand kind te verantwoorden. Het kind is nooit geboren, heeft nooit geweten wat hij eventueel mist aan het leven. En inderdaad, een kindvrije die er van overtuigd is de allerbeste beslissing te hebben gemaakt, of het nu voor zichzelf is of ook voor het kind dat nooit zal komen, dan is daar toch helemaal niets mis mee? Beter dan dat het kind wordt geboren en linea recta in de ellende terecht komt. Bewust geen kind krijgen doe je omdat je niet wil, bewust een kind krijgen doe je omdat je dat wel wil. Alleen is er in het laatste geval nog een extra mensenleven mee gemoeid. Dat van het kind.
Oh en mijn omgeving: ik ben de enige die echt bewust kindvrij is, samen met vriend. De rest heeft kinderen of wil kinderen.
Dat is ook niet erg, maar zeg niet dat het egoïstischer is het wel te willen. Daarbij geloof ik ook (geldt niet voor alle vrouwen) dat er een biologisch aspect is. Speelt ook een rol of je in een relatie zit, hoe je vriend/man erin staat, je omgeving, etc. Allemaal factoren naast biologische die bepalen of je er wel of niet eraan toe bent.
Ik zit hier met mijn oren te klapperen. Ik wil zoveel typen maar vind dat NYC het echt zo goed verwoordt! Een kindvrije hoeft zich inderdaad niet tegen een bestaand kind te verantwoorden. Het kind is nooit geboren, heeft nooit geweten wat hij eventueel mist aan het leven. En inderdaad, een kindvrije die er van overtuigd is de allerbeste beslissing te hebben gemaakt, of het nu voor zichzelf is of ook voor het kind dat nooit zal komen, dan is daar toch helemaal niets mis mee? Beter dan dat het kind wordt geboren en linea recta in de ellende terecht komt. Bewust geen kind krijgen doe je omdat je niet wil, bewust een kind krijgen doe je omdat je dat wel wil. Alleen is er in het laatste geval nog een extra mensenleven mee gemoeid. Dat van het kind.
Oh en mijn omgeving: ik ben de enige die echt bewust kindvrij is, samen met vriend. De rest heeft kinderen of wil kinderen.
dinsdag 28 oktober 2014 16:37
quote:elninjoo schreef op 28 oktober 2014 @ 16:26:
[...]
Bovendien kun je gedag zeggen tegen de vriendschap als ze gaat baren, want dan is het kind voor kind na en is er geen tijd meer voor leuke kindvrije meidendingen, laat staan dat ze nog interesse in jouw leven kan opbrengen.
Sorry hoor, maar ik ga helemaal geen gedag zeggen tegen mijn vriendin. Misschien dat jij zo in elkaar steekt? Ik heb wel meer vriendinnen in mijn leven met kinderen en dat zijn allemaal normale nuchtere vrouwen met wie ik een hele fijne vriendschap heb. Soms hebben we het over de kinderen (die ik ook allemaal ken, dus ik ben uiteraard ook betrokken bij deze mensen, ook al waren ze klein), maar net zo vaak over hele andere dingen. Denk dat je een beetje vreemd wereldbeeld hebt en dat spijt me voor je. Maar ik denk niet zo voorwaardelijk als jij
[...]
Bovendien kun je gedag zeggen tegen de vriendschap als ze gaat baren, want dan is het kind voor kind na en is er geen tijd meer voor leuke kindvrije meidendingen, laat staan dat ze nog interesse in jouw leven kan opbrengen.
Sorry hoor, maar ik ga helemaal geen gedag zeggen tegen mijn vriendin. Misschien dat jij zo in elkaar steekt? Ik heb wel meer vriendinnen in mijn leven met kinderen en dat zijn allemaal normale nuchtere vrouwen met wie ik een hele fijne vriendschap heb. Soms hebben we het over de kinderen (die ik ook allemaal ken, dus ik ben uiteraard ook betrokken bij deze mensen, ook al waren ze klein), maar net zo vaak over hele andere dingen. Denk dat je een beetje vreemd wereldbeeld hebt en dat spijt me voor je. Maar ik denk niet zo voorwaardelijk als jij
dinsdag 28 oktober 2014 16:41
quote:moonlight schreef op 28 oktober 2014 @ 16:34:
elninjoo, van andere topics weet ik dat jij zeker geen kinderen wilt. Maar ik vraag me dan af of je in je omgeving mensen met kinderen kent en daar dan bijvoorbeeld ook weleens gaat oppassen of een dagje met ze weggaat bijvoorbeeld? Of ga je dat dan ook uit de weg?
Er zijn namelijk ook mensen die zelf geen kinderen willen maar wel kunnen genieten van de kinderen van iemand anders. Wel de lusten niet de lasten dus.
