Kinderen
alle pijlers
Thuis bevallen zónder vk.... iemand ervaring?
dinsdag 18 augustus 2009 14:48
Daag allemaal!
Ik ben nieuw hier, en post toch maar even dit onderwerp omdat ik net een vervelend gesprek bij de vk heb gehad.
Ik ben 35 weken zwanger, en vast geen gemiddeld type...
Wij gaan een waterbevalling thuis doen, wat we als niet meer dan doodnormaal beschouwen (neg. reacties hierop heb ik op dit moment dan ook geen behoefte aan).
Nu is het zo, dat we de dingen benaderen vanuit een spirituele hoek, en zo vinden wij het dus bijzonder belangrijk dat er niet te veel mensen bij aanwezig zijn, zodat ons kindje is een RUSTIGE geborgen omgeving ter wereld kan komen.
Ik had dus mijn vriend, mijn beste vriendin en de vk in gedachte voor deze 1e bevalling.
Maar nu blijkt dat het goed mogelijk is dat er meerdere vk's komen en dat ze óók nog persé de kraamzorg erbij wil hebben.
Zo wordt het dus precies het circus wat ik NIET in gedachten heb!!!
(De kraamzorg omschreef het al als 'de kroon op hun werk' wat ik prima snap, maar ík wil die kroon niet zijn! rillingen..!)
Kortom; ik baal.
De zwangerschap gaat mega voorspoedig, en alle mensen met onnodige drama zijn al van het toneel. Maar ik merk dat ik echt het gevoel heb dat de instelling van de vk gewoon roet in het eten gooit.
Mijn vriend heeft al 2 kinderen en is er klaar voor om dit zelf te doen (hij heeft véél medische kennis). Ik vertrouw hem meer dan wie dan ook, en zéker het idee van hem & best friend, veel meer dan een vk-parade.
Ik verwacht niet dat veel van jullie me hierin zullen bijvallen, maar wellicht is er 1 pareltje die onze insteek hierin wél snapt? Zoiets ook heeft meegemaakt?
Ik ontdek dat in de USA unassisted childbirth een steeds grotere aanhang krijgt...
Hoe dan ook wens ik iedereen super veel succes met haar bevalling, dat het maar een prachtig moment mag worden!!!
liefs, m
Ik ben nieuw hier, en post toch maar even dit onderwerp omdat ik net een vervelend gesprek bij de vk heb gehad.
Ik ben 35 weken zwanger, en vast geen gemiddeld type...
Wij gaan een waterbevalling thuis doen, wat we als niet meer dan doodnormaal beschouwen (neg. reacties hierop heb ik op dit moment dan ook geen behoefte aan).
Nu is het zo, dat we de dingen benaderen vanuit een spirituele hoek, en zo vinden wij het dus bijzonder belangrijk dat er niet te veel mensen bij aanwezig zijn, zodat ons kindje is een RUSTIGE geborgen omgeving ter wereld kan komen.
Ik had dus mijn vriend, mijn beste vriendin en de vk in gedachte voor deze 1e bevalling.
Maar nu blijkt dat het goed mogelijk is dat er meerdere vk's komen en dat ze óók nog persé de kraamzorg erbij wil hebben.
Zo wordt het dus precies het circus wat ik NIET in gedachten heb!!!
(De kraamzorg omschreef het al als 'de kroon op hun werk' wat ik prima snap, maar ík wil die kroon niet zijn! rillingen..!)
Kortom; ik baal.
De zwangerschap gaat mega voorspoedig, en alle mensen met onnodige drama zijn al van het toneel. Maar ik merk dat ik echt het gevoel heb dat de instelling van de vk gewoon roet in het eten gooit.
Mijn vriend heeft al 2 kinderen en is er klaar voor om dit zelf te doen (hij heeft véél medische kennis). Ik vertrouw hem meer dan wie dan ook, en zéker het idee van hem & best friend, veel meer dan een vk-parade.
Ik verwacht niet dat veel van jullie me hierin zullen bijvallen, maar wellicht is er 1 pareltje die onze insteek hierin wél snapt? Zoiets ook heeft meegemaakt?
Ik ontdek dat in de USA unassisted childbirth een steeds grotere aanhang krijgt...
Hoe dan ook wens ik iedereen super veel succes met haar bevalling, dat het maar een prachtig moment mag worden!!!
liefs, m
dinsdag 5 augustus 2014 16:30
Dat moet wel, Pantax was al 41 weken.
Ik vind de hernieuwde discussie in dit topic wel heel interessant als zwangere nulli-pari. Ik heb ook het liefst zo min mogelijk ingrepen, maar ook het liefst zo min mogelijk pijn. Ik vraag me af hoe dat zich tot elkaar verhoudt..
Aan de ene kant denk ik: zet er maar een ruggeprik in, ik geef me over. Aan de andere kant denk ik, maar ik wil wel de regie behouden en het liefst niet getoucheerd worden.
Heeft iemand hier ideeën over? Ik ben nu 32 weken dus ik heb nog heel even.
