Bewust kinderloos, hoe om te gaan met omgeving?

24-02-2017 22:46 384 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo Allemaal,



Heel erg bedankt voor alle reacties!

De reacties blijven maar doorstromen, wat van mij niet hoeft, dus vandaar dat ik de orginele vraag hierbij aanpas.

Veel van jullie hebben hele bruikbare en nuttige handvatten gegeven die me mee inzicht hebben gegeven in de situatie en me ook weer even op mijn plek hebben gezet. Soms weet je namelijk dingen wel, maar is het tóch fijn om ze even van een ander te horen, juist de dingen die aan kunnen voelen als kritiek.

Ik wil iedereen bedanken die serieus mee heeft gedacht en zich verplaatst heeft in mijn situatie, zonder direct met waardeoordelen te komen. Ik heb genoeg antwoorden om mee verder te komen en ik ga hier ook mee aan de slag.

Fijne dag nog!
Alle reacties Link kopieren
quote:blijfgewoonbianca schreef op 25 februari 2017 @ 15:59:

[...]



Ik weet niet zo goed hoe ik het anders moet omschrijven. Mijn ervaring is dat " dat soort mensen " ( geen kinderen, band met ouders ) op een heel andere manier met hun ouders om gaan dan mensen die zich voortgepland hebben. Die gaan er eten als hun partner thuis eet, er is - wederzijdse -heimwee op vakanties, vrije tijd wordt - met ouders - redelijk " tuttig " doorgebracht. Grootouders krijgen vaak toch de grootouderrol toebedeeld via een dier.

Maar kan best natuurlijk, dat alleen ik die mensen tegen kom of dat mij dat op valt.Toen ik nog in Eindhoven woonde, gingen er iedere zondag eten bij mijn ouders hoewel we geen kinderen hadden. Nu gaat dat niet meer ivm afstand. Ik ben natuurlijk alleen kind gebleven en niet daarnaast ook moeder geworden. Maar ik denk niet dat het er anders van geworden was met mijn ouders.
Alle reacties Link kopieren
,
anoniem_295669 wijzigde dit bericht op 04-09-2017 17:33
99.70% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
quote:Anna37Returns schreef op 25 februari 2017 @ 16:21:

[...]





OMG... Nieuwe Mensen Leren Kennen....?Huh ? Wat ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Alle reacties Link kopieren
.
anoniem_295669 wijzigde dit bericht op 04-09-2017 17:32
99.61% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
.
anoniem_295669 wijzigde dit bericht op 04-09-2017 17:32
98.71% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
quote:Anna37Returns schreef op 25 februari 2017 @ 16:23:

[quote]blijfgewoonbianca schreef op 25 februari 2017 @ 16:22:

[...]



Huh ? Wat ?[/quote



Beetje je kennisenkring uitbreiden kon geen kwaad dacht ik Omdat ik kinderloze mensen ken die een, in mijn ogen , kinderlijke / afhankelijke band met hun ouders hebben moet ik mijn kennissenkring uitbreiden ? Kan ook tegen die mensen zeggen dat moeten " grow uppen " . Of ik zie en verwonder me slechts.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
quote:himalaya schreef op 25 februari 2017 @ 08:43:

[...]





Want alle kindloze kindvrije mensen denken, zijn en doen hetzelfde he? Nee hoor, maar andersom wordt er ook zo gesproken.
quote:blijfgewoonbianca schreef op 25 februari 2017 @ 16:26:

[...]





Omdat ik kinderloze mensen ken die een, in mijn ogen , kinderlijke / afhankelijke band met hun ouders hebben moet ik mijn kennissenkring uitbreiden ? Kan ook tegen die mensen zeggen dat moeten " grow uppen " . Of ik zie en verwonder me slechts.

Gek, die ken ik eigenlijk niet.

Nou ja misschien een incidentele homosexueel en zijn moeder, maar dat is ook meer uitzondering dan regel.
Alle reacties Link kopieren
quote:Anna37Returns schreef op 25 februari 2017 @ 11:08:

Stel he je hele leven ben je geinteresseerd in het doorgronden van de verzamelde werken van Plato. Je omgeving heeft daar ook wel wisselend belangstelling voor, of misschien wat meer interesse in Kant, of Kierkegaard. Daar heb je het over met je familie waarin deze interesse begon en met vrienden met wie je oa op basis van deze interesse een vriendschap hebt ontwikkeld. Gaandeweg over de jaren heb je elkaar steeds beter leren kennen hierin en heb je samen kennis hierover opgebouwd.



