Kinderen
alle pijlers
kind 1,5 jankt om alles, mijn schuld?
woensdag 22 oktober 2014 09:13
Kon de titel niet anders omschrijven.
Mijn dochter huilt al een tijdje om alles. Als haar iets niet zint is het brullen, ook soms gewoon nergens over.
Mijn man heeft haar wel eens in haar bed gezet om af te koelen en naar zijn zeggen werkt dit zo goed dat ze nu constant in haar bed wordt gezet . Ik ben het daar niet mee eens en in mijn optiek snapt ze daar niks van.
Uit de situatie halen vind ik helemaal prima maar niet 5x op een middag in haar bed zetten als straf.
Ik probeer haar liever te kalmeren en daarbij negeer ik haar gedrag, uiteindelijk kalmeert ze dan ook en zonder negatieve aandacht.
Mijn man echter vind me dan slap en te lief. Ook vind hij dat het aan mij ligt. (Dit had ook wel bij relaties kunnen staan)
Ik ben de hele dag met haar in touw en maak aan de lopende band deze jank-incidenten mee. Vanmorgen werd het me even te veel en heb ik geschreeuwd "ophouden nu". Natuurlijk werkt dat niet maar ik raakte het gewoon even kwijt.
Meteen kreeg ik een veeg uit de pan dat ik het allemaal niet aankan en dit toon naar dochter, dat ze dat gedrag toont omdat ik ook zo ben.
Ik ben het niet eens met zijn manier van "straffen" en in mijn ogen is het gewoon een fase dat dochter dit gedrag vertoont, maar hoe kunnen we het beste met haar huilbuien omgaan?
Mijn dochter huilt al een tijdje om alles. Als haar iets niet zint is het brullen, ook soms gewoon nergens over.
Mijn man heeft haar wel eens in haar bed gezet om af te koelen en naar zijn zeggen werkt dit zo goed dat ze nu constant in haar bed wordt gezet . Ik ben het daar niet mee eens en in mijn optiek snapt ze daar niks van.
Uit de situatie halen vind ik helemaal prima maar niet 5x op een middag in haar bed zetten als straf.
Ik probeer haar liever te kalmeren en daarbij negeer ik haar gedrag, uiteindelijk kalmeert ze dan ook en zonder negatieve aandacht.
Mijn man echter vind me dan slap en te lief. Ook vind hij dat het aan mij ligt. (Dit had ook wel bij relaties kunnen staan)
Ik ben de hele dag met haar in touw en maak aan de lopende band deze jank-incidenten mee. Vanmorgen werd het me even te veel en heb ik geschreeuwd "ophouden nu". Natuurlijk werkt dat niet maar ik raakte het gewoon even kwijt.
Meteen kreeg ik een veeg uit de pan dat ik het allemaal niet aankan en dit toon naar dochter, dat ze dat gedrag toont omdat ik ook zo ben.
Ik ben het niet eens met zijn manier van "straffen" en in mijn ogen is het gewoon een fase dat dochter dit gedrag vertoont, maar hoe kunnen we het beste met haar huilbuien omgaan?
woensdag 22 oktober 2014 09:51
Onze kinderen hebben nooit alleen hoeven huilen. En al helemaal niet in bed, dat moet een veilige plek zijn voor een kind. Strafplek is iets anders dan een bed of eigen kamer, want dat moet ten allen tijde veilig zijn.
Als je man geen troost wil bieden aan het kind, laat hem dan een strafplek uitkiezen die niet veilig hoeft te zijn, bijvoorbeeld een traptrede of zo.
Toen mijn kinderen zo klein waren konden ze nog niets uitproberen. Wel snapten ze niet altijd alles. Dus konden ze boos of verdrietig zijn in mijn armen. Als ze afgekoeld waren, gingen (en gaan, ze zijn nu 6 en 7) we kijken wat de oplossing zou kunnen zijn.
Gevoelens mogen er zijn, er wordt niet altijd gegeven wat ze willen
Als je man geen troost wil bieden aan het kind, laat hem dan een strafplek uitkiezen die niet veilig hoeft te zijn, bijvoorbeeld een traptrede of zo.
Toen mijn kinderen zo klein waren konden ze nog niets uitproberen. Wel snapten ze niet altijd alles. Dus konden ze boos of verdrietig zijn in mijn armen. Als ze afgekoeld waren, gingen (en gaan, ze zijn nu 6 en 7) we kijken wat de oplossing zou kunnen zijn.
