Lijf & Lijn
alle pijlers
Anorexia versus obesitas
donderdag 8 december 2016 08:42
Vol afschuw heb ik gekeken, net als vele anderen, naar de documentaire van Emma, het meisje met anorexia. Afschuwelijk, hoe je zo'n lichaam ziet aftakelen, wat verschrikkelijk voor dat meisje en voor haar omgeving. Gisteravond bij Humberto Tan werd het nog even toegelicht. Wat voor een vreselijke ziekte het is en waarvan zelfs artsen niet precies weten hoe en waarom. Op dat moment realiseerde ik mij dat ik veel overeenkomsten zie met obesitas. Mijn beste vriendin heeft zwaar overgewicht. Altijd met haar gewicht bezig. Een paar jaar geleden heeft ze, onder begeleiding, een zwaar programma gevolgd. Ze is toen 45 kg! afgevallen. Wat waren we trots op haar. Ze was dol- en dolgelukkig, iedereen prees haar de hemel in. Ik heb altijd gedacht dat zij nooit meer dik zou worden. Ze wist nu immers hoe het was om weer slank en sexy te zijn. En toch, na ongeveer een jaar, verviel ze langzamerhand weer in het oude patroon. Ze heeft mij zelf wel eens verteld dat ze het ene moment jankend voor de spiegel stond, walgend van haar en haar vreselijke lichaam, om meteen daarna naar de kast te lopen en een zak chips leeg te vreten. Ze begreep er zelf helemaal niets van.
En gisteravond zag ik de overeenkomsten met Emma, die dolgelukkig op de fiets zat, blij was dat ze weer wat kon, echt de wil had om beter te worden en later toch weer verviel in niet eten en afvallen.
Er is geen mens in de wereld die een anorexia patiënt zal veroordelen. Iedereen vind het doodzielig en ze kunnen alle steun krijgen die ze hebben moeten. En terecht ook. Maar iemand met obesitas wordt eigenlijk altijd gezien als een zwak persoon, iemand die niet wil, iemand die maar gewoon niet meer zoveel moet eten en flink moet gaan sporten. Waarom krijgt iemand met anorexia alle steun van de wereld en wordt iemand met overgewicht gezien als een zwakkeling? Ik wil nu niet meteen iedereen die te zwaar is als patiënt betitelen, net zomin als dat slanke mensen niet altijd anorexia hebben. Waar het mij omgaat is dat anorexia patiënten kunnen rekenen op alle begrip en compassie, terwijl iemand met overgewicht vaak als dom wordt gezien; eigen schuld, dikke bult.
En gisteravond zag ik de overeenkomsten met Emma, die dolgelukkig op de fiets zat, blij was dat ze weer wat kon, echt de wil had om beter te worden en later toch weer verviel in niet eten en afvallen.
Er is geen mens in de wereld die een anorexia patiënt zal veroordelen. Iedereen vind het doodzielig en ze kunnen alle steun krijgen die ze hebben moeten. En terecht ook. Maar iemand met obesitas wordt eigenlijk altijd gezien als een zwak persoon, iemand die niet wil, iemand die maar gewoon niet meer zoveel moet eten en flink moet gaan sporten. Waarom krijgt iemand met anorexia alle steun van de wereld en wordt iemand met overgewicht gezien als een zwakkeling? Ik wil nu niet meteen iedereen die te zwaar is als patiënt betitelen, net zomin als dat slanke mensen niet altijd anorexia hebben. Waar het mij omgaat is dat anorexia patiënten kunnen rekenen op alle begrip en compassie, terwijl iemand met overgewicht vaak als dom wordt gezien; eigen schuld, dikke bult.
donderdag 8 december 2016 08:45
quote:Hayek schreef op 08 december 2016 @ 08:43:
Klopt. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld rokers. Dat zijn maar slappelingen omdat ze niet stoppen. Voor sommige mensen is de wereld wat té eenvoudig..........Wat een ku;l. Dat heeft niets te maken met anorexia of obesitas.