Ik vind de hernieuwde discussie in dit topic wel heel interessant als zwangere nulli-pari. Ik heb ook het liefst zo min mogelijk ingrepen, maar ook het liefst zo min mogelijk pijn. Ik vraag me af hoe dat zich tot elkaar verhoudt..
Aan de ene kant denk ik: zet er maar een ruggeprik in, ik geef me over. Aan de andere kant denk ik, maar ik wil wel de regie behouden en het liefst niet getoucheerd worden.
Heeft iemand hier ideeën over? Ik ben nu 32 weken dus ik heb nog heel even.
dinsdag 5 augustus 2014 16:38
Cheery, hoewel de pijn heftig is en niet leuk, is het ook een pijn die je kan hebben. Mits je hem toelaat en accepteert. Zo heb ik het wel ervaren tenminste. Het geeft je ook een gevoel van trots en kracht als je dat getrotseerd hebt. Ik geloof er zelf in dat je lichaam je - in een gezonde situatie - hierbij helpt en dat je erop kunt vertrouwen. Natuurlijk zijn er uitzonderingen waarbij de baby bijv. niet goed ligt, of bij erge bekkeninstabiliteit, maar verder ben je gemaakt om dit te doen.
dinsdag 5 augustus 2014 16:47
Kind is er hoor
Staand bevallen, was geweldig! Twee mini-scheurtjes, verder een kind van 8 pond, 55cm, bevalling van 6u en uitdrijving van 2 minuten. Heb wel enorm moeten discussiëren met de arts en verpleegkundige tijdens de weeën (ze vonden het maar stom en bleven mekkeren over dat vrouwen al honderden jaren op hun rug bevallen en dat staan zo'n rotzooi geeft - waar je je al niet druk om kunt maken als zorgverlener ), maar dat was het waard
Staand bevallen, was geweldig! Twee mini-scheurtjes, verder een kind van 8 pond, 55cm, bevalling van 6u en uitdrijving van 2 minuten. Heb wel enorm moeten discussiëren met de arts en verpleegkundige tijdens de weeën (ze vonden het maar stom en bleven mekkeren over dat vrouwen al honderden jaren op hun rug bevallen en dat staan zo'n rotzooi geeft - waar je je al niet druk om kunt maken als zorgverlener ), maar dat was het waard
dinsdag 5 augustus 2014 16:51
quote:Pantax schreef op 05 augustus 2014 @ 16:47:
Kind is er hoor
Staand bevallen, was geweldig! Twee mini-scheurtjes, verder een kind van 8 pond, 55cm, bevalling van 6u en uitdrijving van 2 minuten. Heb wel enorm moeten discussiëren met de arts en verpleegkundige tijdens de weeën (ze vonden het maar stom en bleven mekkeren over dat vrouwen al honderden jaren op hun rug bevallen en dat staan zo'n rotzooi geeft - waar je je al niet druk om kunt maken als zorgverlener ), maar dat was het waard
Gefeliciteerd, wat fijn dat het goed is gegaan.
Ongelofelijk die discussie......wat bruut!!! Maar je hebt je desondanks wel goed staand
gehouden
Kind is er hoor
Staand bevallen, was geweldig! Twee mini-scheurtjes, verder een kind van 8 pond, 55cm, bevalling van 6u en uitdrijving van 2 minuten. Heb wel enorm moeten discussiëren met de arts en verpleegkundige tijdens de weeën (ze vonden het maar stom en bleven mekkeren over dat vrouwen al honderden jaren op hun rug bevallen en dat staan zo'n rotzooi geeft - waar je je al niet druk om kunt maken als zorgverlener ), maar dat was het waard
Gefeliciteerd, wat fijn dat het goed is gegaan.
Ongelofelijk die discussie......wat bruut!!! Maar je hebt je desondanks wel goed staand
gehouden
dinsdag 5 augustus 2014 16:58
Dank je!
Ik hoop dat ik een lans gebroken heb voor andere vrouwen. De arts was nog piep, ik hoop dat hij deze ervaring meeneemt naar zijn volgende bevallingen. De verpleegkundige was oud en chagrijnig, zelfs na de bevalling kon ze alleen maar zeggen dat het op mijn rug waarschijnlijk ook zo was gegaan, want het was de tweede en die gaan altijd soepel. Dat zag ze al jaren, dus ik moest niet denken dat het mijn verdienste was. Maar goed, dat moet ze maar gewoon denken, over een jaar is ze toch met pensioen
Ik hoop dat ik een lans gebroken heb voor andere vrouwen. De arts was nog piep, ik hoop dat hij deze ervaring meeneemt naar zijn volgende bevallingen. De verpleegkundige was oud en chagrijnig, zelfs na de bevalling kon ze alleen maar zeggen dat het op mijn rug waarschijnlijk ook zo was gegaan, want het was de tweede en die gaan altijd soepel. Dat zag ze al jaren, dus ik moest niet denken dat het mijn verdienste was. Maar goed, dat moet ze maar gewoon denken, over een jaar is ze toch met pensioen
dinsdag 5 augustus 2014 17:04
Clifford, dank je voor je reactie! Is een opsteker
En toch nog even, ik denk dat ik gewoon bang ben dat ik het halverwege of op driekwart opeens niet meer trek en dat de vk/gyn dan zegt: pech mevrouwtje, u wilde zo nodig 'natuurlijk' bevallen en die ruggenprik dat gaat nu niet meer![😕]()
Wat dan???