Mijn beste vriendin leerde ik kennen toen haar dochter 12 was. Dat was voor mij 'n prima leeftijd om met haar om te kunnen gaan. Ik ging ook wel 'ns met haar naar d'r pony en toen ik geen werk had en zij vakantie had, deden we wel 'ns een photohoot ofzo.
Met pubers heb ik in principe geen probleem, omdat hun egoistische gezeik simpelweg mijn probleem niet is, maar ik stoor me er wel aan hoe deze nu 17-jarige haar moeder behandeld.
Met peuters/kleuters heb ik echt totaal niks. Ik zie ze als hinderlijke insecten en kan ze niet in mijn nabijheid velen. Dus oppassen of er op andere wijze mee om moeten gaan, heb ik nooit gedaan en zal ik ook nooit doen. Ben dus ook erg blij dat ik geen siblings heb, waardoor je bij gezinsdingen met hun koters geconfronteerd zou worden. Mijn omgeving is dus lekker kindvrij of heeft oudere kinderen.
elninjoo, van andere topics weet ik dat jij zeker geen kinderen wilt. Maar ik vraag me dan af of je in je omgeving mensen met kinderen kent en daar dan bijvoorbeeld ook weleens gaat oppassen of een dagje met ze weggaat bijvoorbeeld? Of ga je dat dan ook uit de weg?
Er zijn namelijk ook mensen die zelf geen kinderen willen maar wel kunnen genieten van de kinderen van iemand anders. Wel de lusten niet de lasten dus.
Mijn beste vriendin leerde ik kennen toen haar dochter 12 was. Dat was voor mij 'n prima leeftijd om met haar om te kunnen gaan. Ik ging ook wel 'ns met haar naar d'r pony en toen ik geen werk had en zij vakantie had, deden we wel 'ns een photohoot ofzo.
Met pubers heb ik in principe geen probleem, omdat hun egoistische gezeik simpelweg mijn probleem niet is, maar ik stoor me er wel aan hoe deze nu 17-jarige haar moeder behandeld.
Met peuters/kleuters heb ik echt totaal niks. Ik zie ze als hinderlijke insecten en kan ze niet in mijn nabijheid velen. Dus oppassen of er op andere wijze mee om moeten gaan, heb ik nooit gedaan en zal ik ook nooit doen. Ben dus ook erg blij dat ik geen siblings heb, waardoor je bij gezinsdingen met hun koters geconfronteerd zou worden. Mijn omgeving is dus lekker kindvrij of heeft oudere kinderen.
dinsdag 28 oktober 2014 16:45
quote:bestpittig schreef op 28 oktober 2014 @ 16:37:
[...]
Sorry hoor, maar ik ga helemaal geen gedag zeggen tegen mijn vriendin. Misschien dat jij zo in elkaar steekt? Ik heb wel meer vriendinnen in mijn leven met kinderen en dat zijn allemaal normale nuchtere vrouwen met wie ik een hele fijne vriendschap heb. Soms hebben we het over de kinderen (die ik ook allemaal ken, dus ik ben uiteraard ook betrokken bij deze mensen, ook al waren ze klein), maar net zo vaak over hele andere dingen. Denk dat je een beetje vreemd wereldbeeld hebt en dat spijt me voor je. Maar ik denk niet zo voorwaardelijk als jij Het gaat er niet om dat jij haar gedag zegt, maar dat de kans aanwezig is dat zij jou niet meer ziet staan als ze eenmaal door het kindervirus is besmet. En hoe lang blijft het leuk om af te spreken als ze alleen nog maar over haar kind kan praten? Elk gesprek ombuigt naar het onderwerp kind en ze haar kind te pas en te onpas mee wil slepen zodat het elke keer de aandacht op eist, waardoor jij niet eens meer weet wat je aan 't vertellen was (laat staan dat je vriendin er aandacht voor heeft)
[...]
Sorry hoor, maar ik ga helemaal geen gedag zeggen tegen mijn vriendin. Misschien dat jij zo in elkaar steekt? Ik heb wel meer vriendinnen in mijn leven met kinderen en dat zijn allemaal normale nuchtere vrouwen met wie ik een hele fijne vriendschap heb. Soms hebben we het over de kinderen (die ik ook allemaal ken, dus ik ben uiteraard ook betrokken bij deze mensen, ook al waren ze klein), maar net zo vaak over hele andere dingen. Denk dat je een beetje vreemd wereldbeeld hebt en dat spijt me voor je. Maar ik denk niet zo voorwaardelijk als jij Het gaat er niet om dat jij haar gedag zegt, maar dat de kans aanwezig is dat zij jou niet meer ziet staan als ze eenmaal door het kindervirus is besmet. En hoe lang blijft het leuk om af te spreken als ze alleen nog maar over haar kind kan praten? Elk gesprek ombuigt naar het onderwerp kind en ze haar kind te pas en te onpas mee wil slepen zodat het elke keer de aandacht op eist, waardoor jij niet eens meer weet wat je aan 't vertellen was (laat staan dat je vriendin er aandacht voor heeft)
dinsdag 28 oktober 2014 16:45
Ik kan het me idd. goed voorstellen dat je grote en volwassen kinderen een heel fijne toevoeging zijn aan je leven. Het vergroot letterlijk je netwerk met intimi met wie je graag bent en graag je leven deelt. Wat dat betreft werkt het met kinderen toch wel een beetje zo dat je eerst moet zaaien voordat je kunt oogsten. Niet dat dat een reden is om aan kinderen te beginnen, maar met een liefdevol opgroeien werkt het vaak wel zo door dat kinderen betrokken blijven bij hun ouders als ze eenmaal volwassen zijn.
