Eten met je verstand

Lieve Verstandige Menschen, ik lees nu al een tijdje met jullie mee en heb toch een beetje het gevoel dat ik uit de kast moet komen. Wat een geweldig topic hebben jullie hier, volgens mij weten jullie niet half wat voor revolutie er is begonnen als je eten en leven aanpakt zoals jullie dat nu doen. En dat zal vast met vallen en opstaan gaan, maar je hebt je hele leven om het onder de knie te krijgen, en dan heb je ook wat.



Zelf heb ik nooit last gehad van overgewicht, maar dat regelmatig wel gedacht en hele rare dingen met eten uitgehaald. Alleen een broodje sambal eten overdag, een gevulde koek kauwen en uitspugen, een tijdje geprobeerd te rawfooden. Hoe KOM je erop! Tot ik besloot dat goed eten een geschenk uit de hemel is, en dat ik er liever van geniet. Gelukkig is het bij mij nooit uit de hand gelopen, maar ik wil daar ook niet meer bij in de buurt komen.



Er ligt inmiddels een dikke laag stof op mijn weegschaal, de batterij is leeg en wordt niet vervangen. Ik sport braaf en niet meteen overmatig, en eet goddelijke dingen (alleen die slechte suikerdingen moeten nog even gepermaband worden hier thuis). Ik voel me nu sterker en strakker, en heb geen idee wat ik weeg. Geweldig. Hoef ik me daar ook niet druk om te maken.



Kortom, even een aanmoediging van mij voor degenen die het moeilijk hebben. Jullie zitten hoe dan ook in een opwaartse spiraal! En misschien kom ik me er af en toe weleens tegenaan bemoeien.

Ha! Big girls are beautiful van Mika is op de radio! Daar word ik best vrolijk van.



Dubio, je hebt ook helemaal gelijk. Het 'mezelf straffen' blijft toch nog als een spook om me heen hangen. Is iets uit het verleden heb ik de afgelopen anderhalf jaar geleerd. Het gaat daar wel beter mee, maar soms steekt het nog wel eens de kop op en dan wil ik mijzelf nog wel eens onnodig naar beneden halen. En ik ben ook geen zwakkeling, ik weet ook best wel dat ik doorzettingsvermogen heb, maar toch heb ik inderdaad ook moeilijke dagen. Zonder dat daar echt een specifieke reden voor is, ja verveling is misschien wel een goed woord. Ondanks 3 spelende kinderen in de tuin T wordt tijd om mijn boekenkast eens te gaan napluizen op ongelezen boeken.

Hier ook een rotdag, heb gigantisch de pest in. Schoonmoeder past 2x per week op mijn dochter en ik krijg standaard een oververmoeid zwaar overprikkeld kind terug wat compleet hysterisch en over d'r toeren is. Ben 1,5 uur bezig geweest om haar te kalmeren en in slaap te krijgen. Ze had helemaal niet geslapen vandaag overdag "want ze was niet moe".

Dikke blauwe wallen onder haar roodomrande ogen - het kind is verdorie 4,5 maand oud. Ik weet dat het een slechte slaper is, maar dit was wel heel erg. Gisteren was ik zelf thuis met dochter en heeft ze 's morgens 30 minuten geslapen en 's middags 2,5 uur.



Helaas zit ik echt aan deze opvang vast, we krijgen geen kinderopvangtoeslag van de belastingdienst en de brutoprijs netto ophoesten is te gek. Ik kan geen 300 euro per opvangdag per maand betalen (3 dagen = 900 euro).



Ben wel blij dat ik van jullie iig niet hoef te sporten, daar fleurt mijn dag van op . Sporten is voor mij een straf, dat doe ik gewoon echt niet vrijwillig. Wandelen en recreatief fietsen vind ik prima, maar sporten

Bengal, wat doet je schoonmoeder met je kindje, dat het zo overprikkeld is?