Gevoelens mogen er zijn, er wordt niet altijd gegeven wat ze willen
Zonder oorzaak geen gevolg
woensdag 22 oktober 2014 09:53
quote:Aztec schreef op 22 oktober 2014 @ 09:46:
Mijn dochter heeft ook wel eens huilbuien. Kan je dochter al praten?
Ik stelde mijn dochter altijd een paar vragen zoals: heb je pijn? Wil je gewoon even knuffelen? Ben je boos? Of wil je gewoon even huilen?
Daarmee konden we dan peilen of het huilen was omdat er echt iets was, of omdat ze gewoon even wilde huilen. Dat wilde ze ook wel eens. Het was een soort verwerking van een ochtend of een middag. Ze ging dan op een bankje in de gang zitten. Want het huilen wat ze deed was heel hard en met hele harde uithalen. En als ze dan klaar was met huilen, kwam ze ook weer in de woonkamer met de mededeling dat ze klaar was met huilen.
+1!
Ahw, zo lief!
Mijn dochter heeft ook wel eens huilbuien. Kan je dochter al praten?
Ik stelde mijn dochter altijd een paar vragen zoals: heb je pijn? Wil je gewoon even knuffelen? Ben je boos? Of wil je gewoon even huilen?
Daarmee konden we dan peilen of het huilen was omdat er echt iets was, of omdat ze gewoon even wilde huilen. Dat wilde ze ook wel eens. Het was een soort verwerking van een ochtend of een middag. Ze ging dan op een bankje in de gang zitten. Want het huilen wat ze deed was heel hard en met hele harde uithalen. En als ze dan klaar was met huilen, kwam ze ook weer in de woonkamer met de mededeling dat ze klaar was met huilen.
+1!
Ahw, zo lief!
woensdag 22 oktober 2014 09:54
quote:iones schreef op 22 oktober 2014 @ 09:46:
[...]
Ik denk dat jonge kinderen zich zal degelijk kunnen aanstellen en ik denk dat altijd maar aandacht moeten geven te pas en te onpas meer lijkt op pamperen.
Een normale moeder geeft haar kind heus wel voldoende aandacht maar toch niet alles hoeft continu om dat kind te draaien?
Ik zeg toch helemaal niet dat alles om het kind moet draaien. Ik zeg dat je een kind van anderhalf wat verdrietig is, gewoon moet troosten en moet helpen bij het reguleren van zijn emoties.
En nee, zo'n jong kind stelt zich niet aan. In zijn ogen is het namelijk echt een wereldgroot probleem dat mama het sap in de roze beker i.p.v. in de blauwe heeft gegoten. Dat je dat als ouder een nietszeggend probleem vindt, wil niet zeggen dat het voor je peuter ook zo is.
[...]
Ik denk dat jonge kinderen zich zal degelijk kunnen aanstellen en ik denk dat altijd maar aandacht moeten geven te pas en te onpas meer lijkt op pamperen.
Een normale moeder geeft haar kind heus wel voldoende aandacht maar toch niet alles hoeft continu om dat kind te draaien?
Ik zeg toch helemaal niet dat alles om het kind moet draaien. Ik zeg dat je een kind van anderhalf wat verdrietig is, gewoon moet troosten en moet helpen bij het reguleren van zijn emoties.
En nee, zo'n jong kind stelt zich niet aan. In zijn ogen is het namelijk echt een wereldgroot probleem dat mama het sap in de roze beker i.p.v. in de blauwe heeft gegoten. Dat je dat als ouder een nietszeggend probleem vindt, wil niet zeggen dat het voor je peuter ook zo is.
woensdag 22 oktober 2014 09:55
woensdag 22 oktober 2014 09:56
Bedankt voor de reacties. Ik wil graag benadrukken dat ik het ook absoluut niet eens ben met in bed zetten voor straf, ben het sowieso niet eens met straffen van een kind van 1,5 jaar. Hierover gaan we om de tafel.
Ik kijk altijd wat er aan de hand is/kan zijn. Ik ga de opties na. Moe, pijn, honger. Soms stelt ze zich ook gewoon aan en dat zie ik echt. Het is een pienter meisje en ze kan zich al redelijk uitdrukken.
Wat jullie zeggen; afleiden, geniet bij mij ook de voorkeur en dit doe ik ook gewoon overdag als mijn man er niet is. M.i. Werkt dit prima maar hij heeft er kennelijk een andere visie op.
