Kinderen
alle pijlers
Buurvrouw heeft niet onder controle?
vrijdag 31 januari 2014 09:06
Het is bij onze buren vrijwel elke doordeweekse ochtend bal. We horen buurvrouw en haar twee zoons (6 en 9) ruzie maken, waarbij over en weer nogal geschreeuwd wordt. Ik ken dat zelf gelukkig niet, maar kon me er altijd wel wat bij voorstellen, twee hyperactieve, eigenwijze stuiters, dan verloopt de ochtendspits niet altijd in opperste harmonie. Maar vanochtend schrok ik er wel van. De oudste ging net weg toen ik terug kwam van mijn eigen dochter wegbrengen (hij gaat inmiddels zelfstandig naar school). De jongste was nog thuis, en ondanks dat de huizen niet gehorig zijn hoorde ik moeder door de muren heen tekeer gaan. Ze klonk volledig over 'dr toeren, bleef naar schreeuwen. Het jochie ondertussen huilen, huilen, huilen. Gebonk van de trap, deuren die dicht worden geslagen, nog meer gehuil en woedend geschreeuw. Bah, wat vreselijk naar... Zo'n vreselijk verdrietig huilend jochie en een moeder die maar blijft schreeuwen - en ik hoop maar dat het bij schreeuwen blijft. Ik weet natuurlijk helemaal niet wat zich heeft afgespeeld, misscien had 'ie zich inderdaad wel vreselijk misdragen. Maar het lijkt me meer dat ze met z'n allen in een enorm negatieve spiraal zitten. Zo sneu voor die jongens, en ook voor buuf (en buurman, maar die is doordeweeks altijd al heel vroeg de deur uit, en in het weekend lijkt alles pais en vree). Ik weet dat the thing to do een praatje maken is, ongedwongen informeren of alles goed gaat, en misschien ook gewoon maar zeggen dat ik hoor dat het 's morgens niet altijd soepel. Ik zie daar enorm tegenop, ben niet zo van de confrontatie, heb weinig contact met haar (zeker 's winters niet) en ik heb geen idee hoe ze gaat reageren en wat ik haar eventueel kan adviseren. Iemand nog goede ideeen - hele andere benaderingen wellicht, of moet ik me er gewoon helemaal niet mee bemoeien?
vrijdag 31 januari 2014 13:12
quote:Zonnetje_van_de_dag schreef op 31 januari 2014 @ 10:32:
[...]
Je hebt serieus geen idee waar je over praat. Maargoed ik merk dat ik het me persoonlijk aantrek en dat is ook niet helemaal de bedoeling.
Dat heb ik serieus wel.
Ik denk ook dat je het teveel aantrekt. Een belletje met het AMK, de situatie voorleggen, handvatten krijgen hoe het gesprek aan te gaan, daarvoor zijn ze er ook. Je hoeft geen namen te noemen, maar het kan voor TO fijn zijn om advies te krijgen nietwaar?
Anyway, TO succes met wat je ook besluit te doen.
[...]
Je hebt serieus geen idee waar je over praat. Maargoed ik merk dat ik het me persoonlijk aantrek en dat is ook niet helemaal de bedoeling.
Dat heb ik serieus wel.
Ik denk ook dat je het teveel aantrekt. Een belletje met het AMK, de situatie voorleggen, handvatten krijgen hoe het gesprek aan te gaan, daarvoor zijn ze er ook. Je hoeft geen namen te noemen, maar het kan voor TO fijn zijn om advies te krijgen nietwaar?
Anyway, TO succes met wat je ook besluit te doen.
This is not kosher!
vrijdag 31 januari 2014 13:25
Ik vind het een verschil of je alleen het kind hoort huilen, of ook de moeder hoort schreeuwen. Kinderen kunnen heel hard en heel lang huilen om niks. Ik ben blij dat mijn buren het AMK niet bellen, want mijn peuter kan heel lang heel hard huilen. Omdat ze geen roze ijsje mag.
In dit geval hoor je de moeder keihard schreeuwen, en lang ook. Dat vind ik ver gaan. Ik heb nog nooit tegen mijn dochter (2) geschreeuwd. Ik kan me voorstellen dat je bij een 6-jarige wel eens schreeuwt uit frustratie, maar zo lang en zo hard? Nee.
