Verschillen in opvoeding/cultuur

Mijn ervaring is dat 'u' zeggen niet per se samen gaat met beschaafd gedrag. Ik ken kinderen die op zijn zachtst gezegd nogal baldadig zijn en waarvan een deel later vast in contact komt met justitie, maar die wel volwassenen steevast aanspreken met meneer/mevrouw en u.

Tja, je kan een kind wel aanleren om "u" en dankjewel te zeggen maar ik geef liever zelf het goede voorbeeld zodat mijn kind dát na gaat doen.

En blijkbaar werkt dat prima want ze is bijna 2 en weet precies wanneer ze "dankjewel" hoort te zeggen

Een heel topic over wel of niet met 'u' aanspreken.



Opa en Oma met "u" aanspreken?

quote:van-vert schreef op 30 januari 2015 @ 23:31:

Tja, je kan een kind wel aanleren om "u" en dankjewel te zeggen maar ik geef liever zelf het goede voorbeeld zodat mijn kind dát na gaat doen.

En blijkbaar werkt dat prima want ze is bijna 2 en weet precies wanneer ze "dankjewel" hoort te zeggen Nee, nee, nee, niet dankJEwel, maar dankUwel, daar gaat het nu juist om.

Ik vind het over het algemeen vreselijk om met 'u' aangesproken te worden.

Ik heb van huis uit geleerd (van jongs af aan) en meegekregen om oudere en volwassenen netjes met u aan te spreken,Ik ben nu een volwassen vrouw maar spreek oudere nog altijd netjes aan met u doe ik dat niet dan heb ik er gewoon een raar gevoel bij.Mijn kinderen leer ik ook om oudere en volwassenen netjes met u aan te spreken.

Welke normen en waarden vind jij belangrijk?



Met beleefd zijn is niets mis. ( Al is het alstublieft en dank u wel in de meeste gevallen allang vervangen door alsjeblieft en dankjewel ).

Maar veel belangrijker dan domweg beleefd zijn ( wat je als kunstje aan zou kunnen leren ) vond en vind ik wat je samen zou kunnen vatten onder mijn motto. Dat is wat ik mijn kinderen bij heb willen brengen en ik vind dat ik daar meer dan aardig in geslaagd ben.

Mijn nichtje van 15 zegt u tegen haar ouders en andere volwassenen. Maar is een vervelend kind met een grote mond.

Dan heb ik liever dat ze 'je' zegt maar wel gewoon beleefd is.

Ik vind het belangrijk dat mijn kind netjes 'bedankt', 'alsjeblieft' en zo zegt. Zijn zinnen mogen van ons niet beginnen met 'ik wil'. En ik wil ook niet dat hij gaat zeuren als hij nee te horen krijgt. (mijn zinnen mogen wel beginnen met 'ik wil'!) Ook wil ik dat hij zijn spullen weer opruimt na het spelen en als hij op bezoek is wil ik dat hij zich netjes gedraagt. (zoals het zich houden aan de regels van waar hij op bezoek is) Tot nu toe gaat dit heel goed, zoon is 5. Opruimen kan hij zelfs als de beste en daar ben ik trots op.



Om het wat luchtiger te maken hebben wij de 'regel' dat er thuis geboerd en gescheten mag worden maar buitenshuis niet. Dat werkt prima!



Geen idee of het met cultuur te maken heeft, al ben ik zelf niet 100% Nederlandse. Ik wil gewoon een goed opgevoed kind! Overigens ben ik niet roomser dan de Paus, er mag soms best onderhandeld worden door kind zodat een eerder nee toch een ja wordt. Dat zal Shaniqa wel niks vinden trouwens

Ik vind die scheten wel lastig. Boeren kan je achter je hand verbergen. Eigenlijk moet je altijd rekening houden met wat je eet om je darmflora wat rustig te houden.

quote:retrostar schreef op 31 januari 2015 @ 00:08:

Ik vind die scheten wel lastig. Boeren kan je achter je hand verbergen. Eigenlijk moet je altijd rekening houden met wat je eet om je darmflora wat rustig te houden.Moet je eens een flinke portie aardperen eten

