Kinderen
alle pijlers
Wanneer begint het echte opvoeden?
donderdag 3 mei 2007 07:14
Onderwerp zegt het al. Mijn zoon is 7 maanden en soms heb ik het idee dat hij de boel flest.
Gisteren was ik bezig in de slaapkamer en zat hij in zijn wipstoel in de woon kamer. Ik hoorde hem rustig kletsen en het ging allemaal goed. Toen ik weer binnenkwam keek hij naar me en begon op slag te huilen met een enorme pruillip. Soms kan hij ook heel dwingerig[zeurderig huilen en als ik dan met een streng gezicht 'nee" zeg houdt hij gelijk op. Moet ik dat eigenlijk nu al aanpakken of is hij nog te klein? Misschien is er wel echt iets aan de hand voor hem en dan wijs ik hem terecht wat natuurlijk een beetje sneu zou zijn.
Wanneer begon bij jullie het grote opvoedavontuur?
Gisteren was ik bezig in de slaapkamer en zat hij in zijn wipstoel in de woon kamer. Ik hoorde hem rustig kletsen en het ging allemaal goed. Toen ik weer binnenkwam keek hij naar me en begon op slag te huilen met een enorme pruillip. Soms kan hij ook heel dwingerig[zeurderig huilen en als ik dan met een streng gezicht 'nee" zeg houdt hij gelijk op. Moet ik dat eigenlijk nu al aanpakken of is hij nog te klein? Misschien is er wel echt iets aan de hand voor hem en dan wijs ik hem terecht wat natuurlijk een beetje sneu zou zijn.
Wanneer begon bij jullie het grote opvoedavontuur?
donderdag 3 mei 2007 07:23
Ik heb zelf wat moeite met de term 'flessen' bij zo'n kleintje. Sowieso met termen als ze 'spelen een spelletje', 'madam denkt dat ze de prinses is' etc etc bij kindjes die nog zo klein zijn. Het heeft meestal te maken met dat ze je graag bij je in de buurt hebben. Als ze huilen en zodra jij binnenkomt weer gaan lachen, dan is dat geen lachen in de sfeer van 'gna, gna, heb ik je mooi te pakken', maar gewoon blijheid dat je er weer bent.
De reden waarom je zoontje in dit geval huilt als jij binnenkomt is denk ik dat hij op dat moment ineens beseft dat je er niet was.
Gewoon een knuffel geven en weer doorgaan lijkt me dan de beste oplossing.
De reden waarom je zoontje in dit geval huilt als jij binnenkomt is denk ik dat hij op dat moment ineens beseft dat je er niet was.
Gewoon een knuffel geven en weer doorgaan lijkt me dan de beste oplossing.
donderdag 3 mei 2007 09:40
Hi Biaha,
Herkenbaar hoor. Ik vroeg me vanmorgen precies hetzelfde af.
Mijn zoontje is nu 8 maanden en hij is al een paar weekjes wat meer aan het huilen als hij naar bed moet. Als ik hem dan na 5 minuten even kom troosten of een speentje kom geven dan wordt het alleen maar erger als ik weer weg ga. Ik ga ervan uit dat dat de zogenaamde verlatingsangst is waar hij last van heeft en blijf hem toch maar troosten (zo lang mogelijk in bed, maar als hij overstuur wordt dan haal ik hem er toch maar uit). Wat bij ons helpt is dat ik niet meteen weer weg moet gaan uit zijn kamer, nadat ik hem getroost heb. Beter kan ik eerst nog even kort iets rommelen bij zijn commode en dan nog een keer welterusten zeggen en dan weg gaan. Ook helpt het als ik dan nog even iets rommel op de gang, zodat ie me nog wel hoort, maar niet meer ziet.
Dus tot nu toe gaat dit goed en ik ga ervan uit dat het echt een fase is waar hij doorheen moet en dat het weer over gaat. Maar...vanmorgen had ik mijn eerste 'ruzie' met hem. Ik wilde zijn nageltjes knippen, want hij had zichzelf al 3 keer gekrabt op zijn wangetje. Het eerste handje was geen enkel probleem, maar toen ik aan zijn andere handje wilde beginnen begon meneer toch te protesteren!!! Hij leek wel een varken dat geslacht werd zo hoog was hij aan het huilen, piepen en schreeuwen. Ik heb toen geprobeerd 'streng' tegen hem te zijn door hem even aan te spreken, maar dat hielp natuurlijk geen biet. Uiteindelijk heb ik het maar opgegeven en zijn zijn nageltjes dus niet geknipt. Hij was zo boos op me, dat ie niet eens meer bij me op schoot wilde zitten en hij werd pas rustig toen hij in de box een speeltje had gevonden. Toen was het ook wel weer meteen helemaal goed en kreeg ik weer een warme glimlach. Maar...ik vroeg me wel af of ik het nu goed had gedaan. Ik bedoel hij is nog zo klein, maar hij kan al wel degelijk verbanden leggen, dus.....moeilijk.
Heb nu maar besloten er de volgende keer niet zo veel aandacht aan te geven en hem maar met rust te laten als hij het echt niet wil. Ik kan vanavond ook dat andere handje doen en ik heb niet echt het idee dat hij mijn 'streng' toespreken begreep oid.