Dat zie ik ook bij mijn vader, die zijn (klein)kinderen eigenlijk heeft om zijn leven te vullen. Want verder heeft hij helemaal niemand. En met ons heeft hij toch een warm en sociaal leven.
Wat dat betreft moet ik echt investeren en aan de weg timmeren met een ´netwerk´ dat bovendien een stuk minder onvoorwaardelijk is voor mijn oude dag. Ik ga maar in een woongroep wonen als ik bejaard ben haha.
Als ik naar de andere kant v/h land verhuis, zal ik echt wel vriendschappen overhouden. Maar van mijn kennissen zou ik ook een aanzienlijk deel niet of nauwelijks meer zien. En die kennissen zijn ook een deel van mijn sociaal leven, ook omdat je dat gezin niet hebt. Zodra kinderen volwassen zijn, blijven kinderen en ouders elkaar nog steeds opzoeken, ook al is dat aan de andere kant vh land.
Dat zie ik ook bij mijn vader, die zijn (klein)kinderen eigenlijk heeft om zijn leven te vullen. Want verder heeft hij helemaal niemand. En met ons heeft hij toch een warm en sociaal leven.
Wat dat betreft moet ik echt investeren en aan de weg timmeren met een ´netwerk´ dat bovendien een stuk minder onvoorwaardelijk is voor mijn oude dag. Ik ga maar in een woongroep wonen als ik bejaard ben haha.
Als ik naar de andere kant v/h land verhuis, zal ik echt wel vriendschappen overhouden. Maar van mijn kennissen zou ik ook een aanzienlijk deel niet of nauwelijks meer zien. En die kennissen zijn ook een deel van mijn sociaal leven, ook omdat je dat gezin niet hebt. Zodra kinderen volwassen zijn, blijven kinderen en ouders elkaar nog steeds opzoeken, ook al is dat aan de andere kant vh land.
dinsdag 28 oktober 2014 16:48
quote:Dat is ook niet erg, maar zeg niet dat het egoïstischer is het wel te willen.De egoisme-factor is even groot of je ze nu niet of wel wil, waar het enkel je eigen wens betreft. Echter bij het wel willen zet je wel 'n nieuw leven op het spel. Die doe je 'n onzeker leven aan in de huidige samenleving die verre van florissant is.
dinsdag 28 oktober 2014 16:49
quote:elninjoo schreef op 28 oktober 2014 @ 16:41:
Met peuters/kleuters heb ik echt totaal niks. Ik zie ze als hinderlijke insecten en kan ze niet in mijn nabijheid velen. Dus oppassen of er op andere wijze mee om moeten gaan, heb ik nooit gedaan en zal ik ook nooit doen. Ben dus ook erg blij dat ik geen siblings heb, waardoor je bij gezinsdingen met hun koters geconfronteerd zou worden. Mijn omgeving is dus lekker kindvrij of heeft oudere kinderen.
Ik heb vriendinnen met peuters en kleuters die vaak genoeg opvangproblemen hebben. Of die graag een avondje samen met partner willen, maar ze weten van mij dat ze daarvoor absoluut niet bij hoeven aan te kloppen. Ik ga dus echt niet oppassen, daar heb ik echt helemaal geen zin in. Ik wil geeneens voor mijn eigen kinderen zorgen, laat staan voor die van een ander. Oppas hebben is hun verantwoordelijkheid en hun probleem en niet het mijne, hadden ze daar vantevoren maar beter over na moeten denken!
Heb het als naïeve begin twintiger 1x gedaan: een oude vriendin zat omhoog en vroeg of ik op haar peuter wilde passen die al in bed lag. Een uurtje. Ze vroeg nog toen ik daar was: 'blue, als *naamkind* wakker wordt, alsjeblieft wel een beetje lief zijn he, ik weet dat je niet zo van kleine kinderen houdt'. Ik stond met mijn mond vol tanden. Ik zou nooit een kind kwaad doen, voelde me zelfs wat beledigd. Dat ze dat van me dacht, op dat moment vond ik haar een slechte vriendin. Maar wat ik erger vond: ze heeft alsnog haar kind aan me toevertrouwd terwijl ze nog wat twijfelde. In dat geval vond en vind ik haar een slechte moeder! Maar ja, acrylnagels laten zetten is erg belangrijk natuurlijk, dat gaat boven alles
Natuurlijk ben ik goed geweest voor het kind, maar ben toen ze terug was direct weggegaan en heb er spijt van dat ik niet direct rechtsomkeert heb gemaakt. Was toen nog iets slechter in voor mezelf opkomen.
