Kinderen
alle pijlers
Wat vond/vind je het zwaarst aan het ouderschap?
dinsdag 15 juli 2014 22:59
De titel zegt eigenlijk al genoeg, nog een korte toelichting.
Hier op het forum en om mij heen lees en hoor ik aardig wat geworstel met het ouderschap. Zelf heb ik ook de waarheid niet in pacht.
Uiteenlopende onderwerpen passeren de revue, soms heftig, soms alledaags, maar wel als gemene deler: 'Wat moet ik doen?!'
Voor mijn beleving van het moederschap is het positief dat ook andere moeders wel eens met hun handen in het haar blijken te zitten.
Dus vandaar mijn vraag: wat vind je het zwaarst aan het ouderschap?
Hier op het forum en om mij heen lees en hoor ik aardig wat geworstel met het ouderschap. Zelf heb ik ook de waarheid niet in pacht.
Uiteenlopende onderwerpen passeren de revue, soms heftig, soms alledaags, maar wel als gemene deler: 'Wat moet ik doen?!'
Voor mijn beleving van het moederschap is het positief dat ook andere moeders wel eens met hun handen in het haar blijken te zitten.
Dus vandaar mijn vraag: wat vind je het zwaarst aan het ouderschap?
woensdag 16 juli 2014 12:06
Ik moet tot mijn schaamte bekennen dat ik me tot nu toe weinig zorgen heb gemaakt over mijn kinderen. Ze zijn over het algemeen zeer gezond, vrolijk, kunnen goed leren, ontwikkelen zich prima, en vage zorgen over de toekomst of alles wat er mis zou kunnen gaan, daar doe ik sowieso al nooit aan.
Wat ik zelf het zwaarste vind is dat ik nooit meer tijd voor mezelf heb. Ja, 's avonds na half 10 of zo, als al het werk is gedaan, en iedereen in bed ligt. Maar dan ben ik zelf ook kapot en wil ik alleen nog maar slapen. Ik zou het heerlijk vinden als ik overdag af en toe een paar uurtjes helemaal alleen kan zijn, zonder lawaai, drukte, vragen, en zonder te hoeven opletten. Ik vrees dat dat pas gaat gebeuren over drie jaar als de jongste naar school gaat.
Wat ik zelf het zwaarste vind is dat ik nooit meer tijd voor mezelf heb. Ja, 's avonds na half 10 of zo, als al het werk is gedaan, en iedereen in bed ligt. Maar dan ben ik zelf ook kapot en wil ik alleen nog maar slapen. Ik zou het heerlijk vinden als ik overdag af en toe een paar uurtjes helemaal alleen kan zijn, zonder lawaai, drukte, vragen, en zonder te hoeven opletten. Ik vrees dat dat pas gaat gebeuren over drie jaar als de jongste naar school gaat.
..
woensdag 16 juli 2014 13:42
Mijn ex-man en ik hebben heel bewust besloten dat graag een kindje wouden. Was ook redelijk snel raak. Maar toen het kindje er eenmaal was realiseerde hij zich dat ons oude leven we was.
We zaten nogal goed in de slappe was ; hadden 4 auto's , 2 paarden, 3 crossauto's, gingen 4 keer per jaar op vakantie en we konden zomaar even naar de media markt gaan om het aller nieuwe te kopen.
De mooie sport auto's zijn omgeruild voor een praktische auto, heb met pijn in mijn hart 1 paard moeten verkopen wegens tijd gebrek, was geen elk weekend autocross meer en de vakantie's werden beperkt tot 2 keer per jaar.
Ook was ik vaak op reis naar Amerika voor het werk, (heb samen met mijn vader een bedrijf) we probeerde daar een afdeling van het bedrijf op te zetten en ik vloog iedere maand even naar Amerika. Dat word nu door personeel gedaan.
Tja we hebben heel veel mooie dingen in huis ingeruild voor praktische dingen, of veiliger gemaakt.
En dan de driftbuien, de eeuwige vragen, het nooit zomaar even weg kunnen, vroeg opstaan want ik moet eerst mezelf klaar maken en dan hem en hem naar school/opvang brengen.
Maar het is het allemaal waard! Ondanks dat hij mijn Perzisch tapijt heeft verknoeid door er op te kotsen en er verf op te gooien. Hij de bekleding van mijn auto heeft verkloot met zijn chocoladetengels, hij tegen mijn auto op gebots is waar een mooie deuk zat. Hij heeft 2 van mijn Chanel pakken onderkots die ik we kon gooien. Hij heeft mijn witte Louise Vuitton tas gekeurd zodat hij wat mooier werd. Kortom ik heb een draak!