Ben ook benieuwd naar meer ervaring!
Herkenbaar hoor. Ik vroeg me vanmorgen precies hetzelfde af.
Mijn zoontje is nu 8 maanden en hij is al een paar weekjes wat meer aan het huilen als hij naar bed moet. Als ik hem dan na 5 minuten even kom troosten of een speentje kom geven dan wordt het alleen maar erger als ik weer weg ga. Ik ga ervan uit dat dat de zogenaamde verlatingsangst is waar hij last van heeft en blijf hem toch maar troosten (zo lang mogelijk in bed, maar als hij overstuur wordt dan haal ik hem er toch maar uit). Wat bij ons helpt is dat ik niet meteen weer weg moet gaan uit zijn kamer, nadat ik hem getroost heb. Beter kan ik eerst nog even kort iets rommelen bij zijn commode en dan nog een keer welterusten zeggen en dan weg gaan. Ook helpt het als ik dan nog even iets rommel op de gang, zodat ie me nog wel hoort, maar niet meer ziet.
Dus tot nu toe gaat dit goed en ik ga ervan uit dat het echt een fase is waar hij doorheen moet en dat het weer over gaat. Maar...vanmorgen had ik mijn eerste 'ruzie' met hem. Ik wilde zijn nageltjes knippen, want hij had zichzelf al 3 keer gekrabt op zijn wangetje. Het eerste handje was geen enkel probleem, maar toen ik aan zijn andere handje wilde beginnen begon meneer toch te protesteren!!! Hij leek wel een varken dat geslacht werd zo hoog was hij aan het huilen, piepen en schreeuwen. Ik heb toen geprobeerd 'streng' tegen hem te zijn door hem even aan te spreken, maar dat hielp natuurlijk geen biet. Uiteindelijk heb ik het maar opgegeven en zijn zijn nageltjes dus niet geknipt. Hij was zo boos op me, dat ie niet eens meer bij me op schoot wilde zitten en hij werd pas rustig toen hij in de box een speeltje had gevonden. Toen was het ook wel weer meteen helemaal goed en kreeg ik weer een warme glimlach. Maar...ik vroeg me wel af of ik het nu goed had gedaan. Ik bedoel hij is nog zo klein, maar hij kan al wel degelijk verbanden leggen, dus.....moeilijk.
Heb nu maar besloten er de volgende keer niet zo veel aandacht aan te geven en hem maar met rust te laten als hij het echt niet wil. Ik kan vanavond ook dat andere handje doen en ik heb niet echt het idee dat hij mijn 'streng' toespreken begreep oid.
Ben ook benieuwd naar meer ervaring!
donderdag 3 mei 2007 10:24
Heb besloten toch maar even te reageren. Ben zelf een zwanger van mijn eerste kindje, maar heb veel gewerkt op kinderdagverblijven. Heb eerlijk gezegd een beetje moeite met mensen die zeggen dat kleine kindjes alles 'onbewust' doen. Ja, om jou bij je te hebben. Een keer streng toe spreken kan echt wonderen doen, daar houden ze niets aan over!!!!
Mijn zus was een paar maanden, toen ze 's nachts erg begon te huilen. Mijn vader eruit (eerste kind) en kijken wat er was. Alles gecontroleerd: Niks. Dat ging een paar dagen door. Tot hij ontdekte dat al hij de deurklink iets naar benenden deed, ze ophield met huilen. Nadat hij haar had 'toegesproken' heeft ze het niet meer gedaan.
Natuurlijk willen ze aandacht. En is dat meteen verwennen? Nee, nu nog niet, maar wanneer hou je er dan mee op om ze aandacht te geven als ze er om vragen? Want ze wennen er wel aan! Nu is het niet erg, want hij/ zij loopt nog niet achter je aan. Maar straks wel, en dan zeurt je kindje.
Het zijn nu kleine mensen die niet kunnen praten, maar wel op zoek zijn naar communicatie......En hoe klein ook, ze leren snel!
Liefs, Lexa
Mijn zus was een paar maanden, toen ze 's nachts erg begon te huilen. Mijn vader eruit (eerste kind) en kijken wat er was. Alles gecontroleerd: Niks. Dat ging een paar dagen door. Tot hij ontdekte dat al hij de deurklink iets naar benenden deed, ze ophield met huilen. Nadat hij haar had 'toegesproken' heeft ze het niet meer gedaan.
Natuurlijk willen ze aandacht. En is dat meteen verwennen? Nee, nu nog niet, maar wanneer hou je er dan mee op om ze aandacht te geven als ze er om vragen? Want ze wennen er wel aan! Nu is het niet erg, want hij/ zij loopt nog niet achter je aan. Maar straks wel, en dan zeurt je kindje.
Het zijn nu kleine mensen die niet kunnen praten, maar wel op zoek zijn naar communicatie......En hoe klein ook, ze leren snel!
Liefs, Lexa
donderdag 3 mei 2007 10:29
Heel herkenbaar,
Ze vermaken zich prima, totdat ze je zien.
Dan wil hij bij je zijn.
