Kinderen
alle pijlers
Peuter dochter wil liever papa
maandag 4 augustus 2014 13:38
Hoi allemaal,
ik loop met een probleem waarvan ik blij ben dat ik het hier anoniem kan bespreken.
Mijn dochtertje van 1 jaar oud (en een beetje), begint mij de laatste tijd vaak af te wijzen.Het zit me enorm dwars en heb ook op google gezocht of ik herkenbare verhalen en tips kon vinden maar dat lukte weinig. Ik lees vooral over al die kindertjes die hun moeder verafgoden...wat me eigenlijk alleen maar verdrietiger maakt en me het gevoel geeft dat vreemd is..en erger nog..diep van binnen voelt het alsof ik eigenlijk faal als moeder.
Even een beeld. het is ons eerste kindje en ik en man werken allebei 4 dagen. We spenderen dus ongeveer even veel tijd met haar. De eerste maanden was ik wel het meeste met haar in de weer (omdat ik ook verlof had natuurlijk). Maar door haar vroege geboorte lukte het geven van borstvoeding niet. Hierdoor konden zowel ik als mijn man haar de fles geven. Doordat zij een tijdlang in de couveuse lag en borstvoeding niet tot stand kwam, was ik in het begin heel bang dat de moeder-dochter bonding niet goed zou gaan. Ik heb dit gevoel echter zoveel mogelijk naast me neer gelegd en geprobeerd haar veel te dragen in de draagdoek toen ze eenmaal thuis was en veel te knuffelen. Helaas merkte ik wel aan haar dat hij niet zo'n knuffelig meisje is en graag haar eigen dingetjes zelf wil doen. Maar toch knuffel en kus ik haar wel nog steeds zonder het op te dringen. Ik begin de afwijzing door haar alleen wel steeds moeilijker te vinden en merk dat ik soms vanbinnen geirriteerd raak als ze me wegduwt. Ik probeer dit niet te laten merken.
Voor mijn eigen ' bonding' als moeder vind ik het alleen moeilijk dat ze vaak niet bij me wil zitten / wil knuffelen en ook eigenlijk totaal niet op mij lijkt (qua karaktertje en uiterlijk)
Mijn man was vanaf dag 1 dolverliefd op zijn dochter en is zeer betrokken in alles wat met haar te maken heeft. Ik weet dat ik van zeer veel geluk mag spreken dat mijn dochter zo'n toegewijdde en zorgzamer vader heeft. Wat ik alleen als moeilijk heb ervaren, is dat ik blijkbaar van vroeger uit toch een beetje het idee had (of misschien de wens) om als moeder de hoofdrol te spelen. Mijn man en ik hebben af en toe zelfs woorden gehad over het feit dat hij naar mijn idee een beetje overbetrokken is en mij niet altijd mijn ding laat doen. (heeft altijd een mening wat betreft het eten, de slaaptijden enz) Ook wil hij haar vaak snel pakken als ze huilt en heb ik het idee dat mij hierin de kans wordt ontnomen. Dit is ook mijn 'ding' ik laat me misschien vaak aan de kant zetten en kom daarin te weinig op voor mezelf.
De (over)betrokkenheid van mijn man komt denk ik door het feit dat hij jong zijn vader is verloren en hij er daarom dubbel en dwars voor haar wil zijn. Hij vindt zichzelf niet overbetrokken en vindt alles 50/50 heel normaal. Ik kom uit een gezin waarin mama mij trooste en aankleedde enz en papa er was om te spelen en mijn fietsband te plakken. Zo zou ik dat zelf ook graag willen maar tijden veranderen en iedere relatie is anders.
In mijn gevoel is het alleen wel zo dat alle andere kleintjes die ik om me heen zie, erg hangen aan hun moeder. En dat de vader meer de achtergrond rol speelt.
Ik wil niet dat het is een strijd wordt tussen ons want wij zijn juist een team normaal gesproken. Het moet geen concurrentie strijd worden dat slaat nergens op.