Maar hij is wel mijn draak, waar ik heel veel van hou. En je vergeet alles zodra hij zegt dat hij jou de allerliefste mama vind.
Wat het zwaarste aan het moederschap is? Tja het is soms als alleen staande moeder allemaal zwaar, maar zeker de moeite waard!
We zaten nogal goed in de slappe was ; hadden 4 auto's , 2 paarden, 3 crossauto's, gingen 4 keer per jaar op vakantie en we konden zomaar even naar de media markt gaan om het aller nieuwe te kopen.
De mooie sport auto's zijn omgeruild voor een praktische auto, heb met pijn in mijn hart 1 paard moeten verkopen wegens tijd gebrek, was geen elk weekend autocross meer en de vakantie's werden beperkt tot 2 keer per jaar.
Ook was ik vaak op reis naar Amerika voor het werk, (heb samen met mijn vader een bedrijf) we probeerde daar een afdeling van het bedrijf op te zetten en ik vloog iedere maand even naar Amerika. Dat word nu door personeel gedaan.
Tja we hebben heel veel mooie dingen in huis ingeruild voor praktische dingen, of veiliger gemaakt.
En dan de driftbuien, de eeuwige vragen, het nooit zomaar even weg kunnen, vroeg opstaan want ik moet eerst mezelf klaar maken en dan hem en hem naar school/opvang brengen.
Maar het is het allemaal waard! Ondanks dat hij mijn Perzisch tapijt heeft verknoeid door er op te kotsen en er verf op te gooien. Hij de bekleding van mijn auto heeft verkloot met zijn chocoladetengels, hij tegen mijn auto op gebots is waar een mooie deuk zat. Hij heeft 2 van mijn Chanel pakken onderkots die ik we kon gooien. Hij heeft mijn witte Louise Vuitton tas gekeurd zodat hij wat mooier werd. Kortom ik heb een draak!
Maar hij is wel mijn draak, waar ik heel veel van hou. En je vergeet alles zodra hij zegt dat hij jou de allerliefste mama vind.
Wat het zwaarste aan het moederschap is? Tja het is soms als alleen staande moeder allemaal zwaar, maar zeker de moeite waard!
woensdag 16 juli 2014 13:52
quote:blauwmetstippen schreef op 15 juli 2014 @ 23:21:
Wat ik het zwaarste vond, is dat werkelijk iedereen zich er ongevraagd! mee bemoeid.
Moet hij geen mutsje op, hij heeft vast honger, leg hem toch in bed, laat het joch even huilen, breng je hem in je vakantie ook naar het kdv, één koekje kan geen kwaad, waarom heeft hij een helm op op z'n loopfiets, bij mij blijven ze zitten tot hun bord leeg is, een keer later naar bed moet kunnen hoor, het wordt wel tijd dat hij zelf zijn ritsen leert dichtmaken, ec. etc. etc.
Dit.
En... ik voel mij af en toe erg schuldig naar man en kind toe. Man zit op dit moment werkeloos thuis en heeft eigenlijk een soort van 'moeder rol' over onze spruit op zich genomen, terwijl ik 32 uur in de week werk.
Ik weet dat hij niet de moeder is van ons kind, maar bij mij stond vroeger moeder worden altijd stipt op nummer één en heb het gevoel doordat ik hem maar 1.5 uur per dag zie enorm verwaarloos. Een slechte moeder ben.
Ik heb nu vaker het gevoel dat ik [mijn] vader ben- ook al koos mijn vader bewust voor carriere en liet hij de zorg van zijn kinderen aan mijn moeder over. Meer eigenlijk omdat de tijd dat mijn partner thuis zit echt al langer dan een 'maand of 2' is. Tegelijkertijd ben ik natuurlijk enorm dankbaar dat mijn kind niet naar een KDV hoeft te gaan, maar een op een aandacht van zijn vader krijgt.
Ach ja. Het leven gaat zoals het gaan moet en zo heeft elk nadeel ook weer een voordeel
Wat ik het zwaarste vond, is dat werkelijk iedereen zich er ongevraagd! mee bemoeid.