Voor mij is iedergeval bevestigd dat de manier die mijn voorkeur heeft prima is.
Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik zelf altijd in het gangetje moest staan vroeger en dat ik dan ook helemaal over mijn toeren raakte. Ik
Wil dit niet doen bij mijn dochter.
Mijn man kan nogal zijn zin doordrukken en daarbij over mij heen walsen.
Ik kijk altijd wat er aan de hand is/kan zijn. Ik ga de opties na. Moe, pijn, honger. Soms stelt ze zich ook gewoon aan en dat zie ik echt. Het is een pienter meisje en ze kan zich al redelijk uitdrukken.
Wat jullie zeggen; afleiden, geniet bij mij ook de voorkeur en dit doe ik ook gewoon overdag als mijn man er niet is. M.i. Werkt dit prima maar hij heeft er kennelijk een andere visie op.
Voor mij is iedergeval bevestigd dat de manier die mijn voorkeur heeft prima is.
Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik zelf altijd in het gangetje moest staan vroeger en dat ik dan ook helemaal over mijn toeren raakte. Ik
Wil dit niet doen bij mijn dochter.
Mijn man kan nogal zijn zin doordrukken en daarbij over mij heen walsen.
woensdag 22 oktober 2014 09:59
quote:iones schreef op woensdag 22 oktober 2014 09:30 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="pinky_1980 in "kind 1,5 jankt om alles, mijn schuld?"" class="messagelink">pinky_1980 schreef op 22 oktober 2014 @ 09:24</a>:</b>
Ik zou ook strenger zijn. Huilen om alles maakt je gek. Omdat ze 1,5 is zal het wel frustratie zijn omdat ze zich nog niet goed kan uiten. Misschien helpt het als je haar meer keuzes laat maken.</div></blockquote>Strenger zijn kan de zaak alleen maar stresserend werken, en keuzes maken het alleen maar ingewikkeld voor zo'n jong kind. Ik denk dat je juist keuzes achterwege moet laten. Ik merk zelf dat ze door keuzes er helemaal niks meer van snapt. Soms moeten dingen gewoon gebeuren en ga ik niet meer steeds vragen; wil je dit? Wil de dat?
Ik zou ook strenger zijn. Huilen om alles maakt je gek. Omdat ze 1,5 is zal het wel frustratie zijn omdat ze zich nog niet goed kan uiten. Misschien helpt het als je haar meer keuzes laat maken.</div></blockquote>Strenger zijn kan de zaak alleen maar stresserend werken, en keuzes maken het alleen maar ingewikkeld voor zo'n jong kind. Ik denk dat je juist keuzes achterwege moet laten. Ik merk zelf dat ze door keuzes er helemaal niks meer van snapt. Soms moeten dingen gewoon gebeuren en ga ik niet meer steeds vragen; wil je dit? Wil de dat?
woensdag 22 oktober 2014 09:59
Ik kan me voorstellen dat het je frusteert maar een kindje van 1,5 kan zich nog niet zo goed uitdrukken. Misschien missen jullie wel een aantal signalen waardoor ze gaat huilen.
Kijk goed wat de oorzaak is van het huilen, wat is eraan vooraf gegaan. Is iets niet gelukt, kan ze iets nog niet wat ze wel zou willen doen? Probeert ze jullie iets duidelijk te maken, maar weet ze niet hoe? Heb jij stress en wordt zij daar ook gestressed van? Lichaamstaal geeft de aanwijzingen.
Je man is waarschijnlijk er ook gefrustreerd van, dus probeer samen een strategie te ontwikkelen om te observeren en om gerust te stellen en af te leiden. Straffen helpt in elk geval niet, want ze wil jullie telkens iets duidelijk maken. Ook al is het voor jullie nog zo klein, voor haar is het belangrijk genoeg om te gaan huilen. Kleintjes doen niet aan theatrale aanstellerij en jank-incidenten.
Misschien heb je een ervaren moeder in je omgeving die haar eens mee kan observeren?
Kijk goed wat de oorzaak is van het huilen, wat is eraan vooraf gegaan. Is iets niet gelukt, kan ze iets nog niet wat ze wel zou willen doen? Probeert ze jullie iets duidelijk te maken, maar weet ze niet hoe? Heb jij stress en wordt zij daar ook gestressed van? Lichaamstaal geeft de aanwijzingen.