Met peuters/kleuters heb ik echt totaal niks. Ik zie ze als hinderlijke insecten en kan ze niet in mijn nabijheid velen. Dus oppassen of er op andere wijze mee om moeten gaan, heb ik nooit gedaan en zal ik ook nooit doen. Ben dus ook erg blij dat ik geen siblings heb, waardoor je bij gezinsdingen met hun koters geconfronteerd zou worden. Mijn omgeving is dus lekker kindvrij of heeft oudere kinderen.
Ik heb vriendinnen met peuters en kleuters die vaak genoeg opvangproblemen hebben. Of die graag een avondje samen met partner willen, maar ze weten van mij dat ze daarvoor absoluut niet bij hoeven aan te kloppen. Ik ga dus echt niet oppassen, daar heb ik echt helemaal geen zin in. Ik wil geeneens voor mijn eigen kinderen zorgen, laat staan voor die van een ander. Oppas hebben is hun verantwoordelijkheid en hun probleem en niet het mijne, hadden ze daar vantevoren maar beter over na moeten denken!
Heb het als naïeve begin twintiger 1x gedaan: een oude vriendin zat omhoog en vroeg of ik op haar peuter wilde passen die al in bed lag. Een uurtje. Ze vroeg nog toen ik daar was: 'blue, als *naamkind* wakker wordt, alsjeblieft wel een beetje lief zijn he, ik weet dat je niet zo van kleine kinderen houdt'. Ik stond met mijn mond vol tanden. Ik zou nooit een kind kwaad doen, voelde me zelfs wat beledigd. Dat ze dat van me dacht, op dat moment vond ik haar een slechte vriendin. Maar wat ik erger vond: ze heeft alsnog haar kind aan me toevertrouwd terwijl ze nog wat twijfelde. In dat geval vond en vind ik haar een slechte moeder! Maar ja, acrylnagels laten zetten is erg belangrijk natuurlijk, dat gaat boven alles
Natuurlijk ben ik goed geweest voor het kind, maar ben toen ze terug was direct weggegaan en heb er spijt van dat ik niet direct rechtsomkeert heb gemaakt. Was toen nog iets slechter in voor mezelf opkomen.
dinsdag 28 oktober 2014 17:07
Persoonlijk vind ik de keuze voor kinderen in zekere zin egoistischer. NYC zegt het heel mooi. Als je niet kiest voor kinderen dan hoef je die keuze alleen aan je zelf te verantwoorden. Als je wel kiest voor kinderen dan betrek je ook anderen bij de gevolgen van je keuze. De keuze voor kinderen is vaak een emotionele keuze en een keuze die gemaakt wordt omdat je het zelf graag wil. De keuze tegen kinderen kan ook op die gronden worden gemaakt maar er zijn ook mensen die geen kind krijgen omdat ze weten dat ze emotioneel/financieel/psychisch niet voor een kind kunnen zorgen. In dat geval vind ik de keuze om geen kind te krijgen een stuk minder egoistisch dan de keuze om wel een kind te krijgen.
Ik wilde zelf altijd kinderen en ik ben ook enorm blij en gelukkig met mijn kinderen. Maar ik heb mijn kinderen gekregen omdat ik graag kinderen wilde. Daar was ook puur gebaseerd op mijn eigen emoties en ideeen. Dus dat was een egoistische keuze.
Ik wilde zelf altijd kinderen en ik ben ook enorm blij en gelukkig met mijn kinderen. Maar ik heb mijn kinderen gekregen omdat ik graag kinderen wilde. Daar was ook puur gebaseerd op mijn eigen emoties en ideeen. Dus dat was een egoistische keuze.
dinsdag 28 oktober 2014 17:18
Of grote kinderen een vanzelfsprekende sociale invulling van je leven zijn zodat je anderen minder nodig hebt dan een kinderloze weet ik trouwens nog niet zo. Ten eerste hangt het er ook van af hoeveel kinderen je hebt, hoe het klikt met die kinderen en wat ze later gaan doen. Mijn tante bijvoorbeeld heeft een zoon. Die woont nu in de VS en ziet ze misschien 1x per jaar. Geen grote sociale invulling dus. Maar ze heeft wel broers/zussen/vriendinnen/nichtjes/neven en dergelijke die een grote invulling zijn in haar leven. Als ze geen zoon had gehad dan was haar sociale leven nu niet heel anders geweest. In het dagelijkse leven vervult haar zoon immers geen grote rol van betekenis. Zij moet ook gewoon haar dagelijkse leven zonder kinderen vorm zien te geven, zelfs al heeft ze wel een kind (en die band is verder prima maar de afstand is gewoon groot)
Kennis van mijn ouders, twee kinderen, een van de twee tragisch omgekomen bij een ongeluk, de ander woont ook in een ander continent. Ze zien elkaar ook maar een paar keer per jaar. Maar niet ongelukkig verder. Ze is zelfs onlangs weer getrouwd op haar 65ste. En ze heeft veel vriendinnen/kennissen.