Ik wil jullie graag even wijzen op het lekkerste warme-dag-recept ever: Mijn yoghurt-komkommer-mintsoep op het receptentopic!



Klinkt mwoa, smaakt zooooo lekker!

Is light en lekker zout op een warme dag. Ik wil het jullie zowat in de bek piese !

Oeh klinkt goed JanneJip, ik zal zo gelijk kijken!



Mijn schoonmoeder overstelpt haar met aandacht. Dus op schoot hupsen, stom kletsen, kietelen, bij haar op de grond zitten op het speelkleed, boven de box hangen, non-stop speeltjes aanbieden. Fulltime entertainment. Zodra ze begint te jengelen in de box dan mag ze op het kleed op de grond. Begint ze daar te jengelen dan wordt ze op schoot genomen, is het dan gejengel dan krijgt ze te eten. Slaapsignalen worden genegeerd en ze wordt constant beziggehouden.

Pff, heb nu ook ruzie met Bengman want ik mag geen kritiek leveren op zijn ouders natuurlijk. (Hij wel op mijn ouders als reactie op mijn opmerkingen over zijn moeder, zo kinderachtig.)



Als ik er wat van zeg als ik erbij ben dan is het "oh nee dat mag niet van je moeder" maar ik weet dus donders goed wat er gebeurt als ik er niet bij ben.



Ik ben dol op mijn dochter, maar heb geen zin in een aandachtsgeil monster wat nonstop vermaakt moet worden. Alsof ik daar tijd voor heb...

Ik heb ook zo'n selectief geheugen he, ik vergeet altijd op de helft van de berichten te reageren... Ja, Illumi, ik vind je bericht ook erg lief.



Volgens mij pak jij het allemaal erg verstandig aan. Blijf ons hier maar spammen met je gezonde keuzes!

Dubio, wat heb je mooie en wijze dingen geschreven vandaag voor Eleonora en Muis, kan er niks aan toevoegen alleen maar mee instemmen.



Illumi, volgens mij kan ik nog een hoop leren van jouw instelling!

Lieve mensen, een paar dagen niet gepost. Dinsdag was een computerloze dag en gister en vandaag was ik ergens waar de imac eruit lag. Zodoende moesten jullie mij missen. Jullie hebben me wel gemist, toch? Nou, ja toch, zeg dan



Allereerst illumi, wat een mooie post, vind het heel gaaf om te lezen hoe jij de dingen aanpakt.



En voor ik het vergeet wil ik Leo een hele fijne vakantie toewensen. Ik ben net weg als jij terugkomt dus ik moet je een flink aantal weken missen



Wat is die aardappelsalade met mierikswortel (bij mij ook gewoon uit een potje hoor), bleekselderij, rookvlees en citroen lekker he?! Vond ik ook en mijn culinaire gas had een bakje meegenomen voor naar het werk.



De rest is egopost:



Vandaag heb ik in het bos gegeten. Poffertjes, pannenkoek en ijs. Bewust gekozen, overdag er rekening mee gehouden en er van genoten. De weg naar huis met al die mooie groene bomen was prachtig.



Met mij gaat het kennelijk erg goed, maar wat was ik een partij over de zeik gister, meiden. Echt niet normaal. De ogen uit mijn kop gejankt en met een flinke neut op in het logeerbed gecrasht bij een vriendin.



De steun, de haast onvoorwaardelijke liefde, het geloof in mijn capaciteiten. Dat is wat mijn omgeving me nu geeft en het komt keihard binnen. Het is zo anders dan vroeger, de bel van eenzaamheid is uit elkaar geknald en de scherven van ijs raken me, schrammen me en ontdooien nu.



Nadenken over een toekomst qua werk vind ik heel moeilijk en stressvol. Dat is een pijnlijk en leerzaam proces. Ik voel veel schaamte over mijn niet bestaande carriere. Ik rouw om de 20 jaar die me zijn afgepakt door mijn ziek zijn. Ik ben trots dat ik nog leef, want ik realiseer me heel goed hoe ziek ik geweest ben.



