Kinderen
alle pijlers
Corrigerende tik
zondag 19 januari 2014 13:09
Vast al vaker gevraagd, maar ik kan t niet vinden: hoevaak delen jullie een corrigerende tik (op de billen) uit?
Voorbeeld: zoontje van drie wil niet in bad en begint een scene. De naughty-step blijft hij steeds niet op zitten en maakt steeds grotere scene. Wil bij mij op de arm klimmen of clampt aan mijn been vast. Gaat steeds harder schreeuwen. Geven jullie in zo'n geval 1x een tik op de billen om duidelijk te maken dat hij luisteren moet?
Voorbeeld: zoontje van drie wil niet in bad en begint een scene. De naughty-step blijft hij steeds niet op zitten en maakt steeds grotere scene. Wil bij mij op de arm klimmen of clampt aan mijn been vast. Gaat steeds harder schreeuwen. Geven jullie in zo'n geval 1x een tik op de billen om duidelijk te maken dat hij luisteren moet?
dinsdag 21 januari 2014 20:05
Iones, je kunt een klein peutertje niet alleen in de auto laten. Boodschappen doen voor een gezin duurt al snel een half uur. Nou, dan komen ze je halen binnen hoor.
En oorzaak en gevolg snappen die hele kleintjes niet. Ze merken wel dat mama ze moederziel alleen in een dichte auto heeft gezet.
Het zijn geen honden.
En oorzaak en gevolg snappen die hele kleintjes niet. Ze merken wel dat mama ze moederziel alleen in een dichte auto heeft gezet.
Het zijn geen honden.
dinsdag 21 januari 2014 20:06
quote:kadanz schreef op 20 januari 2014 @ 23:08:
[...]
Moet ik huilen of lachen?
Geen wonder dat veel kinderen van tegenwoordig totaal ontspoord zijn, zich gedragen alsof ze god op aarde zijn, totaal geen rekening houden met de rest, ikke ikke ikke ikke, brutaal als de pest. Geen wonder dat die kids zich niet kunnen gedragen. Geen wonder dat ze geen grenzen kennen.
Het ligt dus niet aan de kinderen.
Het is prima mogelijk om duidelijke grenzen aan te geven en tegelijkertijd bepaald gedrag te negeren. Niet al het gedrag, maar wel schreeuwen of krijsen. Net als mijn kleuter van 5 die er groot plezier in schept om "poep en kak" te roepen. Lekker negeren, gaat vanzelf over.
Een kind dat geen grenzen krijgt, en van alles kan uithalen zonder dat daar een reactie op komt, dat ontspoort vast en zeker. Maar normaal leeftijdsadequaat ongewenst gedrag kan je best zo af en toe negeren (dus ook niet belonen, dan moge nu wel duidelijk zijn), werkt uitstekend en levert een veel positievere opvoeding op.
[...]
Moet ik huilen of lachen?
Geen wonder dat veel kinderen van tegenwoordig totaal ontspoord zijn, zich gedragen alsof ze god op aarde zijn, totaal geen rekening houden met de rest, ikke ikke ikke ikke, brutaal als de pest. Geen wonder dat die kids zich niet kunnen gedragen. Geen wonder dat ze geen grenzen kennen.
Het ligt dus niet aan de kinderen.
Het is prima mogelijk om duidelijke grenzen aan te geven en tegelijkertijd bepaald gedrag te negeren. Niet al het gedrag, maar wel schreeuwen of krijsen. Net als mijn kleuter van 5 die er groot plezier in schept om "poep en kak" te roepen. Lekker negeren, gaat vanzelf over.
Een kind dat geen grenzen krijgt, en van alles kan uithalen zonder dat daar een reactie op komt, dat ontspoort vast en zeker. Maar normaal leeftijdsadequaat ongewenst gedrag kan je best zo af en toe negeren (dus ook niet belonen, dan moge nu wel duidelijk zijn), werkt uitstekend en levert een veel positievere opvoeding op.
dinsdag 21 januari 2014 20:06
quote:Lilla schreef op 21 januari 2014 @ 19:48:
[...]
Dat zou misschien opgaan als je het hebt over gedrag dat het kind iets oplevert. Maar niet voor gillen of krijsen. Mijn kind denkt echt niet "hee ik kan ongestraft gillen, mijn moeder reageert niet, ik doe dat volgende keer lekker weer, joepie". Want mijn kind vindt dat gillen en krijsen helemaal niet leuk hoor, ze is dan echt niet blij.
Als ik haar haar zin (in dit voorbeeld snoep) zou geven na gillen, dán had ik een probleem. Als ze ander soort gedrag zou vertonen (stel ze zou dat snoep dat ze wilde hebben toch gewoon pakken), dan zou ik dat zeker niet negeren maar absoluut corrigeren (niet met een tik overigens). Maar schreeuwen is iets waar ze niets mee bereikt, wat ze zelf ook niet leuk vindt. Geen enkele reden voor haar om dat te herhalen. Dus "ze komt ermee weg".... tja, lijkt me totaal niet relevant in dit specifieke voorbeeld.Maar waarom blijven kinderen het dan toch zo vaak doen? In de praktijk zie ik die redenering niet opgaan.
[...]
Dat zou misschien opgaan als je het hebt over gedrag dat het kind iets oplevert. Maar niet voor gillen of krijsen. Mijn kind denkt echt niet "hee ik kan ongestraft gillen, mijn moeder reageert niet, ik doe dat volgende keer lekker weer, joepie". Want mijn kind vindt dat gillen en krijsen helemaal niet leuk hoor, ze is dan echt niet blij.