Dat zijn maar enkele voorbeelden. Maar dat je kinderen een vanzelfsprekende invulling vormen van je sociale leven als ze eenmaal volwasssen zijn is niet altijd het geval.
Kennis van mijn ouders, twee kinderen, een van de twee tragisch omgekomen bij een ongeluk, de ander woont ook in een ander continent. Ze zien elkaar ook maar een paar keer per jaar. Maar niet ongelukkig verder. Ze is zelfs onlangs weer getrouwd op haar 65ste. En ze heeft veel vriendinnen/kennissen.
Dat zijn maar enkele voorbeelden. Maar dat je kinderen een vanzelfsprekende invulling vormen van je sociale leven als ze eenmaal volwasssen zijn is niet altijd het geval.
dinsdag 28 oktober 2014 17:29
quote:fashionvictim schreef op 28 oktober 2014 @ 16:09:
[...]
Kennelijk schrijf ik heel onduidelijk, of herkennen mensen niet wat ik zeg. Misschien een voorbeeld om te illustreren wat ik ermee bedoelde.
Ik heb een kennis, die is de vijftig inmiddels gepasseerd, bewust nooit kinderen gekregen, wel een relatie gehad maar een aantal jaar geleden gescheiden. Geen contact meer met de ex-man, want daar ga je al, geen kinderen samen dus niks meer wat je aan elkaar bindt, ook die meer dan 20 jaar huwelijk niet.
Waarom zou je nog contact met je ex moeten hebben als je twintig jaar getrouwd bent geweest? Als mensen het willen, prima, maar vind dit een wat rare opmerking.
Haar vriendinnen zijn tussen de eind dertig en halverwege de vijftig. Al die vriendinnen hebben inmiddels wél kinderen. Sommige daarvan waren ooit net als zij bewust kinderloos, maar hebben op hun 38e ineens toch nog snel een kind gekregen. Anderen waren zoals ik en hebben rond hun dertigste kinderen gekregen. De kinderen om haar heen zijn dus allemaal ouder dan 10 of zelfs al (bijna) het huis uit.
Wat mij opvalt (en waar ik het ook met haar over heb gehad) is dat naarmate de kinderen groter werden, het contact echt anders is geworden. Dat heeft ten eerste te maken met het feit dat naarmate iedereen ouder wordt, de behoefte aan vertier buiten de deur anders wordt (zwart wit gezegd; ipv elke week naar de kroeg kies je sneller voor eens per maand uitgebreid dineren in een goed restaurant oid), maar ook met het feit dat je kinderen ouder worden.
Ook ik heb al jaren geen kroeg meer van binnen gezien en daar geen enkele behoefte aan. Dus wat is je punt nu?
Waar je als moeder van een peuter kunt snakken naar een dagje even geen gejammer en gedrein en gewoon weer eens lekker winkelen zonder peuter aan je arm, wordt het met je 15 jarige dochter juist enig om samen te gaan shoppen. En dus bel je niet een vriendin voor een shop-dagje, maar neem je gewoon je dochter mee. Of dat soort dingen.
Schijnbaar ben jij een familiemens en een shopper. Ik ga echt nooit met mijn moeder te shoppen. Zij doet dat overigens wel met vriendinnen.
Maar ook met andere dingen merk ik dat naarmate je kinderen groter worden, je ook steeds meer dingen binnen je gezin zelf kunt vinden. Waar je met kleine kinderen soms nog weleens behoefte aan een klankbord hebt die niet je partner is (en wat je dan dus met een vriendin bespreekt), kan je die verschillende zienswijzen nu ook gewoon binnen de muren van je gezin vinden, want je grote kinderen hebben inmiddels ook meningen.
Toch lijkt het mij heel gezond om andere contacten te hebben dan alleen je eigen gezinnetje. Vind dit wat eng klinken.