En dan opeens he, wordt iedereeen, maar dan ook werkelijk iedereen om je heen idolaat van modelvliegtuigjes. De een na de ander gaat overstag. Modelvliegtuigjes voor en modelvliegtuigjes na, ieder gesprek minstens 50% van de tijd gaat het over modelvliegtuigjes. De dingen vliegen je zelf om de oren tijdens maaltijden en Plato, Kant en Kierkegaard zijn vergeten. Zo af en toe doe je een poging het fenomeen modelvliegtuigjes vanuit een filosofisch perspectief te bezien, maar je omgeving is te geinteresseerd in het bestellen van nieuwe onderdelen, reparaties na de nodige ongelukken, de nieuwste modellen en willen het liefst vooral de hele tijd met die dingen vliegen. Je vind het best leuk voor de mensen om wie je geeft, maar ook jammer voor jezelf dat je het niet meer over Plato kunt hebben. Filosofische contemplatie forget it, dat moet je tegenwoordig maar alleen doen.Mensen vergelijken met een interesse? je kunt het hebben van kinderen niet met iets anders vergelijken... het is een eigen onderwerp opzich. Een heel belangrijk onderwerp.
We teach people how to treat us
Alle reacties Link kopieren
.
anoniem_295669 wijzigde dit bericht op 04-09-2017 17:32
99.34% gewijzigd
Fijn hoor, een topic willen lezen maar dat gaat niet omdat de TO de openingspost heeft veranderd en al haar eigen reacties heeft weggehaald. Binnen 24 uur.
Het is nog steeds een goed topic hoor, gewoon lezen.
Oh ik lees ook wel, maar ik vind het best vervelend als mensen dit doen.
quote:Anna37Returns schreef op 25 februari 2017 @ 17:12:

[...]





de wereldfilosofie als interesse... maar lees ook nog even verderOu kweenie. Als ik moest kiezen tussen 'de wereldfilosofie' en m'n zusje wist ik het wel hoor. Daar hoef ik niet eens een kind voor te hebben.
Alle reacties Link kopieren
.
anoniem_295669 wijzigde dit bericht op 04-09-2017 17:31
99.70% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
quote:valerievaldera schreef op 25 februari 2017 @ 13:39:

[...]



Pas als je rol verschuift zie je in hoezeer je al die tijd daarvoor nog kind-van was en hoezeer het je identiteit bepaalde. Het perspectief op heel veel zaken verandert namelijk drastisch als je een generatie opschuift en ook je ouders en de generatie daarboven gaan je anders benaderen. Mijn band met mijn ouders en andere familie is veel sterker geworden, ook aan de kant van de familie van mijn man. Een kind verbindt.



Misschien is dat wel wat TO dwarszit. Zij ziet de rollen veranderen en het gedrag naar elkaar toe veranderen en is niet in staat hierin mee te veranderen, omdat zij nog hetzelfde is en haar eigen rol nog dezelfde is: die van kind-van.



Ik heb zelf ook geen kinderen, maar herken het wel. Toen mijn beide ouders overleden waren, schoof ik ook een generatie op. Ik merkte tot mijn verbazing dat de band met mijn ooms en tantes sterker werd, ik kreeg meer intieme dingen te horen, problemen.

Voordat mijn moeder overleed, heb ik mantelzorg verleend en zeer intensief toen ze terminaal werd. Ik zal hier niet alles beschrijven, maar de ouder-kind relatie was al enige tijd wat omgedraaid.



Af en toe ook wel lastig. Ik weet niet wat het is om kinderen te hebben, terwijl mijn vrienden etc. niet weten hoe het is om mantelzorg te verlenen en, nog niet weten, hoe het is als je ouders overleden zijn.



Kortom, ik voel me eerder niet-ouder dan kind- van. Ook mensen zonder kinderen hebben levenservaring, maken dingen mee, krijgen een ander perspectief op het leven, maar door ander zaken dan mensen met kinderen.
quote:Anna37Returns schreef op 25 februari 2017 @ 17:40:

[...]





