Psyche
alle pijlers
Diagnose bipolaire stoornis II - en nu?
donderdag 24 november 2011 14:01
Ik heb een nieuw account aangemaakt voor dit topic, omdat ik liever niet herkend wordt.
Sinds een paar weken weet ik dat ik een bipolaire stoornis heb. Ik heb pas een hypomane fase doorgemaakt (waarna de diagnose werd gesteld). Depressieve fases uiten zich bij mij waarschijnlijk vooral in groot wantrouwen tov de wereld om me heen, in angst en somberheid over mijn toekomst.
Ik ben tijdens de hypomane fase mijn baan kwijt geraakt, waarin ik me overspannen heb gewerkt. Nu zit ik thuis, te herstellen van mijn overspannenheid... Maar ooit moet (en wil) ik weer aan de slag natuurlijk. Mijn psychiater heeft tegen me gezegd dat ik bij een sollicitatie eerlijk moet zeggen dat ik een bipolaire stoornis heb... Mij lijkt dat ik dan meteen al buiten de boot val. Wie heeft hier ervaring mee?
De psych heeft tevens gezegd dat ik al het werk zou moeten kunnen doen. Ze heeft aangegeven dat de stoornis redelijk te onderdrukken is.
Ik zou graag het basisonderwijs in willen... Maar twijfel of je het kunt maken om met kinderen te werken als je het risico loopt hypomaan of depressief te worden (en je je dus ietwat vreemd kunt gaan gedragen).
Ik heb aan mijn omgeving alleen verteld dat ik overspannen ben. Over mijn bps II zeg ik niets, vooral omdat ik vrij ambitieus ben en niet het risico wil lopen dat potentiele werkgevers via via horen over mijn stoornis. Verder merk ik dat een paar mensen die wel weten dat ik het heb, me minder serieus nemen en geneigd zijn om iedere 'vreemde gedraging/idee' van mij aan mijn ziekte toe te schrijven. Ik wil niet dat mijn vrienden dat ook gaan doen. Ik zou graag horen van anderen hoe open ze zijn over hun stoornis.
Dan nog iets heel anders... Als medicatie heb ik Zyprexa en Lamictal gekregen. Ik slik dat nu al sinds juli. Merk dat ik mijn creativiteit enigszins verloren ben hierdoor. Ik zou graag horen over ervaringen van anderen met medicijnen. Ben je ze blijven slikken, of heb je afgebouwd? Ben je op andere medicijnen overgestapt (ik heb gehoord over Lithium) en wat is het effect?
Sinds een paar weken weet ik dat ik een bipolaire stoornis heb. Ik heb pas een hypomane fase doorgemaakt (waarna de diagnose werd gesteld). Depressieve fases uiten zich bij mij waarschijnlijk vooral in groot wantrouwen tov de wereld om me heen, in angst en somberheid over mijn toekomst.
Ik ben tijdens de hypomane fase mijn baan kwijt geraakt, waarin ik me overspannen heb gewerkt. Nu zit ik thuis, te herstellen van mijn overspannenheid... Maar ooit moet (en wil) ik weer aan de slag natuurlijk. Mijn psychiater heeft tegen me gezegd dat ik bij een sollicitatie eerlijk moet zeggen dat ik een bipolaire stoornis heb... Mij lijkt dat ik dan meteen al buiten de boot val. Wie heeft hier ervaring mee?
De psych heeft tevens gezegd dat ik al het werk zou moeten kunnen doen. Ze heeft aangegeven dat de stoornis redelijk te onderdrukken is.
Ik zou graag het basisonderwijs in willen... Maar twijfel of je het kunt maken om met kinderen te werken als je het risico loopt hypomaan of depressief te worden (en je je dus ietwat vreemd kunt gaan gedragen).
Ik heb aan mijn omgeving alleen verteld dat ik overspannen ben. Over mijn bps II zeg ik niets, vooral omdat ik vrij ambitieus ben en niet het risico wil lopen dat potentiele werkgevers via via horen over mijn stoornis. Verder merk ik dat een paar mensen die wel weten dat ik het heb, me minder serieus nemen en geneigd zijn om iedere 'vreemde gedraging/idee' van mij aan mijn ziekte toe te schrijven. Ik wil niet dat mijn vrienden dat ook gaan doen. Ik zou graag horen van anderen hoe open ze zijn over hun stoornis.