Klopt. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld rokers. Dat zijn maar slappelingen omdat ze niet stoppen. Voor sommige mensen is de wereld wat té eenvoudig..........Wat een ku;l. Dat heeft niets te maken met anorexia of obesitas.
Alles komt goed, alleen de rest niet
donderdag 8 december 2016 08:46
quote:yasmijn schreef op 08 december 2016 @ 08:45:
[...]
Wat een ku;l. Dat heeft niets te maken met anorexia of obesitas.Ik zal er nog even serieus op reageren: waar het mij om gaat, is dat verslavingen en ander dwangmatig gedrag wel degelijk ALLES met elkaar te maken hebben.
[...]
Wat een ku;l. Dat heeft niets te maken met anorexia of obesitas.Ik zal er nog even serieus op reageren: waar het mij om gaat, is dat verslavingen en ander dwangmatig gedrag wel degelijk ALLES met elkaar te maken hebben.
Oh dear, how sad, never mind.
donderdag 8 december 2016 08:47
Wat een lief bericht Vivamien! Althans, voor mij persoonlijk dus.. Ik worstel al 37 jaar met een eetstoornis, zijnde BED. Ik heb bijna twee jaar geleden besloten om een gastric bypass te laten doen, wil gewoon gezond oud worden. Daarvoor heb ik werkelijk elk dieet gevolgd en ben ook regelmatig veel afgevallen. Maar zoals jij beschrijft van je vriendin, dat bleef allemaal niet bestaan....
Ik ben nu dus 50 kilo afgevallen met de operatie maar toch krijg ik nog regelmatig te horen: o, je hebt het niet zelf gedaan. Mmmm.... Het is en blijft nog steeds een dagelijkse strijd en ik ben nu nog meer met eten bezig dan ik ooit ben geweest. En ook dreig ik toch regelmatig weer terug te vallen. Ben nu weer in therapie gegaan om het wellicht toch eens tussen mijn oren goed te krijgen (heb al heel veel therapie gedaan hoor, dit is zeker niet de eerste keer...).
En dan doet het me goed om te lezen dat iemand die geen eetprobleem dit ook signaleert! Er zullen vast nog heel veel reacties komen dat het wel je eigen schuld en je gewoon minder moet eten (ook veel hulpverleners hebben nog steeds deze gedachte hoor!) maar deze ontvang ik graag
Ik ben nu dus 50 kilo afgevallen met de operatie maar toch krijg ik nog regelmatig te horen: o, je hebt het niet zelf gedaan. Mmmm.... Het is en blijft nog steeds een dagelijkse strijd en ik ben nu nog meer met eten bezig dan ik ooit ben geweest. En ook dreig ik toch regelmatig weer terug te vallen. Ben nu weer in therapie gegaan om het wellicht toch eens tussen mijn oren goed te krijgen (heb al heel veel therapie gedaan hoor, dit is zeker niet de eerste keer...).
En dan doet het me goed om te lezen dat iemand die geen eetprobleem dit ook signaleert! Er zullen vast nog heel veel reacties komen dat het wel je eigen schuld en je gewoon minder moet eten (ook veel hulpverleners hebben nog steeds deze gedachte hoor!) maar deze ontvang ik graag
Het is zoals het is
donderdag 8 december 2016 08:47
quote:yasmijn schreef op 08 december 2016 @ 08:45:
[...]
Wat een ku;l. Dat heeft niets te maken met anorexia of obesitas.
Maar is evengoed een verslaving, dus psychisch. En roken is vaak een reactie op stress. Dus de vergelijking gaat misschien niet helemaal op, want zeker de start is heel anders.
Maar zie er maar eens vanaf te komen.
[...]
Wat een ku;l. Dat heeft niets te maken met anorexia of obesitas.
Maar is evengoed een verslaving, dus psychisch. En roken is vaak een reactie op stress. Dus de vergelijking gaat misschien niet helemaal op, want zeker de start is heel anders.