Als ik haar haar zin (in dit voorbeeld snoep) zou geven na gillen, dán had ik een probleem. Als ze ander soort gedrag zou vertonen (stel ze zou dat snoep dat ze wilde hebben toch gewoon pakken), dan zou ik dat zeker niet negeren maar absoluut corrigeren (niet met een tik overigens). Maar schreeuwen is iets waar ze niets mee bereikt, wat ze zelf ook niet leuk vindt. Geen enkele reden voor haar om dat te herhalen. Dus "ze komt ermee weg".... tja, lijkt me totaal niet relevant in dit specifieke voorbeeld.Maar waarom blijven kinderen het dan toch zo vaak doen? In de praktijk zie ik die redenering niet opgaan.
dinsdag 21 januari 2014 20:09
dinsdag 21 januari 2014 20:10
quote:iones schreef op 21 januari 2014 @ 20:01:
[...]
Ik kan dus snel boodschappen doen. En gaat het kind harder krijsen? Prima maar het zal merken dat het zichzelf ermee heeft en de volqgende x zich beheersen.
Nee, dat kan écht niet.
Overigens is jouw oplossing bijna hetzelfde als de mijne, met het enorme verschil dat ik zo'n peutertje dus niet alleen laat (want onveilig). Maar door te negeren laat ik haar zien dat ze er niets mee bereikt, exact wat jij ook zegt.
Dat de omgeving er even last van heeft, tja, helaas. Peuters zijn onderdeel van onze maatschappij, en opvoeden is niet in een half uurtje gedaan.
[...]
Ik kan dus snel boodschappen doen. En gaat het kind harder krijsen? Prima maar het zal merken dat het zichzelf ermee heeft en de volqgende x zich beheersen.
Nee, dat kan écht niet.
Overigens is jouw oplossing bijna hetzelfde als de mijne, met het enorme verschil dat ik zo'n peutertje dus niet alleen laat (want onveilig). Maar door te negeren laat ik haar zien dat ze er niets mee bereikt, exact wat jij ook zegt.
Dat de omgeving er even last van heeft, tja, helaas. Peuters zijn onderdeel van onze maatschappij, en opvoeden is niet in een half uurtje gedaan.
dinsdag 21 januari 2014 20:13
quote:iones schreef op 21 januari 2014 @ 20:06:
[...]
Maar waarom blijven kinderen het dan toch zo vaak doen? In de praktijk zie ik die redenering niet opgaan.Ik wel. Bij mijn eigen kinderen zeer zeker. Alleen het werkt niet a la minute, maar dat geldt voor iedere methode. Behalve een ongenadige corrigerende tik (bij wijze van spreken dan: ik weet dat dat niet wordt bedoeld in dit topic en dat dat ook jouw uitgangspunt niet is hoor): kinderen die écht bang zijn voor de gevolgen van hun gedrag zullen zich vast wel inhouden ja, dus dat werkt wellicht "beter". Maar je voelt m al: niet mijn keus.
[...]
Maar waarom blijven kinderen het dan toch zo vaak doen? In de praktijk zie ik die redenering niet opgaan.Ik wel. Bij mijn eigen kinderen zeer zeker. Alleen het werkt niet a la minute, maar dat geldt voor iedere methode. Behalve een ongenadige corrigerende tik (bij wijze van spreken dan: ik weet dat dat niet wordt bedoeld in dit topic en dat dat ook jouw uitgangspunt niet is hoor): kinderen die écht bang zijn voor de gevolgen van hun gedrag zullen zich vast wel inhouden ja, dus dat werkt wellicht "beter". Maar je voelt m al: niet mijn keus.
dinsdag 21 januari 2014 20:27
Overigens: een peuter van 3 die zich altijd rustig en gedwee gedraagt op het moment dat hij iets niet mag of iets juist moet waar 'ie geen zin heeft, daar zou ik van schrikken hoor! Jij niet? Zou jij dan denken: "hee, die ouders hebben een goede opvoedmethode gevonden, dat werkt, het kind gedraagt zich voorbeeldig!" Nee toch?
dinsdag 21 januari 2014 21:01
quote:wendy7474 schreef op 21 januari 2014 @ 20:05:
Iones, je kunt een klein peutertje niet alleen in de auto laten. Boodschappen doen voor een gezin duurt al snel een half uur. Nou, dan komen ze je halen binnen hoor.
En oorzaak en gevolg snappen die hele kleintjes niet. Ze merken wel dat mama ze moederziel alleen in een dichte auto heeft gezet.
Het zijn geen honden.Oh dus jij laat je honden wel in een dichte auto? met een beetje zon erop zijn die beesten in 3 minuten dood. Je moest je schamen
Iones, je kunt een klein peutertje niet alleen in de auto laten. Boodschappen doen voor een gezin duurt al snel een half uur. Nou, dan komen ze je halen binnen hoor.
En oorzaak en gevolg snappen die hele kleintjes niet. Ze merken wel dat mama ze moederziel alleen in een dichte auto heeft gezet.
Het zijn geen honden.Oh dus jij laat je honden wel in een dichte auto? met een beetje zon erop zijn die beesten in 3 minuten dood. Je moest je schamen
i want your loving and all your lovers revenge, you and me could write a bad romance
dinsdag 21 januari 2014 21:03
dinsdag 21 januari 2014 21:06
dinsdag 21 januari 2014 21:10
dinsdag 21 januari 2014 21:33
Fijn, ligt dus niet alleen aan mij dat ik een kind van drie alleen in de auto laten omdat het zeurt/krijst enz nog al onverantwoordelijk vind.
En met Lila eens, dat is ook een vorm van negeren.