Wij zorgden altijd als mijn tweeling van inmiddels 4 lekker samen aan het spelen waren dat we uit het zicht zaten.
Bij mijn jongste zoon van 7 maanden heb ik er overigens (nog) geen last van.
ff afkloppen.
Wat wel hielp was heel vrolijk tegen ze kletsen en veel aandacht geven, maar NIET oppakken want zo word je inderdaad wel uitgeprobeerd en als het werkt blijft ie het doen.
groetjes en succes!
Ze vermaken zich prima, totdat ze je zien.
Dan wil hij bij je zijn.
Wij zorgden altijd als mijn tweeling van inmiddels 4 lekker samen aan het spelen waren dat we uit het zicht zaten.
Bij mijn jongste zoon van 7 maanden heb ik er overigens (nog) geen last van.
ff afkloppen.
Wat wel hielp was heel vrolijk tegen ze kletsen en veel aandacht geven, maar NIET oppakken want zo word je inderdaad wel uitgeprobeerd en als het werkt blijft ie het doen.
groetjes en succes!
donderdag 3 mei 2007 11:31
Als ik de laatste reactie lees bedenk ik me dat we hem heel vaak oppakken.
Vind het moeilijk om mee om te gaan, want hij huilt niet echt. Maar schreeuwt gewoon letterlijk om aandacht. Beetje tegen hem praten werkt wel, maar niet voor lang. En hoe dan verder, het valt niet echt te negeren. Want als het hem te lang duurt zet hij het wel op een huilen. Ander speeltje is ook geen optie, want als hij zat is, is hij het ook goed zat.
op het KDV zeiden ze ook al dat het vooral schreeuwen om aandacht is. Hij doet het daar ook namelijk.
Dat huilen in bed doet hij de laatste tijd ook vaker. Hij spant al zijn spieren en ligt heel druk te bewegen en te draaien. Ik ben begonnen met voorlezen als hij in bed ligt. Daar wordt hij wel rustiger van, maar daarna moet ik nog wel een paar keer terug voor speen/ een aai.
Ik ben idd 'bang' dat als hij straks kan lopen en praten dat hij dan zo gaat zeuren, omdat we hem nu leren dat hij uiteindelijk zijn zin toch wel krijgt.
Maar ik vind het ook weer zo zielig om er geen aandacht aan te schenken. Hij wil dan duidelijk bij ons zijn. Moeilijk, moeilijk
Vind het moeilijk om mee om te gaan, want hij huilt niet echt. Maar schreeuwt gewoon letterlijk om aandacht. Beetje tegen hem praten werkt wel, maar niet voor lang. En hoe dan verder, het valt niet echt te negeren. Want als het hem te lang duurt zet hij het wel op een huilen. Ander speeltje is ook geen optie, want als hij zat is, is hij het ook goed zat.
op het KDV zeiden ze ook al dat het vooral schreeuwen om aandacht is. Hij doet het daar ook namelijk.
Dat huilen in bed doet hij de laatste tijd ook vaker. Hij spant al zijn spieren en ligt heel druk te bewegen en te draaien. Ik ben begonnen met voorlezen als hij in bed ligt. Daar wordt hij wel rustiger van, maar daarna moet ik nog wel een paar keer terug voor speen/ een aai.
Ik ben idd 'bang' dat als hij straks kan lopen en praten dat hij dan zo gaat zeuren, omdat we hem nu leren dat hij uiteindelijk zijn zin toch wel krijgt.
Maar ik vind het ook weer zo zielig om er geen aandacht aan te schenken. Hij wil dan duidelijk bij ons zijn. Moeilijk, moeilijk
donderdag 3 mei 2007 14:06
tja opvoeden wanneer.....
kijk er zit een verschil tusen begeleiden op opvoeden vind ik.
onder de 1,5 jaar begeleid en stuur je die kleintjes vaak, maar zet je ze bijvoorbeeld nog niet en keer appart of op de gang om af te koelen.
dat snappen ze namelijk nog niet en raken alleen nog maar meer in paniek.
een kind van 7 maanden flest (haha leuke uitspraak voor die leeftijd) de boel echt nog niet. ze kunnen natuurlijk wel wennen aan en bepaald patroon.
en zijn idd erg blij om mama weer te zien.
voorlezen doe ik bij mijn jongste dochter (ruim 1,5) nog niet, dat kan ik namelijk nog lang genoeg doen, ik vind het wel prettig als ik mijn kinderen "makkelijk" in bed kan leggen. dat komt omdat ik bij mijn schoonbroer gezein heb, dat hun s`avonds soms wel een uur bezig waren om hun 2 kinderen naar bed te brengen.
kijk er zit een verschil tusen begeleiden op opvoeden vind ik.
onder de 1,5 jaar begeleid en stuur je die kleintjes vaak, maar zet je ze bijvoorbeeld nog niet en keer appart of op de gang om af te koelen.
dat snappen ze namelijk nog niet en raken alleen nog maar meer in paniek.
een kind van 7 maanden flest (haha leuke uitspraak voor die leeftijd) de boel echt nog niet. ze kunnen natuurlijk wel wennen aan en bepaald patroon.
en zijn idd erg blij om mama weer te zien.
voorlezen doe ik bij mijn jongste dochter (ruim 1,5) nog niet, dat kan ik namelijk nog lang genoeg doen, ik vind het wel prettig als ik mijn kinderen "makkelijk" in bed kan leggen. dat komt omdat ik bij mijn schoonbroer gezein heb, dat hun s`avonds soms wel een uur bezig waren om hun 2 kinderen naar bed te brengen.
donderdag 3 mei 2007 23:42
hahaha
lexa,wat een broodje aap verhaal!! een kindje van een paar maanden streng toespreken en dan doet hij/zij het niet meer?