Met eenzaamheid bedoelde ik dus niet zozeer het alleen zijn, maar vooral het feit dat je allerlei behoeften buitenshuis moet vervullen, waar iemand met een gezin dat niet hoeft te doen. Ik hoef niet de deur uit om gezelschap te hebben, want dat gezelschap woont bij me in huis. Ik hoef niemand te bellen om even lekker te klagen over de rotdag op mijn werk, want ik heb mensen op de bank zitten tegen wie ik dat tussen de afwas en de koffie door kan spuien. Ik hoef niet in mijn eentje me druk te maken over de gezondheidsproblemen van mijn bejaard wordende ouders (en erger nog, ook als enige voor ze te zorgen als het nodig is), want ik woon met mensen samen die ten eerste ook familie van die bejaarde ouders zijn, maar ten tweede met wie ik praktische hulp ook kan delen. Als mijn partner gezondheids- of andere problemen zou krijgen, hoef ik ze niet alleen te dragen, want die partner is de andere ouder van je kind(eren) en dus voor hen net zo belangrijk als voor jezelf.
Je verwart nu alleenstaande mensen met bewust kinderloze stellen. Bovengenoemde dingen kunnen bewust kindvrijen ook
Men zegt niet voor niks: het hemd is nader dan de rok. Mij persoonlijk lijkt het niet leuk om altijd maar in iedereens leven "de rok" te zijn ipv "het hemd". Of om voor maar 1 persoon het hemd te zijn.
En voor veel mensen met kinderen geldt volgens mij:
als je kinderen het hemd zijn, en je partner is de rok, dan betekent dat automatisch dat de rest van de wereld ongeveer je sokken worden .Beetje rare post. Het is zo dat als men een overtuiging heeft, je dat ook steeds bevestigd ziet in de omgeving. Jou post klinkt als dat het beter is om kinderen te krijgen want... Maar zoals gezegd; het gaat erom dat mensen keuzes maken die bij hen passen. Niets meer en niets minder. Het ene is niet beter dan het andere.
[...]
Kennelijk schrijf ik heel onduidelijk, of herkennen mensen niet wat ik zeg. Misschien een voorbeeld om te illustreren wat ik ermee bedoelde.
Ik heb een kennis, die is de vijftig inmiddels gepasseerd, bewust nooit kinderen gekregen, wel een relatie gehad maar een aantal jaar geleden gescheiden. Geen contact meer met de ex-man, want daar ga je al, geen kinderen samen dus niks meer wat je aan elkaar bindt, ook die meer dan 20 jaar huwelijk niet.
Waarom zou je nog contact met je ex moeten hebben als je twintig jaar getrouwd bent geweest? Als mensen het willen, prima, maar vind dit een wat rare opmerking.
Haar vriendinnen zijn tussen de eind dertig en halverwege de vijftig. Al die vriendinnen hebben inmiddels wél kinderen. Sommige daarvan waren ooit net als zij bewust kinderloos, maar hebben op hun 38e ineens toch nog snel een kind gekregen. Anderen waren zoals ik en hebben rond hun dertigste kinderen gekregen. De kinderen om haar heen zijn dus allemaal ouder dan 10 of zelfs al (bijna) het huis uit.
Wat mij opvalt (en waar ik het ook met haar over heb gehad) is dat naarmate de kinderen groter werden, het contact echt anders is geworden. Dat heeft ten eerste te maken met het feit dat naarmate iedereen ouder wordt, de behoefte aan vertier buiten de deur anders wordt (zwart wit gezegd; ipv elke week naar de kroeg kies je sneller voor eens per maand uitgebreid dineren in een goed restaurant oid), maar ook met het feit dat je kinderen ouder worden.
Ook ik heb al jaren geen kroeg meer van binnen gezien en daar geen enkele behoefte aan. Dus wat is je punt nu?
Waar je als moeder van een peuter kunt snakken naar een dagje even geen gejammer en gedrein en gewoon weer eens lekker winkelen zonder peuter aan je arm, wordt het met je 15 jarige dochter juist enig om samen te gaan shoppen. En dus bel je niet een vriendin voor een shop-dagje, maar neem je gewoon je dochter mee. Of dat soort dingen.
Schijnbaar ben jij een familiemens en een shopper. Ik ga echt nooit met mijn moeder te shoppen. Zij doet dat overigens wel met vriendinnen.
Maar ook met andere dingen merk ik dat naarmate je kinderen groter worden, je ook steeds meer dingen binnen je gezin zelf kunt vinden. Waar je met kleine kinderen soms nog weleens behoefte aan een klankbord hebt die niet je partner is (en wat je dan dus met een vriendin bespreekt), kan je die verschillende zienswijzen nu ook gewoon binnen de muren van je gezin vinden, want je grote kinderen hebben inmiddels ook meningen.
Toch lijkt het mij heel gezond om andere contacten te hebben dan alleen je eigen gezinnetje. Vind dit wat eng klinken.
