Psyche
alle pijlers
En nu even eerlijk....
vrijdag 8 februari 2008 om 21:56
Dus ik wil geen politiek correcte antwoorden, gedachten ingegeven door Oprah Winfrey of God (al worden die vaak als eenheid gezien), geen Moeder Theresa-achtige zalvende woorden of onrealistische benaderingen.
Mijn vraagstelling luidt als volgt: zijn er mensen die absoluut nergens goed in zijn, die eigenlijk niets kunnen, mislukt zijn op sociaal gebied, a-muzikaal zijn, een voorgebakken lasagneschotel als hoogtepunt van hun kookkunst beschouwen, niet kunnen studeren en een te slap karakter hebben om naar de sportschool te gaan om de bierbuik/vetrollen weg te trainen?
Ik denk persoonlijk van wel.
En helaas schaar ik mijzelf ook onder die categorie. Maar het gaat om meningen, dus ik ben benieuwd.
Mijn vraagstelling luidt als volgt: zijn er mensen die absoluut nergens goed in zijn, die eigenlijk niets kunnen, mislukt zijn op sociaal gebied, a-muzikaal zijn, een voorgebakken lasagneschotel als hoogtepunt van hun kookkunst beschouwen, niet kunnen studeren en een te slap karakter hebben om naar de sportschool te gaan om de bierbuik/vetrollen weg te trainen?
Ik denk persoonlijk van wel.
En helaas schaar ik mijzelf ook onder die categorie. Maar het gaat om meningen, dus ik ben benieuwd.
zaterdag 9 februari 2008 om 13:58
Hoi Digitalis,
ik denk dat de oplossing eigenlijk heel 'simpel' is.
En dat is door te gaan doen.
Durf maar te gaan schrijven en het aan te leveren.
Ik herken heel veel van jouw angsten om niet goed genoeg te zijn, dat mensen mij gaan zeggen: "mens hoe heb je dat in hemelsnaam kunnen maken?" (ik ontwerp).
Maar het enige wat mij helpt, is door bezig te zijn (dat ik er plezier in heb) en het maar gewoon aan te leveren.
Je mag fouten maken hoor, dat maakt je niet minder als persoon.
ik denk dat de oplossing eigenlijk heel 'simpel' is.
En dat is door te gaan doen.
Durf maar te gaan schrijven en het aan te leveren.
Ik herken heel veel van jouw angsten om niet goed genoeg te zijn, dat mensen mij gaan zeggen: "mens hoe heb je dat in hemelsnaam kunnen maken?" (ik ontwerp).
Maar het enige wat mij helpt, is door bezig te zijn (dat ik er plezier in heb) en het maar gewoon aan te leveren.
Je mag fouten maken hoor, dat maakt je niet minder als persoon.
zaterdag 9 februari 2008 om 14:03
Thnx Digi, ik snap wat je bedoelt. 
Omdat ik zo op zoek was naar iets waar ik in uitblink werd ik er helemaal gestoord van. Het moest persé allemaal goed zijn, mijn studie, mijn vrienden, mijn relaties, mijn uiterlijk, mijn innerlijk enz enz. Ik wilde een passie, een doel, enz enz. Met als gevolg dat ik het naar mezelf toe niet waar kon maken. Ik voldeed niet aan mijn eigen eisen. Het enige wat mij in de weg stond gelukkig te zijn, was ik zelf. En misschien is dat bij jou ook wel zo?
Omdat ik zo op zoek was naar iets waar ik in uitblink werd ik er helemaal gestoord van. Het moest persé allemaal goed zijn, mijn studie, mijn vrienden, mijn relaties, mijn uiterlijk, mijn innerlijk enz enz. Ik wilde een passie, een doel, enz enz. Met als gevolg dat ik het naar mezelf toe niet waar kon maken. Ik voldeed niet aan mijn eigen eisen. Het enige wat mij in de weg stond gelukkig te zijn, was ik zelf. En misschien is dat bij jou ook wel zo?
zaterdag 9 februari 2008 om 14:08
Klopt Boompje, het is alsof er tientallen persoonlijkheden in mij zitten die constant aan het ruziemaken zijn. De een wil dit, de ander wil dat...innerlijke rust is mijn streven, misschien dat de rest dan vanzelf komt.
Wat ik trouwens wel heeeeel goed kan, is roken ;) En niet aankomen ondanks veel vreten, maar da's ook aangeboren. Mijn moeder bijvoorbeeld, kan vrij weinig objectief gezien. Ze heeft ook angsten, maar toen ze zomaar ineens met mijn vader mee begon te hardlopen en ook aan wedstrijden meedeed, won ze heel veel prijzen! Enorm cool. Ik zie mijzelf trouwens nog vlak voordat ik moest rijden voor een wedstrijden (paardrijden) een gekneusde voet faken....dat soort stomme dingen.