Wij willen beiden niet ' vechten' om ons kind en haar ook niet verwennen, maar dit zijn denk ik de feiten
Een paar maanden geleden werd duidelijk dat ze graag bij hem op zijn schouder wil liggen als ze niet lekker is en dat niet bij mij heeft. Nu wordt het duidelijk dat ze steeds meer een voorkeur voor mijn man begint te krijgen. We waren dit weekend in de winkel en mijn man hield haar vast. Ik wilde haar overpakken en ze begon te krijsen en zich uit mijn armen los te worstelen. Ik schaamde me enorm en kon wel door de grond gaan. Dit heb ik nog nooit een kind bij haar moeder zien doen. Paniekgedachten schoten door mijn hoofd en ik begin steeds meer te denken dat ik ergsn misschien toch wat verkeerd heb gedaan. Ik las dat peuters vaak een voorkeur krijgen, maar zo jong al???
Ook is het helaas zo dat hoe vaker dit gebeurd, hoe vaker ik ook merk dat ik een soort van boosheid koester naar mijn man (dat hij mij de kans een beetje ontneemt om de moeder te zijn die ik wil zijn? dat zij hem verkiest boven mij? dat hij het vaak ook beter weet om eerlijk te zijn..dat ik hem ook een betere ouder vind wellicht en haar voorkeur daarom ook snap) Ik wil dat niet voelen want dat is als gif voor onze relatie. Ik ben normaal ook helemaal geen jaloers type oid
Hoe buig je dat om?
Heeft iemand tips? Sorry voor het misschien wat warrige verhaal
ik loop met een probleem waarvan ik blij ben dat ik het hier anoniem kan bespreken.
Mijn dochtertje van 1 jaar oud (en een beetje), begint mij de laatste tijd vaak af te wijzen.Het zit me enorm dwars en heb ook op google gezocht of ik herkenbare verhalen en tips kon vinden maar dat lukte weinig. Ik lees vooral over al die kindertjes die hun moeder verafgoden...wat me eigenlijk alleen maar verdrietiger maakt en me het gevoel geeft dat vreemd is..en erger nog..diep van binnen voelt het alsof ik eigenlijk faal als moeder.
Even een beeld. het is ons eerste kindje en ik en man werken allebei 4 dagen. We spenderen dus ongeveer even veel tijd met haar. De eerste maanden was ik wel het meeste met haar in de weer (omdat ik ook verlof had natuurlijk). Maar door haar vroege geboorte lukte het geven van borstvoeding niet. Hierdoor konden zowel ik als mijn man haar de fles geven. Doordat zij een tijdlang in de couveuse lag en borstvoeding niet tot stand kwam, was ik in het begin heel bang dat de moeder-dochter bonding niet goed zou gaan. Ik heb dit gevoel echter zoveel mogelijk naast me neer gelegd en geprobeerd haar veel te dragen in de draagdoek toen ze eenmaal thuis was en veel te knuffelen. Helaas merkte ik wel aan haar dat hij niet zo'n knuffelig meisje is en graag haar eigen dingetjes zelf wil doen. Maar toch knuffel en kus ik haar wel nog steeds zonder het op te dringen. Ik begin de afwijzing door haar alleen wel steeds moeilijker te vinden en merk dat ik soms vanbinnen geirriteerd raak als ze me wegduwt. Ik probeer dit niet te laten merken.
Voor mijn eigen ' bonding' als moeder vind ik het alleen moeilijk dat ze vaak niet bij me wil zitten / wil knuffelen en ook eigenlijk totaal niet op mij lijkt (qua karaktertje en uiterlijk)
Mijn man was vanaf dag 1 dolverliefd op zijn dochter en is zeer betrokken in alles wat met haar te maken heeft. Ik weet dat ik van zeer veel geluk mag spreken dat mijn dochter zo'n toegewijdde en zorgzamer vader heeft. Wat ik alleen als moeilijk heb ervaren, is dat ik blijkbaar van vroeger uit toch een beetje het idee had (of misschien de wens) om als moeder de hoofdrol te spelen. Mijn man en ik hebben af en toe zelfs woorden gehad over het feit dat hij naar mijn idee een beetje overbetrokken is en mij niet altijd mijn ding laat doen. (heeft altijd een mening wat betreft het eten, de slaaptijden enz) Ook wil hij haar vaak snel pakken als ze huilt en heb ik het idee dat mij hierin de kans wordt ontnomen. Dit is ook mijn 'ding' ik laat me misschien vaak aan de kant zetten en kom daarin te weinig op voor mezelf.