Maar zie er maar eens vanaf te komen.
donderdag 8 december 2016 08:49
quote:yasmijn schreef op 08 december 2016 @ 08:44:
Ik geloof niet dat dat helemaal waar is. Ik persoonlijk zie mensen met obesitas niet als zwak en dom. Ook daar ligt een grondslag aan.Ik ook niet. Maar zet maar eens iemand met obesitas bij Humberto Tan en lees dan alle Twitter berichten eens door. Ik denk dat je je lam schrikt. Dat was bij Emma toch echt niet het geval. Daar is alleen maar begrip.
Ik geloof niet dat dat helemaal waar is. Ik persoonlijk zie mensen met obesitas niet als zwak en dom. Ook daar ligt een grondslag aan.Ik ook niet. Maar zet maar eens iemand met obesitas bij Humberto Tan en lees dan alle Twitter berichten eens door. Ik denk dat je je lam schrikt. Dat was bij Emma toch echt niet het geval. Daar is alleen maar begrip.
donderdag 8 december 2016 08:50
Ik vind het een mooie redenering. En ik ben het met je eens dat het onrechtvaardig is dat zoveel mensen vinden dat overgewicht iemands eigen schuld is.
Ik denk wel dat het essentiële verschil met anorexia is, dat anorexiapatienten een vertekend lichaamsbeeld hebben. Zij vinden zichzelf echt te dik en het idee om aan te komen is doodeng. Voor obese mensen is het echt een struggle met voedsel zelf, het niet op tijd verzadigd zijn, een disbalans in signaalstoffen in het lichaam die gerelateerd zijn aan voedsel.
Maar niettemin allebei dodelijk en allebei aandoeningen waar mensen heel ongelukkig van kunnen worden.
Ik denk wel dat het essentiële verschil met anorexia is, dat anorexiapatienten een vertekend lichaamsbeeld hebben. Zij vinden zichzelf echt te dik en het idee om aan te komen is doodeng. Voor obese mensen is het echt een struggle met voedsel zelf, het niet op tijd verzadigd zijn, een disbalans in signaalstoffen in het lichaam die gerelateerd zijn aan voedsel.
Maar niettemin allebei dodelijk en allebei aandoeningen waar mensen heel ongelukkig van kunnen worden.
Occam's razor
donderdag 8 december 2016 08:50
Een paar weken geleden was er een programma op tv (Monitor: http://demonitor.ncrv.nl/uitzendingen/d ... s-epidemie) waarin o.a. ook dit voorbijkwam: tegen iemand met obesitas wordt gezegd dat hij/zij gewoon minder moet eten, terwijl er niemand tegen een anorexia-patiënt zal zeggen dat hij/zij gewoon wat meer moet eten.
Dat er mensen zijn met een falend honger-verzadigings-systeem, dat dat systeem sowieso niet bij iedereen even goed werkt.
Ik vond het erg verhelderend en ik hoop echt dat de veroordeling t.o.v. dikke mensen (of idd tegenover rokers) minder zal worden.
Ik ben inmiddels (weer) onder behandeling voor mijn obesitas en realiseer me inmiddels dat ik werkelijk ALTIJD honger heb. En dat ik die honger dus moet negeren, anders weeg ik over een paar jaar zeker 200 kilo.
Vriendinnen die gaan eten als ze honger hebben, ik vind het verbazingwekkend. Want dat betekent dat ze blijkbaar ook regelmatig geen honger hebben.
Het gevoel dat ik genoeg gegeten heb ken ik niet, of alleen na een 7-gangen kerstdiner ofzo. Als ik altijd zou eten tot ik het gevoel heb dat ik genoeg heb zou ik tonnetje rond worden.
Ik denk dus eigenlijk dat het ontzettend knap is dat ik 'slechts' 50 kilo overgewicht heb. Maar ik word behandeld alsof ik een zwakkeling en een loser ben. Jammer.
Dat er mensen zijn met een falend honger-verzadigings-systeem, dat dat systeem sowieso niet bij iedereen even goed werkt.
Ik vond het erg verhelderend en ik hoop echt dat de veroordeling t.o.v. dikke mensen (of idd tegenover rokers) minder zal worden.