Pantax, gefeliciteerd met je kindje! En fijn dat het allemaal is gelopen zoals je wilde, hoewel na discussie. Dank voor het breken van de lans! Heel belangrijk om voorvechtsters te hebben, ook in het kraambed!!
Maar wat een zeur zo'n verpleegkundige...
En toch nog even, ik denk dat ik gewoon bang ben dat ik het halverwege of op driekwart opeens niet meer trek en dat de vk/gyn dan zegt: pech mevrouwtje, u wilde zo nodig 'natuurlijk' bevallen en die ruggenprik dat gaat nu niet meer
Wat dan???
Pantax, gefeliciteerd met je kindje! En fijn dat het allemaal is gelopen zoals je wilde, hoewel na discussie. Dank voor het breken van de lans! Heel belangrijk om voorvechtsters te hebben, ook in het kraambed!!
Maar wat een zeur zo'n verpleegkundige...
dinsdag 5 augustus 2014 17:14
Ik heb ook inderdaad een spoor van vruchtwater over het nieuwe laminaat getrokken (Maar ach, een totaal ruptuur geeft vast meer zooi en kost de maatschappij vast meer dan een emmer sop )
Ik heb trouwens niet ondraaglijke pijn gehad, het was allemaal heel erg goed te doen. Ik heb gewoon een beetje rondgelopen, dat hielp heel goed bij het opvangen van de weeën (en hielp ook om de verpleegster te tergen met mijn viezigheid natuurlijk ).
Ik heb trouwens niet ondraaglijke pijn gehad, het was allemaal heel erg goed te doen. Ik heb gewoon een beetje rondgelopen, dat hielp heel goed bij het opvangen van de weeën (en hielp ook om de verpleegster te tergen met mijn viezigheid natuurlijk ).
dinsdag 5 augustus 2014 17:14
quote:Cheery schreef op 05 augustus 2014 @ 16:30:
Dat moet wel, Pantax was al 41 weken.
Ik vind de hernieuwde discussie in dit topic wel heel interessant als zwangere nulli-pari. Ik heb ook het liefst zo min mogelijk ingrepen, maar ook het liefst zo min mogelijk pijn. Ik vraag me af hoe dat zich tot elkaar verhoudt..
Aan de ene kant denk ik: zet er maar een ruggeprik in, ik geef me over. Aan de andere kant denk ik, maar ik wil wel de regie behouden en het liefst niet getoucheerd worden.
Heeft iemand hier ideeën over? Ik ben nu 32 weken dus ik heb nog heel even.
Niet getoucheerd worden. En hoe wil je dan weten hoever je bent? Ik ben in drie uur van 0 naar 9 cm gegaan, en.op de 9 (wist ik toen nog niet laatste touchering was 5cm) kon ik de pijn niet meer aan. Moest nog wat (mentale!!) reserves houden voor t persen. Vroeg de prik maar werd toen wel geadviseerd om t toch nog heel even aan te zien; mogelijk zou t zetten van de prik langer duren dan volledige ontsluiting. We hebben toen 20 minuten (afzien) afgesproken en dat was maar goed ook; na 15 mocht ik persen. Of beter.voelde ik.persdrang, voordat mijn persen ansich als.medische ingreep wordt gezien door enkelen hier (...)
Niet getoucheerd willen.worden vs jas de ruggeprik er maar in staan dus mijlen ver uit elkaar, sterker t een kan niet zonder t ander.
Regie willen houden.is denk ik t minste wat je moet willen in een bevalling. Go with the flow ik denk dat je dan het makkijkst bevalt (al dan niet met ingrepen). Laat het gebeuren.
Dat moet wel, Pantax was al 41 weken.
Ik vind de hernieuwde discussie in dit topic wel heel interessant als zwangere nulli-pari. Ik heb ook het liefst zo min mogelijk ingrepen, maar ook het liefst zo min mogelijk pijn. Ik vraag me af hoe dat zich tot elkaar verhoudt..
Aan de ene kant denk ik: zet er maar een ruggeprik in, ik geef me over. Aan de andere kant denk ik, maar ik wil wel de regie behouden en het liefst niet getoucheerd worden.
Heeft iemand hier ideeën over? Ik ben nu 32 weken dus ik heb nog heel even.
Niet getoucheerd worden. En hoe wil je dan weten hoever je bent? Ik ben in drie uur van 0 naar 9 cm gegaan, en.op de 9 (wist ik toen nog niet laatste touchering was 5cm) kon ik de pijn niet meer aan. Moest nog wat (mentale!!) reserves houden voor t persen. Vroeg de prik maar werd toen wel geadviseerd om t toch nog heel even aan te zien; mogelijk zou t zetten van de prik langer duren dan volledige ontsluiting. We hebben toen 20 minuten (afzien) afgesproken en dat was maar goed ook; na 15 mocht ik persen. Of beter.voelde ik.persdrang, voordat mijn persen ansich als.medische ingreep wordt gezien door enkelen hier (...)