Wat ik trouwens wel heeeeel goed kan, is roken ;) En niet aankomen ondanks veel vreten, maar da's ook aangeboren. Mijn moeder bijvoorbeeld, kan vrij weinig objectief gezien. Ze heeft ook angsten, maar toen ze zomaar ineens met mijn vader mee begon te hardlopen en ook aan wedstrijden meedeed, won ze heel veel prijzen! Enorm cool. Ik zie mijzelf trouwens nog vlak voordat ik moest rijden voor een wedstrijden (paardrijden) een gekneusde voet faken....dat soort stomme dingen.
zaterdag 9 februari 2008 om 14:14
:
[...]
Ik geef niemand anders de schuld but myself. Het is mijn falen, mijn houding en mijn afwijking. Ik heb wel naar de boze buitenwereld gewezen met mijn vingertje, maar dat was vluchtgedrag, want de gedachte dat het aan mij lag...ondragelijk. Maar ik moet zeggen dat ik het nu ook ondragelijk vind dat alles aan mijzelf ligt. Ik ben niet mans genoeg om echt kordaat op te treden, het alleen kunnen. En daar schaam ik me, want ook ik ben een perfectionist, erg voor. Ik durf niet eens naar een assertiviteitscursus! Da's wel het toppuntIk durfde wel mijzelf te laten opnemen in een kliniek, maar dat is nauwelijks bewonderingswaardig te noemen. Ik durfde ook een einde aan mijn leven te maken, nou, dat is je reinste zwakte. Ik oordeel hard, erg hard over mijzelf. En toch, als een ander het doet over mij, word ik opstandig. Maar ook dankbaar, ergens. Een berg beklimmen met een conditie van een dode bever, dat kon ik. Dat is tastbaar. Maar wat binnenin zit, dat veranderen, dat is moeilijker dan alles wat ik me kan voorstellen. Toch moet het. En daar heb je het meteen: het MOET. Dan kruip ik weer jankend in een hoekje. Vandaar de term 'loser' voor mijzelf. Ik heb in principe geen leven. Ik schaam me ervoor, ik zit meer te forummen om nog contact te hebben met mensen, dan dat ik naarbuiten ga.
En ik word nu echt misselijk van mijn eigen posting.
Laten we er dan maar even vanuit gaan dat je inderdaad een mislukkeling bent. Want laten we eerlijk zijn: Als je binnen gaat zitten en niets doet, geen contacten hebt, draag je inderdaad niet echt wat bij. Niet aan de wereld, maar vooral niet aan je eigen geluk. Waarschijnlijk zul je dan uiteindelijk doodongelukkig sterven met spijt over al die gemiste kansen.
Dus: Je bent een mislukkeling. Als dat een gegeven is, wat heb je dan te verliezen? Kan je nog erger een mislukkeling zijn dan nu? Potentie is leuk, maar het heeft geen enkele waarde als je er niets mee doet. Dus waarom zou je niet gewoon een stapje nemen? Gewoon zo'n cursus doen, of gewoon eens met iemand wat afspreken? Je gaat er al vanuit dat het toch niets wordt met die cursus, of dat die ander je toch al stom vindt, dus je kan het amper nog verpesten, wel? Dat moet best ontspannen voelen
Ik herken je gevoel, hoor, begrijp mijn harde woorden niet verkeerd. Maar bovenstaande is precies wat ik mezelf heb gerealiseerd en wat er bij mij voor heeft gezorgd dat er eindelijk verandering plaatsvond in allerlei negatieve patronen.
Ik denk niet dat ik mijn perfectionisme ooit kan loslaten. De neiging tot mezelf ontwikkelen en uiteindelijk overal perfect in te zijn zal wel blijven bestaan. Maar ik hoef het niet meer allemaal in één dag te doen en dat scheelt een hoop. Vroeger piekerde ik van tevoren en analyseerde ik alles plat achteraf. Nu laat ik het los. Ik doe wat ik kan en daarna kan ik er immers toch niets meer aan veranderen. En wanneer ik bang ben, dan geef ik mezelf een knoertharde schop onder mijn kont en ga ik tóch naar datgene dat ik eng vind, pak ik datgene dat me angst aanjaagt tóch aan. Want één ding is voor mij zeker: Als ik mezelf achter mijn muurtje verschans kies ik zeker weten voor falen en het daarbij behorende gevoel van onvrede. Als ik erachter vandaan kom kan het zomaar eens anders zijn. En wie weet kom ik toch nog eens bij die perfectie in de buurt. ;)
Maar goed, wie weet voelt die zekerheid, hoe naar het ook aanvoelt, op dit moment voor jou nog veiliger en daardoor prettiger dan de wereld aan mogelijkheden die je anders voor het grijpen hebt. Het komt eigenlijk wederom neer op keuzes. Wat is uiteindelijk écht belangrijk voor je? En is je angst sterker dan je wil?
zaterdag 9 februari 2008 om 14:21
Lieve Digitalis, ik heb een paar bladzijden terug ook gereageerd, maar dit is een beetje ondergesneeuwd door de hele daarop volgende discussie denk ik (nav die posting van Omen, als ik het goed begrijp). Dus begin ik hier gewoon opnieuw (never surrender 
) Ja, Mastermind was degene die tegen je zei "gewogen en te licht bevonden", dat klopt. Ik kan me het gesprek nog goed herinneren. Jij ook? Dan weet je ook de context waarin ik het zei. Jíj weegt, je weegt jezelf en je weegt anderen. En beiden vallen voor jou al snel in de categorie "te licht bevonden". Ik op de een of andere manier (nog?) niet, waarbij ik me af kan vragen waaraan ik dat te danken heb en me tegelijkertijd realiseer dat jouw 'weging' net zo veel of weinig over mij als persoon zegt als die van, ik noem maar wat mensen, Eleonara, Feliciaatje, Omen, Int of wie dan ook zou doen. Vraag aan honderd mensen wie ik ben, en je krijgt honderd verschillende antwoorden.