Ik ben inmiddels (weer) onder behandeling voor mijn obesitas en realiseer me inmiddels dat ik werkelijk ALTIJD honger heb. En dat ik die honger dus moet negeren, anders weeg ik over een paar jaar zeker 200 kilo.
Vriendinnen die gaan eten als ze honger hebben, ik vind het verbazingwekkend. Want dat betekent dat ze blijkbaar ook regelmatig geen honger hebben.
Het gevoel dat ik genoeg gegeten heb ken ik niet, of alleen na een 7-gangen kerstdiner ofzo. Als ik altijd zou eten tot ik het gevoel heb dat ik genoeg heb zou ik tonnetje rond worden.
Ik denk dus eigenlijk dat het ontzettend knap is dat ik 'slechts' 50 kilo overgewicht heb. Maar ik word behandeld alsof ik een zwakkeling en een loser ben. Jammer.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
donderdag 8 december 2016 08:52
quote:mary57 schreef op 08 december 2016 @ 08:49:
Je veroordeelt (onbewust) zelf ook mensen met overgewicht Vivamien.
Je zegt dat je vriendin wist wat het was om slank én sexy te zijn, dus je kunt niet sexy zijn met overgewicht?
Sjonge jonge. Wat een vervelende reactie.
Ik denk eerder dat die vriendin zich sexy voelde in haar slankere postuur en dit uitsprak naar TO.
Hoe dan ook vind ik je reactie naar overkomen.
Je veroordeelt (onbewust) zelf ook mensen met overgewicht Vivamien.
Je zegt dat je vriendin wist wat het was om slank én sexy te zijn, dus je kunt niet sexy zijn met overgewicht?
Sjonge jonge. Wat een vervelende reactie.
Ik denk eerder dat die vriendin zich sexy voelde in haar slankere postuur en dit uitsprak naar TO.
Hoe dan ook vind ik je reactie naar overkomen.
donderdag 8 december 2016 08:55
quote:Principe-Prinses schreef op 08 december 2016 @ 08:47:
[...]
Maar is evengoed een verslaving, dus psychisch. En roken is vaak een reactie op stress. Dus de vergelijking gaat misschien niet helemaal op, want zeker de start is heel anders.
Maar zie er maar eens vanaf te komen.
Ik zie het zo; roken start vaak als meeloopgedrag. Eetbuien en dan overgeven, ook. Niet /over-eten is een controledwang. En roken en overgeven worden ook een vorm van controledwang na die eerste keren 'meelopen'.
Ergens is er een 'voorbeeld' voor een jong iemand die meegezogen wordt in de ellende, of het nu het nadoen van leeftijdgenoten / Idolen is, of de moeder die haar kind duidelijk laag weten dat het te dik os / niet goed genoeg presteert etc.
Uiteindelijk zijn al die dwangneuroses en de ziektebeelden waarin die zich uiten gevolgen van (diverse en gecompliceerde / soms lastig te duiden) vormen van stress.
[...]
Maar is evengoed een verslaving, dus psychisch. En roken is vaak een reactie op stress. Dus de vergelijking gaat misschien niet helemaal op, want zeker de start is heel anders.
Maar zie er maar eens vanaf te komen.
Ik zie het zo; roken start vaak als meeloopgedrag. Eetbuien en dan overgeven, ook. Niet /over-eten is een controledwang. En roken en overgeven worden ook een vorm van controledwang na die eerste keren 'meelopen'.
Ergens is er een 'voorbeeld' voor een jong iemand die meegezogen wordt in de ellende, of het nu het nadoen van leeftijdgenoten / Idolen is, of de moeder die haar kind duidelijk laag weten dat het te dik os / niet goed genoeg presteert etc.
Uiteindelijk zijn al die dwangneuroses en de ziektebeelden waarin die zich uiten gevolgen van (diverse en gecompliceerde / soms lastig te duiden) vormen van stress.
donderdag 8 december 2016 08:56
quote:Stormkraft schreef op 08 december 2016 @ 08:55:
[...]