Moet hij geen mutsje op, hij heeft vast honger, leg hem toch in bed, laat het joch even huilen, breng je hem in je vakantie ook naar het kdv, één koekje kan geen kwaad, waarom heeft hij een helm op op z'n loopfiets, bij mij blijven ze zitten tot hun bord leeg is, een keer later naar bed moet kunnen hoor, het wordt wel tijd dat hij zelf zijn ritsen leert dichtmaken, ec. etc. etc.
Dit.
En... ik voel mij af en toe erg schuldig naar man en kind toe. Man zit op dit moment werkeloos thuis en heeft eigenlijk een soort van 'moeder rol' over onze spruit op zich genomen, terwijl ik 32 uur in de week werk.
Ik weet dat hij niet de moeder is van ons kind, maar bij mij stond vroeger moeder worden altijd stipt op nummer één en heb het gevoel doordat ik hem maar 1.5 uur per dag zie enorm verwaarloos. Een slechte moeder ben.
Ik heb nu vaker het gevoel dat ik [mijn] vader ben- ook al koos mijn vader bewust voor carriere en liet hij de zorg van zijn kinderen aan mijn moeder over. Meer eigenlijk omdat de tijd dat mijn partner thuis zit echt al langer dan een 'maand of 2' is. Tegelijkertijd ben ik natuurlijk enorm dankbaar dat mijn kind niet naar een KDV hoeft te gaan, maar een op een aandacht van zijn vader krijgt.
Ach ja. Het leven gaat zoals het gaan moet en zo heeft elk nadeel ook weer een voordeel
Two roads diverged in a wood and I - I took the one less traveled by, and that has made all the difference. ~R. Frost
woensdag 16 juli 2014 13:58
alles wat hier wordt genoemd.
Ook zo dubbel± alle minder leuke dingen komen voort uit iets leuks.
Het is toch een heel apart gevoel om als een soort rockster achtervolgd te worden. Waar je ook staat een continu babbelende kleuter en een baby aan je been. Ik kan er soms echt van gillen van GA EENS WEG! Maar het is ook zo schattig. En op een gegeven moment willen ze niks meer van je weten dus ook zo ´zonde´ om er niet van te genieten.
Het gaat te snel voorbij.
Dat vind ik denk ik het zwaarste nu ik zo schrijf. Ik kan echt wel huilen als ik bedenk dat ik mijn zoontje nooit meer pasgeboren zal zien. Dat continu afscheid nemen van fases vind ik denk ik het moeilijkst.
Ook zo dubbel± alle minder leuke dingen komen voort uit iets leuks.
Het is toch een heel apart gevoel om als een soort rockster achtervolgd te worden. Waar je ook staat een continu babbelende kleuter en een baby aan je been. Ik kan er soms echt van gillen van GA EENS WEG! Maar het is ook zo schattig. En op een gegeven moment willen ze niks meer van je weten dus ook zo ´zonde´ om er niet van te genieten.
Het gaat te snel voorbij.
Dat vind ik denk ik het zwaarste nu ik zo schrijf. Ik kan echt wel huilen als ik bedenk dat ik mijn zoontje nooit meer pasgeboren zal zien. Dat continu afscheid nemen van fases vind ik denk ik het moeilijkst.
woensdag 16 juli 2014 14:00
Mijn dochter is alles behalve een schone slaapster (20mnd) en dat vind ik behoorlijk zwaar.
Maar het aller zwaarst vind ik wat al eerder genoemd is, de zorgen. Er is niets op de wereld waar ik meer van hou dan mijn kleine meisje en ik zou haar nooit kunnen missen, dat gevoel is heel intens en daar komen dus ook die zorgen om haar kwijt te raken bij. Je relativeert natuurlijk dagelijks maar op sommige momenten komen die gedachten toch even bovendrijven, jakkie.
Maar het aller zwaarst vind ik wat al eerder genoemd is, de zorgen. Er is niets op de wereld waar ik meer van hou dan mijn kleine meisje en ik zou haar nooit kunnen missen, dat gevoel is heel intens en daar komen dus ook die zorgen om haar kwijt te raken bij. Je relativeert natuurlijk dagelijks maar op sommige momenten komen die gedachten toch even bovendrijven, jakkie.
woensdag 16 juli 2014 14:01
quote:haakje schreef op 16 juli 2014 @ 13:58:
alles wat hier wordt genoemd.
Ook zo dubbel± alle minder leuke dingen komen voort uit iets leuks.