Ieder heeft natuurlijk zo zijn eigen opvoedmethodes (en vaak weet een ander het beter, denk dat iedereen daar wel last van heeft), maar vind een tik nog steeds onnodig. Heb ook een paar extreme voorbeelden gelezen, waarbij ik me nog steeds afvraag of die tik nodig is (er zijn andere methodes), maar zeker in het voorbeeld van to kan het gewoon echt niet.
Vaak zit er iets achter waarom een kind krijst. Soms is het een kwestie van zin proberen door te drijven en ja dan negeer ik mijn kind ook. Mijn kinderen leren daarmee dat ze niet hun zin krijgen door te zeuren. En dat hebben snel zat geleerd. Bij het voorbeeld van het in bad doen. Mijn zoon was dus bang om te badderen, en zeker haren wassen was voor hem een ramp. Dan ga je je kind toch niet slaan. Dan probeer je toch zijn angst te begrijpen en een oplossing te zoeken? Ik had ook iemand gelezen die de haren waste met een bekertje water. Toen mijn zoon eindelijk in bad wou, maar nog steeds niet de sproeier deed ik dat ook. Hij is nu ouder en vind de sproeier nog niet fijn, maar de angst is weg en hij kan normaal in bad zonder gekrijs.
Als mijn kinderen elkaar pijn doen krijgen ze geen tik, wel worden ze op de trap of strafkrukje gezet. Even een time-out en daarna praten.
Met boodschappen doen krijgen ze gewoon iets te doen. Mogen met een klein boodschappenkarretje rijden toetje uitkiezen enz. Zouden alles bij elkaar krijsen en dit niet werken, dan zet ik echt mijn kind niet alleen in de auto. In het allerergste geval gaan we naar huis waar ze mogen afkoelen.Desnoods doe ik dan s'avonds boodschappen als papa er is.
Ook bij de manier van Lila (en ik denk dat hij redelijk op mijn opvoedmanier lijkt) is het niet zo dat kinderen zomaar alles mogen. Je stelt grenzen, geeft niet toe aan gezeur en praat met ze om een oplossing te zoeken. How to talk to kids is daar een geweldig boek. Niet met alles eens, zo zijn zij helemaal tegen naar de kamer of de trap sturen en zoals ik al zeg als ze hier echt te ver gaan gebeurd dat wel, maar er staan veel voorbeelden in hoe je iets op kan lossen zonder een corrigerende tik of schreeuwen.
En met Lila eens, dat is ook een vorm van negeren.
Ieder heeft natuurlijk zo zijn eigen opvoedmethodes (en vaak weet een ander het beter, denk dat iedereen daar wel last van heeft), maar vind een tik nog steeds onnodig. Heb ook een paar extreme voorbeelden gelezen, waarbij ik me nog steeds afvraag of die tik nodig is (er zijn andere methodes), maar zeker in het voorbeeld van to kan het gewoon echt niet.
Vaak zit er iets achter waarom een kind krijst. Soms is het een kwestie van zin proberen door te drijven en ja dan negeer ik mijn kind ook. Mijn kinderen leren daarmee dat ze niet hun zin krijgen door te zeuren. En dat hebben snel zat geleerd. Bij het voorbeeld van het in bad doen. Mijn zoon was dus bang om te badderen, en zeker haren wassen was voor hem een ramp. Dan ga je je kind toch niet slaan. Dan probeer je toch zijn angst te begrijpen en een oplossing te zoeken? Ik had ook iemand gelezen die de haren waste met een bekertje water. Toen mijn zoon eindelijk in bad wou, maar nog steeds niet de sproeier deed ik dat ook. Hij is nu ouder en vind de sproeier nog niet fijn, maar de angst is weg en hij kan normaal in bad zonder gekrijs.
Als mijn kinderen elkaar pijn doen krijgen ze geen tik, wel worden ze op de trap of strafkrukje gezet. Even een time-out en daarna praten.
Met boodschappen doen krijgen ze gewoon iets te doen. Mogen met een klein boodschappenkarretje rijden toetje uitkiezen enz. Zouden alles bij elkaar krijsen en dit niet werken, dan zet ik echt mijn kind niet alleen in de auto. In het allerergste geval gaan we naar huis waar ze mogen afkoelen.Desnoods doe ik dan s'avonds boodschappen als papa er is.
Ook bij de manier van Lila (en ik denk dat hij redelijk op mijn opvoedmanier lijkt) is het niet zo dat kinderen zomaar alles mogen. Je stelt grenzen, geeft niet toe aan gezeur en praat met ze om een oplossing te zoeken. How to talk to kids is daar een geweldig boek. Niet met alles eens, zo zijn zij helemaal tegen naar de kamer of de trap sturen en zoals ik al zeg als ze hier echt te ver gaan gebeurd dat wel, maar er staan veel voorbeelden in hoe je iets op kan lossen zonder een corrigerende tik of schreeuwen.
dinsdag 21 januari 2014 21:50
quote:iones schreef op 21 januari 2014 @ 20:04:
[...]
Integendeel. Je leert juist iemand dat wanneer zijn gedrag niet gewenst is, dat hij er niets mee bereik maar alleen zichzelf er mee tegen komt.
Niet mee eens. Je leert je kind dan vooral dat je er niet voor hem bent als hij gedrag vertoont dat jij niet gewenst vindt. Dat je hem dan niet in je buurt wilt hebben. Dat hij het dan maar helemaal alleen moet uitzoeken. Dat je hem alleen accepteert als hij doet/zegt wat jij wilt, of niet doet/zegt wat jij niet wilt.