Dan nog iets heel anders... Als medicatie heb ik Zyprexa en Lamictal gekregen. Ik slik dat nu al sinds juli. Merk dat ik mijn creativiteit enigszins verloren ben hierdoor. Ik zou graag horen over ervaringen van anderen met medicijnen. Ben je ze blijven slikken, of heb je afgebouwd? Ben je op andere medicijnen overgestapt (ik heb gehoord over Lithium) en wat is het effect?
donderdag 24 november 2011 14:24
Janinejave...eerst even een
Wat ontzettend naar voor je. Al kan ik me ook voorstellen dat je een beetje opgelucht bent, je weet wat er aan de hand is.
Ik heb geen ervaring hiermee, dus kan je geen adviezen geven.
Over bij een sollcitatie aangeven dat je een bipolaire stoornis hebt, heb ik ook mijn vraagtekens. Het is moeilijk vind ik, vooral omdat mensen toch een stempel op je plakken en ik de kans erg groot acht dat je niet wordt aangenomen.
Ben je nu weer op zoek naar werk? Of zit je in de ziektewet? Misschien moet je het even afwachten, zodat je zelf je episodes wat beter kent. En dan ook beter kan inschatten of je in het onderwijs kan werken en of je het moet vertellen bij een sollicitatie of niet.
Wat ontzettend naar voor je. Al kan ik me ook voorstellen dat je een beetje opgelucht bent, je weet wat er aan de hand is.
Ik heb geen ervaring hiermee, dus kan je geen adviezen geven.
Over bij een sollcitatie aangeven dat je een bipolaire stoornis hebt, heb ik ook mijn vraagtekens. Het is moeilijk vind ik, vooral omdat mensen toch een stempel op je plakken en ik de kans erg groot acht dat je niet wordt aangenomen.
Ben je nu weer op zoek naar werk? Of zit je in de ziektewet? Misschien moet je het even afwachten, zodat je zelf je episodes wat beter kent. En dan ook beter kan inschatten of je in het onderwijs kan werken en of je het moet vertellen bij een sollicitatie of niet.
donderdag 24 november 2011 14:38
Ik ben jaren geleden ook gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis, type II. Ik was daar toen ook helemaal door van slag, maar uiteindelijk heb ik mijn leven nu goed op orde. Ik heb toentertijd medicijnen geweigerd en daar ben ik nu wel blij om. Dat hoeft natuurlijk niet te betekenen dat jij hetzelfde moet doen, maar persoonlijk heeft het mij wel goed gedaan om er zélf mee te leren omgaan.
Ik moet me nog wel steeds aan bepaalde regels houden en goed blijven opletten zodat ik mijn eigen gedrag vroegtijdig herken en maatregelen kan nemen. Op die manier gaat het nu erg goed! Ik kan alles gewoon doen en mijn ups en downs worden steeds vlakker.
Dingen waar ik op let:
- slaappatroon, deze moet regelmatig zijn, als ik de neiging krijg om meer of minder te gaan slapen dan gebruikelijk is dit voor mij een signaal om even beter op te letten (mezelf in acht te nemen, dus: sporten/goed eten/weinig drank/tijd voor mezelf nemen/rust nemen)
- ineens veel plannen gaan maken. Opmerkzaam zijn dat ik mezelf een paar weken bedenktijd geef voordat ik knopen doorhak.
- ineens veel thuis willen zijn, mezelf opsluiten, minder contact willen, minder activiteiten ondernemen. Dit duidt op het begin van een depressieve episode. Ook dan ga ik sporten en goed eten etc. maar ook dwing ik mezelf om enkele afspraken te maken met vrienden/familie.
Nouja, dat soort dingetjes dus. Het is nog steeds soms wel vervelend hoor, maar het is een kwestie van jezelf leren kennen en dan is er - in sommige gevallen, weet natuurlijk niet hoe ernstig het bij jou is - wel goed mee te leven!