Het is toch een heel apart gevoel om als een soort rockster achtervolgd te worden. Waar je ook staat een continu babbelende kleuter en een baby aan je been. Ik kan er soms echt van gillen van GA EENS WEG! Maar het is ook zo schattig. En op een gegeven moment willen ze niks meer van je weten dus ook zo ´zonde´ om er niet van te genieten.
Het gaat te snel voorbij.
Dat vind ik denk ik het zwaarste nu ik zo schrijf. Ik kan echt wel huilen als ik bedenk dat ik mijn zoontje nooit meer pasgeboren zal zien. Dat continu afscheid nemen van fases vind ik denk ik het moeilijkst.Zo herkenbaar dit!!!
alles wat hier wordt genoemd.
Ook zo dubbel± alle minder leuke dingen komen voort uit iets leuks.
Het is toch een heel apart gevoel om als een soort rockster achtervolgd te worden. Waar je ook staat een continu babbelende kleuter en een baby aan je been. Ik kan er soms echt van gillen van GA EENS WEG! Maar het is ook zo schattig. En op een gegeven moment willen ze niks meer van je weten dus ook zo ´zonde´ om er niet van te genieten.
Het gaat te snel voorbij.
Dat vind ik denk ik het zwaarste nu ik zo schrijf. Ik kan echt wel huilen als ik bedenk dat ik mijn zoontje nooit meer pasgeboren zal zien. Dat continu afscheid nemen van fases vind ik denk ik het moeilijkst.Zo herkenbaar dit!!!
woensdag 16 juli 2014 14:12
Wat een leuk topic lisaviva! Allemaal inderdaad zo herkenbaar, zit het met een grote grijns te lezen. Behalve de reacties over wat me te wachten staat als ze ouder worden 
Ik zit nu midden in de Waarom fase en dat vind ik heel erg zwaar.
Hij: Waarom?
Ik: Nou zus en zo.
Hij: Oh. Hoe komt dat?
Ik: Nou als dit of dat, dan was het zus of zo.
Hij: Waarom?
En weer opnieuw. Om gek van te worden haha! Vroeger dacht ik altijd: als mijn kind in de Waaromfase komt, ga ik alle vragen beantwoorden, want daar leert hij van en ze vragen niet voor niks! Maar al in week 1 van de fase ben ik ermee opgehouden. Nu is het meer dan eens: Schatje, ga nu maar even zelf spelen dan kan mama even autorijden/koken/wat dan ook.
En ook ik vond de eerste anderhalf jaar het zwaarst. Het constant moeten zorgen. Ik vind het heerlijk als ze wat zelfstandiger zijn en lach me kapot om de dingen die ze dan zeggen en doen!
Ik zit nu midden in de Waarom fase en dat vind ik heel erg zwaar.
Hij: Waarom?
Ik: Nou zus en zo.
Hij: Oh. Hoe komt dat?
Ik: Nou als dit of dat, dan was het zus of zo.
Hij: Waarom?
En weer opnieuw. Om gek van te worden haha! Vroeger dacht ik altijd: als mijn kind in de Waaromfase komt, ga ik alle vragen beantwoorden, want daar leert hij van en ze vragen niet voor niks! Maar al in week 1 van de fase ben ik ermee opgehouden. Nu is het meer dan eens: Schatje, ga nu maar even zelf spelen dan kan mama even autorijden/koken/wat dan ook
.En ook ik vond de eerste anderhalf jaar het zwaarst. Het constant moeten zorgen. Ik vind het heerlijk als ze wat zelfstandiger zijn en lach me kapot om de dingen die ze dan zeggen en doen!
The road to hell is paved with good intentions
woensdag 16 juli 2014 14:23
Ohja en alles klaarzetten als je de deur uitgaat. En dat je dan onderweg erachter komt dat je een spuugdoekje bent vergeten en dat dan juist dochter de halve voeding eruit kotst... Of dan juist een spuitluier kreeg als ik even ging lunchen bij mijn moeder en ik geen schoon broekje/romper bij me had...
En nu de verse hapjes die ik voor haar maak, sta ik `s avonds gewoon 2 uur extra in de keuken zodat ik dochter weer 4 avonden kan voorzien van vers eten *zucht*. En een man die dan zegt: "Tja, je doet het zelf, je kan ook gewoon Olvarit geven.".