Ik vind dat volwassenen (niet alleen ouders) eens moeten leren om zich te verplaatsen in hun kind. Een kind van drie dat geen snoepje krijgt, vindt dat erg. En wordt misschien wel boos op zijn moeder omdat ze het verbiedt, of gefrustreerd. Het kind uit zijn gevoelens, door te huilen, of boos te schreeuwen, of te stampvoeten. Dat zijn weliswaar gedragingen die wij als ouders/volwassenen liever niet zien, maar dat hoeft wat mij betreft niet te betekenen dat ze afgestraft moeten worden.
Voor mij zijn er twee opties in bovenstaand geval:
1. Je straft het kind, door het alleen in een auto te laten wachten tot je klaar bent , een tik te geven, in de hoek te laten staan of te negeren (aandacht ontzeggen is ook een straf).
Het kind uit zijn gevoelens op de enige manier die hij kan (hij is pas drie (!), en kan zijn emoties nog lang niet zo goed reguleren als oudere kinderen en volwassenen), en dat wordt absoluut niet getolereerd.
2. Je erkent de gevoelens van het kind. 'Ja, dat vind je echt niet fijn hè, dat je nu geen snoepje krijgt van mama. Je had er net zo'n zin in. Als mama kon toveren, dan zou ze toveren dat snoepjes héél gezond waren, en dan mocht je wel twintig snoepjes. Dat zou leuk zijn hè? Welke snoepjes zou jij dan kiezen?'. Je troost je kind, laat weten dat je hem begrijpt, verwoordt zijn gevoelens en verlangens.
Ik kies resoluut voor optie 2, en al heb ik hier en daar ook mijn 'slechte' dagen gehad (nu nog) waarop ik op een voor mij minder wenselijke manier ben omgegaan met mijn kinderen, toch zie ik twee gelukkige, lieve jongetjes (vier en vijf zijn ze nu) die zich prima gedragen en absoluut geen verwende, irritante ettertjes zijn.
Kinderen zijn ook mensen. Ze zijn wat kleiner en minder ontwikkeld dan volwassenen, maar dat betekent toch niet dat we ze maar moeten kneden totdat ze gedrag vertonen dat wij wenselijk vinden. Toon respect voor je kinderen, ze zijn in geen enkel opzicht minderwaardig aan volwassenen. Ze hebben onze hulp en begeleiding nodig bij het opgroeien tot fijne volwassenen, en dat kan prima zonder straffen (en belonen).
Ik vind: praten met je kind, uitleggen, herhalen. Het zijn geen onredelijke monsters die koste wat het kost hun zin willen hebben.
Ik kan blijven doorgaan, maar stop al maar voor iedereen mijn post overslaat omdat hij zo lang is geworden .
[...]
Integendeel. Je leert juist iemand dat wanneer zijn gedrag niet gewenst is, dat hij er niets mee bereik maar alleen zichzelf er mee tegen komt.
Niet mee eens. Je leert je kind dan vooral dat je er niet voor hem bent als hij gedrag vertoont dat jij niet gewenst vindt. Dat je hem dan niet in je buurt wilt hebben. Dat hij het dan maar helemaal alleen moet uitzoeken. Dat je hem alleen accepteert als hij doet/zegt wat jij wilt, of niet doet/zegt wat jij niet wilt.
Ik vind dat volwassenen (niet alleen ouders) eens moeten leren om zich te verplaatsen in hun kind. Een kind van drie dat geen snoepje krijgt, vindt dat erg. En wordt misschien wel boos op zijn moeder omdat ze het verbiedt, of gefrustreerd. Het kind uit zijn gevoelens, door te huilen, of boos te schreeuwen, of te stampvoeten. Dat zijn weliswaar gedragingen die wij als ouders/volwassenen liever niet zien, maar dat hoeft wat mij betreft niet te betekenen dat ze afgestraft moeten worden.
Voor mij zijn er twee opties in bovenstaand geval:
1. Je straft het kind, door het alleen in een auto te laten wachten tot je klaar bent , een tik te geven, in de hoek te laten staan of te negeren (aandacht ontzeggen is ook een straf).
Het kind uit zijn gevoelens op de enige manier die hij kan (hij is pas drie (!), en kan zijn emoties nog lang niet zo goed reguleren als oudere kinderen en volwassenen), en dat wordt absoluut niet getolereerd.
2. Je erkent de gevoelens van het kind. 'Ja, dat vind je echt niet fijn hè, dat je nu geen snoepje krijgt van mama. Je had er net zo'n zin in. Als mama kon toveren, dan zou ze toveren dat snoepjes héél gezond waren, en dan mocht je wel twintig snoepjes. Dat zou leuk zijn hè? Welke snoepjes zou jij dan kiezen?'. Je troost je kind, laat weten dat je hem begrijpt, verwoordt zijn gevoelens en verlangens.
Ik kies resoluut voor optie 2, en al heb ik hier en daar ook mijn 'slechte' dagen gehad (nu nog) waarop ik op een voor mij minder wenselijke manier ben omgegaan met mijn kinderen, toch zie ik twee gelukkige, lieve jongetjes (vier en vijf zijn ze nu) die zich prima gedragen en absoluut geen verwende, irritante ettertjes zijn.
Kinderen zijn ook mensen. Ze zijn wat kleiner en minder ontwikkeld dan volwassenen, maar dat betekent toch niet dat we ze maar moeten kneden totdat ze gedrag vertonen dat wij wenselijk vinden. Toon respect voor je kinderen, ze zijn in geen enkel opzicht minderwaardig aan volwassenen. Ze hebben onze hulp en begeleiding nodig bij het opgroeien tot fijne volwassenen, en dat kan prima zonder straffen (en belonen).
Ik vind: praten met je kind, uitleggen, herhalen. Het zijn geen onredelijke monsters die koste wat het kost hun zin willen hebben.