En baby streng toespreken omdat ze iets "bewust" doet wat kennelijk lastig ofzo is? Je schrijft dat je op kinderdagverblijven hebt gewerkt.Nu dus niet meer,lijkt mij het beste.
Ik weet niet meer wie het schreef,maar ik ben het er mee eens dat je zeker de eerste anderhalf jaar begeleidt en verzorgt.Opvoeden begint daarna pas, en dan naar het vermogen van je kindje.
Ik denk dat kleine kinderen die als baby veel aandacht krijgen,later juist wat makkelijker zijn omdat ze genoeg vertrouwen hebben gekregen.
Maar er bestaan geen gouden opvoedregels.Ieder kind wordt met een karaktertje geboren,en daar zul je het mee moeten doen.
Een van nature driftkikkertje wordt door zijn opvoeding echt geen rustig kind.
een verlegen kindje zal meestal geen gangmaker worden.
groetjes Iry
donderdag 3 mei 2007 23:54
hmmm,ik dwaalde een beetje af.
Ik vind het te vroeg om nu al op te voeden.
En dat hij stopt met huilen als je streng nee roept lijkt meer een schrik reactie.
Meestal ga je als ouder het verschil tussen de huiltjes horen.Je hebt dringende huiltjes (pijn,honger,ongemak etc) en minder dringende huiltjes(verveling,gezelschap) . Zolang je kind niet kan praten maakt hij zich kenbaar door huilen (of gillen,jengelen).Als je het meer als een communicatie middel van je kindje ziet, ervaar je het misschien minder als ongewenst gedrag.En nog niet nodig om aan te pakken.
Groetjes iry
Geniet maar lekker van je kindje.Opvoeden doe je nog lang genoeg.
Ik vind het te vroeg om nu al op te voeden.
En dat hij stopt met huilen als je streng nee roept lijkt meer een schrik reactie.
Meestal ga je als ouder het verschil tussen de huiltjes horen.Je hebt dringende huiltjes (pijn,honger,ongemak etc) en minder dringende huiltjes(verveling,gezelschap) . Zolang je kind niet kan praten maakt hij zich kenbaar door huilen (of gillen,jengelen).Als je het meer als een communicatie middel van je kindje ziet, ervaar je het misschien minder als ongewenst gedrag.En nog niet nodig om aan te pakken.
Groetjes iry
Geniet maar lekker van je kindje.Opvoeden doe je nog lang genoeg.
vrijdag 4 mei 2007 00:31
Ik vind 7 maanden wel wat jong om 'aandachttrekkerij' te bestraffen, als je dreingedrag negeert bereikt hij er niks mee en leert hij het ook af. Beter misschien nog wel want ook negatieve aandacht is aandacht. En daarbij hoef echt niet bij elk jengeltje te doen of hij lucht is, maar vooral aandacht geven als hij op een leuke manier contact zoekt werkt volgens mij het allerbeste.
vrijdag 4 mei 2007 08:07
Ik denk dat je eerst zou moeten definieren wat je precies onder opvoeden verstaat. Een kind wel/niet oppakken omdat het huilt, zie ik nog niet in het opvoeden vallen.
Ik snap eigenlijk het probleem niet zo. Ik heb mijn kinderen altijd opgepakt als ze huilden. Dan wilden ze aandacht, ja, én? Daar was ik toch ook voor, voor die aandacht? Daar ben je toch moeder voor? En geloof me, mijn oudste sliep maar 2x een uur overdag, dus genoeg aandacht gegeven. De jongste was iets makkelijker, maar ook die pakte ik altijd op als hij huilde.
Ik zou zeggen, bekijk het eens van de andere kant: geniet ervan dat je dat kleine mensje kunt troosten als het huilt. Dat je het even lekker kunt knuffelen, dat warme lijfje tegen je aan, die zachte haartjes onder je kin. Hmm. Als ik er zo over schrijf, zou ik zo een 3e willen. :D
Mijn kinderen zijn nu 8 en 9. Als ze wakker zijn zijn ze de hele dag buiten aan 't spelen en zie ik ze niet. Ik ben blij als ze af en toe nog bij me komen voor een knuffel
Ik snap eigenlijk het probleem niet zo. Ik heb mijn kinderen altijd opgepakt als ze huilden. Dan wilden ze aandacht, ja, én? Daar was ik toch ook voor, voor die aandacht? Daar ben je toch moeder voor? En geloof me, mijn oudste sliep maar 2x een uur overdag, dus genoeg aandacht gegeven. De jongste was iets makkelijker, maar ook die pakte ik altijd op als hij huilde.