Ik kopieer mijn post uit dat andere topic dat aanleiding tot dit topic gaf effe:



De opvoeding die mijn Surinaamse vriendin aan haar kinderen gegeven heeft staat vrij ver af van de opvoeding die ik mijn kinderen geef. Dat ligt aan onze verschillende karakters, de verschillende karakters van onze kinderen, aan haar referentiekader en aan die van mij. Haar Surinaamse roots (ze kwam pas na haar 20e naar NL) spelen daar ook ongetwijfeld een rol in, net als mijn Nederlandse roots.



Op zich hebben wij wel dezelfde normen, anders zou een vriendschap mi ook niet mogelijk zijn, en ook qua waarden verschillen we helemaal niet zo veel maar zij heeft een heel andere manier dan ik, en dat vind ik wel een typisch Surinaamse manier (tuurlijk heb ik ook maar een beperkt referentiekader en dus is dat van mijn kant gewoon een vooroordeel) om kinderen die normen bij te brengen. Veel dwingender en veel meer in het zicht van anderen en daarom zou het voor buitenstaanders wel kunnen overkomen dat zij die normen belangrijker vindt dan ik, dat zij daar hogere waarden aan hecht dan ik. Haar opvoeding is openbaarder en zichtbaarder voor anderen, dan die van mij.



Voorbeeld: Ik vind het belangrijk dat mijn zoon van 3 gasten begroet, en als wij zelf ergens te gast zijn, dan vind ik het belangrijk dat mijn zoon iig de gastheer/-dame begroet bij binnenkomst. We komen ongeveer even vaak bij mijn zwager als bij mijn vriendin langs, beide vinden dat begroetingsgebeuren ook belangrijk. Beide gaan daar anders mee om, hij op een typisch Hollandse manier, zij op een typisch Surinaamse manier (in mijn ogen, de disclaimer van het vooroordeel is weer van toepassing).



Wij komen binnen bij zwager en zoon groet niet maar verschuilt zich achter mijn been:

Ik: Hoi [naam zwager], kus, kus, kus.

Hij : Hey [mijn naam], kus, kus, kus

Ik: [naam zoon] zeg eens "Hallo"

Zoon: -kijkt een andere kant op en doet alsof ie niet kan praten (terwijl ie de hele dag oeverloos lult)-

Hij: -Steekt zijn hand uit- en zegt "Mag ik een hand?"

Zoon: -geeft een hand- en een high five, boks, etc. en zegt alsnog uit zichzelf "Hallo ome ..."



Wij komen binnen bij vriendin en zoon groet niet maar verschuilt zich achter mijn been:

Ik: Hoi [naam vriendin], kus, kus, kus.

Zij : Haaaaaaai [mijn naam], kus, kus, kus

Ik: [naam zoon] zeg eens "Hallo"

Zoon: -kijkt een andere kant op en doet alsof ie niet kan praten-

Zij: "Je moet wel hallo zeggen hoor"

Zoon:-doet alsof ie ook doof is-

Zij: "Heey, zeggen we niet meer Hallo?"

Zij: "Ik vind het niet leuk hoor dat jij geen hallo zegt"

Zoon: "hallo" (heel zachtjes)

Zij: "Ik hoor het niet hoor"

Ik: "Heb je nog steeds zo'n last van je arm?"



Ik wil graag dat mijn zoon respect heeft voor anderen, andermans eigendommen en andermans regels en daarom wil ik dat hij de gastheer/-vrouw erkent door gedag te zeggen. Het gedag-zeggen is daarin een middel, niet een doel. Mijn zwager en vriendin zijn bekend met die norm en kunnen zich daar ook helemaal in vinden, wij hechten er volgens mij ook ongeveer dezelfde waarde aan (niet dat we het daar nou zo expliciet over gehad hebben, bij vrienden/fam weet je dat gewoon). Maar door de verschillende benadering lijkt het voor omstanders alsof mijn vriendin er meer waarde aan hecht, terwijl mijn zwager meer waarde krijgt zeg maar, door wel mee te buigen met het kind. En vooral mensen zonder kinderen "voelen" niet wat mijn zwager deed maar "horen" heel goed wat mijn vriendin zei. En mensen zonder kinderen "zien" alleen het korte termijn resultaat. Kun je ze ook niet kwalijk nemen (al was het alleen maar omdat ik er zelf ook ooit eentje was ) want het lange termijn resultaat is voor hen niet direct zichtbaar en ook helemaal geen doel ofzo, het is er gewoon niet.