Dat ik op mijn 38e aan het begin van een gewoon normaal leven sta, is eng, voelt raar.



Wie wil mij nu hebben? Wat past bij me. Hoe kom ik aan contacten in het arbeidsproces. Wat zijn voor mij verstandige (tussen)stappen. Welk beroep wil ik uitvoeren? Hoe stel ik een CV op van een gatenkaas waarvan de kaas ontbreekt?



Al het mooie raakt me diep op dit moment. Dat een gemeenteambtenaar me gematst heeft en me een toeslag toekent die ik veel te laat aangevraagd heb, dat de pannenkoekenbakker mijn maaltijd echt heel smakelijk bereid heeft, dat ik in een omgeving woon die zo mooi groen is. Dat ik mijn nepneefje mag verzorgen en koesteren, dat ik trouwe vrienden heb, dat een badpak maat 42 echt te ruim zit, dat ik 3 keer op en neer een roltrap ben gegaan vandaag omdat dat zo leuk was om samen te doen met mijn nepneefje.



Het voelde wat vlak de afgelopen 2 weken, het trauma was verwerkt. Maar nu is er tijd voor rouw. Nu is er tijd en ruimte om mezelf en anderen te vertrouwen.

Ooh Hanke, weet niet wat ik moet zeggen in antwoord op deze prachtig geschreven post.

Wat schrijf je dat mooi.

Word er een beetje verlegen van.

Vervelend Bengal, vooral als je het gevoel hebt dat je afhankelijk bent van je schoonmoeder voor opvang. Betalen jullie haar ook voor haar diensten? Ontzettend vervelend en oneerlijk vind ik het dat jullie fatsoenlijke opvang niet kunnen betalen. Dat zou inmiddels toch wel beter geregeld moeten zijn



Duidelijkheid is denk ik de enige oplossing. Zitten jij en je man wel op één lijn wat de opvoeding/verzorging van de kleine betreft? Het lijkt me nl. beter als je man met zijn moeder praat en duidelijk overbrengt wat er van haar wordt verwacht. Tot op zekere hoogte moet je een kind ook loslaten, maar zeker bij een zo jonge baby vind ik wel dat je bepaalde regels mag stellen voor basisbehoeften zoals eten en slapen. Een baby die een hele dag wakker gehouden wordt, sorry maar dat zou ik geen goede verzorging noemen.



Misschien een tip voor als je met Bengman praat: probeer het niet persoonlijk te maken (geen aanvallen of kritiek op je schoonmoeder) maar houd het bij opbouwende kritiek op het gedrag (de verzorging van jullie kind). Ook al ben je geïrriteerd over haar manier van omgaan met je baby, dat is niet het probleem. Bepaal eerst wat voor jou het grootste probleem is en kijk of je man het daarmee eens is. Zo ja, dan kan hij dat probleem aankaarten bij zijn moeder. Vooral op een positieve manier, dus geef aan wat jullie van haar verwachten, niet wat jullie niet willen. Als schoonmoeder slaapsignalen negeert, kun je bv. vaste slaaptijden doorgeven (+ instructies wat te doen als baby niet wil slapen).



Wij hebben vanavond de rest van de aardappelsalade op (lekker, ik heb helemaal geen zin in warm eten met dit weer) met een mango-banaanmilkshake. Waar ik nu bomvol van zit

Hanke, ik heb je gemist Fijn dat je er weer bent, prachtige ontroerende posting, die komt zó binnen. Later meer

O lieve vrouwen, ik geloof dat ik de indruk heb gewekt dat ik het zo goed voor elkaar heb nu. Maar eigenlijk maak ik gruwelijk misbruik van jullie wijsheden hier, en kom ik daar even mijn dank en waardering voor uitspreken. Het voelde een beetje als eenrichtingsverkeer.