Je wilde dat je zelf niet cenraal stond in dit topic, goed, dan zal ik allereerst je openingsvraag beantwoorden vanuit mijn eigen persoontje. Ik herken je faalangst, je 'glasplaat' tussen jou en de rest van de wereld, je onzekerheid etc zó ontzettend goed! Juist als je altijd bekend hebt gestaan als 'dat intelligente meisje dat alles zo goed kan verwoorden', als de analyticus, als blablabla, wordt het verdomde moeilijk om je kwetsbaar op te stellen, onzeker te durven zijn. Mensen plaatsen je op een voetstuk, maar het is wel een voetstuk waar je het zelf naar gemaakt hebt. Maar oh zo moeilijk om er vanaf te durven donderen, zonder angst voor gezichtsverlies. Ik heb het hier op het forum geleerd, dat geef ik eerlijk toe. "Out there" vond ik het heel eng en moeilijk, maar schrijvend is voor mij dé manier om mijn echte ik onder woorden te brengen. Zoals je van me weet, leidde dit weer tot irl-contacten en zodoende kwam ik eindelijk een beetje 'among the crowd'.
Ik kan je vertellen, dat dit heel veel geluk, rust en relativeringsvermogen in mijn leven heeft gebracht. Heb aan den lijve ondervonden dat mensen je niet 'afschieten' als je kwetsbaar bent, sterker nog, de meeste mensen waarderen het des te meer als je gewoon mens durft te zijn, met al je onhebbelijkheden twijfels etc. Je leven ís geen hel, maar je maakt het er zelf toe door de lat zo onnoemelijk hoog te leggen. Zowel voor jezelf als voor anderen. Er is er maar één die dat kan veranderen: jijzelf.
) Ja, Mastermind was degene die tegen je zei "gewogen en te licht bevonden", dat klopt. Ik kan me het gesprek nog goed herinneren. Jij ook? Dan weet je ook de context waarin ik het zei. Jíj weegt, je weegt jezelf en je weegt anderen. En beiden vallen voor jou al snel in de categorie "te licht bevonden". Ik op de een of andere manier (nog?) niet, waarbij ik me af kan vragen waaraan ik dat te danken heb en me tegelijkertijd realiseer dat jouw 'weging' net zo veel of weinig over mij als persoon zegt als die van, ik noem maar wat mensen, Eleonara, Feliciaatje, Omen, Int of wie dan ook zou doen. Vraag aan honderd mensen wie ik ben, en je krijgt honderd verschillende antwoorden. Je wilde dat je zelf niet cenraal stond in dit topic, goed, dan zal ik allereerst je openingsvraag beantwoorden vanuit mijn eigen persoontje. Ik herken je faalangst, je 'glasplaat' tussen jou en de rest van de wereld, je onzekerheid etc zó ontzettend goed! Juist als je altijd bekend hebt gestaan als 'dat intelligente meisje dat alles zo goed kan verwoorden', als de analyticus, als blablabla, wordt het verdomde moeilijk om je kwetsbaar op te stellen, onzeker te durven zijn. Mensen plaatsen je op een voetstuk, maar het is wel een voetstuk waar je het zelf naar gemaakt hebt. Maar oh zo moeilijk om er vanaf te durven donderen, zonder angst voor gezichtsverlies. Ik heb het hier op het forum geleerd, dat geef ik eerlijk toe. "Out there" vond ik het heel eng en moeilijk, maar schrijvend is voor mij dé manier om mijn echte ik onder woorden te brengen. Zoals je van me weet, leidde dit weer tot irl-contacten en zodoende kwam ik eindelijk een beetje 'among the crowd'.
Ik kan je vertellen, dat dit heel veel geluk, rust en relativeringsvermogen in mijn leven heeft gebracht. Heb aan den lijve ondervonden dat mensen je niet 'afschieten' als je kwetsbaar bent, sterker nog, de meeste mensen waarderen het des te meer als je gewoon mens durft te zijn, met al je onhebbelijkheden twijfels etc. Je leven ís geen hel, maar je maakt het er zelf toe door de lat zo onnoemelijk hoog te leggen. Zowel voor jezelf als voor anderen. Er is er maar één die dat kan veranderen: jijzelf.