Misschien is er niks aan de hand. Misschien wel. In het laatste geval sla je je voor de kop als je niet kijkt of je iets kunt doen. je hoort zo vaak dat kinderen mishandeld worden en dat niemand iets deed. Terwijl ze het misschien wel vermoedden.
In dit geval hoor je de moeder keihard schreeuwen, en lang ook. Dat vind ik ver gaan. Ik heb nog nooit tegen mijn dochter (2) geschreeuwd. Ik kan me voorstellen dat je bij een 6-jarige wel eens schreeuwt uit frustratie, maar zo lang en zo hard? Nee.
Misschien is er niks aan de hand. Misschien wel. In het laatste geval sla je je voor de kop als je niet kijkt of je iets kunt doen. je hoort zo vaak dat kinderen mishandeld worden en dat niemand iets deed. Terwijl ze het misschien wel vermoedden.
vrijdag 31 januari 2014 13:34
Ik vind dat er veel te zwaar aan wordt getild om er als buurvrouw iets over te zeggen. Ik zou gewoon zodra ik ze buiten zag zeggen: "Goh buurvrouw, wat ging het erop bij jullie vanmorgen zeg, ik hoor wel eens vaker gedoe 's morgens maar vanochtend was het volgens mij wel heel erg?" Niet verwijtend, maar constaterend. Kijken wat ze dan zegt en hoe ze reageert. Je kan er dan ook bij zeggen dat je je eerlijk gezegd zorgen maakte. Die zorgen kunnen dan van alles zijn, naar voor haar, naar voor de kinderen. Dat mag ze zelf invullen als ze je dat niet vraagt.
vrijdag 31 januari 2014 13:39
Nou, hier knalt het ook wel eens goed met drie meiden in huis waarvan er één heftig pubert en de andere twee elkaar vaak in de haren vliegen. Man is altijd voor dag en dauw de deur uit dus ik sta er grotendeels alleen voor. Dus wat jij gehoord hebt, kan hier zomaar ook eens voorkomen. Niet dagelijks, ook niet wekelijks maar soms gebeurt dat. En vijf minuten later is alles weer koek en ei. Ik zou het dan niet op prijs stellen om daar door de buuf op aangesproken te worden. Kijk, als het heel vaak gebeurt heb je een punt. Maar dan nog zou ik eerst met haar in gesprek gaan en bijv. niet meteen het AMK bellen.
vrijdag 31 januari 2014 13:43
vrijdag 31 januari 2014 13:48
quote:bettypage schreef op 31 januari 2014 @ 10:16:
Ik ben ook wel eens bang dat de buren denken dat we niet lief zijn voor de kinderen 's ochtends bij het klaarmaken voor school.
Mijn dochter staat in de badkamer wel eens te roepen :NEE MAMA, NEE IK WIL HET NIET, MAMA ALSJEBLIEFT!! Dan heeft ze geen zin om haar tanden te poetsen.
Dat zegt ze ook zelf, maar dat horen de buren niet.
En mijn zoon (7) gaat 2 minuten voor we weg moeten zijn outfit beoordelen en komt dat tot de conclusie dat hij er vréselijk uitziet en dat hij iets compleet anders aan wil.
Dat kan heel erg frustreren, waardoor we ook wel eens naar ze roepen dat ze moeten ophouden enzo.
Of hij gaat zich nog even verstoppen..
Edit; haha bij dat duiveltje stond 6 tussen aanhalingstekens.Ja herkenbaar. Dan moeten ze net iets aan dat nog in de was zit, zijn hun gymspullen kwijt die mee moeten, "oh ja mam, mijn band was lek", net als we willen vertrekken. Ik kan zo een hele lijst opsommen met dingen waar ik s' ochtends niet blij van wordt. Schreeuwen doe ik maar zelden, maar soms ben ik er zo klaar mee dat ik mijn stem flink verhef om überhaupt boven het gegil uit te komen.
Ik ben ook wel eens bang dat de buren denken dat we niet lief zijn voor de kinderen 's ochtends bij het klaarmaken voor school.
Mijn dochter staat in de badkamer wel eens te roepen :NEE MAMA, NEE IK WIL HET NIET, MAMA ALSJEBLIEFT!! Dan heeft ze geen zin om haar tanden te poetsen.