Ik kan blijven doorgaan, maar stop al maar voor iedereen mijn post overslaat omdat hij zo lang is geworden .
dinsdag 21 januari 2014 22:11
quote:wendy7474 schreef op 21 januari 2014 @ 20:05:
En oorzaak en gevolg snappen die hele kleintjes niet. Ze merken wel dat mama ze moederziel alleen in een dichte auto heeft gezet.
.
Dat heb je dan met naar de kamer (gang) sturen ook.
quote:Mossel schreef op 21 januari 2014 @ 21:50:
[...]
2. Je erkent de gevoelens van het kind. 'Ja, dat vind je echt niet fijn hè, dat je nu geen snoepje krijgt van mama. Je had er net zo'n zin in. Als mama kon toveren, dan zou ze toveren dat snoepjes héél gezond waren, en dan mocht je wel twintig snoepjes. Dat zou leuk zijn hè? Welke snoepjes zou jij dan kiezen?'. Je troost je kind, laat weten dat je hem begrijpt, verwoordt zijn gevoelens en verlangens.
.
Misschien heel aardig voor jouw kinderen maar zeker bij mijn oudste zou dit niet volstaan, die gaat rustig een discussie aan dat het onzin is dat snoep ongezond is.
Nu is ze wel ouder dan jouw kinderen hoor.
Ik maak het nooit ingewikkeld, Nee en als er dan nog gemopper komt de vraag: Welk deel van de NEE snap je niet.
Bij snoep doe ik dit zonder uitleg, dat zal ze inmiddels wel begrijpen in andere gevallen voorzie ik de nee van een uitleg.
En oorzaak en gevolg snappen die hele kleintjes niet. Ze merken wel dat mama ze moederziel alleen in een dichte auto heeft gezet.
.
Dat heb je dan met naar de kamer (gang) sturen ook.
quote:Mossel schreef op 21 januari 2014 @ 21:50:
[...]
2. Je erkent de gevoelens van het kind. 'Ja, dat vind je echt niet fijn hè, dat je nu geen snoepje krijgt van mama. Je had er net zo'n zin in. Als mama kon toveren, dan zou ze toveren dat snoepjes héél gezond waren, en dan mocht je wel twintig snoepjes. Dat zou leuk zijn hè? Welke snoepjes zou jij dan kiezen?'. Je troost je kind, laat weten dat je hem begrijpt, verwoordt zijn gevoelens en verlangens.
.
Misschien heel aardig voor jouw kinderen maar zeker bij mijn oudste zou dit niet volstaan, die gaat rustig een discussie aan dat het onzin is dat snoep ongezond is.
Nu is ze wel ouder dan jouw kinderen hoor.
Ik maak het nooit ingewikkeld, Nee en als er dan nog gemopper komt de vraag: Welk deel van de NEE snap je niet.
Bij snoep doe ik dit zonder uitleg, dat zal ze inmiddels wel begrijpen in andere gevallen voorzie ik de nee van een uitleg.
Voltaire: ik veracht u en uw mening, maar ik zal mijn leven geven om uw recht op die verachtelijke mening uit te mogen dragen.
dinsdag 21 januari 2014 22:22
quote:Mossel schreef op dinsdag 21 januari 2014 21:50 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="iones in "Corrigerende tik"" class="messagelink">iones schreef op 21 januari 2014 @ 20:04</a>:</b>
[...]
Integendeel. Je leert juist iemand dat wanneer zijn gedrag niet gewenst is, dat hij er niets mee bereik maar alleen zichzelf er mee tegen komt.</div></blockquote>
Niet mee eens. Je leert je kind dan vooral dat je er niet voor hem bent als hij gedrag vertoont dat jij niet gewenst vindt. Dat je hem dan niet in je buurt wilt hebben. Dat hij het dan maar helemaal alleen moet uitzoeken. Dat je hem alleen accepteert als hij doet/zegt wat jij wilt, of niet doet/zegt wat jij niet wilt.
Ik vind dat volwassenen (niet alleen ouders) eens moeten leren om zich te verplaatsen in hun kind. Een kind van drie dat geen snoepje krijgt, vindt dat erg. En wordt misschien wel boos op zijn moeder omdat ze het verbiedt, of gefrustreerd. Het kind uit zijn gevoelens, door te huilen, of boos te schreeuwen, of te stampvoeten. Dat zijn weliswaar gedragingen die wij als ouders/volwassenen liever niet zien, maar dat hoeft wat mij betreft niet te betekenen dat ze afgestraft moeten worden.
Voor mij zijn er twee opties in bovenstaand geval:
1. Je straft het kind, door het alleen in een auto te laten wachten tot je klaar bent , een tik te geven, in de hoek te laten staan of te negeren (aandacht ontzeggen is ook een straf).
Het kind uit zijn gevoelens op de enige manier die hij kan (hij is pas drie (!), en kan zijn emoties nog lang niet zo goed reguleren als oudere kinderen en volwassenen), en dat wordt absoluut niet getolereerd.
2. Je erkent de gevoelens van het kind. 'Ja, dat vind je echt niet fijn hè, dat je nu geen snoepje krijgt van mama. Je had er net zo'n zin in. Als mama kon toveren, dan zou ze toveren dat snoepjes héél gezond waren, en dan mocht je wel twintig snoepjes. Dat zou leuk zijn hè? Welke snoepjes zou jij dan kiezen?'. Je troost je kind, laat weten dat je hem begrijpt, verwoordt zijn gevoelens en verlangens.