Bepaald gedrag openbaar afdwingen leidt nog helemaal niet tot het doel waarom je dat eigenlijk doet.



En natuurlijk zijn er ook situaties waarin je dit kan omdraaien, dat de Surinamer juist meebuigt, en de Nederlander niet. Ik heb zelfs een Surinaamse collega die precies zou doen wat mijn zwager deed.



Daarmee wil ik zeggen dat een opvoeding die voor de buitenwereld streng op de normen is, helemaal niet effectiever hoeft te zijn dan een opvoeding die dat niet is.

quote:tantejo schreef op 30 januari 2015 @ 23:54:



Om het wat luchtiger te maken hebben wij de 'regel' dat er thuis geboerd en gescheten mag worden maar buitenshuis niet. Dat werkt prima!

Bij ons moeten boeren en scheten in gezelschap gepaard gaan van een "pardon" en neuspeuteren en friemelen aan piemels mag alleen als je alleen bent op de wc of in eigen kamer.

Mijn kleinkinderen vragen aan de oma's "oma Miep/oma Truus, mag ik alsjeblieft een beetje drinken (of iets anders)?" Opa is opa, er is maar één opa. U zeggen vind ik niet nodig, ik hoef geen afstand te bewaren. Bovendien vind ik dat ze het héél netjes vragen.

U of geen u heeft voor mij niks met beleefd zijn te maken. Ik was onlangs aan het helpen met iets op zoons school. (Groep 8) Steeds moest ik dezelfde jongen corrigeren, voor schreeuwen, voor door mij heen praten, voor niet bij de groep blijven. Elke keer kwam er een brutaal antwoord terug, in de meeste gevallen wel met u in de zin.



Na een tijdje zei een van de meisje: 'Jeetje Joep doe niet zo brutaal!' Joep antwoorde: 'Hoezo brutaal, ik zeg toch u!' Dat meisje zei toen: 'Je bent niet vanzelf beleefd door 'u' te zeggen, de rest van de woorden tellen ook mee!.' Tweede meisje: 'Ja, dat dus en ook hoe je kijkt en de toon waarop je praat maakt het brutaal of juist beleefd! Ik vind jou nu ook hartstikke brutaal'

Bepaalde normen en waarden wil ik ze sowieso aanleren. Zo leer ik ze altijd gastvrij te zijn. Als er iemand binnenkomt sta je op en begroet je de persoon, bij het weggaan loop je mee tot de deur. De deur gooi je ook niet meteen dicht als die persoon een stap buiten heeft gezet. Een gast mag altijd mee-eten.

Ook mogen ze van mij niet alles roepen wat ze vinden. Wel voor jezelf opkomen, maar weet waar de grens is. Vooral omdat schoonfamilie onder het mom van :"ik ben eerlijk en zeg het gewoon in je gezicht" , hun onbeschoft gedrag verdoezelen vind ik deze regel belangrijk.

Ouderen verdienen altijd iets meer respect. Kleine kinderen meer tolerantie.

Verder de gewone dingen, zoals scheten en boeren niet in het openbaar.

Hier in de supermarkt zit een grietje die ook tegen iedereen 'jij' zegt. Dat ze dat tegen mij zegt (2,5 keer haar leeftijd) boeit me niet. Maar ik vind het onbeschoft klinken als ze tegen een hoogbejaarde vrouw (80+) zegt 'wil je je bonnetje? Moet (..) je nog een zegel?'