Verder praat ik hier trouwens zelden over. Mijn vriend en beste vrienden weten er wel van, maar weten ook hoe ik erin sta en behandelen me dus niet anders. Mijn vriend zegt soms wel van: denk je hier aan? Of: ik merk dat je... etc. hij is dus ook oplettend op bepaald gedrag. Dat is wel fijn, want soms is het lastig om bij jezelf op te merken.
Als je gaat solliciteren zou ik het zeker niet zeggen!! Wat een onzin zeg. Mensen denken al zo graag in hokjes en het hokje bipolair is niet geliefd en er bestaan veel vooroordelen over. Hou het lekker bij jezelf en laat je absoluut niet gek maken door zo'n label!! Jij bent jij en je bent goed zoals je bent! Je kunt hooguit leren om er voor jezelf mee om te leren gaan.
Ik moet me nog wel steeds aan bepaalde regels houden en goed blijven opletten zodat ik mijn eigen gedrag vroegtijdig herken en maatregelen kan nemen. Op die manier gaat het nu erg goed! Ik kan alles gewoon doen en mijn ups en downs worden steeds vlakker.
Dingen waar ik op let:
- slaappatroon, deze moet regelmatig zijn, als ik de neiging krijg om meer of minder te gaan slapen dan gebruikelijk is dit voor mij een signaal om even beter op te letten (mezelf in acht te nemen, dus: sporten/goed eten/weinig drank/tijd voor mezelf nemen/rust nemen)
- ineens veel plannen gaan maken. Opmerkzaam zijn dat ik mezelf een paar weken bedenktijd geef voordat ik knopen doorhak.
- ineens veel thuis willen zijn, mezelf opsluiten, minder contact willen, minder activiteiten ondernemen. Dit duidt op het begin van een depressieve episode. Ook dan ga ik sporten en goed eten etc. maar ook dwing ik mezelf om enkele afspraken te maken met vrienden/familie.
Nouja, dat soort dingetjes dus. Het is nog steeds soms wel vervelend hoor, maar het is een kwestie van jezelf leren kennen en dan is er - in sommige gevallen, weet natuurlijk niet hoe ernstig het bij jou is - wel goed mee te leven!
Verder praat ik hier trouwens zelden over. Mijn vriend en beste vrienden weten er wel van, maar weten ook hoe ik erin sta en behandelen me dus niet anders. Mijn vriend zegt soms wel van: denk je hier aan? Of: ik merk dat je... etc. hij is dus ook oplettend op bepaald gedrag. Dat is wel fijn, want soms is het lastig om bij jezelf op te merken.
Als je gaat solliciteren zou ik het zeker niet zeggen!! Wat een onzin zeg. Mensen denken al zo graag in hokjes en het hokje bipolair is niet geliefd en er bestaan veel vooroordelen over. Hou het lekker bij jezelf en laat je absoluut niet gek maken door zo'n label!! Jij bent jij en je bent goed zoals je bent! Je kunt hooguit leren om er voor jezelf mee om te leren gaan.
donderdag 24 november 2011 15:16
Bipolaire stoornis II: er is minimaal één episode van hypomanie en minimaal één depressieve episode. Er is geen manische of gemengde episode opgetreden.
Het is een blijvende (levenslang durende) geestelijke aandoening, vaak met terugkerende episoden die ernstig van aard kunnen zijn. Het vereist daarom een actieve behandeling. De stemmingswisselingen kunnen normale relaties bemoeilijken en kunnen ook van invloed zijn op alle overige aspecten van het leven.© Wikipedia
Juist omdat het een levenslang durende aandoening is, is het heel wel mogelijk dat je er ergens in je beroepsleven last van kunt krijgen. Het komt de verstandhouding met de werkgever niet ten goede als je daar niet open over kunt zijn. Van de andere kant is dat tegelijkertijd een signaal om je niet aan te nemen. Misschien zou het beter zijn om middels detachering of een uitzendbureau te gaan werken. Op het moment dat werkgevers tevreden over je zijn, zijn ze misschien bereid die ziekte wellicht 'erbij' te nemen.
Optie 2 is zelfstandig ondernemer. Een groot deel van de ondernemers is daarin terecht gekomen vanwege de onmogelijkheid om een baan te vinden. Als ondernemer ben je vrij om je leven zó in te delen dat je jezelf het meest in acht neemt.