Ik zie het zo; roken start vaak als meeloopgedrag. Eetbuien en dan overgeven, ook. Niet /over-eten is een controledwang. En roken en overgeven worden ook een vorm van controledwang na die eerste keren 'meelopen'.
Ergens is er een 'voorbeeld' voor een jong iemand die meegezogen wordt in de ellende, of het nu het nadoen van leeftijdgenoten / Idolen is, of de moeder die haar kind duidelijk laag weten dat het te dik os / niet goed genoeg presteert etc.
Uiteindelijk zijn al die dwangneuroses en de ziektebeelden waarin die zich uiten gevolgen van (diverse en gecompliceerde / soms lastig te duiden) vormen van stress.Eens
[...]
Ik zie het zo; roken start vaak als meeloopgedrag. Eetbuien en dan overgeven, ook. Niet /over-eten is een controledwang. En roken en overgeven worden ook een vorm van controledwang na die eerste keren 'meelopen'.
Ergens is er een 'voorbeeld' voor een jong iemand die meegezogen wordt in de ellende, of het nu het nadoen van leeftijdgenoten / Idolen is, of de moeder die haar kind duidelijk laag weten dat het te dik os / niet goed genoeg presteert etc.
Uiteindelijk zijn al die dwangneuroses en de ziektebeelden waarin die zich uiten gevolgen van (diverse en gecompliceerde / soms lastig te duiden) vormen van stress.Eens
donderdag 8 december 2016 08:56
Hmm, herken je bericht niet volledig. Ik heb zelf anorexia/boulimia gehad en toen vaak gehoord "wat ben je mager, neem eens een hamburger". Ook alsof ik een of andere aansteller was die gewoon geen zin had om eten in haar hoofd te stoppen. Dat het allemaal wat ingewikkelder lag leken héél veel mensen niet te snappen.
Ik heb een aantal familieleden met (zware) obesitas, waarvan eentje net kort opgenomen is geweest. Echt alle steun van de wereld, maar merk inderdaad, zoals jij zegt, ook de 'denigrerende' opmerkingen waarin mensen lacherig doen over dat ze dan maar minder moet eten en blablabla. Het is allemaal respectloos en naar en ik stoor me er enorm aan, omdat zowel anorexia als obesitas dus voor mijn gevoel heel dichtbij mij komen.
Ik heb een aantal familieleden met (zware) obesitas, waarvan eentje net kort opgenomen is geweest. Echt alle steun van de wereld, maar merk inderdaad, zoals jij zegt, ook de 'denigrerende' opmerkingen waarin mensen lacherig doen over dat ze dan maar minder moet eten en blablabla. Het is allemaal respectloos en naar en ik stoor me er enorm aan, omdat zowel anorexia als obesitas dus voor mijn gevoel heel dichtbij mij komen.
donderdag 8 december 2016 08:58
quote:mary57 schreef op 08 december 2016 @ 08:49:
Je veroordeelt (onbewust) zelf ook mensen met overgewicht Vivamien.
Je zegt dat je vriendin wist wat het was om weer slank én sexy te zijn, dus je kunt niet sexy zijn met overgewicht?Dat waren niet mijn woorden, maar die van mijn vriendin zelf. Dat heeft ze me vaak verteld en het was ook aan haar te zien. Ze durfde ineens weer sexy kleren aan te trekken, terwijl ze zich anders verhulde in wijde kleding. Heeft niets met veroordeling te maken. Ik kan volle vrouwen ook best sexy vinden, hoor. Maar eerlijk is eerlijk, ik vind slanke vrouwen wel mooier. Maar goed, dat is de discussie niet.
Je veroordeelt (onbewust) zelf ook mensen met overgewicht Vivamien.