Met eenzaamheid bedoelde ik dus niet zozeer het alleen zijn, maar vooral het feit dat je allerlei behoeften buitenshuis moet vervullen, waar iemand met een gezin dat niet hoeft te doen. Ik hoef niet de deur uit om gezelschap te hebben, want dat gezelschap woont bij me in huis. Ik hoef niemand te bellen om even lekker te klagen over de rotdag op mijn werk, want ik heb mensen op de bank zitten tegen wie ik dat tussen de afwas en de koffie door kan spuien. Ik hoef niet in mijn eentje me druk te maken over de gezondheidsproblemen van mijn bejaard wordende ouders (en erger nog, ook als enige voor ze te zorgen als het nodig is), want ik woon met mensen samen die ten eerste ook familie van die bejaarde ouders zijn, maar ten tweede met wie ik praktische hulp ook kan delen. Als mijn partner gezondheids- of andere problemen zou krijgen, hoef ik ze niet alleen te dragen, want die partner is de andere ouder van je kind(eren) en dus voor hen net zo belangrijk als voor jezelf.
Je verwart nu alleenstaande mensen met bewust kinderloze stellen. Bovengenoemde dingen kunnen bewust kindvrijen ook
Men zegt niet voor niks: het hemd is nader dan de rok. Mij persoonlijk lijkt het niet leuk om altijd maar in iedereens leven "de rok" te zijn ipv "het hemd". Of om voor maar 1 persoon het hemd te zijn.
En voor veel mensen met kinderen geldt volgens mij:
als je kinderen het hemd zijn, en je partner is de rok, dan betekent dat automatisch dat de rest van de wereld ongeveer je sokken worden .Beetje rare post. Het is zo dat als men een overtuiging heeft, je dat ook steeds bevestigd ziet in de omgeving. Jou post klinkt als dat het beter is om kinderen te krijgen want... Maar zoals gezegd; het gaat erom dat mensen keuzes maken die bij hen passen. Niets meer en niets minder. Het ene is niet beter dan het andere.
dinsdag 28 oktober 2014 17:32
quote:selah01 schreef op 28 oktober 2014 @ 17:18:
Of grote kinderen een vanzelfsprekende sociale invulling van je leven zijn zodat je anderen minder nodig hebt dan een kinderloze weet ik trouwens nog niet zo. Ten eerste hangt het er ook van af hoeveel kinderen je hebt, hoe het klikt met die kinderen en wat ze later gaan doen. Mijn tante bijvoorbeeld heeft een zoon. Die woont nu in de VS en ziet ze misschien 1x per jaar. Geen grote sociale invulling dus. Maar ze heeft wel broers/zussen/vriendinnen/nichtjes/neven en dergelijke die een grote invulling zijn in haar leven. Als ze geen zoon had gehad dan was haar sociale leven nu niet heel anders geweest. In het dagelijkse leven vervult haar zoon immers geen grote rol van betekenis. Zij moet ook gewoon haar dagelijkse leven zonder kinderen vorm zien te geven, zelfs al heeft ze wel een kind (en die band is verder prima maar de afstand is gewoon groot)
Kennis van mijn ouders, twee kinderen, een van de twee tragisch omgekomen bij een ongeluk, de ander woont ook in een ander continent. Ze zien elkaar ook maar een paar keer per jaar. Maar niet ongelukkig verder. Ze is zelfs onlangs weer getrouwd op haar 65ste. En ze heeft veel vriendinnen/kennissen.
Dat zijn maar enkele voorbeelden. Maar dat je kinderen een vanzelfsprekende invulling vormen van je sociale leven als ze eenmaal volwasssen zijn is niet altijd het geval.Precies. Ik denk dat de mensen die zeggen dat je (bijna) alles uit een gezin haalt en daardoor weinig behoefte hebt om contacten buiten de deur te hebben/zoeken, van die echte moederdieren zijn wiens wereld niet heel erg groot is. Maar is kan het mis hebben.
Of grote kinderen een vanzelfsprekende sociale invulling van je leven zijn zodat je anderen minder nodig hebt dan een kinderloze weet ik trouwens nog niet zo. Ten eerste hangt het er ook van af hoeveel kinderen je hebt, hoe het klikt met die kinderen en wat ze later gaan doen. Mijn tante bijvoorbeeld heeft een zoon. Die woont nu in de VS en ziet ze misschien 1x per jaar. Geen grote sociale invulling dus. Maar ze heeft wel broers/zussen/vriendinnen/nichtjes/neven en dergelijke die een grote invulling zijn in haar leven. Als ze geen zoon had gehad dan was haar sociale leven nu niet heel anders geweest. In het dagelijkse leven vervult haar zoon immers geen grote rol van betekenis. Zij moet ook gewoon haar dagelijkse leven zonder kinderen vorm zien te geven, zelfs al heeft ze wel een kind (en die band is verder prima maar de afstand is gewoon groot)
Kennis van mijn ouders, twee kinderen, een van de twee tragisch omgekomen bij een ongeluk, de ander woont ook in een ander continent. Ze zien elkaar ook maar een paar keer per jaar. Maar niet ongelukkig verder. Ze is zelfs onlangs weer getrouwd op haar 65ste. En ze heeft veel vriendinnen/kennissen.