Dat zegt ze ook zelf, maar dat horen de buren niet.
En mijn zoon (7) gaat 2 minuten voor we weg moeten zijn outfit beoordelen en komt dat tot de conclusie dat hij er vréselijk uitziet en dat hij iets compleet anders aan wil.
Dat kan heel erg frustreren, waardoor we ook wel eens naar ze roepen dat ze moeten ophouden enzo.
Of hij gaat zich nog even verstoppen..
Edit; haha bij dat duiveltje stond 6 tussen aanhalingstekens.Ja herkenbaar. Dan moeten ze net iets aan dat nog in de was zit, zijn hun gymspullen kwijt die mee moeten, "oh ja mam, mijn band was lek", net als we willen vertrekken. Ik kan zo een hele lijst opsommen met dingen waar ik s' ochtends niet blij van wordt. Schreeuwen doe ik maar zelden, maar soms ben ik er zo klaar mee dat ik mijn stem flink verhef om überhaupt boven het gegil uit te komen.
vrijdag 31 januari 2014 16:20
Lichte verbazing en zonder iemand persoonlijk te bedoelen: het verbaast mij, dat jullie gillende kinderen normaal vinden. Dat hier geoppert wordt, dat alle kinderen wel eens gillen. (gillende buurvrouw wordt terecht vreemd bevonden).
Maar oprecht, mijn kinderen schreeuwen niet uren lang om hun zin te krijgen.
Of ze een rode of blauwe beker krijgen(/kregen, we zijn die leeftijd wel voorbij). of wel/niet wil douchen oid. Ook puber schreeuwt niet, die gaat gewoon lekker stil boven mokken.
Of zijn de voorbeelden die jullie aanhalen, kinderen waar 'iets mee is'?
Maar oprecht, mijn kinderen schreeuwen niet uren lang om hun zin te krijgen.
Of ze een rode of blauwe beker krijgen(/kregen, we zijn die leeftijd wel voorbij). of wel/niet wil douchen oid. Ook puber schreeuwt niet, die gaat gewoon lekker stil boven mokken.
Of zijn de voorbeelden die jullie aanhalen, kinderen waar 'iets mee is'?
vrijdag 31 januari 2014 16:57
lilalinda, Het is fijn voor jou dat jij zulke brave en in stilte mokkende kinderen hebt, maar dat geldt heus niet voor alle kinderen, hoor. Ik heb er twee (3 jaar en 17 maanden) en dat zijn allebei heethoofden. Zoals ik al eerder aangaf, onze zoon kan erg gefrustreerd raken en zet dan regelmatig een keel op. Niet urenlang, maar er zijn dagen dat hij een paar keer een driftbui heeft. In stilte mokken doet hij niet. Dochter heeft nu al een zeer sterkte eigen wil en bijt flink van zich af als ze iets niet leuk vindt. Ze haalt echt weleens decibellen die in principe alleen honden nog kunnen horen . Natuurlijk zeggen we dat gillen en schreeuwen niet mag, maar soms doen ze het toch.
Wij schreeuwen niet tegen onze kinderen, maar soms moeten we echt wel onze stem verheffen om de driftkoppen tot orde te roepen.
Wij schreeuwen niet tegen onze kinderen, maar soms moeten we echt wel onze stem verheffen om de driftkoppen tot orde te roepen.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
vrijdag 31 januari 2014 17:06
Wat Java zegt dus, dat is hier precies hetzelfde. Zowel mijn man als ik zijn heel rustige mensen. Hoe we aan zulke temperamentvolle kinderen komen, is ons echt een raadsel. Zoon heeft ontzettend intense emoties, echt grote hoogten en diepe dalen. Toen dochter werd geboren en ze brachten ons naar de kraamafdeling stonden de verpleegsters daar met grote ogen te kijken naar de schreeuwende helleveeg die mijn pasgeboren dochter was .
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
vrijdag 31 januari 2014 17:28
quote:Chryssa schreef op 31 januari 2014 @ 16:57:
lilalinda, Het is fijn voor jou dat jij zulke brave en in stilte mokkende kinderen hebt, maar dat geldt heus niet voor alle kinderen, hoor.
Wij schreeuwen niet tegen onze kinderen, maar soms moeten we echt wel onze stem verheffen om de driftkoppen tot orde te roepen.