Ik kies resoluut voor optie 2, en al heb ik hier en daar ook mijn 'slechte' dagen gehad (nu nog) waarop ik op een voor mij minder wenselijke manier ben omgegaan met mijn kinderen, toch zie ik twee gelukkige, lieve jongetjes (vier en vijf zijn ze nu) die zich prima gedragen en absoluut geen verwende, irritante ettertjes zijn.
Kinderen zijn ook mensen. Ze zijn wat kleiner en minder ontwikkeld dan volwassenen, maar dat betekent toch niet dat we ze maar moeten kneden totdat ze gedrag vertonen dat wij wenselijk vinden. Toon respect voor je kinderen, ze zijn in geen enkel opzicht minderwaardig aan volwassenen. Ze hebben onze hulp en begeleiding nodig bij het opgroeien tot fijne volwassenen, en dat kan prima zonder straffen (en belonen).
Ik vind: praten met je kind, uitleggen, herhalen. Het zijn geen onredelijke monsters die koste wat het kost hun zin willen hebben.
Ik kan blijven doorgaan, maar stop al maar voor iedereen mijn post overslaat omdat hij zo lang is geworden . "2. Je erkent de gevoelens van het kind. 'Ja, dat vind je echt niet fijn hè, dat je nu geen snoepje krijgt van mama. Je had er net zo'n zin in. Als mama kon toveren, dan zou ze toveren dat snoepjes héél gezond waren, en dan mocht je wel twintig snoepjes. Dat zou leuk zijn hè? Welke snoepjes zou jij dan kiezen?'. Je troost je kind, laat weten dat je hem begrijpt, verwoordt zijn gevoelens en verlangens.
"
Sorry hoor, maar van dit soort moeders krijg ik jeuk
[...]
Integendeel. Je leert juist iemand dat wanneer zijn gedrag niet gewenst is, dat hij er niets mee bereik maar alleen zichzelf er mee tegen komt.</div></blockquote>
Niet mee eens. Je leert je kind dan vooral dat je er niet voor hem bent als hij gedrag vertoont dat jij niet gewenst vindt. Dat je hem dan niet in je buurt wilt hebben. Dat hij het dan maar helemaal alleen moet uitzoeken. Dat je hem alleen accepteert als hij doet/zegt wat jij wilt, of niet doet/zegt wat jij niet wilt.
Ik vind dat volwassenen (niet alleen ouders) eens moeten leren om zich te verplaatsen in hun kind. Een kind van drie dat geen snoepje krijgt, vindt dat erg. En wordt misschien wel boos op zijn moeder omdat ze het verbiedt, of gefrustreerd. Het kind uit zijn gevoelens, door te huilen, of boos te schreeuwen, of te stampvoeten. Dat zijn weliswaar gedragingen die wij als ouders/volwassenen liever niet zien, maar dat hoeft wat mij betreft niet te betekenen dat ze afgestraft moeten worden.
Voor mij zijn er twee opties in bovenstaand geval:
1. Je straft het kind, door het alleen in een auto te laten wachten tot je klaar bent , een tik te geven, in de hoek te laten staan of te negeren (aandacht ontzeggen is ook een straf).
Het kind uit zijn gevoelens op de enige manier die hij kan (hij is pas drie (!), en kan zijn emoties nog lang niet zo goed reguleren als oudere kinderen en volwassenen), en dat wordt absoluut niet getolereerd.
2. Je erkent de gevoelens van het kind. 'Ja, dat vind je echt niet fijn hè, dat je nu geen snoepje krijgt van mama. Je had er net zo'n zin in. Als mama kon toveren, dan zou ze toveren dat snoepjes héél gezond waren, en dan mocht je wel twintig snoepjes. Dat zou leuk zijn hè? Welke snoepjes zou jij dan kiezen?'. Je troost je kind, laat weten dat je hem begrijpt, verwoordt zijn gevoelens en verlangens.
Ik kies resoluut voor optie 2, en al heb ik hier en daar ook mijn 'slechte' dagen gehad (nu nog) waarop ik op een voor mij minder wenselijke manier ben omgegaan met mijn kinderen, toch zie ik twee gelukkige, lieve jongetjes (vier en vijf zijn ze nu) die zich prima gedragen en absoluut geen verwende, irritante ettertjes zijn.
Kinderen zijn ook mensen. Ze zijn wat kleiner en minder ontwikkeld dan volwassenen, maar dat betekent toch niet dat we ze maar moeten kneden totdat ze gedrag vertonen dat wij wenselijk vinden. Toon respect voor je kinderen, ze zijn in geen enkel opzicht minderwaardig aan volwassenen. Ze hebben onze hulp en begeleiding nodig bij het opgroeien tot fijne volwassenen, en dat kan prima zonder straffen (en belonen).
Ik vind: praten met je kind, uitleggen, herhalen. Het zijn geen onredelijke monsters die koste wat het kost hun zin willen hebben.
Ik kan blijven doorgaan, maar stop al maar voor iedereen mijn post overslaat omdat hij zo lang is geworden . "2. Je erkent de gevoelens van het kind. 'Ja, dat vind je echt niet fijn hè, dat je nu geen snoepje krijgt van mama. Je had er net zo'n zin in. Als mama kon toveren, dan zou ze toveren dat snoepjes héél gezond waren, en dan mocht je wel twintig snoepjes. Dat zou leuk zijn hè? Welke snoepjes zou jij dan kiezen?'. Je troost je kind, laat weten dat je hem begrijpt, verwoordt zijn gevoelens en verlangens.
"
Sorry hoor, maar van dit soort moeders krijg ik jeuk
dinsdag 21 januari 2014 22:31
quote:hollebollegijs schreef op 21 januari 2014 @ 22:11:
[...]
Dat heb je dan met naar de kamer (gang) sturen ook.