Niet getoucheerd willen.worden vs jas de ruggeprik er maar in staan dus mijlen ver uit elkaar, sterker t een kan niet zonder t ander.
Regie willen houden.is denk ik t minste wat je moet willen in een bevalling. Go with the flow ik denk dat je dan het makkijkst bevalt (al dan niet met ingrepen). Laat het gebeuren.
dinsdag 5 augustus 2014 17:30
Clifford, dank voor opnieuw een nuttige reactie!!
Pantax, lijkt me heerlijk zo'n vastgeroest figuur te tergen. Daar zou ik ook energie uit kunnen putten. en ook fijn dat het rondwandelen hielp bij het kunnen dealen met de pijn.
Diaa, leuk dat je reageert, maar ik heb niets aan je reactie. Dit is nl precies wat ik in eerste instantie ook dacht, echter ik ben op zoek naar een oplossing niet naar het alleen maar verder in beeld brengen van het 'probleem'.
Bovendien, toucheren wordt in toenemende mate gezien als onnodig medisch handelen. Blijkt uit wetenschappelijk onderzoek. Ook wil ik als slachtoffer van sexueel geweld dat er niet onnodig aan een letterlijk en figuurlijk gevoelig gebied wordt gekomen als dit niet nodig is.
Het loont de moeite om de hernieuwde activiteit van dit topic over de laatste paar weken eerst door te lezen, alvorens te reageren. Dan weet je meer over de discussie waar je in terecht bent gekomen. Dank!
Pantax, lijkt me heerlijk zo'n vastgeroest figuur te tergen. Daar zou ik ook energie uit kunnen putten. en ook fijn dat het rondwandelen hielp bij het kunnen dealen met de pijn.
Diaa, leuk dat je reageert, maar ik heb niets aan je reactie. Dit is nl precies wat ik in eerste instantie ook dacht, echter ik ben op zoek naar een oplossing niet naar het alleen maar verder in beeld brengen van het 'probleem'.
Bovendien, toucheren wordt in toenemende mate gezien als onnodig medisch handelen. Blijkt uit wetenschappelijk onderzoek. Ook wil ik als slachtoffer van sexueel geweld dat er niet onnodig aan een letterlijk en figuurlijk gevoelig gebied wordt gekomen als dit niet nodig is.
Het loont de moeite om de hernieuwde activiteit van dit topic over de laatste paar weken eerst door te lezen, alvorens te reageren. Dan weet je meer over de discussie waar je in terecht bent gekomen. Dank!
dinsdag 5 augustus 2014 18:23
Ik gooi het er maar even in, maar in het ziekenhuis waar ik onder begeleiding ben en waar ik ook zal gaan bevallen staan ze open voor andere houdingen dan plat op je rug, douche, bad, kruk en zelfs een wandrek aan de muur staan tot mijn beschikking.
En mocht ik door medische complicaties (ik loop niet voor niks in het ziekenhuis) meer rond het bed gebonden zijn dan hebben ze ook nog wat adviezen voor een alternatieve houding op/rond het bed.
Ik vind dat dus een fijn idee, ik weet nu nog niet wat ik prettig vind maar ik mag en kan dus van alles proberen.
En mocht ik door medische complicaties (ik loop niet voor niks in het ziekenhuis) meer rond het bed gebonden zijn dan hebben ze ook nog wat adviezen voor een alternatieve houding op/rond het bed.
Ik vind dat dus een fijn idee, ik weet nu nog niet wat ik prettig vind maar ik mag en kan dus van alles proberen.
dinsdag 5 augustus 2014 18:35
quote:clifford schreef op 05 augustus 2014 @ 16:38:
Cheery, hoewel de pijn heftig is en niet leuk, is het ook een pijn die je kan hebben. Mits je hem toelaat en accepteert. Zo heb ik het wel ervaren tenminste. Het geeft je ook een gevoel van trots en kracht als je dat getrotseerd hebt. Ik geloof er zelf in dat je lichaam je - in een gezonde situatie - hierbij helpt en dat je erop kunt vertrouwen. Natuurlijk zijn er uitzonderingen waarbij de baby bijv. niet goed ligt, of bij erge bekkeninstabiliteit, maar verder ben je gemaakt om dit te doen.
Sorry, maar hier word ik een beetje kriegelig van. Ik heb tijdens mijn bevalling zoveel mogelijk de pijn proberen te omarmen (en heb mijn yoga en voorlichtingslessen toegepast) maar wat was ik blij dat ik op 7 cm een morfinepompje kreeg. Dat heeft de 3 uur afzien daarna redelijk kunnen beperken. Mijn gevoel van kracht en trots is er niet minder op geweest. Echt, sorry, maar wat een onzin.