Het is een blijvende (levenslang durende) geestelijke aandoening, vaak met terugkerende episoden die ernstig van aard kunnen zijn. Het vereist daarom een actieve behandeling. De stemmingswisselingen kunnen normale relaties bemoeilijken en kunnen ook van invloed zijn op alle overige aspecten van het leven.© Wikipedia
Juist omdat het een levenslang durende aandoening is, is het heel wel mogelijk dat je er ergens in je beroepsleven last van kunt krijgen. Het komt de verstandhouding met de werkgever niet ten goede als je daar niet open over kunt zijn. Van de andere kant is dat tegelijkertijd een signaal om je niet aan te nemen. Misschien zou het beter zijn om middels detachering of een uitzendbureau te gaan werken. Op het moment dat werkgevers tevreden over je zijn, zijn ze misschien bereid die ziekte wellicht 'erbij' te nemen.
Optie 2 is zelfstandig ondernemer. Een groot deel van de ondernemers is daarin terecht gekomen vanwege de onmogelijkheid om een baan te vinden. Als ondernemer ben je vrij om je leven zó in te delen dat je jezelf het meest in acht neemt.
donderdag 24 november 2011 15:28
Ik ben het er niet mee eens dat je maar middels detachering of uitzendbureau moet gaan werken en dat je maar moet afwachten of er misschien een keer iemand tevreden over je is. Dat je eigenlijk dus met een gigantische handicap moet beginnen en als je eens een steek laat vallen je werkgever direct kan zeggen: dat ligt vast aan je ziekte. Nee, dat is toch vreselijk!
Een werkgever loopt altijd het risico dat iemand zijn werk -om welke reden dan ook - niet meer kan uitvoeren. Iedereen kan ziek worden. Een bipolaire stoornis heb je voor je leven en het zegt niks over je kwaliteiten als werknemer. Met de juiste instelling kun je er prima mee leren leven. Ik ben goed in staat om mijn werk uit te voeren en banen vast te houden. Niemand stopt mij in een hokje en ik ben zeker niet van plan mezelf klein te houden door mijn 'ziekte'. Mensen met een bipolaire stoornis zitten misschien net even anders in elkaar dan de 'gemiddelde Nederlander', maar dat betekent niet dat je gelijk maar weggezet kan worden als incapabel.
Een werkgever loopt altijd het risico dat iemand zijn werk -om welke reden dan ook - niet meer kan uitvoeren. Iedereen kan ziek worden. Een bipolaire stoornis heb je voor je leven en het zegt niks over je kwaliteiten als werknemer. Met de juiste instelling kun je er prima mee leren leven. Ik ben goed in staat om mijn werk uit te voeren en banen vast te houden. Niemand stopt mij in een hokje en ik ben zeker niet van plan mezelf klein te houden door mijn 'ziekte'. Mensen met een bipolaire stoornis zitten misschien net even anders in elkaar dan de 'gemiddelde Nederlander', maar dat betekent niet dat je gelijk maar weggezet kan worden als incapabel.
donderdag 24 november 2011 16:11
Wat naar zeg!!
Ik zou ook niet zeggen wat je precies hebt. Je kunt misschien wel zeggen dat je door een moeilijke periode gegaan bent en je het nu op de rit hebt.
Dat je soms nog wel wat hobbels hebt maar dat je weet hoe je daar mee om moet gaan. Als je weer gaat solliciteren.
Als ze vragen naar de inhoud, blijf je verder oppervlakkig.
zo heb ik dat gedaan met school en nu op stage.
heb trouwens geen bipolaire stoornis maar wat anders.
Ik zou ook niet zeggen wat je precies hebt. Je kunt misschien wel zeggen dat je door een moeilijke periode gegaan bent en je het nu op de rit hebt.
Dat je soms nog wel wat hobbels hebt maar dat je weet hoe je daar mee om moet gaan. Als je weer gaat solliciteren.
Als ze vragen naar de inhoud, blijf je verder oppervlakkig.
zo heb ik dat gedaan met school en nu op stage.
heb trouwens geen bipolaire stoornis maar wat anders.
donderdag 24 november 2011 17:24
Bedankt voor alle reacties.