Dat zijn maar enkele voorbeelden. Maar dat je kinderen een vanzelfsprekende invulling vormen van je sociale leven als ze eenmaal volwasssen zijn is niet altijd het geval.Precies. Ik denk dat de mensen die zeggen dat je (bijna) alles uit een gezin haalt en daardoor weinig behoefte hebt om contacten buiten de deur te hebben/zoeken, van die echte moederdieren zijn wiens wereld niet heel erg groot is. Maar is kan het mis hebben.
dinsdag 28 oktober 2014 17:54
quote:bestpittig schreef op 28 oktober 2014 @ 16:23:
[...]
Ik vind het niet lastig omdat ik het gevoel niet delen kan. Ik kan op zich prima begrijpen -denk ik- waarom mensen kinderen willen. Het lastige eraan vind ik dat ik denk spijt te krijgen van zo´n enorme keuze en verantwoordelijkheid. Als ik zie hoeveel egoisme je eigenlijk opzij moet zetten voor een kind (en dat zie ik in mijn heel nabije omgeving). En als ik naar vriendin kijk die een beetje op mij lijkt, lijkt het me een heel lastige keuze, want waar doe je goed aan? Volg je je wens, met mogelijk spijt als consequentie of blijf je bij je partner zonder kind met mogelijk spijt als consequentie? Ik zou het echt niet weten pffff.
Laat het even rusten en vertrouw op je gevoel. Het antwoord komt echt wel een keer. Focus je er niet te veel op. En bovendien kun je beter spijt hebben dat je ze niet hebt dan omgekeerd...
En nogmaals (zie mijn vorige reactie voor de argumenten) geen kinderen willen heeft een geen zak te maken met egoisme.
Je leeft toch niet voor de mening van een ander? Kom nou...
[...]
Ik vind het niet lastig omdat ik het gevoel niet delen kan. Ik kan op zich prima begrijpen -denk ik- waarom mensen kinderen willen. Het lastige eraan vind ik dat ik denk spijt te krijgen van zo´n enorme keuze en verantwoordelijkheid. Als ik zie hoeveel egoisme je eigenlijk opzij moet zetten voor een kind (en dat zie ik in mijn heel nabije omgeving). En als ik naar vriendin kijk die een beetje op mij lijkt, lijkt het me een heel lastige keuze, want waar doe je goed aan? Volg je je wens, met mogelijk spijt als consequentie of blijf je bij je partner zonder kind met mogelijk spijt als consequentie? Ik zou het echt niet weten pffff.
Laat het even rusten en vertrouw op je gevoel. Het antwoord komt echt wel een keer. Focus je er niet te veel op. En bovendien kun je beter spijt hebben dat je ze niet hebt dan omgekeerd...
En nogmaals (zie mijn vorige reactie voor de argumenten) geen kinderen willen heeft een geen zak te maken met egoisme.
Je leeft toch niet voor de mening van een ander? Kom nou...
dinsdag 28 oktober 2014 18:06
quote:doemaarzonnebloemen schreef op 28 oktober 2014 @ 17:32:
[...]
Precies. Ik denk dat de mensen die zeggen dat je (bijna) alles uit een gezin haalt en daardoor weinig behoefte hebt om contacten buiten de deur te hebben/zoeken, van die echte moederdieren zijn wiens wereld niet heel erg groot is. Maar is kan het mis hebben.
Ik vind idd dat je ook wel een leven buiten je gezin moet kunnen hebben.
Ik zou mijn vriendinnen in mijn leven ook niet kunnen missen.
Door scheiding ben ik twee weekenden per maand kinderloos en.. Nou ja ik vermaak mij dan prima.
Het voelt voor mij niet alsof ik dan ineens een gemis op moet vullen.
Ik geniet ook van mijn tijd just for me, met partner of wat ik dan ook wil doen.
Daarom schreef ik eerder ook, zou ik geen kinderen hebben dan zou ik mij leven op een andere manier ook heus prima kunnen vinden.
[...]
Precies. Ik denk dat de mensen die zeggen dat je (bijna) alles uit een gezin haalt en daardoor weinig behoefte hebt om contacten buiten de deur te hebben/zoeken, van die echte moederdieren zijn wiens wereld niet heel erg groot is. Maar is kan het mis hebben.
Ik vind idd dat je ook wel een leven buiten je gezin moet kunnen hebben.
Ik zou mijn vriendinnen in mijn leven ook niet kunnen missen.
Door scheiding ben ik twee weekenden per maand kinderloos en.. Nou ja ik vermaak mij dan prima.
Het voelt voor mij niet alsof ik dan ineens een gemis op moet vullen.
Ik geniet ook van mijn tijd just for me, met partner of wat ik dan ook wil doen.
Daarom schreef ik eerder ook, zou ik geen kinderen hebben dan zou ik mij leven op een andere manier ook heus prima kunnen vinden.