OT. Ik kreeg de tip van de fysio om niet op mijn rug te bevallen, maar op het moment van persen, werd ik in die houding gelegd. Ik was eerlijk gezegd op dat moment niet veerkrachtig genoeg en heb het laten gebeuren (heb ik achteraf wel wat spijt van gehad). Fijn te horen dat de andere houding goed is bevallen (kwestie van om in mijn achterhoofd te houden mocht ik ooit weer eens willen bevallen:-))
Cheery, hoewel de pijn heftig is en niet leuk, is het ook een pijn die je kan hebben. Mits je hem toelaat en accepteert. Zo heb ik het wel ervaren tenminste. Het geeft je ook een gevoel van trots en kracht als je dat getrotseerd hebt. Ik geloof er zelf in dat je lichaam je - in een gezonde situatie - hierbij helpt en dat je erop kunt vertrouwen. Natuurlijk zijn er uitzonderingen waarbij de baby bijv. niet goed ligt, of bij erge bekkeninstabiliteit, maar verder ben je gemaakt om dit te doen.
Sorry, maar hier word ik een beetje kriegelig van. Ik heb tijdens mijn bevalling zoveel mogelijk de pijn proberen te omarmen (en heb mijn yoga en voorlichtingslessen toegepast) maar wat was ik blij dat ik op 7 cm een morfinepompje kreeg. Dat heeft de 3 uur afzien daarna redelijk kunnen beperken. Mijn gevoel van kracht en trots is er niet minder op geweest. Echt, sorry, maar wat een onzin.
OT. Ik kreeg de tip van de fysio om niet op mijn rug te bevallen, maar op het moment van persen, werd ik in die houding gelegd. Ik was eerlijk gezegd op dat moment niet veerkrachtig genoeg en heb het laten gebeuren (heb ik achteraf wel wat spijt van gehad). Fijn te horen dat de andere houding goed is bevallen (kwestie van om in mijn achterhoofd te houden mocht ik ooit weer eens willen bevallen:-))
dinsdag 5 augustus 2014 18:41
Grappig, ik ben van mijn jongste in het buitenland bevallen en men vond staand bevallen heel normaal. Ook in bad bevallen kon gewoon.
Ik zag best wel op tegen een ziekenhuisbevalling, maar uiteindelijk heeft de verloskundige van het ziekenhuis alleen maar langs de zijlijn gestaan en toegekeken, dat viel dus reuze mee.
Ik zag best wel op tegen een ziekenhuisbevalling, maar uiteindelijk heeft de verloskundige van het ziekenhuis alleen maar langs de zijlijn gestaan en toegekeken, dat viel dus reuze mee.
dinsdag 5 augustus 2014 18:56
Dus jij wilt alleen horen dat je fluitend je bevalling gaat doen zonder noemenswaardige pijn? Of dat jij manhaftig de pijn kunt verdragen zonder toeters en bellen?
Zou je je niet bekocht voelen als iedereen tegen je riep dat het allemaal een eitje gaat worden, dat de pijn heus te doen is en je vervolgens crepeert van de pijn?
Iedere bevalling is anders. Hoeveel verhalen je ook hoort en leest, je weet toch nooit hoe het werkelijk zal gaan.
Mijn tweede bevalling duurde het langst(bijna 12 jaar geleden), wel 6 hele uren vanaf het breken van mijn vliezen en ik mocht in het ziekenhuis doen wat ik wilde om de weeën op te vangen. Ik heb heel lang in een schommelstoel zitten schommelen om ze op te vangen, kon onder de douche, maar toen ik dat wilde gaan doen kwam zoon er bijna uitgeplopt en ben ik gaan liggen. Ik heb er eigenlijk niet over nagedacht, maar als ik staand had willen bevallen was dat ook geen probleem geweest denk ik, ze lieten me gewoon mijn gang gaan. Toucheren kan ik me vrij weinig van herinneren, een keer of 2 per bevalling.
Zou je je niet bekocht voelen als iedereen tegen je riep dat het allemaal een eitje gaat worden, dat de pijn heus te doen is en je vervolgens crepeert van de pijn?
Iedere bevalling is anders. Hoeveel verhalen je ook hoort en leest, je weet toch nooit hoe het werkelijk zal gaan.
Mijn tweede bevalling duurde het langst(bijna 12 jaar geleden), wel 6 hele uren vanaf het breken van mijn vliezen en ik mocht in het ziekenhuis doen wat ik wilde om de weeën op te vangen. Ik heb heel lang in een schommelstoel zitten schommelen om ze op te vangen, kon onder de douche, maar toen ik dat wilde gaan doen kwam zoon er bijna uitgeplopt en ben ik gaan liggen. Ik heb er eigenlijk niet over nagedacht, maar als ik staand had willen bevallen was dat ook geen probleem geweest denk ik, ze lieten me gewoon mijn gang gaan. Toucheren kan ik me vrij weinig van herinneren, een keer of 2 per bevalling.
dinsdag 5 augustus 2014 22:00
Bevallen doet gewoon pijn. Soms meer, soms minder, maar pijnloos (zonder verdovingen dan) daar heb ik nog nooit van gehoord.