Fijn om jouw ervaringen te lezen Allien... Dat relativeert behoorlijk en nuttig om te zien hoe jij je BPS onder controle houdt. Ik zie mijzelf niet echt als 'ziek' al ben ik echt 'iemand anders' geweest toen ik hypomaan was. Ik denk ook niet dat ik toekomstige werkgevers op de hoogte ga stellen en helemaal niet al tijdens de sollicitatie.
Allien heb jij kinderen? En zo ja, zijn ze geboren nadat je gediagnostiseerd bent? Ik heb een dochtertje dat geboren is voordat ik ziekteverschijnselen kreeg. Normaal gesproken zouden we nu voor een tweede gaan, maar toen ik hypomaan was was ik niet zo'n goede moeder. Ben hier behoorlijk van geschrokken. Misschien dat dat een tweede keer wel beter zou zijn hoor, want ik wist toen natuurlijk niet wat me overkwam. Kortom, ik twijfel of het verstandig is om een tweede kind te nemen.
Fijn om jouw ervaringen te lezen Allien... Dat relativeert behoorlijk en nuttig om te zien hoe jij je BPS onder controle houdt. Ik zie mijzelf niet echt als 'ziek' al ben ik echt 'iemand anders' geweest toen ik hypomaan was. Ik denk ook niet dat ik toekomstige werkgevers op de hoogte ga stellen en helemaal niet al tijdens de sollicitatie.
Allien heb jij kinderen? En zo ja, zijn ze geboren nadat je gediagnostiseerd bent? Ik heb een dochtertje dat geboren is voordat ik ziekteverschijnselen kreeg. Normaal gesproken zouden we nu voor een tweede gaan, maar toen ik hypomaan was was ik niet zo'n goede moeder. Ben hier behoorlijk van geschrokken. Misschien dat dat een tweede keer wel beter zou zijn hoor, want ik wist toen natuurlijk niet wat me overkwam. Kortom, ik twijfel of het verstandig is om een tweede kind te nemen.
donderdag 24 november 2011 18:18
Uit carrieretijger:
Vertellen of verzwijgen?Sommige zaken, zoals een handicap of zwangerschap, vermeld je misschien liever niet in je cv of in je sollicitatiegesprek omdat je bang bent dat het je kans op de baan verkleint. Wat moet je wél vertellen en wat kun je beter verzwijgen? Het antwoord op deze vraag is in theorie niet zo moeilijk, maar in de praktijk blijkt het tegendeel.
RechtenIn de wet staat dat je in een cv of tijdens een sollicitatiegesprek niets hoeft te melden over je gezondheid of je ziekteverleden. De Wet op de Medische Keuringen verbiedt werkgevers zelfs ernaar te vragen. Vragen als: "Ben je vaak ziek geweest in het verleden?" of "Heb je een kinderwens?" zijn dus uit den boze.
PlichtenJe bent wél verplicht om zaken aan te geven die een belemmering kunnen zijn bij de uitoefening van de functie. Als je bijvoorbeeld aangepaste werktijden nodig hebt, of als je bepaalde taken, die bij de functie horen, niet zult kunnen uitvoeren. Het achterhouden van belangrijke informatie over je gezondheid kan later reden zijn voor stopzetting van de loonbetaling of - in het uiterste geval - zelfs leiden tot ontslag op staande voet.
AdviesJe zult zelf moeten beslissen of je de informatie over je gezondheid opneemt in je cv en of je er iets over zegt tijdens het sollicitatiegesprek.
Als je solliciteert op een beroep waarin je je ziekte-ervaringen juist kunt gebruiken, spreekt het voor zich dat je dit beter wel kunt vermelden.
Als uit je cv duidelijk valt op te maken dat je ziek bent geweest, kan het beter zijn om open kaart te spelen en te beschrijven wat je situatie was en is.
Besluit je om het niet te doen, dan kan er sprake zijn van een gat in je cv. Naar alle waarschijnlijkheid zal de interviewer daar tijdens een sollicitatiegesprek naar vragen.
Leg in je sollicitatiebrief sterk de nadruk op de mate waarin je jezelf in staat acht om je functie naar behoren uit te oefenen.