Het was absoluut niet bedoeld als: zie mij eens een goeie moeder zijn, hoor.
Hoop niet dat het zo overkomt.
Onze jongste heeft een enorm sterke eigen wil. Enorm.
Zegt juf ook.
Maar schreeuwen om zin te krijgen, want dit is het toch? Neu, dat gebeurt gewoon niet.
lilalinda, Het is fijn voor jou dat jij zulke brave en in stilte mokkende kinderen hebt, maar dat geldt heus niet voor alle kinderen, hoor.
Wij schreeuwen niet tegen onze kinderen, maar soms moeten we echt wel onze stem verheffen om de driftkoppen tot orde te roepen.
Het was absoluut niet bedoeld als: zie mij eens een goeie moeder zijn, hoor.
Hoop niet dat het zo overkomt.
Onze jongste heeft een enorm sterke eigen wil. Enorm.
Zegt juf ook.
Maar schreeuwen om zin te krijgen, want dit is het toch? Neu, dat gebeurt gewoon niet.
vrijdag 31 januari 2014 18:55
quote:absor schreef op 31 januari 2014 @ 09:12:
Ik denk dat het heel moeilijk is, maar de beste weg lijkt me haar uitnodigen voor een bakkie en dan eerlijk zeggen dat je de ochtendspits helemaal hoort, dat je ervan schrikt en dat je haar graag wil helpen want het zal voor haar ook moeilijk zijn.
En haar ruimte geven om te spuien...want waarschijnlijk vind zij het ook geen fijn begin van de dag.Helemaal mee eens, dit zou ik ook doen.
Ik denk dat het heel moeilijk is, maar de beste weg lijkt me haar uitnodigen voor een bakkie en dan eerlijk zeggen dat je de ochtendspits helemaal hoort, dat je ervan schrikt en dat je haar graag wil helpen want het zal voor haar ook moeilijk zijn.
En haar ruimte geven om te spuien...want waarschijnlijk vind zij het ook geen fijn begin van de dag.Helemaal mee eens, dit zou ik ook doen.
Elke les, waar je van leert, maakt het pad vrij voor nog waardevollere lessen. Elke les, die je negeert, komt steeds weer terug.
vrijdag 31 januari 2014 18:57
Bij mij hetzelfde als bij Java qua kinderen. En bij tijd en wijle zijn ze daarnaast ook nog eens echt stokdoof, niet oost-Indisch, omdat er weer eens een oorontsteking zit. En dan praten ze nog harder omdat ze zichzelf anders niet horen. Dus ik moet wel eens een stem opzetten ja om over het geschreeuw heen te komen in bepaalde situaties. Of een brul geven bij een drukke straat als ze me vooruit gelopen zijn. Omdat ze me niet horen. Daar krijg ik wel eens blikken op, maar ik heb mijn kinderen liever niet onder een auto of dat ze van de trap vallen of iets dergelijks. Dan maar blikken van anderen.
vrijdag 31 januari 2014 19:09
Hier is het ook eigenlijk geen schreeuwen om hun zin te krijgen, maar meer schreeuwen en gillen van frustratie of boosheid. Vooral onze zoon raakt snel gefrustreerd als dingen niet lukken, of als zijn zusje bijvoorbeeld in de weg loopt tijdens zijn spel. Hij wordt dan binnen 2 seconden heel boos en begint te schreeuwen. Ik zeg dan onmiddellijk tegen hem dat schreeuwen niet de bedoeling is en dat hij ook rustig kan vertellen wat hem dwars zit. De laatste tijd gaat het wel beter, maar het is maandenlang echt een aaneenschakeling van woeste driftbuien geweest met hem.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
vrijdag 31 januari 2014 21:10
Begin eerst eens een gesprekje met de buurvrouw; ik zou niet per direct een melding maken of bellen. Want wat jij verteld komt over alsof de moeder het schreeuwend oplost, puur uit onmacht en stress. Misschien door met haar te gaan praten komt buurvrouw al een stuk verder. Als je daar niet wijzer uit wordt dan advies inwinnen en kijken wat het AMK zegt.
Je bent er simpelweg niet bij, je kent haar en het gezin niet goed..je hebt tot nu toe geen idee wat er daadwerkelijk speelt, probeer eerst zelf te ondervinden van hoe en wat? Als het dan niet wil, kan je altijd bellen. Daar hoeft geen weken overheen te gaan...