Bij de eerste deed het allejezus veel pijn en toen had ik best een verdoving gewild. Bij de tweede deed het ook pijn, maar toen was ik er beter op voorbereid denk ik. En het ging een stuk sneller, dus toen heb ik geen moment aan een verdoving gedacht.
Maar dat is een beetje wat Clifford bedoelt denk ik, accepteer dat het pijn doet, dan kan je er beter mee omgaan Vaak als de pijn op zijn hevigst is en je denkt dat je het niet meer trekt, dan ben je zover om te persen (is mijn ervaring dan). En ik ben totaal niet van de yoga-zweefteef-kliek.
(oja, als je toch om een verdoving vraagt: dat is geen teken van zwakte. Verdovende middelen zijn niet goed voor de baby, maar urenlang weeën en persen zonder dat het opschiet ook niet)
Bij de eerste deed het allejezus veel pijn en toen had ik best een verdoving gewild. Bij de tweede deed het ook pijn, maar toen was ik er beter op voorbereid denk ik. En het ging een stuk sneller, dus toen heb ik geen moment aan een verdoving gedacht.
Maar dat is een beetje wat Clifford bedoelt denk ik, accepteer dat het pijn doet, dan kan je er beter mee omgaan Vaak als de pijn op zijn hevigst is en je denkt dat je het niet meer trekt, dan ben je zover om te persen (is mijn ervaring dan). En ik ben totaal niet van de yoga-zweefteef-kliek.
(oja, als je toch om een verdoving vraagt: dat is geen teken van zwakte. Verdovende middelen zijn niet goed voor de baby, maar urenlang weeën en persen zonder dat het opschiet ook niet)
dinsdag 5 augustus 2014 22:26
Eens hoor Sunrose, vind het altijd een beetje ehm 'bijzonder' als mensen hun eigen bevalling waarbij de pijn kennelijk te doen was projecteren op anderen of dingen zeggen als 'als je de pijn maar omarmt/accepteert/whatever kun je het wel aan'.
Ik heb de hele nacht weeën gehad (niet geslapen, echt nul minuten, en de nacht daarvoor ook al maar een paar uur). Op een gegeven moment vond ik de pijn niet meer te doen (achteraf weet ik dat het een weeënstorm was), toen kwam de vk en zat ik dus pas op 4 cm. Ondertussen was ik doodziek (misselijk, overgeven) en uitgeput. Ik heb braaf de hele nacht rondgelopen, weeën weggepuft, gezeten, gedoucht en allerlei 'mantra's' toegepast maar ik kon 's ochtends echt niet meer en was héél blij met het morfine(achtige) infuus. Verder dus geen medische issues maar 'gewoon' pijn en uitputting. Dus kom bij mij niet aan met die verhalen van 'het ligt aan je instelling bladibla', dan heb je dus niet gevoeld wat ik voelde en kun je je daar kennelijk ook niets bij voorstellen.
En Kiki, niet druk maken om persoonlijke verhalen . Iedere bevalling is anders en ze bestaan er in alle varianten: horror en kantje boord tot hij was er binnen een half uur en nauwelijks iets gemerkt.
Mijn bevalling verliep voorspoedig maar meevallen vond ik het zeker niet.
Ik heb de hele nacht weeën gehad (niet geslapen, echt nul minuten, en de nacht daarvoor ook al maar een paar uur). Op een gegeven moment vond ik de pijn niet meer te doen (achteraf weet ik dat het een weeënstorm was), toen kwam de vk en zat ik dus pas op 4 cm. Ondertussen was ik doodziek (misselijk, overgeven) en uitgeput. Ik heb braaf de hele nacht rondgelopen, weeën weggepuft, gezeten, gedoucht en allerlei 'mantra's' toegepast maar ik kon 's ochtends echt niet meer en was héél blij met het morfine(achtige) infuus. Verder dus geen medische issues maar 'gewoon' pijn en uitputting. Dus kom bij mij niet aan met die verhalen van 'het ligt aan je instelling bladibla', dan heb je dus niet gevoeld wat ik voelde en kun je je daar kennelijk ook niets bij voorstellen.
En Kiki, niet druk maken om persoonlijke verhalen . Iedere bevalling is anders en ze bestaan er in alle varianten: horror en kantje boord tot hij was er binnen een half uur en nauwelijks iets gemerkt.
Mijn bevalling verliep voorspoedig maar meevallen vond ik het zeker niet.
dinsdag 5 augustus 2014 22:35
Met de morfinepomp (geen morfine maar iets morfine-achtigs, remifentanil heet het) is de pijn trouwens niet weg. Het maakte wel dat ik een beetje op adem kon komen tussen de weeën door en weer enigszins aanspreekbaar was en kon bewegen. Was dus geen pijnloze bevalling (verre van dat) ondanks pijnstilling. De pijnstilling maakte het voor mij enigszins draaglijk maar ik lag echt de krant niet te lezen hoor.
dinsdag 5 augustus 2014 22:42
Cheery,quote:
ar verhoudt..
Aan de ene kant denk ik: zet er maar een ruggeprik in, ik geef me over. Aan de andere kant denk ik, maar ik wil wel de regie behouden en het liefst niet getoucheerd worden.