Bereid je goed voor op je sollicitatiegesprek. Weeg goed af voor jezelf of je iets kwijt wilt over je gezondheid (en zo ja, hoeveel) of niet.
De eerste indruk tijdens het sollicitatiegesprek is belangrijk. Wees daarom enthousiast en vertel waarom je zeker geschikt bent voor de functie.
Probeer een positieve draai te geven aan je ziekte-ervaringen. Maak duidelijk dat je er sterker door bent geworden, en dat je nu beter weet waar je grenzen liggen.
Heb je een WAO-uitkering, attendeer je potentiële werkgever dan op de financiële voordelen waar hij aanspraak op kan maken als hij een arbeidsgehandicapte in dienst neemt.
Vertellen of verzwijgen?Sommige zaken, zoals een handicap of zwangerschap, vermeld je misschien liever niet in je cv of in je sollicitatiegesprek omdat je bang bent dat het je kans op de baan verkleint. Wat moet je wél vertellen en wat kun je beter verzwijgen? Het antwoord op deze vraag is in theorie niet zo moeilijk, maar in de praktijk blijkt het tegendeel.
RechtenIn de wet staat dat je in een cv of tijdens een sollicitatiegesprek niets hoeft te melden over je gezondheid of je ziekteverleden. De Wet op de Medische Keuringen verbiedt werkgevers zelfs ernaar te vragen. Vragen als: "Ben je vaak ziek geweest in het verleden?" of "Heb je een kinderwens?" zijn dus uit den boze.
PlichtenJe bent wél verplicht om zaken aan te geven die een belemmering kunnen zijn bij de uitoefening van de functie. Als je bijvoorbeeld aangepaste werktijden nodig hebt, of als je bepaalde taken, die bij de functie horen, niet zult kunnen uitvoeren. Het achterhouden van belangrijke informatie over je gezondheid kan later reden zijn voor stopzetting van de loonbetaling of - in het uiterste geval - zelfs leiden tot ontslag op staande voet.
AdviesJe zult zelf moeten beslissen of je de informatie over je gezondheid opneemt in je cv en of je er iets over zegt tijdens het sollicitatiegesprek.
Als je solliciteert op een beroep waarin je je ziekte-ervaringen juist kunt gebruiken, spreekt het voor zich dat je dit beter wel kunt vermelden.
Als uit je cv duidelijk valt op te maken dat je ziek bent geweest, kan het beter zijn om open kaart te spelen en te beschrijven wat je situatie was en is.
Besluit je om het niet te doen, dan kan er sprake zijn van een gat in je cv. Naar alle waarschijnlijkheid zal de interviewer daar tijdens een sollicitatiegesprek naar vragen.
Leg in je sollicitatiebrief sterk de nadruk op de mate waarin je jezelf in staat acht om je functie naar behoren uit te oefenen.
Bereid je goed voor op je sollicitatiegesprek. Weeg goed af voor jezelf of je iets kwijt wilt over je gezondheid (en zo ja, hoeveel) of niet.
De eerste indruk tijdens het sollicitatiegesprek is belangrijk. Wees daarom enthousiast en vertel waarom je zeker geschikt bent voor de functie.
Probeer een positieve draai te geven aan je ziekte-ervaringen. Maak duidelijk dat je er sterker door bent geworden, en dat je nu beter weet waar je grenzen liggen.
Heb je een WAO-uitkering, attendeer je potentiële werkgever dan op de financiële voordelen waar hij aanspraak op kan maken als hij een arbeidsgehandicapte in dienst neemt.
donderdag 24 november 2011 19:04
Ik heb het ook.
Normaal schrijf ik er vrij makkelijker over, ik heb alleen nu niet veel zin om het er over te hebben. Ik post dus vooral om te laten weten dat je niet de enige bent.
Ik heb mijn leven nog steeds niet helemaal op orde. Heb de diagnose al sinds 2005 en ben toen ook in korte tijd veel 'kwijtgeraakt'. Sinds die tijd helaas nog regelmatig depressief geweest, maar nu gaat het al bijna 1,5 jaar goed, zonder depressies.