Ik zou zeggen, bekijk het eens van de andere kant: geniet ervan dat je dat kleine mensje kunt troosten als het huilt. Dat je het even lekker kunt knuffelen, dat warme lijfje tegen je aan, die zachte haartjes onder je kin. Hmm. Als ik er zo over schrijf, zou ik zo een 3e willen. :D
Mijn kinderen zijn nu 8 en 9. Als ze wakker zijn zijn ze de hele dag buiten aan 't spelen en zie ik ze niet. Ik ben blij als ze af en toe nog bij me komen voor een knuffel
Later is nu
vrijdag 4 mei 2007 08:19
OH en troostje, dat opvoeden komt nog wel en houdt vervolgens de eerste tijd ook niet meer op. Wees blij dat je er nog niet echt aanhoeft.
Van het 'zit nou eens stil' aan tafel, tot het "kauw met je mond dicht", "Waarom pak jij geld/de creditcard uit m'n portemonnaie" en "NEE, je mág niet slaan/schoppen/schelden"
Daarnaast nog "zo gaan we met elkaar om"
"Zo gaan we níet met elkaar om"
"Sja, iedereen is nou eenmaal anders en gaat anders met elkaar om, maar dat hoeft nog niet te betekenen dat jij dat ook zo moet doen"
"JA, ik wéét dat je op de tafel kunt klimmen, maar dat hoeft niet te betekenen dat je dat ook moet doen"
"NIET GOOIEN"
"NIET VOETBALLEN IN HUIS"
(niet volleyballen en wat voor ballen in huis)
en dan nog de taakjes:
het is jouw beurt de tafel te dekken
handen wassen voor het eten..
ach, ik kan hele boekwerken hier neertiepen, maar die zijn er in principe al
ik zou ook een 'kortom' kunnen stellen:
nee, bij een baby van 8 maanden begin je nog niet met opvoeden.
Van het 'zit nou eens stil' aan tafel, tot het "kauw met je mond dicht", "Waarom pak jij geld/de creditcard uit m'n portemonnaie" en "NEE, je mág niet slaan/schoppen/schelden"
Daarnaast nog "zo gaan we met elkaar om"
"Zo gaan we níet met elkaar om"
"Sja, iedereen is nou eenmaal anders en gaat anders met elkaar om, maar dat hoeft nog niet te betekenen dat jij dat ook zo moet doen"
"JA, ik wéét dat je op de tafel kunt klimmen, maar dat hoeft niet te betekenen dat je dat ook moet doen"
"NIET GOOIEN"
"NIET VOETBALLEN IN HUIS"
(niet volleyballen en wat voor ballen in huis)
en dan nog de taakjes:
het is jouw beurt de tafel te dekken
handen wassen voor het eten..
ach, ik kan hele boekwerken hier neertiepen, maar die zijn er in principe al
ik zou ook een 'kortom' kunnen stellen:
nee, bij een baby van 8 maanden begin je nog niet met opvoeden.
Later is nu
vrijdag 4 mei 2007 09:21
Opvoeden met zeven maanden? Nou nee. Maar om te zeggen dat je ze niets kunt leren vind ik nou ook weer te ver gaan. Ze weten op een gegeven moment heel erg goed dat als zij jengelen, mamma of pappa (of bij ons straks de oudere broers) wel komen. Ze doen het niet bewust zo van: `Als ik nou jengel, komt er wel iemand`. Maar ze volgen wel degelijk een patroon. Ze weten ook dat als de fles eraan komt, ze eten krijgen. Voor een lepeltje doen ze hun mond open. Als je met dat speeltje rammelt, komt er geluid. Zo weten ze dus ook waar de ouders op reageren. Je kunt dus op bepaalde momenten het gedrag gewoon negeren. Of niet oppakken, maar gewoon zingen of praten tegen je uk.
Iemand zei dat je gewoon moest oppakken. Dat een moeder daar voor is. Ben ik niet helemaal met je eens. Hoe je het ook bekijkt, je hebt soms gewoon je handen vol. Wat als ik sta te koken en uk gaat jengelen. Ik kan toch moeilijk het gas uitdraaien en tegen de rest van het gezin roepen dat we vandaga niet eten, want uk wilde opgepakt. En de oudste twee moeten hier naar school, lunchen, naar de vereniging etc. Kan ik toch ook moeilijk tegen zeggen dat het vandaag niet doorgaat, want uk wilde opgepakt. Of wat als je onder de douche staat, op de wc zit etc. Je kutn gewoon niet altijd oppakken en troosten.
Iemand zei dat je gewoon moest oppakken. Dat een moeder daar voor is. Ben ik niet helemaal met je eens. Hoe je het ook bekijkt, je hebt soms gewoon je handen vol. Wat als ik sta te koken en uk gaat jengelen. Ik kan toch moeilijk het gas uitdraaien en tegen de rest van het gezin roepen dat we vandaga niet eten, want uk wilde opgepakt. En de oudste twee moeten hier naar school, lunchen, naar de vereniging etc. Kan ik toch ook moeilijk tegen zeggen dat het vandaag niet doorgaat, want uk wilde opgepakt. Of wat als je onder de douche staat, op de wc zit etc. Je kutn gewoon niet altijd oppakken en troosten.
vrijdag 4 mei 2007 09:31
Blindje, niet kunnen oppakken (of aandacht geven) omdat je met andere dingen bezig bent, bijvoorbeeld andere kinderen in het gezin, is weer wat anders als gewoon 'negeren' omdat je je kindje niet wil verwennen.