Waarom begin je niet gewoon met zelf de regie houden, niet toucheren, waarbij je ook de mogelijkheid openhoudt zelf te regisseren dat je op een bepaald moment toch die ruggenprik wil? Je weet van te voren niet hoe het gaat: wie weet lukt het prima terwijl je zelf de controle houdt en beval je heel makkelijk, maar misschien ook niet, en dan heb je de ruggenprik om op terug te vallen.
ar verhoudt..
Aan de ene kant denk ik: zet er maar een ruggeprik in, ik geef me over. Aan de andere kant denk ik, maar ik wil wel de regie behouden en het liefst niet getoucheerd worden.
Waarom begin je niet gewoon met zelf de regie houden, niet toucheren, waarbij je ook de mogelijkheid openhoudt zelf te regisseren dat je op een bepaald moment toch die ruggenprik wil? Je weet van te voren niet hoe het gaat: wie weet lukt het prima terwijl je zelf de controle houdt en beval je heel makkelijk, maar misschien ook niet, en dan heb je de ruggenprik om op terug te vallen.
dinsdag 5 augustus 2014 22:58
quote:Cheery schreef op 05 augustus 2014 @ 16:30:
Dat moet wel, Pantax was al 41 weken.
Ik vind de hernieuwde discussie in dit topic wel heel interessant als zwangere nulli-pari. Ik heb ook het liefst zo min mogelijk ingrepen, maar ook het liefst zo min mogelijk pijn. Ik vraag me af hoe dat zich tot elkaar verhoudt..
Aan de ene kant denk ik: zet er maar een ruggeprik in, ik geef me over. Aan de andere kant denk ik, maar ik wil wel de regie behouden en het liefst niet getoucheerd worden.
Heeft iemand hier ideeën over? Ik ben nu 32 weken dus ik heb nog heel even.
Ik weet niet hoe je gaat bevallen. Hier zijn er maar drie mogelijkheden: thuis, poliklinisch of opname vanwege inleiden/ks. Bij poliklinisch puf je de eerste cm's thuis weg en gaat dan pas naar het ziekenhuis. Niemand kan goed voorspellen hoe lang het gaat duren voor je op een bepaald aantal cm's zit. Dat ging in mijn geval veel voorspoediger dan de VK bij de eerste check dacht (1e kind).
Qua ziekenhuis maakt het ook nog wat uit, ik zat vast aan een streekziekenhuis. Buiten kantooruren heb je dus niet meer zoveel keuze/te willen. Toen ik binnenkwam had ik teveel ontsluiting voor een ruggeprik. De afleiding (vervoer, door het ziekenhuis dwalen in rolstoel) vond ik eerlijk gezegd prettig. Soort aftellen.
Qua pijn: het is inderdaad heftig. Maar het is een heel ander soort pijn zeg maar. Ik noem het functionele pijn. Je weet dat de pijn een doel heeft, dat er iets aan het gebeuren is en dat de pijn weg is als het is gebeurd. Klinkt vaag, I know. Breek je een been dan blijft de pijn ook al heb je het signaal ontvangen dat je er maar beter niet op kunt staan. Ik was echt in een ander universum voor mijn gevoel, soort trance. Ik heb ook niet hoeven luisteren naar aanwijzingen toen de persweeen kwamen, ze keken toe en alles ging in mijn geval vanzelf. Mocht ook rondscharrelen of andere dingen proberen.
Ik dacht steeds aan wat mijn oma vroeger zei over bevallen "Het hele Pruissische leger is er zo gekomen" (in mijn grootmoeders geval vertaald: Wat die Duitsers kunnen kan ik ook)
Dat moet wel, Pantax was al 41 weken.
Ik vind de hernieuwde discussie in dit topic wel heel interessant als zwangere nulli-pari. Ik heb ook het liefst zo min mogelijk ingrepen, maar ook het liefst zo min mogelijk pijn. Ik vraag me af hoe dat zich tot elkaar verhoudt..
Aan de ene kant denk ik: zet er maar een ruggeprik in, ik geef me over. Aan de andere kant denk ik, maar ik wil wel de regie behouden en het liefst niet getoucheerd worden.
Heeft iemand hier ideeën over? Ik ben nu 32 weken dus ik heb nog heel even.
Ik weet niet hoe je gaat bevallen. Hier zijn er maar drie mogelijkheden: thuis, poliklinisch of opname vanwege inleiden/ks. Bij poliklinisch puf je de eerste cm's thuis weg en gaat dan pas naar het ziekenhuis. Niemand kan goed voorspellen hoe lang het gaat duren voor je op een bepaald aantal cm's zit. Dat ging in mijn geval veel voorspoediger dan de VK bij de eerste check dacht (1e kind).
Qua ziekenhuis maakt het ook nog wat uit, ik zat vast aan een streekziekenhuis. Buiten kantooruren heb je dus niet meer zoveel keuze/te willen. Toen ik binnenkwam had ik teveel ontsluiting voor een ruggeprik. De afleiding (vervoer, door het ziekenhuis dwalen in rolstoel) vond ik eerlijk gezegd prettig. Soort aftellen.