Het blijft altijd lastig om de balans te zoeken. Mijn lichaam trekt soms niet zelf aan de rem door moe te worden als iets teveel is. Ik kan daar makkelijk 'doorheen' gaan. Dus met mijn verstand moet ik grenzen inbouwen.
Ik ben nu ook aan het zoeken naar geschikt werk. Heb jarenlang voornamelijk vrijwilligerswerk gedaan.
Mijn omgeving begint ook regelmatig over onderwijs. 'want dat zou zo goed bij me passen'. Voor mezelf vind ik het geen goed idee. Op dagen dat ik me niet goed voel mis ik een aantal vaardigheden. Onder andere overzicht. En oplossend denkvermogen (heet dat zo?)
Wat op sommige dagen appeltje-eitje is, kan op andere dagen een enorme opgave zijn. En dan weet/zie ik het echt niet.
Waarmee ik niet wil zeggen dat ik iedereen onderwijs zou afraden. Je zou ook kunnen kijken naar een functie met bijv 3 dagen voor de klas en wat taken achter de schermen.
In tijden dat het minder gaat, kun je je misschien 3 dagen 'goed houden'. Dat je achter de schermen met een zuur gezicht zit, maakt niet uit.
Nou, toch nog een aardig verhaal. Succes!
Normaal schrijf ik er vrij makkelijker over, ik heb alleen nu niet veel zin om het er over te hebben. Ik post dus vooral om te laten weten dat je niet de enige bent.
Ik heb mijn leven nog steeds niet helemaal op orde. Heb de diagnose al sinds 2005 en ben toen ook in korte tijd veel 'kwijtgeraakt'. Sinds die tijd helaas nog regelmatig depressief geweest, maar nu gaat het al bijna 1,5 jaar goed, zonder depressies.
Het blijft altijd lastig om de balans te zoeken. Mijn lichaam trekt soms niet zelf aan de rem door moe te worden als iets teveel is. Ik kan daar makkelijk 'doorheen' gaan. Dus met mijn verstand moet ik grenzen inbouwen.
Ik ben nu ook aan het zoeken naar geschikt werk. Heb jarenlang voornamelijk vrijwilligerswerk gedaan.
Mijn omgeving begint ook regelmatig over onderwijs. 'want dat zou zo goed bij me passen'. Voor mezelf vind ik het geen goed idee. Op dagen dat ik me niet goed voel mis ik een aantal vaardigheden. Onder andere overzicht. En oplossend denkvermogen (heet dat zo?)
Wat op sommige dagen appeltje-eitje is, kan op andere dagen een enorme opgave zijn. En dan weet/zie ik het echt niet.
Waarmee ik niet wil zeggen dat ik iedereen onderwijs zou afraden. Je zou ook kunnen kijken naar een functie met bijv 3 dagen voor de klas en wat taken achter de schermen.
In tijden dat het minder gaat, kun je je misschien 3 dagen 'goed houden'. Dat je achter de schermen met een zuur gezicht zit, maakt niet uit.
Nou, toch nog een aardig verhaal. Succes!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 24 november 2011 19:07
quote:ailien schreef op 24 november 2011 @ 15:28:
Ik ben het er niet mee eens dat je maar middels detachering of uitzendbureau moet gaan werken en dat je maar moet afwachten of er misschien een keer iemand tevreden over je is. Dat je eigenlijk dus met een gigantische handicap moet beginnen en als je eens een steek laat vallen je werkgever direct kan zeggen: dat ligt vast aan je ziekte. Nee, dat is toch vreselijk!
Mee eens, hoewel ik lang ook zo gedacht heb.
Nadeel van uitzendwerk is dat je op het moment dat je begint, heel hard nodig bent.
Er is dus geen tijd om een weekje rustig mee te lopen en dan voorzichtig ergens mee te beginnen.
Vaak ligt er heel veel werk, soms is degene die dat werk deed weg of ziek, vaak is er weinig tijd je in te werken.
En tegen de tijd dat alles weer loopt, hebben ze je niet meer nodig...