Dat doe ik dus ook niet.
Verder erg eens met mossel. Negeren doe ik wel, maar ik probeer het gedrag te negeren, niet het kind. Dus ik til haar ook gewoon op, praat tegen haar, reageer op de inhoud van haar boodschap, maar ik ga niet om op de vorm van het gedrag. Ik zeg dus niet hoe zielig ze is dat ze zo moet huilen (al erken ik wel het gevoel eronder), ik zeg ook niet dat ze moet stoppen met huilen, ik straf haar ook niet voor het huilen.
Ik straf mijn kinderen eigenlijk nooit. Ik ben wel eens boos, ik geef duidelijk grenzen aan, maar ik straf niet in de zin van tik, hoek, gang, kamer enzenz. Vind ik niet leuk, niet nodig en ik vind ook niet dat mijn kinderen er wezenlijke dingen van leren. En wél dingen die ik ze liever niet meegeef, zoals "ik ben sterker, ik ben de baas, slaan is een goeie oplossing, enz"
[...]
Dat heb je dan met naar de kamer (gang) sturen ook.
Dat doe ik dus ook niet.
Verder erg eens met mossel. Negeren doe ik wel, maar ik probeer het gedrag te negeren, niet het kind. Dus ik til haar ook gewoon op, praat tegen haar, reageer op de inhoud van haar boodschap, maar ik ga niet om op de vorm van het gedrag. Ik zeg dus niet hoe zielig ze is dat ze zo moet huilen (al erken ik wel het gevoel eronder), ik zeg ook niet dat ze moet stoppen met huilen, ik straf haar ook niet voor het huilen.
Ik straf mijn kinderen eigenlijk nooit. Ik ben wel eens boos, ik geef duidelijk grenzen aan, maar ik straf niet in de zin van tik, hoek, gang, kamer enzenz. Vind ik niet leuk, niet nodig en ik vind ook niet dat mijn kinderen er wezenlijke dingen van leren. En wél dingen die ik ze liever niet meegeef, zoals "ik ben sterker, ik ben de baas, slaan is een goeie oplossing, enz"
dinsdag 21 januari 2014 22:36
quote:hollebollegijs schreef op 21 januari 2014 @ 22:11:
[...]
Misschien heel aardig voor jouw kinderen maar zeker bij mijn oudste zou dit niet volstaan, die gaat rustig een discussie aan dat het onzin is dat snoep ongezond is.
Nu is ze wel ouder dan jouw kinderen hoor.
Ik maak het nooit ingewikkeld, Nee en als er dan nog gemopper komt de vraag: Welk deel van de NEE snap je niet.
Bij snoep doe ik dit zonder uitleg, dat zal ze inmiddels wel begrijpen in andere gevallen voorzie ik de nee van een uitleg.Het voorbeeld dat ik gaf ging over een driejarige, zo deed ik het dus toen mijn kinderen jonger waren. Intussen kunnen ze zich al veel beter uitdrukken en kunnen ze ook veel beter om met teleurstellingen, en dus volstaat een vriendelijke nee met eventueel een uitleg waarom niet (met een snoepje is dat inderdaad vaak niet meer nodig, ze weten het zelf wel).
[...]
Misschien heel aardig voor jouw kinderen maar zeker bij mijn oudste zou dit niet volstaan, die gaat rustig een discussie aan dat het onzin is dat snoep ongezond is.
Nu is ze wel ouder dan jouw kinderen hoor.
Ik maak het nooit ingewikkeld, Nee en als er dan nog gemopper komt de vraag: Welk deel van de NEE snap je niet.
Bij snoep doe ik dit zonder uitleg, dat zal ze inmiddels wel begrijpen in andere gevallen voorzie ik de nee van een uitleg.Het voorbeeld dat ik gaf ging over een driejarige, zo deed ik het dus toen mijn kinderen jonger waren. Intussen kunnen ze zich al veel beter uitdrukken en kunnen ze ook veel beter om met teleurstellingen, en dus volstaat een vriendelijke nee met eventueel een uitleg waarom niet (met een snoepje is dat inderdaad vaak niet meer nodig, ze weten het zelf wel).
dinsdag 21 januari 2014 22:37
quote:zas schreef op 21 januari 2014 @ 22:22:
[...]
"2. Je erkent de gevoelens van het kind. 'Ja, dat vind je echt niet fijn hè, dat je nu geen snoepje krijgt van mama. Je had er net zo'n zin in. Als mama kon toveren, dan zou ze toveren dat snoepjes héél gezond waren, en dan mocht je wel twintig snoepjes. Dat zou leuk zijn hè? Welke snoepjes zou jij dan kiezen?'. Je troost je kind, laat weten dat je hem begrijpt, verwoordt zijn gevoelens en verlangens.
"
Sorry hoor, maar van dit soort moeders krijg ik jeukIk zeg vaak - overigens heel gemeend hoor: "ja joh, snap ik, is hartstikke balen als je geen snoep mag!" En mijn 3jarige zegt nu ook soms heel verontwaardigd "is hastikke balen mama!"
[...]
"2. Je erkent de gevoelens van het kind. 'Ja, dat vind je echt niet fijn hè, dat je nu geen snoepje krijgt van mama. Je had er net zo'n zin in. Als mama kon toveren, dan zou ze toveren dat snoepjes héél gezond waren, en dan mocht je wel twintig snoepjes. Dat zou leuk zijn hè? Welke snoepjes zou jij dan kiezen?'. Je troost je kind, laat weten dat je hem begrijpt, verwoordt zijn gevoelens en verlangens.