De (over)betrokkenheid van mijn man komt denk ik door het feit dat hij jong zijn vader is verloren en hij er daarom dubbel en dwars voor haar wil zijn. Hij vindt zichzelf niet overbetrokken en vindt alles 50/50 heel normaal. Ik kom uit een gezin waarin mama mij trooste en aankleedde enz en papa er was om te spelen en mijn fietsband te plakken. Zo zou ik dat zelf ook graag willen maar tijden veranderen en iedere relatie is anders.
In mijn gevoel is het alleen wel zo dat alle andere kleintjes die ik om me heen zie, erg hangen aan hun moeder. En dat de vader meer de achtergrond rol speelt.
Ik wil niet dat het is een strijd wordt tussen ons want wij zijn juist een team normaal gesproken. Het moet geen concurrentie strijd worden dat slaat nergens op.
Wij willen beiden niet ' vechten' om ons kind en haar ook niet verwennen, maar dit zijn denk ik de feiten
Een paar maanden geleden werd duidelijk dat ze graag bij hem op zijn schouder wil liggen als ze niet lekker is en dat niet bij mij heeft. Nu wordt het duidelijk dat ze steeds meer een voorkeur voor mijn man begint te krijgen. We waren dit weekend in de winkel en mijn man hield haar vast. Ik wilde haar overpakken en ze begon te krijsen en zich uit mijn armen los te worstelen. Ik schaamde me enorm en kon wel door de grond gaan. Dit heb ik nog nooit een kind bij haar moeder zien doen. Paniekgedachten schoten door mijn hoofd en ik begin steeds meer te denken dat ik ergsn misschien toch wat verkeerd heb gedaan. Ik las dat peuters vaak een voorkeur krijgen, maar zo jong al???
Ook is het helaas zo dat hoe vaker dit gebeurd, hoe vaker ik ook merk dat ik een soort van boosheid koester naar mijn man (dat hij mij de kans een beetje ontneemt om de moeder te zijn die ik wil zijn? dat zij hem verkiest boven mij? dat hij het vaak ook beter weet om eerlijk te zijn..dat ik hem ook een betere ouder vind wellicht en haar voorkeur daarom ook snap) Ik wil dat niet voelen want dat is als gif voor onze relatie. Ik ben normaal ook helemaal geen jaloers type oid
Hoe buig je dat om?
Heeft iemand tips? Sorry voor het misschien wat warrige verhaal
maandag 4 augustus 2014 13:46
Dus eigenlijk ben je boos op je man,omdat jij nu de rol krijgt die je hem had toebedeelt..
Het komt over alsof je je door hen beide achtergesteld voelt...lees vooral"ik ik ik."ook komt het over alsof er veel druk ligt op de band tussen jouw en je dochter, want ze Moet je leuk vinden.. Kan me voorstellen dat ze niet als prettig ervaart
Maar wat ik vooral lees is dat je keihard aan het werk bent...als je nou eens wat meer op je handen gaat zitten,wat relaxter bent, niet overal op in willen springen..dan voelt je dochter zich misschien ook wateer ontspannen bij je...
En daarbij, kinderen hebben altijd fases waarin de ene ouder liever/leuker etc is dan de ander
Het komt over alsof je je door hen beide achtergesteld voelt...lees vooral"ik ik ik."ook komt het over alsof er veel druk ligt op de band tussen jouw en je dochter, want ze Moet je leuk vinden.. Kan me voorstellen dat ze niet als prettig ervaart
Maar wat ik vooral lees is dat je keihard aan het werk bent...als je nou eens wat meer op je handen gaat zitten,wat relaxter bent, niet overal op in willen springen..dan voelt je dochter zich misschien ook wateer ontspannen bij je...
