Contact met/aandacht voor kindje in je buik

Je moet je daar echt niet schuldig over voelen hoor. Ik had er echt weleens een dag tussen zitten dat ik gewoon heel druk was met andere dingen.

Zeker in de eerste weken vergat ik het weleens. Komt omdat je nog niks ziet of voelt.

Ik ben eens met mijn toeter tegen een bali aan gelopen omdat ik mijn buik was vergeten.

Nee, het kan echt je eigen schuld niet zijn . Ik denk dat als je zwanger bent van de eerste je er heel bewust mee bezig WIL zijn, maar ik merkte bijvoorbeeld dat ik bij de tweede daar veel minder mee bezig was, omdat ik dan te druk was met kind 1. En dat is volgens mij heel normaal. Een kind groeit als de moeder goed voor zichzelf zorgt door voldoende te rusten, gezond te eten. En niet door gedachten.

Ik vond het vreselijk... zwanger zijn. Zowel lichamelijk als psychisch. Ik heb ook de meest vreselijke dingen gedacht.

Heb me regelmatig schuldig gevoeld daarover, maar ik kon er echt helemaal niks mee. Er zat 'iets' in mij dat me in een persoon veranderde dat ik niet kende.

Ook mijn omgeving maakte dat ik me schuldig ging voelen, men zei dat het slecht was voor het kindje als ik niet zou genieten etcetera.

Gelukkig dacht mijn verloskundige daar anders over.Ik deed niks wat schadelijk was voor het kindje, dus zij verwachtte geen problemen.

Haptonomen e.d. willen daar nog wel eens anders over denken overigens.



Bevallen daarentegen vond ik prachtig en ook nu mijn kindje buiten m'n buik leeft vind ik het meest geweldige wat er is. Ik wil wel 100 van dit fantastische kindje. Maar ik zie nu al enorm op tegen zwanger zijn.

Maar ik vind bevallen zo prachtig dat ik toch echt nog een keer zwanger zou willen worden.



Aan het eind van de zwangerschap (het laatste trimester), kon ik wat meer mijn rust vinden.

Ik heb echt niet 24 uur per dag aan mijn kindje gedacht of over mijn buik geaaid toen ik zwanger was, want dat lijkt me ook niet gezond. Je hebt ook nog je werk, vriendinnen, man etc om je mee bezig te houden.



Ik vond zwanger zijn heerlijk, maar dat was eigenlijk omdat ik met mijn buik kon showen en ik geen of weinig zwangerschapskwaaltjes had, maar meer ook niet.

Een zwangerschap doet door de hormonen zo veel met je, zowel psychisch als lichamelijk dat geen dag hetzelfde is, en ik mezelf ook vaak niet herkende. Er zijn momenten geweest dat ik de halve dag aan het dagdromen was maar ook momenten dat ik dacht "en waarom wilde ik dit ookalweer" Eigenlijk net als je niet zwanger bent waar je het ene moment gedachtes van blijdschap hebt en het ander moment het even niet ziet gaan zoals je wilt.

Ook ik ben geen ster in zwanger zijn... vind er op zijn zachtst gezegd niet zo veel aan, nu ik in het laatste trimester zit en de baby elke dag regelmatig voel begin ik het echt leuk te vinden. Ik geloof niet dat baby in wording er iets van mee krijgt. Dochter 1 is een super vrolijk mensje van bijna 3 die de wereld lachend bekijkt ondanks dat ik zwanger zijn niet leuk vind. Nummer 2 (verwacht over een week of 7) zal nog moeten blijken of die de wereld hetzelfde bekijkt, maar gewenst is ie in ieder geval. En da's toch het belangrijkste; dat het kindje gewenst is!

Budda!! Wat leuk je weer te 'zien''

kom je nog een keer bij ons buurten? (spin-off)



Stoppen met schuldig voelen hoor, je bent nu eenmaal niet 24/7 bezig met je zwangerschap en het kind dat in je buik groeit. Denk ook dat het gezond is om met andere dingen bezig te zijn.

Ik ben inmiddels 25 weken zwanger en vergeet regelmatig dat ik zwanger ben of dat mijn buik uitsteekt. Nou voel ik de baby regelmatig dus word ik ook regematig er even aan herinnerd dat ik zwanger ben.

Maar soms ben ik in gesprek of prober ik te slapen en dan negeer ik het ook gewoon even. Ik geniet wel van de beweging en het is geruststellend dat ik beweging voel, maar ga echt niet iedere keer uitgebreid terugkloppen oid. Dan blijf ik bezig



Meis, ik hoop voor je dat je weer zwanger mag worden en dat je er dan heel erg van geniet. Hoop voor je dat je niet lang hoeft te wachten

Nee zeg, dat zou wat zijn als je daar op zo'n manier invloed op had!