zaterdag 9 februari 2008 om 14:23
Nou ja, ik vat je woorden iig niet slecht op, hoor. Je hebt gewoon gelijk. In principe heb ik niets te verliezen. Maar ik denk dat mijn angst nu sterker is dan mijn wil. Ik heb wel verschillende bladen aangeschreven of ze misschien iets zien in mij, en zelfs een paar modellenbureaus. Toch verwacht ik enkel afwijzingen en als die afwijzing eenmaal komt, doet het zeer. Nog erger vind ik afwijzingen van mensen. Ik heb het gevoel een leuk assecoire te zijn, leuk voor bij de groep, maar niet voor 1 op 1. Ik reis me te pletter, alleen, en maak massa's contacten. Maar ja, 1 op 1...da;s eng in mijn beleving. Ik voel mij een oppervlakkig sociaal wonder. Diepgaande relaties lukt mij niet, en juist dat is belangrijk in een mensenleven. Ik ben dan ook vaak boos op mijzelf en reageer dat soms op anderen af, alsof ik niet durf toe te geven dat ik de mislukkeling ben. Maar ik wil ook neit dat anderen met me omgaan uit medelijden, dus problemen houd ik hardnekkig voor me. Halverwege de 20 en nog zo instabiel, ik schaam me de tyfus.
zaterdag 9 februari 2008 om 15:15
Ik los het dus op (ja, sorry, man he, denk in oplossingen) door eigenlijk alleen dingen te doen die ik leuk vind of waarvan ik overtuigd ben dat ik er erg goed in ben (en die ik daarom leuk vind). Alleen dat geeft me de nodige intrinsieke motivatie. En verder accepteer ik mezelf zoals ik ben, ook als ik dingen niet kan, dan zij het zo maar vind ik mezelf nog steeds leuk en de moeite waard. Dat is voor mij veel en veel belangrijker dan hoe anderen er over denken.
Betere een gelukkige mislukkeling dan een ongelukkige winnaar.
En gek genoeg word ik met die instelling dus geen mislukkeling.
Betere een gelukkige mislukkeling dan een ongelukkige winnaar.
En gek genoeg word ik met die instelling dus geen mislukkeling.
Soep met ballen zal nooit met hetzelfde zijn
zaterdag 9 februari 2008 om 15:28
Dan zijn er vast nog steeds wel dingen die je leuk vind en dat is eigenlijk belangrijker en beter. En als je jezelf maar niet haat omdat je denkt dat je nergens goed in bent, accepteer het en geniet van wie je bent en wat je doet.
Wel, wat MM zegt, eigenlijk, maar dan met meer woorden
Soep met ballen zal nooit met hetzelfde zijn
zaterdag 9 februari 2008 om 15:32
Weet je, het het meest moeilijk aan volwassen worden is misschien nog wel, dat je zelf de criteria voor goed en fout, voor winnaar en verliezer moet vaststellen.
Er zijn geen 'grotere' mensen meer die het beter weten en die jou kunnen beoordelen en een goed gevoel kunnen geven wat prestaties betreft.
Want stel dat ze er wel zijn, en je krijgt complimenten, ik durf erom te wedden dat deze mensen op een gegeven moment toch devalueren in je hoofd. "wat weten zij ervan, ze kennen me niet etc etc" . Niet omdat die mensen 'minder' zijn, maar omdat jij zo jezelf ook weer naar beneden kan halen. Zoals je zelf al schrijft: voor devaluatie heb je anderen niet nodig, ben je zelf de expert in.
Om antwoord te geven op je vraag: ja, ik ben wel ergens goed in. Al heb ik lang gedacht dat ik het leven niet waard was. Zo labiel als de pest, ook rond jouw leeftijd
Maar wat zou ergens (heel) goed in zijn volgens jou oplossen of veranderen? Of in welke mate is dat nu oorzaak van je probleem? En wie zou de doorslag kunnen geven, in het bepalen waar je goed in bent?
Er zijn geen 'grotere' mensen meer die het beter weten en die jou kunnen beoordelen en een goed gevoel kunnen geven wat prestaties betreft.
Want stel dat ze er wel zijn, en je krijgt complimenten, ik durf erom te wedden dat deze mensen op een gegeven moment toch devalueren in je hoofd. "wat weten zij ervan, ze kennen me niet etc etc" . Niet omdat die mensen 'minder' zijn, maar omdat jij zo jezelf ook weer naar beneden kan halen. Zoals je zelf al schrijft: voor devaluatie heb je anderen niet nodig, ben je zelf de expert in.
Om antwoord te geven op je vraag: ja, ik ben wel ergens goed in. Al heb ik lang gedacht dat ik het leven niet waard was. Zo labiel als de pest, ook rond jouw leeftijd
Maar wat zou ergens (heel) goed in zijn volgens jou oplossen of veranderen? Of in welke mate is dat nu oorzaak van je probleem? En wie zou de doorslag kunnen geven, in het bepalen waar je goed in bent?
zaterdag 9 februari 2008 om 15:38
Mijn ex is zo'n type waarvan je zou denken dat ie niks echt kan. En dat komt maar door een ding: Geen doorzettingsvermogen!
Hij heeft een goed stel hersenen, kan best wat maken van zijn leven maar blijft maar zwelgen in zijn verleden. En dat verleden wordt vanzelfsprekend gebruikt als rotsmoesje om nu ook niks te hoeven doen.