Je man is waarschijnlijk er ook gefrustreerd van, dus probeer samen een strategie te ontwikkelen om te observeren en om gerust te stellen en af te leiden. Straffen helpt in elk geval niet, want ze wil jullie telkens iets duidelijk maken. Ook al is het voor jullie nog zo klein, voor haar is het belangrijk genoeg om te gaan huilen. Kleintjes doen niet aan theatrale aanstellerij en jank-incidenten.
Misschien heb je een ervaren moeder in je omgeving die haar eens mee kan observeren?
woensdag 22 oktober 2014 09:59
quote:iones schreef op 22 oktober 2014 @ 09:48:
[...]
Heb jij haar dat geleerd dat ze in de gang op dat bankje moest zitten? Of deed ze dat uit zichzelf?
Dit lijkt mij namelijk een goede methode.
Wij proberen op deze manier haar emoties wat te kanaliseren. Ze kan het zelf vaak nog niet benoemen. Als ze echt wil huilen om het huilen, dan wil ze ook liever niet aangeraakt of geknuffeld worden. We hebben haar de eerste keren gevraagd waar ze wilde huilen: op de bank, op de trap, op haar kamertje, op een krukje in de keuken of op het bankje. Zij koos altijd voor het bankje in de gang.
Na het huilen volgt wel bijna altijd een knuffel.
[...]
Heb jij haar dat geleerd dat ze in de gang op dat bankje moest zitten? Of deed ze dat uit zichzelf?
Dit lijkt mij namelijk een goede methode.
Wij proberen op deze manier haar emoties wat te kanaliseren. Ze kan het zelf vaak nog niet benoemen. Als ze echt wil huilen om het huilen, dan wil ze ook liever niet aangeraakt of geknuffeld worden. We hebben haar de eerste keren gevraagd waar ze wilde huilen: op de bank, op de trap, op haar kamertje, op een krukje in de keuken of op het bankje. Zij koos altijd voor het bankje in de gang.
Na het huilen volgt wel bijna altijd een knuffel.
woensdag 22 oktober 2014 10:01
Ik schoot even in de lach om je OP titel..
Ik ben allaaaamg uit de kleine kinderen.
Goed..je mag dus niet zeggen dat je kind soms een jankerd is, want daar wordt men verdrietig om.
Onzin..soms vind je dat gewoon, dat zijn vaak ook frustraties van jou kant.
Maar zet haar ajb niet in haar bed als straf, zie bovengenoemde.
Je kindje kan zich nog niet uiten middels praten, dus haar manier is "theatraal" janken, want wat moet ze anders?
Weet je ook waarom ze huilt? Kun je daarop inspelen?
Gaat het om dingen die ze anders wil? Of niet mag?
Vaak is afleiding de manier, en ja dat kost ook energie, want je bent continu bezig.
Maar steeds huilen en boos worden vergt ook energie en stress.
Tuurlijk gaat vader er wss anders mee om, ik vermoed dat jij veel vaker bij haar bent, en vader niet.
Dus hij staat daar anders in en kan er "makkelijker" mee handelen.
Als jij de hele dag in gejank zit, dan ben je daar zat van.
Toch aan jou om daar anders mee om te gaan.
Ik ben allaaaamg uit de kleine kinderen.
Goed..je mag dus niet zeggen dat je kind soms een jankerd is, want daar wordt men verdrietig om.
Onzin..soms vind je dat gewoon, dat zijn vaak ook frustraties van jou kant.
Maar zet haar ajb niet in haar bed als straf, zie bovengenoemde.
Je kindje kan zich nog niet uiten middels praten, dus haar manier is "theatraal" janken, want wat moet ze anders?
Weet je ook waarom ze huilt? Kun je daarop inspelen?
Gaat het om dingen die ze anders wil? Of niet mag?
Vaak is afleiding de manier, en ja dat kost ook energie, want je bent continu bezig.
Maar steeds huilen en boos worden vergt ook energie en stress.
Tuurlijk gaat vader er wss anders mee om, ik vermoed dat jij veel vaker bij haar bent, en vader niet.
Dus hij staat daar anders in en kan er "makkelijker" mee handelen.
Als jij de hele dag in gejank zit, dan ben je daar zat van.
Toch aan jou om daar anders mee om te gaan.
woensdag 22 oktober 2014 10:02
Soms moesten ze hier ook gewoon even huilen, prima.