Prachtige post Hanke, zo echt... dat bedoel ik nou. Ik zou haast zeggen gefeliciteerd. Ik zie tranen onderaan je post maar ik lees in de post zelf vooral mooi nieuws.

Ik zit nog te werken maar af en toe wat flarden gedachten tussendoor. Waarom kondig je nu een egopost aan, Hanke? Dat klinkt nogal negatief, terwijl het een prachtige posting is die recht uit je hart komt? Heb je nog steeds moeite om ruimte voor jezelf in te nemen? Ik herken dat erg van het Oogkleppentopic. Altijd sorry zeggen voor over jezelf schrijven, vooral opletten dat je op iedereen reageert... Dat hoeft niet hoor Ik vind het heel leuk om over jou te lezen (wat jij een "egoposting" noemt)

Illumi, geen zorgen hoor Kom maar lekker tegen ons aanbomen als je er zin in hebt. Je bent goed bezig, zo te horen! Wat heeft jou ertoe aangezet om die omslag te maken?



Een revolutie, zo voelt het wel een beetje, ja. Zeker omdat we niet de enigen zijn, ik spreek steeds meer mensen die bewust eten en meer bewegen. Wij van de sekte spreken liever van verlichting natuurlijk

Ik heb net een hele reep chocola opgegeten.

quote:hanke321 schreef op 08 juli 2010 @ 21:07:

Nadenken over een toekomst qua werk vind ik heel moeilijk en stressvol. Dat is een pijnlijk en leerzaam proces. Ik voel veel schaamte over mijn niet bestaande carriere. Ik rouw om de 20 jaar die me zijn afgepakt door mijn ziek zijn. Ik ben trots dat ik nog leef, want ik realiseer me heel goed hoe ziek ik geweest ben.



Dat ik op mijn 38e aan het begin van een gewoon normaal leven sta, is eng, voelt raar.



Wie wil mij nu hebben? Wat past bij me. Hoe kom ik aan contacten in het arbeidsproces. Wat zijn voor mij verstandige (tussen)stappen. Welk beroep wil ik uitvoeren? Hoe stel ik een CV op van een gatenkaas waarvan de kaas ontbreekt?





Hanke, je hebt zo'n zwaar en indringend proces doorgemaakt om te leren om je zelf te accepteren, en toch klink je nu zo veroordelend over jezelf. Je schaamt je omdat je 20 jaar lang ziek bent geweest en dus geen carrière hebt kunnen opbouwen. Zoals normale mensen. Je hebt geen cv zoals normale mensen. Je weet met je 38 jaar niet wat je wilt en kan.



Met wie vergelijk jij jezelf precies? En belangrijker: waarom? Is het niet genoeg, of gewoon goed, om Hanke te zijn? Hanke, een wijze, empathische, lieve en warme vrouw van 38, met een ziekte en een flink pak bagage uit haar jeugd dat ze op moedige wijze van zich af heeft geschud. Hanke die ze-weet-niet-hoeveel kilo's is kwijtgeraakt door het besluit te nemen gezond te leven. Hanke die confrontaties aangaat met demonen die een normaal mens liever uit de weg zou gaan...



Misschien ben je inderdaad niet normaal. Ik denk zelfs van niet. Voor mij ben jij niet iemand van 13 in een dozijn. Jij bent anders, uniek. Hanke Dan kun je denken: ja dat is leuk en aardig maar daar kan ik op een cv niet mee aankomen. Maar een mens, ook een sollicitant of werknemer, is veel meer dan een cv. Ik kan je zeggen dat mijn cv bijzonder weinig zegt over wat voor mens ik ben en wat ik een werkgever te bieden heb.



De trend is nu, gelukkig voor jou, dat privé en zakelijk steeds meer door elkaar gaan lopen. Door internet, sociale media, flexibele werkregelingen enzovoorts kun je het persoonlijke niet meer loskoppelen van het professionele. En dat is juist waar jouw kracht ligt. Jij hebt wel degelijk relevante en nuttige ervaring.