Ik begrijp maar steeds niet de angst om je baby te verwennen.
Wat is er nou mis mee om je baby aandacht te geven, als die daar om vraagt? Het gevaar van verwennen... Hmm. En wat is er dan mis met verwennen?
Het gaat hier nog niet om kindjes die lopen te gillen in de supermarkt dat ze een zak snoep willen. Het gaat hier om baby's die gaan huilen zodat ze een aai over de bol krijgen, of een knuffel.
Ik begrijp maar steeds niet de angst om je baby te verwennen.
Wat is er nou mis mee om je baby aandacht te geven, als die daar om vraagt? Het gevaar van verwennen... Hmm. En wat is er dan mis met verwennen?
Het gaat hier nog niet om kindjes die lopen te gillen in de supermarkt dat ze een zak snoep willen. Het gaat hier om baby's die gaan huilen zodat ze een aai over de bol krijgen, of een knuffel.
vrijdag 4 mei 2007 09:52
Heb zelf drie kids en ben ook oppasmoeder. heb op een broertje en zusje opgepast. Dat jongetje was drie maanden toen hij bij mij kwam. Vanaf zo'n 7 maanden begon hij te jengelen als hij in de box gelegd werd. Zijn moeder er meteen op af, want vond het zo zielig.
Nou, ik niet. Heb hem een kwartier laten huilen en toen was hij stil en ging lief spelen. ben het dus niet mee eens dat je je kind niet even mag laten huilen (huilen en jengelen zijn twee verschillende dingen, je hoort aan het huilen of je je baby op moet pakken of niet)
Nou was de moeder van dat jongetje heel erg, want het jongetje hoefde maar 1 kik te geven en hup, zij was er. Het heeft mij heel veel moeite gekost om dat hier bij ons niet zo te doen. (en heb hem ook geleerd om zelf te eten bv, dat deed moeders altijd, hij was 1 en kon nog niet eens zijn eigen brood in zijn mond stoppen, zo lui was dat jongetje gemaakt- gelukkig ziet zijn moeder nu in dat hij wel heel vaak ge-entertaint wilt worden en laat ze hem meer zijn eigen gang gaan- en is het een lieve knul van twee jaar) En wij (zijn moeder en ik) kunnen heel goed met elkaar opschieten hoor! (en ik was heus wel lief voor hem:P)
vrijdag 4 mei 2007 09:55
Tja, ligt denk ik ook een beetje aan je kind en aan jezelf. Er zijn kinderen die veel aandacht willen en dus gaan emmeren als die dat even niet krijgen. Kindjes met temprament zeg maar. Als je van kleins af aan aandacht geeft wanneer kind dat wil (om min of meer het emmeren te voorkomen dus), dan went zo´n kindje daar toch aan. Dan word het lastig om als het een jaar of anderhalf/twee is en het peuterpuberen echt begint, een grens te trekken. Ook denk ik zelf dat het voor een moeder dan moeilijker is om die grens te trekken. Ik ken een ontzettend verwend nest (sorry voor de uitdrukking, maar het is wel echt zo). Was een uk met temprament. Begon te krijsen als het anders ging als ze wilde of als mamma of pappa niet meteen naast haar stond bij de eerste kik. Dit begon met een maandje of zes. Eerst was het zeker niet bewust, maar er kwam wel gewenning. Toen ze wat ouder werd, werd het wel bewust. En toen was het hek van de dam. Moeders vond het haar kleine schatje en deed dus wat kind wilde. Gevolg is nu een zevenjarige die zo ontzettend verwend is, dat ze niet naar school hoeft als ze niet wil. Zeg nee tegen haar en de rest van de straat denkt minstens dat ze zonder narcose word geopereerd. Samen spelen kan ze niet, delen al helemaal niet. Toen er sprake was van een eventuele tweede, was kind vier jaar. Die wilde geen broertje of zusje. Als iemand erover begon was het leiden in last. Ze hebben dus geen tweede gekregen omdat dochterlief het niet aan zou kunnen. Ik heb echt waar medelijden met ouders en kind. Ouders kunnen nooit doen wat ze willen en kind krijgt het nog zwaar straks in de echte wereld. Godzijdank heb ik het speelcontact tussen deze dame en mijn jongens snel afgekapt. Ze zitten samen op school en dat is meer dan genoeg.
vrijdag 4 mei 2007 10:06
Nou, zó moeilijk vind ik m'n naam niet hoor, IK was het, die dat zei
En ja, je hebt toch gelijk. Ik pakte ze altijd op, maar niet als ik eten aan 't koken was, dan kan dat gewoon niet. Is helemaal waar. Gelukkig was dat bij dochter net een rustig half uurtje (ze werd weer wakker tijdens het eten, heb dus wel een half jaar koud eten gehad met kind aan de borst :P)
Maar als ik tijd had, en dat had ik als ik thuis was meestal wel, pakte ik ze op als ze huilden ja. Of ik ging ze even bezighouden met speelgoed. Heb ook veel gelezen met kind op schoot in slaap (sliepen ze tenminste even) En ik vond dat gewoon ook erg prettig.