Kortom: Als je doorzet en dus niet meteen opgeeft bij tegenslag dan kan iedereen wel iets.
Hij heeft een goed stel hersenen, kan best wat maken van zijn leven maar blijft maar zwelgen in zijn verleden. En dat verleden wordt vanzelfsprekend gebruikt als rotsmoesje om nu ook niks te hoeven doen.
Kortom: Als je doorzet en dus niet meteen opgeeft bij tegenslag dan kan iedereen wel iets.
zaterdag 9 februari 2008 om 15:57
Hoe ik het lees, draai je de volgorde om, Digitalis. Je wil zo graag ergens heel goed in zijn/worden om jezelf te kunnen accepteren. Schitteren om een stukkie gemis aan eigenwaarde, aan zelfrespect, te kunnen compenseren.Maar door je lacune(s) op het gebied van zelfrespect, zit je jezelf te erg in de weg om te kunnen schitteren. Een vicieuze cirkel dus.
Draai het eens om. Een talent, vermeend of niet, kan pas tot volle wasdom komen als de basis in jezelf goed is. Wat je nu aan het doen bent, is in je dashboardkastje graaien naar de pijnstillers omdat je vinger tussen het autoportier zit. Je hebt pijn omdat je niet bij die pijnstillers kan, en waarom kan je er niet bij? Omdat je klem zit tussen het portier.
Doe het portier open, en trek je vinger terug!
Ik hoef de metafoor niet verder uit te leggen denk ik, je bent intellligent genoeg om 'm te begrijpen.
Draai het eens om. Een talent, vermeend of niet, kan pas tot volle wasdom komen als de basis in jezelf goed is. Wat je nu aan het doen bent, is in je dashboardkastje graaien naar de pijnstillers omdat je vinger tussen het autoportier zit. Je hebt pijn omdat je niet bij die pijnstillers kan, en waarom kan je er niet bij? Omdat je klem zit tussen het portier.
Doe het portier open, en trek je vinger terug!
Ik hoef de metafoor niet verder uit te leggen denk ik, je bent intellligent genoeg om 'm te begrijpen.
zaterdag 9 februari 2008 om 16:05
Wanneer gaan we trouwen, Int? Ik heb me zojuist toch opgegeven voor pianolessen, ook bel ik maandag voor de studentenpsycholoog en een psychoater in het ziekenhuis. Ik wil liever niet, maar inzicht is nooit verkeerd. Ik vermoed een persoonlijkheidsstoornis, maar wil dat niet als excuus gebruiken. Heb ik daarnet zomaar wat handwas gedaan, ook iets wat me een beetje trots bezorgt, al is dat voor 99,99% van de mensen een doodgewone klus. Int, wil jij me mailen en mij beoordelen op mijn schrifsels?:
[...]
Dan zijn er vast nog steeds wel dingen die je leuk vind en dat is eigenlijk belangrijker en beter. En als je jezelf maar niet haat omdat je denkt dat je nergens goed in bent, accepteer het en geniet van wie je bent en wat je doet.
Wel, wat MM zegt, eigenlijk, maar dan met meer woorden
zaterdag 9 februari 2008 om 16:08
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
Het vergt wel inspanning om 180 graden te draaien, ook voor andere posters hier (want ik voel me een beetje te veel bekeken). MM, heb ik je nu mijn teksten laten lezen? Moet de jouwe nog lezen...schaam.
zaterdag 9 februari 2008 om 16:19
Ik heb niet bijgelezen hoor, maar er schiet me nu iets te binnen.
Als jij nergens goed in bent, waarom probeer je je zelf dan niet ergens in te trainen?
Namelijk; genieten. Zie het als een opdracht voor jezelf. Ga naar de dierentuin en geniet ervan. Eet een ijsje en geniet. Groet de vrouw van de kassa vriendelijk en geniet van haar reactie.
Etc.
Als jij nergens goed in bent, waarom probeer je je zelf dan niet ergens in te trainen?
Namelijk; genieten. Zie het als een opdracht voor jezelf. Ga naar de dierentuin en geniet ervan. Eet een ijsje en geniet. Groet de vrouw van de kassa vriendelijk en geniet van haar reactie.
Etc.
zaterdag 9 februari 2008 om 16:22
Nijntje, dat helpt inderdaad en dat doe ik ook. De reacties van mensen doen me goed, ze verwachten in deze individualistische maatschappij niet meer dat mensen vriendelijk naar je lachen.
Maar ik durf niet alleen naar de dierentuin, ken niet echt iemand die ik mee kan vragen, al vind ik het op reis geen probleem (ben dan toch buitenlander). Nu ben ik hier ook buitenlander, maar wel residerend.
Maar ik durf niet alleen naar de dierentuin, ken niet echt iemand die ik mee kan vragen, al vind ik het op reis geen probleem (ben dan toch buitenlander). Nu ben ik hier ook buitenlander, maar wel residerend.
zaterdag 9 februari 2008 om 16:27
Ik heb niet alles gelezen. Maar heb je weleens met een loopbaancoach op je universiteit gepraat? Bij mijn ouwe universiteit was er zelfs een heel loopbaancentrum. Zo iemand kan je ook helpen op een rijtje te krijgen wat je sterke en zwakke punten zijn.