20 jaar ziek zijn, het is misschien niet iets wat je op je cv zet maar ik geef het een ander te doen. Ik denk dat de meeste mensen het er niet zo goed af zouden brengen als jij. Jij bent iemand die ondanks alles wat je hebt meegemaakt positief tegen het leven blijft aankijken. Je grijpt de dingen vast, bekijkt en bestudeert ze, analyseert, stelt vragen. Je accepteert de dingen niet klakkeloos zoals ze zijn maar trekt ze in twijfel. Je kijkt vooral naar jezelf, naar hoe externe factoren je leven beïnvloeden en hoe jij daar zelf invloed op kan uitoefenen. Dat doe je dan ook, en met overgave.



Je bent empathisch, betrokken, slim, volhardend, integer, leergierig, zorgvuldig en communicatief sterk. Zo ken ik jou althans hier van het forum. Wat denk je, zou jij een werknemer met zo'n profiel willen aannemen?



Lieve Hanke, alles wat jij moet doen is aanvaarden en erkennen wat een bijzonder mens jij bent en hoe blij een werkgever mag zijn dat jij voor hem wil werken.



uit de grond van mijn

Waarom die chocola Dub? Ben je moe, wil je nog doorwerken en eet je om door te kunnen gaan. Of bewuste keus en was het lekker?



Ik weet niet waarom ik er egopost boven zet. Het voelt af en toe alsof ik degene ben met de heftige verhalen die niet zoveel met eten te maken hebben. Heb je Hanke weer met haar emotionele gedoe. Het raakt misschien wel, het komt ook echt uit mijn hart, maar ´standaard´ is het niet. Ik weet niet hoe het is om normaal/gewoon te doen. Probeer de kunst om me heen af te kijken.



Als mensen posten dat ze niet weten hoe te reageren, of als ze er niet zoveel mee hebben dan denk ik vrij snel dat ik iets fout doe.



Soort indekken misschien?

quote:dubiootje schreef op 08 juli 2010 @ 23:01:

Ik heb net een hele reep chocola opgegeten.Was ie lekker Dub??

Sektarische verlichting ja, nice. Ik zag gisteren een meisje in de trein met een boek van Sonja B., dan voel ik toch de behoefte om te schreeuwen: 'doe het niet! Het wordt er alleen maar slechter van! Heb jij De Boodschap nog niet gehoord?' Zoiets. Niet gedaan, overigens.



Ik weet niet precies wanneer de omslag kwam, Dubio. Ik weet niet eens of hij al helemaal is doorgekomen. De radartjes begonnen te draaien toen ik hoorde dat mensen jaren geleden dachten dat ik anorectisch was, en ik zelf vond dat ik wel wat beter in vorm mocht komen. In diezelfde periode. Wat gaat er dan verkeerd? Ik dacht dat ik veel at, terwijl ik veel te weinig binnenkreeg. Dat is hoe dan ook ongezond.



Nu vind ik van mezelf dat ik een mooi gewicht heb, maar ik eet vaak niet echt gezond. Vaak te weinig, om dan 's avonds aan de hysterische hoeveelheden zoetigheid te gaan. En ik wil dat gewoon niet. Ik denk dat jullie aanpak voor iedereen goed is, dik, dun, jong, oud, omdat je je lichaam en geest gewoon geeft wat het nodig heeft. En gezond wordt. Dat is prachtig, toch?

Ja, hij was lekker! Bio en fairtrade, helemaal verantwoord



Hanke, het is een restje gewoonte/chocoladedrang en een beetje bewust. Ik was niet van plan de hele reep op te eten, dat niet, dus helemaal bewust was het niet. Ik heb er wel van genoten. Ik ben moe en zat nog te werken (ga nu eindelijk afsluiten). Maar het voelt wel degelijk als een restje oud gedrag. Dat probeer ik maar te accepteren. Ik ben op zo veel vlakken al veranderd, ben zo goed bezig (zie jouw twee salades die ik vandaag heb gemaakt!). Die chocola is eigenlijk mijn enige echte craving. Dat zal wel overgaan mettertijd.