Ze kwamen ook melden dat het weer over was.
Naar mijn idee hoef je niet elk wissewasje te ontleden of aandacht aan te schenken. Zelfs zo jong leren ze ervan om zelf hun emoties te leren kennen. Uiteraard sluit je als ouder eerst uit dat het om pijn/honger of iets ernstigs gaat.
Ze kwamen ook melden dat het weer over was.
Naar mijn idee hoef je niet elk wissewasje te ontleden of aandacht aan te schenken. Zelfs zo jong leren ze ervan om zelf hun emoties te leren kennen. Uiteraard sluit je als ouder eerst uit dat het om pijn/honger of iets ernstigs gaat.
woensdag 22 oktober 2014 10:02
woensdag 22 oktober 2014 10:02
quote:van-vert schreef op 22 oktober 2014 @ 09:56:
Bedankt voor de reacties. Ik wil graag benadrukken dat ik het ook absoluut niet eens ben met in bed zetten voor straf, ben het sowieso niet eens met straffen van een kind van 1,5 jaar. Hierover gaan we om de tafel.
Ik kijk altijd wat er aan de hand is/kan zijn. Ik ga de opties na. Moe, pijn, honger. Soms stelt ze zich ook gewoon aan en dat zie ik echt. Het is een pienter meisje en ze kan zich al redelijk uitdrukken.
Wat jullie zeggen; afleiden, geniet bij mij ook de voorkeur en dit doe ik ook gewoon overdag als mijn man er niet is. M.i. Werkt dit prima maar hij heeft er kennelijk een andere visie op.
Voor mij is iedergeval bevestigd dat de manier die mijn voorkeur heeft prima is.
Mijn man kan nogal zijn zin doordrukken en daarbij over mij heen walsen.Als ik jou zo lees is het probleem niet zozeer je dochter maar dat jullie verschillen van opvoeding.
Bedankt voor de reacties. Ik wil graag benadrukken dat ik het ook absoluut niet eens ben met in bed zetten voor straf, ben het sowieso niet eens met straffen van een kind van 1,5 jaar. Hierover gaan we om de tafel.
Ik kijk altijd wat er aan de hand is/kan zijn. Ik ga de opties na. Moe, pijn, honger. Soms stelt ze zich ook gewoon aan en dat zie ik echt. Het is een pienter meisje en ze kan zich al redelijk uitdrukken.
Wat jullie zeggen; afleiden, geniet bij mij ook de voorkeur en dit doe ik ook gewoon overdag als mijn man er niet is. M.i. Werkt dit prima maar hij heeft er kennelijk een andere visie op.
Voor mij is iedergeval bevestigd dat de manier die mijn voorkeur heeft prima is.
Mijn man kan nogal zijn zin doordrukken en daarbij over mij heen walsen.Als ik jou zo lees is het probleem niet zozeer je dochter maar dat jullie verschillen van opvoeding.
woensdag 22 oktober 2014 10:02
quote:van-vert schreef op 22 oktober 2014 @ 09:56:
Ik kijk altijd wat er aan de hand is/kan zijn. Ik ga de opties na. Moe, pijn, honger. Soms stelt ze zich ook gewoon aan en dat zie ik echt. Het is een pienter meisje en ze kan zich al redelijk uitdrukken.
Mooie post TO, daaruit klinkt veel meer liefde voor je kind dan uit je openingspost. Iedere ouder heeft wel eens zo'n moment dat je het even niet meer ziet.
Ik wil hierop echter nog wel even reageren. Een kind van anderhalf kan zich echt niet bewust aanstellen, hoe pienter ze ook is. Zoals ik al eerder zei, wat voor jou een futiliteit is, kan voor haar een probleem van wereldformaat zijn. Het is jouw taak om haar te helpen hiermee om te gaan.
Ik kijk altijd wat er aan de hand is/kan zijn. Ik ga de opties na. Moe, pijn, honger. Soms stelt ze zich ook gewoon aan en dat zie ik echt. Het is een pienter meisje en ze kan zich al redelijk uitdrukken.
Mooie post TO, daaruit klinkt veel meer liefde voor je kind dan uit je openingspost. Iedere ouder heeft wel eens zo'n moment dat je het even niet meer ziet.