En inderdaad beter een melding te veel dan te weinig, en raad vragen kan geen kwaad. Maar probeer het eerst zelf.. Jij hebt er tenslotte ook last van.
Je bent er simpelweg niet bij, je kent haar en het gezin niet goed..je hebt tot nu toe geen idee wat er daadwerkelijk speelt, probeer eerst zelf te ondervinden van hoe en wat? Als het dan niet wil, kan je altijd bellen. Daar hoeft geen weken overheen te gaan...
En inderdaad beter een melding te veel dan te weinig, en raad vragen kan geen kwaad. Maar probeer het eerst zelf.. Jij hebt er tenslotte ook last van.
vrijdag 31 januari 2014 22:20
Wat wou je haar adviseren in dat gesprekje dan? Dat ze minder tegen haar kinderen moet schreeuwen? Dat weet ze zelf ook wel.
Blijkbaar staat ze gewoon heel erg onder stress en dat kan alleen verminderen als ze daadwerkelijk hulp krijgt.
Daadwerkelijke hulp is wat anders dan een bemoeizuchtig wijzend vingertje dat alleen maar nog meer stress oplevert.
Dus biedt aan om haar te helpen met iets of zeg dat je van plan bent om morgen naar de dierentuin, zwembad of iets dergelijks te gaan en dat het je leuk lijkt als die kinderen meegaan. Dan kan ze even bijkomen daar heeft ze wat aan.
Blijkbaar staat ze gewoon heel erg onder stress en dat kan alleen verminderen als ze daadwerkelijk hulp krijgt.
Daadwerkelijke hulp is wat anders dan een bemoeizuchtig wijzend vingertje dat alleen maar nog meer stress oplevert.
Dus biedt aan om haar te helpen met iets of zeg dat je van plan bent om morgen naar de dierentuin, zwembad of iets dergelijks te gaan en dat het je leuk lijkt als die kinderen meegaan. Dan kan ze even bijkomen daar heeft ze wat aan.
vrijdag 31 januari 2014 22:26
Dank jullie wel voor alle reacties!
Ik lees toch wel bevestiging dat het geen normale en goede situatie is. Met beide jongens is voor zover ik weet niets bijzonders, en wat ik hoorde was niet een driftig jongetje, maar een verdrietig huilend kind en een moeder die maar tekeer bleef gaan, razend. Lastig om zoiets te beschrijven, maar ik hoop oprecht dat degenen die hier schrijven dat het bij hen ook niet altijd lekker loopt iets anders bedoelen dan wat ik vanochtend hoorde. En het is geen incident; zo heftig als vanochtend had ik het nog niet gehoord, maar ik hoor haar bijna elke ochtend schreeuwen tegen de jongens.
Ik ken het gezin overigens redelijk. Toen de kinderen kleiner waren spraken we elkaar vaker, maar we zien elkaar nog steeds geregeld op verjaardagen van de (buur)kinderen. Ik vind haar niet onaardig maar 'kan' niet veel met haar omdat ze maar door ratelt - geen speld tussen te krijgen, en na 10 minuten ben ik volledig de draad kwijt. Als ik haar wel eens bij het thuiskomen of weggaan zie is ze altijd druk en gehaast, vaak hoort en ziet ze me niet eens terwijl ik vlak naast haar in of uit mijn auto stap. Dus haar vragen voor een kop koffie is best even een stapje. Het best zou zijn geweest als ik meteen na dat incident al dan niet toevallig samen met haar was weggegaan en haar dan had gevraagd of alles goed gaat (eh, nou nee, maar goed, je moet ergens beginnen...). Maar dat moment is voorbij, en er dagen later over beginnen voelt geforceerd. Ik maak er een veel te groot issue van, van dat aanspreken. Maar vind het gewoon lastig.
Een vriendin van me heeft haar hele leven in het onderwijs gewerkt en heeft regelmatig met dit soort situatie te maken gehad. Zij vertelde laatst dat het vaak al helpt als mensen zich realiseren dat het anderen opvalt, dat het dus niet normaal is - wat iemand schreef over haar buurman.