Het ging alleen over nieuwe mensen maken Niet over al bestaande mensen. Maar het was natuurlijk sowieso een didactisch voorbeeld om hopelijk wat inlevingsvoormogen voor TO te creeeren. Het 'mensen zijn uniek' verhaal is zo'n dooddoener in deze. Je kan dan beter het geld dat je uitgeeft aan een kind aan malariatabletten uitgeven oid. Niet om deze discussie nu aan te gaan verder. Ieder mag zijn /haar eigen doelen uiteraard bepalen.



Jij vergelijkt kinderen krijgen en daardoor je 'interesse' voor andere dingen verliezen met 'de wereldfilosofie' en modelvliegtuigjes. Vervolgens zegt iemand: ja maar je kind IS geen interesse. Het is je kind. En dan zeg jij: tsssk de wereldfilosofie is ook geen interesse.



En dan zeg ik: nou, als ik moest kiezen tussen 'de wereldfilosofie' en mijn zusje moest kiezen dan koos ik ook mijn zusje. Ik kies dan toch voor de mens, niet voor de interesse/passie/wat het ook is. Een kind IS toch geen interesse/passie/wat je de wereldfilosofie dan ook vindt? Je kind is een mens en een mens waarvoor jij de komende 18 jaar de zorg dient te dragen ook nog. Anders krijg je met Veilig Thuis aan de stok. Als jij je wereldfilosofie aan de wilgen hangt is er geen hond die daarnaar kraait. Je gaat toch ook niet je relatie met je partner vergelijken met 'de wereldfilosofie'?



Je kunt een MENS gewoon nergens mee vergelijken, behalve met een ander mens. Dus dat soort dingen houden geen steek. Je zou kunnen zeggen: hoe zou jij het vinden als iemand een nieuw vriendje heeft en ze kan nergens anders meer over praten dan over dat vriendje en het vriendje moet overal mee naar toe en ze verandert helemaal, haar eigen interesses is ze vergeten, ze is totaal veranderd en ze doet alleen nog maar dingen die hij wil.



Dat komt nog het dichtst in de buurt van een steekhoudende vergelijking. Maar de liefde tussen mensen kun je nu eenmaal niet met iets anders vergelijken dan met de liefde tussen mensen.
Alle reacties Link kopieren
.
anoniem_295669 wijzigde dit bericht op 04-09-2017 17:31
99.81% gewijzigd
quote:Leergierig schreef op 25 februari 2017 @ 17:45:

[...]





Ik heb zelf ook geen kinderen, maar herken het wel. Toen mijn beide ouders overleden waren, schoof ik ook een generatie op. Ik merkte tot mijn verbazing dat de band met mijn ooms en tantes sterker werd, ik kreeg meer intieme dingen te horen, problemen.

Voordat mijn moeder overleed, heb ik mantelzorg verleend en zeer intensief toen ze terminaal werd. Ik zal hier niet alles beschrijven, maar de ouder-kind relatie was al enige tijd wat omgedraaid.



Af en toe ook wel lastig. Ik weet niet wat het is om kinderen te hebben, terwijl mijn vrienden etc. niet weten hoe het is om mantelzorg te verlenen en, nog niet weten, hoe het is als je ouders overleden zijn.



Kortom, ik voel me eerder niet-ouder dan kind- van. Ook mensen zonder kinderen hebben levenservaring, maken dingen mee, krijgen een ander perspectief op het leven, maar door ander zaken dan mensen met kinderen.