Je zegt dat je vriendin wist wat het was om weer slank én sexy te zijn, dus je kunt niet sexy zijn met overgewicht?Dat waren niet mijn woorden, maar die van mijn vriendin zelf. Dat heeft ze me vaak verteld en het was ook aan haar te zien. Ze durfde ineens weer sexy kleren aan te trekken, terwijl ze zich anders verhulde in wijde kleding. Heeft niets met veroordeling te maken. Ik kan volle vrouwen ook best sexy vinden, hoor. Maar eerlijk is eerlijk, ik vind slanke vrouwen wel mooier. Maar goed, dat is de discussie niet.
donderdag 8 december 2016 08:58
De vergelijking die Hayek maakt met roken is niet zo gek hoor. Roken en eten en heroïne werken in de hersenen qua verslaving hetzelfde. Zeggen ze.
Alleen roken en heroïne is een keuze, eten moet je. Je kan met roken en heroïne stoppen, maar met eten niet. Je hebt eten nodig. En daarom is het zo moeilijk.
Ik kamp zelf ook al jaren met overgewicht. Heb alle diëten geprobeerd en niks helpt. Ik heb zelfs goedkeuring voor een maagverkleining maar ik ben heel bang voor een operatie. Ik durf niet.
Nu ga ik dus nog maar eens via een diëtiste proberen af te vallen en ik heb er wel zin in. Ik ga ernaast beginnen met sporten om het van twee kanten aan te gaan pakken en we overwegen een hond te nemen zodat ik er wel elke dag uit moet wandelen.
Hopelijk is dit de manier, ik voel me dik en smerig en m'n eigenwaarde is beneden pijl.
De vergelijking met anorexia maak ik zelf ook vaak; ik heb zelf niet door hoe dik ik ben. Als ik en foto van mezelf zie dan schrik ik me kapot! Dat ben ik toch niet......? Wel dus. En dan is het makkelijk wegvreten in een reep chocola of een zak chips.
Alleen roken en heroïne is een keuze, eten moet je. Je kan met roken en heroïne stoppen, maar met eten niet. Je hebt eten nodig. En daarom is het zo moeilijk.
Ik kamp zelf ook al jaren met overgewicht. Heb alle diëten geprobeerd en niks helpt. Ik heb zelfs goedkeuring voor een maagverkleining maar ik ben heel bang voor een operatie. Ik durf niet.
Nu ga ik dus nog maar eens via een diëtiste proberen af te vallen en ik heb er wel zin in. Ik ga ernaast beginnen met sporten om het van twee kanten aan te gaan pakken en we overwegen een hond te nemen zodat ik er wel elke dag uit moet wandelen.
Hopelijk is dit de manier, ik voel me dik en smerig en m'n eigenwaarde is beneden pijl.
De vergelijking met anorexia maak ik zelf ook vaak; ik heb zelf niet door hoe dik ik ben. Als ik en foto van mezelf zie dan schrik ik me kapot! Dat ben ik toch niet......? Wel dus. En dan is het makkelijk wegvreten in een reep chocola of een zak chips.
donderdag 8 december 2016 08:58
Solomio, het is ook denk ik wel gewenning. Dat je niet verzadigd voelt als je niet heel veel eet / die ene sigaret toch nog rookt / dat ene drankje niet toch nog drinkt / je eten na een eetbui niet eruit gooit / überhaupt iets eet / niet je handen voor de 20e keer achter elkaar wast. Idd een verstoorde verbinding in de hersenen.
Maar zie die maar eens te herstellen.
Maar zie die maar eens te herstellen.
donderdag 8 december 2016 09:00
quote:Solomio schreef op 08 december 2016 @ 08:50:
en realiseer me inmiddels dat ik werkelijk ALTIJD honger hebHerkenbaar. Ook ik lijk onverzadigbaar en kan altijd nóg meer eten. Vorig jaar ben ik, met heel veel wilskracht en doorzettingsvermogen, ruim veertig kilo afgevallen. Wat was ik blij en trots, en nee, ik zou het echt nóóit meer zover laten komen. Inmiddels ben ik alweer bijna twintig kilo zwaarder dan vorig jaar. Ongemerkt sluipt er maandelijks een kilo bij. Dus ik ga maar weer flink op de rem (veel te laat natuurlijk), in de hoop die kilo's er weer af te krijgen. Ik baal ervan dat ik nu aan het jojo'en ben, en dat ik blijkbaar niet in staat ben om gewoon op gewicht te blijven.