Je doet best wel brede studies geloof ik (psychologie maar wilt geen psycholoog worden en filosofie als ik 't goed herinner?). Ik heb zelf ook een brede studie en dan is 't gewoon lastig om een duidelijke wens of droom te definieren. Tenminste, ik heb wel een wens, namelijk een goed huwelijk, een leuk huis, een gezin, een grote tafel vol vrienden en eten en drinken, niet op 't geld hoeven kijken en een leuke, uitdagende baan waarin ik carriere kan maken. Maarja, zoiets heeft denk ik iedereen en echt concreet is 't geen van allen. Hoe vind je die baan, en hoe weet je wat voor baan je precies wilt? Ik denk dat de meeste mensen van onze leeftijd daar wel mee zitten. Maar ook jouw vraag van 'hoe krijg ik een bevredigend sociaal leven' of 'hoe hou je je relatie goed'.
Ik denk niet dat jij 'niets kan', maar ik denk wel dat je misschien nog niet echt duidelijk hebt wat je wel en niet wilt en waar je wel en niet goed in bent. Mij helpt 't wel daar met anderen over te praten. Zo iemand als een loopbaancoach kan helpen, of een studentpsycholoog, maar ook vriendinnen of studiegenoten die in 't zelfde schuitje zitten (zit je bv. bij een studievereniging, of een studentenvereniging, ga je weleens naar borrels, ga je naar informatiebijeenkomsten, loopbaan-dagen, etc.) en voor mij ook je ouders, tantes en dat soort 'wijze vrouwen'. Die kennen jou goed, op een andere manier dan je mentor op de universiteit, en geven meer 'persoonlijke' tips vind ik. Ik heb in elk geval veel geleerd over relaties (zowel man-vrouw als met vriendinnen) door naar gesprekken te luisteren tussen tantes, ouders, vriendinnen van mijn moeder, etc.
je hebt 't steeds over 'je schaamtevolle actie' maar ik weet niet wat dat is dus ik kan daar verder weinig over zeggen. k krijg wel de indruk dat 't héél heftig was (type zelfmoordpoging?) en dan is 't misschien toch wel verstandig professionele hulp te zoeken. Hoewel ik denk dat de tips die ik gaf over vrienden, studiegenoten, tantes, etc. altijd helpen, ook als je daarnaast professionele hulp hebt.
Je doet best wel brede studies geloof ik (psychologie maar wilt geen psycholoog worden en filosofie als ik 't goed herinner?). Ik heb zelf ook een brede studie en dan is 't gewoon lastig om een duidelijke wens of droom te definieren. Tenminste, ik heb wel een wens, namelijk een goed huwelijk, een leuk huis, een gezin, een grote tafel vol vrienden en eten en drinken, niet op 't geld hoeven kijken en een leuke, uitdagende baan waarin ik carriere kan maken. Maarja, zoiets heeft denk ik iedereen en echt concreet is 't geen van allen. Hoe vind je die baan, en hoe weet je wat voor baan je precies wilt? Ik denk dat de meeste mensen van onze leeftijd daar wel mee zitten. Maar ook jouw vraag van 'hoe krijg ik een bevredigend sociaal leven' of 'hoe hou je je relatie goed'.
Ik denk niet dat jij 'niets kan', maar ik denk wel dat je misschien nog niet echt duidelijk hebt wat je wel en niet wilt en waar je wel en niet goed in bent. Mij helpt 't wel daar met anderen over te praten. Zo iemand als een loopbaancoach kan helpen, of een studentpsycholoog, maar ook vriendinnen of studiegenoten die in 't zelfde schuitje zitten (zit je bv. bij een studievereniging, of een studentenvereniging, ga je weleens naar borrels, ga je naar informatiebijeenkomsten, loopbaan-dagen, etc.) en voor mij ook je ouders, tantes en dat soort 'wijze vrouwen'. Die kennen jou goed, op een andere manier dan je mentor op de universiteit, en geven meer 'persoonlijke' tips vind ik. Ik heb in elk geval veel geleerd over relaties (zowel man-vrouw als met vriendinnen) door naar gesprekken te luisteren tussen tantes, ouders, vriendinnen van mijn moeder, etc.
je hebt 't steeds over 'je schaamtevolle actie' maar ik weet niet wat dat is dus ik kan daar verder weinig over zeggen. k krijg wel de indruk dat 't héél heftig was (type zelfmoordpoging?) en dan is 't misschien toch wel verstandig professionele hulp te zoeken. Hoewel ik denk dat de tips die ik gaf over vrienden, studiegenoten, tantes, etc. altijd helpen, ook als je daarnaast professionele hulp hebt.
zaterdag 9 februari 2008 om 16:39
Durf niet alleen naar de dierentuin = wil eigenlijk niet alleen naar de dierentuin kunnen gaan.