Dit herken ik wel. Ik heb nog wel een moeder maar geen vader meer. Ik voel me ook niet meer echt kind-van sindsdien. En mantelzorgen maakt de band met je ouders idd heel anders, sterker nog, het veranderde niet alleen de band met mijn vader, maar ook die met mijn moeder, die kerngezond is en al jaren van mijn vader gescheiden was. Dus nee ik denk ook niet dat je daar kinderen voor 'nodig' hebt. Ik denk dat waar het vaak misgaat is dat ouders denken dat kinderen krijgen een ervaring is die niet te evenaren is, een liefde ervaren die niet te evenaren is door iets anders. Ik geloof daar niet in. Ik geloof dat het voor ouders onmogelijk is om een liefde te ervaren voor iemand anders die in de buurt komt van de liefde voor hun kind. Aangezien hun kind het centrale middelpunt van hun leven is, zullen ze nooit meer iemand anders op 1 kunnen zetten dan die kinderen en dus nooit ervaren hoe het zou zijn als ze in een ander dan in hun kinderen hun ziel en zaligheid zouden leggen. Die plek is tenslotte al vergeven. En dus vergelijken ze het met hun eigen liefde voor anderen en zeggen ze: nee, dat is echt heel anders. Voor hen ja. Want zij hebben een kind. Maar dat zegt niet dat een ander niet diezelfde liefde kan ervaren, maar dan voor een ander dan een (eigen) kind. En als ouders zich dat zouden beseffen dan zouden ze kinderlozen ook gewoon serieus kunnen blijven nemen; die bewandelen namelijk een pad waar jij als moeder/vader wel naar kan kijken, maar wat je niet kunt beleven. Net als dat kinderlozen niet het leven met kinderen kunnen beleven.



En dat belerende van ouders jegens kinderlozen herken ik wel. En als je er dan anders over dacht dan was het 'wacht maar tot je kinderen hebt'. Nou mijn zoontje is er bijna, dus binnenkort mag ik dan eindelijk mijn mening geven als moeder, maar het punt is dat ik dan nooit meer mijn mening kan geven als kinderloze. Want die weg is dan voorgoed afgesloten. En dat wilde ik, dus dat is prima. Maar ik denk dat er op dat pad net zoveel liefde en ontwikkeling is te vinden als op het pad dat ik heb gekozen. Zeker weten zal ik het nooit, maar ik ga er vanuit dat dat behoeften zijn die intrinsiek in een mens zitten en niet in de wereld om hem/haar heen.



Althans, er zijn ook zat mensen die - kinderen of geen kinderen - voor mijn gevoel blijven steken op het niveau van een dreumes, dus beide paden zijn niet per definitie zaligmakend. Dus ik denk dat die ontwikkeling zit in jou als persoon, je bereidheid om van het leven te leren, en niet in de dingen die je al dan niet meemaakt. Dus eigenlijk is het jammer dat er toch een soort afstand is. Volgens mij zijn het namelijk 2 kanten van dezelfde medaille, en hoewel je elkaars kant misschien nooit helemaal kunt begrijpen, zou je die medaille toch samen moeten kunnen beleven. En daar merkte ik vaak een drempel bij ouders, voor ik zwanger werd. Want ja, ik had geen kind dus dat was toch anders. En in die zin snap ik kindvrijen ook die zich ergeren aan ouders, want dat slaat het gesprek nogal dood. Maar ja, daar kunnen die kinderen niks aan doen.
quote:Anna37Returns schreef op 25 februari 2017 @ 18:05:

Ja het zou een meer steekhoudende vergelijking zijn geweest als ik het over onderlinge relaties tussen mensen had gehad. Maar dat schrijft niet zo lekker weg en het is weekend. Waar het om ging is dat je iets opgebouwd hebt met mensen en je relaties hebt opgebouwd op iets dat je tot dan toe hebt gedeeld en dat er vrij plotseling heel veel veranderd in je omgeving als je hele omgeving kinderen gaat krijgen. Dan kun je ook werkelijk een verlies ervaren als je dat niet of minder kunt delen met de mensen om wie je geeft, omdat je jouw menselijkheid/volwassenheid/liefde op een andere manier vormgeeft.



Er zijn veel meer manieren om met mensen, het menselijk bestaan, humaniteit ed om te gaan en bezig te zijn dan door een kind krijgen. Die persoonlijke ontwikkeling, investeringen die mensen daarvoor doen ed wordt iha veel minder gezien dan kinderen krijgen en opvoeden en kunnen zeker ook te maken hebben met menselijke liefde. Het kan moeilijk zijn als je omgeving dat niet ziet. Maar ik had ook gewoon zin in een wat luchtig voorbeeld.