Als ze ouder worden, leer je vanzelf grenzen aangeven van 'nu even niet' denk ik. Mijn dochter liep trouwens al met 10 maanden en dan moet je ze wel eens (huilend) in de box zetten, als je toch echt naar de wc moet ofzo Maar dat vind ik dus geen opvoeden.
het wel/niet verwennen verhaal, komt mijns inziens dan nog weer véél later, als je wel dat snoepje geeft, wanneer je kind ligt te krijsen op de grond van de supermarkt. Als je toegeeft dat ze niet in een stoeltje hoeft te zitten, omdat ze dat niet wil, dat soort zaken.
En ja, je hebt toch gelijk. Ik pakte ze altijd op, maar niet als ik eten aan 't koken was, dan kan dat gewoon niet. Is helemaal waar. Gelukkig was dat bij dochter net een rustig half uurtje (ze werd weer wakker tijdens het eten, heb dus wel een half jaar koud eten gehad met kind aan de borst :P)
Maar als ik tijd had, en dat had ik als ik thuis was meestal wel, pakte ik ze op als ze huilden ja. Of ik ging ze even bezighouden met speelgoed. Heb ook veel gelezen met kind op schoot in slaap (sliepen ze tenminste even) En ik vond dat gewoon ook erg prettig.
Als ze ouder worden, leer je vanzelf grenzen aangeven van 'nu even niet' denk ik. Mijn dochter liep trouwens al met 10 maanden en dan moet je ze wel eens (huilend) in de box zetten, als je toch echt naar de wc moet ofzo Maar dat vind ik dus geen opvoeden.
het wel/niet verwennen verhaal, komt mijns inziens dan nog weer véél later, als je wel dat snoepje geeft, wanneer je kind ligt te krijsen op de grond van de supermarkt. Als je toegeeft dat ze niet in een stoeltje hoeft te zitten, omdat ze dat niet wil, dat soort zaken.
Later is nu
vrijdag 4 mei 2007 10:12
Persoonlijk geloof ik absoluut niet in manipuleren, dingen expres doen,etc door babies. En al helemaal niet in het opvioede, streng toespreken etc. van zo'n jonge baby.
Een baby wil gewoon zijn moeder, dat is toch logisch. En hij/zij doet dus dingen om mama bij zich te krijgen. In mijn ogen staat de baby daarin volledig in zijn./haar recht. Ik heb er altijd aan toe gegeven.
Dochter is nu 16 maanden en dan nog vind ik het echte opvoeden niet beginnen. Je kunt ze nu dingen leren en soms afleren, zeggen dat iets niet mag snappen ze amper, ze snappen alleen als ik dit doe, doet mama dat. (Net als: als ik op dit knopje op het speeltje druk, volgt een geluidje.) Maar dat is ook echt alles. Afleiden helpt nog het beste. Het waarom snappen ze over het algemeen geen jota van.
In mijn ogen begint de opvoeding pas als een kind een gewetensvorming heeft doorgemaakt, en dat is zo rond een jaar of 3. Als ze echt kunnen begrijpen waarom iets zo is. Pas dan kan je echt opvoeden en een beroep doen op het onderscheid tussen goed en kwaad.
Op zo'n jonge leeftijd maken ze echt dat verschil niet.
Ik heb een hele lieve dochter, geen verwend manipulerend kreng, maar ik heb altijd direct toegegeven aan gehuil, altijd naar haar toe gegaan. Nooit genegeerd. Ze weet dat mama echt altijd direct komt, hoe dan ook. En daarom voelt ze zich blijkbaar zo veilig dat jengelen, janken, etc helemaal niet nodig is en ook niet voorkomt.
Maar goed, dat is mijn opvatting. Ieder ziet het blijkbaar weer anders.
Een baby wil gewoon zijn moeder, dat is toch logisch. En hij/zij doet dus dingen om mama bij zich te krijgen. In mijn ogen staat de baby daarin volledig in zijn./haar recht. Ik heb er altijd aan toe gegeven.
Dochter is nu 16 maanden en dan nog vind ik het echte opvoeden niet beginnen. Je kunt ze nu dingen leren en soms afleren, zeggen dat iets niet mag snappen ze amper, ze snappen alleen als ik dit doe, doet mama dat. (Net als: als ik op dit knopje op het speeltje druk, volgt een geluidje.) Maar dat is ook echt alles. Afleiden helpt nog het beste. Het waarom snappen ze over het algemeen geen jota van.
In mijn ogen begint de opvoeding pas als een kind een gewetensvorming heeft doorgemaakt, en dat is zo rond een jaar of 3. Als ze echt kunnen begrijpen waarom iets zo is. Pas dan kan je echt opvoeden en een beroep doen op het onderscheid tussen goed en kwaad.