Voordat je zegt dat je iets niet durft; stel jezelf de vraag wat er gebeurt als je het desondanks tóch doet, en het onverhoopt mislukt. (Dus bijv, je loopt daar in die dierentuin, niemand praat met je, je ziet de tijgers en het enige dat in je opkomt is de vraag hoe het zou zijn een duik in die tijgerkooi e nemen.) Okee dan voel je je iets minder prettig, en besluit je om weer naar huis te gaan. Wat is er dan feitelijk voor 'ergs' gebeurt?
1. Je hebt je vrije tijd gespendeerd aan iets wat je achteraf niet zo leuk vond;
2. Je hebt voor Jan Lul een kaartje gekocht;
3. Je vind het jammer dat je met niemand een praatje hebt gemaakt.
Nou, dat zijn drie dingen waar je vast wel overheen komt, lijkt me zo. Ter compensatie staat er nog:
1. Je hebt iets gedaan waarvan je dacht dat je het niet durfde;
2. Je ben er even tussenuit geweest;
3. Je hebt een beginnetje gemaakt met de rest van je leven;
4. Je hebt leuke dieren gezien
5. Je hebt een stapje gezet op weg naar een leven waarin je niet de hele dag omringt bent met "me, myself and I" en alle bijbehorende (doem)gedachten;
6. Je hebt mensen kunnen observeren, waardoor je als het goed is hebt kunnen zien dat ál die anderen nu ook niet bepaald één hechte kliek vormen waar jij niet tussen zou mogen;
7. Je hebt iets om te vertellen en/of over te schrijven;
8. Je bent weer een dag doorgekomen, ok je had het misschien niet altijd even leuk maar je hebt het toch maar weer mooi gedáán;
9. en om dat alles kan je trots zijn op jezelf.
Dat zijn 9 voordelen, ten opzichte van 3 nadelen. En dat was nog 'worst case scenario', dus in de veronderstelling dat je géén leuke dag had. Kan je nagaan hoe het plaatje er uit ziet als je naar die dierentuin gaat en het geweldig naar je zin zou blijken te hebben !
Voordat je zegt dat je iets niet durft; stel jezelf de vraag wat er gebeurt als je het desondanks tóch doet, en het onverhoopt mislukt. (Dus bijv, je loopt daar in die dierentuin, niemand praat met je, je ziet de tijgers en het enige dat in je opkomt is de vraag hoe het zou zijn een duik in die tijgerkooi e nemen.) Okee dan voel je je iets minder prettig, en besluit je om weer naar huis te gaan. Wat is er dan feitelijk voor 'ergs' gebeurt?
1. Je hebt je vrije tijd gespendeerd aan iets wat je achteraf niet zo leuk vond;
2. Je hebt voor Jan Lul een kaartje gekocht;
3. Je vind het jammer dat je met niemand een praatje hebt gemaakt.
Nou, dat zijn drie dingen waar je vast wel overheen komt, lijkt me zo. Ter compensatie staat er nog:
1. Je hebt iets gedaan waarvan je dacht dat je het niet durfde;
2. Je ben er even tussenuit geweest;
3. Je hebt een beginnetje gemaakt met de rest van je leven;
4. Je hebt leuke dieren gezien
5. Je hebt een stapje gezet op weg naar een leven waarin je niet de hele dag omringt bent met "me, myself and I" en alle bijbehorende (doem)gedachten;
6. Je hebt mensen kunnen observeren, waardoor je als het goed is hebt kunnen zien dat ál die anderen nu ook niet bepaald één hechte kliek vormen waar jij niet tussen zou mogen;
7. Je hebt iets om te vertellen en/of over te schrijven;
8. Je bent weer een dag doorgekomen, ok je had het misschien niet altijd even leuk maar je hebt het toch maar weer mooi gedáán;
9. en om dat alles kan je trots zijn op jezelf.
Dat zijn 9 voordelen, ten opzichte van 3 nadelen. En dat was nog 'worst case scenario', dus in de veronderstelling dat je géén leuke dag had. Kan je nagaan hoe het plaatje er uit ziet als je naar die dierentuin gaat en het geweldig naar je zin zou blijken te hebben
!
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 09-02-2008 16:41
Reden: typo's en eea kon duidelijker geformuleerd worden
Reden: typo's en eea kon duidelijker geformuleerd worden
% gewijzigd
zaterdag 9 februari 2008 om 16:42
For the sake of discussion: ik denk dat het grote verschil 'm zit in zelfverzekerd zijn.
Ik zou mezelf hier ook wel naar beneden kunnen halen. Maar eerlijk gezegd, 't komt nog niet eens bij mij op.
Je kan zelf kiezen hoe je jezelf ziet, en dat beeld draag je dan weer uit. Ik zie mijzelf toevallig wel als geweldig. Ook wanneer 't over dingen gaat die ik niet zelf bereikt heb (zoals inderdaad je uiterlijk).