En daarbij, kinderen hebben altijd fases waarin de ene ouder liever/leuker etc is dan de ander
maandag 4 augustus 2014 13:46
Nee, geen tips hier precies hetzelfde Mijn jongste van 18 maanden heeft ook liever haar vader
En mijn oudste van 4 is weer een echt mama's kindje
Ik vind het niet zo erg, dit gedrag kan zo weer veranderen.
Je man moet je natuurlijk wel de gelegenheid geven ook voor je dochter te kunnen zorgen natuurlijk, dus jij "moet" ook taken doen zoals luier verschonen, aankleden, eten geven, badje enz enz. Dat je dochter wel weet dat ze 2 ouders heeft.
Maar voorderest niet forceren, als ze geen zin heeft om te knuffelen dan ook niet doen, het komt vanzelf goed, niet stressen !
En mijn oudste van 4 is weer een echt mama's kindje
Ik vind het niet zo erg, dit gedrag kan zo weer veranderen.
Je man moet je natuurlijk wel de gelegenheid geven ook voor je dochter te kunnen zorgen natuurlijk, dus jij "moet" ook taken doen zoals luier verschonen, aankleden, eten geven, badje enz enz. Dat je dochter wel weet dat ze 2 ouders heeft.
Maar voorderest niet forceren, als ze geen zin heeft om te knuffelen dan ook niet doen, het komt vanzelf goed, niet stressen !
maandag 4 augustus 2014 13:51
Zeer herkenbaar, trek het je niet aan. Ik lees vooral ik ik ik in je verhaal. Je gaat voor zoiets toch niet boos worden op je man? Lijkt mij dat hij het hartstikke goed doet als vader.
Toen ik klein was hadden mijn ouders zo ongeveer dezelfde rol als jouw ouders. Maar ik was toch echt een vaderskindje, van mijn moeder moest ik niet veel hebben. Later ging dit over, zoals bij de meeste kinderen denk ik.
Ik denk dat je in je handjes mag knijpen met zo'n man. Ik ken veel vaders die dat op zo'n manier echt niet willen, die al zuchten als ze een dagje alleen met de kinderen zijn.
Toen ik klein was hadden mijn ouders zo ongeveer dezelfde rol als jouw ouders. Maar ik was toch echt een vaderskindje, van mijn moeder moest ik niet veel hebben. Later ging dit over, zoals bij de meeste kinderen denk ik.
Ik denk dat je in je handjes mag knijpen met zo'n man. Ik ken veel vaders die dat op zo'n manier echt niet willen, die al zuchten als ze een dagje alleen met de kinderen zijn.
Je hoeft niet bang te zijn voor de dood. Als jij er bent is de dood er niet, ben jij er niet dan is de dood er.
maandag 4 augustus 2014 13:52
maandag 4 augustus 2014 13:52
Gaat het wel over? Ik weet niet of dat zo is.
Dochter hier is inmiddels bijna vier en heeft ook een voorkeur voor papa, en dat is altijd al zo geweest eigenlijk. Ik breng meer tijd met haar door, we doen ook vaak leuke dingen, maar papa is en blijft favoriet. Heel eerlijk steekt het soms wel een beetje, fietsen van het zwembad naar huis en ze zingt achterop de fiets "papa gaat altijd leuke dingen met me doen!" ik probeer er maar om te blijven lachen, hij is ook een heel leuke en lieve vader dus ze heeft ook wel een punt. Heb ik die in ieder geval goed gekozen.
Dochter hier is inmiddels bijna vier en heeft ook een voorkeur voor papa, en dat is altijd al zo geweest eigenlijk. Ik breng meer tijd met haar door, we doen ook vaak leuke dingen, maar papa is en blijft favoriet. Heel eerlijk steekt het soms wel een beetje, fietsen van het zwembad naar huis en ze zingt achterop de fiets "papa gaat altijd leuke dingen met me doen!" ik probeer er maar om te blijven lachen, hij is ook een heel leuke en lieve vader dus ze heeft ook wel een punt. Heb ik die in ieder geval goed gekozen.
maandag 4 augustus 2014 13:58
Hier wisselt het ook wel, al is het niet zo extreem. Ik kan me je gevoel deels wel voorstellen. Als ik bij schoonouders op bezoek ben en mijn dochter valt, wil ze getroost worden door mijn schoonmoeder terwijl ik er gewoon naast zit.