Op zo'n jonge leeftijd maken ze echt dat verschil niet.
Ik heb een hele lieve dochter, geen verwend manipulerend kreng, maar ik heb altijd direct toegegeven aan gehuil, altijd naar haar toe gegaan. Nooit genegeerd. Ze weet dat mama echt altijd direct komt, hoe dan ook. En daarom voelt ze zich blijkbaar zo veilig dat jengelen, janken, etc helemaal niet nodig is en ook niet voorkomt.
Maar goed, dat is mijn opvatting. Ieder ziet het blijkbaar weer anders.
vrijdag 4 mei 2007 10:14
Dreamer,dat was het, wanneer gaat die zwangerschapsdementie nou eens over? Mijn derde uk is er toch al ruim drie maanden hoor.
Ik had ook van die tempramentvolle heren. En nog steeds trouwens. Zijn het beste gebaat bij duidelijke regels en structuur. Ik heb op een gegeven moment de mamma-koffie-pauze in gevoerd. De heren zelf spelen en mamma koffie. Oudste was anderhalf toen we daarmee begonnen. Werkte goed. Maar ook samen delen, samen spelen, even wachten etc. leerde ik ze vroeg aan. Nu had ik er twee binnen een jaar, dus ik kon weinig anders, maar het werkt wel. Bij de derde is het helemaal niet anders. Soms moet hij even wachten, soms de oudste twee. Pech gehad. Er is meer in de wereld dan hun persoontje.
O ja, babies worden standaard wakker onder etenstijd. We noemen Max inmiddels Sonja (Bakker). Als mijn bord vol ligt, gaan bij hem de luiken open. Oudste twee deden dat ook al en om me heen hoor ik niet anders. Zou dat de natuurs manier zijn om te zeggen dat je op dieet moet ofzo??? :D
Ik had ook van die tempramentvolle heren. En nog steeds trouwens. Zijn het beste gebaat bij duidelijke regels en structuur. Ik heb op een gegeven moment de mamma-koffie-pauze in gevoerd. De heren zelf spelen en mamma koffie. Oudste was anderhalf toen we daarmee begonnen. Werkte goed. Maar ook samen delen, samen spelen, even wachten etc. leerde ik ze vroeg aan. Nu had ik er twee binnen een jaar, dus ik kon weinig anders, maar het werkt wel. Bij de derde is het helemaal niet anders. Soms moet hij even wachten, soms de oudste twee. Pech gehad. Er is meer in de wereld dan hun persoontje.
O ja, babies worden standaard wakker onder etenstijd. We noemen Max inmiddels Sonja (Bakker). Als mijn bord vol ligt, gaan bij hem de luiken open. Oudste twee deden dat ook al en om me heen hoor ik niet anders. Zou dat de natuurs manier zijn om te zeggen dat je op dieet moet ofzo??? :D
vrijdag 4 mei 2007 10:19
Mars, je kindje is 16 maanden. Geloof me (of niet) wacht maar tot ze rond de twee jaar komt. Dat is meestal het moment waarop je toch echt moet gaan opvoeden. En een kind van twee snapt echt wel wat wel en niet mag. Ik weet nog dat mijn buurvrouw (engelachtig zoontje van nog geen anderhalf) mijn grotere en ietsofwat ondeugendere, niet echt lekker luisterende jongens zag. Haar zoontje zou zo niet worden, want dat was gewoon een kwestie van aanpakken. Ja joh. Nou, ze heeft het geweten. Zoontje is inmiddels vier en geloof me, opvoeden moet ze. Rond twee jaar sloeg hij namelijk om. Daar ging het engeltje en kwam het bengeltje (dwingelandje). Ik plaag haar er nog wel eens mee, als ze hem weer eventjes zat is. Kwestie van aanpakken toch?
vrijdag 4 mei 2007 11:02
Ik weet nog goed (achteraf leuke herinnering :P) dat m'n 9 maanden oude dochter nee-schuddend naar de video kroop ;) Inderdaad, oorzaak en gevolg, als ik daarheen kruip, zegt mama NEE.
Mijn dochter was er helaas ééntje die zich slecht liet afleiden van voorgenomen plannen, maar goed.
Het is voor mij ook eigenlijk té lang geleden, allemaal, om zeker te weten hoe ik het deed, maar als ze húilden, ging ik erheen, dát weet ik nog wel!
Neemt niet weg dat ze ook heel rustig in de box konden liggen spelen. Als je bij elk huiltje heenrent (ja, inderdaad, deed ik) dan wil dat nog steeds niet zeggen dat je de hele dag met kind op schoot zit, natuurlijk
Mijn dochter was er helaas ééntje die zich slecht liet afleiden van voorgenomen plannen, maar goed.
Het is voor mij ook eigenlijk té lang geleden, allemaal, om zeker te weten hoe ik het deed, maar als ze húilden, ging ik erheen, dát weet ik nog wel!
Neemt niet weg dat ze ook heel rustig in de box konden liggen spelen. Als je bij elk huiltje heenrent (ja, inderdaad, deed ik) dan wil dat nog steeds niet zeggen dat je de hele dag met kind op schoot zit, natuurlijk
Later is nu