Bij mijn jongste had ik het zo druk met de oudere kinderen en mijn werk dat ik helemaal geen tijd voor hem had. Dat hebben we toen hij geboren was gelukkig wel ingehaald.

In het begin was ik er veel mee bezig omdat ik drie miskramen heb gehad, dan is het toch veel "als het maar goed gaat". Later, toen ze idd bleek te blijven plakken, wisselde het heel erg. Van de halve dag zitten dromen, complete concentratie weg, tot momenten dat ik het vergeten was. En af en toe wilde ik het er ook niet over hebben of aan denken. Iedereen wilde ineens alleen nog met me praren over de baby en zwanger zijn, vond dat enorm suf. Nou kreeg ik halverwege flink last van bi en ischias, dat maakte het niet leuker, dat zwanger zijn. Bevallen zou ik zo nog drie keer doen, maar zwanger zijn... neuh.

Lieve Buddabelly,



Het raakt me om te lezen dat je je - ondanks dat je het kunt relativeren - je je schuldig voelt naar je kindje toe. Geloof me ( ik heb ook een MK achter de rug en heb me dit ook wel eens afgevraagd) , er is NIETS NIETS NIETS wat jij kon doen om het te voorkomen. En ook al had je de hele dag aan hem/haar gedacht, dan had je nog niet geweten op welk moment het precies mis ging. Misschien is het een troost dat je onderbewust continu met je zwangerschap bezig bent geweest, en dat je daarmee je kindje sowieso op dat moment niet vergeten was. Je hele lichaam, je hele "zijn" stond in het teken van je kindje,ook al was je op het moment dat het feitelijk mis ging met iets anders bezig, een deel van jou was echt wel bij je kindje!

Voel je daar niet schuldig over! En daarnaast, hoe gek het ook klinkt: ook voor zwangere vrouwen gaat het leven door. Na de eerste euforie zijn er ook bij zwangere vrouwen echt wel momenten dat ze even niet stilstaan bij hun zwangerschap. Ik denk niet dat je je daar schuldig over hoeft te voelen. Sterkte!



PS: Als je wil, ben je hartstikke welkom met dit soort vragen op het topic "ei(nde)loos ouwehoeren". Daar schrijven wat vrouwen die een miskraam hebben gehad, zonder dat het direct een zwaar topic is geworden. Je kunt er vanalles kwijt: over je wens voor een volgend kindje, je zorgen, je gedachten, maar ook gewoon over je dag en hoe leuk het op je werk was!



Liefs, Sha

Toen ik zwanger was, adviseerde mijn verloskundige om op zwangerschapsyoga te gaan, zodat ik tenminste 1 uur per week puur voor mezelf en het kindje in mijn buik had.

Wat ik daarmee wil zeggen, is dat veel zwangeren rennen, vliegen en vaak even vergeten dat ze zwanger zijn. Niks om je schuldig over te voelen.

Ik vond zwanger zijn echt een verschrikking,

Een noodzakelijk kwaad.



Heb het toch 3 keer doorstaan, omdat het eindresultaat geweldig is. Ik heb me ook niet eenmaal schuldig gevoeld naar het kind in mijn buik toe, dat ik zwanger zijn niet leuk vind.

Het was nu eenmaal zo.

Hey meid,



Ik denk dat elke zwangerschap anders is en elke vrouw haar zwangerschap anders beleeft, dus je moet je niet spiegelen aan hoe wij ons voelen, het zal jou zwangerschap worden en jij zal het fantastisch doen, soms zal je er erg mee bezig zijn en soms zal je het idd "vergeten". Niks mis mee.



Je vroeg wel naar onze ervaringen, dus ik zal je even die van mij geven (want die laten wel zien hoe wisselend het kan zijn)

Bij de 1e, 2e en 3e was ik onbevangen, ik had ze makkelijk kunnen vergeten als ik niet zo gods gruwelijk ziek was, ik heb altijd gezegd dat mijn lichaam misselijk was om mij eraan te helpen herinneren dat er een kindje in mij groeide..! Bij elke zwangerschap werd die misselijkheid (helaas) erger (waarschijnlijk omdat ik het telkens drukker had). Maat tegelijkertijd was ik steeds minder bezig met de zwangerschap, vooral bij de 3e had ik simpelweg geen tijd om te genieten van die zwangerschap, te druk met 2 kleine kids die al rondliepen.

helaas is die 3e zwangerschap mis gegaan met 21 weken (dus ik leef met je mee, ik herken je verdriet en angsten. Mijn redding was dat ik al kinderen had, die hebben mij echt door de dagen heen gesleept, ik moest voor hun wel gewoon weer alles oppakken en een beetje rap ook).