Zelf trok ik vroeger ook meer naar mijn vader toe en heb daarom altijd een ontevredenheid gemerkt bij mijn moeder. Ik kon het nooit goed genoeg doen en onder de oppervlakte was ze altijd jaloers. Probeer er vanaf te komen, want dat is heel zwaar voor een kind. Het kan zijn dat je dochter nu eenmaal meer naar haar vader toetrekt, maar dat zal erger worden als je er bovenop blijft zitten.
Zelf trok ik vroeger ook meer naar mijn vader toe en heb daarom altijd een ontevredenheid gemerkt bij mijn moeder. Ik kon het nooit goed genoeg doen en onder de oppervlakte was ze altijd jaloers. Probeer er vanaf te komen, want dat is heel zwaar voor een kind. Het kan zijn dat je dochter nu eenmaal meer naar haar vader toetrekt, maar dat zal erger worden als je er bovenop blijft zitten.
maandag 4 augustus 2014 14:00
Ik lees in je post dat je echt heel persoonlijk opneemt allemaal. Gedrag van een kind richt zich zelden op de persoon. Hier is het heel lang omgekeerd geweest; mijn zoon hing echt aan mij. Nu is papa ook weer leuk, komt vanzelf goed. Misschien iets minder mee bezig proberen te zijn en je zelf een beetje afzijdig opstellen. Grote kans dat ze op een gegeven moment gewoon naar je toe komt.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
maandag 4 augustus 2014 14:04
Wil ze wel door je getroost worden als papa er niet is, ik had ook een dochter die meer naar haar vader "hing" terwijl ik degene was voor de poepluiers enz, hij heeft het wel eens zielig voor me gevonden, dat ze bij pijntjes e.d. naar haar papa ging en niet naar mama. Ik kan eerlijk zeggen dat ik er nooit jaloerse gevoelens van heb gehad, en het is ook gewoon goed gekomen.
Eenkennig is ze eigenlijk ook nooit geweest nu ik er aan terugdenk.
Naja bij mij ook alweer ruim 25 jaar geleden.
Eenkennig is ze eigenlijk ook nooit geweest nu ik er aan terugdenk.
Naja bij mij ook alweer ruim 25 jaar geleden.
die ik wilde bestaat al...
maandag 4 augustus 2014 14:10
Ik vind het sneu voor je dat je hier mee zit. En ik denk dat jij en je man jullie beelden omtrent gezinsleven en moederrol/vaderrol niet goed besproken hebben van te voren. Dan had je namelijk kunnen weten dat hij een stuk moderner is dan jij en dat hij net zo betrokken wil zijn bij de opvoeding als jij (fijn toch!).
Even psychologie van de koude grond: meisjes trekken meer naar hun vader en jongens meer naar hun moeder.
Even psychologie van de koude grond: meisjes trekken meer naar hun vader en jongens meer naar hun moeder.
maandag 4 augustus 2014 14:16
Heel herkenbaar, maar je er maar niet druk om, ik heb me zelf ook wel eens echt niet geliefd gevoelt omdat mijn dochters liever bij papa waren...
Maar het is echt maar een fase, want een paar maanden later was papa weer niet goed genoeg en moest mama weer alles doen.
En weer een paar maanden (3 jaar oud) weet ze precies welke ouder ze moeten hebben om haar zin te krijgen haha
Maar het is echt maar een fase, want een paar maanden later was papa weer niet goed genoeg en moest mama weer alles doen.