Ik denk overigens niet zozeer in termen van mishandeling. Ik werd er gewoon beroerd van vanochtend, en vind het oprecht naar voor hen dat het zo vaak zo onaangenaam is. Ik maak me zorgen om de jongens, lijkt me geen goede sfeer om in op te groeien. En om buuf, want het moet vreselijk zijn om je zo boos en gefrustreerd te voelen. Maar melding bij AMK voelt absoluut als een brug te ver, dat zou ik niet doen zonder eerst met haar zelf te hebben gesproken.
Vraag me trouwens ook af in hoeverre buurman weet hoe het 9 van de 10 ochtenden toe gaat. Ik kan me niet voorstellen dat hij niet zou willen helpen als zij het zou vragen. Enfin, het blijft gissen. Ik ga proberen haar van het weekend tegen het lijf te lopen, en dan zie ik wel hoe het gesprek loopt.
Ik lees toch wel bevestiging dat het geen normale en goede situatie is. Met beide jongens is voor zover ik weet niets bijzonders, en wat ik hoorde was niet een driftig jongetje, maar een verdrietig huilend kind en een moeder die maar tekeer bleef gaan, razend. Lastig om zoiets te beschrijven, maar ik hoop oprecht dat degenen die hier schrijven dat het bij hen ook niet altijd lekker loopt iets anders bedoelen dan wat ik vanochtend hoorde. En het is geen incident; zo heftig als vanochtend had ik het nog niet gehoord, maar ik hoor haar bijna elke ochtend schreeuwen tegen de jongens.
Ik ken het gezin overigens redelijk. Toen de kinderen kleiner waren spraken we elkaar vaker, maar we zien elkaar nog steeds geregeld op verjaardagen van de (buur)kinderen. Ik vind haar niet onaardig maar 'kan' niet veel met haar omdat ze maar door ratelt - geen speld tussen te krijgen, en na 10 minuten ben ik volledig de draad kwijt. Als ik haar wel eens bij het thuiskomen of weggaan zie is ze altijd druk en gehaast, vaak hoort en ziet ze me niet eens terwijl ik vlak naast haar in of uit mijn auto stap. Dus haar vragen voor een kop koffie is best even een stapje. Het best zou zijn geweest als ik meteen na dat incident al dan niet toevallig samen met haar was weggegaan en haar dan had gevraagd of alles goed gaat (eh, nou nee, maar goed, je moet ergens beginnen...). Maar dat moment is voorbij, en er dagen later over beginnen voelt geforceerd. Ik maak er een veel te groot issue van, van dat aanspreken. Maar vind het gewoon lastig.
Een vriendin van me heeft haar hele leven in het onderwijs gewerkt en heeft regelmatig met dit soort situatie te maken gehad. Zij vertelde laatst dat het vaak al helpt als mensen zich realiseren dat het anderen opvalt, dat het dus niet normaal is - wat iemand schreef over haar buurman.
Ik denk overigens niet zozeer in termen van mishandeling. Ik werd er gewoon beroerd van vanochtend, en vind het oprecht naar voor hen dat het zo vaak zo onaangenaam is. Ik maak me zorgen om de jongens, lijkt me geen goede sfeer om in op te groeien. En om buuf, want het moet vreselijk zijn om je zo boos en gefrustreerd te voelen. Maar melding bij AMK voelt absoluut als een brug te ver, dat zou ik niet doen zonder eerst met haar zelf te hebben gesproken.
Vraag me trouwens ook af in hoeverre buurman weet hoe het 9 van de 10 ochtenden toe gaat. Ik kan me niet voorstellen dat hij niet zou willen helpen als zij het zou vragen. Enfin, het blijft gissen. Ik ga proberen haar van het weekend tegen het lijf te lopen, en dan zie ik wel hoe het gesprek loopt.
vrijdag 31 januari 2014 22:43
Sugarmiss, ik ga haar helemaal niets adviseren (tenzij ze daar om vraagt, maar ik ben geen opvoedkundige). En veroordelen al helemaal niet. Ik denk ook dat ze veel stress heeft, misschien dat ze het prettig vindt om haar hart te luchten. Maar voor hetzelfde geldt slaat ze dicht of doet ze het af met dooddoener en ontloopt ze me voortaan helemaal. Concrete hulp in de zin die jij voorstelt, ik moet eerlijk zijn, dat gaat 'm niet worden.