Ik ben het er niet mee eens dat je maar middels detachering of uitzendbureau moet gaan werken en dat je maar moet afwachten of er misschien een keer iemand tevreden over je is. Dat je eigenlijk dus met een gigantische handicap moet beginnen en als je eens een steek laat vallen je werkgever direct kan zeggen: dat ligt vast aan je ziekte. Nee, dat is toch vreselijk!
Mee eens, hoewel ik lang ook zo gedacht heb.
Nadeel van uitzendwerk is dat je op het moment dat je begint, heel hard nodig bent.
Er is dus geen tijd om een weekje rustig mee te lopen en dan voorzichtig ergens mee te beginnen.
Vaak ligt er heel veel werk, soms is degene die dat werk deed weg of ziek, vaak is er weinig tijd je in te werken.
En tegen de tijd dat alles weer loopt, hebben ze je niet meer nodig...
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 24 november 2011 20:06
quote:janinejava schreef op 24 november 2011 @ 14:01:
Ik heb aan mijn omgeving alleen verteld dat ik overspannen ben. Over mijn bps II zeg ik niets, vooral omdat ik vrij ambitieus ben en niet het risico wil lopen dat potentiele werkgevers via via horen over mijn stoornis. Verder merk ik dat een paar mensen die wel weten dat ik het heb, me minder serieus nemen en geneigd zijn om iedere 'vreemde gedraging/idee' van mij aan mijn ziekte toe te schrijven. Ik wil niet dat mijn vrienden dat ook gaan doen. Ik zou graag horen van anderen hoe open ze zijn over hun stoornis.
Ik reageer stukje voor stukje
Dat is ook mijn angst. Er zijn veel mensen die wel van de hoed en de rand weten. Ik ben opgenomen geweest en lang daarvoor was ik al niet meer 'Moon' dus het was toen eigenlijk niet de vraag of ik het zou vertellen. Ik vertelde gewoon alles.
Mijn leven bestaat uit voor en na de opname. Helaas. Ik heb moeten verhuizen naar een andere stad (raakte woning kwijt, werd niet geheel vrijwillig opgenomen in de stad van mijn ouders en kreeg daar het hele traject van therapie)
Daardoor had ik in het begin ook weinig vrienden.
Met de 'oude vrienden' heb ik nog steeds goed contact, alleen niet zo vaak omdat ze ver weg wonen.
Bij de nieuwe mensen die ik hier ontmoet heb, ben ik niet zo open. In het begin wil ik dat ze eerst Moon leren kennen, zonder GGZ-verhalen. En nu, inmiddels een paar jaar later, weet ik niet of ik het ze wil vertellen of niet.
Ik heb aan mijn omgeving alleen verteld dat ik overspannen ben. Over mijn bps II zeg ik niets, vooral omdat ik vrij ambitieus ben en niet het risico wil lopen dat potentiele werkgevers via via horen over mijn stoornis. Verder merk ik dat een paar mensen die wel weten dat ik het heb, me minder serieus nemen en geneigd zijn om iedere 'vreemde gedraging/idee' van mij aan mijn ziekte toe te schrijven. Ik wil niet dat mijn vrienden dat ook gaan doen. Ik zou graag horen van anderen hoe open ze zijn over hun stoornis.
Ik reageer stukje voor stukje
Dat is ook mijn angst. Er zijn veel mensen die wel van de hoed en de rand weten. Ik ben opgenomen geweest en lang daarvoor was ik al niet meer 'Moon' dus het was toen eigenlijk niet de vraag of ik het zou vertellen. Ik vertelde gewoon alles.
Mijn leven bestaat uit voor en na de opname. Helaas. Ik heb moeten verhuizen naar een andere stad (raakte woning kwijt, werd niet geheel vrijwillig opgenomen in de stad van mijn ouders en kreeg daar het hele traject van therapie)
Daardoor had ik in het begin ook weinig vrienden.
Met de 'oude vrienden' heb ik nog steeds goed contact, alleen niet zo vaak omdat ze ver weg wonen.
Bij de nieuwe mensen die ik hier ontmoet heb, ben ik niet zo open. In het begin wil ik dat ze eerst Moon leren kennen, zonder GGZ-verhalen. En nu, inmiddels een paar jaar later, weet ik niet of ik het ze wil vertellen of niet.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 24 november 2011 20:39