En weer een paar maanden (3 jaar oud) weet ze precies welke ouder ze moeten hebben om haar zin te krijgen haha
By your inflection I can tell that you think what you're saying is funny, but... No.
maandag 4 augustus 2014 14:17
quote:vergrootglas schreef op 04 augustus 2014 @ 13:59:
Dus als het andersom was geweest, dan was het wel ok?
Hoe buig je jouw gedachtes om? Laat het los. Accepteer dat het zo is. Wees niet jaloers, maar blij.
Andersom wens ik mijn man totaal niet toe. maar dat voelt voor mij als 'normaal' dat kindjes vaak eerder naar moeder trekken. Het is mijn onzekerheid dus.
Ik wil het loslaten en niet jaloers zijn. Hoop op tips om dat om te buigen en het niet zo persoonlijk te nemen
Dus als het andersom was geweest, dan was het wel ok?
Hoe buig je jouw gedachtes om? Laat het los. Accepteer dat het zo is. Wees niet jaloers, maar blij.
Andersom wens ik mijn man totaal niet toe. maar dat voelt voor mij als 'normaal' dat kindjes vaak eerder naar moeder trekken. Het is mijn onzekerheid dus.
Ik wil het loslaten en niet jaloers zijn. Hoop op tips om dat om te buigen en het niet zo persoonlijk te nemen
maandag 4 augustus 2014 14:18
Supersoulfighter, zoiets bespreek je toch ook niet van te voren? Zag me al van te voren zitten, als marietje/pietje haar/zijn knie stoot wie gaat haar dan troosten?
Als je het over belangrijke dingen maar op 1 lijn staat, je je kind niet in de positie manouvreert dat ze je uit kan spelen, en dan moet ook vaak de praktijk uitwijzen hoe je het eens gaat worden.
Als je het over belangrijke dingen maar op 1 lijn staat, je je kind niet in de positie manouvreert dat ze je uit kan spelen, en dan moet ook vaak de praktijk uitwijzen hoe je het eens gaat worden.
die ik wilde bestaat al...
maandag 4 augustus 2014 14:19
quote:Razzmatazz schreef op 04 augustus 2014 @ 13:46:
Nee, geen tips hier precies hetzelfde Mijn jongste van 18 maanden heeft ook liever haar vader
En mijn oudste van 4 is weer een echt mama's kindje
Ik vind het niet zo erg, dit gedrag kan zo weer veranderen.
Je man moet je natuurlijk wel de gelegenheid geven ook voor je dochter te kunnen zorgen natuurlijk, dus jij "moet" ook taken doen zoals luier verschonen, aankleden, eten geven, badje enz enz. Dat je dochter wel weet dat ze 2 ouders heeft.
Maar voorderest niet forceren, als ze geen zin heeft om te knuffelen dan ook niet doen, het komt vanzelf goed, niet stressen !
Hier herken ik het ook bij zoon van 21 maanden oud.
Als papa er is is het ook steeds papa papa en wil hij bv liever dat papa hem helpt. Hier gaan we niet in mee, als ik hem eten wil/ga geven, dan heeft hij het daar maar mee te doen en gaat papa dat niet doen omdat meneer dat wil. Verder is hij als papa er niet is wel erg leuk met mij bezig. Mama knuffelen enzo, dus dat scheelt.
Nee, geen tips hier precies hetzelfde Mijn jongste van 18 maanden heeft ook liever haar vader
En mijn oudste van 4 is weer een echt mama's kindje
Ik vind het niet zo erg, dit gedrag kan zo weer veranderen.
Je man moet je natuurlijk wel de gelegenheid geven ook voor je dochter te kunnen zorgen natuurlijk, dus jij "moet" ook taken doen zoals luier verschonen, aankleden, eten geven, badje enz enz. Dat je dochter wel weet dat ze 2 ouders heeft.
Maar voorderest niet forceren, als ze geen zin heeft om te knuffelen dan ook niet doen, het komt vanzelf goed, niet stressen !
Hier herken ik het ook bij zoon van 21 maanden oud.