Maar ik ben dan ook opgevoed met 'je zegt tegen oudere en onbekende mensen U, totdat ze zelf zeggen dat dat niet meer hoeft '.

Ik zeg zelf u tegen mijn ouders. Mijn kinderen zeggen jij tegen mij en u tegen mijn ouders. Dat is zo gegroeid. Beleefdheid zit hem niet perse in het u zeggen. Ik vind beleefdheid wel belangrijk. Ik leer mijn kinderen dan ook om mensen netjes te groeten, met twee woorden te spreken, vragen beleefd te stellen en altijd dank u wel en astublieft te zeggen. Ze moeten ook u zeggen tegen iedereen behalve andere kinderen en mensen die zelf aangeven dat ze geen u hoeven te zeggen. Tegen mij en mijn man zeggen ze jij, tegen mijn beste vriendin ook bijvoorbeeld maar tegen mijn zus (hun tante) weer u.

Verder vind ik netjes eten belangrijk, aan tafel blijven zitten tijdens het eten en dergelijke.

Boeren en scheten mogen niet behalve in de wc. Als het voorkomt (dat kan) dan zeg je netjes sorry.

Ik hecht dus wel degelijk veel waarde aan goede manieren.



Ik kom zelf uit een vrij streng christelijk gezin en hier zijn dat soort zaken ook erg belangrijk.

Topic over opvoeden en dan gaat het voornamelijk over omgangsvormen. Opvoeden houd voor mij wel veel meer in dan dat. Ik probeer mijn kinderen naast omgangsvormen ook andere dingen mee te geven. Omgangsvormen is een trucje dat iedereen wel kan leren en met alleen goede omgangsvormen zullen mijn kinderen het niet ver schoppen in het leven.



Ik houd me verder bezig met hun financiële opvoeding, hun arbeidsethos, hun doorzettingsvermogen, hun zelfstandigheid, hun vermogen tot zorgen voor anderen en hun seksuele opvoeding. Waarschijnlijk nog veel meer, maar weet het niet direct te benoemen. Alle onderwerpen hiervoor staan niet in volgorde van belangrijkheid, maar als ik ze zo zou rangschikken dan staat 'omgangsvormen' ergens in de onderste helft, denk ik.

quote:tantejo schreef op 30 januari 2015 @ 23:54:

Ik vind het belangrijk dat mijn kind netjes 'bedankt', 'alsjeblieft' en zo zegt. Zijn zinnen mogen van ons niet beginnen met 'ik wil'. En ik wil ook niet dat hij gaat zeuren als hij nee te horen krijgt. (mijn zinnen mogen wel beginnen met 'ik wil'!) Ook wil ik dat hij zijn spullen weer opruimt na het spelen en als hij op bezoek is wil ik dat hij zich netjes gedraagt. (zoals het zich houden aan de regels van waar hij op bezoek is)



Zo zie je maar weer hoe snel een zin met "ik wil" kan beginnen zonder dat het respectloos oid kan zijn.



Dus als je zoon zegt "ik wil nog een beetje rijst" dan word jij boos?

"Moeder, zou ik alstublieft nog een schep rijst mogen?". Overdreven in mijn ogen.

Ik heb eigenlijk nog nooit nagedacht over hoe ik mijn kind ga opvoeden.

Ik voed mijn kinderen niet op.

quote:Mevrouw75 schreef op 31 januari 2015 @ 19:59:

Ik heb eigenlijk nog nooit nagedacht over hoe ik mijn kind ga opvoeden.Had ik ook niet, is voor mij iets dat je al doende leert. Bij elk 'probleem' bedenken we een oplossing. Als iets niet werkt bedenken we iets nieuws. Voordat mijn kinderen er waren, had ik alleen een heel erg uitgesproken idee over hoe ik het niet wilde. Ik wilde geen kinderen die braaf waren uit angst, en geen losgeslagen bandietjes. Dat is prima gelukt, tot nu toe. Ze zijn nu 17, 15 en ruim 11 en verbazen me regelmatig. Zowel in positieve zin als in negatieve zin.