"
Sorry hoor, maar van dit soort moeders krijg ik jeukIk zeg vaak - overigens heel gemeend hoor: "ja joh, snap ik, is hartstikke balen als je geen snoep mag!" En mijn 3jarige zegt nu ook soms heel verontwaardigd "is hastikke balen mama!"
dinsdag 21 januari 2014 22:43
quote:zas schreef op 21 januari 2014 @ 22:22:
[...]
"2. Je erkent de gevoelens van het kind. 'Ja, dat vind je echt niet fijn hè, dat je nu geen snoepje krijgt van mama. Je had er net zo'n zin in. Als mama kon toveren, dan zou ze toveren dat snoepjes héél gezond waren, en dan mocht je wel twintig snoepjes. Dat zou leuk zijn hè? Welke snoepjes zou jij dan kiezen?'. Je troost je kind, laat weten dat je hem begrijpt, verwoordt zijn gevoelens en verlangens.
"
Sorry hoor, maar van dit soort moeders krijg ik jeuk
Haha, dan krab je je wat mij betreft maar een ongeluk.
Als mijn twee- of driejarige in de winkel vraagt om een zak snoep te kopen, ik hem vertel dat dat niet mag, en hij laat luidkeels zijn verdriet/frustratie zien, wat heb jij dan het liefst?
- dat ik hem negeer/boos toespreek (dat laat het gehuil niet stoppen, hoor)
- dat ik hem optil, zachtjes en sussend toespreek (wat ik hierboven typte, maar dat hoeft de hele winkel niet te horen), hem troost, en hij daardoor wonderwel veel sneller bedaart.
Jonge kinderen moeten nog leren om beter om te gaan met frustraties, woede en teleurstellingen, en dat heeft vooral tijd nodig (ontwikkeling van de hersenen). Ik vind dat we hen die tijd moeten gunnen, en er begripvol mee moeten omgaan.
En verder vooral het goede voorbeeld geven.
[...]
"2. Je erkent de gevoelens van het kind. 'Ja, dat vind je echt niet fijn hè, dat je nu geen snoepje krijgt van mama. Je had er net zo'n zin in. Als mama kon toveren, dan zou ze toveren dat snoepjes héél gezond waren, en dan mocht je wel twintig snoepjes. Dat zou leuk zijn hè? Welke snoepjes zou jij dan kiezen?'. Je troost je kind, laat weten dat je hem begrijpt, verwoordt zijn gevoelens en verlangens.
"
Sorry hoor, maar van dit soort moeders krijg ik jeuk
Haha, dan krab je je wat mij betreft maar een ongeluk.
Als mijn twee- of driejarige in de winkel vraagt om een zak snoep te kopen, ik hem vertel dat dat niet mag, en hij laat luidkeels zijn verdriet/frustratie zien, wat heb jij dan het liefst?
- dat ik hem negeer/boos toespreek (dat laat het gehuil niet stoppen, hoor)
- dat ik hem optil, zachtjes en sussend toespreek (wat ik hierboven typte, maar dat hoeft de hele winkel niet te horen), hem troost, en hij daardoor wonderwel veel sneller bedaart.
Jonge kinderen moeten nog leren om beter om te gaan met frustraties, woede en teleurstellingen, en dat heeft vooral tijd nodig (ontwikkeling van de hersenen). Ik vind dat we hen die tijd moeten gunnen, en er begripvol mee moeten omgaan.
En verder vooral het goede voorbeeld geven.
dinsdag 21 januari 2014 22:44
quote:Lilla schreef op 21 januari 2014 @ 22:31:
[...]
Dat doe ik dus ook niet.
Verder erg eens met mossel. Negeren doe ik wel, maar ik probeer het gedrag te negeren, niet het kind. Dus ik til haar ook gewoon op, praat tegen haar, reageer op de inhoud van haar boodschap, maar ik ga niet om op de vorm van het gedrag. Ik zeg dus niet hoe zielig ze is dat ze zo moet huilen (al erken ik wel het gevoel eronder), ik zeg ook niet dat ze moet stoppen met huilen, ik straf haar ook niet voor het huilen.
Ik straf mijn kinderen eigenlijk nooit. Ik ben wel eens boos, ik geef duidelijk grenzen aan, maar ik straf niet in de zin van tik, hoek, gang, kamer enzenz. Vind ik niet leuk, niet nodig en ik vind ook niet dat mijn kinderen er wezenlijke dingen van leren. En wél dingen die ik ze liever niet meegeef, zoals "ik ben sterker, ik ben de baas, slaan is een goeie oplossing, enz"Lilla, wij zijn het heel erg eens, dit had ik geschreven kunnen hebben.
[...]
Dat doe ik dus ook niet.
Verder erg eens met mossel. Negeren doe ik wel, maar ik probeer het gedrag te negeren, niet het kind. Dus ik til haar ook gewoon op, praat tegen haar, reageer op de inhoud van haar boodschap, maar ik ga niet om op de vorm van het gedrag. Ik zeg dus niet hoe zielig ze is dat ze zo moet huilen (al erken ik wel het gevoel eronder), ik zeg ook niet dat ze moet stoppen met huilen, ik straf haar ook niet voor het huilen.
Ik straf mijn kinderen eigenlijk nooit. Ik ben wel eens boos, ik geef duidelijk grenzen aan, maar ik straf niet in de zin van tik, hoek, gang, kamer enzenz. Vind ik niet leuk, niet nodig en ik vind ook niet dat mijn kinderen er wezenlijke dingen van leren. En wél dingen die ik ze liever niet meegeef, zoals "ik ben sterker, ik ben de baas, slaan is een goeie oplossing, enz"Lilla, wij zijn het heel erg eens, dit had ik geschreven kunnen hebben.