Toen ik een jaar of zestien was had ik een vriendin die hordes jongens achter zich aan had. Objectief gezien was zij echt niet het mooiste meisje wat ik ooit gezien heb, helemaal niet. Misschien als je haar alleen zou kennen van de foto zou je haar zelfs niet knap vinden. Maar zij zei tegen zichzelf als ze uitging 'zo ik ben écht 't mooiste meisje vanavond' (en geloofde dat dat is natuurlijk wel cruciaal). En een succes dat ze had. Véél meer dan mijn mooie maar onzekere vriendinnen.
En zo werkt 't natuurlijk met alles. (volgens mij dan)
Ik zou mezelf hier ook wel naar beneden kunnen halen. Maar eerlijk gezegd, 't komt nog niet eens bij mij op.
Je kan zelf kiezen hoe je jezelf ziet, en dat beeld draag je dan weer uit. Ik zie mijzelf toevallig wel als geweldig. Ook wanneer 't over dingen gaat die ik niet zelf bereikt heb (zoals inderdaad je uiterlijk).
Toen ik een jaar of zestien was had ik een vriendin die hordes jongens achter zich aan had. Objectief gezien was zij echt niet het mooiste meisje wat ik ooit gezien heb, helemaal niet. Misschien als je haar alleen zou kennen van de foto zou je haar zelfs niet knap vinden. Maar zij zei tegen zichzelf als ze uitging 'zo ik ben écht 't mooiste meisje vanavond' (en geloofde dat dat is natuurlijk wel cruciaal). En een succes dat ze had. Véél meer dan mijn mooie maar onzekere vriendinnen.
En zo werkt 't natuurlijk met alles. (volgens mij dan)
zaterdag 9 februari 2008 om 16:49
zaterdag 9 februari 2008 om 16:53
Ik ben in heel veel dingen een middenmoot en ben daar uiteindelijk best tevreden mee...heb de lat in de loop der jaren een stuk lager gelegd en dat werkt prima.
Iedereen is ergens goed in. Of in meerdere dingen.
Ik ben goed in zoeken. Is iemand zijn sleutels kwijt, dan vind ik ze.
Wil iemand het adres van een schier onvindbare weet-ik-veel-wat zaak, ik vind 'm. Een ondergewaardeerd talent.
Ook kan ik lekker middelmatig koken. Spreek een beetje talen. Een beetje tekenen. Heel goed winkelen.
Heel goed ritselen en afdingen. Allemaal kleine blije talentjes. De dingen waar ik slecht in ben, die mijd ik een beetje.....
Iedereen is ergens goed in. Of in meerdere dingen.
Ik ben goed in zoeken. Is iemand zijn sleutels kwijt, dan vind ik ze.
Wil iemand het adres van een schier onvindbare weet-ik-veel-wat zaak, ik vind 'm. Een ondergewaardeerd talent.
Ook kan ik lekker middelmatig koken. Spreek een beetje talen. Een beetje tekenen. Heel goed winkelen.
Heel goed ritselen en afdingen. Allemaal kleine blije talentjes. De dingen waar ik slecht in ben, die mijd ik een beetje.....
zaterdag 9 februari 2008 om 16:57
@Minny: sorry, maar vind jouw reactie onnodig hard en een beetje kort door de bocht. Weleens van innerlijke tweestrijd gehoord? Hoe het om mij overkomt -sorry Digitalis, als ik fout zit- is dat Digitalis aan de ene kant niets liever dan gezien, gehoord en daarmee een stukje bevestigd wil worden. Leren om zich kwetsbaar op te stellen, en dat daarom hier ook probeert te doen. Híer de maskers laten vallen is veel minder eng dan irl, tenslotte. En dat stukje gebrek aan eigenwaarde, wat aan de ene kant maakt dat je de steun en bevestiging wil van 'de anderen', is ook precies dát stukje dat maakt dat je je op hetzelfde moment geneert voor het 'in the picture staan'. want dát is niet wat je wil: je wil er gewoon bij horen. Alleen ben je onzeker in de vraag of je daar wel 'goed genoeg' voor bent, en daarom open je er een topic over.
Althans, dat is de gedachtengang die ík me er bij voorstel. Digitalis, als ik fout zit roep dat dan ook gewoon hè?!
Althans, dat is de gedachtengang die ík me er bij voorstel. Digitalis, als ik fout zit roep dat dan ook gewoon hè?!
zaterdag 9 februari 2008 om 17:01
Wat Mastermind zegt dus.
En Minny, ik heb het idee dat je erg verbitterd bent en bepaalde dingen probeert te overschreeuwen. Veel mensen waren bezorgd om me, vandaar de SUBTIELE bekendmaking in een ander topic. Dat anderen steeds refereren aan dat ene voorval, heb ik niet in de hand. En vele mensen weten niet eens wie ik was, dus alsjeblieft, ga lekker je ex-vriend veroordelen ofzo.
En Minny, ik heb het idee dat je erg verbitterd bent en bepaalde dingen probeert te overschreeuwen. Veel mensen waren bezorgd om me, vandaar de SUBTIELE bekendmaking in een ander topic. Dat anderen steeds refereren aan dat ene voorval, heb ik niet in de hand. En vele mensen weten niet eens wie ik was, dus alsjeblieft, ga lekker je ex-vriend veroordelen ofzo.