Nu ben ik voor de 4e keer zwanger en ik geniet er enorm van. Ik weet dat dit mijn laatste zwangerschap gaat zijn (ook als deze mis zal gaan, want ik was deze keer zooo vreselijk ziek dat ik het niet aankan om evt nog een keer zwanger te worden. Ik stond nu met 7 weken op het punt om opgenomen te worden wegens uitdroging). Nou die eerste 2 maanden genoot ik er dus helemaal niet van, maar nu wel.

Trouwens, ik was heel bang om zwanger te worden nadat het mis was gegaan, het heeft mij heel lang geduurd voordat ik het aandurfde (en eigenlijk durfde ik het helemaal niet, ik heb op een gegeven moment gewoon tegen mezelf gezegd dat ik het gewoon moest doen of accepteren dat het er nooit van zou komen). Maar eenmaal zwanger was ik helemaal niet bang. Ik ben ervan overtuigd dat de kans dat het mij weer mis gaat zeer klein is, omdat het al een keer mis is gegaan (ze hebben geen oorzaak kunnen vinden). Mijn man staat er overigens net anders in, was helemaal klaar om weer voor nr 3 te gaan en nu is hij doodsbang.



Wat het bewegen betreft, je schreef dat je niet kan voorstellen dat je het kindje dan kan negeren... elk kindje is anders qua bewegen, mijn eerste voelde ik nauwelijks bewegen, was echt blij als ik 1x per dag een plopje voelde (aan het eind van de zwangerschap!) en mijn 2e heeft mij intern bont en blauw geschopt vanaf de 13e week. Andere mensen zagen mijn buik ook gewoon heen en weer geschopt worden door de kleren heen. Nr 3 was weer een rustige en ook deze is zeer rustig. Af en toe laat die wat van zich voelen.

Lieve budabelly,



Wat naar voor je dat je met die gevoelens worstelt.

Ik heb mij tijdens mijn zwangerschap ook regelmatig schuldig gevoeld, dat ik niet voldoende tijd nam voor de baby in mijn buik. Kwam ik uit mij werk gesjeesd rennend en bezweet bij de zwangerschapsyoga aan, met allerlei werk dingen nog in het hoofd. Je kunt geen 9 maanden fulltime bezig zijn met je zwangerschap. Maar er waren genoeg momenten tussendoor dat ik de baby voelde en in alle rust daarvan kon genieten.

Bv 's avonds in bed. Ik hoop voor je dat je dat gaat meemaken.

Fijn om te horen dat je weer rustig gaat slapen, ik snap dat het je bezig houdt en dat je je juist ook wil bezig houden met andere dingen dan zwanger worden.

Ik zou als ik jou was weer eens stiekem bij ons komen spieken. Het gaat eigenlijk niet echt veel meer over zwanger worden ondanks dat de helft dat nog niet is. Wie weet....

De zwangerschap gaat qua baby goed, die groeit lekker door. ik daarentegen blijk het bij de tweede keer niet zo goed te doen. Extreem overgeven, uitgedroogd en nu bekkeninstabiliteit (krukken en rolstoel, dat soort werk) Maar het is tijdelijk, er zouden zat mensen zijn die zouden willen ruilen denk ik



Vooral lekker doorgaan met wat goed voelt en ik hoop over een tijdje een leuk berichtje te zien.

Hi,

Leuk om even iets van je te lezen en te horen dat jullie het weer willen proberen. Hoe is het verder (wat ik me kan herinneren was de situatie toen in allerlei opzichten nogal heftig)?

En vooral niet schuldig voelen hoor, als het weer zo ver is. Lekker van genieten, niet te veel zorgen maken (makkelijk gezegd) en ook gewoon lekker "jezelf" blijven. Je bent die 9 maanden echt meer dan alleen die buik en dus ook met andere dingen bezig.

Ik zelf merkte wel dat als je het eenmaal voelt de momenten dat je er niet aan denkt minder worden (hij was dan ook heel aanwezig) maar ook dan zijn ze er nog steeds hoor!

Ik hoop voor je dat het snel raak zal zijn en dat je er lekker van kan genieten.