Indekken, dat is het waarschijnlijk. Het is dus (even confronterend gesteld) juist egogericht Want je ontneemt anderen feitelijk de mogelijkheid om je te bekritiseren. Jij doet niks fout want je hebt van tevoren al sorry gezegd.



Misschien spring je er wel uit met je verhalen, ja. Voor mij is dat positief. Net als Leo, Elmervrouw en Feliciaatje, dat zijn ook vrouwen die veel hebben meegemaakt en daar heel open over schrijven. Maar op een heel prettige manier, niet slachtofferig. Slachtofferig, daar kan ik slecht tegen.



Standaard of gewoon, waarom zou je dat nu willen worden? Hoe saai is dat? Je hebt zo veel doorgemaakt en bent daardoor zo gegroeid, je gaat die groei nu toch niet weggooien om 'gewoon' te worden? Dat is juist wat jou bijzonder maakt.



Een voorbeeldje: ik heb van de week een gesprek gehad met iemand (op een hoge positie) die mij gaat begeleiden. Ik heb heel open gepraat over de dingen die ik heb meegemaakt en hoe die mij beïnvloed hebben, en de lessen die ik daaruit heb getrokken. Ik merkte dat dat heel goed overkwam. Ze begreep welke vaardigheden en kracht ik daardoor had opgedaan, die me in mijn werk ten goede zullen komen. Ik zie dat juist als een deel van mijn toegevoegde waarde, mijn 'bijzonderheid' zogezegd



Jouw levenservaring helpt je vast ook inschatten wat je tegen wie kan zeggen



Trusten, ik val om en rol mijn bed in

Niemand voor wie je op nr 1 staat. Altijd alleen thuis komen. In sociale situaties je ongemakkelijk voelen. Steeds weer het idee hebben dat je je ongepast gedraagt.



Terwijl ik gewoon kleurrijk, adrem, direct en geinteresseerd ben. Maar niet iedereen waardeert dat. En die reserve die ik soms bij mensen zie vind ik nog heel moeilijk te verdragen. Triggert de tijd van 20 jaar geleden.



Het denken aan werk, op dingen afstappen... ik voel me weer zo onhandig als een tiener. Ok, het trauma van het voorwaardelijke en het eisende is verwerkt. Maar vaardigheden wb. werk zoeken heb ik niet opgedaan.



Ja ik ben gaan vrijwilligen toen ik er toe in staat was. Afgelopen jaren heb ik niet stil gezeten.



Maar het voelt niet gewoon. En ik ben nog steeds een beetje bang daarop te worden afgerekend.



Dub, je schrijft een prachtige post. Ik wil niet ja, maren. Zo is dit antwoord van mij ook niet bedoeld.



Dat wat jij boeiend en niet 13 in een dozijn noemt, wordt door een ander als irritant en gestoord gelabeld. En dat heb ik net teveel meegemaakt om mijn zijn vol overgave te aanvaarden.



Snappie?

Mooie reactie, Dubiootje. En eensch ook. Mag ik trouwens even toevoegen dat het prachtig is dat je PAS 38 bent, Hanke? Als het een beetje meezit heb je meer jaren voor de boeg dan achter de rug. Het is wel eng om nu niet te weten hoe het verder moet, maar je hebt een schone lei (als ik dat zo lees kom ook maar binnenvallen) en nog zo veel jaren om die vol te schrijven.



Dat van die CV is lastig, maar ook daarvoor is vast een oplossing. Er is voor iedereen een plek in deze wereld die speciaal voor jou gemaakt is, en je bent hard op weg om daar te komen.



(Ik ben zelf ook werkzoekende en weet dat het makkelijker klinkt dan het is, maar hier houd ik me graag aan vast)