Ik wil hierop echter nog wel even reageren. Een kind van anderhalf kan zich echt niet bewust aanstellen, hoe pienter ze ook is. Zoals ik al eerder zei, wat voor jou een futiliteit is, kan voor haar een probleem van wereldformaat zijn. Het is jouw taak om haar te helpen hiermee om te gaan.
woensdag 22 oktober 2014 10:05
woensdag 22 oktober 2014 10:08
Als je alle opties hebt uitgesloten, geen pijn, geen honger niet moe. Dan zou ik het gedrag negeren, laat maar even brullen. Zodra ze hier mee stopt direct haar belonen met zeer positief gedrag van jou kant. Overdrijf het desnoods een beetje. Wat ben je lief aan het spelen? zullen we nu een boekje lezen? of even samen spelen?
Zo leert ze dat negatief gedrag niks oplevert maar postitief gedrag wel.
Ze is dan nog maar anderhalf, maar je geeft aan dat ze wel heel pienter is.
Zo leert ze dat negatief gedrag niks oplevert maar postitief gedrag wel.
Ze is dan nog maar anderhalf, maar je geeft aan dat ze wel heel pienter is.
woensdag 22 oktober 2014 10:10
Vaak is het huilen opeens zomaar. Vanmorgen was ze hartstikke vrolijk totdat we aan de ontbijttafel gingen. Ze wilde niet in de kinderstoel en ze zette echt een keel op. Vervolgens wilde ik haar kleren aantrekken en ook dat resulteerde in een huilbui. Daarna weer gekalmeerd maar wilde nog steeds niet aan de ontbijttafel dus weer huilen.
Als ik dan haar broek aan probeer te trekken zakt ze door haar benen en gaat zitten. En huilen. Daarna was ze gekalmeerd en kijken we even tv (voor ze naar de crèche ging), ze zit bij me op schoot, niks aan de hand, en begint weer hartverscheurend te huilen.
Maar het gebeurd ook wel eens als ze ergens niet aan mag komen. Ik hoef maar "nee" te zeggen of ze barst in huilen uit. En dan niet gewoon even huilen maar echt heel erg.
Ik leg haar dan altijd uit; mama is niet boos maar je mag daar niet aankomen.
Als ik dan haar broek aan probeer te trekken zakt ze door haar benen en gaat zitten. En huilen. Daarna was ze gekalmeerd en kijken we even tv (voor ze naar de crèche ging), ze zit bij me op schoot, niks aan de hand, en begint weer hartverscheurend te huilen.
Maar het gebeurd ook wel eens als ze ergens niet aan mag komen. Ik hoef maar "nee" te zeggen of ze barst in huilen uit. En dan niet gewoon even huilen maar echt heel erg.
Ik leg haar dan altijd uit; mama is niet boos maar je mag daar niet aankomen.
woensdag 22 oktober 2014 10:11
http://www.welingelichtek ... adelijk-voor-je-kind.html
Ik forum mobiel dus kan de link niet anders plakken, sorry. Nu gaat dit denk ik over kinderen die al wel kunnen praten, maar het geeft toch stof tot nadenken.
Verder geen tips al zou ik zelf proberen te kiezen voor afleiden denk ik. Ik realiseer me wel dat dit zwaar is en veel tijd kost. Maar ik zou niet kiezen voor in bed leggen. En je man klinkt niet gezellig. Er bestaat weinig slap gedrag tegenover een kind dat op een leeftijd is waarop discipline en zelfbeheersing nog niet aanwezig zijn in het brein. Ik vind het slapper om daar van weg te lopen, maar goed.
Ik forum mobiel dus kan de link niet anders plakken, sorry. Nu gaat dit denk ik over kinderen die al wel kunnen praten, maar het geeft toch stof tot nadenken.
Verder geen tips al zou ik zelf proberen te kiezen voor afleiden denk ik. Ik realiseer me wel dat dit zwaar is en veel tijd kost. Maar ik zou niet kiezen voor in bed leggen. En je man klinkt niet gezellig. Er bestaat weinig slap gedrag tegenover een kind dat op een leeftijd is waarop discipline en zelfbeheersing nog niet aanwezig zijn in het brein. Ik vind het slapper om daar van weg te lopen, maar goed.
woensdag 22 oktober 2014 10:11
quote:blauwmetstippen schreef op 22 oktober 2014 @ 09:54:
[...]
Ik zeg toch helemaal niet dat alles om het kind moet draaien. Ik zeg dat je een kind van anderhalf wat verdrietig is, gewoon moet troosten en moet helpen bij het reguleren van zijn emoties.