Qua pijn: het is inderdaad heftig. Maar het is een heel ander soort pijn zeg maar. Ik noem het functionele pijn. Je weet dat de pijn een doel heeft, dat er iets aan het gebeuren is en dat de pijn weg is als het is gebeurd. Klinkt vaag, I know. Breek je een been dan blijft de pijn ook al heb je het signaal ontvangen dat je er maar beter niet op kunt staan. Ik was echt in een ander universum voor mijn gevoel, soort trance. Ik heb ook niet hoeven luisteren naar aanwijzingen toen de persweeen kwamen, ze keken toe en alles ging in mijn geval vanzelf. Mocht ook rondscharrelen of andere dingen proberen.
Ik dacht steeds aan wat mijn oma vroeger zei over bevallen "Het hele Pruissische leger is er zo gekomen" (in mijn grootmoeders geval vertaald: Wat die Duitsers kunnen kan ik ook)
Nee heb je, ja kun je krijgen
woensdag 6 augustus 2014 00:16
quote:Miffy schreef op 05 augustus 2014 @ 22:42:
Cheery,
[...]
Waarom begin je niet gewoon met zelf de regie houden, niet toucheren, waarbij je ook de mogelijkheid openhoudt zelf te regisseren dat je op een bepaald moment toch die ruggenprik wil? Je weet van te voren niet hoe het gaat: wie weet lukt het prima terwijl je zelf de controle houdt en beval je heel makkelijk, maar misschien ook niet, en dan heb je de ruggenprik om op terug te vallen.
Miffy, dat zou ik op zich wel willen. Mijn ideale plaatje, maar ik ben bang voor wat Lemoos na je schrijft. Dat de gyn zegt: u bent nu te laat, geen ruggenprik meer mogelijk.
Ik heb op zich de keuze uit meerdere ziekenhuizen, maar geen van deze biedt remifentanil aan, alleen pethidine (alleen maar slechte verhalen over gehoord) of een ruggenprik.
En Siska, heel mooi dat ze in jouw ziekenhuis allerlei voorlichting hebben gegeven over verschillende bevalhoudingen, maar als poliklinische kraamvrouw heb je veel minder de kans om van te voren aan te geven wat je wilt. Je komt het ziekenhuis dan tenslotte pas in als je al gevorderd bent in de bevalling, dat maakt de communicatie -lijkt mij- even stuk lastiger.
Ik mag me dan van te voren hebben ingelezen en hebben geoefend met bevalhoudingen zowel in als rond het bed, maar wie zegt me dat degenen die om mij heen staan dezelfde voorbereiding hebben gehad als ik? Juist die onzekerheid nekt me op dit moment eigenlijk.
Ik weet dat ik het zou moeten loslaten, maar blijkbaar kan ik dat nu toch niet en 'moet ik er iets mee'.
Lemoos, een vergelijkbaar mantra als dat van het Pruisische leger had ik tot nu toe ook steeds in gedachten, maar nu dat de bevalling toch wel dichtbij komt, vind ik het lastiger om daar houvast aan te hebben
Cheery,
[...]
Waarom begin je niet gewoon met zelf de regie houden, niet toucheren, waarbij je ook de mogelijkheid openhoudt zelf te regisseren dat je op een bepaald moment toch die ruggenprik wil? Je weet van te voren niet hoe het gaat: wie weet lukt het prima terwijl je zelf de controle houdt en beval je heel makkelijk, maar misschien ook niet, en dan heb je de ruggenprik om op terug te vallen.
Miffy, dat zou ik op zich wel willen. Mijn ideale plaatje, maar ik ben bang voor wat Lemoos na je schrijft. Dat de gyn zegt: u bent nu te laat, geen ruggenprik meer mogelijk.
Ik heb op zich de keuze uit meerdere ziekenhuizen, maar geen van deze biedt remifentanil aan, alleen pethidine (alleen maar slechte verhalen over gehoord) of een ruggenprik.
En Siska, heel mooi dat ze in jouw ziekenhuis allerlei voorlichting hebben gegeven over verschillende bevalhoudingen, maar als poliklinische kraamvrouw heb je veel minder de kans om van te voren aan te geven wat je wilt. Je komt het ziekenhuis dan tenslotte pas in als je al gevorderd bent in de bevalling, dat maakt de communicatie -lijkt mij- even stuk lastiger.
Ik mag me dan van te voren hebben ingelezen en hebben geoefend met bevalhoudingen zowel in als rond het bed, maar wie zegt me dat degenen die om mij heen staan dezelfde voorbereiding hebben gehad als ik? Juist die onzekerheid nekt me op dit moment eigenlijk.
Ik weet dat ik het zou moeten loslaten, maar blijkbaar kan ik dat nu toch niet en 'moet ik er iets mee'.
Lemoos, een vergelijkbaar mantra als dat van het Pruisische leger had ik tot nu toe ook steeds in gedachten, maar nu dat de bevalling toch wel dichtbij komt, vind ik het lastiger om daar houvast aan te hebben