En nu de verse hapjes die ik voor haar maak, sta ik `s avonds gewoon 2 uur extra in de keuken zodat ik dochter weer 4 avonden kan voorzien van vers eten *zucht*. En een man die dan zegt: "Tja, je doet het zelf, je kan ook gewoon Olvarit geven.".
woensdag 16 juli 2014 14:25
Het valt me tot nu toe reuze mee eigenlijk (zijn nu 14 en 16), laatst hadden we onze eerste gebroken nacht, omdat oudste erg laat thuis kwam, maar zwaar vond ik dat nou ook weer niet echt, hoort er ook bij. Zwaarste vind ik omgaan met trieste gebeurtenissen, zoals een vriendinnetje van jongste dat zelfmoord heeft gepleegd, gelukkig heeft de school daar ook veel in gedaan.
woensdag 16 juli 2014 14:42
Het zwaarste vind ik dat ik zelden nog echt tijd voor mezelf heb. Ergens blijf ik altijd alert, in theorie kan er elk moment iets gebeuren waardoor dochter mij nodig heeft.
En altijd wakker worden van een externe factor. Of de wekker of geroep van mijn dochter. Ik vind het heerlijk om lekker rustig wakker te worden, dat gebeurt nu haast nooit meer. Gelukkig ben ik nu zo ver dat dochter wel eens zomaar voor de leuk bij opa en oma blijft logeren. Dan heb ik mijn ochtendrust.
En altijd wakker worden van een externe factor. Of de wekker of geroep van mijn dochter. Ik vind het heerlijk om lekker rustig wakker te worden, dat gebeurt nu haast nooit meer. Gelukkig ben ik nu zo ver dat dochter wel eens zomaar voor de leuk bij opa en oma blijft logeren. Dan heb ik mijn ochtendrust.
woensdag 16 juli 2014 16:20
quote:Zusenzoo schreef op 15 juli 2014 @ 23:33:
Wat ik moeilijk vind is dat ik zoveel veel van ze houd en het graag zo goed wil doen en zo hoop dat ik ze een beetje leuk aflever aan de maatschappij en dat ze gelukkig zijn. Dat dat allemaal een beetje op mijn schouders ligt, dat gevoel.
Leuk verwoord, erg herkenbaar allemaal, vroeg me soms af of ik er 'te zwaar' in stond, maar dat valt reuze mee.
Die twijfels en zorgen, het missen van tijd voor jezelf, wat saaie babytijd, wordt hier meerdere malen genoemd.
Mooi, al die reacties.
Wat ik moeilijk vind is dat ik zoveel veel van ze houd en het graag zo goed wil doen en zo hoop dat ik ze een beetje leuk aflever aan de maatschappij en dat ze gelukkig zijn. Dat dat allemaal een beetje op mijn schouders ligt, dat gevoel.
Leuk verwoord, erg herkenbaar allemaal, vroeg me soms af of ik er 'te zwaar' in stond, maar dat valt reuze mee.
Die twijfels en zorgen, het missen van tijd voor jezelf, wat saaie babytijd, wordt hier meerdere malen genoemd.
Mooi, al die reacties.
woensdag 16 juli 2014 17:07
woensdag 16 juli 2014 19:29
Ik vind het soms enorm zwaar dat ik geen seconde tijd voor mezelf heb. Mijn peuter en kleuter zijn allebei enorme kletskousen en spelen allebei het allerliefst met mama…. Zelfs op de wc staan ze voor mijn deur (of gewoon bij mij in de wc) door te kletsen. Pas 's avonds laat, als de hond is verzorgd, het huis opgeruimd etc. dan is het even tijd voor mijzelf, maar dan ben ik veel te moe om nog iets te doen.
En het eeuwige geruzie onderling, houdt dat ooit op? Wie geeft me hoop???
En het eeuwige geruzie onderling, houdt dat ooit op? Wie geeft me hoop???
woensdag 16 juli 2014 19:43
quote:dessii schreef op 16 juli 2014 @ 17:07:
Toen mijn kindtje geboren werd kreeg ik heel symbolisch het oude piraten sier pistool van mijn vader. Hij maakte vroeg altijd grapjes dat mochten wij ooit met een klootzak thuis komen hij het probleem wel even zou oplossen.
Mocht mijn zoontje dus ooit met een profiterende bitch thuis komen...oh ik vind dat al moeilijk bij de jongeren met wie ik werk....had er nog niet bij stilgestaan dat dit natuurlijk ook met mijn eigen kinderen kan...ik doe net of ik dit niet heb gelezen
Toen mijn kindtje geboren werd kreeg ik heel symbolisch het oude piraten sier pistool van mijn vader. Hij maakte vroeg altijd grapjes dat mochten wij ooit met een klootzak thuis komen hij het probleem wel even zou oplossen.
Mocht mijn zoontje dus ooit met een profiterende bitch thuis komen...oh ik vind dat al moeilijk bij de jongeren met wie ik werk....had er nog niet bij stilgestaan dat dit natuurlijk ook met mijn eigen kinderen kan...ik doe net of ik dit niet heb gelezen
woensdag 16 juli 2014 21:46
quote:_nora_ schreef op 16 juli 2014 @ 00:40:
Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen..
Ik hoor het vaker maar ervaar dat zelf helemaal niet zo.
Het eerste jaar met een baby dat vond ik bij alledrie het zwaarst.
Hoe ouder ze worden hoe leuker ik het vind.
Pubers vind ik erg leuk, de ontwikkeling zien en volgen van kind naar autonome volwassene daar geniet ik van.Ja, dat heb ik precies zo ervaren eigenlijk. Vooral omdat mijn oudste in het begin veel gezondheidsproblemen had. Daarna werd het alleen maar makkelijker.
Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen..
Ik hoor het vaker maar ervaar dat zelf helemaal niet zo.
Het eerste jaar met een baby dat vond ik bij alledrie het zwaarst.
Hoe ouder ze worden hoe leuker ik het vind.
Pubers vind ik erg leuk, de ontwikkeling zien en volgen van kind naar autonome volwassene daar geniet ik van.Ja, dat heb ik precies zo ervaren eigenlijk. Vooral omdat mijn oudste in het begin veel gezondheidsproblemen had. Daarna werd het alleen maar makkelijker.
woensdag 16 juli 2014 22:53
Inderdaad dat nooit een moment rust hebben. In de badkamer staat kleuter tegen me te praten terwijl ik sta te douchen en wil ze dat ik met haar meezing. In de keuken tijdens het koken klinkt het gekwebbel van haar in mijn oren en hangt dreumes broer te bungelen aan mijn been. Ben ik aan de telefoon krijgen ze ondertussen ruzie over een speeltje. Sowieso waar de ene mee speelt wil de ander perse hebben. Zit ik op de wc staan ze beide om me heen. Nog erger is eigenlijk als ze dan ineens samen weggaan terwijl ik daar zit. Hoor ik ineens allemaal kabaal vanuit de keuken waardoor ik alleen maar zsm mijn broek omhoog wil hijsen om er naartoe te rennen (wat is er aan de hand?). En dan de momenten dat er iets met ze is... 
zoontje valt weer eens hard op zijn gezicht, dochter is verdrietig omdat ze geen zin heeft in school want 'ze wil bij mamma zijn' of ze heeft weer eens last van haar luchtweg problemen... Zo moeilijk want je wilt je kinderen eigenlijk alleen maar gelukkig en vrolijk zien (behoorlijk onrealistisch natuurlijk). Ik vind ouderschap een prachtige doch pittige onderneming. Maar ik zou niet anders meer willen
zoontje valt weer eens hard op zijn gezicht, dochter is verdrietig omdat ze geen zin heeft in school want 'ze wil bij mamma zijn' of ze heeft weer eens last van haar luchtweg problemen... Zo moeilijk want je wilt je kinderen eigenlijk alleen maar gelukkig en vrolijk zien (behoorlijk onrealistisch natuurlijk). Ik vind ouderschap een prachtige doch pittige onderneming. Maar ik zou niet anders meer willen
woensdag 16 juli 2014 22:59
Herkenbare dingen! Ik denk dat elke fase weer z'n eigen uitdagingen brengt (ze zijn nu net 1 en 3). Momenteel vind ik het never-ending bezig zijn het zwaarst. Kom ik uit mn werk (ik werk 4 dagen), kinderen halen, koken, knuffelen en in bed, opruimen en heel regelmatig 'savonds / 'snachts weer een wakker kind. Alle regeldingen en sociale dingen komen aan op het weekend. En daarbij het gegeven dat je elk moment 24/7 beschikbaar moet zijn, 's nachts je bed uitspringen als er een wakker wordt etc., maakt dat ik soms enorm verlang naar me-time (en me afvraag wat ik voordat ik kinderen had in vredesnaam allemaal deed )