en realiseer me inmiddels dat ik werkelijk ALTIJD honger hebHerkenbaar. Ook ik lijk onverzadigbaar en kan altijd nóg meer eten. Vorig jaar ben ik, met heel veel wilskracht en doorzettingsvermogen, ruim veertig kilo afgevallen. Wat was ik blij en trots, en nee, ik zou het echt nóóit meer zover laten komen. Inmiddels ben ik alweer bijna twintig kilo zwaarder dan vorig jaar. Ongemerkt sluipt er maandelijks een kilo bij. Dus ik ga maar weer flink op de rem (veel te laat natuurlijk), in de hoop die kilo's er weer af te krijgen. Ik baal ervan dat ik nu aan het jojo'en ben, en dat ik blijkbaar niet in staat ben om gewoon op gewicht te blijven.
donderdag 8 december 2016 09:02
quote:Drummie35 schreef op 08 december 2016 @ 08:47:
Wat een lief bericht Vivamien! Althans, voor mij persoonlijk dus.. Ik worstel al 37 jaar met een eetstoornis, zijnde BED. Ik heb bijna twee jaar geleden besloten om een gastric bypass te laten doen, wil gewoon gezond oud worden. Daarvoor heb ik werkelijk elk dieet gevolgd en ben ook regelmatig veel afgevallen. Maar zoals jij beschrijft van je vriendin, dat bleef allemaal niet bestaan....
Ik ben nu dus 50 kilo afgevallen met de operatie maar toch krijg ik nog regelmatig te horen: o, je hebt het niet zelf gedaan. Mmmm.... Het is en blijft nog steeds een dagelijkse strijd en ik ben nu nog meer met eten bezig dan ik ooit ben geweest. En ook dreig ik toch regelmatig weer terug te vallen. Ben nu weer in therapie gegaan om het wellicht toch eens tussen mijn oren goed te krijgen (heb al heel veel therapie gedaan hoor, dit is zeker niet de eerste keer...).
En dan doet het me goed om te lezen dat iemand die geen eetprobleem dit ook signaleert! Er zullen vast nog heel veel reacties komen dat het wel je eigen schuld en je gewoon minder moet eten (ook veel hulpverleners hebben nog steeds deze gedachte hoor!) maar deze ontvang ik graag :-)Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Een serieuze psychische aandoening is een rode vlag voor een bariatrische ingreep. Althans, dat is jet nu, weet niet hoe het 2 jaar geleden was.
Wat een lief bericht Vivamien! Althans, voor mij persoonlijk dus.. Ik worstel al 37 jaar met een eetstoornis, zijnde BED. Ik heb bijna twee jaar geleden besloten om een gastric bypass te laten doen, wil gewoon gezond oud worden. Daarvoor heb ik werkelijk elk dieet gevolgd en ben ook regelmatig veel afgevallen. Maar zoals jij beschrijft van je vriendin, dat bleef allemaal niet bestaan....
Ik ben nu dus 50 kilo afgevallen met de operatie maar toch krijg ik nog regelmatig te horen: o, je hebt het niet zelf gedaan. Mmmm.... Het is en blijft nog steeds een dagelijkse strijd en ik ben nu nog meer met eten bezig dan ik ooit ben geweest. En ook dreig ik toch regelmatig weer terug te vallen. Ben nu weer in therapie gegaan om het wellicht toch eens tussen mijn oren goed te krijgen (heb al heel veel therapie gedaan hoor, dit is zeker niet de eerste keer...).
En dan doet het me goed om te lezen dat iemand die geen eetprobleem dit ook signaleert! Er zullen vast nog heel veel reacties komen dat het wel je eigen schuld en je gewoon minder moet eten (ook veel hulpverleners hebben nog steeds deze gedachte hoor!) maar deze ontvang ik graag :-)Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Een serieuze psychische aandoening is een rode vlag voor een bariatrische ingreep. Althans, dat is jet nu, weet niet hoe het 2 jaar geleden was.