Als papa er is is het ook steeds papa papa en wil hij bv liever dat papa hem helpt. Hier gaan we niet in mee, als ik hem eten wil/ga geven, dan heeft hij het daar maar mee te doen en gaat papa dat niet doen omdat meneer dat wil. Verder is hij als papa er niet is wel erg leuk met mij bezig. Mama knuffelen enzo, dus dat scheelt.
maandag 4 augustus 2014 14:22
Herkenbaar. Mijn oudste was ook dol op papa, echt dol. ik vond dat ook af en toe even slikken (en ze heeft 13 maanden BV gehad, dus daar ligt het niet aan hoor!). Maar, probeer het echt los te laten. Vooral die boosheid naar je man toe en het persoonlijk nemen, niet doen! Echt, het zijn fases...oudste is nu 6 jaar en trekt nu zowel naar mij als naar man. Nr 2 was een echt mama's kind en onze derde heeft nu ook een voorkeur voor mij...het verschilt per kind en per fase, het is niet jouw schuld of je mans schuld. Laat het los!
maandag 4 augustus 2014 14:22
quote:attribuutje schreef op 04 augustus 2014 @ 14:18:
Supersoulfighter, zoiets bespreek je toch ook niet van te voren? Zag me al van te voren zitten, als marietje/pietje haar/zijn knie stoot wie gaat haar dan troosten?
Als je het over belangrijke dingen maar op 1 lijn staat, je je kind niet in de positie manouvreert dat ze je uit kan spelen, en dan moet ook vaak de praktijk uitwijzen hoe je het eens gaat worden.
Nou, niet zo in detail, maar je bespreekt toch wel elke verwachtingen je hebt van een gezin hebben samen? En TO heeft de verwachting dat zij de verzorger is en papa is er voor stoere dingen en klusjes. En nu blijkt dat dat helemaal niet strookt met hoe TO's man naar het gezin kijkt. Ik kan me niet voorstellen dat je het hier niet één moment over hebt met elkaar.
Zo wil mijn vriend graag de stoere leuke papa zijn en mag ik van hem alle verzorgingsdingen doen. Dat zie ik echt niet zitten, dus totdat we meer op één lijn zitten, géén kinderen
Supersoulfighter, zoiets bespreek je toch ook niet van te voren? Zag me al van te voren zitten, als marietje/pietje haar/zijn knie stoot wie gaat haar dan troosten?
Als je het over belangrijke dingen maar op 1 lijn staat, je je kind niet in de positie manouvreert dat ze je uit kan spelen, en dan moet ook vaak de praktijk uitwijzen hoe je het eens gaat worden.
Nou, niet zo in detail, maar je bespreekt toch wel elke verwachtingen je hebt van een gezin hebben samen? En TO heeft de verwachting dat zij de verzorger is en papa is er voor stoere dingen en klusjes. En nu blijkt dat dat helemaal niet strookt met hoe TO's man naar het gezin kijkt. Ik kan me niet voorstellen dat je het hier niet één moment over hebt met elkaar.
Zo wil mijn vriend graag de stoere leuke papa zijn en mag ik van hem alle verzorgingsdingen doen. Dat zie ik echt niet zitten, dus totdat we meer op één lijn zitten, géén kinderen
maandag 4 augustus 2014 14:23
Je hebt nu eenmaal geen kind opde wereld gezet voor jouw vermaak. Ik vind het ook raar dat jij in dit opzicht een bepaalde verwachting van jouw kind hebt.
Een kind kent eenmaal fases waarin ze dan naar jou toe trekt en dan weer naar vader. Die fases kunnen heel lang duren en soms heeft een kind gewoon de voorkeur voor de ander.
Heel jammer voor jou maar daar zul jij echt mee moeten dealen, zonder jouw kind of echtgenoot een schuldgevoel aan te praten.
Een kind kent eenmaal fases waarin ze dan naar jou toe trekt en dan weer naar vader. Die fases kunnen heel lang duren en soms heeft een kind gewoon de voorkeur voor de ander.
Heel jammer voor jou maar daar zul jij echt mee moeten dealen, zonder jouw kind of echtgenoot een schuldgevoel aan te praten.
maandag 4 augustus 2014 14:25