En nee, zo'n jong kind stelt zich niet aan. In zijn ogen is het namelijk echt een wereldgroot probleem dat mama het sap in de roze beker i.p.v. in de blauwe heeft gegoten. Dat je dat als ouder een nietszeggend probleem vindt, wil niet zeggen dat het voor je peuter ook zo is.Maar is een kind wel al die keren dat ze huilt oprecht verdrietig? Ik mag toch hopen van niet.
[...]
Ik zeg toch helemaal niet dat alles om het kind moet draaien. Ik zeg dat je een kind van anderhalf wat verdrietig is, gewoon moet troosten en moet helpen bij het reguleren van zijn emoties.
En nee, zo'n jong kind stelt zich niet aan. In zijn ogen is het namelijk echt een wereldgroot probleem dat mama het sap in de roze beker i.p.v. in de blauwe heeft gegoten. Dat je dat als ouder een nietszeggend probleem vindt, wil niet zeggen dat het voor je peuter ook zo is.Maar is een kind wel al die keren dat ze huilt oprecht verdrietig? Ik mag toch hopen van niet.
woensdag 22 oktober 2014 10:12
quote:van-vert schreef op 22 oktober 2014 @ 09:56:
Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik zelf altijd in het gangetje moest staan vroeger en dat ik dan ook helemaal over mijn toeren raakte. Ik
Wil dit niet doen bij mijn dochter.
Mijn man kan nogal zijn zin doordrukken en daarbij over mij heen walsen.
Dan was u al wat ouder..
Als ze straks iets ouder word kan het echt geen kwaad om haar op de gang te zetten. Vooral als dit eraan bijdraagt dat u zelf rustiger blijft ,en meer geduld kan opbrengen.
Ik werd vroeger voor straf altijd op de trap in de gang gezet (was ook al wat ouder), dan kon ik flink verdrietig zijn en huilen, maar ik wist wel altijd waar ik aan toe was. Mijn moeder benadrukte vervolgens nog duidelijk wat ik verkeerd had gedaan, en moest mijn excuses aanbieden. Bij mijn vader kreeg ik direct een tik, en begreep ik 9 van de 10 keer niet wat ik verkeerd had gedaan.
Misschien is relatietherapie een idee ? Kind voelt de spanningen, en pikt dit ook op. Misschien veroorzaakt dit ook wel een deel van de huilbuien.
Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik zelf altijd in het gangetje moest staan vroeger en dat ik dan ook helemaal over mijn toeren raakte. Ik
Wil dit niet doen bij mijn dochter.
Mijn man kan nogal zijn zin doordrukken en daarbij over mij heen walsen.
Dan was u al wat ouder..
Als ze straks iets ouder word kan het echt geen kwaad om haar op de gang te zetten. Vooral als dit eraan bijdraagt dat u zelf rustiger blijft ,en meer geduld kan opbrengen.
Ik werd vroeger voor straf altijd op de trap in de gang gezet (was ook al wat ouder), dan kon ik flink verdrietig zijn en huilen, maar ik wist wel altijd waar ik aan toe was. Mijn moeder benadrukte vervolgens nog duidelijk wat ik verkeerd had gedaan, en moest mijn excuses aanbieden. Bij mijn vader kreeg ik direct een tik, en begreep ik 9 van de 10 keer niet wat ik verkeerd had gedaan.
Misschien is relatietherapie een idee ? Kind voelt de spanningen, en pikt dit ook op. Misschien veroorzaakt dit ook wel een deel van de huilbuien.
woensdag 22 oktober 2014 10:14
Lekker stel zijn jullie als ik dat zo lees. Cursus opvoeden een idee?
En een bed als strafplek gebruiken En dan over een paar maanden klagen dat kind niet in bed wil.
Gewoon laten huilen als er niets is? En een kind voelt spanning en stress haarfijn aan en reageert daar op. Ik zou beginnen met je relatie en eigen overspannenheid. Los het op. Een relaxte pa en ma is veel beter en zal ook veel minder gehuil opleveren.
En een bed als strafplek gebruiken En dan over een paar maanden klagen dat kind niet in bed wil.
Gewoon laten huilen als er niets is? En een kind voelt spanning en stress haarfijn aan en reageert daar op. Ik zou beginnen met je relatie en eigen overspannenheid. Los het op. Een relaxte pa en ma is veel beter en zal ook veel minder gehuil opleveren.
woensdag 22 oktober 2014 10:15
quote:nina1966, 60 seconden geleden
Lekker stel zijn jullie als ik dat zo lees. Cursus opvoeden een idee?
En een bed als strafplek gebruiken En dan over een paar maanden klagen dat kind niet in bed wil.
Gewoon laten huilen als er niets is? En een kind voelt spanning en stress haarfijn aan en reageert daar op. Ik zou beginnen met je relatie en eigen overspannenheid. Los het op. Een relaxte pa en ma is veel beter en zal ook veel minder gehuil opleveren.Zo eens. Wat een gebrek aan kennis en kunde. Arm kind.
Lekker stel zijn jullie als ik dat zo lees. Cursus opvoeden een idee?
En een bed als strafplek gebruiken En dan over een paar maanden klagen dat kind niet in bed wil.
Gewoon laten huilen als er niets is? En een kind voelt spanning en stress haarfijn aan en reageert daar op. Ik zou beginnen met je relatie en eigen overspannenheid. Los het op. Een relaxte pa en ma is veel beter en zal ook veel minder gehuil opleveren.Zo eens. Wat een gebrek aan kennis en kunde. Arm kind.
You know how I know? Because I reeaally think so!
woensdag 22 oktober 2014 10:16
quote:van-vert schreef op 22 oktober 2014 @ 09:56:
Bedankt voor de reacties. Ik wil graag benadrukken dat ik het ook absoluut niet eens ben met in bed zetten voor straf, ben het sowieso niet eens met straffen van een kind van 1,5 jaar. Hierover gaan we om de tafel.
Ik kijk altijd wat er aan de hand is/kan zijn. Ik ga de opties na. Moe, pijn, honger. Soms stelt ze zich ook gewoon aan en dat zie ik echt. Het is een pienter meisje en ze kan zich al redelijk uitdrukken.
Wat jullie zeggen; afleiden, geniet bij mij ook de voorkeur en dit doe ik ook gewoon overdag als mijn man er niet is. M.i. Werkt dit prima maar hij heeft er kennelijk een andere visie op.
Voor mij is iedergeval bevestigd dat de manier die mijn voorkeur heeft prima is.
Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik zelf altijd in het gangetje moest staan vroeger en dat ik dan ook helemaal over mijn toeren raakte. Ik
Wil dit niet doen bij mijn dochter.
Mijn man kan nogal zijn zin doordrukken en daarbij over mij heen walsen.DAn potdorie niet meer accepteren en terugwalsen! Niet meer toestaan dat hij haar naar bed brengt, of haar meteen er uit halen als hij haar er in legt. Jij bent de moeder en veel vaker bij haar de hij! Dan heeft hij eerst met jou te overleggen en moeten jullie tot overeenstemming komen, kan inhouden dat er een concessie gedaan moet worden. Maar dit gedrag hoef je van hem niet te tolereren.
Bedankt voor de reacties. Ik wil graag benadrukken dat ik het ook absoluut niet eens ben met in bed zetten voor straf, ben het sowieso niet eens met straffen van een kind van 1,5 jaar. Hierover gaan we om de tafel.
Ik kijk altijd wat er aan de hand is/kan zijn. Ik ga de opties na. Moe, pijn, honger. Soms stelt ze zich ook gewoon aan en dat zie ik echt. Het is een pienter meisje en ze kan zich al redelijk uitdrukken.
Wat jullie zeggen; afleiden, geniet bij mij ook de voorkeur en dit doe ik ook gewoon overdag als mijn man er niet is. M.i. Werkt dit prima maar hij heeft er kennelijk een andere visie op.
Voor mij is iedergeval bevestigd dat de manier die mijn voorkeur heeft prima is.
Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik zelf altijd in het gangetje moest staan vroeger en dat ik dan ook helemaal over mijn toeren raakte. Ik
Wil dit niet doen bij mijn dochter.
Mijn man kan nogal zijn zin doordrukken en daarbij over mij heen walsen.DAn potdorie niet meer accepteren en terugwalsen! Niet meer toestaan dat hij haar naar bed brengt, of haar meteen er uit halen als hij haar er in legt. Jij bent de moeder en veel vaker bij haar de hij! Dan heeft hij eerst met jou te overleggen en moeten jullie tot overeenstemming komen, kan inhouden dat er een concessie gedaan moet worden. Maar dit gedrag hoef je van hem niet te tolereren.