Oh maar dat ben ik helemaal met je eens. Ik vind alleen dat je mijn zoon niet kunt vergelijken met een hobby als modelvliegtuigjes En natuurlijk is het heftig als je hele omgeving verandert en jij staat erbij en kijkt ernaar. Dat snap ik helemaal en ik vind TO's emoties ook helemaal niet gek. Maar daarom zei ik tegen haar: ik zou gaan onderzoeken waar het pijnpunt zit en daar iets mee gaan doen. Want a) die kinderen gaan niet weg, dus het is sowieso een beetje bending or breaking, het is nu eenmaal geen bevlieging of iets tijdelijks, het is voor altijd, dus je zult ermee moeten dealen als je je vrienden en familie wil behouden (en dat lijkt me heel logisch dat je dat wil) en b) het lijkt me voor jezelf veel fijner als je dat gevoel van verlies verwerkt en ermee in het reine komt. Ik denk dat het je relaties ten goede komt, maar ook je compassie richting die kinderen en je gewoon een gelukkiger mens maakt.



Totaal ander voorbeeld: ik ben een tijdje heel jaloers geweest op mensen die nog een vader hadden, toen mijn vader was overleden. Ik kon het niet aanzien als andere mensen met hun vaders leuke dingen ondernamen en vond het onbeschoft als mensen hun vader zomaar 'pap' noemde. Dat vond ik natuurlijk niet echt, maar het confronteerde me zo met mijn gemis. Dus daar ben ik wat mee gaan doen. Zo zie ik het ook een beetje bij TO: zij mist iets, en ze projecteert dat op de kinderen.
Alle reacties Link kopieren
.
anoniem_295669 wijzigde dit bericht op 04-09-2017 17:30
99.62% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Mooi gezegd Lux.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
Alle reacties Link kopieren
@mooi gezegd, Lux. Ik vind het zelf wel leuk om het opgroeien van kinderen via vrienden mee te maken. Vind het ook geen probleem om naar een kinderverjaardag te gaan. Leuk om ze weer te zien, soms verbaasd hoe ze alweer veranderd zijn.



TO's pijnpunt is vooral dat alle aandacht naar haar zus en de kleinkinderen lijkt te gaan en dat zij de kruimels krijgt. Dat zit haar het meeste dwars. Ik heb zelf 1 broer die ook geen kinderen heeft, dus heb er zelf geen ervaring mee. Het zit denk ik ook dieper, een gebrek aan eigenwaarde, weten dat je er ook mag zijn. Maar dat is een beetje psychologie van de koude grond.
quote:Anna37Returns schreef op 25 februari 2017 @ 18:43:

Mooie post Lux en ik zal je zoontje noooit meer vergelijken met een modelvliegtuigje



Er is geen OP meer, maar vaak is het ook zo dat als kinderen ouder worden het allemaal wat op zijn plaats valt. Toen mijn ouders net de eerste jaren grootouders waren geworden moest ik echt even aan ze wennen, werkelijk kolder in de kop Aan de ene kant heel mooi om te zien en andere kant ook wel vervreemdend en zo af en toe niet helemaal 'my cup of tea'. En ik ben geen afhankelijk kind type. Is allemaal goed gekomen.



Ja dat denk ik ook wel. Die eerste fase is nogal eh... intens. Mijn moeder vraagt me ook nooit meer hoe het met me gaat Die belt en vraagt: hoe gaat het met de baby?

Maar voor mij is dat niet zo erg want ik kan ook alleen nog maar aan de baby denken.
quote:Leergierig schreef op 25 februari 2017 @ 18:50:

@mooi gezegd, Lux. Ik vind het zelf wel leuk om het opgroeien van kinderen via vrienden mee te maken. Vind het ook geen probleem om naar een kinderverjaardag te gaan. Leuk om ze weer te zien, soms verbaasd hoe ze alweer veranderd zijn.



TO's pijnpunt is vooral dat alle aandacht naar haar zus en de kleinkinderen lijkt te gaan en dat zij de kruimels krijgt. Dat zit haar het meeste dwars. Ik heb zelf 1 broer die ook geen kinderen heeft, dus heb er zelf geen ervaring mee. Het zit denk ik ook dieper, een gebrek aan eigenwaarde, weten dat je er ook mag zijn. Maar dat is een beetje psychologie van de koude grond.Ja dat denk ik ook. En zeker aangezien ze al problemen had met haar ouders en een tijdje geen contact heeft gehad, dus er is kennelijk ook nogal wat misgegaan en kan me best voorstellen dat de verhoudingen nog een beetje delicaat zijn.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven